 |
|
|
| Pieter en Ine in Tanzania |
|
|
| 07-03-2009 |
 We made it to the top! |
Hey liefst mensen!
Voor ik aan het verhaal begin zal ik het einde al verklappen, we hebben allebei de top bereikt!
Het begon met een vorige week vrijdag om 4u30 's morgens. Taxi genomen naar het busstation, en daar de bus genomen naar Moshi (aan iedereen die mij gewaarschuwd heeft voor het vliegtuig met mijn lange benen, het vliegtuis was een luxevoertuig in vergelijking met de bus) Mijn benen zijn denk ik 50 cm verkort door de hele tijd tegen de zetel voor mij te schuren. Maar liefst 15 uren hebben we op dit pijnlijk voertuig gezeten. Nu goed, eindelijk aangekomen in Moshi wachtte ons het weerzien met Paulina en gingen we toch vroeg naar bed. De volgende dagen stonden vooral in het teken van de beklimming: kleren huren, voorbereiden, afspreken met de gids,... Uiteindelijk hadden we alles en op maandag 2 maart om 9u vertrokken we richting de poort van het nationaal park. Vanaf hier was het te voet te doen.
Dag 1: 1800 m - 2700 m:
een prachtige wandeling door regenwoud, bomen zo hoog als appartementen, aapjes, riviertjes, watervalletjes, ... (dit is mijn favoriete omgeving). Het was een wandelingetje van zo een 4 uurtjes dus het was op het gemak om te beginnen. 's Avonds nog een klein wandelingetje gemaakt om te aclimatiseren en dan vroeg naar bed.
Dag 2: 2700 m - 3700:
het regenwoud maakt plaats voor kleine struikjes, rare bomen (zie foto's (wss wel niet voor vandaag)), en een mooi uitzicht op de Kili en de Mawenzi. Terug een wandelingetje van zo een 6 uurtjes zodat we 's avonds weer vroeg in ons bedje konden kruipen. Intussen was het al een stukje frisser en zeker het meisje van Chili en de jongen van Kenya hadden het al ferm koud. (voor ons was het een aangenaam lenteweertje)
Vanaf hier tot op het einde had ik last van een zeer ambetante hoofdpijn (hoogteziekte). Ook al was ik de enige die 5 liter water per dag dronk, den dezen had het weer aan zijne rekker. Ine was toen nog in de wolken dat ze niets van last had van de hoogte.
Dag 3: 3700 m - 4800 m:
Intussen droegen ook Ine en ik een lange broek en een trui want nu begon het toch serieus fris te worden. We wandelden toch zo een 7 uurtjes langs dorre bergwoestijn met vooral rotsen en zeer weinig planten. De hele wandeling zagen we ons einddoel voor ogen en we konden ons moeilijk voorstellen dat we de volgende dag dat punt al zouden bereiken. Het leek echt nog ver. De ademhaling begon ook al wat moeilijker te gaan en we wandelden zeer op het gemak. We kwamen in onze hut toe rond 14u, dan nog een acclimatisatiewandeling, om 17u eten en dan in bed. Een beetje proberen te slapen want om 11u30 's avonds moesten we er alweer uit. Ik zeg wel proberen, want door de spanning, het nadenken, het geluid van andere snurkende mensen is er niet veel van in huis gekomen. In die 5 uur 'slapen' heb ik trouwens het nieuw record naar het wc gaan verbroken: maar liefst 5 keer in 5 uren moest ik mijn bed uit. Al dat water kwam er bijna langs mijn oren uit.
Dag 4: 4800 m - 5892 m - 3700 m:
Om 11u30 moesten we dus uit ons bedje, vlug nog wat koekjes naar binnen wurgen want ik kan je garanderen: veel honger heb je hier niet meer. Intussen hadden Paulina (Chili), David (Kenya) en Ine (Belgie) en allemaal wel eens moeten overgeven terwijl ik nog altijd vast zat met mijn hoofdpijn.
Om middernacht in de donker vertrokken we naar het hoogste puntje van Afrika. Nog geen 20 meter waren we weg als in haar misselijk en zwak voelde en begon over te geven. Dan was het wee 5 min over en dan weer hetzelfde liedje. Na de derde keer besloot de gids om ine achter te laten en ze met een andere gids naar boven te sturen omdsat Paulina, David en ik anders zouden bevriezen. Dus wij met zijn drietjes verder. Na nog geen half uur was het aan Paulina om over te geven, misselijk te zijn, ... Hierdoor kon Ine terug aansluiten bij ons groepje. Dan nog eventjes met ons viertjes samengewandeld maar dan besloot de gids om de jongens, David en Ik, alleen voorop te sturen en onze gids bleef bij Paulina en de assistent bleef bij Ine. Ik, intussen nog altijd met die vreselijke hoofdpijn, had had enorm lastig. Elke stap dat je zet kost zoveel energie en het was echt wel serieus naar boven. (een reden waarom ze 's nachts vertrekken is dat je niet zou zien hoe stijl het is dusja...)
Wanneer de zon opkwam heb ik voor het eerst die dag echt kunnen genieten. Wat een uitzicht!! Geen wolkje aan de lucht! Echt prachtig! Na de zonsopgang had ik nog een uurtje voor de boeg zodat ik rond 7u30 de top bereikt had. Wat een gevoel!!! Het hoogste puntje in Afrika!! Lang kan je er wel niet blijven want de wind is daar echt ijskoud. Dus vlug wat foto's genomen en terug naar beneden. Ik ging naar beneden met het gevoel dat Ine en Paulina de top nooit zouden bereiken want ze zagen er echt slecht en ziek uit! Maar iedereen die Ine een beetje kent weet dat ze serieus koppig kan zijn dus ook al was ze zo ziek als iets, de top zou ze bereiken. Dus als ik naar beneden aan het gaan was, wie kwam ik daar tegen: Ine. Nog altijd zo ziek als iets maar op weg naar de top. Ik dan nog eens meegegaan naar de top zodat we nog een foto van ons twee konden trekken en vlug terug op weg naar beneden. Intussen had ik vernomen dat Pauline bijna niet meer kon wandelen en Ine en ik waren ervan overtuigd dat we haar gingen mogen troosten, maar nee, op weg naar beneden kwamen we Paulina tegen, ze zag er niet uit maar ze ging toch ook die verdomde top bereiken. Dus Ine en ik terug mee naar boven. Vlug een fotootje getrokken en terug naar beneden. Nu voor echt. De afdaling was nog minstens even lastig als het naar boven gaan. Allesinds niet gezond voor de knietjes. Eens we terug aan de hut kwamen was het intussen 12u30. Nu mochten we nog een uurtje slapen en dan moesten we nog wandelen naar de hut op 3700 m. Nog eens een wandeling van 4u. Dus op 1 dag hebben we zo'n goeie 16 uur gewandeld. Niet slecht denk ik dan.
Doodmoe kropen we in ons bedje.
Dag 5: 3700 m - 1800 m
Zo stijf als een plank kropen we uit ons bedje. Vandaag het laatste dagje. Nog een laatste wandelingetje van 6 uurtjes.
T ging toch allemaal niet meer zo vlot als in het begin. Maar we waren voldaan. Het besef begon te komen dat we op het de Uhuru-peak gestaan hebben. Het was een ervaring dat we nooit meer zullen vergeten.
Dat was een korte samenvatting. Ik zou er uren kunnen over vertellen maar ik zal dat houden voor als ik terug ben.
De foto's probeer ik in de loop van volgende week op de blog te zetten.
Veel liefs en groetjes
Pieter en Ine
(sorry voor de fouten maar k heb geen tijd meer om het na te lezen  )
07-03-2009, 07:48 geschreven door Pieter en Ine 
|
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
