De Vic deel 3
fragment uit de psycho-thriller: De kunst van het kameleon zijn.
(een duister verhaal met een luguber randje en een plot om van te huiveren.)
Vic is nooit echt fan geweest van Zoë. Die zelfingenomen zwarte del heeft een goede stem, veel talent maar ze werkt me op de zenuwen. Haar caféwijvenpraat over wie het met wie al dan niet doet of gedaan heeft kan me geen reet interesseren.
Hij fietste regelrecht naar het eethuis waar Zoë tijdens het broodjes smeren haar straffe verhalen kwijt kan aan de gretig luisterende kantoorsullen die natte dromen krijgen van de gitzwarte Congolese met de lekkere kont. Het was druk in de zaak. Lucienne de uitbaatster holde van her naar der om de gehaaste negen-tot-vijf dames en heren aan hun broodje gezond te helpen. Ze had geen tijd voor een babbel. Neen Vic, Zoë is er niet, komt ook niet meer, werd hier deze voormiddag opgepakt.
Wat zeg je? Zoë opgepakt? Waarom? Wat! Vic stond perplex. Wist hij veel dat die zwarte roddeltante geen papieren had.
De sociale inspectie zal hiermee niet lachen, zei hij. Het ziet er voor jou niet bepaald rooskleurig uit, Lucienne. Allez Salut.
(de rest van het verhaal vind je in het boek)
Publiciteit
Het boek De kunst van het kameleon zijn is nog in voorraad.
Laatste exemplaren te bestellen bij de auteur zelf: piet.borms@telenet.be
De Vic deel 2
fragment uit de psycho-thriller: De kunst van het kameleon zijn.
(een duister verhaal met een luguber randje en een plot om van te huiveren.)
Eruit!
Mijnheer, de vrederechter heeft..., ik heb hier de papieren, dus
Eruit zeg ik je! Je bent ervan overtuigd dat je gewonnen hebt, dat de uitspraak van die rode rechter ook maar iets aan de situatie zal veranderen.
Spichtig venijn had haar zelfvertrouwen teruggewonnen. De aanwezigheid van haar vriend-minnaar, weliswaar in een parfumwolk van een rivale, zorgde voor een metamorfose. Ze stond naast de brulaap, Ge denkt toch niet dat wij ons zullen laten vernederen door een stukske crapuul zoals gij. Mijn vriend heeft gestudeerd, heeft een universitair diploma. Wat hedde gij? Niets.
Stoïcijns kalm zakte Vic onderuit in de zetel, kruiste zijn benen, keek de schreeuwlelijk recht in het gezicht. Ik wist niet dat er aan de universiteit een faculteit is waar mijnheer Claude werd opgeleid om, als overspelige hypocriet, met het onderhoudsgeld van zijn voorganger grote sier te maken. Wij, gewone mensen, diploma lozen, noemen zo iemand een laag-bij-de-grondse profiteur.
Eruit godverdomme; ik bel de politie!
Vic kon nog net een stoelpoot ontwijken.
Spichtig Venijn, nog meer gesterkt door het krachtdadig optreden van haar vriend, spuwde in Vics gezicht, gilde hysterisch: Ik vermoord je! Ik vertrap je. Je zult bloedend over de straatstenen kruipen!
Vic rende de deur uit. Eén nul voor het proletariaat.
Op weg naar huis kreeg hij de slappe lach. Ik moet ervan pissen. De bloederige-over-de-straatstenen-kruipende-massa moet pissen. Terwijl hij de wagen in de grasberm parkeerde, voelde hij het trillen van zijn gsm in zijn broekzak. Het was Maarten: Hallo Vic! Schitterend nieuws voor de groep: veertien optredens, zeven weken lang, iedere week twee. De aftrap? Nu zaterdag. En niet alleen in onooglijke parochiezaaltjes. Gregg heeft alles piekfijn gearrangeerd, zelfs twee minifestivals. Dus vergadering in Het Stamcafé, nu.
Eindelijk, het is zover. Na drie jaar intens eigenzinnig zoeken naar een eigen sound is er een platenlabel dat ons een kans geeft, dat in ons muziek gelooft. Het zal druk worden: mijn baan als trucker combineren met mijn muziek. Toch maar even terugbellen naar Maarten. t Zal toch wel waar zijn...niet één of andere misplaatste grap.
Opnieuw zijn gsm. Karel, de bassist, door het dolle heen; hij struikelt over zijn woorden Weet, weet je t al, veertien optredens, veertien en alle..., alle..., allemaal met professionele apparatuur en een geluidstechnicus en roadies en nog betaald ook.
Vic wist het al en trakteerde zichzelf op een heerlijk jointje pure Maroc. OK. Rustig maar, Karel. Ik heb het begrepen. Ik waarschuw Zoë, the voice of The Spirits, ons zwarte frontmadam.
De Vic deel 1
fragment uit de psycho-thriller: De kunst van het kameleon zijn.
(een duister verhaal met een luguber randje en een plot om van te huiveren.)
Op dinsdagavond achtentwintig september strompelde de Vic door de aardedonkere gang van het trappenhuis. De verlichting deed het niet. Hier niet, ook op de eerste verdieping niet. Geen elektriciteit. Die vervloekte Rogiers. Het is overduidelijk dat mijnheer de huisjesmelker die bende dertigjarige ruige rockers voorgoed uit zijn pand wilde verdrijven. De man heeft andere plannen met de repetitieruimte; de groep eruit, grondige verbouwingswerken, een chique loft, drie hoog in het centrum van de stad, dat wordt een succes. Dat kan ik jullie verzekeren, verkondigde hij bij zijn vrienden van de Rotary.
De Vic heeft echter een huurcontract. Een drietal jaren geleden was mijnheer de huisbaas wat blij dat die bende ongeregelde lawaaimakers maandelijks tweehonderd Euro huurgeld wilden betalen voor de hoogste verdieping net onder de pannen van het bouwvallig krot. Vlug een drie-zes-negen contract en beide partijen waren tevreden. Maar nu, na de grondige renovatie van de decanale wijk, het slopen van de bogaardenhuisjes naast de kerk en de daarop volgende reconversie van het gebouw naar prestigieus cultureel centrum veranderde de ganse omgeving snel. Mijnheer de megalomane huisbaas ruikt het grote geld en de The Spirits moeten opkrassen.
Vorige week stapte de Vic naar de vrederechter. Hij won het pleit. De Vic en zijn kompanen kunnen blijven tot het einde van de eerste huurperiode.
Nog zeven maanden lang zullen de plannen van mijnheer Claude Rogiers op zijn tekentafel liggen zonder dat er iets gebeurt, verzekerde Vic zijn kompanen. Dat zullen we dan wel eens zien, moet de rijke bullebak hebben gedacht. Zijn ongelijk erkennen staat niet in zijn codex.
Dat werd meteen duidelijk toen Vic op de tast de zekeringkast in het pand wilde openmaken. Hij voelde het koude plastiek deksel. Op slot. Vloekend, mepte hij met zijn vuist tegen de muur, voelde zijn knokkels zwellen, verbeet de pijn. Vorte klootzak. Het enerverend deuntje van zijn GSM wekte nog meer agressie op. Neen, Maarten, er is geen repetitie vandaag. Waarom? Geen elektriciteit. Wanneer dan wel? Hoe kan ik dat weten. Ik ga nu op weg naar die huisjesmelker, dat hypocriet stukje bourgeois met zijn louche trucks. k Bel je nog. Vic stopte zijn gsm in zijn jaszak, en fietste de stad uit, recht naar Het Erf, een verzameling riante villas met stijlvol aangelegde parktuinen.
Mevrouw, het spichtig venijn was thuis, wilde eerst Vic niet binnenlaten, maar kreeg schrik van zijn dreigende houding. Ze bood hem zelfs, neerbuigend, een drankje aan. Maak het u gemakkelijk mijnheer Victor. Claude komt zo dadelijk. Zelf zat ze op de punt van haar Tonet-stoel. Mijn man is met zijn secretaresse naar een openbare verkoop in Brussel. Hij mag niet gestoord worden, begrijpt u. Ze lachte, een zenuwachtig hikkend lachje, discreet achter haar hand om haar konijnengebit te camoufleren.
De deur van de salon zwaaide open. Mijnheer de huisbaas, groot, lomp maar vooral hautain en brutaal. Hij had gedronken en er hing een walm van dure damesparfum rond hem. Wel, godverdomme. Wat doe jij hier? Heb ik je soms uitgenodigd? Kom. Oprotten. Nu, onmiddellijk.
Vic bekeek spottend de overspelige maatpak vijftiger, verroerde geen vin. Kijk mijnheer, ik kom alleen maar de sleutel halen van de koffer met de zekeringen, zodat we...
Struisvogels - aflevering 5 een kort verhaal uit de verzameling 'Odilon Muys liefdes'.
Bij zijn thuiskomst wachtte zijn bovenbuurvrouw hem op. Sinds die natte zoen en het lichtjes aanraken van Odilons edele delen bij het aanpassen van het gehuurd kostuum werd jufrouw Julie geplaagd door wilde fantasieën over hete nachten. (lees fragment: Geneviève de Bruwière) Odilon, zei ze, ik heb van je afwezigheid gebruik gemaakt om in je appartement binnen te dringen. Wat een puinhoop. Een man alleen hé, das niet goed, das niet gezond. Enfin een vrouw alleen ook niet. Ze bloosde en kwam een stapje dichterbij. Ik wilde je alleen maar zeggen dat ik een beetje heb opgeruimd en gepoetst. Je moet mij daarvoor niets betalen. Ik heb zelfs nog een centje voor jou verdiend.
Odilon keek haar verwonderd aan.
Ja jongen. zei ze fier, ik bracht vorige week met mijn auto al je kartonnen dozen met oud papier naar de papierslag en kreeg er nog vijf Euro voor. Zo heb je nu meer plaats in je bergruimte. Hij verslikte zich, werd lijkbleek, hapte naar lucht, kreeg tranen in zijn ogen. Wat!? Heb jij? Nee toch. Alles? Hoe? Waar?
Ze tastte in de zak van haar voorschoot, werd nog een beetje roder en nam het vijf Eurobiljet. Het geel omslag. Weg? Ook het geel omslag weggebracht? Voor vijf Euro. Vijf Euro
Jufrouw Julie begreep er niets van; wat een emotie voor zon klein bedrag. Ze greep zijn hand en stopte er de vijf Euro in. Dat is voor jou, fluisterde ze en gaf haar uit zijn lood geslagen buurman een natte zoen.
Hij nam jufrouw Julie in zijn armen, deed een wilde rondedans en zong luidkeels het Hallelujah. Samen renden ze de trappen af, recht naar het wijkwinkeltje op de hoek. Met het geld kocht hij een goedkope fles Porto die ze samen op zijn sofa leegdronken.
Maanden later haalde de Zuid-Afrikaanse Cornelis Bakkes de krantenkoppen. Hij werd opgepakt als oplichter en notoire valsmunter. Duizenden biljetten van vijftig Euro waren van zijn pers gerold.
morgen een fragment uit mijn laatst verschenen boek : de psycho-thriller 'De kunst van het kameleon zijn.'
Maar mijnheer Bakkes, ik begrijp u waarschijnlijk niet goed. Er is geen brand geweest. De beschrijving van uw bedrijf? Sta me toe; ik heb iets anders gezien, dus
De Zuid-Afrikaan was niet uit zijn lood geslagen. Hij greep Odilon bij de schouders, schudde hem even door elkaar en zei: wat niet is geweest kan nog komen. Misschien al deze namiddag. Ten laatste deze nacht. Ik heb voor die gelegenheid tijd en manschappen vrijgemaakt. Het geheel zal eruit zien zoals het in uw verslag staat gestipuleerd. Maakt u maar geen zorgen.
Mijnheer Bakkes, neem me niet kwalijk. Ik denk dat ik toch maar liever De bleke rooie Odilon werd zo mogelijk nog bleker. Hij keek van de tafel weg. Leontientje met de naakte borstjes en de blote bipsen tuitte haar lippen en vormde geluidloos het woord ''loser. Het werd Odilon echt te veel. Hij schoof de papieren van zich weg. Mijnheer Bakkes, ik ga weg. Uw voorstel is in één woord beschamend. Salut. De minzaam glimlachende reus knipte kort met zijn vingers. Uit het niets verschenen twee kerels, glimmende bodybuilders. Samen met een tuinstoel en een parasol tuimelde de falende raadgever spartelend en krijsend in het water. O, wat erg. U bent waarschijnlijk uitgegleden bij het naar buiten gaan. zei de heer Bakkes terwijl hij met één ruk Odilon op het droge trok. Met een opzichtige badjas van de heer des huizes over de schouders, een lekkend stapeltje natte kleren naast zich op een tuinstoel en een groot glas Campari Orange voor zich op de marmeren tuintafel noteerde Odilon wat de corrupte struisvogelkweker hem dicteerde. Leugens, allemaal leugens met de bedoeling de verzekeringsmaatschappij op te lichten. Hij durfde echter niet te reageren. Eén aanslag op mij kan volstaan, dacht hij en hij zette bevend zijn handtekening.
Halfnaakt Leontientje, ze had een handdoek nogal slordig omgeslagen, bracht op bevel van papa een geel omslag en grijnsde haar witmetalen mondblokjes bloot. Twee oorverdovende knallen deden de omgeving daveren. Odilon sprong op als door een wesp gestoken. Ter hoogte van de krot met de struisvogels schoot een gele steekvlam in de lucht dadelijk gevolgd door een dichte rookontwikkeling. In een mum van tijd was de hitte van de uitslaande brand voelbaar tot bij het zwembad.
De dagen die volgden durfde Odilon nauwelijks de straat op. Hij had zelfs zijn telefoonabonnement opgezegd. Bij ieder geluid schrok hij en loerde tussen een kier van de gesloten overgordijnen naar buiten. Het gele omslag met een pak vijftig Eurobiljetten erin, verstopte hij. Iedere dag op een andere plaats: tussen de conservenblikken in de voorraadkast, in een broodzak in de broodtrommel, in de voering van zijn versleten winterjas, onder de antigeurzool van zijn rubberlaarzen, enzovoort. Hij werd met de dag meer paranoia uit schrik voor een huiszoeking. Ik de brave zoon van Julia, kleinzoon van Losse Peer was een vulgaire oplichter geworden; misschien gezocht door het milieu voor verdere opdrachten of erger nog door de politie. Na een ellendige week verborg hij het geld tussen zijn stapel oud papier, nam zijn rugzak en zijn éénpersoonstentje en vertrok met de trein naar de Belgische Ardennen. Onderduiken in de anonimiteit. Een paar dagen mediteren volstond om hem terug in de realiteit te brengen. Nood breekt wet en mijn financiële nood is groot, redeneerde hij. Daarenboven, verzekeringsmaatschappijen zijn zelf een stelletje oplichters; grote winsten maken en altijd moeilijk doen wanneer ze schadevergoeding moeten uitbetalen. Dus: ik hou het geld. We zien wel wat er van komt.
Morgen gaan we er mee door. Flarden uit deze verhalenbundel worden als monoloog door mezelf op de planken gebracht. Er meer over weten? Geef een seintje: piet.borms@telenet.be
Struisvogels - aflevering 3 (een kort verhaal uit de roman 'Odilon Muys liefdes')
Negeren, dacht Odilon, negeren en actie.
Hij rukte uit alle macht aan de kruk van de poort die zonder tegenstand open zwaaide waardoor hij zijn evenwicht verloor en achterwaarts tegen een metalen drinkbak aanbotste. Het groen water klotste over de rand tegen zijn benen tot in zijn sandalen. Wat hij in het open deurgat te zien kreeg tartte alle verbeelding. Een twintigtal totaal uitgemergelde struisvogels met kale plekken en vieze open wonden vluchtten van hem weg. Struikelend, elkaar verdringend en wegglijdend over een dikke laag stront en vier rottende kadavers renden ze in de richting van een kleine poort waartegen ze te pletter sloegen. De stank van het walgelijk tafereel deed Odilon kokhalzen.
Goede middag. Ik heb op de oprijlaan gemerkt dat u er bent. U bent dus Muys, Odilon Muys de specialist? Zorgt u altijd voor dubbel werk: schade vaststellen en schade berokkenen om dan weer schade vast te kunnen stellen? Winstgevend? Getuigt van vindingrijkheid.
Odilon kromp ineen. 'Ach ja, ik begrijp dat...uw bloemperk en ...het beeld en...mijn verzekering zal...uiteraard...het perk, het beeld... Maar toch...uw hond is natuurlijk...geen leiband...en zodoende... De confrontatie met Odilons eerste opdrachtgever was geen succes. De heer Cornelis Bakkes was een norse hoekige man met stekende ogen en een wilskrachtige kin. Groot, breed met een luide baritonstem die gezag afdwong.
Odilon kromp ineen. Fout, spookte het meteen door zijn hoofd.-Nooit trachten de klant in het ongelijk te stellen. Te laat. De heer Bakkes legde zijn hand quasi kameraadschappelijk op de schouder van de stotterende, hoogrood aangelopen Odilon en nam hem mee naar een marmeren tafel aan de rand van het zwembad. Geen zorgen, zei hij, we komen er samen wel uit. Een aperitiefje? Met of zonder alcohol? Leontientje wil jij even voor een drankje zorgen.
Leontientje gaf geen krimp.
Odilon had alle moeite om zijn opkomende misselijkheid te onderdrukken. Liever niets, dank u. Kunnen we meteen naar de plaats van de brand gaan?
Daar komt u net vandaan.
Odilons mond viel open. Wat bedoelt u? Ik zag geen
Inderdaad, beaamde de Zuid-Afrikaan, tijdsgebrek; altijd hollen. Geen wonder dat de Belgische zakenwereld gebukt gaat onder stress.
Ja maar mijnheer, u maakte gisteren toch een afspraak om een schadeverslag op te maken wegens een brand. Er is geen brand, dus ook geen schade. Ik ben toch op het goede adres? Van uw dochter vernam ik dat het om struisvogels gaat. U vertelde mij over telefoon niets over struisvogels, zodoende Enfin mijnheer Bakkes kunt u me toch even verduidelijken waarvoor ik hier ben uitgenodigd. Odilon was verbaasd over zijn eigen kordate aanpak. Hij voelde het ter hoogte van zijn middenrif: hij was op de goede weg. Yes!
Cornelis Bakkes haalde uit zijn jaszak een bundel in tweeën gevouwen A4 bladen, bekeek ze nog even vluchtig, streek ze glad en legde ze op het tafelblad. Luister jongeman, zei hij, dit is een voorlopig verslag van de opgelopen schade bij de brand van mijn florissante struisvogelkwekerij die u zonet bezocht. Het gebouw is wegens de extreme hitte nog alleen goed voor de sloop en mijn eerste kwaliteit struisvogels en hun eieren zijn verkoold. Mijn machinepark, twee in perfecte staat verkerende tractors, zijn onbruikbaar. Mijn verlies loopt op tot in de honderdduizenden Euro.
Odilon kon zijn oren niet geloven.
Struisvogels - aflevering 2
(kortverhaal uit de roman Odilon Muys liefdes.)
vervolg van gisteren 16 februari Ze keek hem spottend aan. Struisvogels; een soort grote kippen met een lange nek en sterke poten. Enfin Zuid-Afrikaanse beesten. Nooit van gehoord?.
Ben ik hier bij de familie Bakkes, Cornelius Bakkes? vroeg hij aarzelend. Zijn ingestudeerde aangemeten zelfzekerheid was meteen verdwenen. De brutale tiener had hem van zijn stuk gebracht. Zodanig dat hij bij het verlaten van zijn wagen zijn hoofd stootte tegen de scherpe bovenrand. Zijn laptop glipte uit zijn handen, viel op het gazon. Hij greep ernaar, bonkte voor de tweede maal met zijn schedel tegen zijn voertuig. Hij strompelde recht, herpakte zich. Muys, zei hij en stak zijn hand uit.
Wat muis, hoe muis, waar is er een muis? Het meisje begreep er niets van.
Nee, niet gewoon muis, niet het knaagdier muis maar Muys met U en Y. Odilon Muys: mijn naam.
Ha, dat bedoelt u. Dus u komt wel degelijk voor de struisvogels. Ze wuifde elegant een vliegje weg, haakte daarbij eventjes met haar pink in het linker bindertje van haar bh zodat een borstje te voorschijn floepte.
Jufrouw, euh, uw, uw er is een probleempje, denk ik
Nee mijnheer er is helemaal geen probleem. Mijne pa is niet thuis en ik moet de mijnheer die voor de struisvogels komt, u dus, tot bij de schuur brengen, heeft hij gezegd, zei ze terwijl ze een grote roze kauwgumbel met een plofje liet openspatten op haar lippen.
Odilon vermande zich.Goed breng me maar tot bij de struisvogels, wat dat ook mag betekenen. Hij wou toch het meisje haar aandacht op dat prille blote tietje vestigen, deed een poging met zijn hand in de richting van Gelukkig bedacht hij zich net op tijd. In het post Dutroux-tijdperk kan dit voor een hoop ellende zorgen. In een flits zag hij al de roddelpers: niet onaardig half ontkleed tienermeisje en dertigjarige vrijgezel...enzovoort.
Op een veldje naast de Cornelius Bakkestuin stond een soort schuur; een vervallen krocht van bemoste poreuze bakstenen, met gebroken ruiten en een gat in het plaatijzeren dak. Twee totaal verroeste tractoren met platte banden leunden tegen de buitenmuur en tegen elkaar aan. Er hing een weeë geur van rottend hooi, vogelmest en lijken.
De tiener met het groot Lolitagehalte rukte aan de ijzeren poort. Tevergeefs. Doe gij maar, zei ze en nam vlug de benen. Het zal zonder mij ook wel gaan zeker? Ik ga nog wat chatten.
Nog wat, wat? riep hij haar na.
Ze keek hem aan van over haar schouder. Chatten. C, h, a, t, t, e, n, spelde ze. Komde gij van een andere planeet? Eerst struisvogels, nu chatten. Achterlijke loser. Van op een veilige afstand stak ze haar tong uit. Het is toch waar;waar haalt mijn pa toch al die sukkels vandaan? Zie deze staan gapen met zijn beige slodderbroek tot boven zijn enkels, zijn bordeaux debardeurke en die bruine sokken in zijn scheef gelopen zwarte sandalen. Ze knoopte haar behaatje helemaal los bevrijdde zo haar ander borstje, trok haar slip naar beneden tot net boven haar pubis en ging op haar strandzetel liggen. 'Loser,' riep ze en wentelde zich op haar buik om dan ongegeneerd de slip helemaal uit te trekken en haar blote bipsen met zonnebrandolie in te smeren.
Struisvogels
(Fragment uit Odilon Muys liefdes, een reeks kortverhalen met loser Odilon Muys in de hoofdrol.)
Drie maanden lang onderging Odilon drie avonden per week de harde aanpak van Mevrouw De Simpelaere, een sensuele tijgerin in een nauwsluitend herenpak.
Hij hield vol want volgens de statistieken van het instituut H.I.B.E.S,( Help Ik Ben Een Sul), is meer dan negentig procent van de cursisten geslaagd met zijn of haar eigen bedrijf. De Simpelaere goochelde ter staving met ronkende namen van cursisten en bedrijven, allemaal in verre buitenlanden, de meeste zelfs op exotisch klinkende locaties en in belastingparadijzen.
Met brio slaagde Odilon in zijn eindexamen. Met zijn nieuwe persoonlijkheid en gewapend met een pak handige verworvenheden, zal hij de wereld aan zijn voeten leggen. Hij nam onmiddellijk ontslag bij zijn werkgever, een dubieuze verzekeringsmakelaar en belegger en richtte het O.M.A. op. Het Odilon Muys Adviesbureau, zal gedupeerden bijstaan bij de raming van opgelopen schade, het correct formuleren van de aangifte bij de verzekeringsmaatschappijen en het opvolgen van de lopende procedure.
En de verzekeringsmaatschappijen zullen het geweten hebben. O.M.A. laat niet met zich sollen, zei de van zelfvertrouwen blakende Odilon tijdens het wekelijks verplicht bezoek aan mamaatje, de kloekmoeder.
Odilon dat wordt niets. Onthoud wat ik zeg: De onderneming wordt een flop, een regelrechte afgang. Niets voor jou.
Waarom mamaatje? Ik weet nu wat ik waard ben.
Dat is het net, dat weet jij niet. Je hebt je hoofd laten doldraaien door die mooi praatster van H.I.B.E.S. Je hebt trouwens geen ervaring. Gebrek aan ervaring? Ik? Nee, mamaatje nu ga je te ver. Ik heb de harde realiteit van deze branche aan den lijve ondervonden.
Je bent te soft, Odilon, te timide om te scoren in die haaienwereld.
Te timide? Ik? Dat was ik. Intussen ben ik als primus geslaagd voor de testen van mevrouw De Simpelaere.
Het bleef bij een wilde droom. Mamaatje kreeg gelijk. Het liep slecht af. Verkeerde timing? Marktverzadiging? Een rampenstille periode? Wie zal het zeggen? Stilaan verdronk haar zoon zijn enthousiasme in een poel van geldproblemen. Net wanneer hij op het punt stond zijn huishuur op te zeggen om met hangende pootjes naar het veilig nest terug te keren en hij zijn nieuwe Canon camera en Acer laptop op Kapaza te koop wilde aanbieden werd hij benaderd door een tot Belg geneutraliseerde Zuid Afrikaan: de heer Cornelius Bakkes.
Een zaak van een uitslaande bedrijfsbrand met een belangrijke schadeclaim.
Dat de kerel een kwalijke reputatie had kwam pas veel later aan het licht.
Op een donderdagnamiddag in de maand augustus reed Odilon met zijn Renault R4 langs het hek van een riant landhuis met zwembad en poolhouse. Hij kon nog net een aanstormende Dalmatiër ontwijken door slippend een bloemperk om te ploegen om dan enkele meters verder een levensgrote kopie van de Venus van Milo met veel gedruis en wit stof onder de remmende voorwielen van zijn Renaultje te zien verdwijnen.
Een topless zonnend tienermeisje van een jaar of veertien bekeek de ravage, knoopte het behaatje van haar bikini voor haar borstjes en kwam hem tegemoet. Bent u die mijnheer voor de struisvogels? vroeg ze terwijl ze haar kauwgum van links naar rechts in haar mond liet schuiven en hem zo een blik gunde op haar collectie blinkende mondblokjes.
Voor de wat? Voor de struisvogels. U weet wel struisvogels.
Nee, euh, t is te zeggen
volgende aflevering morgen 17 februari Hou de binnenpretjes niet voor jou alleen, vertel het aan je vrienden. Laat ze meegenieten van een dagelijks streepje licht verteerbare literatuur.
Paardrijden op een Caraïbisch eiland - aflevering 2
Paardrijden op het eiland Saint Lucia - aflevering 2 fragment uit: Odilon Muys op de MS Mistral
(vervolg van gisteren 14 februari)
...de hapjes en de collectieve stoeipartij in de Caraïbische Zee, waarbij het hinderlijk textiel, vooral bikinitopjes en herenshorts in rieten mandjes verdwenen om de uitgelaten bende nog een beetje intenser en onbezorgder te laten genieten van de exotische euforie.
Een paar uur later, terug aan boord van het cruiseschip MS Mistral.
In de suite van Helga met haar Duitser minnaar is van enig libido geen sprake meer. Haar vijandig betoog is op de gang, zelfs tot aan de liften te horen. Odilon gaat op het tumult af. In razernij worden vaak confidenties te grabbelen gegooid, redeneert hij.
De deur staat op een kier. Woedende Helga paradeert uitdagend naakt voor de spiegelkast.
Moet jij jezelf zien: Herbert eerst als zielige clown. Met je vette pens, languit op een Caribische strand, dan kreunend onder de douche. En nu mein Liebe Herbert met een ijszak op zijn kont uitgeteld in bed. Ik kan het niet meer aan. Ik heb hier genoeg van. Ik bol het af.
Ze trekt een weinig verhullende jurk aan. Geen slip, geen beha. En ja, ik ga me amuseren, alleen, zonder jou.
Een prachtig schouwspel vindt Odilon. Ook een krachtig signaal aan het adres van Liebe Herbert die niet van plan is om op zijn kop te laten zitten.
Jij blijft hier, jij gaat nergens heen, beveelt de Germaan. Trek onmiddellijk iets deftigs aan en gedraag je niet als een goedkope Poolse slet.
Vooraleer Odilon kan reageren wordt de suitedeur met een smak dicht gegooid. Het gevolg is rampzalig voor de onfortuinlijke gluurder die net een ietsje te laat zijn hand van de deuromlijsting terugtrekt. De tranen springen hem in de ogen. Hij wil het luidkeels uitschreeuwen van de pijn. Durft niet. Bijt op zijn tanden, opent voorzichtig de dicht gemepte deur enkele centimeters om het gehavend lichaamsdeel te bevrijden. Wat er ook gebeurt, vooral discreet te werk gaan, zei Simon. Nooit opvallen, zei hij nog tijdens de briefing, zo veel mogelijk op de achtergrond blijven.
Met zijn geplette, bloedende vingers in de lucht, rent de nieuwbakken detective naar zijn suite, naar zijn balkon. De pijnkreet die over de zee galmt, doet de meeuwen verschrikt wegvliegen van op de reling. Op een veilige afstand op de zee dobberend kijken ze met een schuin kopje toe en zien een rosse jongeman kermend een wilde rondedans uitvoeren.
Rond middernacht licht het schip zijn ankers om koers te zetten naar Grenada. De havenlichten van het eiland Saint Lucia vervagen in de duisternis. Odilon ligt uitgeteld van de dubbele dosis paracetamol en een driedubbele Bloody Mary op zijn terraszetel. Hij betast het verband en neemt een nieuwe lading ijsblokjes uit de ijsemmer om de pijn te verzachten.
Wat zei die Duitse industrieel daarnet? Noemde hij zijn vriendin Helga niet een Poolse slet? Een Poolse? Die vrouw is geen Duitse zoals op de passagierslijst staat vermeld. Een piste? Een eerste spoor? Dat is voor morgen.
'Yes.' De volgende Bloody Mary gaat er vlotjes in.
einde van dit fragment uit 'Odilon Muys op de MS Mistral.' een humoristische whodunnit die ik op mijn lezers loslaat tegen de maand juni. Een ideaal vakantieboek.
Paardrijden op een Caraïbisch eiland - aflevering 1
Paardrijden op het eiland Saint Lucia.
Fragment uit de humoristische roman: Odilon Muys op de MS Mistral.
Rainbow was de naam van het paard, een brave knol, maar toch liet de rit zijn sporen na.
Duitse Herbert laat een harde straal heet water over zijn pijnlijk achterwerk stromen. Alle kleuren van de regenboog tooien zijn blote bipsen. Al zijn botten doen pijn. Wat een vreselijke namiddag.
Hoe kon hij Helga, zijn jonge sportieve vriendin een uitstapje te paard weigeren. Natuurlijk kan ik paardrijden. Het is weliswaar een tijdje geleden; maar toch
Met een gamel busje werden de sportievelingen van op de kade van Castries, de hoofdplaats van Saint Lucia naar een pittoreske vallei in het Noord Oosten van het eiland gereden. Anderhalf uur hotsend en botsend over uitgeholde zandwegen.
Ik, paardrijden? Neen bedankt, zei Odilon. Trouwens er moet toch iemand met de jeep de vrieskisten en picknickmanden naar de Kleine Baai brengen. Doe ik wel, met uw goedvinden.
De manègehouder ging meteen akkoord; kon hij het gezelschap, voor tachtig procent niet onaardige dames in vakantiestemming, zelf naar het oceaanstrand begeleiden.
Odilon vond zichzelf een kei. Kan ik rustig een uur na de anderen de manege verlaten. Tijd zat om ongestoord in de achtergelaten tassen en jassen van de deelnemers te snuffelen in de hoop één of andere aanwijzing te vinden: een nota, een compromitterende foto, een afspraak, een naam met telefoonnummer. Alle hints zijn welkom want er zit geen schot in de zaak. Mocht Simon beginnen twijfelen aan mijn competentie dan zou er vlugger dan verwacht een einde komen aan het luilekker luxe leventje.
De tocht te paard was voor het gezelschap een verademing: een rustig wandelingetje langs huizenhoge bamboebossen en drachtige bananenbomen, voorbij een kabbelend waterloopje tussen het riet met op de achtergrond een streep azuurblauwe oceaan. Alleen het zachte ploffen van de paardenhoeven op het hete zand verbrak de stilte. Veertig minuten later bereikte de groep een brede baai met een uitgestrekt schelpenstrand.
Dames en heren dit is de uitgelezen plek om uw rijvaardigheid te testen.
De manegehouder steeg van zijn paard en nodigde Duitse Helga uit om als eerste haar rijkunst te demonstreren. U kunt kiezen mevrouw: stap, draf of gestrekte galop. Nadat iedereen zijn beurt heeft gekregen splitsen we de groep in verschillende subgroepen. Er wordt teruggereden op de wijze die u het meeste plezier verschaft. Natuurlijk rekening houdende met uw rijvaardigheid..
Herberts vriendin koos meteen voor galop. Bij haar demonstratie bewonderde Herbert haar rijstijl. Nee, ik kan er niet onderuit: ook voor mij wordt het galop, dacht hij met zweet in zijn handen. Met een Germaanse wilskracht perste hij zijn knieën tegen de flanken van het paard. Zijn handen klauwden krampachtig in de manen. Hij werd meedogenloos door elkaar geschud. Rainbow had er zin in. Herbert gleed langzaam maar zeker naar links, zijn beide voeten glipten uit de stijgbeugels. Een scherp fluitsignaal van de gids. Rainbow reageerde onmiddellijk. Als een zak aardappelen werd de man op het klamme zand geworpen.
Odilon zat verscholen in het dichte oeverriet, bescheurde zich van het lachen. Zijn koortsachtig zoeken naar één of andere aanwijzing was een flop maar dit hilarisch tafereel compenseerde ruimschoots de desillusie.
De picknick was een succes dank zij de ijs gekoelde cocktails en de... (aflevering 2, morgen 15 februari)
