Dinsdag 12 juli 2011 - 19de etappe - Alzey tot Worms Deze nacht goed geslapen. Na het ontbijt werd ik door de korpschef Kurt Fuchs, Ewald Lind, Hans Häfner en Hermann Kopp uitgezwaaid richting Worms. Ik vond het gezellig om enkele dagen te verblijven tussen mensen van de Evangelische gemeenschap. Zij vallen reuze mee en eigenlijk is het dezelfde God waarin ook zij geloven.
Het was een vlotte dag en om 14.30 u. was ik reeds op mijn bestemming in het stadsdeel Herrnsheim. Na een douche als een blok in slaap gevallen.
Maandag 11 juli 2011 - Alzey - rust 2 Slechts geslapen deze nacht. Al die indrukken. Ik kon gewoon de knop niet uitdraaien. Na het uitgebreid ontbijt heb ik mijn blog kunnen aanvullen. 's Middags gewone degelijke kost gegeten zoals wij bij ons in Vlaanderen gewoon zijn. Ellen, het smaakte prima! om 13.30 u. is Ewald Lind (Polizeihauptkommissar) mij komen ophalen met een politiecombi. Eerst zijn wij naar het stadhuis gereden om een stempel, daarna naar de Kreisverwaltung Alzey-Worms, en vervolgens naar de pastorij. Vandaar zijn wij naar het politiekommissariaat gereden, waar ik, na een rondleiding, ontvangen werd door de korpschef Kurt Fuchs. Hans Häfner was reeds aanwezig en wat later kwam ook de Polizeiseelsorger van het P.P.Mainz, Bernd Krämer erbij zitten. Van Bernd Krämer kreeg ik een boekje met gebeden en gedichten geschreven door politiemensen. Een secretaresse bracht koffie en snoepjes en er werd gezellig gekletst. In de late namiddag zijn Ewald en ik doorgereden naar zijn huis, waar Jutta mij verwelkomde. Samen met Ewald ben ik nog tot bij de pastoor geweest (een jonge gast) , waarvan ik 4 verschillende stempels kreeg en de Gods zegen voor het verdere verloop van mijn reis. 's Avonds BBQ bij Ewald en Jutta. Hans, Hermann en Ellen waren ook aanwezig. En weer te laat in bed.
Vrijdag 5 augustus 2011 - Kramesau - rust 2 Na het ontbijt zijn wij met ons vijven naar Passau gereden en hebben we een rondvaart gemaakt met het Kristallschip van Swarovski op de Donau. Het ganse schip schittert als een briljant. Kristallen luchters, beeldjes en allerhande figuurtjes sieren de boot. Beneden is er een duty-free shop waar men stinkende parfum en stinkend dure zaken kan kopen. Wij bleven op het bovendek zitten. Niet zo ver van ons werd er een man gestoken door een gewelddadige wesp, waardoor de boot een noodstop moest maken. Er werd een noodarts verwittigd en het slachtoffer werd met een ambulance naar het ziekenhuis in Passau gebracht. Het bleek ernstig te zijn. Ik werd ook gestoken, niet door een wesp, maar door vervelende muggen en dazen..... Na de rondvaart zijn wij iets gaan eten en daarna hebben wij een wandeling gemaakt door de stad, met bezoek aan de 'Dom' en de St.Pauluskerk. EN ... niet te vergeten het "Flämisch Chokoladenhaus". Specialiteit van bij ons. Voor Christine en Hans is dit nieuw, maar zij zijn in de wolken. Brigitte en Josef kennen onze pralines reeds jaren en bij een bezoek aan Vlaanderen of Passau slaan zij altijd hun voorraad in. Bij het terugrijden zijn wij nog even veranderd van oever met een veerboot voor auto's.
Op mijn kamer heb ik alles klaargemaakt om morgen verder te stappen.
Donderdag 4 augustus 2011 - Kramesau - rust 1 Ontbijten met Brigitte, Josef en hun buren om 08.00 u., nog wat bijgepraat en weer naar mijn kamer, waar ik in slaap gevallen ben. Rond 12.00 u. sms'je gekregen van Brigitte dat Irmgard (haar zus) en echtgenote Waldemar aangekomen waren. Wij zijn met zijn alle gaan middagmalen en praten over van alles en nog wat. Wanneer Irmi en Waldemar terug vertrokken zijn, heb ik naar de power point presentatie gekeken van de reis Josef en Brigitte maakten met het luxe schip "Prinzess Sophie" van Wenen naar de Zwarte Zee en terug. Prachtig weergegeven, de luxe in het westen en de armoede in het oosten. Nadien zijn de twee echtparen vertrokken met de fiets naar Jochenstein om boten te spotten. Jochenstein heeft een groot sluizencomplex en toch is het soms millimeterwerk om die vrachtschepen en/of passagiersschepen erin te krijgen. Ik heb het reeds een paar maal gezien, dus blijf ik in Gasthof Luger en geniet daar van een lekker ijsje.
Zaterdag 20 juli 2011 - 25ste etappe - Dörzbach/Hohenbach tot Schrozberg Gisteren avond is het beginnen regenen en deze morgen is het nog altijd hetzelfde. Lekker ontbijt gehad. Regenkledij aan en om 08.00 u. vertrokken. De ganse dag heeft het water gegoten. Op de duur kon zelfs mijn regenkledij het niet meer aan. Ik was veranderd in een spons. Het was een rustige dag, weinig verkeer, zodat ik goed kon doorstappen. Duitsland is precies een kameel, dacht ik, maar een met heel veel bulten. Bij zo'n weer zie je veel van die bruine slakken, ook platte. Rare kerels, die Duitsers. Om een voorbeeld te geven. Je ziet een bord naar Schrozberg waarop staat 8 km, vijfhonderd meter verder is dat nog 8 km en een kilometer verder nog 8 km. Ik denk dat zij dat doen om je te ontmoedigen. Rond 14.00 u aangekomen in Schrozberg, druipend nat en door koud. Ik logeer in een soort refuge waar veel pelgrims overnachten die richting Compostella trekken. En ik ... wel ik trek de andere kant op. Dit vinden sommigen raar. Schrozberg is eerder klein met welgeteld één (Italiaans) restaurant. Er is een station waar nog een dieselloc rijdt. Het marktplein staat vol schelpen in alle maten en gewichten, als symbool voor de Jacobsweg. Op het stadhuis heb ik een stempel gekregen, maar de dominee was niet thuis en zijn kantoor was al gesloten. Ik hoop morgen beter weer te krijgen op de verjaardag van ons Eva. Ik kom voorbij Rothenburg o/d Tauber (Romantische Strasse), maar ik ben niet van plan te stoppen. Ik heb het vroeger reeds bezocht. Adé
Maandag 18 juli 2011 - Adelsheim - rust Ik was alleen om te ontbijten. Hans-Jörg en Monica hadden reeds ontbijt genomen om 6.30 u. Vroege vogels. Na het ontbijt heb ik een stempel gehaald bij de pastoor en aansluitend op het stadhuis. Dan nog een haarkam gaan kopen. Ik laat die namelijk overal achter. De verdere dag zitten kletsen over vroeger.
20 augustus 2011 Eerst wil ik mij verontschuldigen voor de onderbreking van enkele dagen.
Dinsdag 16 augustus was er een van slapen, eten, slapen, eten, slapen, enzzzzzzz........
Woensdag 17 augustus ben ik begonnen met het aanpassen om voortdurend mensen om mij heen te hebben. Het is niet altijd even gemakkelijk. Vooral toen wij in de namiddag naar Wenen gereden waren en de metro namen. Die drukte, bijna pijnlijk. En al die verschillende geuren van imbiss(soort frietkot, maar zonder frieten) tot restaurants, van lichaamsgeuren tot parfums, uitlaten van auto´s, lawaai, niet meer rechtdoor kunnen lopen om niet tegen andere mensen aan te botsen, later in de avond de kleuren van flikkerende reklameborden.
De volgende dagen heb ik terug een beetje rust ingebouwd. Wat zwemmen bij Josef en Brigitte en genieten van hun mooie tuin. Bekenden die even langs kwamen om de "Pilger" te zien en vooral te luisteren naar mijn belevenissen. Even gedag gaan zeggen bij Stephan, de zoon van Josef en Brigitte, zijn vrouw Lisa was jammer genoeg niet thuis.
Gisteren namiddag bezoek gekregen van Hannes, een collega van de politie Wenen, zijn vrouw Helga en dochter Barbara.
Gisterenavond gaan grillen bij Hans en Christine, die reeds enkele dagen met mij doorbrachten in GH Luger, Kramesau.
Het gewone leven van voor de pelgrimsreis komt terug. Nu nog het blijde terugzien met onze kinderen en kleinkinderen. Ik zie er al naar uit.
Volgende week dinsdag vertrek ik dan naar de kazerne in Ieper om deel te nemen aan de 4x 32 km van de "Vierdaagse van de Ijzer".
En dan maak ik tijd voor familie, vrienden, buren, enz...
Maandag 15 augustus 2001 - 46ste etappe - Lackenhof tot Mariazell Ik heb overnacht in Lackenhof (809 m), aan de voet van de Ötscher, een beetje de heilige berg voor de pelgrim. Men kan er helemaal naar boven gaan, maar het is er ijskoud. Ik vertrek om 7.45 u., het ontbijt was toch vroeger gepland dan voorzien. Er is een groep pelgrims vanuit Leonding (bij Linz) en zij maken de tocht al voor de 27ste keer. Ik had gisteravond al kennis gemaakt met die groep van 20 mensen en het klikte meteen. Ik mocht met hen meewandelen en dat was voor mij een geruststelling met minder risico's, omdat zij de weg goed kennen. Het was een moeilijke en heel gevaarlijke tocht, mijn laatstse loodjes ...... Het was stralend weer, maar dat zou niet blijven duren. We beklimmen de Ötscher tot op de Riffelsattel (1283 m), waar we op elkaar wachten, want sommigen waren achterop geraakt en het is veiliger om samen verder te gaan. Dan beginnen we de afdaling doorheen het bos richting Ötschergraben. Dat ziet eruit gelijk de Grand Canyon maar iets kleiner en kalkrotsen in plaats van rode rotsen. Dat komt door de rivier de Ötscher (zelfde naam zoals de berg) die in de kalkrotsen zijn weg baant en zo grillige en diepe kloven schept. Bij regenweer zijn de graben niet te betreden, wegens te gevaarlijk. Daar zijn al meerdere ernstige ongevallen geweest. Volgens mij een van de prachtigste stukken natuur van Oostenrijk. We lopen uren aan een stuk op paadjes waar slechts 1 persoon gaan kan .Links een rotsmuur, rechts de afgrond, waar je in de diepte de stroom zijn weg ziet banen. Het stromend water is zo helder en zuiver dat het drinkbaar is, als je er aan kan natuurlijk.......Er is een hele sterke stroming die alle meesleurt wat er in valt. Om ongeveer 14.00 uur verlaten we de Ötschergraben . Gelukkig dat we daar weg waren want donkere wolken pakten zich samen en de hel brak los boven ons. Door de echo´s klinken de donderslagen wel tien keer zo luid. Het hemelwater valt met bakken neer en in een mum van tijd zijn we allen doorweekt. Ik had zelfs de tijd niet om mijn regenkledij aan te trekken. We moeten nog twee uur stappen via Mitterbach. In Mitterbach verlaten mijn stapgenoten mij en worden opgehaald met een bus omdat ze zeker om 16.00 uur in de Mis zouden zijn in Mariazell, die gedaan wordt door hun eigen pastoor. Het laatste uur stap ik weer alleen verder met het sop in mijn wandelschoenen. Door het gewicht van mijn natte kleren weeg ik op slag kilo´s meer. Ik wil ook heel graag om 16.00 uur aankomen, dus ik neem een kortere weg en steek een tandje bij. Eindelijk zie ik de torens van de Basiliek in de verte. Dat alleen al geeft me vleugels en ik stap gezwind de trappen op die me naar de Basiliek brengen. Daar staat Magda mij op te wachten en vliegt mij in de armen. Ook Frans en Lia, Brigitte en Josef, Christine en Hans zijn aanwezig. Allen met fototoestel in aanslag en de tranen in de ogen. Ik wou me eerst omkleden, maar de Mis is juist begonnen en we nemen plaats bij de mensen van Leonding, die me hartelijk begroeten. Het wordt een aangrijpende Mis. De priester vermeldt dat ik van zover kom. Er zijn nog honderden andere pelgrims, maar geen enkele die van zover komt. Na de Mis krijg ik mijn stempel en zo is mijn doel bereikt. Als dank voor hun vriendschap schenk ik een van mijn zelfgemaakte wandelstokken aan de "Wahlfahrts Pilgergruppe Leonding". Achter de Basiliek zijn douches en ruimtes waar ik mij kan omkleden. Daarna gaan we allen samen eten in de "Schwarzen Adler". Het wordt een heel gezellige avond, en we krijgen veel sms'jes van het thuisfront, waarvoor dank. Om 21.30 u rijden we terug naar Pottendorf, normaal nog twee uur te rijden, maar het is donker en serpentinewegen maken de weg nog langer. Een mooi koningshert springt de baan over, vlak voor onze auto. Gelukkig kan Josef op tijd remmen. We zien in het licht van de koplampen nog enkele herten en een vos. Om 23.30 u komen we thuis en genieten van een deugddoende nacht. De rest vertel ik morgen.
Zondag 14 augustus 2011 - 45ste etappe - Maria Seesal tot Lackenhof Er is helemaal geen GSM ontvangst in het dal. Deze morgen ben ik om 6.00 u. gaan ontbijten zodat ik om 6.45 u reeds op pad was. Alles is nog stil, ik hoor enkel de natuur wakker worden. Ik wandel langs Schwarzois (ook de klein Ybbs genoemd) of de Schwarzen Ois. Na enige tijd stap ik links over een riviertje in de Gescheidsgraben. Daar gaat het steil de hoogte in op moeilijke begaanbare ondergrond nl. kalksteenrotsen (Schotter) die door de regen van gisteren spekglad zijn. Later gaat het over in boswegen en almweiden. De blauwe koe van Milka nog niet gezien, maar wel bruine gevlekte koeien. Blijkbaar zijn deze dieren wandelaars gewoon, want ze bekijken je eens en denken: "tis doar were ene met een klakke" en ze grazen verder. Aangekomen op de Gescheid (843 m hoog) zie ik voor de eerste maal in de verte de Ötscher (1893 m hoog) maar die is pas voor morgen, dat is ongeveer 1000 m klimmen vanaf de plaats waar ik vanavond verblijf. Bij het zien van de Ötscher krijg ik een eigenaardige gewaarwording, plots denk ik aan de dochter van een vriend, die enkele jaren terug gestorven is en ik begin te wenen. Raar gevoel. Ik wandel terug naar beneden naar Hamut en langs de Bödingbach naar de gelijknamige gemeente. Ik sla rechts af en kort daarna links en loop dan langs een museumspoorweg (eens links, eens rechts) tot Lunz am See. Soms moet ik vanaf de spoorweg over rotsformaties, je weet wel, ene kant muur, andere kant NIET kijken (afgronden)! Er is maar plaats voor 3 voeten, gelukkig kom ik mijn tegenligger pas veel later tegen ! Vanaf Lunz loop ik in een boog om de Lunzersee op de zuidoever tot Seehof en voorbij Schloss Seehof, waar ik links terug aan een beklimming begin naar Maierhofen. De beklimming loopt door het woud en is zeer slecht begaanbaar, tot ik een grotere weg dwars en aan de overkant aan de laatste beklimming van de dag begin, richting Lackenhof aan de voet van de Ötscher. Duitssprekenden hebben het toch moeilijk met afstanden. Als er een bordje staat, 15 minuten tot een bepaald plaats, dan stap je een half uur en je komt weer aan een bordje met dezelfde aanduiding. Nog voor ik die beklimming start krijg ik een sms-je van mijn schoonbroer Frans Cardoen dat hij op mij zit op te wachten in Lackenhof. Van een aangename verrassing gesproken! Het is een blij weerzien. Met hem is ook zijn buurvrouw (89 jaar) meegereisd. Zij hadden het middagmaal gebruikt bij de 'Kirchenwirt'. Hij vertelt mij dat Magda samen met Brigitte en Josef zijn gaan eten in Hongarije, lekker en goedkoop. Ik heb er wat gedronken en ben dan verder gestapt tot aan de jeugdherberg.
Ondertussen heb ik gedoucht en mijn vuile was in een plastiekzak gestopt. Die worden dan bij Brigitte in de wasmachine gewassen. Ik was blij dat ik om 18.00 u. kon gaan eten want ik had honger gelijk een paard. Aan tafel maak ik kennis met pelgrims uit Leonding. Morgen mijn laatste trip, en als het zo n weer is als vandaag, snikheet, zal het niet plezant zijn! Ik mag pas om 8.00 u gaan ontbijten , dwz te laat vertrekken en niet veel schaduw want de Ötscher is maar half bebost. Maar we zien wel.
Zaterdag 13 augustus - 44ste etappe - Maria Seesal
Zaterdag 13 augustus 2011 - 44ste etappe - Waidhofen a/d Ybbs tot Maria Seesal Gisteravond heeft pastoorsmeid lekker gekookt. Daarna zijn de pastoor en de meid naar de opera vertrokken. Ik zat op mijn kamertje toen er buiten zoveel lawaai was. Ik wilde gaan kijken, want er was daar een criterium aan de gang voor mountainbickers. Maar ik kon niet naar buiten, ik was dus opgesloten in de pastorij! Dan maar weer naar mijn kamer en daar heb ik door het venster naar de koers gekeken. Het was een criterium voor MTB'ers in 4 reeksen van 20 renners. De eerste 5 van iedere reeks reden om 10.00 u. de finale. Alé, 't is een keer wat anders dan bij ons. Vanmorgen was de ontbijttafel gedekt voor 5 personen, bleek dat er nog gasten logeerden. Twee jonge Braziliaanse priesters. Ik had ze niet gehoord of gezien gisteravond, zo stil waren ze! Ze spraken alleen maar Portugees en een heel klein beetje Duits, het was dus behelpen met handen en voeten. Later kwam een tolk om ons te helpen. Wanneer ik wilde vertrekken was pastoor ook alweer weg, en ik heb dus geen afscheid kunnen nemen. Er was een begrafenis en een huwelijk in de voormiddag. In het centrum van Waidhofen kreeg ik compagnie van een inwoner. Hij vroeg mij om veel voor hem te bidden in Mariazell, omdat hij zo ziek is. Er is toch veel miserie in de wereld. Wanneer ik een tijdje buiten de stad ben begint het alweer te regenen. Ik passeer een hoeve waar de boer buiten staat. Hij begint mij natuurlijk ook weer uit te vragen, en ik doe weer mijn zelfde verhaal. Aan de volgende boerderij staat een andere boer mij al op te wachten, waarschijnlijk had hij telefoon gekregen van den eersten. Hij bewondert mijn zelfgemaakte stokken, als er opeens een dolgedraaide Rottweiler komt aangestormd. "Kruis uw stokken" kan de boer nog roepen. En zo vang ik de hond in de schaar! Dan neemt zijn baasje een van mijn stokken en slaat het arme dier tot het al janken wegloopt. Dat was eventjes schrikken! En de telefoon doet zijn werk, onderweg staan nog enkele boeren mij op te wachten. Blijkbaar ben ik een zeldzaam exemplaar. Vijf bergen verder is het alweer droog en kan de regenkledij weer uit. Ik loop over de Knieberg, maar toch geen pijn aan de knieën hoor .....Dan zie ik een wegwijzerbord met daarop Ybbsitz , allee ik loop "ipsiets" van Ybbsitz ......Daar begint de afdaling . In een Imbiss (snackbar) vraag ik mijn stempel, maar die wordt mij weeral geweigerd, ik krijg een snak en een bete. Maar dan komt de bazin en heeft mij toch een stempel en ik kan vertrekken. Het zit er vol dronkaards en ben blij dat ik daar weg ben.
Blijkbaar is Ybbsitz gekend voor zijn kunstsmeden en beeldhouwers. De smeden gebruiken de waterkracht (watermolen) van het naastliggend riviertje 'de Ybbs' om, met een vernuftig systeem de hamer automatisch omhoog te trekken en dan te laten vallen. Zij maken prachtige kunstwerken.
Dan wandel ik langs een waterval omhoog tot helemaal boven, langs een gevaarlijke afgrond. Boven loop ik nog wat door weiden en bosjes. De zon kwam ook weer te voorschijn en daarmee ook mijn vriendjes, de dazen en wespen. Ik heb weer een paar venijnige beten geïncasseerd. Gelukkig was het niet zo ver meer en na een afdaling kwam ik aan in Maria-Seesal, een gehuchtje met 1 kerk , 2 huizen, 1 gasthof, 1 houtzagerij en een boerderij. De hoteluitbaatster spreekt een onverstaanbaar dialect en troont mij mee naar mijn kamer. Het is er zeer proper en voor de laatste keer was ik mijn kleren. Nog ongeveer 54 km en ik heb mijn doel bereikt. Wie had dat gedacht???...............
