Het is zover, het avontuur zit er al weer op! Zoals jullie kunnen lezen, ben ik goed aangekomen in België. Ik zal de blog in schoonheid afsluiten en vertel jullie nog over de resterende dagen.
Op woensdag was er nog steeds geen school, zoals vermeld in mijn vorige blog. Daphne en ik trokken toen naar Noel en Manja om nog snel even ons e-mails te checken en ik vulde ook nog snel mijn blog in. Daarna ging Daphne naar de kapper, voor een nieuw kapsel. Het duurde 5uur, ik vergezelde haar, anders zouden het waarschijnlijk 5 heel saaie uren worden!
Wanneer we terug thuis kwamen (bij de hutjes) haalde ik ons gekochte dvd's boven om iedereen zijn foto's samen te zetten, maar... De dvd's waren leeg (0 bytes beschikbaar). Na wat prutsen en klikken op allerlei knopjes, werd ik er nog steeds niet veel wijzer van! Ook Sara's mama nam een kijkje (ze kent er wat meer van) maar kon er niet veel aan doen... Uiteindelijk ging ik, verslagen, naar mijn bedje.
Op donderdag stond nog een bezoekje op het programma. We zouden een geitenboerderij bezoeken, 't zou de moeite zijn! We vertrokken te voet naar de bushalte en gelukkig, vandaag reed de bus. We reden richting stad naar de andere bushalte waar we opnieuw met de busmaatschappij TSR richting Kaya vertrokken. We zouden de Cabri van Loumbila bezoeken, een rondleiding krijgen in de geitenboerderij en een plaatje met geitenkaas eten. In Loumbila aangekomen, werden we ergens 'in de buurt van de Cabri' gedropt. Na een hele wandeling van meer dan een halfuur in de warme, bakkende zon, kwamen we eindelijk toe op onze bestemming. We vroegen eerst een verfrissend drankje om even te bekomen. Daarna vroegen we of we een rondleiding konden krijgen, dit was geen
probleem. We zagen een kotje met een pot in, en kregen uitleg dat de
geitenmelk daarin terecht kwam, gekookt werd, terug afgekoeld werd en in
een andere pot overgegoten werd. Ook zagen we verse geitenkaas. Daarna werden we richting 3 reuzenschildpadden geleid... en dat was de rondleiding. In het gras huppelden een tiental geiten, de anderen waren ziek en daardoor konden we niet veel zien... Alweer geen 'chance'! Een teleurstelling nabij, vroegen we snel de kaart om iets te eten we hadden de keuze tussen: een slaatje met koude geitenkaas of met warme geitenkaas. Daphne nam de koude geitenkaas, ik waagde me op de warme geitenkaas. Deze maaltijd was wel smullen, we waren tevreden. Nadat ons buikje gevuld was, trokken we terug richting Pan Bila.
In de vooravond namen we een douchke en zorgden we dat we klaar waren om 18 uur, want er werd een soirée Pan Bila georganiseerd voor het afscheid van Daphne en mezelf en voor de verwelkoming van de ouders van Sara. Om 18u kwam de schorpioenenman. Hij had een koffiedoos vol schorpioenen mee en die mochten we over ons laten lopen wanneer we een zakje verdovingsmiddel vasthielden. Het verdovingsmiddel (dat de schorpioenen roken) zorgde ervoor dat ze niet zouden bijten (prikken met de staart). Ik twijfelde even, maar toen ik die beesten zag lopen,met hun staart omhoog geheven, wou ik al niet meer... Enkele jongens en een meisje waagden er zich wel op, maar ik vertrouwde het net niet!
Wanneer de schorpioenenman weg was, gingen we aan tafel zitten (nadat we goed gecontroleerd hadden of er geen enkele schorpioen achterbleef). Noel en Natanja gaven een speech, Daphne en ik kregen een diploma toegereikt... En eerlijk gezegd, toen kreeg ik het even heel moeilijk, ik besefte dat dit prachtige avontuur bijna achter de rug was... Maar, al gauw begonnen de jongens te dansen, gevolgd door dansen van de meisjes en verschillende spelletjes. De sfeer was te opgetogen om na te denken aan het afscheid. Na heel wat dansen en vreugde genoten we van heerlijke spaghetti!
En na het eten, inderdaad... nog wat meer dansen! Het was echt een heel leuke laatste avond, echt de moeite waard!
Op vrijdag was het mijn beurt om naar de kapper te gaan, ik mocht 7u lang stilzitten (mijn haar is langer, dus moest ik 2u langer stil zitten dan Daphne)! Dat was niet gemakkelijk voor mij :p Rond 15u waren we terug en dan was het... valies-time! Ook deed Marlies een heel mooie geste, we kregen haar externe harde schijf mee, zodat we toch onmiddellijk konden genieten van al onze foto's wanneer we in België aan kwamen! Rond 17u nam ik nog een laatste douche, maar 't werd een Afrikaans exemplaar (lees: een emmer) want het water in onze 'tank' was op. Daarna deed ik mijn Afrikaanse kleren aan, net als Daphne. Ik ging nog even naar de jongens en de meisjes, 't was een raar sfeertje. Om 18u kwam Noel ons halen, de jongens en de meisjes hielpen ons met de bagage in de auto te laden. Er volgden heel wat knuffels en traantjes...
Ik zat met gemengde gevoelens: blij dat ik naar huis mocht, iedereen terugzien en vertellen over alles dat ik hier meegemaakt had. Maar langs de andere kant zou ik nu mijn verblijf na 7 weken achterlaten, waar ik me zo geamuseerd heb.
Het domeintje was prachtig, de jongens waren superlief, de meisjes vertelden honderduit, het contact met Sara en Marlies was super, soms leek het alsof ik hen al superlang kende... En nu zou ik dit allemaal achterlaten, dat deed ook eventjes pijn!
Na heel wat knuffels en tranen stapten we in de auto en zwaaiden we iedereen na... 't Was voorbij, ons avontuur...
Wel, dat dachten we, want op de luchthaven stond ons nog iets te wachten... Daphne en ik hadden Djembe's gekocht. Iedereen verzekerde ons dat we die gerust konden meenemen als handbagage, geen probleem... En dan hadden we ook nog 2 keer een valies die 23kg mocht wegen. Daphne haar valiezen zaten propvol, ik had nog veel plaats over, alles goed en wel tot ze plots onze twee djembes in het oog kregen. Die konden we dus niet meenemen!!! Eventjes voelden we het weer koken... we hadden het nog zo mooi aan iedereen gevraagd... Maar, nu moest er dus snel een oplossing gezocht worden... De djembes werden aan elkaar gehangen en telden als 1 stuk bagage. Daphne had geen plaats en kilo's meer over. Ik had nog plaats en kilo's over in m'n valiezen. Van m'n kleinste valies nam ik enkele dingen en propte het in m'n andere valies, totdat die 23kg woog. Mijn kleinste valies, die woog nog 8kg moest ik dan meenemen op het vliegtuig als handbagage, 't was even sukkelen, maar 't is dan toch gelukt!
We zaten daar wel 3uur op voorhand... Noel had ons afgezet, maar moest dan onmiddellijk door omdat het terug Charity was. We dachten dat die 3uur tergend traag gingen gaan, maar... het ging supersnel voorbij. En plots dacht ik ook iets... Ik had enkel de bovenste laag van mijn valies in de andere valies gelegd... Maar ik had nog drank in mijn handbagage... Drankjes die ik meenam als souvenir voor iedereen thuis... Ik werd er al een beetje verdrietig van bij de gedachte dat ik die zou moeten achterlaten... Maaaaaaaaar... De zakjes drank mocht ik meenemen, flesjes niet.. die konden breken... Ik was wat opgelucht dat de drankjes wel mee mochten en rond 21u30 kwam er een busje ons halen om richting ons vliegtuig te vertrekken...
Na nog enkele laatste smsjes naar het thuisfront en naar Marlies en Sara, steeg het vliegtuig op om 22u25! We kregen nog een avondmaal en toen gingen de lichten uit. Ik probeerde wat te slapen maar was 'too excited' om een oog dicht te krijgen. Ik luisterde wat muziek, liep wat rond in het vliegtuig, keek wat tv,... Om 4u30 kregen we een ontbijtje, maar ik kreeg nauwelijks een hap binnen, want een halfuur later zouden we landen!
Om 5uur was het zover, het vliegtuig raakte veilig de grond. Ik had praktisch geen last van mijn oren... een zeldzaamheid! Na de paspoortcontrole pikten we onze bagage op en toen sloeg ons hartje over... we zouden iedereen terug zien! Ik zag onmiddellijk mama, papa en Pieter staan en vloog hen in de armen! (ik bleef zelf in de doorgang staan, zodat ik eigenlijk in de weg stond van iedereen). Na heel wat knuffelen vertrokken we met zijn viertjes richting auto en reden we naar ons huisje in Kortrijk. Voor we aankwamen haalden we nog een ontbijtje in de bakkerij.
Thuis gekomen haalde ik m'n djembe boven en voerde een 'concertje' op. Daarna trok ik met mijn djembe naar boven en maakte ik Tim wakker! Daarna kwam hij naar beneden om samen te ontbijten. Na een tijdje rust zijn we op familiebezoek geweest. Het deed deugd om iedereen terug te zien. 's Avonds aten we nacho's, op aanvraag van mezelf! 's Avonds ging ik vroeg slapen en op zondag rond 12u werd ik gewekt door mama, ik verschoot van het uur en ging snel wat Belgische kost eten (steak friet). Daarna was het souveniertjes-tijd!
En vanmorgen was ik terug vroeg uit de veren om... naar school te vertrekken. 't Is weer allemaal begonnen, het drukke Belgische leventje!
Ziezo, dit was het dan! Dankje wel allemaal om mij op de voet te volgen, 't is leuk te weten dat ik zoveel volgertjes heb! :) Hopelijk vonden jullie het aangenaam om alles te lezen!
Groetjes,
Phoebe PS: Ik zet ook nog wat foto's hier op deze blog!
Hier ben ik weer, en ik vermoed dat dit de laatste keer zal zijn dat ik mijn blog in Burkina Faso kan aanvullen. Maar, wanneer ik terug in België ben, zal ik ook nog even de allerlaatste avonturen met jullie delen, wanneer het drukke Belgische tijdsschema dat toelaat!
Mijn laatste bericht dateert van Donderdag (10 maart), in de namiddag hebben we ons nog aan een zalige plons in het zwembad gewaagd! Dat was zeer verfrissend!
Op vrijdag stonden we opnieuw om 7u30 aan de schoolpoort maar... opnieuw geen school, behalve voor CM 2 (het zesde leerjaar) omdat die op het eind van het schooljaar examens hebben en dus alle leerstof onder de knie moeten zien te krijgen! En, welke klas had ik nog te kort? Inderdaad, CM2! Dus bleef ik die dag op school. De lessen verliepen vlotjes, zoals in andere klassen, tot plots de leerkracht van een andere klas een bezoekje kwam brengen met ietwat verontrustend nieuws: ze had een bende studenten zien lopen, en ze wist niet waar die heen hingen. 2 jongens werden op speurtocht gestuurd met de fiets, terwijl andere leerlingen de fietsen van iedereen onder de bomen zetten en de ramen en deuren werden voor even gesloten. Na een halfuur kwamen de jongens ons melden dat de kust veilig was en verliep alles weer als daarvoor... maar: 'k had toch wel even schrik!
Op zaterdag stonden er terug djembelessen op het programma en ook een bezoek van de directeur, voor het invullen van de papieren. Alles is nu geregeld, dus we kunnen met een gerust hart en de juiste school-papieren terug naar huis vertrekken!
Zondag bezochten we met z'n viertjes nog enkele marktjes. Nog even wat Afrikaanse kunst opsnuiven en een laatste oogje werpen op de vele 'prulletjes' en prachtjes! 's Avonds gingen Daphne en ik spaghetti eten, en daarna gingen we een vroeg nachtje tegemoet, want maandag was er nog steeds geen school, misschien woensdag. Daarom besloten Daphne en ik om een tweedaagse te maken op maandag en dinsdag.
Op maandag waren we vroeg uit de veren om onze rugzak vol te proppen (zwemgerief, toiletgerief, een fles water, verse kleren en ondergoed en de nodige papieren). We stapten vol goede moed naar de bushalte, maar... er reden vandaag geen 'lijn'bussen vanwege de vele stakingen... Dan maar (na een geduldige wachttijd) een taxi om richting stad te vertrekken. Daar zochten we de busmaatschappij TSR om onze reis naar Banfora in te zetten. We kregen de verkeerde richtlijnen, maar na heel wat zoeken vonden we dan toch het vertrek'station' van de bussen. Daar kregen we te horen dat de bus er maar om 13u vertrok, maar dat er om 12u wel een bus was in het andere busstation, en die bas was 'climatisé' (met airco). Onze oogjes fonkelden al... airco! We begaven ons via een andere taxi naar het andere busstation waar we ons ticket kochten en nog een 'toertje' in de buurt wandelden.
Om 12u45 was het dan zover (Afrikaans uur voor 12u): na het verkoop van broodjes met saucison en frisse drankjes, vertrok de bus richting Bobo. Een rit van 4u30min. Maar de airco maakte veel goed! Het was een aangename rit! In Bobo aangekomen kochten we ons busticket (non climatisé) naar Banfora en rond 18u30 (na anderhalf uur te rijden) waren we ter plaatse. Banfora zou een mooie stad zijn en niet ver daar vandaan kon je watervallen bezoeken, volgens Marlies haar 'boekske'. De stad zelf stelde niet veel voor, enkele kraampjes, maar: de mensen zijn er supervriendelijk, vallen je niet lastig! Het was leuk om op straat te lopen zonder achtervolgd te worden of zonder vervelende uitroepen achter je te krijgen... zalig! Dankzij Marlies haar reisgids hadden we ook wat namen van hotels (adressen kennen ze hier niet echt!) en wanneer we naar het goedkoopste hotelletje vroegen, werd ons verteld dat het maar 2 straten verder was... ideaal! Dus we gingen op stap en kwamen aan in het hotelletje. Er was nog een kamer vrij (later bleek: we waren de enige klanten!) De hoteleigenaar was zeer vriendelijk en wij voelden ons in de 7e hemel. Onze kamer bestond uit een twijfelaarsbed MET muskietennet, een tafel en een stoel en op de gang waren 3 douches en 3 toiletten (Europese!) aanwezig, alweer veel geluk! Als we dit soort hotel in België zouden zien, zouden we de eigenaar aanklagen, maar voor ons is dit 'hemels', en er was ook ontbijt inbegrepen!
Na een kijkje genomen te hebben in 't stad, juist tot het donker werd, aten we ook een hapje in ons Hotel. Daarna gingen we slapen.
's Morgens waren we al vroeg uit de veren, want slapen lukte toch niet, de matras was doorlegen en het bed piepte dat het kraakte! Na een lekker ontbijtje (stokbrood met boter en thee) leerden we op de brommer rijden want... er waren geen taxi's. En we hadden de keuze uit een fietstocht (meer dan 20km in dat warme weer,en dan nog eens bergop) of een brommer... Ik was doodsbang ('t zijn hier brommers met vitessen) en had in België ook nog nooit op een brommer gereden. Zelfs na de lessen(en het bijna veroorzaken van 2 accidenten aan 5km per uur) zei ik resoluut: 'nee, daar rijd ik niet mee!' Daphne had wat meer moed (en al wat brommerervaring vanuit België), en dus besloot zij om chauffeur te worden (ze had niet veel keus)! De hotelbaas legde ons de weg uit en vol goede moed vertrokken we richting Cascades de Karfiguela (de watervallen dus).
Het was een rustig weggetje waar amper iemand kwam, en de natuur was er prachtig! Onze ogen wisten niet waar eerst kijken (die van Daphne vooral op de weg, uiteraard). Bij de watervallen aangekomen betaalden we onze inkom en daar vroegen ze of we er al eens geweest waren, niet dus. Men verzekerde ons dat het gevaarlijk was alleen, en dat dat niet zou lukken zonder gids. Dus kregen we een jongentje van 15 jaar met ons mee die ons de weg toonde... niets moeilijks aan... dat hadden we zonder hem ook kunnen vinden, en daarbovenop stonden er nog eens pijltjes ook, mochten we het noorden kwijtgeraakt zijn. Na een korte maar lastige klim stonden we plots op een berg (of zeg ik heuvel) en daar zagen we de waterval... prachtig! Daarna volgde nog een klim, iets steiler om tot bij de waterval te graken.
We mochten in het water zwemmen, onder de waterval zitten. Ik geef toe, t' was geen zo'n spectaculaire waterval maar... Het is nog steeds Afrika, en al dat water daar zo zien... dat deed toch deugd! En in het water kruipen deed nog veel meer deugd!!! We hebben leuke foto's getrokken, een beetje gerust en van het water genoten en daarna zijn we de afdaling begonnen. Om de 2 stappen stopte ik voor een foto, papa, die eigenschap heb ik toch wel mee van jou hoor! Onze gids zweeg de hele weg, veel hebben we niet aan hem gehad, om niet te zeggen niets; Er was ook helemaal niets gevaarlijks aan. Ik kreeg een déjà vu van onze Spanje-reizen die ik als kind meemaakte met mijn ouders, en vond er dus niets gevaarlijsk! Maarja... na de tocht vroeg de 'gids' ons (op heel onbeleefde wijze) wanneer hij nu zijn geld kreeg... Toen werd het ons duidelijk waarom men een gids met ons had meegestuurd. De inkom was 2keer zo goedkoop als een stilzwijgende gids die we eigenlijk niet nodig hadden.
Na een beetje mopperen keerden we terug en genoten we opnieuw van het weelderige uitzicht! We waren op tijd terug om onze kamer leeg te maken en om de bus van 14u30 te halen. Maandag hadden we 's avonds inlichtingen gevraagd, maar die bleken vandaag niet te kloppen. De bus vertrok maar om 17u, maar het zou wel een rechtstreekse en geklimatiseerde bus richting Ouagadougou zijn! Dus aten we nog een hapje in Banfora, dronken we nog een drankje en vertrokken dan stilletjes aan naar het busstation. Om 17u kwam een bus, geen geklimatiseerde, we zouden moeten overstappen in Bobo. Daar aangekomen was er geen bus om over te stappen... en ze wisten ook niet wanneer de volgende bus zou komen 21u,21u30 of 22u. Het was toen nog maar 20 na 18h. We waren niet zo blij met deze toevallige omstandigheid... dat betekende 3u later thuis!En ons 3u bezig houden! We gingen opnieuw iets eten, uit verveling... Daarna moest ik dringend naar het toilet, maar er was enkel een Afrikaans toilet (lees: gat in de grond) ik kon het niet maar houden en dus moest ik mezelf begeven in de stinkende ruimte waar ik amper iets zag en voelde dat de grond nat was... en het zal geen water geweest zijn. Ik ben blij dat mijn broek edroogbleef en dat ik goed kon mikken, maar na dit toiletbezoek kuiste ik mijn voeten en slippers toch met een vochtig geurdoekje... en deugd dat dat deed! Om 21u was er een bus aanwezig, maar niet geklimatiseerd... we hadden dus nog eens te veel betaald ook... En om alles nog erger te maken was er nauwelijks plaats, aan de andere mensen op de bus roken we dat ze die dag veel gewerk hadden (of dat hun lijfgeur niet zo aangenaam was) en de chauffeur was een zondagsrijder, iedere put in de weg... die vermeed hij niet, integendeel... Hij reed door alle putten heen! Na heel wat wiebelen en klutsen hield de bus halt tussen Bobo en Ouaga. Ik was heel tevreden, want alweer kon ik een toiletbezoek gebruiken maar... nee hoor, geen toiletbezoek mogelijk... enkel eten en drinken te verkrijgen! De laatste 2u waren dus heel ongemakkelijke uren in de bus, weinig plaats, veel zweet, weinig frisse lucht en een volle blaas...
In Ouaga aangekomen namen we de eerste, de beste (en dus ook de duurste) taxi richting huis. Na een deugddoend toiletbezoek kroop ik onmiddelijk in mijn bedje.. het was toen 3u15
3 uur later kwam ik wakker door het licht, na een korte, maar deugddoende slaap! Opnieuw vertrokken Daphne en ik (Sara niet, want haar ouders zijn hier op bezoek, dus vergezelt ze hen in hun vakantie) richting school. Maar... je kan het al raden... slechts enkele leerkrachten waren aanwezig, en ook heel wat leerlingen waren al op de hoogte gebracht dat er geen school was. Tot 28 maart... Dit zal dan de paasvakantie worden, want anders krijgen de leerlingen dit jaar veel te weinig leerstof! Dit zou onze laatste schooldag geweest zijn, er waren amper leerlingen en enkel de directeur en 1 leerkracht waren aanwezig... 't Was dus een afscheid in mineur! De weinige leerlingen aanwezig zwaaiden ons nog na en riepen 'bon voyage' en dat zorgde wel even voor een krop in de keel...
Ik besef meer en meer dat het avontuur er bijna op zit... Maar ik ga nog volop genieten van de laatste dagen! Wanneer ik terug in belgië ben, zal ik nog wat van me laten horen op deze blog en plaats ik dan ook nog wat fototjes!
Michel en Nicolle, leuk dat jullie nog steeds blijven volgen! 't Is inderdaad de moeite gewees hier! Ik zal alle ervaringen voor altijd meenemen, net als Nieuw-Zeeland kan niemand dit nog van me afnemen!
Annie en Opa, ik heb jullie e-mail goed ontvangen! Ik ben inderdaad bijna terug thuis... de tijd kort in! Tot gauw!
Annelien, jij bent ook bijna ten einde van je Freineit stage, maak er nog het allerbeste van en tot later ;)
Anjura, leuk dat je mijn avonturen hier volgt! Hou je goed en tot hoors of ziens ;) En snel zwartje, voor jou misschien... Pascal zal niet tevreden zijn :p
Hannelore, volgend jaar Burkina voor jou?
Dikke knuffel Oja, nog een weetje, gisterennacht was het amper 30 graden en ik vond het superkoud... Dat belooft voor het Belgische weer!
Na een ongewilde stroompanne van vorige week, draait het internet op volle toeren! Ik heb dan ook onmiddellijk 2 blogberichten toegevoegd, getiteld "Blog geschreven op 5 maart" en "Nog 1 week en 1 dag te gaan..."
Daarnet postte ik mijn blog van 2 weken geleden op het internet, nu schrijf ik terug een nieuw exemplaar, maar dan over de afgelopen week!
Zaterdagavond 5 maart zijn we met zn viertjes iets gaan eten: in een Vietnamees/Chinees restaurantje.
t Was er superlekker, ik koos voor een veilig en bekend menu (kip cury met rijst). Wel was het jammer dat wij de enige aanwezigen waren, dus een gezellig sfeertje misten we nog. Ook al zijn wij 4 samen ook al uitbundige sfeermakers, wat achtergrondlawaai kon geen kwaad!
Op zondagvoormiddag zijn we terug naar een marktje geweest (lang leve de martkjes!) en enkele leuke aankoopjes gedaan!
In de namiddag waagden we ons terug op een duik in het frisse water! Wel, heel eventjes toch, want mijn teen kon er niet goed tegen. Het werd voor mij (en Marlies die geen echte waterrat is) een zit- en babbelmomentje in het water! Net even gezellig en we hadden voldoende verfrissing! Wat heb je nog meer nodig als de temperatuur tot boven 42 graden stijgt?
Op maandag was er dan EINDELIJK weer school (in het lager alleszins, sommige secundaire scholen werden bekogeld met stenen, waardoor de leerlingen terug huiswaarts keerden.)
Normaalgezien ging ik op maandag in het 5e leerjaar (CM1 = cours moyen 1) starten, maar de directeur (leerkracht van die klas) was niet aanwezig, waardoor ik naar CP1 (cours préparatoire 1 = 1e leerjaar) vloog.
Ik mocht heel wat helpen in de klas, wat natuurlijk superleuk was! Leerlingen helpen met rekenen, schrijven,
t Was een productieve dag waarvan ik genoten heb!
s Avonds hadden Marlies, Sara, Daphne en ik nog wat werk voor de boeg. Op dinsdag (8 maart), de volgende dag dus, was het journée des femmes en voor de meisjes (tienermoeders) op het domein wilden wij iets extra doen.
Onze plannen: een dansje opvoeren, het afdakje versieren (waar de meisjes onderzitten) en een Belgische lekkernij voorbereiden.
Die avond, dansfreak dat ik ben, verzon ik in enkele ogenblikken een choreografie op oya lele van K3! Maar de originele danspasjes van het refrein liet ik onaangeraakt!Na enkele keren oefenen en het verder uitstippelen van onze plannen doken we ons bed in.
Dinsdag was het dan zover, na een verfrissende douche trokken we onze Afrikaanse outfit aan! De meisjes waren toen al onder de indruk! J
Met dank aan Marlies haar mini-box konden we ons optreden starten. De jongens kwamen ook kijken en filmen (dus voor alle liefhebbers: het filmpje zal nog wel tot bij u komen!)
Het was leuk om te zien dat de meisjes genoten van ons optreden, en nog leuker was dat we het zelf enorm leuk vonden!
Daarna werden ballonnen bovengehaald die ik mee had uit België (dank je wel aan iedereen die zijn steentje bijdroeg, dit is één van de zaken die ik meebracht voor de kinderen hier, en voor de meisjes dit was een uitzonderlijke gelegenheid) en ook het gekleurd papier werd gebruikt om slingers te maken!
Na een tijdje trokken Daphne en ikzelf ons terug in onze keuken om pudding (ook meegebracht uit ons hoogsteigen landje) te maken! Normaalgezien zouden we dit houden voor ons afscheid, maar we vonden het leuker om het nu te doen, om de vrouwen op hun dag in de bloemetjes te zetten!
s Middags aten we met alle meisjes samen rijst die zij klaarmaakten, heerlijk! En na de siësta schakelden we de jongens in om ober te zijn en de meisjes te bedienen van een heerlijke portie pudding! En het viel in de smaak cest tres doux! Cest délicieux!
Missie geslaagd!
Na nog wat bijpraten, fotos nemen en lachen werd het avond en deden wij terug onze oogjes en snaveltjes dicht!
Op woensdag, gisteren dus, trokken we terug naar school met onze fiets! Ditmaal kwam ik in de klas van de directeur (5e leerjaar zoals hierboven staat) terecht. Ik genoot echt van zijn lessen, ze waren interessant en amusant, echt een goede onderwijzer! Ook de kinderen vonden het zeer leuk! Nog een weetje:de leerlingen zijn nog altijd even gefascineerd door mijn fototoestel dat ik in alle klassen mag gebruiken (en die superleuke souvenirs zullen opbrengen).
Ook in deze klas kreeg ik enkele opdrachten van verbeteren tot helpen naar voorlezen,
De dag verliep vlotjes, en s avonds stond er soep op het menu! Onze kookpotten zijn niet van ideale grootte, dus nemen we 2 kleine kookpotjes. t Was opnieuw zakjes-soep, dus hadden we gewoon kokend water nodig! Marlies nam nog even een douche, en ondertussen haalden we het water van het vuur, we wachtten nog even om het naar de tafel te brengen.
Toen Marlies uit de douche kwam gingen Sara en ik de twee potjes water halen. Ook hebben we twee dekseltjes een groot en een klein, het grote deksel stond op het potje dat ik droeg en toen ik terug naar onze eetplaats liep, schoof het deksel opzij, waardoor ik de pot scheef hield en je kan het al raden Warm water (net geen kokend meer) over mijn been! En vloeken dat ik deed!
Ik liep snel verder naar de eetplaats, dacht even na om onder de douche te kruipen, maar dat water is ook heel warm, dus nam ik een fles van ons kostbaar drinkwater en goot het allemaal over mijn been dat deed deugd!
Tijdens het eten zat ik met een fris washandje op mijn wonde. s Avonds zat er een serieuze brandplek op (en maar pieken), en s nachts was het niet ideaal om in slaap te vallen.
Nu, deze ochtend, zit het nog steeds behoorlijk rood. Straks zullen we ons misschien terug richting zwembad wagen, en zal het misschien wel goed doen, laat ons hopen!
Morgen is het terug school en neem ik al het schoolgerief dat ik meenam uit België mee (cursusblokken, atoma-schriften, balpennen, potloden, gommen, krijtjes, kleurkrijtjes, ) Langs deze weg wil ik ook iedereen bedanken die iets meegaf of die mij steunde om dingen mee te nemen, ik ben jullie heel dankbaar en ik ben er zeker van dat de kinderen hier jullie nog veel dankbaarder zijn!
Ook kocht ik hier ardoisen (leitjes), dat wordt door de leerlingen vaak gebruikt, maar sommigen zijn aan vernieuwing toe. Op die manier steun ik hen en de plaatselijke economie!
Bij het afscheid op het domein Pan-Bila, laat ik ook kleren, parfum, zeepjes en dergelijke achter voor de meisjes en balonnen, schriftjes, balpennen, voor de jongens!
Zonder jullie steun was dit niet gelukt, dus: duizendmaal dank!
Zo, nu zal ik even nog enkele e-mails checken en dan keer ik terug hutwaarts!
Vele plakkerige knuffels uit het superhete Burkina Faso!
Phoebe
Nonkel Filip, Tante Caroline, Annabel, Loes en Emma: echt superleuk dat jullie alles volgen! Hou jullie goed!
Oh ja, Annabel, ben jij van gsm-nummer veranderd? :p
Ik stuurde je een smsje, en na twee dagen kreeg ik een sms dat het niet was toegekomen L
Ik zal hier even vlug zeggen waar het over ging: We hielden een muziek-avond (met de laptop van Sara) en t was net het liedje Annabel, vandaar nam ik vliegensvlug mijn gsm om je een berichtje te sturen!
Dikke knuffel,
Phoebe!
Greet, leuk dat je ook op de hoogte gebracht bent! J
Normaalgezien kan ik iedere vrijdag (Charity-time) op internet, tussen het opdienen door. Maar, ik zit hier uiteraard nog steeds in Afrika.
Ik was vrijdag gretig aan het typen, tot plots geen elektriciteit meer! De computer viel uit en Mijn schrijfsels waren verdwenen!
Rond 22u30 was er terug licht en elektriciteit, maar het was van korte duur. Vandaar bleef mijn blog op vrijdag leeg.
Nu (zaterdag 5 maart) neem ik even de lapotp van Marlies in beslag en kan ik alweer beginnen typen!
Ondertussen is een nieuwe maand begonnen, een zeer vreemde maand als jet mij vraagt (zie verder in het verslag) en ook de temperatuur gaat nog steeds de lucht in. Zelfs als we even neerzitten, druipt het zweet van ons aangenaam is anders!
Ik pik opnieuw de draad op waar ik de vorige keer ben gebleven
Mijn vorig verslag dateert van donderdag 24 februari (s ochtends).
Enkele weken geleden liet ik mijn haar invlechten, t deed serieus wat pijn, maar Wie mooi wil zijn, moet kunnen lijden! en het resultaat mocht te zien zijn!
Na enkele wasbeurten was er van het mooie resultaat niet veel meer te bemerken, en ik heb niet veel langer dan een week kunnen genieten van mijn Afrikaans kapsel.
Maar op donderdag wou Daphne haar toch ook eens aan het invlechten wagen. Ondertussen speelde ik voetbal met de jongens, kreeg nootjes van hen en lette op de babytjes.
Op zich klinkt dat misschien niet zo speciaal, maar voor mij was het wel een speciale namiddag!
Zomaar meespelen met de jongens, zij vonden het super! De babytjes vonden mijn aandacht ook leuk, en de mamas konden zich ondertussen bezighouden met het in vorm brengen van Daphne haar haren!
Echt een leuke namiddag!
Op vrijdag gingen wij dan terug, zoals elke vrijdag, naar school. Mijn leerkracht was afwezig, en de directeur was niet op de hoogte gebracht.
Ik gaf de klas een uurtje turnen, en nadat we terugkeerden van het sportterrein was de leerkracht op school aangekomen.
Ze vertelde mij dat er vandaag geen school was, toen ik haar om meer uitleg vroeg, kwam ik het volgende te weten:
Een jongen (secundaire school) had op woensdag een meisje lastiggevallen (in hoeverre weet ik niet). Het meisje had hem bij de politie aangeklaagd, waarop de politie ingreep en hem gevangen nam. Ze begonnen de jongen te slaan, bleven slaan tot hij stierf.
Op donderdag was er een studentenopstand geweest en waren nog 2 studenten om het leven gekomen (ondertussen zijn er al 6 die het leven gelaten hebben).
Daarom besliste de minister van onderwijs dat er geen school was (enkel de internationale school).
Maar, omdat niet iedereen hier in Burkina Faso een tv of radio heeft, was de directeur niet ingelicht. Daarop belde hij de onderwijsinspectie, en die beaamden het verhaal van mijn leerkracht.
De directeur ging in alle klassen rond om mee te delen dat de leerlingen pas op dinsdag 1 maart terug naar school moesten komen.
Dus gingen wij met hangende pootjes terug naar huis.
s Avonds was er terug Charity, er werd een drukke avond verwacht, maar het werd een heel rustige avond!
Op zaterdag konden wij uitslapen, en een beetje genieten van onze ochtend (lees: niets doen!)
In de late namiddag ging ik met Daphne naar t stad, een beetje kuieren. Later ontmoetten we Sara, Marlies en 4 stagiair-verpleegsters (van Brussel en omgeving, die we hadden leren kennen op Charity) in de Verdoyen en aten we (inderdaad, Liesbeth) overheerlijke pizzas!
Daarna gingen we (Daphne en ik te voet, de anderen met de brommer) naar het CCF om de hômage van Fespaco bij te wonen.
Fespaco is een internationaal filmfestival dat om de 2 jaar plaatsvindt in Burkina Faso, het lokt heel wat toeristen van over heel de wereld!
De hômage was een gratis film, maar t Was nogal een oude film, met Afrikaanse humor, en het viel niet zo in de smaak.
Na afloop zochten Daphne en ikzelf een taxi (zo goedkoop mogelijk: wat steeds een hele opdracht is) om veilig thuis te graken.
Zondag = rustdag! En dat hebben we dan ook gedaan! Uitslapen, rusten, een babbeltje slaan en ook gaan zwemmen!
En wat deed dat een deugd!!!
t Was de moeite!
Op maandag was er nog steeds geen school, dus kozen Daphne en ik ervoor om nog eens een toerke te doen in Ouaga.
Daar bezochten we nog 2 marktjes, die echt de moeite waren!
Ook gingen we een sorbetje eten (opnieuw in de Verdoyen) exotique, citroen en framboos mmmm dat smaakte!
Met het Fespaco is het in de stad nog drukker dan ooit!
Er zijn geen rijvakken, de chauffeurs houden zich niet aan de regels, rode lichten worden vaak genegeerd,
Ze kennen de verkeersregels wel, maar die worden aan hun laars gelapt! En dan gebeuren er nare dingen
Daphne en ik steken de straat over (op een zebrapad!) en een auto stopt voor ons, zoals het hoort! En daarna komt een andere auto in volle vaart aangereden, en hij rijdt pardoes in het achterwerk van de auto met de vriendelijke chauffeur!
Er waren geen gewonden, enkel wat blikschade, maar ik geef toe: ik was enorm geschrokken!
We bleven op een afstandje op het voetpad kijken wat er nu zou gebeuren.
Het licht sprong op groen en de autos die voor de verkeerslichten aan het wachten waren reden zomaar door (tussen de brokstukken). Aan de overkant van de straat stond de politie, die op het gemakje afkwam.
Wij hielden ons afzijdig, maar waren benieuwd naar de afloop, omdat chauffeur 2 alles voor het zeggen had en chauffeur 1 er maar wat zielig bij stond te kijken.
De politie kwam op ons af. Hij vroeg me wat we hier kwamen doen, waar we vandaan kwamen,
Ik dacht dat hij me op mn gemak wilde stellen om daarna te vragen wat er gebeurd was, maar Nee hoor!
Hij vroeg schaamteloos mijn gsm-nummer! Ik kookte vanbinnen! Ik ben het al een beetje gewend dat ze hier vanalles vragen, en ben ondertussen een kei geworden in het afwimpelen, maar dit oversteeg nu toch echt alles!
Natuurlijk maakte ik me niet kwaad, want ik had nog steeds met de politie te doen, dus vertelde ik hem dat ik hier enkel stond omdat ik het ongeval had zien gebeuren.
Chauffeur 1 (de vriendelijke) kwam naar ons toe gewandeld en zei dat we niet hoefden te wachten, dat het wel in orde zou komen. Hij bedankte ons, en weg waren we!
We stapten de bus op en reden naar huis om daar wat te bekomen! J
Maar, van de busstop naar huis stootte ik mijn teen aan een steen en ik heb er toch wel een serieuze wonde aan overgehouden!
Op dinsdag klommen we terug vol goede moed op onze fiets en reden we richting school. Maar opnieuw geen school! Vrijdag zou er opnieuw meer nieuws zijn.
Op het domein zijn enkele daken van de hutjes aan vernieuwing toe, waaronder het mijne. Dus mag ik al mijn gerief verhuizen om zo mijn hut leeg te maken. Ondertussen zijn alle hutjes vermaakt, behalve het mijne
Nogal vervelend, want ik slaap nu in een hutje zonder slot en met kapotte deur, en de beesten (spinnen, ratten of spitsmuizen en dergelijke) maken me toch soms wat bang!
In de namiddag brachten we met zn vieren een bezoek aan het plaatselijk bos: t was een gezellig rustgevende plek!
We gingen er met de bus naar toe, maar het was geen zon gezellige busrit telkens iemand die je aanspreekt, en dan wil je al helemaal niet weten waarom (ik wil met je trouwen, ik wil je geld, )
Wanneer we afstapten werden we zelf gevolgd tot bij het bos, en kwam een kerel ons voortdurend achtervolgen. Wij hebben hem vriendelijk afgescheept (hem verzekerd dat we liever met zn viertjes de tijd doorbrengen). En gelukkig liet hij ons met rust!
Wanneer we terug op ons domein Pan Bila aankwamen, hadden we een raar voorvalletje: de vloer van de keuken was bijna volledig nat. Er was een soort spoor, we volgden het, tot in het tweede vertrek van de keuken (opslagplaats van de mensen hier) en zagen daar de reuzenschildpad zitten Inderdaad ze had haar behoefte gedaan in onze keuken! Nooit gedacht dat dat zoveel kon zijn!
Tot overmaat van ramp stapte ik die avond ook nog in een soort spijker, ditmaal met mijn andere voet!
Amai mijn voeten!
Woensdag stond een bezoek aan de nationale bibliotheek op het programma van Daphne en mezelf. Wanneer we op de bus zaten zagen we een muur waarop in koeien van letters bibliotheque nationale stond geschreven!
Dus gingen we erheen en we vonden een vrouw die aan het koken was. Zij vertelde ons dat de bib al een tijdje verhuisd is. En toonde ons de weg.
Een goeie 5 minuten later zagen we het nog niet en vroegen we het aan iemand anders, die verzekerde ons dat we op de juiste weg waren, en weer zon 5 a 10 min later zagen we nog niets dat op een bibliotheek leek. Opnieuw vroegen we meer info en dan werden we een andere straat ingestuurd. Na 20 min te hebben gewandeld in de stralende zon, zagen we een terrasje! Even onszelf hydrateren, en meer uitleg vragen aan de cafébaas. Hij vertelde ons dat er een bibliotheek was op ongeveer 20 minuten wandelen, maar onze energie en mijn kapotte voeten zagen dat niet goed meer zitten!
We stapten verder naar de volgende bushalte om huiswaarts te keren en zagen toen een plakkaat met: bibliotheque! Hadden we dan toch geluk?
We gingen het domein op en daar was een man die ons vertelde dat de bibliothecaris er niet was misschien zouden we volgende week meer geluk hebben!
Tot zover ons bibliotheek verhaal!
In de namiddag stond een bezoekje aan het zwembad op het programma, maar voor mij was het niet zo plezant. Wanneer ik zwom, voelde ik het water door mijn voet-wonde stromen, dus veel zwemmen en dus ook verfrissing, kwam er niet aan te pas!
Donderdag hadden we een bezoek naar het musée nationale geboekt. We gingen met de bus tot in de stad, en van daaruit zouden we een taxi nemen. Natuurlijk overdreven die weer, en twee mannen stelden voor dat ze goedkopere taxis zouden vinden. Maar, toen volgden ze ons naar het nationale museum en volgden ons op de voet aangenaam is anders!
Wanneer ze met ons iets wilden eten, hebben we hen toch wel afgewezen! Die opdringerigheid hier is ook allesbehalve!
Vrijdag gingen we terug vol goede moed naar school, maar daar stuurden ze ons terug naar huis tot maandag!
Opnieuw geen school, het begint wat door te wegen! Vooral omdat onze laatste lesweken naderen t Zou jammer zijn moesten we geen afscheid kunnen nemen van iedereen op school!
Vrijdagavond was er terug Charity, maar zonder elektriciteit was het niet zo praktisch.
Buiten heerste een romantische sfeer: kaarsen op de tafels, maar achter de schermen was het niet zo romantisch: frieten bakken of aardappelen in de oven zonder elektriciteit is niet zo praktisch!
Maar hoe dan ook, de klanten kregen een heerlijke maaltijd!
En dan komen we aan vandaag.
Deze ochtend hebben we een uurtje djembe gespeeld, ik krijg er al eelt van op mijn handen, maar vind het wel ontzettend leuk!
Daarna gingen we naar de kleermaker om onze Afrikaanse kleren voor de dag van de vrouw (die we speciaal lieten maken) op te pikken! Ik ben tevreden over het resultaat, zoals de andere 3 meisjes!
Fotos volgen J
Op de terugweg van de kleermaker had ik een volledig platte band, ik bezocht 3 fietsenmakers om mijn banden op te pompen, gaten te vullen en nog meer lucht in te pompen
Maar t is nog steeds niet ideaal wat wel verstaanbaar is, in deze temperatuur!
Nu is het terug een ideaal moment om verder te lezen in mijn boek!
Vele groetjes voor iedereen!
Liesbeth, dankje voor de pizza-tip!
En Jessica: blijf zo gaan hé meid! Zie je wel dat jet kan!
Phoebe was haar verslag aan het opstellen op een vaste computer toen de elektriciteit uitviel. En vervolgens waren de batterijen van de laptops ook leeg - en waarschijnlijk ook geen toegang tot het Internet -, vandaar voorlopig nog geen verslag.
Vandaag opnieuw een blog-bericht, een dagje vroeger dan voorzien... Maar, morgen wordt een drukke dag op Charity, daarom mogen we vandaag al onze internet-buissiness op punt zetten :) En aangezien er toch geen school is op donderdag, komt dat zeer goed uit!
Hier ga ik weer...
Op zaterdag was er geen school, dus konden we terug wat uitslapen en lekker ontspannen 's morgens! In de namiddag ging ik samen met Daphne naar een marktje (in de grote stad), maar 't was niet zo gezellig om op ons gemak te shoppen. Overal worden we overvallen door mensen die ons vanalles willen aanbieden: van zakdoekjes, tot armbanden, naar autobanden,... En als we zeggen dat we niets nodig hebben, worden er soms zelf verwijten naar ons hoofd gesmeten... een beetje angstaanjagend als je't mij vraagt! Toen we het wat gezien hadden zijn we een fles water gaan kopen in het plaatselijk warenhuis, want het was een snikhete dag! Dan gingen we richting bank om onze bankkaart eens uit te testen... maar: gesloten! :) Dan maar eventjes tot rust komen in de schaduw!
's Avonds hadden we afgesproken met Marlies en Sarah in de Zaka, een plaatselijke bistro. We hadden al de hele dag over een heerlijke pizza gefantaseerd, en nu zou het er van komen... Maar helaas... na meer dan een uur wachten (gas voor de bakoven was op en er moest een nieuwe gasfles gehaald worden), kregen we een enorm plat exemplaar zonder al te veel beleg op ons bord... niet doorbakken! Helaas konen we niet langer wachten omdat we 's avonds nog naar een optreden gingen en verorberden we toch enkele stukjes (wat honger niet kan doen!) Ik moet wel zeggen, 't lag zwaar op de maag, maar verder hebben we er geen klachten van gehad!
's Avonds stond er een concert van Sissao op het programma! Een burkinabese zangeres met een bandje, 't was echt de moeite! (en blijkbaar is ze ook al eens in frankrijk geweest!) 't Was echt een tof optreden! Het was terug in het CCF (zoals de vroige keer). Je hebt een deur en je komt terecht in een theaterzaal, zonder dak :D lekker fris! :) En de sfeer die daar hangt is super! Gedans in de zaal, mensen die op het podium klimmen om daar een dansje te placeren, super toch!!!
De terugrit met de taxi was andere koek. Op voorhand een prijs afspreken, is een gouden regel die we telkens toepassen. Maar onze taxichauffeur moest eerst iemand anders naar huis brengen, daarna volgden wij. Ondertussen zaten we al op onbekend terrein, en het werd al gauw duidelijk dat ook onze chauffeur het noorden kwijt was. Hij reed in allerlei kleine straatjes, negeerde allerlei verkeersborden,... Na een halfuur rijden kwamen we dan toch op de grote baan, waar we moesten zijn, en waren we al wat gerustgesteld. Toen hij ons aan de deur afzette vroeg hij het dubbele erbij, omdat hij zo ver moest rijden... Je moet maar durven hé! (wetende dat we al het 5dubbele van de prijs betalen) We hebben ons verdedigd, en 't is goedgekomen! Na dit avontuur kropen we snel in onze bedjes!
Op zondagochtend was er nog een Djembeles gepland, maar geen Djembemannen te bespeuren... Na een uur wachten, keerden we terug naar "huis". In de namiddag kwamen zij naar ons om te vertellen dat ze een sterfgeval hadden en de hele week in de stad hebben verbleven (familie en relaties gaan hier voor afspraken!) In de vooravond zouden we Djembe gaan oefenen, maar daarvoor: zwemmen! Zwemmen in het zwembad van een Burkinabese vrouw en haar Belgische man, we kennen hun via Noël en Manja (en ze komen ook af en toe naar Charity) Wat een verfrissing was me dat! Zeker voor herhaling vatbaar! Na onze djembeles haalde Daphne de fles wijn en chipjes uit die we haar cadeau gaven en dronken we op het gemak een glaasje, om extra goed in slaap te vallen :)
Op maandag weer een beetje stress, want opnieuw een nieuwe klas voor de boeg. Maar het stress-gehalte steeg nog een beetje toen ik merkte dat de leekracht niet aanwezig was... ziek! Daphne stond vorige week in de klas, kende de gebruiken van de klas, wist welke leerstof ze gezien hadden, en kreeg daarom de opdracht om samen met mij het touw in handen te nemen! En ik moet zeggen: ik heb ervan genoten! We hadden niets voorbereid, we wisten van niets en toch: het verliep zo goed als vlekkeloos! Het lessenrooster staat op het bord, dus dat was gemakkelijk afleesbaar. En we verdeelden de lesjes onder mekaar. Elk om de beurt een lesje, ondertussen kon de andere even snel in de boeken kijken en nadenken over de leerstof die straks aan bod zou komen! De leerlingen werkten zeer goed mee en de herhaling en nieuwe leerstof deed hen goed!
Op dinsdag nog meer van dat, de leerkracht was nog steeds afwezig, dus gingen wij er weer tegenaan! In de namiddag gaf ik zelf aardrijkskunde en geschiedenis! (zo leerde ik ook wat bij!) Oja, 's morgens was er een uurtje sport, ik gaf in groepjes chinese voetbal, had veel energie en deed ook mee, de leerlingen vonden dit heel amusant! Ik deed goed mijn best, want alle leelingen (vooral jongens) wouden dat "marquer la maîtresse" (zorgen dat ik maar met 1 hand in plaats van 2 kon spelen, zie regels chinese voetbal...)... De meisjes stonden dan weer aan mijn kant! Ik deed zodanig mijn best dat ik mijn hand schuurde over de stenen grond en al mijn vingers lagen open... een pijnlijke en bloederige bedoening, maar ondertussen is alles goed! :)
Gisteren, woensdag, was de leerkracht terug aanwezig, maar ze was niet in een goede bui. Ik gaf nog enkele lessen, zij keek vooral toe, en omdat ze niet wist wat wij de afgelopen dagen gedaan hadden, daardoor kon ze geen les geven... Een beetje vreemd, wetende dat wij wel direct de draad oppikten, maarja... Tot daar aan toe! De leerkracht gaf vooral leesoefeningen en rekenoefeningen, zodat de leerlingen zich konden bezig houden. Vandaag zou ze lessen voorbereiden voor vrijdag en zaterdag! Wel jammer dat ik in deze klas niet zoveel heb kunnen observeren, maar ik hoop dat de kinderen het leuk vonden om 2 dagen full-time les te krijgen van een andere leerkracht! Ik vond het in ieder geval fantastisch!
Voor deze namiddag zijn er nog geen plannen gemaakt, dus meer dan dit kan ik jullie nog niet vertellen!
Een warme knuffel uit Burkina Faso,
Phoebe!
Een weder-bericht naar de lieve reageerders:
Annie en opa, 't is gelukt, ik heb het mailtje goed ontvangen!
Tine, dankuwel voor de felicitaties, de punten zijn inderdaad een grote opluchting! Ik ben blij dat je het een interessante blog vindt, dat is altijd leuk om te horen (of lezen!)
Michel en Nicole, inderdaad, de helft van mijn avontuur zit er al op! Hopelijk ga ik nog een spannende tweede helft tegemoet! Leuk dat er zoveel gebabbeld wordt (zolang het maar positief is!) :) Ook bedankt voor jullie vorig berichtje hier op de blog! Altijd leuk om te ontvangen!!!
Papatje, heeft meme al wat van de "afgeklopte" verslagen kunnen lezen? :p Die woordenschat toch! Maar zolang we ze maar begrijpen!
Hier ben ik weer! Ik zal onmiddellijk de draad oppikken waar ik de vorige keer geëindigd ben!
Zaterdag 12 februari had ik dus mijn sportles voor de boeg (normaalgezien 45 min.) maar, er was een interscolaire voetbalmatch tussen onze school en een andere school. Iedereen mocht er naar toe, behalve CP1 en CP2 (mijn klas), daarom mochten ze 2 keer zo lang sporten... dus mocht ik ter plaatse nog wat spelletjes verzinnen! Maar dat was eigenlijk geen enkel probleem!
Daarna nog wat helpen in klas (verbeteren, helpen in groepjes, schriftjes schrijfklaar maken,...)
In de namiddag waren we bekaf, de vrijdag is het vaak heel laat, en 's morgens zo vroeg opstaan, dat vraagt tol... Dus hebben wij een middagdutje gedaan :) 's avonds zijn we met z'n vieren iets gaan eten: spaghetti!
Op zondag was het terug tijd om mijn kamer op te ruimen (lees: mijn valiezen proper leggen en vegen). In de namiddag brachten we een bezoekje aan "le village artisanale": leuke winkeltjes waar ze vanalles zelf maken, waaronder Djembes. We keken gewoon wat rond, wat sfeer opsnuiven en in één winkeltje werd er Djembe voor ons gespeeld en Marlies en ik hebben zelf een Afrikaans dansje gewaagd! Ook deze avond zijn we weer iets gaan eten:alweer spaghetti! :p
Op maandag was het weer tijd voor een nieuwe klas. CE1 (cours élémentaire 1= 3e leerjaar). Deze klas telt 49 leerlingen. In de namiddag mocht ik al enkele schriftjes corrigeren en zelfs al lesjes overnemen. Op het eerste zicht wel heel schrikwekkend, want zo zonder voorbereiding, dat leek op het eerste zicht enorm vreemd. Maar als ik de leerkracht mag geloven deed ik het heel goed! :D
Op dinsdag terug hetzelfde scenario als op maandag, maar in de namiddag was er geen school. 's Avonds begon een feestdag van de moslims, ook op woensdag (en zowiezo op donderdag) was er deze week geen school!
Dinsdag in de namiddag heb ik een gsm gekocht (mijn Belgisch exemplaar begeeft het hier... en dat is niet zo handig, aangezien ik het als agenda en wekker en dergelijke gebruik!) Vandaar... We hebben in't stad dan nog een fris drankje achterover geslaan en zijn dan terug met de bus (net als in het doorgaan) en een stuk te voet vertrokken! 's Avonds haalde Marlies haar laptop boven en was't muziek-avond!! Een quiz (raad het liedje) en een karaoke ineen! 't Was gezellig!
Op woensdag was er dus geen school: een ideale gelegenheid om uit te slapen (tot 9u!) Voor de rest was het ook een rustige dag! We gaven de jongens van het domein Engelse les (hoera voor mij!) Ze vroegen dit zelf of we Engels kenden en of we ze wat wilden bijleren! Er stond herhaling van de cijfers met als slot een bingo op het programma! (in het engels dus!!!) En 's avonds vroeg in ons bedje want...
Op donderdag moesten we om 5u op! Om 5u30 (in het donker nog) met de fiets naar Noël en Manja, want daar stond de jeep om... op safari te gaan :D Hun zoon (Emmanuel), een Amerikaans meisjes Christy (van Peace cor.) en hun schoonzoon Aaron (Amerika) vroegen of we zin hadden om mee te gaan! Dus, zo gezegd zo gedaan... op donderdag vertrokken we om 6u met de jeep, een tocht van 4u! 't Was een plakkerige bedoening! Maar, daar aangekomen was het super! We mochten OP het dak van de jeep zitten, zo hadden we een beter zicht op alles en verfrissing (helaas ook een verbrande huid erbij). 't Was echt de moeite waard! We zagen olifanten, aapjes, bambi's en pumba's (lees: hertjes en everzwijnen)! De sfeer zat er ook goed in, wat alles nog zoveel aangenamer maakte! 's avonds waren we op een behoorlijk uur terug, en na een douche, water halen en eten kropen we in ons bedje!
Vandaag, vrijdag dus, is Daphne jarig. Achter haar rug kochten we een rieten mand die we vulden met bier, wijn, koekjes, chips en een wortelrasp (ze eet graag wortels en zonder speciaal mesje is het vervelend!) Ik schudde opnieuw één van mijn rijmpjes uit mijn mouw voor het verjaardagskaartje! 's Morgens zetten Marlies en ik onze wekker 15min vroeger dan normaal (5u45!) Om de ontbijttafel klaar te zetten en de mand met inhoud een mooi plaatsje te geven! Ze was aangenaam verrast: missie geslaagd!
Vandaag mocht ik sport geven en ook bijna alle lessen mocht ik overnemen! Vanmorgen waren de kinderen behoorlijk lastig, maar na verloop van tijd kon ik ze wat temmen!
Momenteel zit ik terug bij Noël en Manja, op charity! Maar vandaag zijn er niet zoveel reservaties, dus heb ik gelukkig wat tijd om mijn blog nu te typen!
Ik noteer hieronder eventjes kort hoe een schooldag er hier uitziet! 06u00: wekker gaat af (het is nog donker) 06u15: opstaan en emmertje nemen om me snel te wassen! (de zon schijnt al volop) 06u30: iemand haalt brood (van ons vieren) en dan kunnen we ontbijten. We hebben cornflakes, poedermelk, brood, choco, confituur... Dus eigenlijk een heel gewoon ontbijt! 07u15: vertrekken met de fiets naar school! 07u30: lessen starten 10u00: pauze 10u30: lessen starten opnieuw 12u00: terug naar onze hutjes! We vragen de meisjes van het domein wat ze eten: wanneer het rijst of haricots zijn, eten we met hen mee. De kokin (één van de verantwoordelijken, er is ook nog een schoonmaakster en een psychologe voor de meisjes) kookt (behalve op zondag: dan koken de meisjes zelf). Wanneer het to is, eten we 's middags stokbrood met groentjes en "la vache qui rit"! 's avonds koken we dan met z'n vieren (spaghetti, ravioli, verse groentensoep, puree met gehakt en appelmoes,...) Daarna neem ik vaak een verfrissende douche, en praten we nog wat bij!
14u45: terug naar school vertrekken met de fiets 15u00 tot 17u: les en dan terug naar school!
's avonds gaan we dagelijks water pompen ('s avonds is beter dan 's middags, want dan is't te warm!) Ook nemen we vaak een voetbadje 's avonds, want 't is nodig!!!
Vanaf 18u wordt het donker, dus veel activiteiten kunnen we niet doen! Vaak zitten we tijdens ons avondeten ook met een zaklamp aan tafel! Ook voor het koken is een zaklamp een aanrader! De jongens bijles geven, lesjes voorbereiden,... dat is zowat ons avond-programma! Tussen 21en 22 uur gaan we meestal slapen, omdat er niet zoveel meer te beleven valt, en het 's morgens toch zo vroeg is!
's Nachts is het enorm donker, maar ik heb steeds mijn zaklamp bij de hand en ik voel me wel veilig in het afgesloten domein! Even een korte voorstelling: Je komt binnen in een poort, ga je naar rechts, kom je bij de jongens terecht, links de meisjes en rechtdoor ons domeintje. Er zijn een 8tal hutjes die in een kring staan (bij ons) en in het midden is er een afdakje waar we eten, supergezellig! achter de hutjes langs de ene kant zijn er douches en toiletten (van elks 2) en langs de andere kant ligt de keuken!
Het is weer zo ver t is vrijdag, dus: tijd voor een verslagje! Hopelijk heb ik vandaag meer geluk, en begeeft het internet zich niet!
Ik probeer de draad op te pikken waar ik de vorige keer geëindigd was.
Terwijl ik dit bericht typ, zijn we donderdag 10 februari omstreeks 12u (= 13u Belgische tijd) Ik heb terug het geluk dat ik de laptop van Sara mag gebruiken J
Zoals ik in het vorig verslag al zei, sta ik deze week in CP2 (vergelijkbaar met het 2e leerjaar in België).
Ik heb heel wat mogen observeren en helpen met de leerkracht bij het klaarstomen en verbeteren van oefeningen. Voor 52 leerlingen is dat niet bepaald een makkie, het neemt superveel tijd in beslag! Laat staan dat je dit alles alleen moet doen!
De juf uit CP2 geeft heel goed les, zo probeert zoveel mogelijk materiaal en prenten mee te brengen, hier in Burkina Faso is dat niet vanzelfsprekend! Er is al veel materiaal gesneuveld, omdat ze het elk jaar opnieuw gebruikt en meeneemt op de brommer (bv: potten uit gebakken aarde). Maar, ik vind het zeer leuk dat ze dat doet!
Het lesgeven lijkt wel een beetje op het lesgeven in België, maar het is wel zo dat alles veel langer duurt, maar wat wil je met zon overvolle klas!
Ook is het zo dat ze niets kennen van differentiëren, maar dat versta ik wel, met de weinige middelen die ze hebben. De middelmaat van de klas heeft geluk. Werk je te rap, dan moet je vaak wachten, kan je niet mee dan heb je pech! En dat vind ik wel ongelooflijk jammer, dat er door de grote klassen, niet zoveel rekening kan gehouden worden met de individualiteit van de leerlingen!
Daar zullen we even ons hoofd moeten over breken, hoe we dat probleem kunnen aanpakken!
Voor snellere leerlingen vind ik het eenvoudiger: enkele extra oefeningen op het bord plaatsen, zodat ze zich wat langer kunnen bezig houden J
Ook ben ik positief verrast door de hoeveelheid Frans die ze spreken in de klas. Bijna alles wordt in het Frans uitgelegd, de leerkracht let ook goed op de uitspraak van de kindjes, verbetert regelmatig, Enkel wanneer de leerkracht merkt dat de leerlingen het echt niet verstaan, legt ze het uit in het Mooré!
Deze week hebben we ook een nieuwe aankoop gedaan: melkpoeder! De melk is hier behoorlijk duur (2 euro voor een fles), en omdat we melkdrinkers zijn, proberen we dit uit
Poeder in een glas water, en dan zou je melk moeten hebben! Het is nog een zeer waterig boeltje, maar in onze cornflakes of met cacaopoeder is het wel eetbaar J En t is goed voor de portemonnee, dus we klagen niet!
Deze week kreeg ik ook mijn punten Dankuwel Annelien ;)
Omdat het dan net papas verjaardag was, had ik het idee om hem te verrassen met een telefoontje! Hij nam onmiddellijk op (waarschijnlijk zonder kijken wie er belde) en was toch wel even geschrokken toen zijn dochterlief belde uit het verre Afrika!
Mijn vreugde kon niet op en ik belde ook mijn mama met het goede nieuws! Ook zij was zeer verrast met het telefoontje, dat kon ik aan haar stem horen J!
Goede punten (lees: voor alles geslaagd!): check! Wat een pak van mijn hart!!!
Deze week oefenden we met de jongens van het project (8 straatjongens deze week 1 nieuw!) een dansje dat Manja in mekaar stak op het liedje van Pirates. We oefenden het iedere avond, want woensdag was het dan de Pan Bila Soiree. Een avond in het project waar iedereen gezellig kan samenzitten en waar er spaghetti wordt gegeten. Dit wordt gedaan bij speciale gelegenheden (deze keer omdat enkele kinderen van Noel en Manja op bezoek kwamen. Hun zoon Emmanuel en hun dochter Thais met haar man en 2 kindjes kwamen uit Amerika, ze blijven hier enkele weken: yaaaaaay! Engels spreken :D)
De jongens zouden dan hun dansje opvoeren!
En woensdag was het dan zover, wanneer we van school terugkwamen, hadden de jongens al hun dansje opgvoerd en was iedereen volop spaghetti aan het eten. Wij hebben ons erbij geplaatst en ook ons buikje rond gegeten!
Die avond zijn we ook nog een colatje gaan drinken om de goede punten van Daphne en mezelf te vieren!!! Geslaagd, wat een leuk gevoel J
Wordt het misschien een jaar zonder herexamens? Ik hoop het wel!
Straks ga ik lesjes voorbereiden. Jaja, ik mag morgen (vrijdag) 2 lesjes wiskunde geven en op zaterdag een uurtje sport! Dat belooft J Ik ben benieuwd! Maar, morgenavond zal ik dan bijtypen hoe ik het ervaren heb!!!
Nu geef ik de laptop terug aan Sara, en morgen typ ik het vervolg van deze dag (donderdag) en mijn ervaringen van vrijdag!
Groetjes,
Phoebe
Hier ben ik weer, het is nu vrijdagavond 21u50, straks zal ik dit bericht op mijn blog posten. Ik wil nog even verder waar ik gisteren geëindigd ben.
Donderdag was dus een vrije dag, maar ik heb toch 4u stil gezeten mijn haar heeft een Afrikaanse look gekregen. Invlechten (behoorlijk pijnlijk soms) bovenaan en onderaan naar een dotje toe! Maar ik kreeg al enorm veel complimentjes hier J Fotos volgen!!!
Het internet hier is niet optimaal, dus fotos zullen beschikbaar zijn nadat ik terug in ons Belgenlandje ben!
Vandaag had ik 2 lesuurtjes op het programma staan! 2 maal wiskunde! De lesjes zijn zeer goed verlopen, de leerkracht was heel tevreden! Morgen een uurtje sport (met 52 leerlingen en zonder materiaal) Ik ben benieuwd wat ze er van zullen vinden!
Vandaag was het weer uitzonderlijk warm, nu is het avond en zijn we tussen het opdienen door enorm aan het zweten! Straks terug Belgische kost mmmmmmmmmm!!!
Ik voer ook een nieuw systeem in vanaf heden! Aangezien ik de reacties op mijn berichten en de berichten in het gastenboek niet persoonlijk kan beantwoorden, voorzie ik aan het eind van mijn wekelijks verslag (als het internet dit toelaat) een antwoord op jullie reacties!
Hier komt het dan
Jessica, dus het is mij gelukt om interessante dingen te schrijven yesssss!!! Of jesssss!!!
Charlotte Lanoye, inderdaad, het is hier inderdaad super! Ik vind het hier echt de moeite waard! Vele peda-knuffels! Hou je goed!
Emmie Gunst, leuk om te weten dat je mijn blog volgt! Het extra dekentje zal niet meer nodig zijn J En de opdrachten in het 2e leerjaar verlopen goed, tot nu toe toch! En dan volgende week hup naar de volgende klas!
Liesbeth Deweerdt, ik stond deze week in CP2 (leekracht van CP1 van vorig jaar) en ik moest je alvast vele groetjes doen! Ze zei me dat ze veel van jou en Jasper geleerd heeft vorig jaar, en inderdaad, ik herken wel wat van het Belgische onderwijssysteem!
Ik zal zeker genieten van mijn dagen hier, want, t is inderdaad de moeite! Hou je goed!
Timmy, of course i got your text but be careful,, cause if you text me on my sim-card in burkina faso, itll cost you lots more, to my belgian sim card its for free awesome invention, isnt it!
And actually, your not making me that jealous, cause I get a glass of cava every Friday after Charity (restaurant) to celebrate a great evening with great waiters and waitresses! ;)
Haha back at you!
Tomorrow morning is gonna be hard again waking up at 6.15 isnt really my thing especially not after a late night of working! But oh well, thats life I guess and its only half a day of school anyway!!!
Dag iedereen,
Beste iedereen,
Hallo hallo,
Liefste lezertjes,
Hallo iedereen,
