dit is dus mijne blog se. De blog van ne cafébaas/journalist. Rare combinatie, ik weet het. Het leven heeft nu éénmaal rare wendingen in huis. Gelukkig maar, zou ik zo zeggen, anders werd het wel erg saai. Stel u voor dat we alles konden plannen en bijgevolg perfect weten wat er ons morgen te wachten staat. Dan waren we toch allemaal topvoetballer, piloot of  acteur. Hier en daar een flik en een stoere brandweerman. Geen vuilnismannen en poetsvrouwen meer te vinden. Vraag is dan natuurlijk hoe die rijke acteurs, piloten en zangers nog proper kunnen leven.

Ff weer to the point. Liesbeth (mijn wederhelft, voor zij die ons niet kennen) en ik baten dus sinds kort de cafetaria van een sporthal uit. Tof werk moet ik nu toegeven, de eerste twee weken dacht ik daar heel anders over. Drie dagen waren we bezig toen de moed me in de schoenen zakte. Roepende klanten, bestellingen vergeten te maken, sleutels kwijt, hetzelfde met de bankkaart,.... helemaal zot vreesde ik te worden. Het heeft echt niet veel gescheeld.

Ondertussen is de situatie wat in de plooi gevallen. Een pintje tappen bezorgt me geen stress meer. Zelfs lastige klanten weet ik stilaan aan te pakken. Ik heb trouwens gemekrt dat ik het liever erg druk heb dan 'zo wat tussenin'. Als je geen tijd hebt om je op te jagen, doe je dat ook niet :). Ik toch niet.

Ok, er zijn natuurlijk mindere kanten. Ik mis het voetballen. Het fysiek uitleven om nadien de verloren vloeistoffen aan te vullen in de vorm van vloeibaar goud. Het eindloos discusiëren over de toegepaste taktiek. Hier gebeurt dat ook, maar van basket-speelschema's heb ik (voorlopig) geen kaas gegeten.

Ondertussen heeft iedereen wel een beetje een beeld van wie ik ben. Op deze blog hoop in nu en dan mijn gedachten, gevoelens, ervaringen, kritiek en levenswijsheid (sure) neer te pennen. Als de tijd me het toelaat toch. Tja, tijd moet je maken zeker. :)

Tot de volgende!