Vandaag start ik met mijn verhaal en hoop ik dat ik uiteindelijk wat mag horen van mensen met een zelfde ervaring of minstens zij die er meer over weten.
In 2002 was ik het slachtoffer van een zwaar verkeersongeval dat me overkwam op de E17 rond Gent. Dank zij de snelle ingreep van een noodarts en de goede zorgen van alle artsen en verplegenden in het UZ te Gent ben ik nog op deze aardbol. Uiteindelijk zes jaar later ben ik erin geslaagd alle medikatie af te bouwen en uiteindelijk , uiteraard met een aantal behinderingen, weer in het dagdagelijkse beroepsleven te starten.
Het kostte uiteraard veel doorzettingsvermogen en energie, maar het loont de moeite aan te tonen aan de kenniseen en vrienden dat je het kan en dat je het wil.
Wel heb ik het voordeel dat de blijvende letsels, niettegenstaande twee en een halve maand coma en subcoma, heel miniem zijn en dat de lichamelijke ongemakken niettegenstaande alles tamelijk beperkt zijn. Meer zelfs : Het grote voordeel is dat ik blijvende ongemakken heb die niet naar de buitenwereld zichtbaar zijn. Dit maakte mijn terugkeer in de normale leefwereld wel eenvoudiger, maar is uiteindelijk en voor diezelfde buitenwereld veel moeilijker te begrijpen en te aanvaarden als ik het dan even moeilijk krijg.
Ik wil op deze blog een aantal ervaringen uit die zwarte periode en in ieder geval met betrekking tot de terugkeer in de maatschappij nadien, kenbaar maken om enerzijds mijn kennissen en vrienden, zelfs iedereen, te vertellen dat het niet zo makkelijk is om terug te keren en anderzijds zij die in een zelfde situatie terecht komen te ondersteunen en de moed in te pompen om verder te doen en terug te keren op de plaats waar ze horen.
Mijn verhaal start ik volgende week. Prettig weekeinde...
