Een heel kort berichtje, terwijl de bus al bijna vertrekkensklaar staat in het busstation van Succo. De terugreis verloopt voorspoedig, en als alles goed gaat staan wij omstreeks 15.30 uur morgen opnieuw op vaderlansche bodem! Ergens in de loop van morgenavond volgt dan het eindverslag, op de foto's zal het nog iets langer wachten zijn .
En dan werd het ochtend... gisteravond nog een flinke wandeling gemaakt om ons restaurant te bereiken, waar we uitvoerig en zeer goed getafeld hebben. De nacht was rustig, en om 7 uur trokken we onze wandelschoenen aan voor de kortste trip van onze reis. Steil bergaf ging het, dwars door de albergue (576 plaatsen), vanwaar we Santiago al zagen liggen. Een kort stukje langs de berg en we bereikten de voorstad al. Tijd voor een koffie? We dachten het wel. Opgewarmd begonnen we nu écht aan het allerlaatste traject, langs de grote baan de stad in, langs enkele leuke parkjes, dan de oude stad in. Enkele korte klimmetjes en afdalingen, om dan schuin omhoog de torens te zien blinken. Je krijgt het écht niet voor niets, en we deden de laatste échte klimmeters doorheen de op dat ogenblik nog vrijwel verlaten stad. De zon die we besteld hadden voor de aankomst heeft echter verstek gegeven, en het is een miezerige regen die getuige is van onze intrede. Plots zien we links de zijingang van de kathedraal, en vol hooggespannen verwachting stappen we binnen. Wat een subliem gebouw! Binnenin is de Romaanse kern nog steeds uitstekend te zien, in een hoog middenschip met twee bouwlagen, grote kruisgewelven en machtige pilaren. Subtiel versierde tot zwaar gedecoreerde zijkapellen verraden de gotische invloed in latere tijden, net als de mooie kooromgang. We staan vol bewondering te kijken naar het resultaat van de bouwijver die hier ruim dertien eeuwen aangehouden werd. Terug naar buiten nu, waar we het mooie voorplein bewonderen en de kronkelende, weelderig versierde barokke façade bewonderen. De verplichte foto màg hier niet ontbreken, waarna we opzij van het plein ontbijten en enkele triomfantelijke smsjes verzenden. Na een deugddoend ontbijt werd het de hoogste tijd om ons certificaat op te halen, en het waren onze drie Britse vrienden van enkele dagen geleden die ons de weg wezen. Een kleine wereld in een grote stad is het, want aan het Pelgrimsbureu zagen we Paco zelfs terug. Even aanschuiven, waarna onze stempels gecheckt werden en we het felbegeerde document in handen hadden!! Het bewijs mag dan al niet meer het gewicht hebben van vroegere tijden, voor ons is het toch een schiterende bekroning van een fantastische wandeltocht! Dit moet op gepaste wijze gevierd worden, en we zoeken én vinden koffie! Dan nog even gaan proberen onze slaapplaatsen te regelen, maar dat kan pas vanaf 16 uur in het Franciscanenklooster. Geen nood, we hebben nog heel wat te doen, en ruim op tijd gaan we naar de kathedraal voor de pelgrimsviering. Nog even tijd maken voor het waanzinnig mooie en boeiende Romaanse Noordportaal (met dubbel timpaan!!) en dan begint de mis om 12 uur. Bij aanvang worden alle plaatsen waar pelgrims vertrokken en hun nationaliteiten opgesomdvan de mensen die vandaag aankwamen. En ja hoor! Dos peregrinos uit Belgicà waren vertrokken in Astorga! Het doet oprecht iets om het op deze plaats te horen. De rest van de viering is waarschijnlijk heel mooi en boeiend geweest, maar uitsluitend in het Spaans was het voor ons compleet onverstaanbaar. Toen het grote wierookvat als een woeste slinger door het transsept zwaaide waren we best wel onder de indruk! Dit is pas een zegening! Na afloop liep de overvolle kathedraal leeg en gingen we de sfeer een beetje opsnuiven. Santiago was intussen veranderd in een enorm drukke stad, het grote plein overvol, en het museum dat we wilden bezoeken... gesloten Van de nood een deugd maken, en we trokken het Hospital San Martin binnen, waar we een wifi-aansluiting vonden en dit verslag maakten. De bekroning van een mooie reis, de apotheose van bijna twee weken harde fysieke inspanning is hier, en we genieten met volle teugen! Straks trekken we terug de stad in, op zoek naar een bed voor onze laatste Spaanse nacht, om half zes hebben we een rondleiding in het museum van de kathedraal. Daarna nog iets eten en nagenieten, en morgen de bus op, naar Belgicà! Ons laatste verslag zal normaal morgenavond hier verschijnen. Aan alle supporters en volgers: dank voor de morele steun, we hebben het gehaald!!!!!!!
Ola Belgicà! Gisteravond hebben we gezellig kennisgemaakt met enkele fijne reisgenoten: Eva, Tania, Duncan, Ash en Phil (Duits, Deens en drie Britten). Het blijft leuk om vast te stellen hoe gemakkelijk je hier gesprekken aanknoopt met mensen die je nooit eerder gezien hebt.
De tijdsdruk is weggevallen, en we besloten om wat langer te slapen, zodat we pas op het vrij decadente uur van half zeven gewekt werden Negentien kilometertjes te gaan vandaag, dat is minder dan we tot hiertoe op één dag afgelegd hebben. Door verlaten straten trekken we weer op pad, aanvankelijk redelijk vlak gaat het door Santa Irene, San Montan en San Anton. De sfeer is optimaal op deze laatste échte wandeldag, maar er is nergens koffie te bespeuren, dus we wandelen vrolijk verder door bossen en langs kleine weggetjes, steeds rond en over, zelfs vaak onder de grote weg. In Amanal vinden we een hotel open, net op het moment dat het flink begint te regenen. Dankbaar slurpen we de koffie en genieten we van een croissant en chocoladebroodje. Intussen is de regen gestopt en kunnen we weer verder in een waterig zonnig landschap. Nu begint het flink te stijgen, maar we zien de kilometers tot ons einddoel wegsmelten aan een aangenaam tempo. Een korte drankstop vlak voor Villamaior en dan gaat het steil naar beneden, langs schilderachtige huisjes en een bijzonder mooie weg. Net voorbij het dorp gaan we weer steil bergop, tot we boven op de hoogvlakte staan. Vals plat, onder een stralende zon, die duidelijk aangeeft dat het intussen middag is, gaa het nu verder, langzaam maar langdurig omhoog, tot we in de verte het monument van Monte do Gozo zien opdoemen. Dat geeft ons vleugels, en we trekken door het dorpje het laatste steile stuk omhoog. Monte do Gozo binnenstappen voelt al een beetje aan als aankomen; we weten dat het van hieruit gewoon bergaf gaat, recht naar Santiago. Aan het monument krijgen we inderdaad het beloofde uitzicht over de stad, al zien we de torens van de grote kathedraal nog niet staan. Toch is het gevoel nu al overweldigend; het einde van ons grote avontuur is nu wel heel dichtbij. De apotheose ligt aan onze voeten, maar we wachten nog tot morgen om toe te geven aan de aandrang om verder te trekken! Aan de albergue staat een bescheiden rijtje rugzakken, waar we de onze wàt graag bijzetten. Even wachten, en stipt om 13 uur kunnen we inchecken. Een kamer met acht, waaronder twee Spaanse jongens en een Deen. Na het douchen besluiten we onze was eens machinaal te doen, terwijl we dit verslag maken.Morgen trekken we de stad in en hebben we ons einddoel bereikt. Het was een uitzonderlijke tocht tot nu toe, waarin we iedere dag opnieuw overvallen werden door de natuurpracht in dit boeiende land. Gemakkelijk was het tot nu toe zeker niet altijd; de voorbije dagen werden we toch een beetje geteisterd door lichamelijke ongemakken. Maar dat is het grote voordeel van met twee op weg zijn; je haalt elkaar er steeds weer bovenop, je hebt letterlijk en figuurlijk een grote steun aan elkaar. Het is heel fijn, en een hele intense ervaring om deze wondermooie ervaring met iemand te delen. Zij die een beetje gaan rusten en zich gaan voobereiden op de grote dag van morgen zenden jullie zonnige groetjes uitt het schitterende Spanje!
Ola, ola! Het begint een fijne gewoonte te worden: om half zes ontwaken (deze keer in een knusse slaapzaal met 78 medereizig(st)ers), inpakken en vertrekken. Vandaag voor het laatst met zaklamp; een minder sympathieke pelgrim heeft die meegenomen tijdens ons ontbijt. Maar anyway, wij weer op weg dus, in alle donkere vroegte begonnen we met grote moed. Bergje op, bergje af, het is en blijft leuk maar bij momenten een tikkeltje vermoeiend. Vandaag een nieuwe sensatie: de knieën gaan steeds beter, de stijve kuiten en bovenbenen zijn iedere ochtend soepel, maar nu begon Peter met een lichte pijn aan de pees net boven de linkervoet. Maar niet gezeurd, we hebben er zin in en verlaten Melide snel, temidden van tientallen anderen. In het eerste bos dat we tegenkwamen liepen een tiental Spanjaarden doelloos rond, maar wij konden hen de juiste weg wijzen; een duidelijke vorm van beschaving verspreiden Tegen het einde van het bos werd het al een beetje licht en passeerden we een superleuke, nieuwe bar met leuk terras. We besloten hier te ontbijten met de nodige koffie. Een heerlijk decor, temidden van de natuur, die adembenemend blijft! Bij het vertrekken bleek onze zaklamp verdwenen we wensen degene die hem meenam minstens drie weken stijve knieën en kuiten! Maar zo'n tegenslag kon ons niet stoppen, dus we trokken verder. Jammer genoeg werd de lichte pijn snel erger, en we waren vertrokken voor wat een échte beproeving zou worden. Maar een flinke dosis subtiele humor (hombres onder elkaar, weet je wel) helpt een mens een grote stap verder, dus we klommen en daalden verder onder een aangename temperatuur, nu de hittegolf gestopt is. Ribadiso werd gevolgd door Arzua, een mooie, vrij moderne stad met een sublieme kathedraal. Verder trokken we, bergaf de stad uit, opnieuw door een bos (klimmen en dalen), tot we Calzada bereikten. Daar werd een nieuwe stop ingelast, mét een stevige portie ijs voor de pijnlijke pees (géén suske en wiske-album maar pijnlijke realiteit). Verder weer, deze keer een heel stuk langs de grote weg tot in Salceda, waar we hoopten te slapen. Maar, dierbare vriendjes en vriendinnetjes, el Dio walks in mysterious ways.... dus, geen refugio, geen albergue. Aangezien stil blijven staan treuren geen zin heeft trokken we gewoon verder, om drie km verder wél een bed te vinden in een bijzonder leuke albergue. De vertrouwde rituelen volgden (douchen, wassen, bloggen), en nu gaan we wat uitblazen... morgenmiddag is Monte del Gozo het doel (de 'berg van de vreugde', waar pelgrims juichend oplopen om het einddoel te kunnen zien liggen). En maandag, na vier km dé stad binnenstappen, dé kathedraal binnentreden, ... nu nog een droom, maar niet lang meer...
Misschien een beetje laat, maar daarom niet minder gemeend een eerste bijdrage van 'de andere Peter' :
Ik wil graag Peter H bedanken voor de tijd en de inspanningen die hij heeft gedaan voor het bijhouden van dezel blog .Uit de reacties die we ontvingen blijkt de inhoud erg aan te slaan, helemaal Peters verdienste !
Daarnaast ook even vermelden dat we hier heel wat meegemaakt hebben, allebei hebben we wel wat fysieke probleempjes gehad, soms hadden we met wat tegenslag te kampen, maar nooit is er een onvertogen woord tussen ons gevallen, en steeds werd er door de ene partij begripvol en proactief rekening gehouden met de toestand en wensen van de andere partij. Zo goed kenden we elkaar voordien niet, maar we hebben het samen heel goed gehad. Hopen dat dat nog drie dagen langer zo blijft :)
En daar zijn we weer, trouwe blogvolg(st)ers! Vandaag hebben we een zekerheid ingebouwd gezien de weersverwachtingen, die nog enkele graden meer voorspelden dan gisteren. Om zes uur waren we al een flink stuk gevorderd langs de Camino. De weg bleef tot zeven uur verrassend vlak, en aangezien de geteisterde ledematen veel beter aanvoelden hebben we er flink de pas ingezet. Vanaf kilometerpaal 70 begon de weg te dalen, niet halsbrekend maar vrij aangenaam, dus ons tempo konden we gemakkeljk aanhouden en na Elexe (Araixa) gepasseerd te hebben waren we om 8.45 uur al in Palas de Rei, waar we konden ontbijten. Daar ontmoetten we zowel de twee Spaanse koppels die we al enkele dagen op rij gezien hebben als een supersympathiek Duits koppel dat bij ons was tijdens onze memorabele doortocht in La Faba. Bij een koffie hebben we gezellig gepraat; het blijft één van de talloze unica aan deze tocht: je bent onderweg met zielsverwanten, mensen die hetzelfde doel nastreven, en een gespreksonderwerp is nooit ver te zoeken. Een andere Duitser had 'zichzelf opgeblazen' (gelieve hierin geen vorm van terrorisme te zien:))de vorige dagen en moest dan ook nog even hier blijven om te herstellen...Met een beetje geluk kan hij overmorgen verder trekken. Zo zie je maar: een ongeluk ligt ook hier (of zeker hier) in een heel klein hoekje... Na het ontbijt hebben we het tempo nog gevoelig opgedreven; we voelen ons goed, en daar moet je van profiteren! San Xullan heeft een leuk dorpsplein met pelgrimskruis én een schitterende Romaanse kerk met beeldhouwwerk en een authentieke 16e eeuwse muurschildering, maar meer dan tien huizen staan er niet. Na een kort gesprek met de priester vertrekken we weer, even in het gezelschap van het Duitse koppel, maar al snel weer gewoon met z'n tweetjes. Omhoog nu, in een lekker koel bos, waar we Dumbo en Cruela (een Frans koppel dat helemaal beantwoord aan de beschrijving van deze onschuldige Disneyfiguren) van ons afschudden. We lijken vleugels te hebben, en de vijfhonderdmeterpalen volgen elkaar steeds sneller op :)
In het dorpje Casanova moeten we natuurlijk een foto maken bij het plaatsnaambord, maar verder wordt er niet getreuzeld! We zien de zon hoger stijgen en zijn wàt blij dat we nog steeds in relatieve schaduw kunnen wandelen. Een korte colastop doet het suikerniveau stijgen en we trekken vrolijk verder. Intussen horen we steeds meer onheilsberichten over Melide, waar we graag willen overnachten; de private herbergen die reservaties aannemen zijn allemaal al volzet. Tempo maken dus! Net voor we Melide binnentrekken passeren we de 52km-paal, waar één van ons natuuurlijk mee op de foto moet... de andere Peter moet tot morgen wachten voor de foto met de leeftijdspaal :) Net wanneer we in gestrekte draf Melide binnentrekken worden we toegeroepen; het is Paco, die ons een frisse cerveza aanbiedt. Zo'n cadeau kan en mag je niet weigeren, en we drinken onze vroegste pint op deze reis (amper 12 uur geweest) :). Paco en de Spaanse vrienden hebben de hele vorige nacht feest gevierd en zijn zonder slapen om 4.30 vertrokken... eerlijk? Ze zien er niet uit. Dit is niet de manier waarop wij onze Camino willen doen, maar 'de gustas... '
We nemen snel afscheid en vervolgen onze weg naar de Albergue Municipàl, waar we al onze hoop op gezet hebben... het altenatief is duidelijk: nog ruim 7 kilometer verder trekken (we voelen ons wel goed vandaag, maar toch...). De herberg blijkt 156 plaatsen te hebben, maar de lange rij rugzakken tegen de muren (een manier om de volgorde van inchecken te bepalen) maakt ons een weinig nerveus. Drie bochten verder (niet overdreven) sluiten wij aan en wachten met de rest tot om 13.00 begonnen wordt met inchecken. Een vol anderhalf uur later krijgen we te horen dat we een bed hebben; yes! (of beter: si!). We installeren ons, douchen en trekken de stad in. Er moeten nieuwe inkopen gedaan worden voor het ontbijt, en ook de tenenblarenpleisters moeten nodig aangevuld worden. Toch ook even de sfeer van deze leuke stad opsnuiven, de mooie Romaanse kerk en kapel bezoeken horen daar ook bij. Ons stempelboekje begint aangenaam gevuld te worden. Een terrasje maakt het geheel compleet, waarna we al even gaan kijken waar we deze avond een pelgrimsmenu kunnen krijgen.Voeten en knieën worden verzorgd, en dit verslag opgesteld.
Het was een superdag voor ons beiden; we hebben vlotter dan ooit gestapt en zonder één probleem het doel bereikt. We zijn nu op 50 kilometer van Santiago, en steeds meer wordt het duidelijk dat we ons doel, maandagmorgen lekker vroeg aan de kathedraal staan, zullen halen. We beseffen nu ook dat we vandaag exact een week geleden in Astorga aankwamen, vol spanning en een beetje stress afwachtend wat de tocht ons zou brengen. Intussen hebben we 210 kilometer gewandeld, maar het blijft moeilijk om duidelijk te maken wat de tocht inhoudt; je moet het zelf meemaken, beleven, erin ondergedompeld worden. Een unieke ervaring, zoals eerder geschreven, waar je vele mensen ontmoet, waarin mensen openstaan voor elkaars verhaal, tijd én ruimte maken voor elkaar. In dat gegeven is het logisch dat je mensen die je een week geleden nog niet kende nu als goede vrienden begroet, ook al spreek je vaak geen woord van elkanders taal... die ene taal heb je gemeenschappelijk: de taal van de Camino... Ook hebbben we allebei meermaals ervaren hoe zalig lekker gewoon water kan zijn, uit een kraantje, een bron, of bij een sympathieke Spanjaard thuis gevuld; daar kan de beste wijn niet tegenop! En misschien een woordje uitleg bij het stempelboekje: iedere pelgrim moet twee zaken bijhebben. Een geloofsbrief en een stempelboekje, deze documenten zijn nagenoeg onveranderd gebleven in de laatste eeuwen. Met de geloofsbrief kreeg (en krijg) je toegang tot herbergen en refugio's en kan je een pelgrimsmaaltijd (goed eten voor lage prijs) krijgen. Het stempelboekje moet je voorleggen in de verschillende kerken (nu ook wel in cafés, winkels en dergelijke) waar je passeert. Daar krijg je een stempel mét vermelding van de datum. Op het einde van je tocht (dat is onveranderd gebleven) moet je je stempelboekje voorleggen in Santiago waar het onderzocht wordt op geloofwaardigheid (geen controlepost overgeslagen, kloppen de data?) vooraleer je je getuigschrift (mét volledige aflaat voor niet-eeuwige zondestraffen) ontvangt. En daar gaan wij voor :)
Hier zijn we met een heel vroege blog, en dat heeft alles te maken met de weersomstandigheden...
Deze morgen hebben we onszelf een kwartiertje extra slaap gegund in onze luxekamer; het deed deugd om eens rustig te kunnen slapen. Gisteravond nog kennis gemaakt met een Catalaan die met zijn vrouw en twee zoontjes van 6 en 8 begonnen was; kleine trajectjes, maar dan nog... daarna nog wat gepraat met Kristof, de Vlaming die we eerder ontmoetten.
Tegen twintig over zes waren we alweer op stap: stikdonker maar zelfs op dat uur merk je dat het steeds drukker wordt op de weg. De eerste kleine tien kilometer waren hoofdzakelijk dalend, soms zelfs vrij pittig, en we waren blij met de zaklamp¡ Tegen zeven uur begon het langzaam lichter te worden en konden we eens temeer genieten van de natuurpracht; we wandelden grotendeels door de bossen in een bijzonder aangenaam wandelklimaat. De sfeer onder dos Santos Pedros zat erin, we waren weer eens aan het genieten¡ Bergaf heeft de ene Peter pijn aan de knieën, bergop de andere; we blijken complementair te zijn
Tegen acht uur zagen we het eerste doel van de dag opdoemen: de stad Portomarin, gezegend met een ronduit indrukwekkende Romaanse kathedraal en een paar hele mooie bruggen over de Meno. Geen tijd om te stoppen hier; de temperatuur begon al flink te stijgen...
De Camino dook nu opnieuw het bos in voor een bijzonder steile klim, die we even onderbraken voor ons ontbijt. Weer op krachten gekomen klommen we verder, om boven uit te komen op een prachtige hoogvlakte. Heerlijk, dat steeds wisselende uitzicht¡ Ook al was het nog lang geen middag, de zon sloeg ongenadig toe en in een zinderende hitte wandelden we de bijna acht kilometer naar Gonzar: zeker langs de autoweg was het bloedheet wandelen.
Net voor Gonzar lag een stopplaats, en we stonden versteld van het grote aantal pelgrims die hier verzamelden om iets te drinken en even te rusten. We volgden wat graag hun voorbeeld¡ Daar ontmoetten we ook opnieuw een aantal mensen die we de voorbije dagen al vaak zagen. Een half uurtje pauze en weer op weg.
Voorbij Gonzar verlieten we de grote weg gelukkig, en door de velden, wijngaarden en aardappelvelden trokken we verder. Elke schaduwplek werd dankbaar aangegrepen voor een waterpauze, onmisbaar op deze dag¡ Na nog eens meer dan vijf kilometer kwamen we aan in Vantas de Naron, waar we even wilden stoppen om dan nog een laatste traject aan te vatten. Van onze Spaanse metgezellen die iets later aankwamen hoorden we echter dat tot Palas de Rei alles completo was. Lang hebben we niet geaarzeld; ons bloedhete slot van gisteren in gedachten besloten we vandaag sneller dan ooit te stoppen voor vandaag. Ingecheckt, douche genomen en nu een heerlijk lange siësta: beetje bloggen, beetje lezen, beetje rusten, beetje helemaal niets doen straks eten en lekker vroeg slapen om er morgen weer tegenaan te gaan.
23 kilometer vandaag, bescheiden weliswaar, maar toch staan we nu op 77 kilometer van ons grote doel... In een fijne sfeer, een heerlijk land met sublieme natuurpracht, en dat met steeds wisselende 'lotgenoten' van alle leeftijden en nationaliteiten... het blijft een schitterende ervaring! A mañaña ¡
Ola amigos! Deze ochtend bijna hommeles in de slaapzaal toen we samen met enkele anderen om 5.30 uur onze rugzakken begonnen te pakken... een medeslapie had het op dat uur niet begrepen en vond ons bijzonder asociaal... ach ja, we zullen een kaarsje voor hem branden in Compostela :)
In ieder geval, wij waren om zes uur weer op weg, zaklamp in de hand. Het beloofde een gemakkelijke dag te worden; alles wees op een vlakke etappe. Ja gij wel! Na exact honderd meter begon de weg te klimmen, en bleef dat doen tot de zon opkwam... zwaar en lastig op een nuchtere maag... De zon toonde ons alweer een machtig landschap; wacht tot jullie de foto's zien! Maar dan rees een klein probleempje: we hadden geen brood mee voor het ontbijt en dachten dat te kopen in het eerste dorpje. Wandelen dus, langs een stijgende en dalende weg, wat een regelrechte aanslag op onze toch al licht geteisterde knietjes was. Van het ene verlaten dorp naar het andere dorp bestaande uit één koeienstal... Onderweg kwamen we letterlijk NIETS tegen waar we eten konden kopen, en dat tot in Sarria, toch een respectabele 18 kilometer ver van ons vertrekpunt in Triacastela... Het was 10 uur voorbij voor we iets achter de kiezen konden steken... dat hebben we dan naar goede gewoonte doorgespoeld met een bescheiden slootje koffie... heet en sterk, meer kan een mens niet verlangen, toch? Daar even kennis gemaakt met een sympathiek Hollands koppel (ze bestaan!) die met de fiets vanuit Parijs onderweg zijn... respect is hier op zijn plaats! De voeten werden verzorgd en we trokken weer op pad. Flink klimmen om Sarria te verlaten, en dan zagen we het landschap duidelijk veranderen: de felle, korte klimmetjes maakten plaats voor langgerekte stukken 'vals plat' omhoog en omlaag. De diepe valleien en hoge bergen veranderden in hoogvlaktes, vaak heel dor en droog. Het groen blijft aanwezig maar wordt toch een beetje minder. En dat alles overgoten met een letterlijk loden hitte (tegen de 40 graden vandaag), een brandende zon en een staalblauwe hemel. Water is hier ongelooflijk belangrijk, en we grijpen elke gelegenheid aan om onze drinkflessen te verversen... De Camino slingert zich hier tussen open velden en kleine bossen, omhoog en omlaag, zelden vlak, maar o zo boeiend en fascinerend. Te bedenken dat al honderden jaren mensen deze weg voor ons gingen, zonder Flexium gel, Reflex spray of kniebanden... een mens voelt zich heel bescheiden worden... De hitte begon nu toch een zware tol te eisen, en we besloten te overnachten in Lavandeiro. Daar aangekomen wachtte ons een harde vaststelling: er was gewoon géén refugio meer! Enkele sympathieke Spanjaarden wezen ons de weg naar een albergue op 2,5 kilometer wandelen; dat moest haalbaar zijn. Daar aangekomen kregen we te horen dat er nog plaats was voor één persoon... wij weer verder, en uiteindelijk bereikten we Fereiros, iets wat normaal maar voor morgen voorzien was. Daar was ook alles 'completo', maar er was in een nieuwbouw nog een tweepersoonskamer, met eigen badkamer. Het is wel wat duurder, maar als we de kamer zagen wisten we dat we goed gekozen hadden. Er kan geen groter verschil zijn met de refugio's en albergues van de afgelopen week, waar we de kamer deelden met soms wel vijftig anderen. Hou je vast, quiero amigo's, deze jongens slapen in een ruime kamer op parket, twee bedden in plaats van vijftig , een eigen badkamer met inloopdouche en als klap op de vuuurpijl een subliem uitzicht! Wachten op de foto's maar, het contrast zal best wel opvallen. Na de toch wel loodzware wandeling hebben we ons even op het terrasje gezet om op adem en krachten te komen. Daar maakten we kennis met een sympathieke Vlaming die al tien jaar in Madrid woont. Hoog tijd dan om te douchen en kleren te wassen. Straks eten, en niet te laat in bed... Misschien toch enkele overpeinzingen na vijf dagen Camino...We hebben vandaag de grens van honderd kilometer tot Compostela overschreden, en dat op de heetste dag hier van het hele jaar (zo vertelde de herbergier ons). De Camino is veel meer dan gewoon een wandeling, het is een tocht vol verrassingen en gelegenheid tot overpeinzingen, contemplatie en zelfs meditatie. Je ontmoet vele mensen, hoort verschillende verhalen, over motivatie en gedrevenheid... Tegelijk merk je de nietigheid van de mens tegenover de natuur; één keer vergeten water te nemen kan zware gevolgen hebben, zoals die Spanjaard die ons vandaag bijna smeekte om één slok water... van mensen die elkaar helpen, steunen... soms gewoon door een welgemeende 'Buen Camino' op een zwaar stuk, door te zeggen hoever het nog is tot de volgende refugio, door mensen die voorbijgaan terug te roepen om te zeggen dat hier 'agua potabole' te krijgen is. De Camino is veel meer dan gewoon een wandeling, het is iets, dat merken we nu al, dat je mee zal nemen voor de rest van je leven, een onvergetelijke ervaring, van ongezien natuurschoon, van rust en vredigheid, van even helemaal weg zijn van ons jachtig bestaan... wij kijken al uit naar morgen, en intussen: buenos tardes!
Onderweg wordt het nu steeds drukker; de eerste dagen wandelden we bijna alleen, vandaag zagen we de hele tijd andere pelgrims voor en achter ons. En nog een bewijs: de zes auberges hier zijn allemaal ogeveer volzet! De paters vertelden dat zij gemiddeld 500 mensen per dag zagen passeren in Cebreiro, op topdagen tot 1300!!
'We are not alone...''
Bijna vergeten: gisteren hebben we de kaap van de eerste honderd kilometer wandelen genomen!
Ook vandaag staan we stipt om half zes op, pakken snel in, slurpen een lekkere koffie naar binnen en vertrekken, zaklamp in de hand in de bijzonder frisse ochtend. Door het slapende dorpje zijn we snel, en na amper vijftig meter begint de weg te klimmen. Een eerste stuk is ontzettend steil, dan even zachtjes bergop, dan weer enorm steil... vooral de duur van de klim is bijzonder slopend. Op die manier kronkelen we de berg op, wetend dat Cebreiro helemaal op de kam ligt... Intussen komt de zon op en doet niet alleen het klimmen ons naar adem happen... het landschap dat gewekt wordt door de vroege zonnestralen is van een fenomenale schoonheid! Diep onder ons ligt de vallei waar we gisteren nog doortrokken, overal weilanden, bossen, wijngaarden, een kabbelend bergriviertje...wat kan het leven mooi zijn! Na een zware klim (al was die niet zo zwaar als we eerst vreesden kwamen we na anderhalf uur boven. Cebreiro is een bijzonder mooi en authentiek dorpje. We wandelen tussen de typisch palozza's (wachten op de foto's of even googelen :) waar we alweer ontbijten op een verlaten terrasje. De koffiepauze erna doet deugd, vooral omdat het buiten écht koud is. We moeten nog even wachten, en dan gaat de kerk open...
Alweer een subliem Romaans kerkje, maar deze keer mét een verhaal. In vroegere tijden heeft hier een monnik de mis tegen zijn zin opgedragen voor één pelgrim, waarop de wijn veranderde in bloed en de hostie in vlees. Deze getuigen/relieken van dit mirakel worden vandaag nog steeds bewaard in de kerk en lokken duizenden Spanjaarden op bedevaart, en dus ook Vlaamse pelgrims vandaag! Ook het Mariabeeld is bijzonder; zij buigt het hoofd een weinig, naar verluidt om het mirakel beter te kunnen zien. In deze kerk treffen we de twee monniken van gisteravond opnieuw, het weerzien is hartelijk!
Maar het begint te kriebelen, en dan moet je stappen! We verlaten Cebreiro en lopen een stukje langs de grote weg, om dan even door Linares (50 meter dorp) te passeren. Alweer een prachtig Romaans kerkje! Ieder dorpje heeft er zoëen, en dan bedenken dat je deze mooie kerkjes in ons land met een vergrootglas moet gaan zoeken...
De zon is weer van de partij en onder een staalblauwe hemel beginnen we aan een vermoeiend maar o zo mooi traject. Bergop, bergaf, heel steil, iets minder steil, ... maar naast, voor en achter ons zien we magnifieke vergezichten, stoere bergtoppen, schattige valleien, koeien, koeien,... zelfs op de weg passeren de goedmoedige loebassen ons.
Na een bijzonder pittig stukje klimmen komen we bij een (Romaans, wat dacht je?) kerkje aan. Terwijl we onze drinkbussen vullen worden we aangesproken door een pater... een Vlaming! Hij vertelt over zijn leven en werk hier; een zeer sympathieke man uit Herentals. Het afscheid komt snel, en daar gaan we weer, voor het allerlaatste stukje écht klimmen van vandaag.
Dan begint de weg te dalen, eerst langzaam, maar vanaf Biduedo steeds sneller en feller. Intussen worden de afstanden tot Santiago iedere vijfhonderd meter aangegeven, een leuk extraatje! De afdaling naar Triacastela is bijzonder moeilijk, steil en vak gevaarlijk, de knieën begeven het nét niet, de kuiten barsten nog niet, dus vrolijk en blij wandelen we het dorp binnen. Toch even pauze voor een onvervalst emo-moment: een foto van ons beiden aan de 130km-naar-Compostela-paal... onze reis is halfweg!!
De staatsrefugio's zijn volzet, dus wijken we uit naar een private auberge, iets duurder, maar 8 euro blijft schappelijk, niet? Het aankomstritueel (uitpakken, douchen, fototoestel opladen omkleden, ...) gaat vlot en we trekken het dorpje invoor een verdiend terrasje. Genieten!
Nog even langs het mooie (welke stijl?) kerkje en we gaan bloggen. Straks lekker eten en op tijd gaan slapen (meestal tussen half negen en half tien).
Buenos Tardes!
Onze prachtige refugio bleek bijzonder gehorig te zijn... aan de ene kant naast ons lag een Fransman dat wat nog rest van het regenwoud om te zagen, aan de andere kant voerden Spanjaarden een bijzonder levendig telefoongesprek... niet écht super geslapen dus, maar toch stonden we om 5.30 uur fris en fruitig op. Een half uur later begonnen we met frisse moed en ietwat tegenstribbelende kuiten en knieën aan het dagtraject.
Het was nog aardedonker en best wel fris, maar met een zaklamp en veel goede moed kan je weinig gebeuren. Op weg dus, en in het opkomende daglicht wandelden we door zacht glooiende heuvels en prachtige wijngaarden. Eerst een heel stuk langs de openbare weg, dan rechtsaf om na een pittig heuveltje het eerste doel van de dag te zien liggen. Begeleid door de stijgende zon en het geblaf van bijzonder actieve Spaanse hondjes wandelden we Villafranca del Bierzo binnen. Eén hond bleef ons hardnekkig volgen, tot aan de Puerto del Pardon, waar in vroeger tijden stervende pelgrims hier de volledige absolutie konden verkrijgen door de poort aan ter raken... mooie traditie, wij doen mee, al is het nog làang niet zover Net voor het dorpscentrum hebben we op een verlaten terrasje ons ontbijt genuttigd. Dan verder naar het grote plein voor de traditionele koffiebreak: Cafe Solo en Cafe Lette; grande per favor. De prijzen zijn hier overigens bijzonder laag in Spanje voor eten en drinken... twee koffies van stevig formaat mét gratis gebakje kosten samen net 2.30 euro...
En hop, daar gingen we weer, al begon hier en daar een knie pijnlijk op te spelen, later meer daarover... De weg werd een tikkeltje saai; langs en onder de autosttrade, maar de pracht van het landschap maakte alles méér dan goed. We wandelden een hele tijd tussen de steeds hoger wordende heuvels waardoor de enthousiast schijnende zon het ons niet té moeilijk kon maken. Een heel klein dorpje passeerden we ook nog, Pereje, letterlijk één straatje groot. En weer verder langs de autostrade, tussen de mooie groene heuvels, tot in Trabadelo, waar het hoog tijd werd voor een nieuwe koffiepauze op het terras van de lokale auberge, met een adembenemend zicht over het landschap.
De grote weg lieten we nu achter ons, en langs Postela trokken we naar Ambasmestos, waar we even pauzeerden langs de kant van de weg. De knieproblemen namen toe, en we besloten uit te kijken naar een farmacià. Maar lang niet ieder dorp heeft er zoéén, dus pas in Vega de Valcarco vonden we wat we zochten: twee stevige kniebanden én een bus Reflex-spray. Daar ook nog even een fruitstop gehouden, gekeken naar een mooie kerk in restauratie en weer verder, onder een brandende zon nu. De weg begon steeds nadrukkelijker te stijgen... De mensen die de Camino aangelegd hebben moeten écht hun best gedaan hebben om iedere schaduwplek te vermijden :)
Ruitella ruimde plaats voor Las Herrerias waar we een iets uitgebreider terrasje genoten; de waard bracht ons zelfs ongevraagd een portie heerlijke olijven en ververste eigenhandig onze watervoorraad... fijne mens!
De knieën werden mentaal voorbereid op de laatste etappe van de dag, onder een intussen niet minder dan verschroeiende zon (35 graden) trokken we eerst door een klein bosje om dan steil bergop te gaan. De weg varieerde van vals plat bergop tot stevig buiten categorie... moordend! Echt blij waren we niet toen we een stevige afdaling mochten maken, want we wisten dat ons einddoel hoger lag... En inderdaad, het laatste stuk van onze tocht ging bijna onmenselijk steil bergop, bocht na bocht, tot we eindelijk boven stonden. Even vermelden dat het landschap waarin we deze klim maakten van een ongeziene schoonheid was! Boven besloten we wijselijk om niet verder te klimmen en in La Faba te overnachten. Daar kwamen we bij een subliem gelegen auberge aan, naast een alleraardigst Romaans kerkje. De vriendelijke Duitse eigenaar nodigde ons uit voor een pelgrimsviering om 20 uur, iets wat we niet willen missen!
Uitgebreid douchen, slaapgerief installeren en verfrissen om dan het dorpje in te trekken; 20 inwoners (en blijkbaar bijna allemaal van dezelfde familie), een klein winkeltje en een kleine bar, meer moet dat niet zijn. Net als bijna iedere avond een menu pelegrino genomen: een voorgerecht (hier: macaroni met tomatensaus), een hoofdgerecht (hier: spek met eieren en frietjes), een nagerecht (hier: yoghurt) en een fles wijn ( Rioja of Del Bierzo) of water (lokaal Aldimerk). En dat alles voor een prijs van 8,5 tot 10 euro! We zijn enkel de eerste avond bedrogen uitgekomen, alle andere dagen was het goed tot uitstekend, zo ook vandaag.
Om 20 uur kwamen twee Franciscaner monikken uit Cebreiro voor de pelgrimsdienst. Een indrukwekkend gebeuren in Spaans en Engels, waar iedereen de pelgrimszegen ontving. Het was héél bijzonder en gaf een héél grote meerwaarde aan onze reis.
Nog even genoten van het heerlijke uitzicht (je waant je hier echt op het einde van de wereld) en dan op tijd ons bedje in... morgen wacht ons de zwaarste dag van allemaal.
Twee kanttekeningen: de pelgrims zijn voor 95 procent Spanjaarden, we ontmoetten tot nu toe 4 Hollanders (moeilijk af te schudden) een handvol Duitsers en Italianen, twee Fransen (oa Snurkie van de vorige nacht) en één Waal.
Ook nog: Spanjaarden zijn een bijzonder luidruchtig volk in de herbergen ;--)
Het was alweer een prachtige dag, we kijken uit naar morgen!
Van de nood een deugd maken, en we trokken het Hospital San Martin binnen, waar we een wifi-aansluiting vonden en dit verslag maakten. De bekroning van een mooie reis, de apotheose van bijna twee weken harde fysieke inspanning is hier, en we genieten met volle teugen! Straks trekken we terug de stad in, op zoek naar een bed voor onze laatste Spaanse nacht, om half zes hebben we een rondleiding in het museum van de kathedraal. Daarna nog iets eten en nagenieten, en morgen de bus op, naar Belgicà! Ons laatste verslag zal normaal morgenavond hier verschijnen. Aan alle supporters en volgers: dank voor de morele steun, we hebben het gehaald!!!!!!!
Negentien kilometertjes te gaan vandaag, dat is minder dan we tot hiertoe op één dag afgelegd hebben. Door verlaten straten trekken we weer op pad, aanvankelijk redelijk vlak gaat het door Santa Irene, San Montan en San Anton. De sfeer is optimaal op deze laatste échte wandeldag, maar er is nergens koffie te bespeuren, dus we wandelen vrolijk verder door bossen en langs kleine weggetjes, steeds rond en over, zelfs vaak onder de grote weg. In Amanal vinden we een hotel open, net op het moment dat het flink begint te regenen. Dankbaar slurpen we de koffie en genieten we van een croissant en chocoladebroodje. Intussen is de regen gestopt en kunnen we weer verder in een waterig zonnig landschap. Nu begint het flink te stijgen, maar we zien de kilometers tot ons einddoel wegsmelten aan een aangenaam tempo. Een korte drankstop vlak voor Villamaior en dan gaat het steil naar beneden, langs schilderachtige huisjes en een bijzonder mooie weg. Net voorbij het dorp gaan we weer steil bergop, tot we boven op de hoogvlakte staan. Vals plat, onder een stralende zon, die duidelijk aangeeft dat het intussen middag is, gaa het nu verder, langzaam maar langdurig omhoog, tot we in de verte het monument van Monte do Gozo zien opdoemen. Dat geeft ons vleugels, en we trekken door het dorpje het laatste steile stuk omhoog. Monte do Gozo binnenstappen voelt al een beetje aan als aankomen; we weten dat het van hieruit gewoon bergaf gaat, recht naar Santiago. Aan het monument krijgen we inderdaad het beloofde uitzicht over de stad, al zien we de torens van de grote kathedraal nog niet staan. Toch is het gevoel nu al overweldigend; het einde van ons grote avontuur is nu wel heel dichtbij. De apotheose ligt aan onze voeten, maar we wachten nog tot morgen om toe te geven aan de aandrang om verder te trekken! Aan de albergue staat een bescheiden rijtje rugzakken, waar we de onze wàt graag bijzetten. Even wachten, en stipt om 13 uur kunnen we inchecken. Een kamer met acht, waaronder twee Spaanse jongens en een Deen. Na het douchen besluiten we onze was eens machinaal te doen, terwijl we dit verslag maken.Morgen trekken we de stad in en hebben we ons einddoel bereikt. Het was een uitzonderlijke tocht tot nu toe, waarin we iedere dag opnieuw overvallen werden door de natuurpracht in dit boeiende land. Gemakkelijk was het tot nu toe zeker niet altijd; de voorbije dagen werden we toch een beetje geteisterd door lichamelijke ongemakken. Maar dat is het grote voordeel van met twee op weg zijn; je haalt elkaar er steeds weer bovenop, je hebt letterlijk en figuurlijk een grote steun aan elkaar. Het is heel fijn, en een hele intense ervaring om deze wondermooie ervaring met iemand te delen. Zij die een beetje gaan rusten en zich gaan voobereiden op de grote dag van morgen zenden jullie zonnige groetjes uitt het schitterende Spanje!
