en we vliegen met een zucht naar boven in de lucht...
10 augustus; en we vliegen met een zucht naar boven in de lucht
t Zit er op t is gedaan, de allerlaatste dag breekt aan
van wat een schitterende reis was. Ik word wakker met een bloggende Thomas
naast me alles om jullie op de hoogte te houden hé. De laatste douche onder
lauw water, het laatste ontbijt. Het wordt steeds vreemder om Malarone te nemen
(pillen tegen malaria). Iedereen pakt, herschikt, propt de vuile was ergens
tussen, tot we eindelijk de kamers kunnen verlaten en de sleutels van onze
kamers kunnen inleveren.
Bart heeft een taxi gebeld, maar die wil maar niet komen
opdagen. We bellen nog eens 5 minuutjes, er is veel verkeer is het antwoord
maar als we een kwartier op de stoep staan met alle bagage, komt de
baliebediende zeggen dat de taxi niet meer kan komen panne Dus we schaken
twee andere taxis en gooien en springen erin. We kunnen nu met zekerheid niet
meer tijdig de luchthaven bereiken. Ik zie de aalscholvers zitten op de lantaarnpalen
langs de kust en neem in stilte afscheid. Debbie wordt zenuwachtig van de
galantste chauffeur van heel Peru (een zeldzaamheid in een stad waar overal
bordjes staan die aansporen om vooral NIET te claxonneren); het type dat nu
vereist is heet bitch en rijdt iedereen van de baanJ.
De inkomhal van de luchthaven is superdruk . Maar de
Iberia-incheckbalies zijn leeg. We zijn ferm te laat. Een voordeel: we moeten
niet aanschuiven. We lopen als de bliksem alle procedures door worden
gecontroleerd, gescand, gestempeld en hup er resten ons toch nog luttele
minuten in de taksvrije zone om lokale productjes aan te schaffen met de
resterende Soles . On the house voor iedereen Pisco Sour als we terug zijn.
Dit is het menu:
-Pisco
Sour: the original con limone10
Sol
-Pisco Sour Maracuja12
Sol
-Pisco
Sour Chiccha Morada 12
Sol (Alleen in de bar van Christel en Thomas)
-Pisco Sour Mango 12
Sol (Alleen in de bar van Debbie en Bart)
Wel bij ons thuis te nuttigen natuurlijk.
Ondertussen hangen we boven in de lucht en hoewel we jullie
allemaal graag willen terugzien, is het balen. Bé, bla, eeak,waaa, euuug . Er komen brute, Spaanse
wijfhostessen langs met sapjes (vergeef me mijn taalgebruik). Ze geven ook een
boterham tonijn die lijkt op een sponske van den afwas; het wordt grondig
ontleed door Mira.
Na een dagje Lima-stad gisteren hebben we beslist om de
laatste dag iets buiten Lima door te brengen.
Pachacamac is een site 30km ten zuiden van de stad; ook
staat er in de rough guide (niets in trotter of lonely planet) iets over een
natuurgebied lomas de lucumo dat daar enkele kilometers verder van zou liggen.
Slechts enkele zinnetjes in de gidsen we zullen zien.
Na een collectivo busje naar de grote snelweg panamericano,
nemen we daar een andere bus richting zuiden en stappen we vlak aan de site af.
Het lijkt hier wel Egypte: een stuk woestijn waar allerlei muren, bouwwerken
enzo her en der uitsteken over de vlakte. Enkele maanden voor we vertrokken
stond er een klein artikeltje in onze krant dat een team van archeologen van de
ULB, hier een graftombe had ontdekt. Zij zijn hier werkzaam met de Peruaanse
archeologen en na ons bezoek zijn we ervan overtuigd dat hier nog voor
tientallen jaren graafwerk is.
We beginnen ons bezoek in het kleine maar mooie museum zodat
we al een goed overzicht hebben van alles. Er zijn mooie aardewerken potten
tentoongesteld en ook de grootste collectie quipu: een systeem van touwen
waarin knoopjes werden gelegd om de administratie en financiën bij te
houden.We maken een wandeling over de
hele site;deze bestaat uit overblijfselen
van de Lima-cultuur 0-700 nC (ceremonieel centrum), resten van 2 piramides van
de Wari700-900 nC, van de Yschma en ook
een zonnetempel, een paleis en een tempel van de maagden van de Inca. Er is
een kerkhof met een andere tempel waar rood-gele schilderingen te vinden zijn
van vissen en andere dieren. Bovenop de zonnetempel heb je een goed zicht over
alles én op de oceaan. Al bij al het bezoek meer dan waard dit verdient meer
aandacht in de gidsen!
We eten en drinken nog wat in het bijhorend restaurantje en
spelen nog wat UNO William stond goed op kop maar wordt in 2 spelletjes bijna
ingehaald door Christel en Bart.
Na wat zoek- en vraagwerk nemen we een busje naar een
kruispunt waar we door de omstaanders daar verder geholpen worden. Het voorstel
is om met de taxi te gaan: er staat er één klaar en we moeten hier met 8in! We twijfelen wat want dat betekent dat er
4 in de koffer moeten, maar OK we doen het. Na een kwartiertje worden we aan
een slagboom afgezet. We wisten niet wat te verwachten, dat is duidelijk:
recent een klein gebouwtje neergezet met info over dit bizar stukje natuur, je
kan een wandeling van 3u maken over de heuvels maar daar zijn we te laat voor;
het is al 16u en hebben dus maar een dik uur voor het begint te schemeren. We
besluiten om toch de inkom te betalen, luisteren even naar de uitleg van de
vriendelijke man en wandelen via het pad naar boven. Dit lijkt wel Ierland
ofzo: mistige groene heuvels, verspreide rotsblokken, enkel de schapen
ontbreken en de enkele cactussen verraden dat dit tropisch gebied is. Na de
woestijn van daarstraks is dit wel heel anders. Spijtig dat we dit niet wisten,
dan hadden we vroeger gekomen zeker weten.
We rijden terug met allerlei bussen naar het hotel en zoeken
een restaurantje voor de laatste avond. Het wordt Mama Lolo: een Italiaans
restaurantje met Peruaanse touch; lekker ! Lasagne met lomo saltado of
canneloni met aji de gallina. Ook de dubbele pisco sours zijn super maar ook
heel straf! Nog een dessertje zodat dit een mooie afsluiter was van onze
vakantie; spijtig maar dat hebben we toch maar gehad de kinderen zijn precies
wel blij dat ze naar huis kunnen, ze maken volop afspraken en plannen voor de
volgende weken vakantie. Morgen naar de luchthaven
Onze reis loopt onmiskenbaar ten einde. Dat valt moeilijk te ontkennen als je opnieuw rondloopt in de stad waar je als eerste toekwam. We proberen er echter niet al te veel aan te denken en al gauw hebben we een strijdplan voor vandaag. De familie Smeulders kon eindelijk uit dat muffe kamertje weg. We verhuizen in de loop van de morgen naar een andere, meer aan de verwachtingen voldoende, kamer.
Bij het ontbijt gaat iedereen nog eens voor de revueltos (roerei). We gaan immers flink stappen vandaag. Eerst op de agenda: souvenirs en cadeautjes. Ikzelf was aardig gecharmeerd door het het mooie terracotta in het Larco Herrera museum (zie blog eerste dagen in Lima). Een goeie replica zou niet misstaan op de schoorsteenmantel. Onze reisgidsen brengen ons naar artesania markten in onze wijk zelf (Miraflores). Maar hoewel die allen indrukwekkende namen dragen vind ik geen fatsoenlijk terracotta. Niet getreurd natuurlijk. Iedereen stort zich op de andere koopwaar. Veel toeristentroep maar ook hele leuke hebbedingetjes met link naar Peru. Ik zal niet uit de biecht klappen en zo het plezier van de kindertjes op het thuisfront vergallen.
Van al dat slenteren langs kraampjes krijg je honger dus een hapje eten. De kinderen hebben veel zin in een ijsje maar zijn wat te enthousiast bij het bestellen. Jullie moeten weten dat het geen sinecure is om aan een kraam of in een restaurant of bar een bestelling te plaatsen. De gasten hebben niet altijd zin voor realiteit en verwachten vaak dat dat wat op hun bord belandt beantwoordt aan het idee dat ze op die moment hebben. En dat zorgt dan voor ergernis. Dit keer is het Mira die dit en dat niet lust en met lange tanden muizenhapjes neemt. En wanneer mama doorkrijgt dat ze het broodje probeert te verstoppen op het toilet volgt er geen ijsje.
Het hoeft niet gezegd dat de kinderen nu allemaal wel aan voedselheimwee lijden. Ik denk dat er dit weekend een blij weerzien zal zijn met enkele gerechten. Ik hoor vaak: frietjes, de steak van nonkel Johan, Mira zweert bij macaroni. Ook choco, siroop en 'gewoon' brood.
Het blijft toch vreemd dat grijs van de garua hier in Lima. Het is niet fris of zo maar het voortdurend grijs. overdag zie je sommige auto's met de lichten aan rondrijden. Groot contrast met het klaterende zonlicht van Puerto Maldonado. Door de drukke stad wandelen we vervolgens naar een belangrijke archeologische site, Huaca Pucllana. Huaca betekent heilige plaats in het Quechua. Het is een wat gek zicht. De piramide (want dat is het) is ingesloten door hedendaagse bouwwerken. Op de top zagen de mensen vroeger de zee. Vandaag is dat voor de toeristen onmogelijk omdat het zicht wordt belemmerd door hoge moderne gebouwen.
De Huaca Pucllana is niet van de Inca's, maar werd gebouwd door de Lima cultuur (veel ouder) en later werd de site door de Wari omgebouwd tot een begraafplaats. Het bouwwerk is helemaal opgetrokken uit zongedroogde stenen. Erg indrukwekkend om zien. Die stenen werden dan ook ingenieus op elkaar gezet. Peru heeft regelmatig te kampen met aardbevingen en door de stenen zo te plaatsen wordt het ganse bouwwerk aardig aardbevingenresistent.
Na de archeologische site trekken we naar het winkelcentrum van Larco Mar. Dat ligt aan de zee en ligt ook in Miraflores. Het is duidelijk dat hier de rijkere Peruanen vertoeven. Hier zijn wij het die er sjofel bijlopen met onze Decathlon outfits. Er zijn veel tennisclubs en gyms alle met bewakingsagenten en lmet exclusieve lidmaatschappen. Niks voor de modale Peruviaan. Die zien we hier niet.
De avond wordt afgesloten met een Chinees restaurant, waar we sympathiek worden bediend door een fan van Jean-Claude Van Damme. En tot groot jolijt van de kinderen gaan we naar de bioskoop. The Dictator van Sacha Baron Cohen. Politiek incorrect, veel visuele gags en niet altijd even smaakvol. Maar we hebben ons heel goed geamuseerd.
Tussen Puerto Maldonado en Lima ligt 1650 km Peru. Het leek ons dus aangewezen om deze etappe per vliegtuig af te leggen. Terugkeren naar Lima betekent ook de laatste grote verplaatsing en een voorlaatste stap vooraleer terug naar België terug te keren. We zitten dus al een beetje met onze hoofden bij de terugreis. Maar eerst nog een paar dagen Lima.
In Puerto M. pakken we rustig ons gerief. Rond 11 uur moeten we op de luchthaven zijn. Christel maakt nog een wandelingetje rond de plaza de armas (vogels koekeloerern), de rest hangt in de zetels of in de hangmatten. Per taxi gaat het naar de INTERNATIONALE luchthaven van PM. Het is een charmant klein gebouw (met mogelijkheden). Vrij veel volk zit er binnen. Bijna alle toeristen komen per vliegtuig van en naar PM. We hebben gekozen voor Taca. Het gaat om een volwaardige, luchtwaardige maatschappij met echte piloten en alles. Onze voetbal geraakt helaas niet heelhuids door de veiligheidscontrole. Wegens lucht(druk) mag onze ronde vriend niet mee. Ze zetten hem plat en geven hem dan terug. Dat wordt nog leuk ballen in Lima!
We stappen in het vliegtuig, discussïeren nog wat met de stewardes over de plaatsen (kinderen mogen blijkbaar niet op de stoelen aan de nooduitgang zitten) en vliegen weg van PM. Na een korte tussenstop in Cuzco (veel turbulentie, hobbelig parcours wegens thermiek in de bergen) vliegen we door naar Lima.
Lima is ons een beetje bekend: 15-20 graden kouder, 'garua' (de typische mist die boven Lima hangt) en taxi-chauffeurs wachten ons op. We slapen in hotel International Hostal (ligt in Miraflores). We kozen voor een iets beter en dus duurder hotel met zwembad. Helaas pindakaas zit er geen water in het zwembad. ook de afmetingen van de kamer van de familie Smeulders valt tegen. Dat wordt na een gevatte tussenkomst opgelost.
Honger wordt gestild in restaurant Tropicana (probeer zeler de chulpe tropicana, als je in de buurt bent).
We wandelen door Miraflores en gaan slapen. Morgen gaan we weer op stap.
Ondertussen nog even meegeven dat het UNO-kampioenschap stilaan zijn ontknoping nadert. William leidt met 88 ptn. Christel volgt met 80 ptn. Ook Arif en Anna spelen nog mee voor de overwinning.
Bart P.S.: We komen zaterdag graag in blaasveld eten. We kijken er naar uit.
Elk afscheid is een beetje droevig, zeker als je weet dat je misschien nooit meer zult terugkeren. Ik heb dat gevoel wel eens als het erg leuk was op een bepaalde plek of in een stad. Cusco was zeker een van die plaatsen, maar deze plek, hier in de jungle, steekt de kroon. Misschien is het omdat ik weet dat het einde van de reis nadert, 't is in ieder geval niet leuk om onze rugzakken in te pakken en te zien wegdragen.
Marco spoort ons zoals altijd aan om ons aan het afgesproken tijdsschema te houden (die jongen lijkt wel een halve Europeaan:) ). We komen aan in een propvolle eetruimte... aan de tafel heel wat nieuwe gezichten. De volgende lading wordt onthaald met evenveel zorg.
Wij krijgen evaluatieformulieren van Marco en daarop vullen we grotendeels superscores in met een extra positieve vermelding voor keukenhulp en manusje van alles Nego en onze gids Marco.
Die ochtend zullen Ramon en zijn familie (een man of twintig) mee afreizen naar Puerto Maldonado omdat een deel van de familie terug naar Lima moet. Zet ons en een aantal andere toeristen, een immense lading bagage, de gidsen en wat draagpersoneel nog mee in de boot... en je ligt dadelijk een pak dieper in het water. Ook nu schommelt Marco de boot van de kant; we genieten van ons laatste boottochtje, onze laatste busrit langs het bureau van Cristina, onze eerste naar de luchthaven om een Nederlands gezin af te zetten en dan vervolgens zelf te worden afgedropt aan Tambopatahostel.
We hebben voor Marco een forse tip klaar en de boodschap dat hij ons altijd mag komen bezoeken met vrouw en kind in België als hij deze winter in Nederland is; hij geeft ons op zijn beurt een kaartje van 'Blue Butterfly Adventures'... zijn eigen kersverse en dus kleine reisbureau (voor alle mensen die deze blog lezen op zoek naar info over de jungle - contacteer hem ook eens/ Blue Butterfly Adventures kun je makkelijk terugvinden op het internet). We nemen afscheid met een stevige handdruk en een knuffel.
Daarna moeten we nog een poosje wachten op de kamers, want die zijn nog niet klaar. De jongen die het hostal openhoudt werkt zeven op zeven en is 24u aanwezig (vertelt hij me later) - de vakbond heeft hier nog wat werk - en hij doet werkelijk alles.... kuisen, wassen, het ontbijt klaarmaken en als de broodjes op zijn nog snel naar de Plaza spurten om er nieuwe te halen. Niemand vindt het erg om te wachten. In de zithoek hangt een groot scherm en kun je de hele dag 'Olympische spelen' kijken... we kijken zelfs door nadat we de bagage op de kamer zetten. Debbie en ik gaan tegen de middag in de Gelateria wat snacks halen... Causa, Papa Rellena, Empanadas con Carne en Hamburgesa met frisdrank (wil je weten wat het allemaal is, zoek dan gerust op - lekker, lekker). We wachten op het sprintnummer van de Borlées en willen niet eerder weg....naar mijn mening lopen ze goed, maar blijkbaar zijn ze erg teleurgesteld met het resultaat.
Het is al half vier in de namiddag als we eindelijk vertrekken naar de Inkaterra Butterfly Farm en het Serpentarium - een dagje niksen mag ook eens hé. Inkaterra is vlakbij de luchthaven en we nemen dan ook drie tuktuks om er te geraken. Ik kruip met Thomas en Anna in het bakje als de anderen al wegscheuren. De chauffeur stelt ons op het gemak (volgens hem toch), 'ik zal ze wel inhalen, maak jullie niet ongerust'. En die geeft me daar gas...én haalt de anderen inderdaad in - we komen eerst aan en moeten nog een tijdje wachten op de rest - hoera voor onze tuktuk!! Thomas zegt achteraf dat hij er niet helemaal gerust in was (en ik probeer die dingen dan alleen te denken:) ).
De Inkaterra Vlinder Farm zit in een mooi complex verborgen in de bocht van de straat die naar de luchthaven leidt. Het is 10 sol inkom - ik verwacht er veel van, maar 't valt een beetje tegen. Klein, en weinig vlinders (het grootste deel hebben we in't wild al gezien). Misschien was het beter geweest een bezoekje te brengen vóór onze jungeltocht. In ieder geval neemt Debbie een paar mooie foto's - dat ging iets moeilijker in het wild natuurlijk. 20 meter verderop ligt het serpentarium. Ik besluit om buiten op een bankje te wachten (er zitten nog wat vogels in de bomen - en slangen in gevangenschap zeggen me weinig.). Na een kwartiertje zijn de anderen rond. 't Was een beetje pover en shabby.
We rijden terug met een collectivobusje voor een sol per man (iets goedkoper dan de 10 sol per tuktuk van daarstraks) en laten ons afzetten aan de Plaza.
We sluiten de dag af met een ijsje in de gelateria (waar we Ramon en Cristina en hele familie nog tegenkomen) en een etentje in hetzelfde eethuisje waar we de eerste avond in Puerto gegeten hebben (ja, zo gaat dat op vakantie: eerst ijsjes, dan eten). De Sangria was waterig, maar toch nog lekker - de karaokebar open (hahaha) en Anna en Mira pakken na een tijdje de micro af van een lokaal gezin. We halen hen er na een nummer of drie weg en kruipen iets later allemaal onder het muskietennet,
we proberen de berichtjes snel op elkaar te laten volgen - 4 dagen zonder computer inhalen hè.
Na 2 dagen om 4u45 opstaan, kunnen we eindelijk eens uitslapen , allè toch tot 8u30 want om 9u ontbijt. Zoals elke morgen keuze uit pannenkoeken, broodjes, omeletvariaties, fruitsalade en yoghurt.
Om 10u moeten we klaar staan in de lobby heeft Marco gezegd: we gaan opnieuw een jungle-wandeling doen naar de La Torre lakes - La Torre is de naam van een groot gebied/gemeenschap waar een aantal meren/vijvers zijn. Luisa, een andere gaste, gaat met ons mee (pech voor haar want haar partner is ziek). Na enkele minuten fluit Thomas achteraan : hij ziet beweging bovenaan in de toppen van de bomen. enkele zwarte aapjes slingeren nogal wild, het blijken saddleback tamarins te zijn, wel wat ver om goed te zien. Marco geeft bij een aantal planten en bomen uitleg over de lokale gebruiken: schors die ruikt naar look, eem vrucht waarvan de kleurstof van de binnenste pitjes (oranje) gebruikt wordt als schmink, bamboe waarvan we van het water binnenin proeven (het proeft gewoon naar water - goed als overlevingsmiddel, hier gebruikt voor bloeddrukproblemen), ... We moeten ook 1 voor 1 een riviertje over een balk.
Na nog een halfuurtje verder trekken door de jungle komen we bij een vijver waar Marco met zijn machete even ruimte hakt aan de oever en het visgerief bovenhaalt. Christel en ik zien even toe hoe alles in gereedheid gebracht wordt en iedereen begint te vissen. Wij en ook Luisa zien het na 5 minuten al niet meer zitten en gaan op de hoofdweg wat hangen: het is echt een dik half uur `de hel` hier, in de buurt van water .... muggen, zoemende vliegjes, ... We spuiten ons vol spray en lopen het padje over en weer om toch maar niet stil te staan. Mira en Anna komen er ook al snel bij , het vissen beu. Eindelijk hebben de mannen gedaan met vissen en met 1 piraña van William stappen we flink door om op tijd terug bij de boot te zijn.
Na de lunch nemen we allemaal een koude douche en rusten even uit. Om aan de vraag van de kinderen tegemoet te komen gaan we in op het aanbod van Marco om te gaan zwemmen in de rivier - Christel en ik hebben hier onze bedenkingen bij (hebben we daar geen kaaimannen in gezien en capibara`s, piraña`s, ziektes ????). Enfin, iedereen trekt zijn zwemgerief aan en in short en sleffers gaan we langs een pad achter Marco aan. Thoma blijft in de lodge om wat te lezen. Marco laat ons onderweg nog enkele dingen proeven - cacaobonen, stervruchten , en toont ons `drakenbloedbomen`(als je in de schors snijdt komt er een rode vloeistof uit die gebruikt wordt voor wondjes).
We komen bij de rivier aan en de kids en bart beginnen te volleyballen. Marco heeft een mini-kikkertje ontdekt, Christel en ik kuieren wat langs het strand, ik achtervolg enkele vlinders - er zijn er ongelooflijk veel maar o zo moeilijk om te fotograferen: sommigen zijn al fladderend prachtig van kleuren maar als ze stil zitten gewoon bruin, het lukt me toch om de urania-mot te trekken: een mot met fantastische kleuren, het is me nog niet duidelijk wanneer iets een mot genoemd wordt en wanneer een vlinder - niet alle motten zijn dus gewoon bruin.
Wanneer de bal voor het eerst in de rivier geraakt, durft er ineens niemand meer in, Christel dan maar als eerste. Na wat voetballen en zweten, bevindt iedereen behalve Christel en ik, zich met kleren in het water, best veel lawaai maken zegt Marco en oh ja, niet plassen want dat trekt ook iets aan wat in je urinekanaal wil zwemmen! Ik weet terug waarom ik niet in het water wou ...
De zon begint stilaan onder te gaan en we moeten nu echt terug ... iedereen spijt dat ze een short en sleffers hebben aangetrokken : na deze uitstap is het aantal beten per persoon verdrievoudigd! Zandvlooien? iets anders in het water? ik had in elk geval geen muggen gezien ... maar tot nu had ik geen beten op mijn benen, nu 20 ... ik heb altijd al snel beten gehad, maar alles samen is 60 op mijn lijf toch wat teveel - we hebben in elk geval genoeg gesprayd, het busje is bijna leeg.
Terug in de lodge hangen we in afwachting van het avondeten wat aan de bar, drinken een pisco sour en kopiêren op de laptop het filmpje dat Marco had genomen van de `dansende' manakins.
Na een lekker avondmaal - ook de piraña krijgt William voorgeschoteld, kruipen we voor de laatste maal onder de lakens.
Eerst en vooral (met uitstel evenwel want waar we zaten op 4 augustus was geen wifi) een heel gelukkige verjaardag voor Pit, mijn broertje die momenteel met de familie in Frankrijk vertoeft. Altijd leuk je verjaardag in andere kontrijen vieren. Binnenkort zien we elkaar weer. Ik kijk er naar uit. Klein presentje zit al in de rugzak.
Voor een tweede opeenvolgende dag dienen we heel vroeg op te staan. Wie dieren wil zien moet immers vroeg uit de veren. Dat is wat Marco, de gids, voortdurend herhaalt. Vandaag nemen we de boot om even verderop opnieuw aan te leggen langs de Tambopata. Samen met twee Britse toeristen installeren we ons bij een claylick. Voor de niet ingewijden: een claylick is een mineraalrijke slijkmuur langs de rivier. Daar komen veel vogels op af. Die eten namelijk veel planten en sommige daarvan zijn giftig. Om de vertering van deze planten te verbeteren komen de vogels mineralen halen uit zo'n claylick. We houden ons schuil in een vogelhut met zicht op de oever. Nu is het enkel nog wachten. En wachten, en wachten. Het duurt inderdaad eventjes voor de parkieten, papegaaien en macaws (ara's) het aandurven om de kleimuur te benaderen. Uiteindelijk komen ze dan toch. We moeten stil zijn want bij het minste geluid vliegen ze op. Ik probeer zo goed en zo kwaad het kan foto's te nemen. Maar het blijft een beetje frustrerend. Mijn 300 m lens blijkt ontoereikend. Slechts af en toe lukt een foto. En die zal ik nog moeten inzoomen op de computer zelf.
Eerlijkheidshalve blijft de claylick een beetje onder de verwachtingen. Er zijn veel spectaculairder claylicks maar die zitten niet in ons programma en daarvoor zouden we nog enkele uren verder moeten varen. De grote ara's laten zich vanmorgen niet zien. Wel enkele middelgrote papegaaien. Vooral de blauwkoppapegaaien zijn de moeite.
Tijd om terug te keren naar de lodge voor het ontbijt. Om 10 uur al zijn we opnieuw op weg. Dit keer doen we een fikse wandeling richting Lago Cocococha. Onderweg zullen we afdrukken maken van diersporen. Marco heeft daarvoor was bij alsook een vuurtje. De wandeling begint spectaculair want we krijgen een brulaap te zien. Weliswaar hoog in de bomen, maar in het zonnetje zien we hem wel duidelijk oplichten met zijn mooie rosse vacht. Waarschijnlijk de laatste van een troep brulapen. Het geluid dat die beesten maken draagt kilometers ver.
In mijn haast om de brulaap te fotograferen raak ik het dekseltje voor mijn lens kwijt. Dat is wel vervelend, hopelijk lukt het om de lens krasvrij te houden. En de brulaap is me trouwens te snel af. Geen foto.
De wandeling gaat verder. Je mag zo'n excursie echt niet onderschatten. De hitte zorgt ervoor dat je binnen de kortste keren lekt van het zweet. Zolang je blijft wandelen gaat het nog, maar van zodra je stilstaat zijn er ook nog die vermaledijde muggen. Het gezoem vlak bij je oren is heel vervelend. Iedereen staat voortdurend met de handen rond het hoofd te wapperen. Enkel Marco is dat gezoem gewoon. Hij blijft zoals steeds stoicijns kalm. Bovendien moet ie ook nog eens in de modder op zoek naar sporen. Na een tijdje vindt ie die ook. Sporen van tapir, pekari en een hert. Het duurt echter een tijdje eer hij al dat kaarsvet heeft gesmolten. Ondertussen worden we uitgezogen door de muggen.
We wandelen nog verder, maar de mot zit er een beetje in. Maar dan gebeurt iets heel leuk. Plots zien we een aantal manakins. Drie mannetjes voeren een heuse show op voor 1 wijfje. Manakins zijn echt bijzondere vogels. Ze zijn in staat om geluid te maken met hun vleugels door die tegen een ongelooflijke snelheid te laten trillen. De exemplaren die wij zien zijn roodkopmanakins. Zwart met rode kop. Ze gaan helemaal op in het spektakel voor dat wijfje. We zijn erg blij dat we dat kunnen gadeslaan. Wat we zien is echt vrij uniek.
Op de terugweg proberen we de sporen uit de grond te halen. Maar de was is niet heel stijf en helaas breken vele sporen. We zijn heel moe als we terug in de lodge arriveren voor de lunch. Om 10 na 6 gaan we nog kaaimannen spotten. Terwijl we op het duister wachten laten Arif, Mira en Anna nog een tattoo zetten met plaatselijk plantaardige kleurstoffen. De tattoo zou 8 dagen moeten blijven staan. Het is vooral even een leuk en rustig tijdverdrijf.
Wanneer het duister valt stappen we in een volle boot om op zoek te gaan naar kaaimannen. Marco staat vooraan in de boot en met behulp van een straf zoeklicht gaat die de rivieroevers af op zoek naar kaaimanogen. Dat lukt vrij aardig. Een keer gaat hij zelfs aan wal op zoek naar een exemplaar van zo'n meter lang. Het beest is hem te snel af en roefelt als bezetene het water in. Een leuk moment ook als we 2 capibara`s kniehoog in het water zien staan. We kunnen heel dicht bij hen komen met de boot. Debbie slaagt er in om ze te filmen. De capibara is het grootste knaagdier ter wereld en wij zien 2 erg grote exemplaren op enkele meters afstand.
Na deze duistere tocht slepen we ons naar het avondeten. Mira dient wel wakker gemaakt te worden vooraleer we aan wal kunnen gaan. De dag was lang en erg vermoeiend. Ontzettend leuk ook. Het avondmaal is echter pas rond half negen. Dat is zelfs voor ons volwassenen wat laat. Vlug eten en gaan slapen. Gelukkig gaan we morgen pas om 9 uur op pad.
De ochtendstond geeft zweet in de mond. Overnachten in de jungle is een door weightwatchers aanbevolen methode. In een soort dolby surround systeem hoor je veel geluiden, vooral veel geluidjes die je totaal niet kan thuisbrengen. Onderdeel van dit concerto zijn o.a. knaagdieren (?) die, ondanks de waarschuwing om geen eten op de kamers te laten, komen eten van de koekjes bij Thomas en Christel. Ik hoor vooral veel getippel (kakkerlakken? hagedissen?, muizen? Arif die naar het toilet moet?).
Om 4u30 rollen we uit ons bed. Wie veel wildlife wil zien moet daarvoor vroeg opstaan. No pain, no game! Dieren verlaten 's morgensvroeg hun huisjes om eten te zoeken. Hét moment om ze te ontmoeten en een klappeke mee te doen. We drinken snel een tasje koffie/thee en wandelen naar de lobby.
Marco, onze gids, is een stipte gast en staat ons dus al op te wachten. We wandelen naar de aanlegsteiger, stappen in de boot en varen stroomopwaarts op de Tambopata. Een paar bochten verderop meren we aan. Vanaf nu gaat het even te voet. Vogels horen we in overvloed, vogels spotten is door de dichte vegetatie, een stuk moeilijker. Na een halfuurtje door het woud langs een breed pad, arriveren we aan het oxbow lake. Er ligt voor ons een catamaran klaar. Enfin, die is niet direct gebruiksklaar. Het roer is in 2 stukken en de boot maakt water. Ondertussen worden we gepasseerd door 2 groepen toeristen die aankomen, aan boord van hun catamaran gaan en het meer opvaren. We staan er een beetje knullig, maar geduldig naar te kijken. Gelukkig is Mac Gyveros in de buurt en na wat schepwerk en macramé aan het roer kunnen we vertrekken.
Oxbow lake is de woonplaats van de reuze rivierotter (Los Lobos del Rio - "de wolven van de rivier"). In het wild leven er nog zo'n 5000 exemplaren. 1 otterfamilie woont in dit meer. Na 5 minuten dobberen duiken er 6 otters op. Ze jagen op vis en kibbelen om de vangst. Ze zwemmen op 6 meter van onze catamaran. Goed dat we zo vroeg zijn opgestaan. De otters blijven nog een tijdje in onze buurt om daarna verder weg te zwemmen naar een deel van het meer dat ontoegankelijk is voor bezoekers. Achteraf zal blijken dat we veel geluk hebben gehad. De otters hebben zich de rest van de week bijna niet meer laten zien. In de bomen spotten we ook nog een hoatzin, toekan en macaws.
In dit meer zwemmen ook wel wat piranhas. Er wordt een kleine viswedstrijd georganiseerd. Met een in stukken gesneden biefstuk, een stok en draad met vishaakje haalt eerst Mira en daarna Anna een piranha binnen. De boys slagen er niet in een visje op te halen. Snelle beestjes die piranhas. Piranha fishing evolueerde naar piranha feeding. Vanop de boot zien we nog een zwarte kaaiman voorbijdrijven.
We keren te voet en met de boot terug naar ons basiskamp Inotawa. We rusten uit; nemen een koude douche, bengelen wat in de hangmat, lezen een boek (Cement garden - Ian Mac Ewan, Open stad - Teju Cole, het goud van Thomas Vargas-Isabel Allende,...).
Over de middag eten we een hapje (We krijgen hier ook 's middags een warme maaltijd). Vanaf 15 uur (jaja, strak schema) worden we opnieuw in de lobby verwacht voor een wandeling naar de lokale boerderij. Dat blijken de buren te zijn die een plantage met veel fruit hebben. We krijgen wat info over de fruitsoorten, de landbouwtechnieken en proeven van wat rijp is. Arif en William mogen elk met een machete een bananenboom omhakken.
Tegen valavond keren we terug naar de lodge. We eten iets en kruipen in ons nestjes.
Vandaag is de dag dat we eindelijk vertrekken naar de
jungle. Technisch gesproken zijn we er al, maar Puerto Maldonado is nog altijd
een stuk van de bewoonde wereld. Dat zal nu anders worden, want ik verwacht
niet dat er zendmasten in de jungle zullen staan.
Vooraleer het zover is moeten we echter nog pakken, douchen,
ontbijten en de kinderen vertrekkensklaar krijgen. Dat brengt altijd wat
hectische situaties met zich mee. We zijn bijna te laat voor het ontbijt normaalgezien tot 9 u 30 in Tambopata Hostal
maar dat uur hebben we net overschreden en er is niemand meer te bespeuren in
de keuken. Bijna besluiten we om aan de overkant van de straat te gaan
ontbijten wanneer we ze vant Hostal met broodjes komen binnengestormd 5 more
minutes please and breakfast will be ready
Ik loop snel nog even naar de winkel voor een grote voorraad
water en koekjes (we verwachten dat dit duur zal zijn in de lodge) en om 11 u
komt iemand van Inotawa ons halen om te vertrekken. Er staat een bus voor de
deur (stijl collectivo) en ene Marco stelt zich voor als onze gids. We kunnen
niet meteen vertrekken, want er moeten ook nog andere mensen opgehaald worden aan
de luchthaven en hun vluchten hebben
vertraging dus dat kan nog eventjes duren. Ze stellen voor dat we naar het bureau
rijden een kleine 10 minuten buiten Puerto - om de rest van het bedrag te betalen dat we
hen verschuldigd zijn. Het is er al direct een pak groener en dichtbegroeider.
Cristina Weybrauch verwelkomt ons als de eigenares van
Inotawa. Het is met haar dat ik eerder contact had. Ze zegt dat ze
oorspronkelijk met haar ouders uit Zwitserland gekomen is, maar zich nu eerder
Peruviaanse voelt. Bart en ik denken wel dat ze zo vlak naar de oorlog verhuist
moet zijn en dat Zuid-Amerika voor bepaalde mensen een goeie bestemming was
toen. Wat de reden van de verhuis ook geweest moet zijn, maakt nu niet meer uit
je bent niet verantwoordelijk voor wat je ouder uitrichtten hé.Cristina is vriendelijk en ze heeft een
geweldige zwarte hond die zo lief is als Lisa (hond van ouders van Thomas) en
die kwispelend zijn balletje komt brengen naar de kinderen. Na een half rondje
Uno komt er een Amerikaans gezin toe van de luchthaven; ook zij zullen moeten
wachten op de laatste groep (vlucht). De twee gidsen stellen voor om terug naar
Puerto te rijden en daar een ijsje te gaan eten om het wachten wat aangenamer
te maken, dus hup iedereen opnieuw de bus op. Op de bus spelen we ons rondje
Uno uit en laten we de kaarten zien aanMarco. Hij ziet kaart van de Manakin (Bart heeft hem voor de grap
Okapi genoemd) en hij vraagt welke vogels we graag zouden zien. Zon Manakin
wil ik wel zien zeg ik, en ik zie aan zijn gezicht dat hij dat niet echt kan
beloven. Manakins zijn nu eenmaal niet zo eenvoudig te spotten. Ze zitten meestal
diep in het bos en dan ook nog eens redelijk hoog. Dat weet ik wel, maar ik kan
toch wel hopen niet?
De ijssalon aan de Plaza van Puerto is gelukkig open. We
bestellen allemaal een potje met twee bollen de Peruvianen kunnen ook ijs
maken. Ondertussen vertelt Marco wat meer over zichzelf - dat hij eco-toerisme
studeerde en zijn thesis maakte over één bepaalde vlindersoort (de naam ben ik
kwijt); dat hij binnen een maand en half papa wordt, maar dat zijn vrouw een
Nederlandse is en hij er niet bij zal zijn als de baby geboren wordt. t Lijkt
me niet echt een makkelijke situatie om de halve wereld tussen een relatie te
hebben.
Tegen een uur of half twee zitten we eindelijk op de bus om
richting Inotawa lodge te vertrekken. We passeren nog een keer langs het
bureau, tekenen er het reglement van de lodge kaarsjes uitblazen voor het
slapengaan, wc-papier in de mandjes en niet in het toilet, geen koekjes in de
kamers bewaren tenzij je knaagdiertjes op bezoek wil, stil communiceren omdat
de lodge redelijk open gebouwd is, etc We zijn benieuwd.
Ze hadden vooraf gezegd dat de rit naar de boot lang zou
duren, minstens een uur. Maar na een twintigtal minuten zijn we er al later
zal blijken dat tijdsbesef en afstandsbesef hier toch iets anders werkt dan het
onze. De bagage wordt door personeel van Inotawa in de boot geladen. Al wat wij
dienen te doen is netjes instappen in een lange rivierboot met afdakje en plek
voor een twintigtal mensen. We worden
verplicht een reddingsvest om te gespen, wat het moeilijker maakt om te bewegen
en te eten. We krijgen vrij snel een lunchpakket een vegetarische rijstmaaltijd
die verpakt is in een bananenblad, een banaan, koekjes, water en koekjes.
Allemaal prima verzorgd.
Onderweg zien we het eerste wildlife: schildpadden met
vlinders op hun kop, een witte kaaiman,een eenzame capibara, (grootste knaagdier ter wereld), gieren, verschillende
reigers en de eerste Macaws (ARAs) die overvliegen. De tijd vliegt ook, want
na wat in werkelijkheid meer dan een uur en half varen is, lijkt slechts een
kwartiertje. We meren aan langs de oever van de Tambopata, aan een houten trap die
recht de jungle in loopt. Ook nu moeten we onze bagage niet dragen, die worden
voor ons in onze hutten afgezet.
Wat eerst opvalt zijn de geluiden van cicaden, vogels en wie
weet wat nog meer. We wandelen langs een pad door het woud naar Inotawa en
verwonderen ons over de vegetatie en de reuzen ijzerboom die we onderweg
passeren. De lodge staat volledig op palen en heeft twee gemeenschappelijke
gedeelten. We worden verwelkomd door de gastvrouw Patricia met stervruchtlimonade
in het eerste gedeeltje de lobby, waar je in hangmatten kunt liggen of in een
van de bamboezeteltjes kunt luieren. Er staan twee lange tafels opgesteld met
allerlei schedels van zoogdieren, een immense kaaimannenschedel en een aantal diertjes
op chloroform.
Achter het zitgedeelte loopt een gang waarlangs
verschillende kamers liggen. Ze hebben geen deuren, maar eenvoudige gordijntjes.
Er is weinig privacy, vandaar de vraag om niet te veel lawaai te maken in die
kamertjes. Aan het einde van de gang splitst het palenpad; een deel loopt recht
naar achter waar de eetruimte en de bar is. Het andere deel buigt links af naar
de tuin waar verschillende bungalows op palen staan. Debbie en Bart krijgen
twee bungalows voor hun gezin aan het einde van het eerste palenpad. Ons gezin
krijgt er ook twee, ietsje verder in de tuin. Ik zie in de struik bij ons
huisje een mooie Trogon zitten (niet de makkelijkste vogel om te spotten) dit
belooft goed te worden, ze zitten gewoon in den hofJ.
Het hele complex is gebouwd met veel oog voor detail. Onze bungalows zijn
eenvoudig maar smaakvol ingericht, en alles is enorm netjes. Voor de ramen zit
muggengaas, maar verder is alles redelijk open. Er is enkel koud water, maar
dat kan echt geen kwaad je zweet je hier met momenten kapot en hebt behoefte
aan een (frisse) douche na elke vorm van activiteit. Marco vertelt ons dat we
in de eetruimte altijd fruit, koekjes, water, thee en koffie kunnen nemen dat
zit allemaal in de prijs inbegrepen (dus onze enorme voorraad water was
eigenlijk niet nodig). Het water komt uit de rivier maar wordt gezuiverd met
chloride. Het water om te douchen mogen we niet drinken. Het is ondertussen
half vier, tijd om ons op te frissen en aangepaste kledij aan te trekken voor s
avonds (lange mouwen). We mogen nog even rondwandelen in den hof, maar om 18 u
15 worden we verwacht in de lobby om onze eerste activiteit aan te vangen the
noctural walk.
Die avondwandeling is een geweldige eerste activiteit. We
moeten uitkijken voor kogelmieren; een beetje van die centimeterlange beestjes
geven je 24 uur pijn en koorts (goed om weten, want ook die zitten gewoon in
den hof en wandelen wel eens langs op het trapje van ons huisje). Marco zet
vervolgens redelijk snel zijn lamp op het hol van tarantula. Hij haalt haar er
terug uit met een stokje als ze snel naar binnen wil glippen. Ze knelt even
haar poten om de stok en we krijgen allemaal ruim de tijd om te kijken. Niemand
is bang niet nodig ze ziet er best mooi en indrukwekkend uit. Even later
krijgen we een piepkleine slang te zien - (red clea). We zien nog een tarantula
met babys, een gifgroene salamander en heel wat insecten. En als Marco ons
vraagt alle lichten uit te doen en even stil te zijn, zijn we allemaal eventjes
onder de indruk van het geluid van de natuur en dus ook van de muggen die
rond mijn kop zoemenJ
- toch beter in beweging blijven.
Na de wandeling mogen we aanschuiven aan het buffet. Er
wordt gevraagd niet meer te nemen dan we willen eten; anderzijds staat het je
vrij te kiezen en combineren wat je wilt t is goeie fret. Als dit zo 3 keer
per dag aangeboden wordt, hebben we goed gekozen. Tijdens het eten zegt Marco
dat we morgenvroeg om 4 u 45 op moeten, want om 5 u verwacht hij ons in de
eetzaal. We mogen dan fruit, water en koekjes meenemen voor de eerste expeditie
naar the Oxbow Lakes. Daar zullen we hopelijk Reuzenotters zien en pirañas
vissen.
We stoppen de kinderen én onszelf snel in bed ook al is
het pas 9 u steken overal de muskietennetten onder de matrassen en zijn klaar
voor de eerste nacht in de jungle.
Hallookes, Zoals Thomas al zei, gisterennacht vertrokken om 21u in Cuzco met de nachtbus; aangekomen vanmorgen om 7u in Puerto Maldonado. In de bus al goe warm, geen airco en plots wordt het toch kouder tegen 5u: ze hebben de airco gevonden. Echt niets voor mij in een bus slapen: Arif ligt half op mijn schoot, hij slaapt redelijk, ik zie elk uur passeren .... Waar het vorige week in Puno 's nachts rond het vriespunt lag, zitten we nu echt in de tropen: zelfs om 7u 's morgens als we uitstappen, is het al wreed warm! Bij het binnenrijden in Puerto valt direct de andere 'sfeer' op,want ik voel me precies in Afrika kweet niet waarom, het broeierige? meer dorpssfeertje? we worden opgepikt aan de bushalte door tuc tucskes: met ons 8 en de bagage hebben we drie tucs nodig en een lawaaierige en trillerige rit later, arriveren we in hostel Tambopata waar we ons over 3 kamers verdelen. We zijn wat vroeg om in te checken dus hangen we in de zetels voor de TV om naar de Olympische spelen te kijken; we proberen de Belgen te volgen, maar hier laten ze vooral de zuid-amerikaanse sporters zien. Enfin, we ontbijten en installeren ons in de kamers. Iets na de middag slenteren we naar de Plaza en naar het haventje. Christel en Bart ontdekken nog enkele mooie vogels maar wat hier direct opvalt zijn de ontelbare vlinders! heel mooi en nog maar een voorproefje van wat we in de jungle gaan zien! ik ben benieuwd, ze zijn alleen zo verdomd moeilijk te fotograferen, ze zitten niet allemaal zo vastgeplakt als die atlasmot op mijn trui in Machu Picchu! Na een ijsje en genoeg drinken (want het zweet loopt van ons lijf - het is echt wel 35 graden); ga ik met de jongsten terug naar de hostel want die willen gewoon wat in de hangmat hangen, het is te warm voor hen. Thomas, Christel, William en Bart wandelen nog verder naar de markt, kopen lekker fruit en maken voor iedereen een lekkere fruitsla. Christel en ik gaan nadien nog op zoek naar het bureau van Taca, want we willen de vliegtuigtickets die we maanden geleden gekocht hebben (om op 7/8 van Puerto terug te vliegen naar Lima), bevestigen. Alles blijkt in orde te zijn, toch een geruststelling.
Voila, we hebben net gegeten, kinderen onder de muggennetten, malariapillen nemen we 's morgens op een gezamenlijk vast moment (2 dagen op voorhand beginnen en tot 7 dagen nadat we uit de jungle zijn!) en we zijn klaar voor ons 4 daags verblijf in Inotawa aan de Tambopata rivier. Thomas heeft het al gezegd, we kunnen dus even geen nieuws meer bloggen: 6 augustus zijn we in de namiddag (voor jullie avond dus) terug in Tambopata Hostel en we zullen zo snel mogelijk iets laten weten!
