We zitten met zijn vijven aan een tafel in café De Vijzel: Marc, Guido, de twee Jeffen en ik. De aanstaande verkiezingen komen ter sprake. Of iedereen al weet voor wie hij zal kiezen op 26 mei? De twee Jeffen en Marc hebben nog niet beslist. Zij wachten nog af.

- Mijn stem gaat naar Isabelle Degezelle, zegt Guido.

- Voor welke partij is dat?

Guido weet het niet. Wel weet hij dat haar foto al twee weken prijkt op een grote affiche op de hoek van de Smeierstraat en de Broeklindeweg. Hij komt er dagelijks langs.

- De partij doet in feite niet ter zake, zegt Guido. Wat telt is dat Isabelle een vrouw is die mag gezien worden. Wat we tegenwoordig aan politiek vrouwelijk schoon voorgeschoteld krijgen op TV… Amai!  Isabelle mag gezien worden en haar naam klinkt goed. Al de rest is van ondergeschikt belang. Eén pot nat, die politiek!

En daar sta je dan, tussen vier vrienden die óf geen snars verstand hebben van politiek óf geen kleur willen bekennen. Zélf heb ik mijn mening al lang gevormd.

Als Vlaamse separatist voel ik mij verplicht te stemmen voor het Vlaams Belang, maar vanwege het cordon sanitaire zal het een stem worden voor de softies van de N-VA. Als milieubewuste kiezer kan ik daarenboven niet anders dan een stem uitbrengen op Groen. Dat wordt er dan één voor mijn buurman, Jeremie Van Eeckhout. En hoe vaak heb ik niet gepredikt voor gelijkheid (égalité!) voor iedereen? Voor de Chileense mijnwerker die recht heeft op evenveel welstand als de CEO van ’s werelds grootste bedrijf. Omdat de PVDA de kiesdrempel wellicht niet haalt, zie ik mij genoodzaakt nogmaals op softies te stemmen: de SP.a. En dan is er de Open VLD, de partij voor de vrijheid (liberté!). Omdat vrijheid ’s mensen hoogste goed is kan ik moeilijk anders dan ook een stem uit te brengen op… de liberalen. Tenslotte is er de CD&V, de katholieken. Nu ik eindelijk de ampersand gevonden heb op mijn toetsenbord, valt het mij makkelijker om erover te schrijven. In mijn kinderjaren was het niet-stemmen voor de katholieke partij een doodzonde en wellicht is dat op heden afgezwakt tot een dagelijkse zonde – al heeft nooit een geestelijke leider dat met zoveel woorden gezegd – maar een mens kan beter zeker spelen en daarom neem ik de “tsjeeven” er dus ook maar bij.

Let wel, beste lezer, wat hierboven staat geldt enkel voor de Vlaamse en voor de federale verkiezing. Stemmen voor vijf verschillende partijen, zeggen mijn onbesliste vrienden, dat is ongeldig. En die stem van Guido dan, die niet eens weet voor welke partij hij stemt? Die wél. En dat beaamt ook Theodoor Koraalsteenslijper, een uit Zeeuws-Vlaanderen overgewaaide duivenmelker, die aan ons tafeltje is komen zitten.

Voor het Europees parlement heb ik een andere strategie: het worden drie N-VA-ers. Eerst is er Lianna MKRTCHYAN, vanwege haar mooie achternaam, een naam die niet uit te spreken is, maar die makkelijk kan “geniesd” worden. En ook vanwege haar jeugd: amper vierentwintig! En dan is er Zeger DEBYSER, omdat hij de zoon is van Willy Debyser zaliger, die één van mijn beste vrienden was. Maar ook omdat Zeger één van de briljantste geesten is die ik ooit gekend heb. Als student in de medicijnen haalde hij telkens de grootste onderscheiding en op dit ogenblik is hij één van onze grootste Vlaamse vorsers. Als zo iemand zich met politiek gaat bemoeien, dan moet politiek toch wel héél belangrijk zijn. En dan is er nog de poezelige Luba MINARIKOVA, een lachebekje, een snoesje, om in te bijten…

En de slogan luidt: