emoties, gedachten, gevoelens van een man voor een vrouw
29-07-2009
Aan wie moet je zoiets kwijt
Wie kan je nog vertrouwen dezer dagen, aan wie kan een man zijn gevoelens kwijt zonder dat men daar verkeerde conclusie uit trekt? Alles begon een kleine 2 jaar geleden, om precies te zijn, oktober2007. Een nieuwe collega, een vrouwelijke collega, in een mannelijk bastion. Had zo iets van, wauww, leuk, eens iets anders dan alsmaar mannen om tegen te lullen. Een aantrekkelijke vrouw ook, zelfde leeftijd, vlotte babbel, kortom ik was heel blij iemand nieuw te leren kennen. Van meet af aan bleek het heel goed te klikken tussen ons beiden, we hadden beiden onze problemen, onze vreugdes, ons verdriet. We begrepen en steunden elkaar in goede en kwade dagen. We deden ook steeds meer voor elkaar, onbewust, waren lief voor elkaar zonder daar echt bijbedoelingen bij te hebben. Nooit heeft één van beiden zich aan een ander geergerd. Ik begon stilaan ook aan te voelen dat er meer was, meer van haar kant, maar ook van mijn kant. Geen van ons beiden heeft er ook over gepraat, maar het aanvoelen dat was er wel . Raar hoe de chemie soms werkt. Ook nooit zo iets eerder meegemaakt. Men probeert ook zoiets te verdringen, men is per slot van rekening gehuwd, je hebt kinderen, zoiets mag en kan niet gebeuren, ondanks alles wat ik heb meegemaakt in mijn huwelijk.Maar toch,..... stilaan neemt het gevoel het over van je verstand, wat je ook van goede voornemens hebt. Het lukt echt niet meer om het verstand te laten primeren. Verliefdheid neemt de plaats in. Een zaligmakend gevoel ook. Een man wordt weer puber. Je denkt aan haar, probeert zoveel mogelijk bij haar in de buurt te zijn, de babbels worden langer en soms ook intiemer. Ze heeft zo stilaan een vermoeden denk ik. Ze doet ook meer haar best, haar best om er mooi uit te zien, ze straalt. Het wordt een stilaan een héél hechte vriendschap, zo één die niet meer stuk kan.Dan denk je oké, als het hier bij kan blijven dan wordt er niemand gekwetst, doen ook niemand iets kwaad, doen niets verkeerd. Een relatie zonder fysiek contact. Kan dit denk je dan . Ja. Tot..... Tot ik met haar eens afsprak, een koffietje, onschuldig, verder niets, dacht zij. Het viel toch tegen, ik had gedacht haar alleen te treffen maar ze was niet alleen, pech dus, ik had mij voorgenomen haar over mijn gevoelens te vertellen, niet dus. Ze had wel een vermoeden denk ik dat er iets ging gezegd worden, misschien daarom dat er een tweede persoon er bij was. Dan maar wat over koetjes en kalfjes bezig geweest maar terloops toch aangegeven dat ik nog iets belangrijk te zeggen had ook. Haar nieuwsgierigheid was geprikkeld. Ik zou het tipje van de sluier wel eens oplichten zei ik.'S anderendaags. Denk wel dat ze toen al een heel groot vermoeden had. De volgende dag, samen op het bureel, brandend van nieuwsgierigheid zat ze te wachten op het tipje dat zou geligt worden. Heb het haar toen via een klein gedichtje van 4 lijntjes via mail verzonden, weinig romantisch zul je zeggen, maar ja, je zit nu eenmaal ook op het werk en je wilt dit toch ook niet aan de grote klok hangen ! Verstomming alom : huh ? dat kan niet ! Jij ?
