Ik weet dat velen momenteel vloeken, klagen en bibberen maar ik vind dit winterweer heerlijk. Met meer plezier dan anders heb ik deze week mijn trainingsschema afgewerkt. Ja, ik heb het koud gehad, maar dat woog niet op tegen de pracht van de natuur. Sneeuw en zon, meer heb ik niet nodig !

Het was zalig lopen en fietsen op de mountainbike, maar dan vooral op afgelegen wegen waar de sneeuw nog min of meer onaangeroerd was. Lastig maar mooi ! Op wegen waar er wel al veel gereden was, was het dan weer gevaarlijk glad omdat de sneeuw zich tot een ijslaag had omgevormd. Gewoon erg voorzichtig zijn is de boodschap. Een speciaal compliment moet ik wel aan de gemeente Jabbeke geven waar blijkbaar ook de kleinste landwegen helemaal sneeuw en ijsvrij waren gemaakt met een sneeuwruimer ! Daar kan men in Knokke-Heist, waar onder het mom dat zout schadelijk is voor de natuur, niets gebeurd en alle straten er als een spiegel bijliggen, een voorbeeld aan nemen.

Maar ik heb genoten, en een nieuwe voorliefde voor mijn mountainbike ontdekt. Ik ben nooit een fan geweest van het logge ding en de strandraces en de duathlons waar ik in Knokke ooit aan deelnam, en ook een bergmarathon in St Anton, behoren tot de lastigste wedstrijden die ik ooit meegedaan heb (over de allerzwaarste die maar 28 minuten geduurd heeft vertel ik wel een andere keer). Dus ik en mijn mountainbike, wij zijn nooit de beste vrienden geweest. Ik miste altijd de snelheid, de soepelheid van mijn koersfiets. Maar in deze omstandigheden de weg op gaan met een koersfiets, laat staan met een tijdritfiets, is helemaal gekkenwerk. Dankzij de mountainbike heb ik wel van natuur kunnen genieten. Bovendien, en daar zal Luc blij mee zijn, hoeft het ook niet steeds volle bak te gaan, is het ook eens leuk om sommige stukjes gewoon rustig te peddelen. Mijn volgende wedstrijd zal trouwens deels met de mountainbike zijn : De Love Bike & Run in Knokke-Heist op 12 februari

Ondanks dat ik het leuk sporten vond hier, moet ik wel toegeven ik deze week 2 keer liever ergens anders was geweest om te trainen. Eerst en vooral vorig weekend. Ondanks de drukte bij ons in de showroom door het Autosalon, heb ik op TV een beetje kunnen meepikken van de skiwedstrijden die in St Anton werden gehouden. Verse sneeuw, volop zon en prachtige pistes. Ja, daar had ik ook wel willen zijn. En ook op Wim was ik even jaloers deze week. Die stuurde me een sms uit Calpe dat hij daar aan het trainen was. Als ik dan even terugdenk aan de 2 dagen dat ik daar in december was, moet ik toegeven dat dat net nog een fractie leuker is dan hier in het winterlandschap mijn kilometers af te leggen.

En nu even iets helemaal anders. Ja, ik ben een van die gekken die vannacht om 3 uur mijn wekker had gezet om deel 1 van het interview van Oprah met Lance Armstrong te zien. Was ik verbaasd over zijn bekentenis ? Nee, natuurlijk niet. Ik had daar in oktober trouwens al eens ergens een stukje over geschreven. En als ik het teruglees moet ik vaststellen dat er aan mijn mening over dit alles niets veranderd is. Trouwens, eindelijk volstonden de eerste 5 minuten van het interview. Oprah opende immers met een paar ja/nee vragen over het dopinggebruik. De rest van het interview was voor mij vooral een gelegenheid voor veel commerciële onderbrekingen, die in de VS vermoedelijk veel geld zullen opgebracht hebben.

Nu in ieder geval laat ik het allemaal niet aan mijn hart komen en hoop dat dit ‘mooie’ weer nog een tijdje duurt, zodat ik tijdens deze drukke dagen, leuk mijn fiets en loopkilometers kan afhaspelen.

Hieronder vinden jullie het stukje dat ik op 20 oktober schreef onder de titel : De prijs voor bovenmenselijk entertainment. 2

Deze kustbewoner is al jaar en dag een wielerfan. Ik was nauwelijks 6 jaar toen ik een heroïsche Eddy Merckx de Ronde van Frankrijk zag winnen : mijn eerste wielerherinnering. Sindsdien zit ik elke zomer aan het scherm gekluisterd, ja ook nu nog. Niets mooiers dan een epische bergrit zoals in 2011 toen Andy Schleck op de Izoard in de aanval ging in een alles of niets offensief tegen Cadel Evans op weg naar de top van de Galibier. En ja, ook in 2013 zal ik ‘La Grande Boucle’ even enthousiast volgen.

Ben ik dan niet geschokt, gedegouteerd, verontwaardigd, verbaasd door alle dopingbekentenissen die als een lawine op ons afkomen ?

Verbaasd, dat heel zeker ! Verbaasd dat het allemaal zo lang geduurd heeft voor alles in de openbaarheid gekomen is. Verontwaardigd, ja dat ook. Verontwaardigd dat de hele strijd tegen doping zich tegen één enkele renner lijkt te concentreren, namelijk Lance Armstrong. Gedegouteerd uiteraard. Gedegouteerd mocht blijken dat de UCI als beschermheer heeft gefungeerd voor dopingzondaars in plaats van als beul op te treden. Maar geschokt, nee dat niet. Dat zou enkel van naïviteit getuigen.

Want laten we eerlijk zijn, het spektakel dat we allemaal gedurende 3 weken aan een stuk verwachten tijden de Tour, Giro of Vuelta, dat is iets bovenmenselijks. Voetballers hebben een zwaar programma als ze 2 wedstrijden per week moeten spelen, 3 uur moeten knokken. Ronderenners zitten per week ongeveer 30 uur in het zadel. En vroeger was er de klassiek rustige aanloop tijdens een etappe en werd slechts het laatste uur gevlamd. Maar tegenwoordig, door de commerciële belangen, door de constante aanwezigheid van camera’s, wordt er elke kilometer geknokt.

Voor ik verder ga, wil ik 1 ding echt wel duidelijk maken. Ik keur doping zeker niet goed, zou er zelf ook nooit nemen, en heel teleurgesteld zijn mocht iemand uit mijn directe omgeving in doping zijn toevlucht zoeken om 1 km/uur harder te lopen of 2 km/uur harder te fietsen. Maar ik kan begrip opbrengen dat in een recent en ver verleden, professionele wielrenners dat wel deden. Jammer genoeg in de eerste plaats vooral uit ‘traditie’, omdat het nu eenmaal ingebakken zat/zit in het milieu. Maar als dan de controlerende instantie, met name de UCI, blijkbaar dan ook nog een soort gedoogpolitiek voert, hoe hou je de stal dan proper ? En in de tweede plaats ook omdat, in mijn ogen, het menselijke lichaam niet zomaar elke dag recupereert van een dergelijke inspanning, het soms hulp nodig heeft om van een dergelijk, dagelijkse inspanning te herstellen.

Het is geen toeval dat de renner bij US Postal die geen rondes reden, enkel in eendagswedstrijden schitterden, ver van de georganiseerde doping werden weggehouden.

Als ik een zware sportieve inspanning gedaan heb, heb ik kort nadien echt geen behoefte aan eten, lijkt het alsof mijn maag al vol is. Nu ja, voor mij geen probleem aangezien ik de volgende dag toch achter mijn bureau zit, of gewoon kan ontspannen. Voor onze wielergoden geldt dat echter niet. Als zij niets binnenkrijgen is dat gewoon dodelijk voor hun prestaties de volgende dag.

En is Lance Armstrong nu echt een minderwaardige winnaar ? Heeft hij zijn overwinningen nu echt enkel en alleen aan de spuit, de pil of de bloedzak te danken ? Persoonlijk vind ik van niet. Van zijn meest memorabele tegenstander, Jan Ulrich, is geweten en bewezen dat hij zich ook schuldig heeft gemaakt aan dopinggebruik. Wat was dan het grote verschil ? Trainingsijver ! Terwijl Lance als een bezetene trainde (dat ontkent tot op de dag van vandaag niemand), genoot Jan tijdens de winter liever van het goede leven met vele kilo’s extra tot gevolg.

Op het gebied van doping moest Telekom niet onderdoen voor US Postal. Maar doordat Telekom jaren geleden al tegen de lamp liep lijkt iedereen dat ondertussen al een beetje vergeten. Misschien heeft Telekom wel ooit de enige renner in het geel in Parijs gekregen, die, in mijn ogen dan, zijn zege vooral aan doping te danken had en niet door talent of trainingsijver : Bjarne Riis.

Hoever een heksenjacht kan gaan, weerspiegelt zich in de ‘straffen’ die de dopingzondaars, die Armstrong aan de galg gepraat hebben, gekregen hebben. Voor jarenlang toegegeven dopinggebruik krijgen ze 6 maanden schorsing, van september tot maart. Gewoon een verlengde winterstop dus. En dat terwijl iemand als David Millar 2 jaar aan kant heeft moeten staan, terwijl Contador voor eenmalig 5 picogram Glenbuterol ook 2 jaar opgelegd kreeg.

Zij krijgen dus 6 maanden ‘winterstop’, mogen zeges tijdens hun dopingperiode houden terwijl het doelwit 7 tourzeges afgenomen wordt. Gerechtigheid is geschied ! Maar dan wel met een wrange nasmaak !

Ja natuurlijk is Armstrong een koppigaard, die weinig tegenspraak duldt en vermoedelijk nooit zal toegeven dat hij fouten begaan heeft. De prijs voor de warmste persoonlijkheid zal hij wel nooit krijgen. Maar ik heb genoten van elke Tour die hij gewonnen heeft, en dat ging niet altijd van een leien dakje. Ik heb extra genoten omdat deze man toen al een veel hardere strijd gewonnen had, namelijk die tegen kanker. En hoe antipathiek, hoe koppig, wereldvreemd hij dan wel mag zijn, alleen daarvoor moet je hem altijd een beetje blijven bewonderen.

En ja, ik zal volgend jaar enthousiast naar de Tour kijken. Zeker naar de etappe naar Alpe D Huez, waar ik ook reeds een paar keer omhoog gereden ben. Waar ik tijdens het beklimmen heel vele mooie herinneringen voorbij zag komen : Hinault & Lemond, Lucien Van Impe’s aanrijding, Pollentier (met een peer onderweg) op weg naar de gele trui, Nederlandse klimmers als Winnen, Rooks en Theunisse, … Ja, ik ga er van genieten als ik ze op TV bezig zie want het blijven prachtige prestaties die deze dwangarbeiders van de weg neerzetten. En ja , ik hoop zonder doping, maar naïef ben ik daarin niet … dat is de prijs voor dit bovenmenselijke entertainment.

18-01-2013 om 10:37 geschreven door Peter Code Roth II  

Ik wens jullie allemaal een gezond en sportief 2013. Zelf ben ik het jaar ook goed begonnen, zowel sportief als feestelijk (te goed op een gegeven moment volgens sommigen  ). Maar dat kan evengoed gezegd worden van het einde van 2012.

Eerst en vooral was er natuurlijk de Kerstloop in Brugge waaraan bijna al mijn Code Roth collega’s en ik zouden deelnemen. Wim moest in laatste instantie jammer genoeg afzeggen omdat ze bij Callant Verzekeringen volop in de verhuis zaten naar hun nieuw kasteeltje.

Omdat ik zelf nog maar een maandje aan het trainen was, wist ik natuurlijk wel dat een toptijd uitgesloten was. Desalniettemin was ik in mijn hoofd toch met een bepaalde tijd vertrokken maar heb die in de eerste kilometers al moeten laten varen. Brugge by night, en zeker met kerstverlichting, is een prachtige stad. Maar die kleine steegjes zijn niet ideaal om een paar duizend lopers tegelijk door te sturen. Daar verloor ik dus best wat tijd maar verder kon ik, weliswaar door hard te werken, toch het tempo aanhouden dat ik in gedachte had. Bovendien hadden we geluk. Het was aangenaam (zelf warm) weer en de voorspelde regen bleef gelukkig uit. Doe daar bovenop de vele drankkraampjes op de markt om ons nadien warm te houden en dan kan je zeggen dat de Kerstloop zeker geslaagd was.

Ook het etentje nadien in de Clo du Midi, nu wel met Wim erbij, was weer heel leuk. Maar deze keer is het niet zo laat geworden als een paar weken voordien. Blijkbaar zaten die 10 km bij sommigen toch in de benen.

Een goede week later stond ik onverwachts weer in hotel Marysol in Calpe, waar we in februari een week stage gedaan hadden. Omdat ik toch niet ging skiën, besloot ik mijn ouders, die daar overwinteren, te verrassen. Om de verrassing compleet te maken vroeg ik ook mijn nichtje Charlotte mee. Die was laaiend enthousiast om een paar dagen haar grootouders te bezoeken en via een last minute ticket stonden we op zondag, 23 december om 9.30 uur ’s morgens aan de deur van de motorhome van mijn verbaasde ouders.

Ik heb natuurlijk gebruikt gemaakt van het zalige weer ginds om een beetje te trainen. Bij 20° en volop zon is het een stuk aangenamer lopen dan bij ons in het druilerige België. Maar vooral op maandag heb ik genoten. Ik had met Patrick Deneut, van Vuelta Tueristica een afspraak gemaakt om een tocht op de fiets te maken. Patrick had ons in februari, tijdens onze stage, professioneel begeleid. Ik was dus in goede handen. Makkelijk ook dat hij fietsen verhuurd zodat ik die niet moest meezeulen, enkel pedalen had ik mee. En het was een prachtige tour van 75 km met een 1.000-tal hoogtemeter, bij schitterend weer. Lang geleden dat ik nog in korte mouwtjes had kunnen rondfietsen en echt genieten.

Na de tocht volgde nog een kerstdiner bij mijn ouders. En dat samen met een groot deel van hun buren in de camping. Ik moet zeggen dat een koud buffet met Belgen, Nederlanders, Luxemburgers, Zweden en Polen niet echt mijn idee was voor een leuk diner maar ik moet eerlijk toegeven dat het heel gezellig was en ik me heel goed geamuseerd heb en ook heel veel gelachen heb in die mengelmoes van Vlaams, Nederlands, Engels, Duits en Frans.

Jammer genoeg zat het er de volgende morgen al op omdat ik beloofd had om Charlotte tijdig op het kerstfeestje van de familie De Bruyn af te leveren. Dat is maar half gelukt. Door mist op de luchthaven van Alicante hadden we 3 uur vertraging maar we waren net op tijd voor het dessert.

Die paar dagen in het mooie en vooral warme weer hebben me wel doen nadenken over het nut van de stage die we in februari in Calpe gedaan hebben. Het is echt veel makkelijker en leuker trainen onder dergelijke omstandigheden. Nico en Peter Callant trekken in maart naar Calpe. Ik ga toch nog eens nadenken of ik niet meega.

Het laatste sportieve hoogtepunt van 2012 werd voor mij de Tussen 2 Feesten Loop bij ons in Knokke-Heist. Een mooie afsluiter bij een guur herfstweertje. (Bij die hoge temperaturen kan je het geen winter noemen) Hier haalde ik wel de tijd die ik me in Brugge als doel gesteld had en zelf nog een beetje beter. Het perfecte excuus dus om het einde van het jaar te vieren ! Een jaar dat me van het ene sportieve hoogtepunt naar het andere gebracht had. Een jaar waarvoor ik ook veel mensen moet bedanken maar die lijst is een beetje te lang om hier nog eens op te noemen. Ik vermoed trouwens dat de meesten toch zullen weten wie ik allemaal bedoel. En daarmee bedoel ik ook de steun die ik hier via deze blog kreeg ;-)

En 2013 is ook heel sportief begonnen. Netje mijn schema’s afgewerkt tot nu toe al heeft een ‘plaagske’ mijn schema deze week wel een beetje verstoord. Ik heb zelf al de eerste 2 fietstochten op Belgische bodem achter de rug. En 2 keer droog gebleven ! Iets wat hier tegenwoordig een klein mirakel is. En langzamerhand komen de fietsbenen terug want van half september tot eind december zat ik nauwelijks 1 keer op de fiets.

2013 is ook het jaar voor een nieuw team. Ik ben lid geworden van 3TK, het nieuwe triathlon team in Knokke. Benieuwd wat dat zal worden. Een voorproefje daarvan zal ik vrijdag al krijgen met de nieuwjaarsreceptie. Benieuwd of ze daar meer zullen serveren dan isotone, carbo, gels en bars ;-)

09-01-2013 om 15:25 geschreven door Peter Code Roth II  

Ik heb het al van velen gehoord. Pas op voor het gevreesde jaar 2.

Maar wat is nu het gevreesde jaar 2 ? Daarmee bedoelt men dat het veel moeilijker is om je op te laden voor de nodige trainingen voor een volgende triathlon, in het jaar dat volgt op je eerste wedstrijd. En dat om allerlei redenen.

Eerst en vooral om fysieke redenen. Er was natuurlijk de ontsteking van mijn schildklier, daarnaast rugproblemen, nu weer een verkoudheid … allemaal dingen waar ik vorig jaar gelukkig voor een heel groot deel van gespaard gebleven ben. Anderzijds zegt Luc ook steeds dat als je in goede conditie bent, je veel vatbaarder bent om ziek te worden. Dan moet ik dus momenteel in topconditie zijn ! Jammer genoeg voelt het zeker zo niet aan.

Daarnaast is er ook de motivatie om in dit weer je deur uit te gaan. Ik moet toegeven dat ik sinds eind september niet meer op de fiets gezeten heb. Elk excuus was tot nu toe goed, maar vooral de weergoden hebben me uit het zadel gehouden. Regen, storm, sneeuw … ik heb ze vorige winter allemaal getrotseerd op de fiets maar dit keer nog niet. Enkel op de piste in Gent heb ik even op een tweewieler gezeten. Mijn rollen heb ik ook aan Nico uitgeleend met als excuus dat ik ze door mijn onderbuur toch niet kon gebruiken. Vreemd als je weet dat het fietsen mijn favoriete discipline is.

Maar waarom lijkt me voorlopig niet te lukken wat me vorig jaar wel lukte ? Misschien wel omdat ik vorig jaar wist dat ik niet de enige was die de weergoden trotseerde, dat mijn teamgenoten , net als ik, in weer en wind aan het trainen waren. En heel misschien ook omdat het vorig jaar allemaal zo makkelijk, vanzelfsprekend ging. Hoogmoed wordt dus een grote vijand !! Ik ben gelukkig niet vergeten hoe verbaasd ik was dat Peter Callant vorig jaar heel moeilijk terug op gang kwam. Ik zal er op letten dat mij dat niet overkomt.

Anderzijds moet ik wel zeggen dat ik nog geen enkele looptraining overgeslagen heb, zelf wel eens ben gaan lopen als het fietsen niet lukte. En ik geniet van het lopen. Zowel vrijdag als zaterdag was het zalig ondanks de bijna vrieskou en de soms gladde voetpaden. Heel warm  ingeduffeld heb ik van het flauwe zonnetje genoten.  Heb het maar even koud gekregen , en dat was toen ik op de dijk een andere loper zag in een lange joggingsbroek met daarboven enkel een tshirt met korte mouwen … dapper maar niet aan mij besteed.

Ook gisteren, zondag, ben ik gaan lopen. Maar deze keer niet alleen. En eigenlijk heb ik gemerkt dat ik beter vaker met iemand anders ga lopen. In mijn eentje heb ik immers de neiging om veel sneller te gaan lopen dan Luc voorschrijft . Dat is vermoedelijk geen verrassing voor wie me een beetje kent. Maar als je met 2 loopt en onderweg wat babbelt, lijkt se snelheid er niet zo toe te doen. En het is ook een stuk gezelliger. En dat terwijl ik tot nu toe altijd zei dat lopen iets is wat je alleen moet doen, op je eigen tempo, maar dan wel met muziek in de oren als motivator. Onder andere Faithless, Savage Garden, U2 en Die Toten Hosen zijn dan mijn loopcoaches !

Deze week wordt een sportief drukke week. Op het programma staan meer dan 100 km op de fiets (wel in 2 keer) maar ook de Kerstloop op vrijdagavond. En daar kijk ik naar uit. Een klein uurtje lopen, even de gezelligheid van de kerstmarkt opzoeken en dan met mijn Code Roth collega’s iets gaan eten. En als ik al motivatie tekort zou komen, zal ik die vrijdagavond bij hen wel vinden.

10-12-2012 om 13:41 geschreven door Peter Code Roth II  

Triathleten zijn echte fuifbeesten, zeg dat Peter het gezegd heeft. Op vrijdag, 16 november had Focus/WTV ons uitgenodigd voor een rustig afscheidsetentje. Alleen Chantal ontbrak jammer genoeg. Zelf had ik eindelijk met vrienden afgesproken om vrijdagmorgen voor een weekendje naar ‘D’ardennen’ te vertrekken maar voor mijn Code Roth collega’s stelde ik mijn vertrek met plezier uit. Ik zou na het etentje wel nog naar ginder rijden.

Het werd een absoluut geslaagde avond en een rustig etentje werd al gauw omgetoverd naar een bruisend feestje. Ikzelf had trouwens een verrassing voor mijn teamgenoten in petto. Ik heb mijn Code Roth blog in boekvorm laten gieten, in de eerste plaats voor mezelf, om een goede herinnering te hebben, maar ook om het met hun te kunnen delen. Ik had voor iedereen een exemplaar en ook eentje voor de aanwezige sponsors.

Bij de nodige glazen water, frisdrank, wijn en af en toe ook iets sterkers hebben we ook plannen gemaakt en elkaar gek gemaakt. Ik had al beslist om volgend jaar in Nice te starten. Jan, Sabine en Danielle starten in augustus in Denemarken, Annelies wist het nog niet maar vermoedelijk staat ook zij wel ergens aan de start van een volledige triathlon. En dan waren er nog Geert, Peter Callant, Wim en Nico. Meer dan een halve triathlon zouden ze zeker niet doen volgend jaar (wat uiteindelijk ook al een heuse prestatie is). Maar ondertussen weet ik dat Geert zeker al ingeschreven is voor Kopenhagen, en Wim ook al weet die het zelf niet. Wat Chantal haar plannen zijn weet ik niet.

Ikzelf ben om 2 uur echt weggelopen, had helemaal geen zin om al door te gaan maar had nog een ritje van 200 km voor de boeg. Ik heb vernomen dat de laatste Code Rothers pas om 5.30u de Clos du Midi verlaten hebben.

Net als vorig jaar heb ik in de Ardennen een heel tof weekend gehad. Deze keer geen fiets in de koffer maar uiteraard wel mijn loopschoenen. Tegenwoordig gaan die overal mee. En ze waren ook geen overbodige luxe. Ik was blij om op zondagmorgen een klein uurtje te gaan lopen want het is verder een echt bourgondisch weekend geworden. Heel veel gegeten en gedronken met af en toe een wandeling ertussen. Vooral tijdens de ‘tea-time’ heb ik me echt laten gaan : pannekoeken, pavlova met slagroom frambozen en aardbeien, cake, brownies, … Allemaal zelf gemaakt (allez, niet door mij hé want mijn keukentalent is eerder beperkt) en super lekker. En een kleine 2 uur later zaten we alweer aan het tafel voor een grilfestijn met nadien een dessertbuffet. De weegschaal toonde op maandagmorgen voor het eerst sinds maanden weer een getal boven de 80 kg.

Dat ik dus ondertussen weer rustig aan het trainen ben is geen overbodige luxe. Met mijn gezondheid gaat het ook beter, althans volgens mijn hartslagmeter. In de week heb ik het geluk te kunnen gaan zwemmen in het Olympiabad dat door Luc afgehuurd wordt om een nieuw ambitieus triathlonteam te trainen. Cindy, die Wim steeds hard gesteund heeft en er ook op al onze stages bij was, is blijkbaar hard gebeten van het triathlonvirus. Ze had in juni al een beetje ervan geproefd toen ze voor de triathlon in Brugge, gevraagd werd om te starten als loper voor een trio. En dat met nauwelijks 10 dagen om te trainen maar ze heeft toch maar gedaan. En nu wil ze meer dan enkel lopen, nu wil ze alles !

Ze heeft haar enthousiasme overgebracht op een groepje vriendinnen en samen hebben ze Luc er als trainer bijgehaald. Hun doel : de ¼ triathlon van Brugge in juni. En elke dinsdag heb ik nu de eer en het genoegen om hun enthousiasme te kunnen delen terwijl zij door Luc en vooral Gino afgebeuld worden. Een paar baantjes zijn er vrij en daar maak ik dankbaar gebruik van, net als Geert en Sabine. Ook Nico heeft al een paar keer gezegd dat hij van de partij zou zijn maar dat is tot nu toe niet gelukt.

Een paar dames hebben me al gevraagd of ik voor hun geen blog kon schrijven, zij zouden me wel vertellen wat ze allemaal uitspookten maar dat zie ik eerlijk gezegd niet echt zitten. Maar aangezien onze paden elkaar vaak zullen kruisen zal ik niet nalaten om hun ook af en toe te vermelden.

En de eerst volgende keer dat onze paden zich zullen kruisen, buiten het zwembad, is al heel binnenkort. Ze zullen immer meedoen aan de Kerstloop op 14 december hier in Brugge. En toevallig hebben wij met Code Roth afgesproken om daar ook mee te lopen. ’s Avonds door de stad lopen die helemaal in kerststemming is en aankomen op de kerstmarkt, je kan het als loper erger treffen. We hebben overigens ook al afgesproken om nadien een kleinigheidje te gaan eten. Als dat maar goed afloopt…

28-11-2012 om 18:29 geschreven door Peter Code Roth II  

De kogel is door de kerk (blijkbaar weet niemand waar deze uitdrukking vandaan komt, zelf Wikipedia niet) Het wordt Nice !

Waarom heeft het zo lang geduurd voor ik de beslissing genomen heb om me in te schrijven ? In mijn laatste ‘Code Roth’-blog, vermeldde ik immers al dat ik mijn oog op Nice had laten vallen. Had ik toen al niet onbewust beslist ? Eerlijk ? Nee, eigenlijk niet. Ik had me ten eerste voorgenomen om pas te beslissen nadat mijn huidige sportjaar afgesloten was. En dat is uiteindelijk een lang sportjaar geworden, tot de marathon van Amsterdam toe op 21 oktober.

En daarna was ik even op de sukkeltoer met mijn gezondheid maar dat is nu ook bijna achter de rug. Maar die 4 weken zonder sport hebben me 1 ding geleerd. Ik ben aan sport verslaafd geworden, voelde me echt niet goed zonder, en verveelde me … En dat terwijl ik voor mezelf altijd gezegd heb dat ik nooit ergens aan verslaafd zou geraken. Erg hé. Maar deze verslaving zie ik nu niet echt een teken van zwakte zodat ik er wel mee kan leven ;-)

Ik heb inderdaad na Roth niet lang stilgezeten. 4 dagen om precies te zijn. Exact wat de coach had voorgeschreven. En de 5^de dag lag ik in het water van de Damse Vaart. En ik niet alleen. Wim en Geert, ook allebei aan de finish in Roth, waren er ook bij. En 2 dagen later zat ik ook weer op de fiets voor de Ergo Classic in Gistel. Nico had ons allemaal uitgenodigd voor een rustige fietstocht en barbecue, met als dessert de laatste aflevering van Code Roth op groot scherm. Heel emotioneel eigenlijk en een ongelooflijke herinnering !

Ik moet eerlijk bekennen dat ik sinds die zondag de uitzending op zijn minst al een keer of 5 bekeken heb. Een uniek moment, dat vele triathleten nooit meer zo intens kunnen herbeleven als  wij dat kunnen door Code Roth.

Na de Ergo Classic, stond ik een week later bij de zwemloop in Sluis aan de start. Een heel gezellige wedstrijd met vele bekenden uit Knokke en bijna altijd prachtig weer. Maar ook een relatief korte sprint eigenlijk. En toch ging het schitterend. Ik was maar liefst 4 minuten sneller dan het jaar voordien en ging voor het eerst (en hopelijk niet maar vermoedelijk wel voor het laatst) ruim onder de 50 minuten grens.

7 dagen later iets totaal anders : de Arlberg Giro in St Anton in Oostenrijk. 150 km op de fiets met 2 alpencols en meer dan 2.200 hoogtemeters. 10 dagen later was ik terug in Tirol maar dan om 5 dagen in de bergen te fietsen, met als afsluiter de prachtige beklimming van de Kaunertalergletscher. Voor mij al de 4^de keer maar het blijft een uniek en adembenemend landschap.

Die paar dagen in de bergen waren dan weer ideaal als hoogtestage en voorbereiding voor het 2^de hoogtepunt van mijn sportjaar. Ondanks dat ik prachtige herinneringen heb aan zowel de Volcanowedstrijd op Lanzarote, de triathlons van Leuven en Brugge, blijft de Zwintriathlon voor mij ieder jaar weer heel speciaal. Dit jaar misschien nog iets meer dan anders. Uiteraard ook omdat velen me aangesproken hebben over Roth maar vooral omdat in 2011 aan de vooravond van de wedstrijd Peter Callant me opgebeld had om te vragen of ik aan Code Roth wou deelnemen en ik toen in Sluis voor mezelf beslist had om als het enigszins haalbaar was, zeker mee te doen.

De wedstrijd zelf, dat zal ik, in tegenstelling tot wat ik gewoon ben, in een paar woorden proberen te schetsen.  Zwemmen : vlot. Fietsen : buitenverwachting goed, 36 km/u gemiddeld. Lopen, lastig omdat ik me een scherp doel gezet had maar wel gehaald heb en mede daardoor een super tijd ! Het zal wel niemand verbazen als ik in mijn 13^de Zwintriathlon mijn snelste tijd ooit gehaald heb.

Verder had ik voor 2012 nog 1 wedstrijd op mijn lijstje staan : de Marathon van Amsterdam op 21 oktober, samen met Nico en Wim. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zowel Nico, Sabine als Annelies zouden in Mechelen aan het BK Triathlon ‘Olympische Afstand’ (1/4 dus) meedoen. Bovendien zou Peter Croes, die ons in Roth schitterend heeft bijgestaan, daar zijn titel verdedigen. Zelf Luc deed mee ! Dus stond ik daar, anderhalve week na Knokke, ook aan de start. Omdat ik te laat was om me in te schrijven, regelde Peter Croes dat ik het startnummer van een andere deelnemer kreeg, die jammer genoeg gekwetst was : Nico.

En blijkbaar hebben we dit jaar toch allemaal veel van onszelf gevraagd want ook Annelies viel gekwetst uit. Maar ze kwam ons wel aanmoedigen, en ook haar vader die in de categorie H60 zijn allereerste triathlon zou meedoen. Respect !!!

Het BK was mijn eerste wedstrijd sinds lang waar weer eens gestayerd mocht worden. Nu heb ik geen probleem met het in groep fietsen, doe ik bijna elke week met mijn fietsclub, maar dit was andere koek. Sommigen hadden blijkbaar absoluut geen ervaring met het rijden in groep, waaiers. In de eerste helft van de 40 km fietsen zijn er in de groep waarin ik zat 2 zware valpartijen gebeurd die ik net heb kunnen ontwijken.

Behalve dat liep alles wel naar wens en tot mijn grote verbazing was ik aan de finish, luid aangemoedigd als ‘Nico, Nico’ zelf nog een fractie sneller dan in Knokke. Helemaal leeg maar voldaan. Luc zei me toen dat hij eigenlijk verbaasd was dat ik blijkbaar nog steeds zo goed in vorm was.

Peter Croes was het jammer genoeg niet gelukt om zijn titel te verlengen en kondigde na de wedstrijd ook zijn afscheid als professional aan. Luc werd eerste in zijn categorie maar mocht niet op het podium plaatsnemen omdat hij geen officiële licentie had. Dat getuigt wel van heel weinig respect van de Triathlon Bond voor de enige triathleet die ooit (2 maal zelfs) Sportman van het  Jaar werd. Bovendien gooiden ze zo ook een hoop publiciteit weg, want een podium met Luc haalt gegarandeerd het televisiejournaal.

Na het enige BK ¼ triathlon waaraan ik in mijn sportcarrière ooit zal meedoen (aan stayerwedstrijden doe ik niet meer mee, te gevaarlijk), begon ik dus aan mijn voorbereiding voor Amsterdam. Eigenlijk ook een jongensdroom : een marathon lopen. En ja, ik had er in Roth al eentje gelopen maar dat voelde anders aan. En het werd een voorbereiding met veel obstakels. Rugproblemen en een zware verkoudheid gooiden roet in het eten. Ik kon door die rug nauwelijks normaal bewegen, zelf bijna geen sokken aandoen, met moeite gaan maar vreemd genoeg kon ik zonder pijn lopen. En dat tot grote verbazing van mijn huisarts en kinesist. Mijn rug tartte blijkbaar elke logica. Maar mijn lichaam gaf de moed niet op om me te vertellen dat het nu toch bijna genoeg was geweest : een zware verkoudheid, met een antibioticakuur tot gevolg net een week voor de wedstrijd. Verre van ideaal. Maar ach, dat zou ik ook wel overleven.

Ik stond in het Olympisch Stadium niet met heel veel vertrouwen aan de start, samen met Wim. Nico was nog steeds gekwetst en in België achter gebleven. De knappe tijden die Jan en Danielle een paar weken voordien in de marathon van Oostende hadden gelopen waren voor mij absoluut een utopie maar stiekem droomde ik toch van een tijd ruim onder de 4 uur. Tot mijn verbazing gingen de eerste 25 km heel erg goed en lag ik mooi op schema voor de tijd die ik me vooropgesteld had. Aan kilometer 27 liepen mijn kilometertijden plots achteruit en begonnen mijn benen plots zwaar te protesteren, aan kilometer 30 moest ik een eerste keer stoppen met lopen en even wandelen en vanaf kilometer 33 kon ik absoluut niet meer lopen, enkel nog wandelen. Zo verzuurd waren mijn benen. De wedstrijd teveel !!! 4u 19 minuten. Zelf meer dan 10 minuten langer over gedaan dan in Roth zonder eerst te zwemmen en te fietsen. Ik wou aan de finish de laatste 200 m toch lopen (voor de foto) maar dat lopen ging trager dan het wandelen, zo kapot waren mijn benen.

Gek genoeg vond ik het jammer maar niet erg. Was me dit in Roth overkomen dan zou ik me echt slecht gevoeld hebben maar nu gelukkig niet. Wim had wel een schitterende tijd gelopen en ook Griet, onze zwemcoach van Code Roth, was heel tevreden met haar mooie tijd.

Nadien bleek ook dat het nooit anders had kunnen lopen. In die laatste weken voor de marathon moet ik ergens ook een ontsteking van de schildklieren opgelopen hebben.  Daardoor gaat je hart bij de minste inspanning veel hoger dan anders kloppen en die hogere hartslag was vermoedelijk verantwoordelijk voor die ongelooflijke verzuring.  Aan die ontsteking kunnen ze weinig doen, die moet uit zichzelf genezen maar is nu bijna achter de rug en ik kan alweer een paar kilometer op mijn gemak lopen, een paar kilometer zwemmen… Op de fiets heb ik sinds Mechelen bijna niet meer gezeten maar dat zal niet lang meer duren. Want vanaf maandag begint ‘De weg naar Nice’.

Een weg die er heel anders zal uitzien dan die naar Roth. Een weg die ik deze keer grotendeels alleen zal moeten afleggen, minder als een echt en hecht team. Wel nog steeds met de steun van onze/mijn coach, Luc. En ook trainen zal ik ook niet steeds in mijn eentje moeten doen, maar het voelt toch heel anders aan. Maar ik ga ervoor ! En deze blog hoort daar voor mij ook bij. Ik heb echt veel gehad aan de positieve reacties die ik kreeg hierop. Daarom ga ik ook geen nieuwe blog beginnen maar gewoon verder doen, enkel de titel wat aanpassen !

En voor een volgende blog zal ik zeker al het een en ander te vertellen hebben want vanavond staat een etentje op het programma met mijn Code Roth vrienden. Eens zien of we onze kalenders niet wat op elkaar kunnen afstellen. Dat zou super zijn !

16-11-2012 om 10:39 geschreven door Peter Code Roth II