Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Mijn buitenlandse ervaringen!
Mijn update en bevindingen...
21-07-2010
Ladies and gents
Hier ben ik weer... Weer een nieuw stukje van mijn ervaringen. Zoals iedereen wel beseft komt er een punt waarop je het gewoon bent als je op een bepaalde locatie zit. Dit punt heb ik reeds een tijdje bereikt. Het is hier eem dagelijks leventje geworden voor mij. Uiteraard met hier en daar een speciale gebeurtenis. Zo denk ik maar aan het overrijden van een groene smalle maar lange slang die waarschijnlijk wel giftig is. Bijna op een korte bruine slang stappen. De heel vermoeiende maar korte reis naar Maleisie voor een nieuwe visa. En zoveel meer... Jammer genoeg moet ik nu even van de bureau weg. Ik zal dus straks proberen dit verhaal af te werken. Maar 1 ding is zeker... Over een dikke maand ben ik in Belgie. Snel toch?
Eindelijk heb ik de tijd gevonden om nog eens een blogtekst te schrijven. En jullie zullen weer het een en het ander te lezen hebben tegen dat deze tekst af is. Elke keer opnieuw stel ik me de vraag, waar te beginnen. Maar dan denk ik, het komt wel vanzelf eens ik aan het schrijven ben. Ik hoop dat ik dus niet dingen dubbel post in de verschillende blogteksten.
Vorige week zijn Jonathan en ik naar een stad getrokken ophet vaste land: Surat Thani. Een stad dat er toch anders uitziet als hier op het eiland. Daar hebben we rondgewandeld en winkels bezocht. Serieus geshopt hebben we echter niet gedaan omdat geen van beide echt iets nodig had. In deze stad hebben we wel wat moeilijkheden gehad omdat er zodanig weinig mensen Engels kunnen. We hebben er 1 nacht doorgebracht in een hotel met zwembad en dat was fijn natuurlijk. Ook was het de eerste keer in twee maanden dat ik een douche kon nemen die qua waterstraal en temperatuur vergelijkbaar is met thuis. Daarenboven was er ook een bad aanwezig dat ieder van ons gebruikt heeft uiteraard. Pas op zulke momenten besef je dat we in Belgie een luxe kennen en denken dat het vanzelfsprekend is. Op het vasteland zijn we ook doorgereden naar een nationaal park waar een grote dam gebouwd is. Dat was fantastisch. Helder blauw water tussen bergen van tropische bossen en beplantingen waar je af en toe de rostsen tussen ziet. Er zijn fotos van maar die staan op Jo zijn toestel dus daar moet ik nog op wachten.
In Surat Thani hebben we fried rice gegeten als avondmaal en die was uitmuntend lekker. We zaten in een goed restaurant. Alhoewel ze Japanse Sashimi (= rauwe vis maar geen sushi) bevroren serveerden. Na een uur uitleggen dat bevroren sashimi niet kon, hebben ze het dan toch weggenomen en niet aangerekend. Op de weg terug naar de ferry krijg ik telefoon van mijn departementshoofd: Peter, vanavond is er een wijnproeverij in de andere Centara en ik zou graag gaan, heb je geen zin om mee te gaan? Ik twijfelde niet en zei uiteraard ja, want wijn kopen of nuttigen op restaurant is vrij duur in Thailand en zeker hier op het eiland. Zodus eens terug op het eiland ging ik naar mijn hotel.
Eens aangekomen in de andere Centara stapten we binnen in een grote zaal waar allemaal standjes stonden en waar een heel buffet aan eten stond. Al gauw werdt duidelijk dat het niet enkel proeverij was. Het was een verkoopstunt van een leverancier. Zeer kwalitatief goed eten en zeer goede wijnen gratis, er kan geen beter einde zijn aan een prettige twee dagen uit. En het gaf me de kans om wat meer hotelmensen te leren kennen wat mooi meegenomen is.
Het leven hier op Koh Samui begint stilaan zijn vast stramien te krijgen. Het is niet nieuw meer natuurlijk, maar het is een leven waar ik wel voor te vinden ben. Hoewel ik nu in een periode vertoef waarin ik, heel even maar, een paar dagen eens terug in Belgie zou willen zijn. De familie en vrienden eventjes zien, de plaatsen waar ik regelmatig kom even opzoeken en dan weer terug komen. En toch weet ik nu al dat ik eind augustus waarschijnlijk niet zal willen vertrekken.
Gisteren stapte de Human Resources Manager (personeelszaken) binnen in onze bureau en kwam me vertellen dat hij op zoek is naar een vervangend persoon voor als ik weg ben. Ik dacht bij mezelf waarom zegt hij dat nu zo? Wat moet ik daaraan veranderen of regelen? maar niet veel later kwam het erop neer dat hij vroeg of ik mijn verblijf niet kon/kan verlengen. Ik antwoorde dat ik dat jammer genoeg niet kan doen. Ik zit met de rest van mijn opleiding vast tot februari 2011. Dat vond hij jammer. Dus denk ik dat ze hier best tevreden zijn over mij. Ook is het zo dat gasten, wanneer ze terug thuis zijn, vaak commentaren mailen of schrijven op een site. Op die twee maanden hier heb ik minstens drie-vier rechtstreeks persoonlijke bedankingen en positieve commentaren gekregen. Die komen allemaal toe bij de hoteldirecteur dus dat zijn alvast punten die ik scoor. Ik heb ook al van gasten hun e-mail adres gekregen en kan intussen gratis overnachtten bij die mensen. Een koppel uit Zuid-Afrika, eentje uit Engeland en eentje uit Melbourne, Australie. Die laatste zijn me echt aan het overtuigen om op bezoek te komen. Ze sturen me fotos van Melbourne en veel mails.
Mijn hoteldirecteur of GM staat hier aan het hoofd van ons hotel maar overziet ook het kleine 5 sterren hotel X2 hier een beetje verder. Sinds een dag of twee heeft de residentiele manager van X2 een aanvraag gedaan of ik ook bij hun Engelse les zou kunnen geven. Die aanvraag is door de GM goedgekeurd en we zijn nu aan het kijken hoe we mijn planning en die van de twee hotels kunnen aan elkaar plakken. Jullie horen het, he! Mijn vrije tijd en plezier komen naast mijn werk te staan!Sommigen reageerden via e-mail dat het lijkt alsof ik niet werk. Dat doe ik uiteraard wel en ik neem mijn werk zeer au serieus. Ik geef Engelse lessen, superviseer het ontbijt, doe aan public relations, doe stukken van het bureauwerk enz... Alsmaar meer begint het eindelijk toch te lijken op eem managementstage.
We hebben intussen onze trip naar Maleisië voor de visa run geboekt. Dat wordt een zware dobber. Met de bus naar daar en terug... Ik zal later uitgebreider over het programma vertellen.
Verder weet ik weer niet meer wat vertellen maar ik zal nu sneller teksten schrijven. Het zullen misschien wat kortere berichtjes zijn maar sneller.
Hier ben ik weer, het is alweer een tijdje geleden maar het is niet altijd mijn fout. Er komt altijd wel iets tussen en dat zal je merken in de tekst die ik nu zal schrijven De vraag is alleen waar begin ik weer?
In de eerste plaats zou ik iedereen willen bedanken voor de mailtjes en smsjes die ik krijg. Die doen echt deugd. Als je me wil smsen kan dat op +66 807 188 104. Want mijn Belgisch nummer heb ik niet altijd op zak en zet ik ook maar af en toe aan wegens de hoge kostprijs van verzenden en ontvangen...
Het verkeer:
Het verkeer hier is een belevenis op zich... Uitkijken waar je rijd, wat je doet en wat andere doen is hier ten zeerste aanbevolen, of beter nog vereist. Het verkeer is niet zo gek zoals in de hoofdstad Bangkok maar toch heel anders als bij ons in Belgie. Wanneer achter jou iemand tuut wil dat meestal niet zeggen dat je iets verkeerd doet, dat wil gewoon zeggen: pas op ik kom eraan en ik steek u voorbij als ik kan. Een auto die met zijn lichtten knippert zegt niet: kom maar, ik laat je door, alstublieft, jij eerst.... Nee die auto zegt: stop want ik rij en neem voorrang op jou! Voorsteken kan hier eveneens overal: volle lijn, stippellijn of geen lijn, het kan allemaal. De ene rijdt ongeloofelijk traag en de andere vliegt je voorbij terwijl je zelf al tussen de 60 en 80 rijdt... Oppassen en een goed inschattingsvermogen zijn hier welkom als je de baan opgaat. Helmen daarentegen worden zelden gedragen hoor... Een one way road? Dat kennen ze niet denk ik want ze rijden toch in beide richtingen... Verkeersregels zijn internationaal maar de toepassing is naar ieders believen denk ik. Maar als je snel schrik hebt achter het stuur is het niet aanbevolen zelf te rijden. Het omgekeerde ook niet want te zeker resulteert ook vaak in ongevallen... Ik bekijk het als volgt: Ik rij met de verkeersregels van bij ons maar maak uitzonderingen. Ik probeer ook heel veel met mijn pinkers te werken zodat iedereen weet waar ik heen ga. Hier gebruiken ze zoiezo meer hun pinkers.
Het eten:
Eten is hier soms een raadsel. Je kan hier een hoofdgerecht bestellen op sommige plaatsen aan ongeveer 1 euro. Dan zit je wel op een plastiek stoeltje in een soort van straathuisje ofzo, dus luxe moet je dan niet verwachten. Soms is het dan fantastisch lekker en soms denk je bah wat is dat hoewel het globaal gezien lekker eten is. In de gewone restaurants is het lekker eten aan ongeveer 3 a 5 euro zonder dranken. En als je echt lekker wil eten kan je naar de iets betere restaurants gaan die 12,50 euro als richtprijs vragen voor 1 gerecht. Buffetten en all you can eat zijn heel populair hier. En dat kan dan voor iets minder als 25 euro tot mja zeer duur... Wil je een glaasje wijn bij het eten weet je dat de rekening zelfs voor de huiswijn snel oploopt. Ik mag hier niet klagen van het eten maar probeer sommige dagen toch noedels of rijst te vermijden en eens iets anders te nuttigen.
Zwemmen:
Als je graag in het water zit,is dit the place to be want het water is vanzichzelf lekker warm. De zee is uiteraard zout maar dat vind ik niet zo erg. Ik heb wel al 1 keer kunnen zwemmen in een zwembad en dat is ook fijn! Gisteren heeft het hier in de namiddag lang geregend... Wat een ervaring... Zwemmen in de zee terwijl de regen op je hoofd valt, rechtstaan en kou krijgen van de regen en dan weer onderduiken en onmiddellijk terug op temperatuur zijn. Ook bij het naar huis rijden heb ik gezien wat regen hier inhoud. Op een bepaald punt heb ik op de brommer mijn schoenen uitgedaan omdat het water gelijk stond met het platform waar ik mijn voeten moet opzetten. Dit gebeurt omdat de regenval zo hevig is dat het water niet kan opgenomen worden. Dit is ook enkel het geval bij lager gelegen plekken en reeds een uur later was het allemaal al weg. Ik dacht dus gisteren deze blogtekst al te schrijven. Maar de koffiebar die ik onlangs vond waar ik gratis op het internet kan, was na de regenval gesloten omdat het zonder stroom gevallen was.
Het werk:
Zoals jullie misschien al weten geef ik op het werk Engelse les aan mijn departement. Dat gaat aan een heel traag tempo want vaak geef ik dan een les en doen ze goed mee waardoor ik denk dat ze het doorhebben. Maar eigenlijk herhalen ze gewoon wat ik zeg zonder de betekenis te kennen. Dat merk ik als ik de les erachter vraag waarover de vorige les ging. Naast Engelse les hou ik mij bezig met de verwelkoming van de gasten aan het ontbijt. Public Relations aan het onbijt en het in goede banen leiden van de ontbijtdienst. Het personeel kent wel hun werk wat fijn is voor mij. Maar beslissingen nemen doen ze niet. Ze weten niet beter, ze hebben elk hun taken en ze wachtten op een bericht van een hoger verantwoordelijk persoon. Daarom ben ik verantwoordelijk gesteld voor het ontbijt. Ik kan die beslissingen wel nemen. Afruimen of koffie geven doe ik ook wel maar behoord minder tot mijn taken. Ik mag dat doen als ik niets anders te doen heb maar anders laat ik dat aan het personeel over. Na de ontbijtdienst is het tijd voor de Engelse les van de ochtend shift.
En verder?
Daarna trek ik me terug in het bureel van ons departement en houd ik me bezig met het opstellen van menus, suggesties, aanpassen van documenten, de voorbereideing van mijn lessen, het volgen van mijn food en beverage manager en zoveel meer. In het begin zat ik vaak met mijn vingers te draaien maar nu heb ik (naar Thaise normen) een normaal druk werkleven heb ik de indruk. Binnenkort komt daar nog mijn stage-verslag en stage-case bij en het studeren voor mijn herexamens vandaar dat ik nu naast werken wat kan profiteren.
De begrafenis:
In het begin van mijn stage mocht ik reeds naar een trouwfeest gaan waarover ik reeds verteld heb als ik het me goed herinner. Wel vorige week was het een begrafenis. Mijn manager kon niet gaan en heeft mijn als afgevaardigde van het departement mee gestuurd. De general manager, front office manager, sports and recreation manager, spa manager, human resources manager, food cost controller, engineering secretary, een kuisvrouw, een bagagist die reed en ik vertrokken reeds vroeg s morgens omdat we naar de haven moestten, een ferry van anderhalfuur moestten nemen en vervolgens nog een uur of twee moestten rijden. Eens we daar ter plaatse waren kregen we een typisch thaise lunch voorgeschoteld. Uiteraard ben ik van het pikante afgebleven want het niet pikante was al straf genoeg gekruid voor mij. Tijdens onze maaltijd zaten de moniken op een tiental meter van ons te bidden met de familie van de overledene. De overledene was de moeder van iemand die in de keuken werkt in ons hotel. Ik heb wat spijt dat we geen tijd hadden om te blijven voor de temple ceremonie die later op de dag zou plaatsvinden maar ben blij erbij geweest te zijn. En daarenboven denk ik dat de kok waarvan de moeder gestorven is het ten zeerste apprecieerde dat ik erbij was.
Oooo, ik kan nog zoveel schrijven maar mijn tijd is weer om. De rest zal moetten wachtten... Tot gauw allemaal... En maak je geen zorgen over Bangkok en de roodhemden want het zou aan de betere hand zijn en daarenboven heb ik nog vernomen dat de aanhangers van roodhemden in het noorden wonen... Zuid Thailand moet er niets van hebben en dus weten de roodhemden dat ze beter niet komen moeilijk doen in het Zuiden. In Jonathan zijn hotel zijn ze wat fanatieker tegen de roodhemden als hier denk ik maar bon ertegen zijn ze hier overal.
Snel een woordje uitleg over de situatie hier in Thailand... Of althans wat gisterenavond de situatie was. Mijn collega's en ik hebben geen schrik maar volgen het wel op de voet ookal versta ik niet veel van dat Thais en weet ik waarschijnlijk alleen het belangrijkste.
Bangkok lijdt al enkele dagen en/of weken aan de problemen ten gevolge van de betogingen en protesten van de roodhemden. Tot voorkort bleef dat in een bepaalde afdeling van de stad. Nu zijn enkele leiderfiguren uit die regio ontsnapt en is het probleem verspreid over noord, oost, midden Thailand. Het zuiden zou gespaard blijven laten ze mij hier weten... Mijn managers en collega's zeggen dat jullie noch ik ons zorgen moeten maken. Trouwens in eilanden zijn ze normaal zoiezo niet geinterresseerd. Het vaste land is interresanter omdat de economische en politieke gebouwen, centra en authoriteiten daar liggen. Aan toeristen hebben ze toch niets, dat zou alleen goed zijn voor de wereld tegen hun te kanten.
Dus kortom, ik denk er niet te veel aan maar volg het wel... Een nieuwe blogtekst is in de maak maar heb er weinig tijd voor en internet werkt niet altijd dus wacht je nog maar maar verwacht hem binnenkort... En met wat geluk staan er nieuwe foto's op facebook tegen dat ik ga slapen....
Hier snel een ontbijtje nemen se en dan eraan beginnen....
Sabai dee mai? Of met andere woorden hallo, hoe gaat het? Van vele mensen krijg ik via mail, blog en/of facebook veel reacties en nieuwsflashkes. Dank u wel daarvoor, dat doet heel veel plezier. Ik voel me hier zeer goed op Koh Samui, zowel op het werk als na de werkuren. Het lijkt voor jullie waarschijnlijk al een eeuwigheid geleden dat ik iets gepost heb op mijn blog, maar nu is het zover. Ik heb heel veel te vertellen en weet zeker dat ik dingen zal vergeten maar ik zal mijn best doen. Naast deze tekst heb ik ook al heel wat fotos geplaatst op facebook dus als jullie wat beeldmateriaal willen bekijken bij mijn tekst is dat zeker mogelijk... Hoe ik alles zal verwoorden in de volgende alineas weet ik zelf nog niet maar ik ga eraan beginnen. Klaar? 1,2,3 start...
Mijn werk:
Na de introductiedagen vorige week ben ik gestart aan mijn eigenlijke stage. Ik doe s morgens vanaf 8uur de ontbijtdienst mee met het restaurantpersoneel. Tijdens het ontbijt observeer, delegeer en corrigeer ik de dienst. Dat houdt in dat ik de gasten verwelkom, het buffet in het oog hou en de service van het personeel opvolg en leid. Dit lijkt voor een stuk op het werk van een maître dhotel of restaurantverantwoordelijke en toch is het anders. Tijdens deze dienst probeer ik het personeel ook de knepen van het opdienen te leren. Hoe draag je op een propere degelijke manier borden? Hoe kijk ik naar de tafel zonder op te vallen enzoverder. Zoals ik reeds eerder in een blogtekst schreef sta ik in voor het food en beverage departement of kortom alles wat eten en drinken is. In mijn hotel, Centara Villas Samui, valt de sportafdeling en PR afdeling ook onder mijn departement. Dus tijdens het ontbijt is een belangrijk aspect van mijn job het praten met de gasten of the PR (public relations) onderhouden. De Coral Bar kan ik vanuit het restaurant in het oog houden. De Papillon Lounge echter niet want die ligt aan de receptie. Maar daar ga ik minstens drie maal per dag langs. Deze bar is ook niet zo druk omdat het bovenaan het domein ligt. Waarom spreek ik van bovenaan? Wel, ons hotel ligt aan het strand maar al onmiddellijk op een berg. Ik kan u verzekeren dat elke dag zoveel treden doen in volle zon aan 35-40°c zeer vermoeiend is.
Om 11uur is het ontbijt afgelopen en alles opgeruimd en opgezet voor de lunchservice. Op dat moment zit ik een kwartier tot half uur samen met het personeel om ze Engelse les te geven. De namiddag shift krijgt die lessen om 15uur. De eerste les was basisleerstof: verschillende manieren om te vragen hoe het met iemand gaat, verschillende manieren van verwelkoming en afscheid, hoe een bestelling opnemen. Dit lijkt veel voor zo een korte tijd maar het klinkt uitgebreider dan het is. Sommigen kunnen het beter als anderen maar over het algemeen spreken ze Engels met veel haar op. Na deze les ga ik middageten in de kantine als het niet pikant is en anders eet ik iets in het restaurant. Tussen 12 en 13 uurarriveer ik op mijn bureau waar ik voorbereidingen voor mijn Engelse lessen en mijn ander werk doe. De eerste taken die ik heb zijn de volgende: flyers maken, een strand menukaart opstellen, een paar Cocktailscreëren voor tijdens de wereldbeker voetbal en de wijnen bekijken. Om 15uur Engelse les voor de namiddagschift en van half vier tot vijf uur dertig verder op de bureau werken. Dat is tot hiertoe het werk dat ik hier uitvoer... Leerrijk voor mezelf en voor het personeel. Dit is de beste situatie want we kunnen stellen dat het een win-win situatie is.
Naast het werk:
Massage:
Reeds twee maal heb ik kunnen genieten van een Thaise massage die telkens een uur duurde voor net geen 5,00. Dit soort massage is de hardste massagesoort die ik ooit gekregen heb. Je bent ervoor of je bent er niet voor,zeggen ze me hier. Diegene die u masseert gebruikt haar handen, armen, ellebogen en voeten. Ik vind het zalig! Deze behandeling is een full-body massage waarbij je handen, je voeten en zelfs je hoofd de revue passeren...Mijn collegas lieten me echter wel weten beter te gaan in massage salons waar ze uniformen dragen omdat in andere salons zeeen extra (make love) service aanbieden. Natuurlijk moet je die service willen en betalen. Dus die raad volg ik op en ik ga nergens binnen waar geen uniform gedragen wordt.
Een Thais trouwfeest:
Toen ik hier amper een week was kreeg ik reeds een uitnodiging om deel te nemen aan een trouwfeest. Nu ik dacht wauw, wat een ervaring! Het was zeer gezellig en lekker eten maar het was jammer genoeg niet het echte feest. Iemand die bij mij in het hotel werkt was eerder op de maand getrouwd in zijn provincie in Thailand. Het is echter niet financieel evident voor alle collegas om naar een andere provincie te reizen waardoor ze hier een feest met eten gaven. Daar ben ik met veel plezier naartoe geweest. Veel tafels op het strand, lekker eten, mooie zonsondergang,... Ik denk dat hun feest geslaagd was.
Varia:
Vorige week en gisteren ben ik gaan zwemmen in de zee... Ook één van de pluspunten hier, lekker warm water van +/- 20 à 30 °c schat ik met daarbovenop de bars die hun tafels of ligbedden op het strand opstellen. Sfeer en genieten ontbreekt daar zeker niet...
Zoals jullie wel weten geniet ik van het rondrijden met een brommer en aangezien ik hier een brommer heb rij ik ernorm veel rond. Mooie uitzichten bekijken, de verschillende zijstraten verkennen, hier en daar iets drinken en fotos trekken... Ik weet al erg goed mijn weg te vinden op de toeristische kant van het eiland, de kant waar ik op verblijf. Ik zit op het uiteinde van die kant en Jonathan (een medestudent die hier in een ander hotel stage loopt) op het andere uiteinde. Dus als wij naar elkaar willen toegaan en niet ergens op de weg afspreken rijden we ongeveer 40 minuten.
Gisteren ben ik in de Bar Ice Samui terrecht gekomen met Jonathan, een bar waar je binnen (+/- 10,00 inkom) ijsculpturen kan bewonderen. De bar is niet erg groot maar er staat een Tuk tuk in ijs, een olifant, pinguins, stoelen, tafels, een foto van de king and queen en een toog waar ze je drankjes serveren. De drankjes worden geserveerd in hoorntjes gemaakt van ijs. Je zal dit zien op de fotos die op Facebook verschijnen. Na dit bezoek zijn we daar op het terras blijven hangen, waarna een hypnose show van start ging. Jonathan is ook op het podium gekropen maar zegt me dat het niet werkte en dat hij het spel meespeelde om de man zijn show niet af te breken.
Sawasdee krub! (= goede morgen / goeien dag / goede avond in Thais)
Het vervolg op gisteren... Zoals jullie dus weten was ik uitgenodigd om mee op stap te gaan. In een dorpje op een kwartier van hier is het kermis voor de moment en daar mocht ik mee naartoe. Eens daar aangekomen wist ik direct dat het niet om een echte kermis zoals bij ons ging. Het is eerder een grote markt met een podium waar live muziek gespeeld wordt en wat kraampjes waar blikkenwerpen of vogelenpik op balonnen gespeeld worden. Er was ook een thaise film op een reuze groot scherm te zien. Na wat rondwandelen en het bezoek aan de tempel (budda) reden we door naar een bar op het strand. Zeer afgelegen maar gekend. Daar dronken we wat.
Gisteren, maandag 26 april was mijn eerste werkdag. De eerste week is eigenlijk een soort introductie ervaring. Ik ga langs bij elke manager of departementsverantwoordelijke die dan heel zijn departement uitlegd waardoor ik het hotel en de werking ervan beter leer kennen. Tussen die afspraken door zit ik aan mijn bureau waar ik mijn mails check, het nieuwsblad on line lees en deze teksten schrijf. Deze week zitten we met een lage bezettingsgraad waardoor ik daar meer tijd voor heb vermoed ik. Daarenboven zal dat veranderen wanneer ik ingelopen ben in mijn functie. Vandaag gaat hetzelfde schema als gisteren verder. Zo kreeg ik vanmorgen een rondleiding en uitleg over de super mooie spa van de spa manager mevrouw Suwanree. Manager of niet hier spreekt men elkaar aan met de voornaam of eventueel nickname. Alleen wordt er het woord Khun aantoegevoegd wat mevrouw/mijnheer betekent. Ik probeer intussen enkele Thaise woorden onder de knie te krijgen en de traditionele groet (= de wai) begint ook te lukken. De wai is eigenlijk een kleine buiging van het hoofd waarbij de handen plat tegen elkaar gezet worden en de duimen komen ter hoogte van de kin. Op welke hoogte de duimen moetten komen hangt af van de leeftijd enzoverder maar dat is onbelangrijk voor mij vertellen ze me. Ze zijn al zeer vereerd als een europeaan hun wai toepast. De thaise taal is volledig onverstaanbaar voor mij en zelfs het beperkte en raar klinkende engels vraagt wat tijd. Maar we verstaan elkaar uiteindelijk wel. Mijn collegas van laagste rang tot hoogste rang vallen wel heel goed mee, ze zijn vriendelijk en heel hulpvaardig. Respect voel je hier hard. Of je nu tot de lage bevolkingsklasse behoort of tot de hoge,of je bent buitenlander iedereen moet respect tonen. Dat kan ik afleiden uit de manier van doen en omgaan zonder het thais te verstaan.
Zaterdag zal mijn eerste vrije dag zijn. Wat ik dan ga doen is nog niet duidelijk. Zondag is de f&b manager haar vrije dag dus zal ik werken met de restaurant manager.Maar ik weet mijn eerste taak al. Ik moet dialoog voeren met het f&b departement om ze hun engels te laten oefenen.Dat is een taak dat ik zeker wil doen. Hun engels kan alleen verbeteren. Vanmiddag in de kantine zag ik Yves Leterme, Koning Albert en Herman Van Rompuy in het nieuws. Thais nieuws. Uiteraard heb ik er niks van verstaan meer het waren beelden van de eedaflegging dus ik vermoed dat het gaat over het ontslag van de regering. Het ontslag is nu definitief heb ik weten verstaan uit de artikels dat ik las op de site van het nieuwsblad. Straks na het werk ga ik voor een eerste keer zwemmen. We gaan naar het strand van Lamai een dorp op 10 minuten van het hotel. Weer iets nieuws ontdekken dus...
Waar moet ik beginnen?Zoveel meegemaakt de laatste vijf dagen en dat neerschrijven in een tekst. Dat is ook niet altijd gemakkelijk.En toch doe ik het met veel plezier want ik wil contact houden met jullie allemaal. Ik zal bij het begin van start gaan...
Donderdag 22 april 2010
Omwille van de vulkaanuitbarsting in Ijsland hield ik en men familie toen al enkele dagen het luchtverkeer in het oog om toch maar zeker te zijn dat mijn vlucht zou vertrekken. Alles zag er goed uit tot een bepaald moment op donderdag. Een bericht meldde dat mijn vlucht naar Helsinki gecanceled zou zijn. We belden verschillende keren naar de bureaus van Finnair in België en Finland maar tevergeefs want ze namen nergens op. De vlucht van vrijdagmiddag naar Helsinki ging volgens de site wel vertrekken. Dus bedachtten we het plan om vrijdagmorgen reeds naar de luchthaven te gaan zodat ik met die vlucht misschien mee zou kunnen.
Vrijdag 23 april 2010: De dag van mijn vertrek.
Vrijdagmorgen vroeg opgestaan en klaar om te vertrekken kom ik aan op de luchthaven van Zaventem. Daar ging ik me aanmelden bij de balie van Finnair om informatie te vragen over mijn mogelijkheden. Ik vroeg of ik eventueel met de middagvlucht mee kon in plaats van mijn gecancelde vlucht. Zonder veel woorden en na wat getokkel zei de baliebediende dat ik me mocht gaan inchecken. Een hele opluchting... Zo gezegd, zo gedaan, ik checkte in. Mijnheer, u hebt teveel gewicht in u valies. In mijn hoofd kwam een groot vraagteken op! Wat kan ik missen? Ah ja wat in mijn valies zat was enkel wat ik echt niet kon missen, de rest komt later in dozen. De valies terug van de band, de valies open en rommelen en zoeken, uiteindelijk wat spullen aan mijn zus gegeven voor mee in de dozen te steken en de valies kon ingecheckt worden. Ik kreeg twee boading passes en mijn valies werdt automatisch doorgestuurd naar de eindbestemming. Niet veel later stapte ik op het vliegtuig dat nog niet eens halfvol zat. Ik had twee stoelen voor mij alleen. Niet te geloven dat een vliegtuig niet vol zit na een week zonder vluchtten dacht ik bij mezelf.
Ongeveer 2,5 uur later was ik in Helsinki. Fijn dat ik daar al geraakt was maar die vroegere vlucht nemen zorgde er ook voor dat ik in Helsinki een achttal uur moest wachtten tot dat de vlucht naar Bangkok zou vertrekken. Wat doe je dan? De duty free winkels aflopen maar daar ben je zonder iets te kopen al snel door. Ok iets drinken en knabbelen... Niet veel later is ook dat gedaan. Gelukkig bestaan er rookruimtes op Helsinki Airport. Na het uitproberen van free internet op de luchthaven was ik wat gefrustreerd omdat het niet werkte. Ik zal hier aan een bar een wit martinike drinken. Het was lekker maar typisch voor luchthavens een veel te dure martini. Na wat rondwandelen en ronddwarelen haalde ik op een andere plaats toch nog maar eens mijn laptop boven en wonder boven wonder; het werkte. Om de vijf minuten werdt ik er weer afgesmeten maar bon dat zijn details natuurlijk. Rond 19uur heb ik dan gegeten op de luchthaven. The real American Cheese Burger volgens de kaart. Wel ik moet zeggen dat het misschien wel één van de beste cheeseburgers was dat ik ooit gegeten heb.Rond 20 voor 00uur vertrok de vlucht richting Bangkok. Deze vlucht zat ook niet volledig vol. Maar de meeste zetels waren bezet. Ik had veel geluk en kreeg een middenrij helemaal voor mij alleen. Dat wil zeggen vier stoelen. Dus ik een film gekeken terwijl ik iets dronk en de vluchtmaaltijd binnenspeelde. Daarna heb ik gebruik gemaakt van de vier zetels om te slapen... Dat is pas echt luxe. Uitgerekt kunnen slapen op een vliegtuig. Zzz zzz zzz...
Zaterdag 24 april 2010
Welkom to Bangkok... Via de transitroute ging ik door de douane en checkte ik me in voor de vlucht naar Koh Samui. Bangkok Airways heette me welkom in hun lounge. Nu daar is niet veel te zien hoor, een beetje koekjes, een tas koffie, fruitsap en water en je hebt het gezien. Na een tweetal uur wachtten vertrok ik richting de eindbestemming Koh Samui. Waar ik een dik uur later aankwam. Vanuit de lucht zag ik al dat het klopte wat ik gehoord had, wat ik gelezen had en wat ik gedroomd had: witte stranden, helder blauwe zee, palmbomen, zon en blauwe lucht, kortom: Welkom to paradise. Het beloofde vervoer was echter niet aan de luchthaven te bespeuren. Via een reisleidster die ik aansprak raakte ik in contact met het hotel die dan onmiddellijk een shuttle voor me opstuurde.
Bij aankomst in het hotel checkte ze me in voor een overnachting in a garden villa wat overeen komt met een standaard kamer. Maar waarom villa? Wel het hotel waar ik stage loop in een hotel waar alle kamers chalets zijn. Vandaar ook de naam Centara (=de keten) Villas Samui ( afkorting Koh Samui). Chic die kamer, echt af, onder de indruk werdt ik al verplicht om met de front-office manager en f&b manager te dineren.Niet veel later ging ik douchen en slapen.
Zondag 25 april 2010
Goed geslapen! Goed ontbijt! Warm weer! Vrije dag! Veel moet ik hier niet aan toevoegen, ik was tevreden. Later op de dag was dat minder het geval. Ik was intussen terrecht gekomen in het gebouw waar ik verblijf. Dat gebouw is redelijk var weg en ligt ergens op den buiten. Na wat uitpakken en steunvolle telefoontjes van het thuisfront ging ik toch eens buiten. Buiten waren mensen ping pong aan het spelen, aan het lachen en aan het zeveren... Voor dat te begrijpen moet ik het Thais niet machtig zijn. Vriendelijk zoals die Thaise mensen zijn begonnen ze ook met mij te communiceren. Ik voelde me op slag beter... Daarbovenop werdt ik uitgenodigd voor mee een stapje in de wereld te zetten.
Internet is voor het moment een moeilijke zaak maar dat komt wel snel in orde. Ik zet dit kort bericht op mijn blog om te laten weten dat ik goed ben toegekomen, het hier heel warm is en dat de eerste dagen wat zwaar zijn. Ik maak het hier goed en ben blij dat jullie me volgen... Zo snel mogelijk post ik een nieuw blogbericht met mijn ervaringen.
