Zopas terug van een weldoende vakantiereis van tweeëneenhalve week – de langste uit mijn nog prille leven –  doorheen Frankrijk, Spanje en Portugal, en reeds een zakelijke telefoon gekregen van een enthousiaste dame, namens Eurorisk, een “centrum voor risicobeheer en financiële planning voor ondernemers, particulieren en vrije beroepen”. Van wat er omgaat in de fiscale en financiële wereld heb ik maar weinig pap gegeten en ik kan mij dan ook vergissen als ik veronderstel dat het in de bedoeling lag om mijn vrij beroep van “dokter Vansteenbrugge” om te turnen tot “bvba dokter Vansteenbrugge”, een “bersonenvennootschap met beperkte aansprakelijkheid”. Zo’n bvba dient enkel om op een legale manier belasting te ontduiken. Ik heb daar nooit aan meegedaan en ik ben tégen dat soort “constructies”. Maar… nu bemoei ik mij met het inkomen van anderen en dat zou ik misschien niet moeten doen. Het is een socialistische visie en beoefenaars van een vrij beroep horen “uiteraard” geen socialist te zijn. In ZWARTE MELK IN DE POLITIEK, het laatste boek van Marc Eyskens – het was “gratis” bij een of ander tijdschrift – wijst de spitsvondige politicus op een essentieel verschil tussen de liberaal en de socialist: de eerste is vooral geïnteresseerd in zijn eigen inkomen, de tweede in dat van de anderen. De socialist, het lijkt de fiscus wel!

Toen de dame hoorde dat ik drieënzeventig ben, dat ik rondkom met een zelfstandigenpensioen en nog slechts sporadisch en vaak “pro deo” een consultatie verricht, bleek ze al gauw geneigd om het gesprek “af te ronden”. Jazeker, ’t leven is voor de rappen. Zo is er minstens één ziekenhuis in Vlaanderen die té gepeperde facturen durft te sturen naar patiënten. Wie zonder morren betaalt is dus “gekloot”. Wie protesteert krijgt stante pede een correctere factuur. Zoals ik dus zei: ’t leven is voor de rappen. Wat nog niet wil zeggen dat alle gepeperde rekeningen incorrect zijn. Zo lees ik in ’s lands grootste krant van heden over een man die in het Nederlandse Tilburg met een sneetje in zijn vinger naar de spoedopname van het ziekenhuis toog. Het prijskaartje bedroeg 2.284 euro en het bleek helemaal correct te zijn. Dat doet mij denken aan Jacky Toeternietoe, nu zaliger, die op geregelde tijdstippen, met een ferm stuk in zijn kraag, in de sloot sukkelde en daar bleef liggen tot een behulpzame voorbijganger hem weer op de been hielp. Maar één keer liep het mis, toen een nog behulpzamer voorbijganger de spoeddiensten opbelde. Deze namen Jacky mee naar het ziekenhuis. Toen hij zijn roes had uitgeslapen kreeg hij bezoek van een dokter die vond dat zijn neus scheef stond – Jacky had in zijn jonge jaren de edele bokssport beoefend – en dat hij nog even in het ziekenhuis diende te blijven om die neus chirurgisch recht te zetten. Toen Jacky weigerde en de dokter desondanks bleef aandringen op een operatie haalde onze vriend zijn gevreesde uppercut nog eens uit de kast, recht op de neus van de dokter, met de verklaring: “laat de úwe nu maar rechtzetten”. De factuur was gepeperd, maar aangezien Jacky geen rooie cent bezat zal de ziekenkas het wel allemaal betaald hebben, zeker…

In de krant van vandaag staat ook dat Mieke Van Hecke met pensioen gaat. Zij is zesenzestig en ze wil geen prima donna zijn die maar blijft terugkomen. Oef!

Er staat ook een interview met de advocate van de verdachte in de moord op Aurore Ruyffelaere. De verdachte blijft ontkennen dat hij de moord begaan heeft en op de vraag aan de advocate of zij de beschuldigde gelooft – een stomme vraag eigenlijk – antwoordt zij: “Geloof is iets voor de Kerk”. Ga daar mee te biechten…

En dan is er nog een belangwekkend artikel over “De doodgewone vakantie van prinses Astrid”. Tijdens haar vakantie drinkt de prinses een doodgewone cola uit een blikje. En omdat anders niemand dat zou geloven staat er zelfs een foto ter staving. En er is nog veel meer: zij draagt nog steeds dezelfde bikini van vorig jaar en haar echtgenoot draagt nog steeds dezelfde zwembroek. Armoelijders zijn het.

Maar het belangrijkste nieuws vinden we op de frontpagina en op twee volle pagina’s binnenin: “Astrid Bryan zet alle leugens recht: DEN JOHN HEEFT MIJ BEDROGEN“. Vrijwel alle kranten en tijdschriften hebben de laatste dagen en weken vol gestaan met artikelen omtrent het wereldschokkend mysterie van de spaak gelopen verhouding tussen Astrid Bryan en den John. Mysterie dus opgelost, bij deze. En weerom: oef!

Maar, beste lezer, u wil natuurlijk vernemen hoe mijn vakantiereis is verlopen. Heel goed! Dank u. In een volgend verhaal doe ik dat allemaal wel uit de doeken. Nog een beetje geduld…