U daar, ja, u mijnheer, u die in zijn bureau een hele dag niets anders doet dan luid telefoneren en ondergeschikten uitkafferen - en u mevrouw, u die mij zomaar passeert op het grindpad met die hoge stapel papieren in uw handen waardoor u nauwelijks nog het groen in deze weelderige stadsoase opmerkt - en u, u die enkel nog oog heeft voor de nulletjes en eentjes op het flikkerende scherm voor u - en ook u, u met die doffe blik in de ogen en cynische opmerkingen over de alledaagsheid van het bestaan … kijkt u eens even weg van de ons omringende jachtigheid en laat u door mij overreden een blik te werpen doorheen dit tot nu toe goed verborgen gehouden luikje, een blik op een wonderlijke werkelijkheid die we ons misschien vaagweg nog kunnen herinneren.

Ik wil u namelijk meevoeren naar de gedachtewereld van een schrander, onbevangen meisje met nieuwsgierige handjes en oogjes, door iedereen Pepeltje genaamd. Ze vindt het fascinerend alles om haar heen te ontdekken, van de living bezaaid met klimobjecten, over de verboden keuken vol gevaarlijke voorwerpen tot en met die fascinerende tuin met ontelbare grassprietjes die je zomaar kan uittrekken. En het liefst doet ze al deze ontdekkingen met een lepeltje in haar hand, want ze is erg dol op lepels.  Of pepels zoals zij het zo mooi zegt, vandaar dat iedereen haar Pepeltje noemt. 

07-06-2012, 00:00 geschreven door SVH  

Pepeltje heeft dan ook ontdekt dat je ontzettend veel dingen kan doen met een voor onze volwassen ogen doodgewone lepel.  Zo kan je het lepeltje in je ene handje vastnemen en doorgeven aan je andere handje, of je kan er mee wijzen, je kan met het steeltje in je oortje steken (maar dan moet ze wel oppassen dat mama dat niet ziet, want dan wordt ze altijd erg boos), je kan er je oogjes ermee bedekken en zo piepekoe spelen met papa, je kan het verstoppen (maar niet te lang want anders weet Pepeltje niet meer waar ze het verstopt heeft en wordt ze heel verdrietig), je kan er mee in je appel pulken, je kan er je beleg mee opeten (maar dan wel volgens de vaste rituelen, namelijk eerst de boterham vakkundig dissecteren en daarna je plakje kaas in stukjes oplepelen), je kan er eindeloos lang steentjes mee opscheppen om het gras er mee te bezaaien (wat dan eigenlijk weer niet mag van papa), je kan er mee gooien, … Ach, je kan er zoveel mee doen en daarom is ze er zo aan verknocht. Als ze 's morgens met slaperige prutoogjes uit haar bedje bezaaid met knuffels wordt gehesen, is haar eerste bekommernis een lepel te bemachtigen. De prut uit haar oogjes verdwijnt meteen als mama haar direct na het ophalen een lepeltje in haar handjes duwt (liefst een felgekleurde lepel van plastic) zodat ze er dolenthousiast mee kan beginnen zwaaien, want dat is het allereerste wat ze er mee doet, elke morgen opnieuw en altijd weer met trotse pretoogjes.  Pepeltje heeft dan ook het liefste dat mama haar wakker maakt want papa is nogal nors des morgens en het duurt een tijdje vooraleer hij doorheeft dat zij absoluut niet zonder haar lepeltje verder kan.  

10-06-2012, 00:00 geschreven door SVH  

Vandaag is ze bezig met de verkenning van de uiterste hoek in de living. Om er te geraken, moet ze vanuit de keuken eerst langs het wasrek, dan over de zetel (ze kan er ook wel langs hoor, maar erover is zoveel plezanter) en tenslotte onder de tafel door, en ook hier weer kan ze er langs, maar eronder is natuurlijk uitdagender. Ze is hier al meerdere malen geweest, maar vandaag vindt ze het de hoogste tijd deze hoek, waar de kast met spullen van mama en papa staat, nog grondiger te onderzoeken dan ooit voorheen. Nu, voor haar is elk onderzoek opnieuw een heuse ontdekkingstocht als ware het weer de eerste keer. En ja hoor, haar vermoeden wordt bewaarheid wanneer ze achter het laag tafeltje met de bloempot een lepeltje ziet liggen; waarschijnlijk door haarzelf hier achteloos neergelegd bij een vorig onderzoek zonder dat ze er nu nog enige herinnering aan overhoudt.

"Pepel, pepel, pepel", roept Pepeltje verrukt en terwijl ze zich haast onder de tafel, over de zetel en langs het wasrek om de gevonden schat, want voor Pepeltje is een gevonden lepel het equivalent van een heuse goudschat, aan mama te laten zien, struikelt ze over een rondslingerende brandweerauto. Maar Pepeltje is te opgewonden om als dood te blijven liggen en zich uitvoerig door mama te laten kussen, een trucje dat elke keer wel lijkt te lukken, staat weer op en rent verder. Mama die de bons hoort, laat de was liggen en haast zich naar de living. Maar als ze de hoek omdraait, botst Pepeltje tegen haar benen aan en slaat achterover op de grond. Pepeltje is helemaal van slag. Hoe kan dat nou, vraagt ze zich af. Achter deze hoek staat normaal toch niets. In normale, constante omstandigheden moet het toch mogelijk zijn een stompe hoek aan deze snelheid te nemen?  Piekerend blijft ze op de grond liggen en doet haar eerdere berekeningen nog eens over tot ze door twee slanke armen omhoog wordt gehesen en overstelpt wordt met kusjes en troostende woordjes. Nu wordt het nog mooier, bedenkt ze zich: ineens staat hier iets waardoor je pal achterover valt en staat mama in de buurt om je te verwennen. Dat moet ik later toch nog eens beter onderzoeken.  Maar de kusjes van mama overweldigen haar zoals immer en genietend kirt ze als mama gekke geluidjes blaast in haar nekje.  Pepeltje giert het uit en vergeet helemaal wat ze nu eigenlijk tegen mama wilde zeggen.

"Pepeltje, je moet goed uitkijken waar je heen rent hoor ", zegt mama en onderzoekt of Pepeltje geen kwetsuurtjes heeft opgelopen door de botsing.

"Ga maar gauw terug spelen, dan kan mama de was verder doen."

Mama zet Pepeltje neer, draait haar tot ze in de juiste richting staat, in de richting van de living, en duwt haar met een kleine tik op de billen vooruit.  Door de lekker knusse pamper voelt Pepeltje deze tik niet aan als een klets, maar doet het bij haar vaagweg herinneringen oprijzen aan vroegere tijden. Half verdwaasd ziet zij zichzelf als kleine baby in de armen van haar mama liggen, mama die zachtjes een liedje zingt en tegelijkertijd ritmisch op haar billetjes klopt tot ze helemaal in slaap sukkelt.  Maar die gedachten verdwijnen evensnel weer als ze op de grond voor haar de gevallen lepel ziet liggen.

"Pepel!"

Ze raapt hem op en loopt terug naar de hoek alwaar ze haar inspectieronde verder zet, want een hoek met zo'n grote schat verdient een grondiger onderzoek. En als Pepeltje zich inprent aan een grootschalig onderzoek te beginnen, dan zal dat onderzoek uitermate grondig worden uitgevoerd.  In die hoek staat langs het tafeltje met de bloempot een oud, op hoge poten, afgebladderd kastje met daarin een heleboel onbeduidende dozen. Pepeltje heeft mama en papa hierover wel eens horen praten, mama vond het kastje lelijk en wilde het weg, papa wilde het behouden want hij had gekregen van zijn oma en het was nog eens verrekte handig om zo de dvd's verborgen te houden voor Pepeltje, en wil nu wel eens ontdekken wat het geheim is dat zo nodig dient beschermd te worden.

Ze zet zich voor de kast en draait de stok die er opsteekt helemaal om, dat heeft ze mama en papa al veel zien doen, waardoor de rechterkastdeur makkelijk opengaat. Ze weet dat mama en papa daarna nog achter het gesloten deurtje rommelen om ook die deur open te krijgen, en ze voelt inderdaad op die plaats een ingewikkeld klepje hangen, maar het lukt haar niet deze zijde te openen. Enige tijd blijft ze aan dit klepje rommelen want ze vindt het niet fijn als iets niet lukt, maar geeft uiteindelijk op en bedenkt dat ze nog wel op een mogelijkheid zal komen om de donkere hoek in deze kast te verkennen.  

De kast ligt vol oninteressante rommel die ze achteloos achter haar rug op de grond kiepert. Voor haar is dit niet gewoon maar rommel, maar het bewijs dat een belangrijk iets dient beschermd te worden en doet daarom naarstig verder. Als ze de rechterkant helemaal heeft uitgerommeld en nog steeds niets van waarde heeft gevonden, besluit ze in de krappe kast te klauteren om van daaruit het verborgen linker gedeelte verder te onderzoeken. Voorzichtig steekt ze haar hoofdje in het donker en steunt op de rand.  Eerst ziet ze niets speciaals liggen, enkel dezelfde rommel als aan rechterzijde, maar haar nieuwsgierigheid is te groot en ze leunt verder voorover. Terwijl ze haar handjes op de rand  laat steunen, brengt ze haar knietje omhoog om verder te kunnen kruipen, maar van zodra ze met haar volle gewicht op haar knie steunt, begint het oude, wankele kastje te kantelen.  Ze bemerkt dat iets niet klopt en wil ook haar andere knietje op in de kast hijsen, maar door het hellen verschuiven de dvd's die nog in de kast liggen en versterkt dit zo het kantelen. Verschrikt wil ze zich oprichten, maar door deze beweging stoot ze met haar achterhoofd tegen de schuine plafondzijde aan.  Het kastje kiept nu helemaal over haar heen en ineens is het erg donker voor Pepeltje.

"Weeral vreemd", denkt Pepeltje bij zichzelf terwijl ze gezeten op haar knietjes de binnenkant van het kastje aftast.  "Waarom krijg ik mijn oogjes niet meer open", vraagt ze zich af "en hoe komt het dat die kamer zo klein is geworden?" "Ik zal mama maar eens roepen, die weet hier wel weer raad op, zoals altijd".

Maar als Pepeltje heel hard MAMA roept, vliegen de mama's haar rond de oren. Verschrikt stopt ze met roepen. "Wat was dat?" Nu roept ze nog eens MAMA en weer hoort ze anderen ook mama roepen. "Dat zijn kindjes die hun oogjes ook niet meer openkrijgen", zegt ze tegen zichzelf en ineens is ze toch wat gerustgesteld dat zij niet de enige is met dit ongewoon probleem.  Zou mama misschien piepekoe met haar aan het spelen zijn en is daarom alles zo anders nu?  Dat moet het zijn! Ze houdt haar handjes voor haar ogen, gluurt tussen haar vingertjes door, maar kan nog steeds niets ontwaren, en stoot dan de bijhorende woordjes uit: "Waar is Pepeltje, waar is Pepeltje?". En ja hoor, het werkt! Want als ze haar handjes voor haar oogjes weghaalt, staat mama ineens voor haar met het wit, afgebladderd kastje in haar handen. "Piepekoe", zegt Pepeltje en strekt haar handjes uit zodat mama haar kan optillen.  Met een geamuseerd doch ietwat bezorgde frons tilt mama Pepeltje op en fluistert zachtjes "Mijn kleine aap" terwijl ze haar voor de tweede keer in slechts een kwartier tijd overlaadt met kusjes. 

Opgewonden vertelt Pepeltje wat haar is overkomen en mama moet toch bewonderend toegeven dat tussen deze schattige brabbelgeluidjes enkele echte woordjes duidelijk verstaanbaar worden.  

11-06-2012, 17:25 geschreven door SVH  

Pepeltje heeft een vriendje, Wiwi genaamd, en die volgt hem overal. Eigenlijk ziet Wiwi er niet meer echt gezond uit: het zwarte topje van zijn neus is half opgepeuzeld en bengelt met miniscule draadjes aan de rest van zijn hoofdje, zijn vacht vertoont donkere, grove plekken en zijn achterkant is al eens terug dichtgenaaid door oma.  Maar dat deert Pepeltje helemaal niet, zij vindt Wiwi nog altijd de liefste beer die er bestaat en zou hem tegen geen enkele andere beer willen ruilen.  Mama heeft trouwens al een paar keer voorgesteld Wiwi te vervangen door een nieuwere wiwi, maar daar wil Pepeltje helemaal niet van weten, en dit tot wanhoop van mama. Maar mama ziet er toch ook niet elke dag even goed uit en toch blijft Pepeltje haar de allerliefste mama van heel de wereld vinden! 

Alles doen zij en Wiwi samen: ze gaan samen op zoek naar lepels, ze eten samen, ze halen samen alle dvd-doosjes leeg, ze staan samen in de hoek, ze lezen samen boekjes, ze zitten samen op het potje (zij al op de grote wc, Wiwi op een speciaal voor haar gemaakt potje), ze slapen samen...

Samen staan ze sterk en ontdekken de wereld die zij rondom zich zien. En er is nog een voordeel: Wiwi heeft geen schrik van Muis de kat. Pepeltje voelt haar beentjes altijd week worden als Muis langs haar doorloopt, maar Wiwi niet, die blijft even stoer.  Muis is al veel langer dan Pepeltje in het huis en is heel lui.  Dat weet Pepeltje wel, want telkens als Pepeltje door het huis loopt op zoek naar lepels, komt ze Muis wel her en der tegen en altijd ligt ze dan te suffen. Dan weer op de zetel, maar dat mag eigenlijk niet van mama, op de chauffage, onder de kast, op de was, dat mag ook niet van mama, maar Pepeltje moet toegeven dat Muis dat goed heeft uitgekiend want daar ligt ze toch wel lekker zacht, op mama haar schoot, dan zou Pepeltje wel willen dat ze net zo flink is als Wiwi en zou ze zo de poes willen wegjagen om zelf op mama haar schoot te gaan zitten, maar ja, dat durft ze toch niet hoor. Overal komt ze Muis wel tegen, en meestal slaapt ze, maar nooit in haar hokje dat mama speciaal voor Muis heeft klaargezet. 

"Gekke poes" zegt ze dan ook altijd als ze haar, van ver, ziet, " waarom slaap je eigenlijk nooit in je eigen bedje". Maar Muis antwoordt nooit. Als ze Pepeltje hoort roepen, trilt ze enkel met haar ene oortje, zwiept eens met haar staart en slaapt rustig verder. 

Maar Pepel is ook erg geïntrigeerd door Muis. Muis loopt zelf ook rond, als ze eens niet slaapt en haalt ook streken uit. Mama kan dan heel boos worden op Muis, net als ze boos kan worden op Pepeltje als zij iets verkeerd doet, maar dan maakt Muis een grappig, ronkend geluidje en dan is mama weer heel lief tegen haar. "Dat moet ik misschien ook eens proberen", denkt ze dan bij zichzelf. Ook als Muis slaapt, merkt Pepeltje dat Muis anders is dan de dingen die ze rond zich ziet en dat fascineert haar toch.  Een keer was ze naar Muis aan het staren en zag ze zichzelf in de weerspiegeling van de ruit achter Muis. Ze zag dat ze er erg anders uitzag dan Muis hoewel mama Muis bijna net zo graag ziet als haar en Muis net als haar als een klein kindje vastneemt en knuffelt.  Mama zegt altijd dat babytjes uit de buik komen, maar zou Muis daar dan ook uitkomen?  Had ik zoals Muis kunnen uitzien?  Zo stond ze voor zich uit te staren, tot Muis ineens wakker werd van gekletter en vliegensvlug de keuken indook, Muis ruikt immers heel goed wanneer haar eten klaar is en dan is ze wel wakker, waardoor Pepeltje enorm schrok en onbedaarlijk begon te huilen tot mama haar kwam troosten. En toen ze eenmaal getroost was, was ze niet alleen vergeten waarom ze zo geschrokken was, maar ook waar ze aan het denken was en zag ze Muis weer gewoon als een heel luie kat.

Maar voorlopig blijft de poes een fascinatie voor haar, een fascinatie van op afstand weliswaar, en verdelen ze het hun toegekende territorium netjes in twee: als Muis in de keuken ligt, kan je Pepeltje ver daarvandaan vinden.

24-06-2012, 16:39 geschreven door SVH  

Pepeltje beleeft elke dag als was het de meest wonderlijke die ze heeft beleefd en ooit nog zal beleven. Elke dag opnieuw is voor haar een immense uitdaging en een vat vol ontdekkingen. Misschien vindt ze vandaag wel de Grote Lepel, de lepel aller lepels, of komen onverhoopt oma en opa op bezoek, of krijgt ze pannenkoeken te eten, of een boterham met choco, nog beter. Maar soms begint een dag ook niet zoals ze had gehoopt. Vaag herinnert ze zich nog dat ze voor ze ging slapen buiten tussen de bloemen op zoek was gegaan naar de Grote Lepel, maar nu regent het zo fel dat ze binnen moet blijven. Dat vindt ze normaal niet erg hoor, binnen is zo veel te doen en als het niet had geregend, zou het goed gekund hebben dat ze ook een hele dag binnen was gebleven uit eigen wil, maar nu het wel regent wordt ze gedwongen binnen te blijven en het is net dat dwingende dat een invloed heeft op haar humeur.  Wezenloos staat ze samen met Wiwi naar de regendruppels te staren die op het grote raam van de keuken in lange slierten naar beneden rollen. Ze ziet niet hoe mensen zich door deze stortbuien haasten op zoek naar een droog onderkomen, ze ziet niet hoe de nieuwe lente-bladeren kreunen onder dit natuurgeweld, ze ziet niet hoe de bloemen zich gesloten hebben om het watergevaar af te weren, ze ziet niet hoe regenwormen, gedwongen door de onderstromende tunnels, zich naar boven wriemelen, ze ziet zelfs niet de bliksemschichten verderop in de straat die geenszins een voorspoedig einde aankondigen van het huidige onweer. Neen, ze staat daar maar en fronst de wenkbrauwen.  Kleine gedachten borrelen op in haar nog prille hersenen.  Ze pakt Wiwi op ooghoogte zodat ook Wiwi kan zien wat zij aan het denken is.

"Kijk Wiwi, die druppeltjes moeten allemaal naar omlaag", zegt ze en kijkt veelbetekend naar Wiwi of hij begrijpt wat ze bedoelt. Ze ziet dat Wiwi apathisch voor zich uit blijft staren en het allemaal niet zo goed lijkt te begrijpen.

"Je ziet toch dat sommige druppels blijven hangen en andere naar beneden glijden" probeert ze nog eens. "Maar ze moeten allemaal naar onderen! Ze kunnen niet naar boven en als de zon komt, moeten ze allemaal onder zijn. Sommige druppels willen niet naar onder gaan en blijven hangen. Maar dan komt zo een druppel van boven die weet wat ie moet doen en neemt de druppel die wil blijven hangen, mee. Zo gaat dat.  Druppels moeten altijd naar onderen gaan, ze kunnen niet anders."

Weer kijkt ze of Wiwi het deze keer snapt, maar nog steeds ziet ze hem schaapachtig naar de drupppels staren.

"Kijk", zegt ze en gaat op haar knieën voor het venster zitten,  "neem bijvoorbeeld deze druppel" en ze duidt een dikke druppel aan die ongeveer op een half metertje van de grond is blijven hangen. "Nu wil die druppel blijven hangen want die denkt dat het zo moet, maar dadelijk komt er een slimmere druppel van boven en zegt dat ie toch naar onder moet. Kijk maar."

Op dat moment komt er inderdaad een sliert van boven die net de druppel kruist en het vochtig belletje meesleurt naar onder.

"Zo moet dat" zegt Pepeltje en staart zelf wat voor haar uit.  "En zoals de druppels naar onderen moeten, moeten wij altijd op zoek gaan naar lepeltjes. Dat moeten wij doen." voegt ze er aan toe, zelf niet heel goed begrijpend wat ze hier nu eigenlijk mee bedoelt.

Zo blijft ze nog eventjes met Wiwi op de grond zitten tot mama ineens achter haar staat en vraagt wat ze ziet.  Maar haar gedachten hebben Pepeltje zo moe gemaakt dat ze enkel nog haar handjes kan uitstrekken om zich te laten vastpakken.  En op die armen van mama zit ze goed, het voelt of dat de plaats is waar ze moet zijn.

28-06-2012, 15:55 geschreven door SVH