Deze morgen hebben we zowaar uitgeslapen! Pas opgestaan om 6 uur; het regende heel lichtjes, maar in het donker een gladde weg afdalen zagen we niet echt zitten. Onze benen en voeten voelden verrassend goed na de stevige start van gisteren, en quasi fluitend op weg.
Met de zaklamp en de regenkledij op pad dus, maar al snel werd het lichter en konden we weer genieten van een magnifiek landschap. Twee uur lang hebben we afgedaald, maar ergens hebben we in ons jeugdig enthousiasme de kortere weg gemist, dus onze Camino is twee kilometer langer geworden ;-)
Om 8.30 uur waren we in Molinaseca, een mooi dorpje met een iimposante Romaanse kerk en een sfeervol bruggetje. We hebben hier ontbeten op een verlaten terrasje onder het genot van een stevige koffie. Intussen hebben we de lokale fauna gevoederd . Op weg weer, de regen is nu definitief verdwenen en een waterig zonnetje probeert door te breken, de temperatuur blijft ideaal om te wandelen. De Camino voert ons langs een mooi padje doorheen grotendeels verlaten wijngaarden helemaal rond Ponferrada alvorens we de stad zelf bereiken. En we treden letterlijk binnen in de geschiedenis: een machtig Tempelierskasteel bewaakt de stad, een heel kortbezoekje kunnen we gewoon niet overslaan! Langs de (mooie, Romaanse) kerk bereiken we een leuk terrasje waar we niet weerstaan aan de lokroep van de koffie. Ideale plaats ook om de eerste blaren van de reis te verzorgen...
En daar gaan we weer, gedragen op de vleugels van het reisplezier verlaten we de stad langs enkele drukke wegen, tot we een schattig kapelletje tegenkomen. Maar niet getreuzeld; we weerstaan de verleiding om er binnen te gaan (eigenlijk was het gesloten, maar dat is een detail, toch?) en vervolgen onze queeste. De stad ligt al snel achter ons, en de heuvels hebben we voor een deel achter ons gelaten. Zacht glooiende velden, onder een toch wel vrij hete zon intussen, maar zolang er water is is er hoop, en vrolijk wandelen we verder.
Fuentas Nuevas kan ons ook al niet verleiden om even te verpozen, en we trekken verder naar Camponaraya, klein en aan een vrij drukke baan gelegen. De ideale plaats om even iets fris te drinken, voor we het laatste stukje van vandaag aanvatten.
We verlaten het stadje om al na enkele ogenblikken midden in nieuwe natuurpracht terecht te komen: eerst een stukje door de wijngaarden, dan een stukje bos om dan tot slot een bijzonder heet stukje door de velden aan te snijden. En zo komen we aan in Cacabelos (what's in a name), waar onze bekende pelgrims- en pestheilige Sint Rochus ooit een cel had in het klooster.
Het blijkt een alleraardigst stadje te zijn, met vele gezellige hoekjes en kantjes die we straks ongetwijfeld nog zullen verkennen. Helemaal de stad door gaan we, om dan over een riviertje letterlijk beschutting te vinden bij de kerk. De refugio is er helemaal omheen gebouwd! Tweepersoonskamertjes (ongekende privacy), een bijzonder goede douche en gelegenheid om onze was te doen en dit verslag te maken van een bijzonder fijne, mooie, leuke, misschien ietwat vermoeiende maar zeker inspirerende dag. 32,6 kilometer vandaag, onze grote teller staat na twee dagen op 69,3 kilometer. Zij die de stad in gaan trekken groeten jullie! Tot morgen (als er internet is, want morgen wacht ons een pittige klim op het einde van het traject)!
Om 5.30 maakte de wekker onze kamer wakker. Verrassend vlot werd er opgestaan, snel gedoucht en ingepakt. Om klokslag (letterlijk) 6 uu zijn we aan onze tocht begonnen.
Eerst door het donkere en slapende Asstorga, waar enkele pelgrims hetzelfde idee hadden over de morgenstond en goud in de mond, maar ook een aantal feestende tieners. Dezen wensten ons, niet altijd even nuchter, 'buen camino', een begroeting die we snel leerden kennen ens onns eigen gemaakt hebben. Nog steeds in het diepe duister langs de kathedraal en de Gaudi - constructie, om dan de stad te verlateen in Westelijke richting. Niet écht warm, nietécht koud; het ideale wandelweer (eigenlijk gedurende de hele dag).
De sfeer was goed, het tempo hoog genoeg om anderen achter ons te laten, de rugzakken niet écht licht. Na een goede drie kwrtier trokken we dooor Murias, met in onze rug het opkomende daglicht. Pauze nemen? Wij dachten het niet! Verder, naar Santa Catalina, waar we aan een kruisbeeld (toepasslijk, toch?) ons meegebracht ontbijt nuuttigden: brood, kaas en chorizo... heerlijk! Intussen was de zon opgekomen en konden we volop genieten van het mooelandschap, waar de Camino zich doorheen slingert: soms rechhtdoor, soms bochtig, maar altijd even mooi aangegeven en duidelijk herkenbaar.
In El Ganso bezochten we een heel bijzondere cowboybar, gevuld tot in de nok met hoeden, lasso's, zadels, ... De koffie was niet écht sterk, het rustpunt, alsook de koffie, deed ons best wel deugd. Nu veranderde het landschap: weg met de lange rechte stukken, nu was het klimmen geblazen!
Vooral de slotklim naar en in Rabanal del Camino was bijzonder pittig... Rabanal, dat eigenlijk onze eindbestemming was voor vandaag. Maar het was niet te warm, nog niet later dan 10.30, en we besloten wat van onze gisteren opgelopen achterstand goed te maken.
De weg vanaf Rabanal voerde ons door een steeds mooier wordend landschap steil omhoog, wat écht wel best lastig werd voor ons. Een vriendelijk koppel wist ons te zeggen dat het nog een half uurtje was, niet echt steil, naar het Cruz del Ferro... Anderhalf uur steil klimmen later kwamen we daar dan ook al aan, toch een tikkeltje uitgeput. Tussendoor nog even een spookdorpje gepasseerd; verlaten en ingevallen huizen, een beklijvend beeld...
De Cruz del Ferro zagen we al van ver liggen, en voor we het wisten stonden we op deze toch wel bijzondere plek. Op dit 1504 meter hoge punt laten pelgrims al van oudsher meegebracht steentjes van thuis achter. op die manier verlichten ze de symbolisch meegegeven lasten van wie thuis bleef. Een mooie traditie, waar wij dan ook ingetogen aan hebben meegedaan.
Het werd de hoogste tijd om kracht op te doen, dus aan het Kruis hebben we ons middagmaal verorberd. De spieren begonnen hier en daar toch al een beetje te trekken, maar bij gebrek aan een refugio trokken we verder.
Het ging u meer bergaf, wat in het begin fijn was, maar na een tijdje toch ookk lastig; afremmen met een zware rugzak. In een bocht zagen we dan een refugio... Het bleek een bonte verzameling van letterlijk 'vanalles en nog wat', geleiid door een uitermate vreemd figuur... we besloten er onze waterflessen te vullen en toch nog een stukj verder te stappen, ook al hadden we de 30 kilometer intussen ruim overschreden.
De weg steeg en daalde, het landschap was echt adembenemend!!! Enorme bergen, diepe valeien, de wegen als linten in het groen... genieten met een grote G!! Na een bijzonder steile en lange klim kwam een vrij gevaarlijk steile afdaling, die naar het dorpje El Acebo bracht. Een piepklein gehuhtje, maar mét drie auberges/refugio's; het toont het belang van de Camino voor deze streek aan.
Een ruime slaapzaal, verzorgd sanitair, een mooie tuin, lieve mensen... niet slecht, helemaal niet slecht! We hebben uitgebreid gedoucht, dan even het stadje verkend en inkopen gedaan voor ontbijt en middageten, en ons was met de hand gedaan ;-) Als deze blog klaar is gaan we het Pelgrimsmenu tot ons nemen, om dan weer op tijd te gaan slapen, morgen een nieuwe mooie dag, al zal het iets minder zijn wat de kilometers betreft! De weersberichten geven regen, maar wij zijn hoopvol. Tot morgen!!!
technische problemen, foto's zijn voor een andere keer, maar hier alvast het verslag van de start van onze reis!!
Gisteren goed vertrokken in Antwerpen (dank je, mama). Na een vlotte busrit van 23 uur en half (wel niet echt veel kunnen slapen) zijn we goed aangekomen in Astorga. Onderweg zagen we het landschap veranderen, terwijl de temperatuur steeg tot een aangename 26 graden op deze mooie eerste avond. De streek wordt, na een vlak intermezzo tot aan Leon, nu duidelijk heuvelachtiger en groener.
Astorga is een bijzonder charmant stadje met leuke straatjes en gezellige pleintjes. Eerst hebben we de kathedraal bezocht (indrukwekkende kruisribgewelven, sobere maar mooie versiering en niet te vergeten een bijzonder fraaie en indrukwekkende voorgevel¡) mét bijhorend museum, daarna hebben we ons bed gereserveerd in de refugio. Schappelijke prijs: 5 euro pp voor bed, sanitar én gratis internet. Een leuk gebouw met bijzonder veel kamers dat vrij vlot volgelopen is; we zijn blijkbaar niet alleen )
Dan trokken we opnieuw de stad in (enkele schattige kerkjes, het indrukwekkende stadhuis én een fijn terrasje ;)! Even opfrissen en we gaan een stukje eten! De prijzen van de pelgrimmenu's zien er zeer uitnodigend uit, maar ons Spaans is niet sterk genoeg om te ontdekken wat we op het bord zullen krijgen . Een ongetwijfeld fijne verrassing staat ons dan ook te wachten
De sfeer is bijzonder goed, de moraal optimaal en morgen begint onze tocht echt. Het programma hebben we lichtjes moeten aanpassen, daardoor starten we dadelijk met een frisse 30 kilometer. Duimen mag, kaarjes branden is toegelaten, wordt zelfs bijzonder gewaardeerd, vanaf 5.30 uur
groetjes aan iedereen,
Peter en Peter (die er morgen een niet eens zo bescheiden lap op zullen geven)
Peter en Peter trekken naar Compostela! Maar wie zijn Peter en Peter nu eigenlijk?
Peter is 52, Peter is 40. Peter is slank, Peter is (vriendelijk gezegd) volslank. Peter heeft nog haar, Peter heeft bijna geen haar meer.:roll Peter heeft drie kinderen, Peter ook. Peter woont in Zoersel, Peter woont in Wijnegem.
Maar bovenal zijn Peter en Peter twee goede vrienden, die elkaar ontmoet hebben in donkere dagen in hun leven, die nu vertrekken voor een tocht in de voetsporen van de geschiedenis, symbolisch op weg naar het Licht en verlichting.
. Op weg weer, de regen is nu definitief verdwenen en een waterig zonnetje probeert door te breken, de temperatuur blijft ideaal om te wandelen. De Camino voert ons langs een mooi padje doorheen grotendeels verlaten wijngaarden helemaal rond Ponferrada alvorens we de stad zelf bereiken. En we treden letterlijk binnen in de geschiedenis: een machtig Tempelierskasteel bewaakt de stad, een heel kortbezoekje kunnen we gewoon niet overslaan! Langs de (mooie, Romaanse) kerk bereiken we een leuk terrasje waar we niet weerstaan aan de lokroep van de koffie. Ideale plaats ook om de eerste blaren van de reis te verzorgen...
En daar gaan we weer, gedragen op de vleugels van het reisplezier verlaten we de stad langs enkele drukke wegen, tot we een schattig kapelletje tegenkomen. Maar niet getreuzeld; we weerstaan de verleiding om er binnen te gaan (eigenlijk was het gesloten, maar dat is een detail, toch?) en vervolgen onze queeste. De stad ligt al snel achter ons, en de heuvels hebben we voor een deel achter ons gelaten. Zacht glooiende velden, onder een toch wel vrij hete zon intussen, maar zolang er water is is er hoop, en vrolijk wandelen we verder.
Fuentas Nuevas kan ons ook al niet verleiden om even te verpozen, en we trekken verder naar Camponaraya, klein en aan een vrij drukke baan gelegen. De ideale plaats om even iets fris te drinken, voor we het laatste stukje van vandaag aanvatten.
We verlaten het stadje om al na enkele ogenblikken midden in nieuwe natuurpracht terecht te komen: eerst een stukje door de wijngaarden, dan een stukje bos om dan tot slot een bijzonder heet stukje door de velden aan te snijden. En zo komen we aan in Cacabelos (what's in a name), waar onze bekende pelgrims- en pestheilige Sint Rochus ooit een cel had in het klooster.
Het blijkt een alleraardigst stadje te zijn, met vele gezellige hoekjes en kantjes die we straks ongetwijfeld nog zullen verkennen. Helemaal de stad door gaan we, om dan over een riviertje letterlijk beschutting te vinden bij de kerk. De refugio is er helemaal omheen gebouwd! Tweepersoonskamertjes (ongekende privacy), een bijzonder goede douche en gelegenheid om onze was te doen en dit verslag te maken van een bijzonder fijne, mooie, leuke, misschien ietwat vermoeiende maar zeker inspirerende dag. 32,6 kilometer vandaag, onze grote teller staat na twee dagen op 69,3 kilometer. Zij die de stad in gaan trekken groeten jullie! Tot morgen (als er internet is, want morgen wacht ons een pittige klim op het einde van het traject)!
)
. Een ongetwijfeld fijne verrassing staat ons dan ook te wachten 
