24 sept. 2007 Marisol, één van de bedienden van het hotel, had mij verteld van de islas flotante (drijvende eilanden) in het Titicacameer en dat het zeer de moeite waarde zou zijn deze te gaan bezoeken. Dat kan dus vanuit Puno, een stad(je) waar ik in maart ook al enkele dagen geweest was en dat aan het Titicacameer ligt. Ik besloot dus om via Puno naar Bolivia terug te reizen en Uros, de drijvende eilanden, met een bezoekje te vereren. De busreis naar Puno zou ongeveer 5.1/2 uur duren en ik had een busticket gereserveerd voor 12.00 uur, zodat ik nog vóór het donker aan zou komen. (wordt vervolgd)
09 sept. 2007 Aangekomen bij de grens, moesten we allemaal de bus verlaten, om in het douanekantoor uit te checken. Het verliep redelijk vlot en ik was blij, dat ik mijn 90-dagen visum niet had aangezien voor een 3-maanden visum, want de douanier telde even snel alle dagen die ik in Bolivia had doorgebracht. Niet dat het grote problemen had opgeleverd, want je betaald een minimale boete per dag overschrijding, maar ik wilde gewoon geen gezeur.
09 sept. 2007 Gelukkig had ik een dag eerder al een busticket gekocht, want anders had ik niet mee gekund. Prettig om nu weer overdag te reizen; je kunt wat meer zien en genieten van het landschap waar je doorheen kachelt. De bus zou eigenlijk om 08.15 uur vertrekken, maar dat werd bijna negen uur. Ik zat naast Monica, een mooie (jonge) dame uit Arequipa, die enkele dagen in La Paz was geweest. Het is leuk om enkele woordjes Spaans te spreken, want dan kun je wat babbelen, nietwaar? Behalve dat Monica me nuttige informatie gaf betreffende Arequipa, bleek ze ook nog een boek geschreven te hebben. Ze ging er trots op, dat er daarvan zelfs een exemplaar in een museum te vinden is. Het is een boek over een bepaalde onderwijsmethode en het was indertijd haar afstudeerproject. Het eerste deel van de reis ging naar Desaguadero op de grens met Peru. Hier zouden we dan van bus moeten wisselen.
06 - 09 september 2007 Na een goeie reis kwam ik ´s-morgensvroeg aan in de busterminal van La Paz. Tijdens de reis in een zg bus-cama had ik zelfs nog wat kunnen slapen. Mijn reisgenoot wekte mij tegen half zeven, zodat ik kon genieten van het binnenrijden van de stad. Hoewel ik ditmaal vanuit een andere richting kwam dan de eerste keer, was het toch weer spectaculair. La Paz is een giga stad, waarvan het (grote) centrum in een dal ligt en als je dan over de bergrug heenrijdt heb je een geweldig uitzicht over de stad. Gelukkig zat ik aan de goede kant van de bus, om van dit adembenemende uitzicht te genieten.
05 sept. 2007 Later dan gepland, maar tóch ... uiteindelijk Sucre verlaten. Min of meer gedwongen, omdat mijn visum bijna verlopen was en ik dat niet meer kon verlengen. Het viel niet mee, want ik ken intussen best wel veel mensen in Sucre en iedereen wil je goeien dag wensen. Dat is natuurlijk best leuk, maar het zorgde er ook voor dat ik met min of meer pijn in het hart Sucre verliet. Niet voor niets was ik bijna drie maanden hier blijven ´hangen´.
03 september 2007 Het is nu maandagmiddag, ben nog steeds in Sucre en het lijkt wel of ik hier niet vandaan kan komen. Het bevalt me uitstekend, maar toch zal ik morgen gaan vertrekken. Tenminste... als ik ´n bus kan krijgen, die me naar La Paz wil brengen, want daar wil ik nog enkele dagen naartoe, alvorens Bolivia te gaan verlaten. Mijn visum loopt 10 september af en ik kan het niet meer verlengen. Dus eigenlijk moet ik wel... Vanuit La Paz wil ik naar Arequipa in het zuiden van Peru. Hoe lang ik daar zal blijven, weet ik nog niet. Hangt helemaal van de omstandigheden af. Hoogstwaarschijnlijk keer ik daarna naar Bolivia terug. Doordat ik zo lang in Sucre ben blijven plakken, heb ik geen kans gehad om andere plaatsen in Bolivia te gaan verkennen. Het is een schitterend land en ik wil beslist nog wat meer van de cultuur en de natuur op gaan snuiven. Want dat/die is hier giga divers; Alti Plano, bergen, valleien, woestijnen, jungle, regenwoud en nog meer bergen...! Vanwege de diversiteit in de natuur, heb je ook een grote diversiteit in cultuur en gebruiken, wat ook in kleding van de indigenas tot uitdrukking komt. Momenteel heb ik contact met enkele instellingen, om te bekijken wat voor vrijwilligerswerk ik kan gaan doen. Één daarvan beheert een opvanghuis aan de rand van de jungle (Amazonas) en, na hun informatie gelezen te hebben, heb ik hier wel zin in. Een andere instelling is een opvanghuis voor dieren, zoals apen, en ook aan de rand van de jungle maar dan noorderlijker. Ik vind mezelf wel bij de apen passen, dus wie weet ga ik dat ook doen. Ten noorden van La Paz is een gebied dat Yungas heet en dat volgens de informatie, die ik over dat gebied gelezen heb, adembenemend mooi ´moet´ zijn. Hoe de komende weken zullen gaan verlopen, weet ik niet, maar het zal wel even wennen zijn: weer op reis! Ten slotte ben ik al vanaf half juni in Sucre; ruim 2.1/2 maand. De afgelopen weken heb ik, met enkele onderbrekingen, weer Spaanse les gehad. Vooral de werkwoordvervoegingen in de drie (!) verschillende verleden tijden. Uiteraard heb je dan ook weer te maken met de vele onregelmatige werkwoorden, uitzonderingen en andere regeltjes. Het was wel veel en het viel niet altijd mee (om bv m´n huiswerk op tijd af te hebben), maar ik begin er steeds meer zin in te krijgen, want het is een prachtige taal en ik heb me voorgenomen, om er nog veel meer van te leren. Leesvoer heb ik nog voldoende; aantekeningen, korte verhaaltjes, veel kopieën en mijn twee schriften met (werk)woorden en korte zinnetjes. Ik hoef er niet vloeiend in te worden, maar ik wil wel beter kunnen communiceren, dan ik nu doe. Ook leuk is, dat ik enkele zinnen in het Quechua ken. Quechua is de oude Inca-taal en wordt nog steeds door de indigenas gesproken. Niet alleen hier in Bolivia, maar vanaf Colombia tot in het noorden van Chili en Argentinië. Ook heb ik de afgelopen weken enkele keren typisch hollandse kost gekookt; hutspot met hachee en hete bliksem met kippepootjes. De Boliviaanse disgenoten keken eerst raar op, maar lieten het zich goed smaken. Afgelopen vrijdag was er in de Joy Ride Café na de film (Imagining Argentina) een Jägermeister-feest. Heb na de film met een Deen, ´n Amerikaan en 2 Canadese dames zitten babbelen. Later nog met Huascar, Pablo en Alejandra op de patio. De dames (bedienend personeel) liepen in Jägermeister-outfit, compleet met oranje pruik en korte rokjes. Toen Pablo en gevolg naar boven gingen (disco), wilde ik terug naar mijn kamer. In het café stonden twee dames van het bedienend personeel op de tafels te dansen. Toen ze mij zagen, ´moest´ ik tussen hen in. Er zijn ook foto´s van gemaakt en blijkbaar was men verbaasd over mijn dans´kunsten´... Ik vond het wel prima..., maar ben even later toch maar naar m´n kamer gegaan! (Wordt vervolgd)
19 augustus 2007 Eigenlijk had ik morgen (maandag) Sucre willen verlaten, maar ...... ik blijf nog even. Afgelopen week heb ik weer Spaanse lessen genoten en daar wil ik nog ´n weekje mee doorgaan. Bovendien ben ik met een nieuwe weblog begonnen en wel in het Spaans. Hierop staan al enkele Tai Chi Tao en Qi gong oefeningen, maar deze behoeven nog wat aanpassing. Valt niet mee, om oefeningen in het Spaans te omschrijven. Het viel me al niet mee om de choreografie in het Nederlands te omschrijven, maar in het Spaans is toch weer een geheel ander verhaal. Wanneer ik de oefeningen heb opgeschreven, moeten er nog diverse aanpassingen plaatsvinden. Uiteindelijk zal het wel goed komen, denk ik. Ben overigens gestopt met mijn vrijwilligerswerk in het opvanghuis. Dat kostte me gewoon te veel tijd en het schoot niet echt op; je maakt afspraken maar die worden niet nagekomen en om daar een beetje rond te hangen, zonder veel om handen te hebben had ik niet langer zin in. Ik heb het lang genoeg geprobeerd en besloot dat het beter was (en bovendien interessanter), om mijn Spaans bij te spijkeren. Afgelopen vrijdag was er in de Bolivian Spanish School weer een kookavond. Twee (mannelijke) docenten van de school kookten een typisch Bolivaanse maaltijd Pique a lo Macho. Een pittige maaltijd, die ik mij héél goed liet smaken. Er waren weer diverse studenten en docenten en het was een heel gezellige avond. Gisteravond (zaterdag) zat ik in de Joy Ride wat te ´studeren´ en raakte op ´n gegeven moment aan de babbel met ene Oscar, die hier in Sucre voor een jaar werkt op het kantoor van Petrobras, de Braziliaans/Boliviaanse oliemaatschappij. Hij nodigde mij uit om a.s. donderdag naar de Joy Ride te komen, om daar dan zijn verjaardag mee te komen vieren. Hij vertelde erbij dat er een tekort aan mannen was op zijn kantoor...
(wordt vervolgd. het internetcafé gaat nl sluiten en mijn verhaaltje is nog lang niet af of compleet)
12 augustus 2007 Het is inmiddels zondagavond en ik zit in plaats van in het (eet)café achter het beeldscherm. Heb inmiddels ook het verhaaltje ´Que cena ...´ verder afgeschreven. Weten jullie meteen wat ik te eten heb gekregen die avond. Na (weer) een leuke week in Sucre valt er weliswaar het nodige te (ver)melden, maar laat ik mezelf eens beperken. Ik kan van elke dag wel ´n pagina of meer volschrijven, maar de kans is erg groot dat ik dan in herhalingen val. Bij deze mijn ervaringen met het aanschaffen van een nieuwe bril. In Montevideo (Uruguay) was ik mijn bril kwijtgeraakt en sindsdien deed ik het zonder en eigenlijk vond ik het wel best zo. Had tenslotte nog mijn zonnebril (op sterkte), maar om daar nou ´s-avonds ook mee rond te gaan lopen, vond ik iets te veel van het goeie. Door mijn langere verblijf in Sucre, ervoer ik dat het soms lastig was om geen bril te hebben; het zicht veraf is nl beperkt. Ik hoorde soms wel mijn naam roepen, maar door wie kon ik dan weer moeilijk ontdekken. Totdat de (roepende) persoon mij op enkele meters genaderd was. Ook zijn er vele gebouwen in Sucre prachtig verlicht en van veraf kon ik dan de diverse details moeilijk onderscheiden. Met m´n zonnebril lukt dat natuurlijk wel, maar is niet geweldig. Ik was al verschillende keren diverse winkels binnengelopen op zoek naar een montuur. Weinig dat mij aansprak, maar uiteindelijk heb ik dan toch een keuze gemaakt en heb nu een ovaal model. In de winkel, waar ik mijn bril heb gekocht, heeft men geen mogelijkheid voor oogmetingen en dus werd ik naar een oogarts doorverwezen. Ik was benieuwd! De praktijk van de oogarts was op slechts twee blokken lopen en was in een gebouw met meerdere (medische) praktijken. Ik moest op de bovenste verdieping zijn en daar aangekomen stapte ik de wachtruimte van de praktijk binnen. Een vriendelijke assistente legde mij uit, dat ik even moest wachten, want er was nog iemand binnen en ook zat er een vader met zijn zoontje te wachten op behandeling. Intussen werd er een formulier ingevuld en diende ik (vooraf) te betalen. Ik vulde mijn naam in op het formulier en betaalde de Bs. 80,00 (= Eur. 8,00). De vader en zijn zoontje gingen naar binnen en kwamen na ongeveer 20 minuten weer naar buiten. Toen was ik aan de beurt. Bij binnenkomst werd ik heel vriendelijk begroet door de oogarts, die mij uitnodigde om op de (speciale) stoel plaats te nemen. Hij vroeg mij naar mijn beroep en toen ik antwoordde, dat ik ´instructor´ was wilde hij meteen weten waarin. Tai Chi vond ie blijkbaar heel interessant en tevens geruststellend, want hij wilde voorkomen dat hij eventuele claims tegemoet kon zien. Ondanks de overjarig aandoende inrichting van de hele praktijk, bleek deze man (gelukkig) over heel moderne apparatuur te beschikken. In Bolivia ben je daar namelijk niet altijd zeker van. Uiteraard moest ik van een afstand letters proberen te lezen en kreeg daarbij een montuur met diverse glazen op mijn neus gezet. Ook werden mijn ogen dmv diverse verschillende apparaten opgemeten en alles werd in een computer opgeslagen. Als laatste werd nog een oogmeting gedaan, waarvan ik vermoedde dat het om de bolling van mijn ogen ging. Dit vond ik het vervelendste onderdeel van alles. Ik kreeg nl twee druppeltjes vloeistof in mijn ogen en daarna werd er een fel lichtje op/in mijn ogen gericht. Dat was even irritant. Hierna ging de oogarts achter zijn computer zitten en schreef een recept uit, waarmee ik weer naar de winkel terug kon gaan. Alles bij elkaar was ik nog geen half uur binnen geweest en we namen heel vriendelijk afscheid van elkaar. Hoe dan ook, ik had er een goed gevoel over en bij het bekijken van mijn recept voor nieuwe brillenglazen, werd mijn gevoel bevestigd. Mijn ogen waren niet echt slechter geworden en bovendien had deze oogarts in Buenos Aires nog een specialistische opleiding gevolgd. In Argentinië ligt het opleidingsnivo van artsen hoger dan in Bolivia en daar pronkt men dan mee op recepten of op briefpapier. Dus ik weer terug naar de brillenwinkel. Ik had de keuze uit diverse soorten, maar heb gekozen voor standaard glazen en niet voor dubbele, of voor multi-focus. Het recept was zowel voor dichtbij als voor veraf. Heb al eens negatieve ervaringen gehad met multi-focus en m´n bril afzetten, wanneer ik wil gaan lezen, vind ik geen probleem. Inmiddels was het al na achten en de winkeldame verontschuldigde zich, dat het deze avond niet meer zou lukken om mijn bril gereed te hebben. Of ik de volgende ochtend terug wilde komen. Nou, geen probleem. Ik vond alles toch al behoorlijk snel gaan; totaal minder dan 1.1/2 uur! En inderdaad, de volgende ochtend was mijn bril gereed en stapte ik de winkel uit met m´n nieuwe bril. Het belangrijkste was, dat ik weer een heel goed zicht heb. Ook ´s-avonds, wanneer ik geen zonnebril wens te dragen... Misschien zijn er mensen, die willen weten wat het allemaal gekost heeft en dat zal ik nu gaan vertellen. Het montuur was Bs. 80,00, voor de oogarts net zo´n bedrag en de glazen, zoals altijd het duurste, waren Bs. 250,00. Dus in totaal was ik Bs. 410,00 kwijt, omgerekend ongeveer Eur. 41,00. En voor dit bedrag zijn mijn ogen door een oogarts gemeten en nagekeken en heb ik weer een nieuwe bril! Geweldig toch!
Hola Hans. ¿Como le va? ¿Todo bien? Una sorpresa escribirte in Español. ¡Qué buen esfuerzo! Seguramente el idioma es dificil, pero es tán rico y muy interesante. Por eso quiero aprender más para mejorar mi conocimiento. Ahora mi conocimiento del idioma Español es suficiente para los encuentros con la gente y para las clases de Tai Chi Tao. No entiendo ´NIZA´ pero creo que debe ser asi: NIZA > Nice (en Francia) > nice (en Inglés) Mucho gusto y que le vaya muy bien.
 "Laughing"){kind=icon}
