xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Veel volk opnieuw voor de 16de uitgave van het petanquetornooi.  Veel volk, veel mooi volk ook,  maar vooral veel gezellig volk! Geen (of weinig) muggenzifters, beroepszagen of azijnpiessers, maar hoofdzakelijk leutige mensen, die weten wat leven is!
Gezelligheid troef!!  

Natuurlijk moet er gespeeld worden, en dat gebeurt met ambitie: winst en verlies zijn bepalend voor het verdere verloop. Overleven of eruitvliegen, daar komt het ballengegooi op neer! Het verschil is soms heel erg klein en kan te wijten zijn aan wat geluk, of ongeluk, of aan een klein steentje dat de in gedachten winnende worp doet afbuigen tot een catastrofale “perte totale”. Doorgaans wordt op de openingsavond het kaf van het koren gescheiden. Alhoewel. Echt goede teams kunnen de eerste dag onderuit gaan en roemloos verdwijnen: “het kan verkeren”, dat wist dichter Bredero al een paar honderd jaar geleden. Maar toch: zeg er maar donder op dat een “platte pannenkoekenteam” het tornooi niet wint! Winnen is alleen weggelegd voor een echt goed team: toevallig super die twee dagen, het kan, of gewoon altijd goed, en altijd op post, het is meestal zo.

Het was bij de editie 2010 niet anders. Er werd gegooid, gerold, gebold, geschoten, erop of ernaast! De petanqueballen werden gewikt, gewogen, gelanceerd en daarna vooral bekeken. Van dichtbij (bij een precisie worp), of  vanop een verre afstand (bij een “fosse queue”). Ook de toeschouwers spelen hierbij een belangrijke rol. Zij aan zij geposteerd staan zij op de aangelegde boordstenen, die zeer stabiel zijn (dat kan niet anders, gezien het reeds getorste gewicht in al die edities). Het publiek is altijd talrijk: meestal in jeans (dresscode?), al dan niet lang tot op de sportschoen, of “short” tot aan de knie (als het heel warm is), en dan wel met aangepast schoeisel (short met daaronder zwarte, witte of bruine kousen plus laqué platte schoenen zijn zeldzaam). En er is een standaardhouding op de boordsteen: de ene hand gaat in de broekzak, de andere hand is nodig voor het vasthouden van het bijhorende drankje: een pilsje is gebruikelijk, net zoals de “ricard”, door sommige trouwe deelnemers “pomme l’eau” genoemd.

Het publiek gromt (“toch zo niet!!” en “twa kweet nie oeveel plekke dernaast!!”),  of knikt goedkeurend (“zeker da, tgaapte lik nen oven!!). Nu en dan is er een enthousiasteling  (“skoone biele!!”)  Soms ontstaat er twijfel en dan komt de kreet: “Pollie, kunde keer kom’n meet’n” en dan komt de scheids, of het nu Pollie is of één van de andere bewonderenswaardige arbiters. Want dan staat veel op het spel! In het heetst van de strijd is iedereen gespannen. De scheids schrijdt naderbij en moet de toestand eerst overschouwen. Daarna moet hij in hurkhouding, met de ene knie op de grond, netjes tussen de betwiste ballen, en vervolgens plooit of rolt hij zelfverzekerd de meter uit. Elke beweging van de scheids wordt nauwlettend gevolgd. Een uitschuiver van de scheids is een drama! De ballen mogen niet getoucheerd worden! De meter moet goed worden bewogen, tussen cochonnetje en de betrokken ballen, en dan moet een duidelijk en onbetwistbaar oordeel worden uitgesproken: “die bal is het dichtst!!”. Hulde hierbij aan alle arbiters, die zich al die keren staande wisten te houden!  

Vrijdagavond laat (= zaterdagmorgen vroeg)  komt dan de onverbiddelijke uitslag. De beste 24 gaan door. Het nieuwe berekeningssysteem via de “moyenne” zorgt hier en daar voor een kleine ver(r)assing, maar er zijn geen echte “surprises”. De werkelijke toppers blijven op post en het is voor iedere aanwezige in de keet op dat gezegende uur duidelijk dat de strijd hard zal zijn.  Er wordt nog even geklonken en gelachen, links en rechts wordt gevraagd “zij d’r nog bij?”en dan is het tijd om vol verwachting en toch enigszins geladen de bedstonde op te zoeken. Nog een pufje (van die laatste pint) en een zucht (wegens de vermoeidheid) en dan tevreden even het kopje leggen, in de wetenschap: binnen de 24 uur kennen we de winnaar! Slaapwel!!

De zaterdag brengt in de vooravond geen onverwachte wendingen. De “Classics” geven niets prijs en wijzen hun tegenstanders in de eerste ronde de weg naar de bar, waar zij hun verlies kunnen wegspoelen, dankzij de sublieme inzet van de barmannen en barvrouwen, die het hele weekend lang honderden mensen met veel sympathie blijven bedienen: ook hier is een  tussentijdse hulde op zijn plaats!

Hoe kleiner het deelnemersveld, hoe groter de spanning. Want dan moeten de Groten der petanque in Desselgem tegen elkaar het veld in. Oldies botste in de kwartfinale tegen Dries-Eyen, dat op vrijdagavond voor de eerste opmerkelijke uitslag had gezorgd door de doorwinterde “Oldies” met 11 tegen 10 te kloppen. Dat was een luide klop op de deur van de “Classics” om tot het gild der Groten toe te treden en zie, in de kwartfinale staan beide teams weer tegenover elkaar, nu op plein vijf, met een ticket halve finale als inzet en met een stijgende spanning, dankzij de aangroeiende schare kijklustigen. Het spektakel groeit uit tot een zij-aan-zij, nipt gewonnen door de Oldies.  

Aan de andere kant van de tabel kan de opmars van de Casa-teams niet aan banden worden gelegd. De samenstelling van de halve finales liegt niet: halve finale één is Casa tegen Casa, zij het onder een afwijkende naam. Halve finale twee gaat tussen de Oldies en de Colleboys, een drietal viriele en frivole jongeren, met strakke witte polo’s en een uitermate modieuze blauwe pet, die nooit afging. Die hele ploeg ging trouwens niet af, niet op vrijdagavond tijdens de selecties, niet tijdens de afterparty waar ze ambiance blijven maken, zingend, springend, armen en de hele body in de lucht, dat maakt indruk en levert sympathie. Maar dan moeten ze in de halve finale wel tegen de Oldies om dan in de finale één van de twee Casa’s te viseren. Het team “witte polo-blauwe klak” gaat onverstoord op zijn elan door: “ wie houdt ons tegen?”. De gerenommeerde Oldies worden aanvankelijk weggeblazen! Het ene punt na het andere komt op de tabel en Willy, Carlos en Luc, het trio Onverstoorbaren moet even inhaleren en vooral incasseren. “Jezus Christus”: 11-1 voor de Colleboys en niets laat vermoeden dat de storm zal gaan liggen. Het publiek is daar, met sympathie voor de Oldies, die plots als reddende engelen tegen de Casa-orkaan worden gezien, want ook de witte polo’s worden door velen in het Casa-kamp gesitueerd. Het onverhoopte gebeurt: de wedstrijd kantelt en beetje per beetje, puntje bij puntje, komen de Oldies dichterbij. Het naderingsproces is kenmerkend voor een echte Oldie: kalm beginnen, rustig blijven als het niet onmiddellijk lukt , en eenmaal de motor aanslaat gestadig doorgaan, tot het uiteindelijke doel wordt bereikt: de uitschakeling van de onverwoestbare tegenstander, een feit dat door Willy, outstanding in die wedstrijd, met een ongeziene dansronde wordt gevierd.  

En dan is daar de langverwachte finale!! Er is even een klein uitstel, veroorzaakt door de weergoden, die duidelijk even van de emoties moeten bekomen. Gevolg een regenbui die het publiek onder de tenten en in de bar duwt. Tijd voor commentaar: “Ei da al ooit gezien, zo ne match, en dan diene dans, jawadde, peisje da ze de Casa kun’n klop’n”? En dan volgen verschillende reacties, niemand die het weet, “nog een pintje, of wat drink je?”, “geef maar ne ricard!!”, en dan plots klaart het op, de stoelen worden langs de baan geschoven, op de tweede rij rechtstaand de kijkers die nog even over en weer naar de bar willen kunnen ‘”Gij ook nog een’n?”, maar de rest zit op de inderhaast bijgeschoven stoelen,  met de blik op Central Court, en op de finalisten: aan de ene kant Lieven (“Averill”), Berrie en Frederik D’Hollander (“Man, dien kan skieten!!”) tegen Old Stars de “Oldies” met Lukie (Vandorpe), Carlos met de mysterieuse blik en fantastische snor, en Good Old Willy, boegbeeld van de Oldies, onverzettelijk en verkwikkend ambitieus, met sigaar en veel zin om te winnen.

“Let the beast go”!! De finale gaat op en af: dan eens de Casa wat weg, niet veel, niet genoeg om onrust te zaaien bij de Oldies, die met de minuut groeien; “D’Hollander “skiet inderdaad fantastisch” (het is ook een mooie en vriendelijke man), maar aan de andere kant heeft ook Willy zijn kanon op scherp gesteld. Het is een mooi spel!! Zenuwen gespannen tot op het bot. Concentratie ten top. Topconcentratie leidt tot verwarring. Een voorbeeld: de Oldies zijn aan zet, Willy knikt naar Carlos, Carlos knikt terug, neemt het cochonnetje (zwijntje), knipoogt nog even naar Lukie, de andere placeur van de Oldies (Willy is de skieter, placeert indien nodig). Iedereen leest in de knipoog van Carlos: “ik zal het cochonnetje mooi naar ons spel placeren”, iets dat het publiek trouwens gewoon is van Carlos. Groot is de verbazing bij alle omstaanders als Carlos niet het cochonnetje maar wel zijn eerste bal op het terrein placeert!” Mooi en sportief dat de Casa hartelijk met deze verstrooidheid kan meelachen  en geen andere eisen stelt.

De wedstrijd gaat over en weer en opnieuw is er commentaar met de megafoon van een ongelooflijke sexy Madame met een even zwoele stem, volgens mij is ze wel een beetje voor de Casa maar haar voorkomen pardonneert dat tenvolle. De Oldies plooien niet onder dat sexy geweld: “echte mannen weten waarom” en dat waarom is de zege, die trofee, die ze na een spannende wedstrijd in de wacht slepen. De ontlading is terecht en heel mooi, met een euforische Willy en meegenietende Lukie, Carlos en supporters. Maar vooral ook heel mooi door de sportieve houding van de Casa-Group, die met spelers, supporters en de sexy Madame fantastisch meevieren met de winnaars en publiek.

Hartverwarmend zijn zo’n bijeenkomsten in dit België, dat verstart door een levensbedreigende verzuring. Op het Petanquetornooi (met welgemeende hoofdletter) is dit het tegenovergestelde: geen verzuring maar verzoeting van het leven, geen azijnpiesserij maar vreugde, geen gezaag, geen gebonk, geen geklop, alleen maar goedbedoelde schouderkloppen, veel leute en hartverwarmende gesprekken.

Daarom een welgemeend woord van dank en erkenning aan de initiatiefnemers en aan alle medewerkers.
Jullie organisatie bezorgt heel veel mensen uren plezier.
Echt waar: jullie tornooi is een zegen  voor Desselgem.
Proficiat!!!
Keep up the good work!!!

Luc Pauwels 22 juli 2010