Hola!

We zingen geen kerstliedjes rond een dennenboom, we hebben geen open haard of kachel, er is geen sneeuwvlokje te bespeuren en de kerstman is blijkbaar spoorloos. Maar toch: zalig kerstfeest en gelukkig nieuwjaar!

Het leven in Yalanhuitz

Sinds een paar weken zijn we alleen in het kliniekje. Hanne en Kurt zijn terug in België, en Eva komt over een maand aan. Binnenkort krijgen we wel hulp van twee Duitse vrijwilligers.

Intussen kabbelt het leven in Yalanhuitz rustig verder. We hebben wel de meest primitieve weken van ons verblijf gehad: we zaten een paar dagen zonder water, de telefoon is twee weken afgesloten geweest en er was geen licht (omdat er niet genoeg zon was om de batterijen op te laden). We moesten dus met ketels en emmers water gaan halen bij andere mensen in het dorp, en ‘s avonds hielden we romantische dineetjes bij kaarslicht.

De familiebanden in het dorp beginnen we meer en meer te begrijpen. Iedereen is wel broer of zus of zoon of dochter van iemand die we kennen. Wat het wel heel moeilijk maakt, is dat iedereen hier drie namen heeft, maar dat er maar ongeveer 20 jongens- en 20 meisjesnamen bestaan. Zo is er bijvoorbeeld Pedro Pedro Simon, Pedro Simon Antonio, Antonio Pedro Diego enz. De meisjes heten bijvoorbeeld Eulalia Balthazar Julio, Maria Diego Balthazar of Magdalena Pedro Francisco. De tweede naam is de tweede naam van de vader en de derde naam is de tweede naam van de moeder. Ook krijgt de eerste zoon als eerste naam de eerste naam van de grootvader van vaders kant en de tweede zoon krijgt als eerste naam de eerste naam van de grootvader van moeders kant. (Zijn jullie nog mee?) Zo zijn er bvb. twee broers die Mateo Lopez Gomez (Primero) en Mateo Lopez Gomez (Segundo) heten, omdat hun grootvaders allebei ook Mateo heten.

Omdat niet alleen de namen, maar ook de mensen sterk op elkaar gelijken, vraagt het wat oefening om hen een beetje uit elkaar te leren kennen. Gelukkig hebben we er acht maanden tijd voor. Andrez Bernabe Andrez kwam onlangs gitaar spelen bij ons, en hij zei: fijn dat we elkaar nu echt beginnen te leren kennen. Wij hebben hetzelfde gevoel. De contacten worden intenser en het wordt er alleen maar mooier op!

Patiënten naar de stad

De voorbije weken hebben we (gracias a Dios) geen ernstige spoedgevallen gehad. We zijn maar één keer naar de stad moeten rijden. Rosa had al twee weken bloedverlies en pijn, en de zwangerschapstest die we deden was positief. Samen met Rosa, haar man Pedro en hun dochtertje Mariëlla reden we dus naar Huehuetenango (voor de eerste keer zonder Hanne). Het ging om een abortus, gelukkig zonder verdere complicaties.

Het brengen van patiënten naar het ziekenhuis in de stad (Huehuetenango) is heel belangrijk. Vele patiënten (vooral vrouwen) zijn in hun leven nog niet verder geweest dan de naburige dorpen en weten dus absoluut niet hoe ze in de stad kunnen geraken, laat staan dat ze in de stad hun weg zouden vinden. Bovendien spreken de patiënten vaak gebrekkig Spaans. En het ziekenhuis is niet bepaald gebruiksvriendelijk. Als je toekomt op spoedgevallen, kan je je nergens aanmelden, maar moet je wat aandringen bij rondlopende verpleging om gezien te worden. Als er dan bijkomend onderzoek nodig is, krijg je een papiertje van de dokter. Daarmee moet je dan eerst naar de sociale dienst gaan, want met een stempel van die dienst moet je minder betalen. Daarna begint de zoektocht in de stad naar een centrum waar ze dat bepaald onderzoek uitvoeren. En daarna moet je terug naar spoedgevallen gaan, om de behandeling te bespreken. Niet echt evident. Wij zijn een paar keer samen met Hanne naar Huehuetenango geweest om al de verschillende centra te leren kennen. Maar als je als patiënt voor de eerste keer buiten je dorp komt, is het onbegonnen werk om eraan uit te geraken.

Ook als de patiënt in het ziekenhuis opgenomen is, is het vaak een heel gedoe om iets gedaan te krijgen. We hebben het gevoel dat als wij als ‘doctores de Belgica’ (klein leugentje om bestwil) nu en dan bij de dokters informeren naar een patiënt, er beter voor hem gezorgd wordt.

Kerst

Kerst in Guatemala! Een echte kerstsfeer hangt er niet, maar toch: alle jongens hebben de voorbije week hun haar geknipt, overal wordt uitgebreid gewassen, uit de verschillende kerkjes in het dorp klinkt gezang en de katholieke kerk is zelfs van een laag verf voorzien.  En waar er geen lichtjes zijn, daar doen de sterren hun best om het toch ‘kerst’ te maken!

Bij de katholieken in het dorp (daarnaast zijn er ook evangeliërs en charismaticas) is het de gewoonte om vanaf de week voor kerstmis elke avond ‘Posada’ te houden (letterlijk: ‘herberg’).  Het komt erop neer dat we de eerste dag met een gigantische kerststal in kaarsjesoptocht naar een huisje trekken.  Daar wordt een lied gezongen, om te vragen of er plaats is in de herberg (zoals Jozef en Maria).  De mensen in het huisje zingen dan weer iets anders, en zo gaat het een eindje heen en weer, tot we uiteindelijk binnen mogen komen.  Iedereen gaat dan dus binnen in zo’n klein houten huisje, en daar wordt dan een viering gehouden met veel zang, marimbamuziek, preken (in Q’anjubal, veel snappen we er dus niet van), en zelfs zoete broodjes en koffie! Het geheel duurt zo’n drie uur. De avond erop vertrekken we dan van het vorige huisje naar het volgend, terug met kerststal en kaarsen.  Zo doen we elke avond een ander huisje aan, om op kerstavond terug aan te komen in de kerk.

De sfeer is heel gezellig.  We zitten met een honderdtal mensen allemaal opeengepakt, overal hangen, liggen en zitten kinderen, jongetjes lopen voortdurend binnen en buiten, er wordt wat gebabbeld, gelachen, gezongen (en ook geluisterd natuurlijk), buiten steken de jongetjes af en toe een vuurpijl af… Wat grappig is, is dat ze ons bij het begin van de posada altijd speciaal welkom heten (in het Spaans, gelukkig) en bedanken dat we de posada’s met hen willen meevieren. Op het eind richten ze nog eens het woord naar ons, om te zeggen dat we de volgende avond weer heel welkom zijn.

Het is ongelooflijk om te zien hoeveel werk er allemaal in kruipt.  De mensen gooien heel hun inboedel buiten (letterlijk, in de regen soms) om binnen banken ineen te timmeren voor die avond. Maar da’s blijkbaar geen enkel probleem.  Het is een eer als de posada in hun huisje langskomt.

Ook kerstavond zelf was prachtig. Ze hadden ons gevraagd om in de mis (die, jawel, van 19u tot middernacht duurt) een paar liedjes te zingen en muziek te spelen. We dachten er even over om bijvoorbeeld ‘er zaten zes kippen in een oud kippenhok’ te zingen, het klinkt goed en de tekst is toch van minder belang dachten we zo. Maar uiteindelijk hebben we toch maar een paar Spaanse liedjes gezongen.

Op kerstdag dan, waren we uitgenodigd bij Javier en zijn familie. Zij zijn van de Evangelische kerk. We hebben er kalkoen (!) gegeten en ook stier die de vorige avond tijdens de kerstviering geslacht was. Na het eten werd er een doopviering gehouden. Wij dachten dus dat we naar de kerk gingen, maar heel het gezelschap trok naar de rivier. De jongens en meisjes die wilden gedoopt worden, werden met kleren en al ondergedompeld.

Speciale gebeurtenissen

Conbiblio! In België is het de gewoonte om nieuwjaarsrecepties te houden, in Guatemala zijn het conbiblio’s: oudejaarsbijeenkomsten. We waren uitgenodigd bij Andrez Bernabe Andrez, die een conbiblio hield ter gelegenheid van oudejaar, zijn dertienjarig huwelijk en de twaalfde verjaardag van zijn oudste zoon. Opnieuw ongelooflijk: ter voorbereiding hebben ze zomaar even een hele buitenwand van het huis uitgebroken, alle binnenwanden en inboedel verwijderd, een hele hoop banken ineengetimmerd... Er was ook eten: om de beurt konden we met een twaalftal aan tafel om een bord heerlijke rijst met saus en vlees (en uiteraard tortilla’s) te verorberen. Aangezien Andrez een evangeliër in hart en nieren is, was er uiteraard ook een hele viering.  Met een pastor die, wat enthousiasme betreft, zijn gelijke niet kent! Alleen, een drie uur durend betoog over het belang van een goed huwelijk is misschien net iets te veel van het goede. Gelukkig kregen we daarna heerlijke koekjes te eten!

Capacitacion! Elke maand houden we een ‘capacitacion’. Dat is een soort bijscholing voor de plaatselijke vroedvrouwen. De vroedvrouwen komen dan uit de verschillende dorpen (soms drie uur stappen) naar het kliniekje. Elke keer geven we dan een beetje les over een bepaald onderwerp en ‘s middags gaan we dan met z’n allen eten bij Lucia.  De laatste keer hebben we gepraat over de anatomie, de bevruchting, de ontwikkeling van een kindje in de buik en familieplanning. Het ging gepaard met veel gelach en gegiechel, maar ze waren heel geïnteresseerd en keken vaak heel aandachtig naar de prenten die we toonden.

Vooruitzichten

Over enkele uren komen onze mama’s, papa’s, Claartje, Elisabeth, Lucie, Sarah en Laurenz hier aan (als ze geen vliegtuig of bus gemist hebben toch).  We zitten hier dus in spanning te wachten op het weerzien.  Daarna gaan we met zijn allen met pick-up richting Yalanhuitz, en na een dagje vertrekken we dan weer om met een minibusje Guatemala te verkennen!

We hebben geleerd dat...

-je pas van een echte mis kunt spreken als ze minstens drie uur duurt.

-ratten graag pindanoten lusten, en katten graag ratten lusten.

-Sinterklaas ons zelfs hier niet vergeet: de Heilige Man heeft ons echte Belgische chocolade opgestuurd!

-katholieken en evangeliërs een eeuwige strijd voeren: om ter luidst en vooral… om ter langst!

-Bart Peeters een schitterende nieuwe CD heeft!

Feliz Navidad y Prospero Año 2007!

Bene en Pieterjan

P.S. Er staan ook nieuwe foto’s op de site (zelfde link).

27-12-2006, 20:24 Geschreven door Bene en Pieterjan  

Hola!

Ongeveer een maand ter plaatse, intussen al veel mensen leren kennen, een boel consultas gedaan en heel wat geuren en kleuren in ons opgenomen. Nu voor de eerste keer terug ‘in de beschaving’, dus tijd voor een nieuwsbrief…

Het dorp Yalanhuitz en zijn bewoners

Yalanhuitz ligt in een dal, omgeven door groene bergflanken. Het ligt heel afgelegen, maar sinds een paar jaar is er zoiets als een weg (met héél veel putten, bochten en bulten) die de verschillende dorpen met elkaar verbindt. Het dorp zelf bestaat uit heel veel houten en een paar stenen huisjes in modderige straatjes. De ‘Grote Markt’ is het voetbalveld, met daarrond het schooltje en de clinica. En daar overal tussen, door en onder lopen mensen, kinderen, honden, kippen, varkens, paarden en ezels. De ‘Yalanhuitzianen’ zijn maya-indianen die in alle mogelijke kleuren gekleed zijn. De vrouwen en meisjes dragen bijna altijd een kindje op hun rug en de kinderen roepen al van ver ‘hola hola!’ (en soms 'hola Bienie y Pedro!') als we passeren.

De consultas

Tja, plots zelf consultaties moeten doen zonder een dokter die naast ons staat om ons handje vast te houden, leek ons toch niet zo evident… En dan nog in het Spaans, we spraken (en spreken) niet bepaald vloeiend. Gelukkig kregen we niet te veel tijd om te piekeren en moesten we er vanaf de eerste dag aan beginnen. En eigenlijk gaat het vrij goed. Een groot deel van de problemen zijn: koorts, hoesten, oorontstekingen, diarree, wonden, huidinfecties, hoofdpijn (‘me duele la cabeza!’) en een beetje vanalles (‘me duele todo el cuerpo!’). Met de nodige boeken en ‘guidelines’ kunnen we op zoek gaan naar de juiste medicatie (een bezigheid die meestal meer tijd in beslag neemt dan de consulta zelf, want de apotheek is gigantisch). Ook worden de zwangere vrouwen opgevolgd in het kliniekje. Af en toe is er een ‘spoedgeval’, waarbij het er vooral op aankomt uit te maken of we de patiënt in het kliniekje kunnen behandelen of dat we beter een auto zoeken (of een vliegtuig) en hem zo snel mogelijk naar het ziekenhuis sturen. Dit is echter niet zo evident, want het ziekenhuis vangt enkel heel dringende spoedgevallen op. Als het in hun ogen dus geen 'emergencia' is, heeft de patient een ellenlange (6 uur) en zeer oncomfortabele rit achter de rug, alleen maar om vast te stellen dat hij terug naar huis kan.  
Ons ‘werk’ valt dus heel goed mee. En het is een ideale kans om met heel wat verschillende mensen in contact te komen.

Ons leven in Yalanhuitz

Zes op zeven dagen zijn er consultas, druk dus, maar we kunnen het werk wat verdelen met Hanne en Kurt, en met andere studenten (op dit ogenblik Lisa uit Duitsland en Celine en Tina uit Belgie) zodat we ook wel wat vrije tijd hebben.  In het dorp zijn wij ‘Bienie en Pedro’. Af en toe spelen we muziek voor de clinica en niet zonder enige trots kunnen we vertellen dat we op een mooie ochtend een aantal werkmannen vrolijk ‘Het smidje’ van Laïs hoorden fluiten. Om de paar dagen gaan we joggen. Het is zeer bergachtig, het komt er dus op aan de krachten te doseren (en de kuiten te masseren)! In het begin werden we nogal nagestaard, maar nu lopen er soms een paar kinderen een stukje mee.

Er is een prachtig meertje in de buurt waar we kunnen zwemmen. Elke zondagochtend gaan we naar de markt (om 7u) in het volgende dorp. Deze markt kunnen we echt niet overslaan, want het is de enige manier om aan verse groenten en een beetje fruit te geraken. Het is ook een sociale gebeurtenis, dankzij het marktje hebben we toch al een paar Guatemalteekse vrienden, waarmee we voetballen en soms de omgeving verkennen.

Heel veel tijd gaat ook naar koken, brood bakken, afwassen, de was doen, kuisen enz. Wij slapen in het kliniekje op een gezellig zoldertje, en in de keuken hebben we een gasfornuis en een oven, alles wat we nodig hebben dus! Er is zelfs een douche (ijskoud, maar bij zonnig weer gewoon koud).

Speciale gebeurtenissen

Cumpleaños! Op 4 oktober hebben we Pieterjans verjaardag gevierd. Het is een culinaire dag geworden, in het bijzonder met verse zelfgemaakte pizza's, appelflensjes en een echte vlaai!  In de namiddag zijn we met Andres en Sebastian, twee buurjongetjes, naar de laguna geweest, het meertje in de buurt.

Fiesta in het dorp!  Ter gelegenheid van de opening van een nieuw schoolgebouw was er een hele dag feest: speechen, muziek van 's morgens vroeg, voetbaltornooi, en 's avonds dansfeest op marimbamuziek.  De mannen kwamen aan Pieterjan vragen of ze met zijn 'novia' mochten dansen.  Diegenen die niet te zat waren mochten...

Met het vliegtuig over Guatemala! Via Carlos, de baas van een project van de overheid vlakbij Yalanhuitz, en intussen al een vriend geworden, kregen we de kans om met een vliegtuigje naar Guatemala ciudad te vliegen, waarna we dan verder konden reizen naar Quetzaltenango.  Een heerlijk ervaring om Guatemala te zien van bovenuit, maar extra spannend omdat we een hoogzwangere vrouw in arbeid meehadden die naar het ziekenhuis moest.  Gelukkig werd het geen luchtgeboorte...

Internet!  Nu zitten we midden in Quetzaltenango, een heel gezellige stad.  De eerste behoeften terug in de beschaving: frietjes en hamburgers eten en internetten!  We zitten hier allebei met een gelukzalige glimlach op ons gezicht, super om al die berichtjes te lezen van het thuisfront!  De komende drie dagen gaan we samen met andere buitenlandse studenten een cursus Spaans volgen om ons geb(r)abbel wat bij te schaven. We slapen en eten bij een plaatselijke familie, kwestie van er echt ingedompeld te worden.   

We hebben geleerd dat...

-vlees nog veel beter smaakt na drie weken geheelonthouding.
-een toeterende bus veel lawaai maakt, zeker om 4u 's nachts.
-voetbal een heel lastige sport is (zeker bergop)!
-Bene eigenlijk maar uit een klein gezinnetje komt.
-jullie Spaans heel goed is als jullie ons proberen te bellen!


Heel veel groetjes!!!!!

Bienie y Pedro

P.S. Als het lukt, staat er rechts een link naar een aantal foto's!

17-10-2006, 21:12 Geschreven door Bene en Pieterjan  

Hola !

Twee vliegtuigen, twee lijnbussen, een taxi, drie mini-busjes en twee chickenbussen later, konden we Yalanhuitz in al zijn pracht zien liggen in het dal. Onze eerste indrukken : zeer vriendelijke mensen, overweldigende natuur, prachtige (en vooral veel) kinderen, af en toe regen, veel honden, kippen, varkens, ezels, paarden, een project dat zijn naam  niet gestolen heeft, en blije verwondering in Yalanhuiz.
Amai, acht maand zal kort zijn !

We hebben geleerd dat :
- een bus nooit (maar dan ook nooit) vol zit
- honden naast blaffen ook kunnen loeien
- het niet erg is als er geen brug ligt over een rivier, je rijdt er gewoon door
- spinnen in België 'klein' zijn
- Belgische verkeersdrempels lachertjes zijn
- we jullie toch gaan missen ...

Bene en Pieterjan

02-10-2006, 12:35 Geschreven door Bene en Pieterjan  

18-09-2006, 17:30 Geschreven door Bene en Pieterjan  

06-08-2006, 15:27 Geschreven door Bene en Pieterjan  

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005, 16:32 Geschreven door Bene en Pieterjan