Dag iedereen, hier ben ik weer na een lange tijd. Jullie zullen nooit raden wat mij overkomen is. Toen we op zee waren, is onze boot gezonken. Het blijkt da ik de enige overlevende ben. Ik kwam op een reddingsboot terecht samen met een hyena, een orang-oetan, een zebra en een Bengaalse Tijger, Richard Parker. Na een tijdje was er niemand meer over behalve de tijger en ik. We leefden samen gedurende 227 dagen op een bootje. Ik temde hem en hij werd mijn vriend. Zonder Richard Parker had ik het nooit overleefd. Wanneer we aankwamen op de Mexicaanse kusten, was het de laatste keer dat ik mijn vriend zag. Ik zal hem voor altijd dankbaar zijn.
Mijn laatste dag in India is aangekomen. Ik verlaat voor altijd het land waar ik opgegroeid ben en ik heb afscheid genomen van de mensen die ik lief heb, de dieren en zelfs van veel onbekenden. Het Japanse vrachtschip, de Tsimtsum, waarop we zijn ingescheept is indrukwekkend groot. Je moet zeker denken dat ik droevig ben maar in tegendeel, ik ben zeer opgewonden om mijn nieuwe leven te ontdekken. Je moet het leven ook nemen zoals het komt en er het beste van maken. Ik zie wel dat mijn moeder verdrietig is om haar geliefde land te verlaten, maar dit is voor het bestwil van onze familie dat we vertrekken.
Hallo, ik ben Piscine
Mollitor Patel of beter gezegd Pi. Mijn vader is de directeur van de dierentuin
in Pondichérry, die de mensen van India zeker kennen. Momenteel kent India
moeilijke tijden. Dat zie ik wanneer mijn vader de krant leest. Er komen drie
rimpels op zijn voorhoofd tevoorschijn. Zon problemen interesseren me niet. Zolang God in mijn leven aanwezig is, ben ik tevreden. Maar voor mijn vader is
het anders. Hij is ervan overtuigd dat Gandhis overname van de overheid invloed
zal hebben op onze dierentuin en dat het Nieuwe India uiteen zal vallen en
instorten. Gisterenavond werd er ons meegedeeld aan mijn broer Ravi, en ik dat
we naar Canada verhuisde. We waren verbijsterd. Canada is voor ons een heel
ander wereld. Ik weet niet wat ons te wachten staat.
