 |
|
|
| Pieter en Ine in Tanzania |
|
|
| 19-11-2009 |
 Terug in België |
Beste mensen,
Met een beetje schaamrood op de wangen heb ik na een half jaar beseft dat er eigenlijk nog geen einde aan de blog geschreven is.
We zijn intussen al 6 maand terug in Belgenland en nu ik bezig ben met mijn fotoboek besefte ik dat ik eigenlijk nog een afsluitstukje moet schrijven.
De laatste weken verliepen eigenlijk zonder problemen. Nog wel een paar discussies met Josephat gehad maar dat was naar het einde toe een dagelijkse bezigheid. Op het einde hebben we nog een afscheidsfeestje georganiseerd met een frisdrankje voor de kindjes en dat was allesinds mijn moeilijkste moment in die 3 maand. Afscheid nemen van de kindjes. Ik kan het je verzekeren, als ze je met 20 kinderen aan het knuffelen zijn tot je bijna omvalt dan krijg je toch een krop in de keel. Maar goed, dat weet je op voorhand als je aan zoiets begint dat er een moment van afscheid zal komen. Ook het afscheid van de medevrijwilligers was zwaar omdat je eigenlijk weet dat je elkaar niet rap zal terugzien. Maar na een half jaar moet ik wel zeggen dat ik nog zeker maandelijks contact heb met Paulina (Chili) en Simone (Duitsland) dus hopelijk blijft dit het geval.
Voor de rest zijn we eigenlijk zonder veel problemen thuis geraakt. Met de bus naar Dar-es-Salaam was natuurlijk weer een ruige rit maar we zijn er toch levend geraakt dus dat was het belangrijkste. In Dar-es-Salaam nog kennis gemaakt met Rasta Richie, een rastaman die schilderijen verkocht die tegen ons gebabbeld heeft en waarmee we twee dagen samen vertoeft hebben. Wel nog plezant maar op het einde wisten we niet of hij nu eigenlijk geld verlangde van ons of het puur uit vriendelijkheid was. Wel het goedkoopste restaurantje gevonden ooit: 75 cent voor een maaltijd. Niet slecht denk ik dan.
Eens we de vlieger nr huis namen hadden we een raar gevoel. Eigenlijk wilden we nog niet nr België terugkeren. We hebben ons daar soms doodverveeld en serieus gevloekt op de mentaliteit maar eigenlijk was het echt een fantastische ervaring geweest. Het was een beetje langs twee kanten. Misschien hadden we iets te snel beslist om vroeger naar huis te komen maar langs de andere kant hebben we hierdoor wel de Kilimanjaro kunnen beklimmen wat toch wel iets onvergetelijks is.
Het aanpassen in België verliep eigenlijk wel redelijk vlot (met dank aan mijn vrienden die mij opgewacht hebben en mij direct weer aan het belgisch leven voorgesteld hebben  .
Ik wil iedereen die ons gesteund heeft nog eens van harte bedanken want ik kom met een goed gevoel terug uit Tanzania. Ik heb het gevoel dat we daar toch iets kunnen doen hebben voor de kinderen en hoop dat de volgende vrijwilligers ons werk kunnen blijven verderzetten.
Met het geld dat jullie geschonken hebben konden we onder andere kleren kopen, eten kopen, deuren maken, een groot stuk land bewerken, tafels en banken maken voor in het klaslokaal, ...
Allemaal dingen die het de kinderen aangenamer maakt om te leven.
Voor ons was het een fantaschtische ervaring en ik dank jullie voor jullie interesse en om deze blog te volgen.
Wat ze zeggen is niet gelogen: eens je nr Afrika gaat wil je zeker terug. Ik ga zeker nog terug!!
Vele groeten
Pieter en Ine
19-11-2009, 16:28 geschreven door Pieter en Ine 
|
|
|
|
|
| 21-03-2009 |
| te veel vrouwen!!! |
Hey hey,
Intussen zijn ze aan onze laatste twee weekjes in het weeshuis beland. Al bij al is het wel nog snel gegaan eigenlijk.
Er zijn intussen twee nieuwe meisjes van England toegekomen. Dus zit ik nu terug met 4 vrouwen opgescheept. De jongen van het ander weeshuis is ook naar huis dus ben ik nu de enigste jongen in het hele gezelschap. Ik hoor nu veel jongens denken: 'amai, wat een gelukzak!'. Maar dat is toch niet echt het geval. Die twee meisjes van England zijn constant bezig over mooie jongens, mode, kleren, zonnen, ... Eigenlijk zowat over alles dat mij totaal niet interesseert. Dus die twee zijn niet echt mijn ding en zullen ook nooit mijn ding worden. Nog een geluk dat ik Ine en het meisje van Duitsland nog heb anders zou ik hier volledig zot worden. Maar goed, we kunnen er maar het beste van maken voor de komende twee weken.
Ons project is intussen succesvol afgerond. Alles is geploegd, geplant, gezaaid en bemest. Nu is het wachten tot alles groeit en dan kunnen de kindjes eten van hun eigen kweek en kan er meer geld besteed worden aan andere dingen. We hebben ook het brandhout moeten kopen dus daar is ook een beetje van jullie geld naar toe gegaan. Op het einde van de trip geef ik jullie een volledig overzicht.
De laatste weken ben ik ook mijn voetbaltalent verder aan het ontwikkelen door een beetje langer in het weeshuis te blijven en een beetje te voetballen met de jongens. K heb toch al een paar talentjes ontdekt. Maar ik hoor dat het bij FC Heirweg goed gaat dus zal ik ze maar hier laten. Ongelooflijk ook hoe al die kindjes op hun blote voeten spelen terwijl er overal stenen, brokstukken, stront, ... ligt.
Ik ben solidair met hen dus speel ik ook op mijn blote voeten met als gevolg dat heel mijn voeten openliggen en dat er na elk matchke wel een beetje bloed aan mijn voeten hangt. Volgens mij hebben die kinderen zolen in hun voeten laten naaien ofzo want zij hebben daar blijkbaar totaal geen last van.
Ine is intussen verliefd geworden op een 14 maand oude tweeling dus terwijl ik voetbal houdt zij haar maar al te graag bezig met het verzorgen van deze schatjes.
Voor de rest verloopt alles hier zijn normale gangetje mss met uitzondering van dat we deze week al twee maal tegengehouden zijn door mannen met enorme geweren. De eerste keer dachten we dat we gingen overvallen worden maar uiteindelijk bleken het gewoon politiemannen te zijn die een controle deden voor de taxichauffeur. Toch wel even verschieten. K was er niet gerust in. De tweede keer reden ze met een politiewagen dus was het niet zo angstaanjagend. Maar ik vraag me toch af waarom ze zo een grote wapens nodig hebben.
Europa en Afrika: een enorm verschil op alle vlak.
Vandaag gaan we eventjes de toerist uithangen en gaan we een duikje nemen in een zwembad van een poepsjiek hotel. We mogen ons eigen ook al ne keer verwennen nietwaar?
Hoe jullie goed en tot binnenkort!
Groetjes
Pieter en Ine
21-03-2009, 10:18 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
| 12-03-2009 |
| Terug in Buswelu |
Hoihoi
Na ons avontuurtje in Moshi zijn we terug in Beswelu, Mwanza beland. Niet zonder de nodige problemen natuurlijk. Na het weekendje bij Oscar en het nodige bananbier (jaja, t was toch wel weer van dat, nu hebben we zelf gezien hoe ze het bier maken, dus mss ooit in Belgie ...
Nu goed, de busrit terug was een marteling. Niet zo slim om in Tanzania de goedkoopste bus te nemen. Een 15 uur durende rit met drie platte banden en maar 15 min pauze. De vluchheuvels zijn hier zo hoog als de Kilimanjaro zodat je bijgevolg telkens 50 cm (echt niet overdreven) in de lucht vliegt. Ik heb zelf mijn hoofd gestoten tegen het plafond en t is niet dat de bus zo laag was). Maar uiteindelijk zijn we toch veilig, wel met de nodige schrik, teruggeraakt. Teruggekomen in het weeshuis waren het vooral de kindjes die er terug voor zorgden dat we ons direct terug goed in ons vel voelden. Als je ze ziet komen aanlopen en om je hals vliegen dan besef je dat je daar goed werk verricht door ze de nodige liefde en genegenheid te geven. En dat geeft natuurlijk een supergoed gevoel.
Intussen loopt ons project op wieltjes. Toen we terugkwamen was bijna alles al omgeploegd. Ik ik kan je vertellen, het is geen klein tuintje. Dus vandaag zijn we met Josephet (de baas) om zaadjes geweest en normaal beginnen ze vandaag nog te zaaien. Het is leuk om te zien dat het geld (jullie geld )goed besteed wordt en dat het project vooruit gaat.Verder hebben we nu ook eindelijk tafels in de klas en kopen we nog altijd dagelijks groenten en fruit voor de kindjes. Normaal gaan we ook moeten investeren in brandhout maar dat is nog geen zekerheid.
Aan iedereen die trouwens zin heeft om peter te worden van een kindje, het is 300 dollar per jaar en met dat geld kunnen de kinderen een jaar naar een priveschool (stukken beter dan de publieke school). De geintresseerden kunnen altijd bij mij terecht...
Vandaag toch wel weer eventjes een krop in de keel gehad als we zagen dat er een kindje kwam opdagen die zei dat hij geen ouders meer heeft en dat ze in het weeshuis hem gewoon moeten weigeren omdat er geen geld genoeg is om hem te voeden. Niet zo plezant nieuws om de dag te beginnen. Maargoed, we zijn nu aan het zoeken naar een oplossing en vandaag mag hij nog blijven dus morgen zien we wel ...
Voor de rest is het meisje van Chili naar Europa vertrokken en is er een nieuw meisje van Duitsland bijgekomen. Het is dus weer wat aanpassen maar de eerste indrukken zijn wel ok.
Dat was het nieuws een beetje van de laatste dagen.
K heb vernomen dat het weer een beetje aan het beteren is in Belgie dus geniet maar van het zonnetje!
Tot binnenkort!!!
Groetjes
Pieter en Ine
12-03-2009, 10:21 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
| 07-03-2009 |
| We made it to the top! |
Hey liefst mensen!
Voor ik aan het verhaal begin zal ik het einde al verklappen, we hebben allebei de top bereikt!
Het begon met een vorige week vrijdag om 4u30 's morgens. Taxi genomen naar het busstation, en daar de bus genomen naar Moshi (aan iedereen die mij gewaarschuwd heeft voor het vliegtuig met mijn lange benen, het vliegtuis was een luxevoertuig in vergelijking met de bus) Mijn benen zijn denk ik 50 cm verkort door de hele tijd tegen de zetel voor mij te schuren. Maar liefst 15 uren hebben we op dit pijnlijk voertuig gezeten. Nu goed, eindelijk aangekomen in Moshi wachtte ons het weerzien met Paulina en gingen we toch vroeg naar bed. De volgende dagen stonden vooral in het teken van de beklimming: kleren huren, voorbereiden, afspreken met de gids,... Uiteindelijk hadden we alles en op maandag 2 maart om 9u vertrokken we richting de poort van het nationaal park. Vanaf hier was het te voet te doen.
Dag 1: 1800 m - 2700 m:
een prachtige wandeling door regenwoud, bomen zo hoog als appartementen, aapjes, riviertjes, watervalletjes, ... (dit is mijn favoriete omgeving). Het was een wandelingetje van zo een 4 uurtjes dus het was op het gemak om te beginnen. 's Avonds nog een klein wandelingetje gemaakt om te aclimatiseren en dan vroeg naar bed.
Dag 2: 2700 m - 3700:
het regenwoud maakt plaats voor kleine struikjes, rare bomen (zie foto's (wss wel niet voor vandaag)), en een mooi uitzicht op de Kili en de Mawenzi. Terug een wandelingetje van zo een 6 uurtjes zodat we 's avonds weer vroeg in ons bedje konden kruipen. Intussen was het al een stukje frisser en zeker het meisje van Chili en de jongen van Kenya hadden het al ferm koud. (voor ons was het een aangenaam lenteweertje)
Vanaf hier tot op het einde had ik last van een zeer ambetante hoofdpijn (hoogteziekte). Ook al was ik de enige die 5 liter water per dag dronk, den dezen had het weer aan zijne rekker. Ine was toen nog in de wolken dat ze niets van last had van de hoogte.
Dag 3: 3700 m - 4800 m:
Intussen droegen ook Ine en ik een lange broek en een trui want nu begon het toch serieus fris te worden. We wandelden toch zo een 7 uurtjes langs dorre bergwoestijn met vooral rotsen en zeer weinig planten. De hele wandeling zagen we ons einddoel voor ogen en we konden ons moeilijk voorstellen dat we de volgende dag dat punt al zouden bereiken. Het leek echt nog ver. De ademhaling begon ook al wat moeilijker te gaan en we wandelden zeer op het gemak. We kwamen in onze hut toe rond 14u, dan nog een acclimatisatiewandeling, om 17u eten en dan in bed. Een beetje proberen te slapen want om 11u30 's avonds moesten we er alweer uit. Ik zeg wel proberen, want door de spanning, het nadenken, het geluid van andere snurkende mensen is er niet veel van in huis gekomen. In die 5 uur 'slapen' heb ik trouwens het nieuw record naar het wc gaan verbroken: maar liefst 5 keer in 5 uren moest ik mijn bed uit. Al dat water kwam er bijna langs mijn oren uit.
Dag 4: 4800 m - 5892 m - 3700 m:
Om 11u30 moesten we dus uit ons bedje, vlug nog wat koekjes naar binnen wurgen want ik kan je garanderen: veel honger heb je hier niet meer. Intussen hadden Paulina (Chili), David (Kenya) en Ine (Belgie) en allemaal wel eens moeten overgeven terwijl ik nog altijd vast zat met mijn hoofdpijn.
Om middernacht in de donker vertrokken we naar het hoogste puntje van Afrika. Nog geen 20 meter waren we weg als in haar misselijk en zwak voelde en begon over te geven. Dan was het wee 5 min over en dan weer hetzelfde liedje. Na de derde keer besloot de gids om ine achter te laten en ze met een andere gids naar boven te sturen omdsat Paulina, David en ik anders zouden bevriezen. Dus wij met zijn drietjes verder. Na nog geen half uur was het aan Paulina om over te geven, misselijk te zijn, ... Hierdoor kon Ine terug aansluiten bij ons groepje. Dan nog eventjes met ons viertjes samengewandeld maar dan besloot de gids om de jongens, David en Ik, alleen voorop te sturen en onze gids bleef bij Paulina en de assistent bleef bij Ine. Ik, intussen nog altijd met die vreselijke hoofdpijn, had had enorm lastig. Elke stap dat je zet kost zoveel energie en het was echt wel serieus naar boven. (een reden waarom ze 's nachts vertrekken is dat je niet zou zien hoe stijl het is dusja...)
Wanneer de zon opkwam heb ik voor het eerst die dag echt kunnen genieten. Wat een uitzicht!! Geen wolkje aan de lucht! Echt prachtig! Na de zonsopgang had ik nog een uurtje voor de boeg zodat ik rond 7u30 de top bereikt had. Wat een gevoel!!! Het hoogste puntje in Afrika!! Lang kan je er wel niet blijven want de wind is daar echt ijskoud. Dus vlug wat foto's genomen en terug naar beneden. Ik ging naar beneden met het gevoel dat Ine en Paulina de top nooit zouden bereiken want ze zagen er echt slecht en ziek uit! Maar iedereen die Ine een beetje kent weet dat ze serieus koppig kan zijn dus ook al was ze zo ziek als iets, de top zou ze bereiken. Dus als ik naar beneden aan het gaan was, wie kwam ik daar tegen: Ine. Nog altijd zo ziek als iets maar op weg naar de top. Ik dan nog eens meegegaan naar de top zodat we nog een foto van ons twee konden trekken en vlug terug op weg naar beneden. Intussen had ik vernomen dat Pauline bijna niet meer kon wandelen en Ine en ik waren ervan overtuigd dat we haar gingen mogen troosten, maar nee, op weg naar beneden kwamen we Paulina tegen, ze zag er niet uit maar ze ging toch ook die verdomde top bereiken. Dus Ine en ik terug mee naar boven. Vlug een fotootje getrokken en terug naar beneden. Nu voor echt. De afdaling was nog minstens even lastig als het naar boven gaan. Allesinds niet gezond voor de knietjes. Eens we terug aan de hut kwamen was het intussen 12u30. Nu mochten we nog een uurtje slapen en dan moesten we nog wandelen naar de hut op 3700 m. Nog eens een wandeling van 4u. Dus op 1 dag hebben we zo'n goeie 16 uur gewandeld. Niet slecht denk ik dan.
Doodmoe kropen we in ons bedje.
Dag 5: 3700 m - 1800 m
Zo stijf als een plank kropen we uit ons bedje. Vandaag het laatste dagje. Nog een laatste wandelingetje van 6 uurtjes.
T ging toch allemaal niet meer zo vlot als in het begin. Maar we waren voldaan. Het besef begon te komen dat we op het de Uhuru-peak gestaan hebben. Het was een ervaring dat we nooit meer zullen vergeten.
Dat was een korte samenvatting. Ik zou er uren kunnen over vertellen maar ik zal dat houden voor als ik terug ben.
De foto's probeer ik in de loop van volgende week op de blog te zetten.
Veel liefs en groetjes
Pieter en Ine
(sorry voor de fouten maar k heb geen tijd meer om het na te lezen )
07-03-2009, 07:48 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
| 24-02-2009 |
| Malaria! |
|
Het heeft lang geduurd, maar nu hebben we het toch aan onze rekker. Een klein mugske heeft het in zijnen bol gehad om ons te bijten waardoor we allebei met de malariaziekte geconfronteerd geweest zijn. Ine had 9 parasietjes in haar lichaam en is er echt ziek van geweest, ik had 5 parasietjes in mijn lichaam en voelde mij niet echt slecht. Juist een beetje moe van de pillen die we moesten nemen. Dat was ons weekend: 4 uren met de bus naar Musoma omdat we dat daar eens wilden zien, daar toegekomen direct naar de kliniek gegaan omdat ine ziek was, testen afgenomen, ine in haar bed gaan liggen, nog een echt Tanzaniaanse trouw gezien (we hadden veel bekijks), in bedje gekropen en de volgende dag terug 4 u op de bus richting Mwanza. Niet echt het beste weekend ooit  .
Vandaag zijn we terug testen laten afnemen en we zijn alletwee voorlopig parasietenvrij, dus kilimajaro, here we come!!!
Vrijdag vertrekken we met de bus richting Moshi om maandag aan de klim te beginnen. Dus de volgende keer dat jullie iets van ons zullen horen zullen we de Kilimanjaro beklimd hebben (of toch geprobeerd allesinds).
Intussen zijn we bezig aan een project waardoor de mensen van het weeshuis zelf hun eigen gewassen kunnen gebruiken en niet langer eten moeten aankopen. We zijn er vrijdag mee begonnen met het omploegen van het land en het uitdoen van de mais (het was blijkbaar zeer grappig dat ik als blanke meehielp hierbij want iedereen was mij redelijk aan het uitlachen). Gisteren en vandaag wordt de rest van het land omgeploegd en donderdag ga ik samen met de baas van het weeshuis zaad gaan kopen zodat ik kan zien waaraan ons geld besteed wordt.
We stellen het hier goed maar zijn toch blij dat we volgende week een weekje iets anders gaan doen zodat we de week erna terug met volle motivatie de kindjes kunnen bijleren.
Aan iedereen die gereageerd heeft op berichtjes of het gastenboek, nen dikke merci, het is altijd plezant om iets te horen van mensen uit het Belgenland.
Vele groetjes
Pieter en Ine
24-02-2009, 08:26 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
| 18-02-2009 |
| nog enkele fotootjes |
18-02-2009, 09:17 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
|
|
Nog enkele fotootjes van de kinderen, onze huisdieren, de fietstocht en het weeshuis.
18-02-2009, 09:11 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
|
|
|
Dag liefste mensen,
Intussen weer vanalles en nog wat gebeurd. Dit weekend zijn we dus naar het eiland (Ukerewe) geweest. Prachtig eiland met heuvelachtige natuurlandschappen. Enigste nadeel, ik denk dat ze daar nog nooit een blanke gezien hebben. Toen we daar toekwamen gingen we op zoek naar het goedkoopste guest house om te overnachten. We vonden een sjiek spel voor 12000 shilling (8 euro) per nacht maar dat vonden we te duur. Dus na een beetje verder zoeken vonden we iets voor 2500 shilling (1,5 euro !!!!) per nacht. Ok, het was niet veel soeps maar we hadden toch een bed. De douche was een ton met water met daarin een kannetje waarmee je het water over je hoofd kon gieten. Best wel grappig.
De volgende dag hebben we een fiets gehuurd om het eiland te verkennen. Dat was blijkbaar de grootste attractie dat die mensen daar in jaren gezien hebben. 3 wazungu (blanken) op ne fiets. We hadden bekijks. Zeker als ine dan nog eens viel met de fiets (ok, mss een beetje mijn fout) vonden de mensen dat hilarisch en stonden er plots zeker 40 mensen te kijken. De fietsen waren ook niet echt van de beste kwaliteit. Geen remmen, het zadel was meer een steen, ine haar dynamo zat constant tegen haar wiel, en mijn fietsje was superveel te klein (daardoor heb ik nu wat last van een pijnlijke knie). Maar al bij al was het een leuke ervaring (de dag zelf hebben we wel afgezien: het was veel te ver, we hadden geen eten (er was een epidemie op het eiland)) Het Grappigste van het hele verhaal is dat we zover gefietst hebben om het national forest te zien. Volgens het boekje een echt aanrader. Daar toegekomen bleek het een doodgewoon dennenbos te zijn zoals we er in Belgie ook hebben .
Met de kindjes gaat alles goed. Volgende week zijn we een weekje alleen waardoor dat we onze handen vol zullen hebben met de kindjes. Maar dat doen we met veel plezier want de kindjes maken onze dag altijd goed.
We gaan hoogstwaarschijnlijk investeren in het planten van gewassen (nogmaals met dank aan iedereen die ons gesteund heeft). Hierdoor zal het weeshuis minder voedsel moeten kopen waardoor er meer geld zal overblijven voor andere zaken. Intussen is er ook een wasplaats bijgebouwd en zijn ze ook bezig met het bouwen van een nieuw vrijwilligershuis zodat ze dit niet meer maandelijks moeten huren.
Vandaag zijn we bezig met het organiseren van onze trip naar de kilimanjaro want daar komt ook nog wat bij kijken.
Voor de rest is alles hier dik in orde ook al missen we soms het Belgenlandje.
Veel liefs
Pieter en Ine
18-02-2009, 08:52 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
| 14-02-2009 |
| vroeger naar huis |
Ongelooflijk! na bijna 4 weken is het me eindelijk gelukt om de foto's van de eerste twee weken op de blog te zetten. Aan iedereen die de foto's al gezien heeft op facebook, sorry, t zijn dezelfste.(hopelijk volgen er nog foto's)
Vandaag vertrekken we voor twee dagen naar het eiland Ukerewe. Kwestie van der ne keer uit te zijn in het weekend en toch een paar dingen bezocht te hebben in het land. Meer hierover lees je in het volgende verslag. De voorbij week was vooral mentaal een zware week. De Afrikanen hebben een andere manier van leven, denken, doen,... Van alles eigenlijk. Je kan hier niets Westers terugvinden. Vooral de manier van leven is pijnlijk om aan te zien. De mensen leven hier niet maar ze "overleven". Als ze genoeg geld hebben om eten te kopen zijn ze al meer dan gelukkig. Maar vooral de kinderen hebben meer nodig dan eten en onderdak. Een kind heeft hier geen tijd om kind te zijn. Je ziet hier kinderen van 5 rondlopen met baby's op hun rug terwijl de moeder ergens op het land aan het werken is of zo. De kinderen krijgen hier veel te vroeg de verantwoordelijkheid over alles.
De kinderen in het weeshuis hebben geen enkele persoonlijke bezitting wat ze eigenlijk een nummer in het weeshuis maakt. We hebben geprobeerd m hen allen een klein pennezakje te geven met daarin een stift, potlood, lat en gom maar de baas van het weeshuis heeft dit allemaal direct weer afgenomen (redelijk pijnlijk als je eerst ziet hoe blij kinderen zijn met een doodgewoon potlood).
De kleertjes die we gekocht hebben waren superschattig, het enigste probleem was dat ze de volgende dag weer hun oude kleertjes aanhadden en dat de nieuwe kleertjes gewoon in de kamer van de baas lagen. Ik weet niet wat hij er mee van plan was maar we hebben ze teruggevraagd en terug aangetrokken (en tot nu hebben ze nog altijd deze kleertjes aan dus ons doel is gelukt).
Ik moet intussen lesgeven aan 2 jongens van het eerste middelbaar (ze zijn wel al 16 jaar) en Ine heeft nog altijd haar handen vol met de 4 kleintjes van het eerste leerjaar.
Iets anders dan, ik denk dat we de vooropgestelde 5 maanden zeer zwaar onderschat hebben. Ik denk niet dat iemand die dit nog nooit gedaan heeft dit kan begrijpen maar ook al geef je mss maar 3u per dag les, s avonds ben je soms een wrak van gewoon de ellende te zien. Daarom hebben we beslist om ons avontuur met twee maand in te korten zodat we op 9 arpril terug in het belgenland zullen arriveren.Mss ben ik toch een grotere huismus dan ik dacht maar het is echt niet te onderschatten. Chappeau voor de mensen die dit langer dan 3 maand aankunnen.
Dan nog iets totaal anders. Voorlopig zitten we hier met een meisje van Chili. Zij gaat binnen twee weken de Kilimanjaro beklimmen. Plots vroeg ze of we geen zin hadden om mee te gaan. Ik denk dat we 5 minuten nagedacht hebben en dan beslist om mee te gaan. Dus....
Binnen twee weken en 3 dagen staan we normaal op het hoogste punt in Afrika. Toch wel iets om naar uit te kijken.
Het is iets dat we allebei willen doen en nu dat we hier zijn... (anders moet je terug betalen voor: vlieger, visa, vaccinaties,...)
Normaalgezien horen jullie volgend weekend meer van ons. Intussen blijven we ons best doen voor de kindjes en hopen we dat alle beetjes helpen om deze kinderen een betere toekomst te geven.
Groetjes en veel liefs
Pieter en Ine
14-02-2009, 08:38 geschreven door Pieter en Ine
|
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
