Gisteren werd eindelijk de uitgetypte misviering doorgestuurd naar de pastoor.
Na alweer een uur aan liedjes luisteren te spenderen...
Uiteindelijk hebben we er toch ons gedacht van gemaakt De pastoor werd onmiddellijk verwittigd, ik ben blij dat dat achter de rug is...
Ik heb nog een aantal dingen te doen alvorens ik klaar ben met mijn lijstje - haarkapper vinden - schoonheidsspecialiste (ahja, voor de bikinilijn) - nagelspecialiste (voor valse natuurlijk) - bloemenwinkel voor bruidsboeket - ZONNEBANKEN !!! - ondergoed !!! - schoenen !!!
Vanavond moet ik dringend gaan zonnebanken, want het wordt erg... Ondanks dat het bijna 30 graden is buiten, raak ik er maar niet aan te bruinen...
Verder kreeg ik gisteren te horen dat ik toch (jeuj) een jaar moet wachten alvorens er kinderen kunnen komen... Nuja, de bevalling moet een jaar weg zijn, maar bon, ik ga geen kansen nemen, want je weet nooit wat er kan gebeuren hé. Neenee, laat ik maar alles opschuiven. Kwestie van nog een jaar als getrouwd koppel te leven, en keihard te kunnen sparen voor alles :) Ons dak bijvoorbeeld...
Er is nog heel wat werk aan de winkel voor de trouw, maar het zijn details. De grote lijnen liggen vast. Oef ! Gelukkig !
Intussen ben ik nog altijd aan het mailen met Zijn ex-vriendin... Dat kind kan écht niet stoppen met sturen... Nuja, onder hetzelfde motto blijven we ook maar terugsturen hé. Ze zei wel dat "Hij geluk heeft met een vriendin als jij"... Als Hij dat maar weet ! Hahahahahahaahha
We zien wel, het baart mij ergens toch nog altijd een beetje zorgen. Ik ben wel al veel geruster dat ik haar aangesproken heb, maar toch... Het blijft knagen hé... Nu ik daaraan denk, zou de reden waarom ze blijft sturen, niet zijn dat ze Hem niet wil kwijtspelen? Want uiteindelijk, als ze met mij blijft sturen, ja, ergens is dat ook een houvast aan Hem hé. We zullen het er eens over hebben... Later... Eerst de trouw. Dan zien we wel.
Onder het motto "Keep your friends close, but keep your enemies closer" ben ik weer iets geweldig gaan doen
Wat heb ik deze keer gedaan?
Wel, zoals vorige week verteld, heb ik problemen met het feit dat Hij met z'n ex-lief zo wat zit rond te sturen. Niet dat sturen is lastig, gewoon het mysterieuze doek dat Hij daaromtrent optrekt. Alsof ik het allemaal niet mag weten. En misschien mag ik dat niet weten, is dat privé, maar zeg dat dan tenminste. Vraag mijn begrip voor het respecteren van je privacy... Nuja, eigenlijk zou Hij dat niet moeten doen, eigenlijk moet ik dat uit mezelf doen... Maar bon, ja...
Zaterdagavond lag Hij na een zware werkdag (Hij was met zijn camion in panne gevallen) even te slapen in de zetel. Hence mijn fantastisch idee : als Hij mij niks wou vertellen over de ex, ging ik er zelf naartoe. Ik vroeg of zij het zou zien zitten om met ons eens iets te gaan drinken of zo. De koe bij de horens vatten, om het zo een beetje te zeggen
Zit ik daarvoor 2 dagen in spanning af te wachten, krijg ik pas deze ochtend een reply. Waarin zij het hele verhaal (dat ik intussen wel al wist, natuurlijk, zoveel heeft Hij mij wel verteld en heb ik doorgehad met clues hier en daar) uitlegt, en zegt dat ze het écht niet ziet zitten om iets samen te gaan doen. Ze wil geen spanning creëeren in haar relatie, en ook niet in die van ons. DE kans voor mij om te doen alsof ik de meest coole en vooruitstrevende vriendin ben : "Bij ons zal er geen spanning zijn, want uiteindelijk ben ik toch degene die jou vraagt om iets samen te gaan doen." Boohya! Who's awesome now?
Ik ben blij dat ze zo reageert, en dat ze überhaupt al reageert. Voor hetzelfde geld vindt ze het kul dat ik stuur, en antwoordt ze niet eens. Dat geluk heb ik blijkbaar dan weer wel... Ah, ik ben gerustgesteld. Dubbel. Want Hij heeft me afgelopen weekend ook al laten merken dat ik écht de enige ben voor hem. Dubbele geruststelling. Just what I need. Ik kan weer rustig teruggaan naar het plannen van de trouw... Lucky me.
Ik voel me leeg... Niemand om mee te praten, aangezien iedereen Hem kent...
Wat is er gebeurd? Wel, dat zal ik je vertellen...
Een tijd geleden heeft Hij een ex-vriendin teruggevonden op facebook. Zij heeft hem jaren geleden gedumpt, omdat hij jonger was en te ver woonde. Zij was 3 jaar ouder, en woonde aan de andere kant van de provincie... Hij heeft het daar heel moeilijk mee gehad... Nu heeft Hij haar teruggevonden op facebook, allemaal heel leuk, maar ik zag hem af en toe berichtjes sturen met dat mens. En de laatste tijd meer en meer, terwijl Hij altijd afstandelijker wordt...
Ik vind dat raar, dus probeer ik een beetje meer van dat mens te weten te komen. Blijft ie ongelooflijk vaag... Zo nu en dan vraag ik daar eens iets over, en zo nu en dan krijg ik kleine beetjes informatie. Hij stuurt er af en toe iets naar, en "nu was het al héél lang geleden." Ik geloof er niks van en ben op onderzoek gegaan. En wat vind ik terug? Ja, Hij stuurt echt wel regelmatig berichtjes, en deze worden steeds intiemer en intiemer. Nuja, niks sexueel, dus daar kon ik toen niks van zeggen. Ik weet dat het niet mooi is, en ik voel mij echt wel een dief en rot, maar langs de andere kant... Het blijft een koud douche...
Woensdag kom ik dan thuis van het sporten, zie ik dat hij nog berichtjes stuurt met haar. Ik kon het niet laten, en van zodra hij even de deur uitwas gisteren (donderdag)... Nuja, het is niet mooi, ik weet het... Blijkt hij te flirten met "petsen op de poep", "kusje" hier en daar, en nog een aantal andere bewoordingen die ik dacht dat hij alleen voor mij gebruikte...
Ik zeg er nog steeds niets van, maar van de algemene afzijdigheid, daar heb ik hem gisteren op aangesproken. Verklaart ie mij gek, en dat we veel te weinig tijd met elkaar doorbrengen, en dat hij gewoon ambetant is omdat hij niks kwijt kan aan een vriend... Ok, die reden is begrijpelijk, maar toch...
Ik zou het allemaal onschuldig vinden, ware het niet dat we al eens zo'n watertjes doorzwommen hebben... Die watertjes werden te diep toen ik, midden in de nacht, wakker werd, en ik nog alleen in bed lag... Het was inmiddels 2u30, en ik verwacht niet van mijn geliefde dat hij mij onmiddellijk naar bed volgt, maar toch, ik was om 22u al gaan slapen.. Meer dan 4u vond ik toch lang, dus ging ik stilletjes naar de living, misschien dat Hij daar in slaap was gevallen... Doe ik stilletjes die deur open, zie ik hem zitten voor zijn pc, helemaal onderuitgezakt... Verschiet Hij zich een ongeluk, en klapt zijn pc dicht. Ik ga dichter, en zit mijnheer daar met zijn cam en zijn broek open... Hij beweert dat het niet is wat het lijkt, maar wat lijkt het dan? En wat is het dan?
Ruzie over gemaakt, maar daar komt al naar boven dat ik te veel werk... Ik beloof van mijn werk af te bouwen, wat ik ook doe... Alles lijkt weer goed en ideaal te zijn daarna... En nu komt het weer zo ver...
Ik heb ouders die uit mekaar zijn door dat kutinternet.. Voor niks goed... Klote internet... Klote chat... Klote facebook... Nu, ik denk dat ik het nog een beetje ga afwachten, maar ik voel mij misselijk... Ziek... Ik beef... Ik sta op het punt te wenen... Ik bevries... Ik bloed... En ik lijd... En dat allemaal voor de man waar ik van hou.
Ben ik paranoïde? Ben ik wantrouwig? Misschien. Maar als je mij graag ziet? Dan ga je daarmee om. En dan kies je voor mij. Voor niemand anders. Ik ben het waard. Ik verdien graag gezien te worden. Ik verdien een eerste plaats. Als Hij me dat niet kan geven, wel dan word ik m'n eigen nummer 1.
Daarnet even de mis uitgetypt. Jeezes, toch wel 9 pagina's. En boekjes, hoe maak je dat in hemelsnaam? Echte boekjes is wel fijn, maar natuurlijk kan ik daar weer niks van. Anders A5-jes met ringetjes? Misschien is dat nog een ideetje. Ik ga het eens voorleggen aan Hem, want anders zie ik niet meteen een oplossing...
Heb ook even naar muziek geluisterd... "Come what may" had ik gevonden in een boekje van huwelijken waar Hij nog alleen naartoe is gegaan... Natuurlijk vind ik dan het liedje van Ewan McGregor en Nicole Kidman, uit de film "Moulin Rouge". 't Moest weer lukken! En ik moest er gewoon naar luisteren. Ik kon niet anders... Waarom martel ik mij daar ook altijd mee? Waarom moet ik dat gewoon beluisteren, als ik toch weet dat ik ga huilen. Cédric komt altijd terug in gedachten... Waarom moest zijn lievelingsfilm ook weer die film zijn? Waarom kon hij toch niet met ons gepraat hebben? Waarom schaamde hij zich om wie hij was? Om hoe hij was? K. en ik kunnen er uren over praten, tot we er zelf depressief van zijn... Allebei voelen we ons verantwoordelijk, terwijl het niet onze verantwoordelijkheid was om te dragen. Zijn moeder, die had de verantwoordelijkheid. Zij was degene die hem had moeten redden, zij had haar zoon moeten beschermen. Zij had haar zoon moeten graag zien, zij had hem uit die instelling moeten halen. Waarom zien mensen zulke dingen niet? Als je kinderen afgepakt worden, besef je dan niet dat je verkeerd bezig bent? Of zie je enkel je eigen mening, en vind je dat de regels van de samenleving niet op jou slaan?
En onvermijdelijk, als ik aan Cédric denk, komt Kristel boven... Dat was een ongeluk, dat was anders... En toch... Cédric heeft tenminste zelf de keuze kunnen maken... Kristel niet... Soms vraag ik mij af, wat heeft ze gedacht? Heeft ze het zien aankomen? En egoïstischer wijs, heeft ze aan haar vrienden gedacht? Waarschijnlijk niet, waarom zou je ook? Het enige wat je wil, is overleven. Dat weet ik ook best wel. Maar waarom heeft Kristel ook gezwegen? Zou ze zo bang geweest zijn dat wij haar als anders zouden ervaren? Zou zij niet meer Kristel zijn omdat zij ineens rijk bleek te zijn? Zouden wij haar ineens gaan gebruiken voor geld? Zo zijn wij niet... Nuja, zijn wij uberhaupt wel de mensen die ik denk wie wij zijn? KWAEK, zijn wij wel wie we denken te zijn? K viel weg, nu blijft WAEK over. Op de trouw, zal er maximum WE zijn... AK blijkt een festival boven mijn huwelijk te verkiezen. Ik had dat kunnen begrijpen als ik hen nu ineens zou uitgenodigd hebben, out of the blue. Maar sinds vorige zomer weten zij dat 22 juli de datum is dat Hij en ik trouwen... Van KWAEK blijft er niet meer veel over... W ziet het zelfs niet zitten om zonder AK te komen... Begrijpelijk, zij kent niemand. Zij willen na de trouw gaan vieren. Ja, hallo, ik trouw op 22 juli, niet de maand erna. Het klinkt egoïstisch, maar ik heb echt niet zo veel zin om nog dagen uit te trekken om met hen op stap te gaan... Wat ga ik hen achteraf nog gaan vertellen hoe mijn trouw was. Was er verdomme dan bij !
Enfin, tot zover de spanningen voor de trouw. Tijd dat we de uitnodigingen gaan verder ronddragen. Nog maar 3,5 maand! Aaaaaarghhhhhh, wat gaat de tijd rap...
Afgelopen week heeft Hij 3 dagen in bed gelegen met zijn wijsheidstanden... Nu ja, zonder wijsheidstanden dan. Arme man. In tussentijd heb ik toch niet stil gezeten... Er werd een afspraak geregeld met de pastoor, (om eindelijk die mis in ore te brengen!) en er werd een notaris aangesteld.
Ons dak werd gemaakt, niet te vergeten. (alweer een heel pak armer, maar niet armer genoeg om recht te hebben op één of andere premie) En natuurlijk kwam de Ronde eindelijk aan ons huisje voorbij.
Een bewogen week was het.
Het ergste moment was toch toen Hij in het ziekenhuis lag, en ik moest vertrekken om toch te gaan werken. Zijn operatie was gepland om 8u20, en geloof het of niet, ik zat nog steeds bij hem om 9u30... En dan moest ik voortgaan... Naar een vergadering waar ik écht niet onderuit kon... *zucht* Op het moment dat ik voortging, is Hij beginnen wenen. Zijn grootste schrik waren zijn wijsheidstanden. Daarop was ik niet voorbereid... Waarom kon ik hem niet helpen op dat moment? Waarom moest ik voortgaan? Arme arme arme man...
Nu, alles is in orde gekomen, maar ik was toch wel even bang... Bang dat hij er niet zou doorkomen... Je denkt altijd dat het niet aan jou kan voorvallen, tot het je eens voorvalt... Ik was bang, en toen hij dan ook nog begon te wenen, toen was het hek helemaal van de dam... Ik hield me sterk, kwestie van hem niet nog banger te maken, maar inwendig was ik toch ook zwaar aan het huilen... Arme man...
Even ter info : bloggen doet men best in de taal die men het beste kent. Engels mag dan heel gemakkelijk zijn voor mij, maar uiteindelijk is Nederlands de taal waarin ik ben grootgebracht. Nuances kunnen hierdoor ook beter aangebracht worden :)
Terug naar de trouw. Gisterenavond zijn we Hij en ik gaan kijken naar onze zaal. 2 uur lang hebben we gesproken met de man die ons het grootste feest in ons leven beloofd heeft. Alles wat hij zegt, lijkt toch wel goed te zijn. Hij was wel een beetje boos, nadat hij vernam dat wij onze uitnodigingen al gestuurd hadden... Waardoor we mensen voor het avondfeest een klein beetje gaan moeten verlaten... Even nog "ruzie" over gemaakt ook... Waarom? Wel, Hij moest en zou die uitnodigingen hebben én versturen, omdat zijn nicht dat ook al had gedaan. Ik wou nog wachten, maar Mijnheer moest en zou dat in orde hebben. Toen die man boos werd, had ik zo'n ongelooflijk groot gevoel van "zie je wel". Niet lief natuurlijk, en nog minder lief dat ik Hem daarop aansprak. Maar wat durft Hij te doen? Nog even gaan zeggen dat ik degene ben die de uitnodigingen zo snel moest hebben ! Ik kon mijn oren niet geloven! Mannen ! Soms zou je ze toch met hun hoofd tegen de muur willen knallen !! Nu ja, om verder te gaan : alles lijkt toch wel goed te komen... Alleen de tafelschikking lijkt zo'n groot werk... Waarom hebben wij in hemelsnaam ook zo'n domme families? Waarom kunnen die nu niet gewoon overeen komen? Neen, moeten wij nog gaan puzzelen en doen om mensen toch te zetten. En de eretafel ! Nog zoiets... Wie zetten we daaraan? Onze getuigen, lijkt het beste, ware het niet dat deze niet altijd geweldig met ons opschieten. Enfin, uiteindelijk maakt dat niet uit, iedereen moet toch lachen op onze dag, zwijgen en knikken :) Hahahahaahahahahha
Ondanks alle onnozelheden kijk ik er toch zo hard naar uit! Om even de onnozele bruid uit te hangen : nog 116 dagen en ik ben mevrouw Marcelis - VDL. Hoe cool is dat?
Exactly 4 months to go today... 4 more months before I - we - start the biggest day of my - our - life... What am I talking about? Right, THE Wedding. First one of the friends, first one of the Meert-grandchildren. Second in line of the VDL-clan.
I'm really looking forward to it, and yet... it is frightening. Both of us come from broken homes... Both parental sides can't stand eachother anymore. His family's worse than mine, but still... It is a fact that the four corners of the hall where we will keep our wedding party, will be taken. Is that a good thing or a bad thing? I don't know... Time will tell... Sounds still kinda cheery, nobody will realise how much it scares me that the Us will not work out after all... Sinds we started out, I gave everything to Him. Not talking about financial stuff, but emotional. Emotionally I gave my all. At least, when it wouldn't work out, I can't blame myself for not trying, but on the other side... It scares me sometimes too how easily everything can blow up in our faces. The reason my parents split up, I'm afraid to tell... Why? Who knows? After all, it won't be me who'll be to blame, and yet I'm ashamed of the way of how they parted...
Makes me wonder : who will I look after? If it goes to pieces, will I be the one trying to fix things and ignore the awful behavior of my significant other? Or will I be the one who decides to leave as soon as I find someone else?
I don't want to find someone else. I want to be with Him forever... At least, if we keep continuing this way, because I know there are some traits in the families we don't want in our lives...
I keep wondering. Is getting married the right thing to do? Isn't it much easier to stay the way we are? I mean, legally not many things change once you get married. Yes, I would have the dress to prove I had a beautiful (let's hope) day, I would have a ring on my finger, He would have it much easier to claim our children as His, but in the end, is that all that counts?
Why are we women so obsessed by marriage? And mind you, He is just as active as I am in that area, it's almost like He dreamt his whole life of this day. Not in a girly way, cause He really finds girly things disgusting. Don't ever take Him on a shopping spree, or make him clean things, or talk to him a lot about feelings. On the other hand, he does look after his appearance... Hahahahahahha. Not really, he's a true man. Tough, no talking about feelings, not showing too many signs of affection in public (although he was trained well, he does show them, even though it's against his nature. Just trying to please me, I think), etc.
I'm just lucky, I guess. Never thought I'd be the one getting married. I was the one who was going to stay single all her life. Move to a foreign country, trying to learn everything possible, no time to think about how lonely life can be as a single. I was not the one to buy a home, talk about children, getting all worked up for that one big white day, ...
And yet, I'm exactly that girl I decided I could never be. Who knew?
