Ik ben Piet Notteboom
Ik ben een man en woon in Adegem (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 04/01/1984 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
15-01-2009
review voor Kinky Star - blackie and the oohoos
Blackie & the Oohoos, EP
Na elke avond komt een nacht en elke nacht is weer een kans. Een kans om eens wat slaap in te halen, vroeg onder de wol te kruipen, uitjes te knappen en tukjes te doen. Voor de slapers is er hoop, want na elke nacht komt weer een ochtend die zij ten volle zullen (of kunnen) beleven. Fris en monter zullen zij die slapen het begin van weer een nieuwe dag aanschouwen. De zon die traag de mist doorbreekt, de ochtenddauw, de eerste vogels.
Na elke avond komt een nacht en elke nacht is weer een kans. Een kans om eens goed uit te breken, de bloemetjes buiten te zetten, het beest uit te hangen, de beesten op te zoeken. Voor de beesten is er hoop, want na elke nacht komt weer een ochtend die zij ten volle zullen (of moeten) beleven. Met het bier in de ogen en de kater die loert zullen zij die nog niet slapen het begin van weer een nieuwe dag aanschouwen. De zon die traag de mist doorbreekt, de ochtenddauw, de eerste vogels.
Blackie & the Oohoos, een Antwerps vijftal, speelt op hun EP de soundtrack van het twijfeluur, the twilight, de uren tussen nacht en dag, wanneer de meeste beesten zijn vertrokken en alleen de diehards overblijven, verlangend naar hun bed, maar ook nog naar muziek.
De verraderlijke engelenstemmetjes van Loesje en Martha Maieu vullen elkaar perfect aan in een sound van breed galmende en vibrerende gitaren. Een woestijngeluid à la Nancy Sinatra , soms frêle en breekbaar, romantisch en licht grimmig, rijkelijk aangevuld met drums, bas, keyboards, klarinet, accordeon (en ongeveer alles waar geluid uit komt).
Een ding is zeker, deze plaat is goed opgenomen, erg goed, meesterlijk misschien, maar dat moet ook. De composities van Blackie & the Oohoos zijn vooral op sfeer gebaseerd en vragen dus niet alleen een perfect gebalanceerd geluid, om de nummers wat te kruiden is er ook nood aan goede arrangementen.
Missie geslaagd in nummers als Devil Child en Loveboy, waar de stemmen en instrumenten met gevoel voor variatie in elkaar gemengd worden. In nummers als You en opener Love Birds verdwaald de band in herhaling van structuur en geluid, waardoor je als luisteraar afhaakt. Pour Toi is een uitzondering, een geslaagde zijsprong van de Amerikaanse woestijn naar het Franse platteland.
Blackie & the Oohoos heeft een knappe EP afgeleverd, die twee heerlijke stemmen combineert, een aantal knappe composities bevat en bovendien nog eens uitzonderlijk goed opgenomen en gemixt is. Het is een soundtrack van de vroege ochtend, het rustige einde van een wilde nacht, heerlijk ontspannend, zo lang het niet te lang duurt.
Instant, kant en klaar, readymade. Wie tegenwoordig de handen nog vuil maakt is verkeerd bezig. We naderen meer en meer de tijd waarin het behalen van een diploma, het kopen van een auto of het adopteren van een kind niet meer is dan een formaliteit, het inloggen op een website of het bezoek aan een automaat. Begin en einde, start en succes worden nog slechts van elkaar gescheiden door de toevoeging van een kopje heet water. Het leven hoeft niet per sé zo moeilijk te zijn. Dat het kant en klaar principe nu ook ingang vindt in de muziek bewijst Kortijkse band Matador met de release van hun eerste EP, Try Harder. Hun allereerste live optreden in 2005 was goed voor een selectie op Westtalent, het tweede voor die op Humos Rock Rally. Toegankelijke, meezingbare, radiovriendelijke poprock, zo bekomen door toevoeging van een kopje heet water. Heerlijk snel, maar zoals u weet is instant soep wel vaker aan de fletse kant.
Dat deze band een blitzcarrière startte is wel het minste dat je kan zeggen. Van niets naar iets en van iets naar alles, dat moet zo ongeveer de strategie geweest zijn toen de band begon aan de opnames van de EP in de Lachappele Studios in Waimes, home town van de enige echte Pop Academy. Hier worden sterren geboren en sterren gemaakt, contracten versierd en EPs opgenomen, zo ook deze van Matador. Voor de mixing riepen de heren de hulp in van Mike Butcher, die eerder met Black Sabbath werkte en Uwe Teichert, van onder andere Flip Kowlier en Admiral Freebee, nam de mastering voor zijn rekening. Aan ambitie en gedrevenheid hebben de jongens uit de vlashoofdstad duidelijk geen tekort.
De EP bevat vijf nummers en opent met Even Now, een gemoedelijke poprock song waarvan wij ons zo kunnen inbeelden hoe hij over een zomers terrasje waait. De song is gevarieerd en goed opgebouwd, klinkt fris en frivool, waardoor hij als opener kan tellen, maar blijft een beetje vrijblijvend. Laat één ding duidelijk zijn, dit is pop, muziek waar je vrolijkvan wordt en waarvan de melodietjes catchy, ringtone-proof materiaal zijn. Pop is ok, pop is goed, maar of deze melodieën sterk genoeg zijn om zich in je hoofd te nestelen is een andere vraag.
Midclass View, tweede track op de EP maakt nogmaals duidelijk dat die van Matador weten hoe je een nummer maakt. Zowel qua structuur als qua sound zit alles goed, op een toegankelijke en radiovriendelijke Amerikaanse poprock leest geschoeid. Deze EP kan zeker een radiosucces worden, vooral dankzij Call Ahead, het derde nummer op de plaat.
Making It Easier is een nummer dat je, zelfs bij de eerste luisterbeurt zo staat mee te zingen. Dat is een goed teken, de melodie is catchy en aanstekelijk. Dat is een slecht teken, want het klinkt alsof je dit nummer al in een honderdtal andere versies hebt gehoord.
Afsluiter Every Reason Has A Reason is rustige song waarbij Matador het publiek vraagt de aanstekers in de lucht te zwaaien, armen in elkaar te haken, je buurman te kussen en te genieten van een gevoelig moment. Dat zal het publiek met plezier doen, gevoelige momenten als dit ze zijn immers het gewend van bij Coldplay, James Blunt en softboys allerhande.
Alles klinkt goed, alles klinkt fijn, maar ik heb een flauw vermoeden dat ik dit straks allemaal ben vergeten. Matador brengteen EP vol kwalitatieve en bijzonder radiovriendelijk poprock, maar ook niet meer dan dat. Ideale schoonzonen hebben we stilaan genoeg in de rockwereld van dit land. Maar hebben ze dan niet bewezen dat ze een beloftevolle band zijn, hebben ze Westtalent en de Rock Rally niet gehaald op hun eerste en tweede optreden ooit? Absoluut, ik kan voor me zien hoe Matador in een set van drie nummers aantoont dat ze songwriters van de beter soort zijn. Anderzijds kan ik me ook inbeelden hoe de dames en heren juryleden van deze wedstrijden toch op zoek zijn naar een band die net dat andere geluid meebrengt, die net durft doen wat Matador niet doet, een band die iets gevaarlijker is, die buiten de lijntjes durft kleuren.
Ik wil hier weg, zo ver ik kan. Naar een plaats waar niemand mij zal vinden. Weg van dit tranendal, de grijsheid van de Vlaamse winter. Ik ontvlucht de winter blue voor die zich in mijn hoofd vast kan zetten en neem het vliegtuig. Een enkele vlucht naar eender waar, ver weg, de zon.
Naar een strand van fijn wit zand en een zee blauw als de hemel zelf. Eindeloos in boekjes lezen, kruiswoordraadsels, strips en andere zinloosheden, uren lang. Ik wil een dijk tussen de palmen, promenade over hete stenen, waar bruingebakken vrouwen uit kokosnoten drinken, steelse blikken werpen.
Een hotel in witte steen, een parel aan de kust, met een bar net naast het zwembad, waar negers in crèmekleurige kostuums hun ritmes op de gasten vuren. Felgekleurde lampen die schijnen op dansende heupen, rumba, mambo, ritme snel ik wil naar Copacabana.
The Valerie Solanas is een tropische band, een gladde band, een swingende band, een band zoals die vroeger alleen op de love boat bestonden en voor wie het insmeren uwer gehoor met honing en ander zoets een full time bezigheid is.
Zanger Michaël Brijs is door de Heer met een stem gezegend die om een zekere vibrato vraagt. Als godsvruchtig Christen croont hij dan ook dat het een lieve lust is. Men neme een lied dat swingt, een lied dat als stroop van de muren stroomt, een lied dat het onmogelijk maakt niet met uw vinger mee te knippen en men zinge er een al te romantische tekst op. Old Blue Eyes kijkt om het hoekje mee, al moet gezegd dat niet alle teksten even goed zijn. I went to a shrink, he gave me some pills, I took those pills and then I got well.
Hoewel de plaat uistekend geproduced is, lijken de arrangementen op deze demo soms een beetje dunnetjes, al kan je van een kwartet uiteraard geen gehele blazerssectie maken. De aanvullingen met gitaarsolo (rond, dik en snijdend ritmisch als het moet) fleuren het geheel mooi op. Brijs voegt er ook nog wat dwarsfluit aan toe, die als een frisse wind door de nummers waait. Heerlijk ouderwets, klassiek en hip, al wordt snel duidelijk dat het genre in mogelijkheden beperkt is, dat je alle melodieën, zowel instrumentaal als van de zang, al eens hier of daar gehoord hebt. Alleen opener Social Issue stijgt boven zichzelf uit en injecteert een hoeveelheid surf.
De demo van the Valerie Solanas telt vier nummers, uitstekend geproduced en smooth as hell. Dat het genre op deze demo niet wordt vernieuwd of uitgebreid is niet storend. Zult u deze plaat grijsdraaien? Nee, maar ze lijkt uitstekend geschikt om op zondagochtend in uw ondergoed koffie te zetten. Het perfecte begin van een luie zondag.
Nu het zilte water van de stijgende zeespiegel stilaan voor dreiging zorgt in moeders achtertuin ontstaat er bij de parochianen een misplaatste en hopeloos achterhaalde bezorgdheid om het milieu. Na de psychiatrische begeleiding en het vrijlaten van twee manisch depressieve egels besloot de gemeenschap de goodwill niet langer tot de dierenwereld te beperken. Tijd dat de aandacht wordt verschoven.
Super Mario is het noorden kwijt.
Op de zolders en in de rommelhokken van de beschaafde wereld liggen dozen vol vergeten spelconsoles. Wat vroeger veruit het populairste item van het speelhoekje was, getuige het geram op de controllers en de vette kindervingers op het scherm, staat nu in de vergeethoek te bestoffen. Uit het oog is uit het hart en net daarom hebben goeddoeners en vrijwilligers in deze berg intelligent plastic een nieuw levensdoel gevonden. Nederlandse band Yobkiss neemt het voortouw en laat de eerste gameconsole los in de vrije natuur. Het resultaat is een storm van willekeurige eentjes en nulletjes, een ballet van de bleeps en beats, gespleten laptops en organisch versmolten keyboards.
Yobkiss ontstond in 2006 als een uit de hand gelopen performance van het kunstenaarscollectief Antistrot uit Rotterdam en terwijl u zich bij die woorden een stel losgeslagen idioten voorstelt die een laptop in twee zagen zijn de jongens van Yobkiss daar al lustig mee bezig.
Men neme een Apple en men gooie hem tegen de straatstenen. Trash, mesh, crossover fusion beats confronteren je als luisteraar met de grenzen van je gehoor. Hoe lang zal je gefrustreerd vastklampen aan alles dat enigszins herkenbaar is en wanneer laat je je meenemen in de elektronische storm.
Yobkiss speelt een spel met elementen uit verschillende stijlen en genres en steekt zonder om te kijken grenzen over. Tegen de eentonigheid en nodeloze herhaling die voor veel elektronische live-acts het grootste gevaar vormen introduceert Yobkiss steeds nieuwe lagen, ideeën en stromen. Zo blijven alle nummers interessant. Moet gezegd: deze digitale dartelheid is eerder opde dansvloer dan op het haardvuur gericht, niet geschikt voor het etentje met grootmoeder.
Yobkiss, binnenkort op een gameconsole in uw buurt.
Een Japanner, een Nederlander, een Israëli, een Chileen, een Amerika en een Duitser ontmoeten elkaar in Den Haag. Het begin van een bijzonder langdradige grap die elke toehoorder in een eindeloze opeenvolging van plotwendingen op het verkeerde been zet en uiteindelijk teleurgesteld laat afdruipen. De bandleden van Nicad zijn van alle uithoeken van de aardkloot afkomstig en ontmoetten elkaar in het Haags Koninklijk Conservatorium. Wie dacht dat studenten van de opleiding Sonologie niets anders doen dan pianosuites voor elektrische tandenborstel componeren heeft het verkeerd. Van het geluidsexperiment is bij de eclectische poprock van Nicad weinig te merken. Zelf noemen ze het resultaat electronic indy funk, wij hadden er graag nog de termen emo, wave, folk, trash, crap bij gegooid.
Laat eerst en vooral duidelijk zijn dat Nicad een band is van zeer hoog technisch niveau. De zes, allen geschoolde musici, beheersen hun instrument tot en tot het absolute maximum. Niemand staat ooit zomaar zijn partijtje af te haspelen, binnen de band wordt naar hartelust met de structuren van songs gespeeld. Er wordt geknipt en geplakt als ware het een knutselnamiddag en de band springt zonder enig probleem van een Weense wals naar een bossa nova. Draaien en keren, muziek vol schijnbewegingen, de luisteraar op het verkeerde been, hoogst interessant allemaal. Tot op het moment waarop de band zelf niet meer goed weet waar ze nu precies naartoe wilden en de luisteraar ontregeld en geïrriteerd met de handen in het haar zit.
Van de electronic indy funk die Nicad beweert te brengen hebben wij geen noot gehoord. Popsongs, Beatles en Radiohead, integere singer-songwriter, recht door zee gitaarherrie, bijzonder emotionele ontboezemingen en brave huismoeder psychedelica, dat wel. Met geen van deze elementen is iets verkeerd, maar ze allemaal binnen de het verloop van één song laten voorkomen is misschien een beetje teveel van het goede.
The Grey bijvoorbeeld, gaat van start met een gitaartje dat nog ergens bij George Harrison op zolder lag te verkommeren en ontpopt zich tot een oncontroleerbare wervelwind van stijlen en genres. Een voorspelbaar bluespatroon wordt verhakkeld door abstracte, fragmentarische en schreeuwerige zang, terwijl de computer zijn klinische bliepjes en piepjes aan het geheel toevoegt. Wie dacht het grapje door te hebben wordt geconfronteerd met de transformatie van het nummer die zijn weerga niet kent. Komen achtereenvolgens aan bod: psychedelische keyboard trip (braaf en toegankelijk, voor luisteraars van 9 tot 99), melodramatische meezinger à la Queen en tot slot een kleffe singer-songwriter, op maat van het kampvuur voor de Chiro-meisjes. Technisch zeer hoogstaand allemaal, maar hetzelfde geldt voor vliegtuigen en die maken me ook kotsmisselijk.
Vreselijke plaat?, hoor ik u vragen. Ja en nee. Het is duidelijk dat Nicad technisch een zeer hoogstaand project is waarin zes geschoolde muzikanten hun kunnen demonstreren. Maar dat is misschien net het probleem met deze band. Het klinkt allemaal alsof er drie leden teveel zijn en Nicad maar beter in twee afzonderlijke driemansprojecten kan worden opgesplitst. Enerzijds staan er een aantal ronduit frustrerend nummers op de plaat. Daarbij denk ik aan de opener Chaos, de tweede track The Grey en het nummer Hypocrisy, dat een prachtige toekomst als middel tegen levenslust tegemoet gaat.
Toch staan er ook een aantal goede songs op de plaat. Greatest Thing en Close zijn intiem en oprecht, waar eenvoudige maar pakkende melodieën bij zang, gitaar en piano met elektronica worden gebroken maar nooit vernietigd. Sell Me Something is het sterkste nummer op de plaat, teder en melancholisch, al is loert het gevaar voor meligheid dreigend om de hoek.
OOR schreef: there is funk in their rock songs, Latin in their jazz, rock in their hip-hop, and modern electronics in their blues. Soundclash is in, soundclash is fris, maar klinkt hier een beetje stuurloos.
-Juice, Demo, 2004, eigen beheer
-Balance And Fairness, compilatie, 2005, Dying Giraffe Recordings
-Every Day I Grow, full album, 2005, Dying Giraffe Recordings
Neil Young heeft de Antwerpse stadsschouwburg nog maar net verlaten, concertgangers genieten nog glimlachend na en proberen ondertussen de gapende wonde in hun portefeuille weer dicht te naaien. Terwijl de karavaan door Europa trekt, waait de geest van Shakey alweer nadrukkelijk door het muzikale landschap. Voor diegenen die er in Antwerpen niet bij waren brengt de Brussels/Gentse band Melnik brengt een persoonlijke on the beach uit, oprechte en gedreven rauwe rock. Draai de versterkers op elf, smeer de stembanden met azijn en maak je klaar voor behoorlijk traditionele folk- en bluesrock waarin episch uitwaaierende gitaren je meenemen naar de zeventiger jaren.
Bij de traditionele lijst invloeden (de gemiddelde myspace luisteraar wil weten waaraan hij zich kan verwachten) vermeldt Melnik een hele rits klassiek geworden bands en artiesten. Rage against the Machine schaart zich knusjes naast Django Reinhardt, terwijl het theekransje van Bach en Puccini op het charmante gezelschap van Jimi Hendrix, Zappa en Tool kan rekenen. Van alles wat, maar voor zowel het geluid als voor de songs is Melnik vooral bij Crazy Horse, CSNY en Neil Young te leen gegaan. Vooral in de zang is de link duidelijk, waar een genepen solostem door falsetkoortjes van sterk behaarde mannen wordt bijgestaan.
Het weemoedige Dead Man is een knappe opener,die één ding meteen duidelijk maakt: dit is een gitaarplaat. Het nummer lijkt in een constante stroom te rollen, weemoedig gezongen strofes wisselen af met scherpe gitaarsolos. Meeknikken op de maat is een automatisme, al was het maar omdat het lijkt alsof je dit nummer al een keer gehoord hebt.
Net zoals Dead Man beschikt Strike Back over een ingenieuze maar eenvoudige melodie. Een goede wijn behoeft geen kransen, less is more en dat soort dingen, al blijkt in dit nummer dat de teksten niet altijd even vindingrijk zijn. De simpele, oprechte eenvoud neigt soms naar puberaal dichtwerk waarbij vooral de laatste lettergrepen moeten rijmen. under the bridge at night .. getting out of sight .. light might .be slightly boring.
In Leave the City gaat frontman Peter Arnout de confrontatie met zichzelf aan. Hij wil er vandoor gaan, op zoek naar iets nieuws, de wijde wereld in, maar kan in deze song maar matig overtuigen van zijn bedoelingen. Misschien klinkt de song helemaal niet zo eenzaam als in de tekst wordt beweerd.
The truth is always out there, the coast is seldom clear, play your part and then you disappear. Niets is minder waar en Melnik laat in het nummer Out There geen kans onbenut om enkele persoonlijke frustraties aan te kaarten. Themas als gebroken dromen en barsten in het ideaal lijken rechtstreeks uit een schoendoos vergeten Crazy Horse nummers te komen.
Bij wijze van conclusie:
Melnik klinkt goed, vet, oerdegelijk, zoals rock moet zijn. De songs staan bol van goede melodie, harmonie en stevige, technisch perfecte gitaren. Niets dan lof maar al bij al voegt de band niets of weinig nieuws toe aan het recept dat ze bij Crazy Horse zijn gaan lenen.
Myspace is een uitvinding die alle mensen in staat stelt hun kunsten via de glasvezelkabel over de globe te verspreiden. Het wereldwijde web is nog nooit zo toegankelijk geweest, zo ongelofelijk goed benut en tegelijk met troep gevuld. Nu zelfs nonkel Paul en vuile Rita van café het Hoeksken een persoonlijke pagina hebben is het voor mensen die vroeger geen vrienden hadden ook mogelijk geworden een aantal digitale kompanen te vinden.
Voor muziekland zijn de myspacemogelijkheden even onbeperkt. Het bedenken van een lekker bekkende groepsnaam is voortaan voldoende reden om een pagina op te starten en die rustig te vullen met een uitgebreid gamma aan ongeïnspireerde home recordings en fotos van lokale chirofuiven. Gentse band Mauer bewijst het tegendeel. Myspace is de mesthoop, maar tussen de kolen liggen diamanten, good things happen to those who wait, of: wie zoekt die vindt.
Mauer (of: Er is hoop in bange dagen.)
Mauer is een vijftal uit Gent dat in 2007 een EP opnam bij David Vermandele van Dirty Seven Studios en die meteen uitbracht bij het al even Gentse Fatima Records. Locale keuken heeft de eigenschap al het overbodige achterwege te laten en met die gedachte opent de EP met Yours Entirely.
Zoals dat hoort bij openers trekt dit nummer alles naar zich toe en schreeuwt het om de onverdeelde aandacht van het luisterend oor. Wat fluisterend en haast excuserend begint wordt al snel in de rug geduwd door dwingende gitaren en drums die het woord strak opnieuw lijken uit te vinden. Wie vergeten was dat muziek je hartritme kan beïnvloeden wordt verrast door de zuivere achtervolgingsmuziek van Mauer. Al in deze eerste track worden de uitersten binnen gitaar en zang naar elkaar gebracht op een drumpartij die het hele nummer (en de hele EP) zo strak zit als de kont van meneer pastoor.
The Fall is een popnummer waarvoor de enige richting rechtdoor is (the drums, the drums, my kingdom for those drums), doorzichtig maar verrassend en bovendien kort genoeg om zichzelf niet te herhalen. Tegendraadse popnummers waar de leadgitaar in de achtergrond een gevecht met de toonaard, het ritme en vooral zichzelf aangaat doen wel altijd een beetje aan Daydream Nation denken, toch?
Electric Dreams beschikt over alle kwaliteiten om de radiohit van deze EP te worden. Men neme een refrein dat je loopt mee te zingen tot iemand je gewapender hand het zwijgen oplegt en men voege er een brug aan toe die het haar op de rug doet rechtop staan. In electric dreams, in a naked room, with you, laat ons erin alstublieft.
In het slotnummer van de EP, Black Swan, waarin de slepende, klagend gedebiteerde teksten doen soms aan Hitch doen denken kiest Mauer voor de directe aanpak. EmowavecoreRocknRoll, zoals de heren van Mauer zichzelf omschrijven, is een bijzonder aangenaam genre voor wie rusteloos door de stad wil dwalen en daarbij wild in het rond wil schoppen.
Wat maakt Mauer nu zo fris, zo snedig, zo pittig? Eerst en vooral lijkt het een eerlijke band. Hoewel de driehoeksrelatie tussen Joy Division, Sonic Youth en Rectumpus waarover ze het zelf hebben alleen erg depressieve, psychotische en op de koop toe lelijke kindjes kan voortbrengen, zijn alle elementen van dit drietal duidelijk aanwezig. Overgenomen, gepikt, flauw geïmiteerd? Ik dacht het niet, Mauer brengt eigen muziek, verrassend en opwindend, pretentieloos terwijl er vriendelijk richting Ian Curtis en Kim Gordon wordt geknikt. Anderzijds is Mauer dankzij deze EP ook een band die ik zo snel mogelijk live aan het werk wil zien.
Omdat volstrekte lof en gejuich zelden juist of eerlijk kunnen zijn misschien dit: I lost my heart and soul to rock n roll (Black Swan) lijkt een frase die we al net een keer teveel gehoord hebben. Mierenneukerij, uiteraard.
Een landschap van aaneengeregen zwarte akkers, een niemandsland waarvan de vette omgeploegde grond glimt tussen eindeloze rijen populieren.In de witte boerderijen die her en der over het land zijn verspreid wonen boeren met ruwe handen en even ruwe stoppelbaarden, een sigarettenpeuk die al sinds de vijftiger jaren in de mondhoek lijkt te hangen. Dit is de polder, waar de mist zich elke dag een weg zoekt over de velden en de wegels om uiteindelijk glinsterend tegen de braamstruiken aan te slaan. Mysterieus en magisch, het landschap waar Little Elmo zijn inspiratie vind.
Little Elmo is een vijfkoppige band die (deels) afkomstig is uit het West-Vlaamse Gistel en waarvan de leden in het Gentse resideren. Samengesteld uit muzikanten van verschillende bestaande en reeds ter ziele gegane projecten brengt Little Elmo een subtiel afgemeten mengvorm van invloeden en ideeën, zonder daarbij de uiteindelijke richting uit het oog te verliezen.
De softe ballades van Little Elmo lijken haast onlosmakelijk verbonden met het feeërieke polderlandschap: eerst grimmig en donker, dan weer sprookjesachtig en breekbaar, maar altijd welgemeend en eerlijk. Dat blijkt vooral uit zeer sterk gearrangeerde songs als Hide Away, Lay Lay Lie en Princes Story, waarin akoestische gitaar, pluche drums en bas parelend worden bijgestaan door mysterieuze elektronica en melodisch slagwerk.
Hide Away is een van die nummers waarvoor een mens het woord mooi, bij gebrek aan beter, nog eens in de mond zou nemen. Een goede tekst die door knappe en begeesterde stemmen op een ingenieuze manier wordt verweven tot iets dat aan een kreunend en klagend slaaplied doet denken, dat is mooi, dat is pakkend.
Lay Lay Lie lijkt eerst op dezelfde leest geschoeid: klaar om op een begrafenis zelfs bij de meest geharde polderboeren tranen los te maken. Uit de gitaarmelodie die zowel qua sound als melodie uitblinkt in eenvoud klinkt wrange ernst en donkere tristesse. Voeg daar eenzaam orgel aan toe en de ironie en het cynisme lijken als stroop uit de speakers te stromen. Zeer geslaagd allemaal, kippenvel en chronische spasmen, wachtend op een stem als een schuurpapier, recht uit het graf, de Mark Lanegan van Gistel. Die nieuwsgierigheid en dat verlangen worden echter gekelderd op het moment waarop de zang effectief ten tonele verschijnt. De Lanegan van Gistel bleek bijzonder inspiratieloos en wordt hier vervangen door het meest ridicule zanglijntje sinds who let the dogs out. Het nummer, dat zo sterk was opgebouwd gaat een beetje verloren in wat een eindeloze herhaling van non-lyrics lijkt. Een andere tekst en we hebben een goed nummer in handen.
Ook Princes Story (sic) bewijst dat Little Elmo zich zeer bewust is van sound en sfeer. Fluisterende zang en begeleiding als sneeuwvlokjes brengen in deze filmische compositie een geheime wereld tot leven, als een muziekdoos die al honderd jaar onderin de kast staat, popelend om geopend te worden. Toch lijkt ook hier de zang net iets te weinig relevant om het nummer te dragen, waardoor de song naar het einde toe een beetje vrijblijvend aanvoelt. Wat wil dit nummer me eigenlijk zeggen?
Ietwat een vreemde eend in de bijt is Drink My Wine Dear. Enerzijds is dezelfde naïeve eerlijkheid als in de overige tracks duidelijk aanwezig. Anderzijds zorgt Drink My Wine ervoor dat de set van Little Elmo niet als een geheel aanvoelt. Het nummer doet, door zijn eenvoudige gitaar- enkeyboardpartijtjes, een beetje aan Granddaddy denken.
De mensen van deze band weten wat ze doen, ze weten wat ze willen, waarom ze het willen en hoe ze het kunnen bereiken. De demo bestaat uit vier nummers die stuk voor stuk goed gearrangeerd, sterkt gecomponeerd en echt doorleefd zijn. Een sterk staaltje finesse en subtiliteit, al lijken sommige nummers iets in zich te hebben dat nog niet helemaal te horen is. Klinkt als: veelbelovende start.
Zondagavond en door wegtrekkende wolken schijnt voor het eerst in uren de zon. Haar roze stralen warmen de aarde, vogels zingen en bijen zoemen zacht in de avondlucht. De geur van bloesems, een koude cocktail, alles is peis en vree. Just Like Rainbows, een Gents Brussels duo, speelt de soundtrack van het kampvuurmoment, intiem en teder, vrolijk en vrij en ook een klein tikje vervelend.
De ep, Just Like Rainbows, die ze in eigen beheer uitbrengen, opent met het catchy Peacefully Amused dat qua sound en sfeer meteen de toon zet voor de rest van de plaat. Het is een intiem nummer dat doet vermoeden dat het duo over een zekere hillbilly-melancholie beschikt die een tikje aan een akoestisch Granddaddy doet denken. Een zachte, haast kinderlijke meerstemmigheid benadrukt de eenvoud van het nummer.
Upside Down, een song geschreven door een depressief draaiorgel is zonder twijfel het sterkste nummer van de ep. De koortjes en akoestische gitaar worden hier bijgestaan door de xylofoon uit de klas van juf Annie in een song die de kindjes van de klas zonder probleem in een gelukzalige trance doet onderuit gaan in de zithoek. Alleen jammer dat het publiek voor de rest van de ep knock out voor zich uit zit te staren met een glimlach die na elk volgend nummer verder wegtrekt, wachtend op iets dat maar niet lijkt te komen.
Niet alleen doet het dunne gitaarriddletje van Make It Happen volstrekt onschuldig aan All Apologies denken, het is al in dit derde nummer van de ep dat de intieme gezelligheid van het knisperende kampvuur behoorlijk slaapverwekkend wordt. Het speelse hertenkalf dat in het begin van de ep door de weiden huppelt ligt hier langzaam dood te bloeden.
One Day benadrukt dat Just Like Rainbows weet hoe ze een sfeer moeten oproepen, hoe ze met een minimum aan geluid ruimte kunnen creëren. Alleen gaat een minimum aan geluid ook gepaard met een minimum aan structuur. Daardoor wordt de song snel eentonig en gaat alle ruimte en sfeer verloren.
Dont know what Ive won pikt de draad dan weer een beetje op, bouwt erg subtiel op, maar laat je samen met afsluiter Friday Afternoon als luisteraar toch ook weer op je honger. Onder wuivende palmbomen wegdromen heeft een helende functie, is bijzonder rustgevend maar kan ook pokkesaai zijn.
De intimiteit van eenvoudige arrangementen geven deze ep José Gonzales-feel mee. De laatste nam zijn platen op in hotelkamers, Just Like Rainbows gebruikte de microfoon van de webcam. Het idee zit goed, de melodieën zijn soms sterk, maar nooit verrassend.
Toch is Just Like Rainbows geen slechte ep, nummers als Painfully Amused en vooral het druilerige slaapliedje Upside Down tonen aan dat Just Like Rainbows overtuigende songwriters kunnen zijn. De dromerige melodieën komen het best naar voren als de songs worden uitgekleed en een krakemikkig koortje naakt op tonen van één enkele akoestische gitaar voor de webcam danst.
