31 mei 2007 De afgelopen week was het behoorlijk frisjes en woensdag tegen de avond regende het. Niet echt hard, maar toch... Ik had enkele mensen gesproken, die terugkwamen vanuit het noorden van Uruguay en die vertelden, dat het weer daar niet echt veel beter was dan in Montevideo. De luchtvochtigheid was er ook hoger en daarom voelde het nog kouder en killer aan. Mijn plan was eigenlijk, om ook die richting op te gaan en vandaar Brazilië in te trekken. Maar, in combinatie met andere verhalen, heb ik besloten mijn plannen drastisch te wijzigen en terug te gaan naar Buenos Aires en van daaruit snel in noordelijke richting te reizen. Ik verlangde naar wat meer natuurlijke warmte; tenslotte ben ik in Zuid-Amerika nietwaar... Terug naar Uruguay of andere plaatsen in het midden of zuiden van Argentinia kan altijd nog. Ben donderdagmiddag naar de busterminal gegaan, om tickets te kopen voor de bus naar Colonia en de ferry naar Bs.As.
01 juni 2007 ´s-Morgens een uitgebreid ontbijt in de hostel, douchen en mijn rugzak weer inpakken. Had gisteravond mijn was opgehaald bij de wasserette en dus was alles weer schoon. Nog snel even wat inkopen doen voor ´n eenvoudige lunch en daarna afscheid nemen van iedereen in de hostel. Buitengekomen kwam ik Silvana, de schoonmaakster van de hostel, tegen en na de gebruikelijke omhelzing en hartelijk afscheid heb ik een taxi aangehouden, die mij naar de busterminal bracht. Door al het gebabbel en uitgebreid afscheid nemen, was het later geworden dan ik had gepland, want eigenlijk had ik willen gaan lopen maar daarvoor was helaas geen tijd meer. De bus vertrok om 14.30 uur en na een vlotte en aangename rit van zo´n 2.1/2 uur kwam ik in Colonia aan. In de Terminal del Omnibus heb ik even wat zitten eten en daarna ben ik naar de terminal van de ferry gegaan. Eerst natuurlijk de douaneformaliteiten. Uitchecken in Uruguay bleek iets moeilijker, omdat ik een (douane)papiertje had moeten hebben, dat ik echter nooit gekregen had, toen ik vanuit Buenos Aires naar Uruguay ging. Maar uiteindelijk ging alles toch nog heel snel. Een uitstempel van Uruguay heb ik niet gekregen en bij een eventuele inreis hoop ik geen moeilijkheden te ondervinden. Maar dat is van latere zorg. De omroeper gaf aan, dat iedereen zo snel mogelijk moest instappen, want de boot zou elk moment vertrekken. Ik liep snel de loopplank op en stapte een giga grote ferry binnen; de crucero ´Eladia Isabel´, waar ook auto´s op/in meekonden. Dit keer geen snelle catamaran, maar een boot met meerdere dekken en groot en ook weer behoorlijk luxe. Er was plaats genoeg, dus je kon kiezen waar je wilde gaan zitten. Ook was het wel prettig, om rond te wandelen en naar het buitendek te gaan. Het was volle maan en deze scheen in het water, zodat de waterverplaatsing duidelijk waarneembaar was. De hele reis duurde iets meer dan drie (!) uur en dat om een rivier over te steken! Onderweg heb ik mijn laatste Uruguaya Pesos opgemaakt aan koffie en ´n chocoreep, want meer had ik niet meer over. Heb nog even rondgeneusd in de grote taxfreeshop aan boord, maar de prijzen vielen me tegen; ik vond het aan de dure kant. Tegen 22.00 uur kwamen we aan in de haven van Bs.As. en toen ik van boord ging, kon ik zo doorlopen naar de uitgang van terminal. Daar stond ik dus: wederom in Buenos Aires. Ik wilde weer naar hetzelfde hostel, als waar ik eerder had vertoefd en begon richting centrum te lopen, mezelf realiserend dat de metro gesloten zou zijn tegen de tijd dat ik het eerste station zou tegenkomen. Onderweg en enkele blokken bij de hostel vandaan heb ik nog wat zitten eten. Tegen half één kwam ik bij de hostel aan en Hernando, de nachtportier, was blij verrast mij weer te zien en begroette mij hartelijk. De huiskamer zat redelijk vol en er waren slechts twee mensen die ik van eerder kende. Ik zette mijn rugzak aan de kant, vulde het formulier weer in, kreeg mijn beddegoed en bracht alles eerst naar ´mijn´ kamer, alvorens naar de huiskamer terug te gaan, waar ik met diverse mensen heb zitten babbelen. Op ´n gegeven moment kwamen Jorge (uit Colombia) en Alejandro (uit Argentinië) binnen. Met hen had ik eerder dezelfde kamer gedeeld en het was een hartelijk weerzien. Vooral Jorge was verbaasd mij weer te zien en vroeg meteen, hoe mijn tijd in Uruguay was geweest. Ik vertelde hem van mijn ervaringen en hij wilde weten wat voor soort drug het was geweest, die de dame in mijn koffie had gedaan. Maar dat kon ik hem uiteraard niet vertellen. Wat later gingen enkele mensen de stad in om te gaan stappen. Ja, het nachtleven in Bs.As. begint vroeg... en ik ben, als verstandige jongeman, m´n bed maar op gaan zoeken. Leek me wel zo verstandig.
26 mei 2007 Nu mijn hechtingen waren verwijderd en alhoewel nog steeds ´n beetje pijnlijk, voelde mijn hand veel beter. Bovendien hoefde ik niet meer bang te zijn, om met de draadjes ergens achter te blijven haken. Rond de middag wandelde ik via wéér een andere route naar de Ciudad Vieja, het oude stadsdeel van Montevideo. Onderweg kwam ik voorbij diverse standjes met handgemaakte en andere spullen van straatverkopers. Bij de Mercado aangekomen, bleek dit niet een echte markt te zijn, maar een giga verzameling van allemaal eetgelegenheden. De ene minder groot dan de andere, maar allemaal voorzien van een geweldige parrillada, ofwel een BBQ. Hierop lagen niet alleen worstjes, maar ook complete kippen en ´halve´ koeien... Op alle plaatsen kon je aan de bar zitten en eten en had je dus ook een mooi zicht op het bereiden van het vlees. Enkele eetgelegenheden hadden ook een apart en afgeschermd restaurant. Overal waar je keek zaten mensen te eten en alle plaatsen waren bezet met als gevolg, dat de gangpaden ook volstonden met mensen die hier ´n hapje wilden komen doen. Zo rondslenterend kreeg ik toch ook wel trek in een hapje en toen er een kruk vrijkwam, nam ik die snel in en ging zitten. Het duurde even, voordat mijn bestelling werd opgenomen en daarna was het wachten op de enorme lomosteak (rundvlees) waar ik het eerste half uur genoeg aan te werken had. Het smaakte voortreffelijk en met nog ´n koffie na, vertrok ik voldaan om buiten te genieten van diverse percussiemuzikanten. Toen ik de mercado van een iets grotere afstand bekeek, staken er uit het dak vele buizen waar giga veel rook uitkwam afkomstig van de vele parrillada´s. ´s-Avonds heb ik in de hostel slechts ´n klein hapje gegeten, want ik had die middag behoorlijk zitten bunkeren.
27 mei 2007 Vandaag stond er een behoorlijke wind en het was daardoor nogal fris. Ik voelde er niet veel voor, om ver de straat op te gaan en bleef dus in de hostel ´hangen´ en babbelen. ´s-Avonds ben ik met 2 Ieren, 2 Denen, ´n Ierse en een Zweeds stel gaan poolbiljarten in het poolcentrum naast ons hostel. Voor mij de eerste keer, dat ik dit deed en dus schoot ik de zwarte bal maar gelijk in de pocket. Men maakte mij duidelijk dat dit toch niet de bedoeling was, maar men was vergevingsgezind en ik mocht een ander bal uitkiezen, die de zwarte zou vervangen. Het was heel gezellig en we hebben tussen het poolen door veel gelachen om de diverse verhalen, die verteld werden over oa reizen in den vreemde en wat je dan allemaal niet mee kunt maken. Omdat ik de volgende ochtend naar de kliniek zou gaan, om een tetanusinjectie te halen, ben ik tegen vieren teruggegaan naar de hostel om m´n bed op te zoeken. Toen ik ´s-morgens (inmiddels maandag 28 mei) wakker werd, bleken de heren nog steeds aan het feesten te zijn en zaten op het dakterras van een volgend biertje te genieten. Ik ging er naartoe en was blij, dat ik er niet meer bij hoorde! Wonderbaarlijk genoeg luisterden ze naar mij, toen ik ze maande wat rustiger te zijn, omdat ze door het hele gebouw te horen waren. Paula (van de receptie) vroeg aan mij toen ik de deur uitging, om snel terug te komen, want blijkbaar had men respect voor mij en luisterden ze naar mij. Bij de kliniek aangekomen, werd mij verteld om die middag terug te komen en dus ging ik onverrichter zake weer terug naar de hostel. Daar aangekomen zaten de heren nog steeds aan het bier! Ongelofeloos! Op ´n bepaald moment besloot men om wat te eten te gaan halen bij de McDonalds (!) en toen ze daar van terugkwamen, ben ik wederom richting kliniek gewandeld. Bij terugkomst waren de Denen naar bed, terwijl de Ieren op de bank in slaap waren gevallen. Zo-wie-zo was het toen rustig. Toen ik bij de kliniek aankwam, zaten er slechts enkele mensen te wachten. Het duurde maar even en een vriendelijke meneer kwam mij halen, om hem daarna te volgen naar een klein kamertje. Hij vroeg naar mijn inentingscarnet, maar dat had ik dus niet. Verbaasd keek hij mij aan en begon mij te vragen, welke inentingen ik de laatste jaren had gehad. Nou dat was dus nada; geen enkele. Hierop schreef hij een nieuw carnet voor mij en daarna kreeg ik de injectie, een hartelijke handdruk en kon ik weer vertrekken. Het was dus een fluitje van ´n cent. Via een warenmarkt, ´n boeken- en CD-markt en wederom een warenmarkt ben ik op m´n gemak richting hostel gewandeld, waar ik tegen de avond aankwam.
25 mei 2007 Heb even ´n paar dagen overgeslagen. De meeste tijd heb ik besteed om door de stad te wandelen en te slenteren. Montevideo is een schitterend mooie stad met dito gebouwen uit vooral de tweede helft van de 19e eeuw en eerste helft 20e eeuw. In vergelijking met andere hoofdsteden in Zuid-Amerika is Montevideo vooral een relaxte stad; het verkeer is er véél rustiger dan in bv Santiago de Chile of Buenos Aires. Ook prettig is, dat men stopt wanneer je de straat wilt oversteken. Behalve de schitterende architectuur van oude gebouwen, is er ook veel nieuwbouw en dat lijkt vaak hetzelfde als in welke andere willekeurige stad; hoog, recht en lang niet altijd smaakvol. Soms zelfs een aanfluiting voor de omgeving. In de betere wijken staan veel luxe appartementgebouwen, waarvan sommige best wel mooi zijn. Net zoals Santiago de Chile of Buenos Aires, heeft Montevideo veel brede wegen die de stad doorkruisen. Vrijdagochtend ben ik naar een (Yoga)centrum gegaan voor Un Curso de Milagros (Een Cursus in Wonderen). De meeste aanwezigen waren dames en, behalve mijzelf waren er nog twee mannen. Ik werd hartelijk ontvangen en na afloop drukte men mij op het hart zeker terug te komen. Dat heb ik maar niet beloofd, want mijn Spaans schiet behoorlijk te kort, om alles goed te kunnen volgen. Hoe dan ook, ik heb een uitstekende ochtend gehad en het gaf me een voldaan gevoel. ´s-Middags heb ik eerst in de hostel uitgebreid geluncht, alvorens richting oude stad te wandelen. Hier bevindt zich ook het ziekenhuis, waar ik die avond mijn hechtingen zou laten verwijderen. Mijn hand was dan wel ´n stuk beter, maar de wond was toch nog redelijk opgezwollen. Ook had ik die ochtend mijn laatste antibioticatablet ingenomen en ik wilde een nieuw recept voor nog ´ns ´n doosje met 8 pillen. Ben ´n beetje zigzaggend door de stad gewandeld en kwam tegen de avond in het oude stadsdeel aan, waar ik nog wat heb gegeten alvorens naar het ziekenhuis te gaan. In de wachtkamer was het minder druk dan de vorige keer, maar toch nog behoorlijk wat mensen. Ik meldde me bij het loket en na ´n kwartiertje wachten werd ik al geroepen. De (vrouwelijke) arts verwijderde mijn hechtingen en heeft me daarna onderzocht; ogen, longen, hart, etc. Alles was prima in orde. Ook vroeg ze, of ik een tetanusinjectie had gehad in de laatste jaren. Toen ik daar negatief op antwoordde, zei ze dat dat verplicht was in Uruguay en ze verbaasde zich erover dat ik dat niet wist. Ze gaf me twee recepten mee: één voor de antibioticatabletten en één voor de tetanusinjectie, die ik in een privékliniek moest gaan halen. Hierna kon ik weer vertrekken. We namen vrolijk afscheid van elkaar en ik vond het jammer, dat ik deze arts waarschijnlijk niet meer zou zien. Behalve heel aardig en behulpzaam, was ze het aanzien meer dan waard... Hoewel mijn hand nog wel iets pijnlijk was, was ik toch heel blij dat de hechtingen verwijderd waren; ze begonnen me te irriteren en nu gaf me dat een bevrijdend gevoel. De wond is, op het buitenste vel na, weer helemaal genezen. Och, en een nieuw velletje zal zich wel weer snel vormen...
22 mei 2007 Was ´s-morgens wel op tijd wakker, maar ipv naar het (Yoga)centrum te gaan, besloot ik om eerst naar het ziekenhuis te gaan. Mijn hand was nog redelijk opgezwollen en pijnlijk en ook kreeg ik het (gaas)verband er niet helemaal af. In het ziekenhuis aangekomen, kreeg ik te horen om diezelfde middag terug te komen. In de tussentijd heb ik door het oude en schitterende deel van Montevideo gewandeld. Prachtige architectuur, ook van de gebouwen die slecht onderhouden zijn of zelfs soms in vervallen staat verkeren. In één van de vele restaurantjes even wat gegeten en toen weer terug naar het ziekenhuis. De wachtkamer zal behoorlijk vol, maar volgens de dame aan het loket, zou ik snel geholpen worden. En dat was ook zo. Blijkbaar krijg je als buitenlander voorrang op de lokale bevolking. In de behandelkamer kwamen nogal wat artsen en assistent-artsen en ik kreeg uitgebreid de gelegenheid, om mijn verhaal van de vrijdag ervoor te vertellen. Één van de mannen maakte nog een grapje in de trant van makkelijk vrouwen versieren, maar ik maakte hem duidelijk dat dat zeker niet mijn bedoeling was geweest. Ook maakte ik kennis met de arts-assistent die mij had geholpen. Ik had steeds het idee, dat het een blonde dame was geweest, maar ze bleek zwart haar te hebben. Ik herinnerde me er niets meer van. Het laatste stukje verband werd verwijderd en de wond schoongemakt. Ook kreeg ik een recept mee voor anti-bioticatabletten, om zodoende een ontsteking te voorkomen. Vrijdagavond moest ik terugkomen, om de hechtingen te laten verwijderen. Hierna verliet ik de behandelkamer en het ziekenhuis en wandelde richting mijn hostel. Onderweg kocht ik in een farmacia de anti-bioticatabletten en later in ´n supermarkt nog wat eetbaars voor die avond.
20 mei 2007 ´s-Morgens maakte Pablo mij wakker en vroeg of ik nog zin had, om mee te gaan. Snel even douchen en toen op pad. We namen een taxi en waren snel in Punta Carretas (= wijk van Montevideo) en bij het restaurant waar we zouden gaan lunchen. Even buiten het restaurant ontmoetten we Alicia, Roberto en Alejandra, die ook naar de bijeenkomst zouden gaan. Zij hadden elders een tafeltje gereserveerd, om te gaan eten. Toen Pablo en ik binnenkwamen, was het behoorlijk druk en moesten we even wachten op een tafeltje, dat echter na enkele minuten al vrij kwam. Pablo vroeg, of ze onze bestelling snel konden serveren, zodat we op tijd naar de bijeenkomst konden gaan. We zaten gezellig te babbelen en onze lunch lieten we ons goed smaken. Vanaf het restaurant was het iets meer dan vijf minuten lopen naar het centrum (Centro Noun), waar Lois en John (USA) drie middagen een bijeenkomst hielden. Lois en John zijn teachers in Un Curso de Milagros. Of in goed Nederlands: Een Cursus in Wonderen. Binnengekomen bleek de meeting al net begonnen te zijn en er waren behoorlijk wat mensen aanwezig, meer dan ik eigenlijk had verwacht. Uiteraard ging het meeste in het Spaans, maar toch kon ik in grote lijnen alles volgen. Na de lezing werd er muziek gedraaid en ook gedanst. Ook maakte ik kennis met ´n andere Alicia, Victoria, Constancia en haar dochter Juliana. De laatste twee kwamen uit Bogota, Colombia en logeerden in dezelfde hostel, als Pablo en ik. Toen we buitenkwamen was het al bijna donker en voor mij was de middag sneller voorbij gegaan, dan ik had gedacht. We besloten de bus terug te nemen naar het centrum en daarna in de hostel eten te koken en te eten. Pablo en Alicia (1) deden inkopen in de supermarkt nabij de hostel en Alicia (1) ging daarna koken, terwijl Victoria en Alicia (2) een heerlijke salade maakten. Het was gezellig, om met ´n heel gezelschap aan ´n grote tafel te zitten eten. Na het eten gingen de peukers naar het dakterras, waar ik op verzoek van Pablo nog ´n mini-concertje gaf op mijn mondharp. Pablo vond het weer te gek en Alcia (1) begon zelfs te dansen. Enkele mensen hadden wel zin in ´n bakkie koffie, dus gingen we koffie drinken in de buurt van de hostel. Alicia (1 + 2), Victoria en Pablo zouden deze avond nog vertrekken naar Buenos Aires, omdat ze de volgende dag weer moesten werken. Het afscheid van vooral Pablo was nogal emotioneel; hij noemde mij zelfs ´mi padre´. Gezien zijn leeftijd (35) zou dat ook heel goed mogelijk kunnen zijn. We hadden dan ook, zij het slechts kort, een héél intensief en gewéldig contact gehad tijdens dit weekend. Bovendien was hij ook diegene, die mij van de straat had geplukt en in de taxi had gezet op weg naar het ziekenhuis. Uiteraard hebben we iemeel-adressen uitgewisseld en ik moest zeker nog eens naar Bs.As. komen. Ik was méér dan welkom. 21 mei 2007 De volgende ochtend, maandag, vertrokken Roberto, Alejandra, Constancia en Juliana en ook met hen was het afscheid heel warm met omhelzingen en verzoeken om contact te houden via iemeel of telefoon. Roberto gaf me ook nog zijn mobiele nummer, dat ik zeker moest bellen wanneer ik in Bs.As. zou zijn. Ik had Alicia (1) bij het afscheid moeten beloven zeker naar de bijeenkomst te gaan van John en Lois in hetzelfde centrum, als waar we zondag waren geweest. Dus na de lunch ben ik naar centrum Noun gewandeld; een wandeling van iets meer dan ´n uur. Het was minder druk dan zondag, maar toch waren er behoorlijk wat mensen aanwezig. John zou deze bijeenkomst in het Engels geven en Lois de vertalingen naar het Spaans. Het laatste uur nam Lois het weer over en was weer geheel in het Spaans. Na de sessie werd er weer gedanst en heb ik nog met enkele mensen staan babbelen. Ook kreeg ik een uitnodiging, om de volgende dag (of de vrijdag) naar een bijeenkomst te komen in een ander centrum, elders in de stad.
21 mei 2007 Het is nu maandagavond en ben net terug in de hostel, waar ik achter één van de PC´s heb plaatsgenomen. Het is rustig; ´n paar mensen zitten naar een film te kijken en dus heb ik alle tijd even wat te schrijven. Gisteravond en vanmorgen zijn er diverse mensen vertrokken, waarmee ik gisteren de hele dag heb opgetrokken. De meesten wonen in Buenos Aires en één echtpaar met dochter kwam uit Colombia. Over zaterdag en zondag vertel ik dadelijk meer, want eerst wil ik nog wat over Colonia, mijn busreis en de eerste ervaringen in Montevideo vertellen. 18 mei 2007 In de hostel zag ik de vorige avond Amanda uit Ierland. We hadden elkaar in Buenos Aires voor het eerst ontmoet en tot ons beider verrassing zaten we dus in hetzelfde hostel. Zij kwam net terug uit Montevideo, waar ze een prima tijd had gehad en ging vandaag met de bus naar Rosario, Argentinië. En ik dus de andere kant op; naar Montevideo. We hebben samen zitten ontbijten en Amanda moest rond 10 uur weg, om de bus te halen. Ik had nog tijd genoeg, want mijn bus ging pas om 14.00 uur. Die tijd gebruikte ik om nog eens op m´n gemak door het historisch stadsdeel te wandelen van Colonia en her en der te genieten van het uitzicht over de Rio de la Plata. Het is net of je aan zee staat, want je ziet geen overkant vanwege de breedte, maar je ziet wel grote vrachtschepen in de verte en dichterbij vissersboten. Colonia is erg rustig en in de brede straten is weinig verkeer en ook dat rijdt met een rustig gangetje. Men stopt zelfs, als je wilt oversteken; ´n héél groot verschil met Argentinië, waar je zelfs op de zebrapaden geen voorrang krijgt en dus heel goed alle kanten op moet kijken, of er geen bussen of auto´s aankomen razen. Ook zie je hier heel veel mensen lopen met thermoskan en ´n mate. Mate is een soort beker waarin een kruidenmengsel gedaan wordt en heet water wordt toegevoegd. Via een ´bombilla´ (is ´n speciaal zuigpijpje) wordt dan de ´mate´ gedronken. Je hebt heel veel verschillende soorten kruidenmixen en ik heb er reeds diverse van geproefd; de ene smakelijker dan de andere. Wandelend door Colonia kom je ook veel sinaasappelboompjes tegen en omdat ik niet weet, of de sinaasappels geplukt mogen worden, heb ik ze maar laten hangen. De verleiding was overigens wel erg groot, want ik wilde wel eens proeven hoe een netgeplukte sinaasappel smaakt. Ook zie je hier veel oude auto´s (net als in Argentinië trouwens) van zo´n 40 tot 60 jaar oud. Sommigen zien er uit, alsof ze net uit de showroom komen en anderen zien er volgens hun leeftijd uit en dan vraag je je af, hoe zo´n vihikel überhaupt nog rijdt. Op ´n gegeven moment ben ik naar de hostel gegaan, om mijn rugzak op te halen en vandaar naar de busterminal. Toen ik daar aankwam, had ik nog ´n klein half uur voordat de bus zou vertrekken. Ik ging naar het restaurant om koffie te gaan drinken en ging op ´n strategische plaats zitten, zodat ik zicht had op de gate vanwaar we zouden vertrekken. Langzaamaan werd het iets drukker en even later kwamen er enkele bussen aanrijden. Het inchecken ging erg snel en daarna ging het op weg naar Montevideo. Het landschap in het zuiden van Uruguay is nogal golvend en in hoofdzaak rijdt je door agrarisch gebied met her en der boerderijen en vooral zwartbond vee. De boerderijen zijn eigenlijk meer ´gewone´ huizen. Blijkbaar is het gebruik van stallen hier niet nodig. We passeerden enkele kleine dorpjes en ook zag ik ´n melkfabriek en enkele graansilo´s. De hele rit duurde ongeveer 2.1/2 uur en voordat we Montevideo binnenreden over een grote brug, zag ik eerst een deel van het havengebied en in de verte enkele hoge gebouwen. Één van die gebouwen leek wel een kopie van een gebouw, dat ik in Buenos Aires had gezien. In de stad aangekomen stopte de bus op enkele plaatsen, om mensen uit te laten stappen en snel daarna arriveerden we bij de grote busterminal. Ik nam mijn rugzak en ging naar de tourist-infobalie, waar ik een kaart van Montevideo kreeg. Even bestuderen waar ik naar toe moest en toen gaan lopen. Tijdens de busrit door de stad had ik het idee, dat Montevideo een stuk rustiger is dan Buenos Aires en dat bleek te kloppen, ondanks dat het bijna spitsuur was. Lopend over de grote avenida was het wel druk, maar lang niet zo hectisch als in Bs.As. Hoe dan ook, Montevideo voelde goed; prima zelfs. Op ´n bepaald moment ging ik even op ´n bankje zitten; even die bult van m´n rug en de kaart nog eens bekijken. Een dame ging even later op dezelfde bank zitten en toen we aan de babbel raakten, schoof ze iets op in mijn richting. Ze zag er wel aardig uit en zei dat ze Milja heette. Na even gebabbeld te hebben, stelde ze voor ergens 'n bakkie koffie te gaan drinken. In eerste instantie hield ik de boot even af, want ik wilde eerst naar de hostel om in te checken, zodat ik geen rugzak mee hoefde te sjouwen. Maar Milja zei, dat er dichtbij en op weg naar de hostel een restaurantje was. Dus wij daar naar toe. Het was inderdaad heel dichtbij. Er was geen bediening en je diende je bestelling bij de counter af te halen. Milja zei dat ik alvast een plaatsje moest gaan bezetten, zodat ik m´n rugzak af kon doen, dan zij zou even wachten op onze koffie. Ze kwam bij me aan ´n tafeltje zitten en we babbelden nog even verder. Ik vond wel dat de koffie een bijsmaakje had, maar omdat het automatenkoffie was, dronk ik hem toch op. Ik weet nog dat ik m´n lege kopje neerzette, maar daarna herinner ik me niets meer. Ook niet hoe ik buiten ben gekomen, of wat er daarna gebeurd is. Wat ik wel weet is, dat ik wakker werd op een bankje in de wachtkamer van een ziekenhuis met een stukje verband op de zijkant van m´n hand en met m´n hoofd op de slaapzak, die ik op mijn rugzak had gebonden. Héél vaag kon ik me herinneren, dat iemand tegen me zei dat ze drie hechtingen ging zetten en dat dat wellicht pijnlijk zou kunnen zijn. Ook daar heb ik weinig van meegekregen. Nu had ik een enigszins pijnlijke en iets opgezwollen hand. Ik ging overeind zitten en probeerde me voor de geest te halen, wat er was gebeurd. Maar het bleef ´leeg´ in m´n hoofd; ik had niet het geringste vermoeden van hoe ik daar in dat ziekenhuis terecht was gekomen. Ik keek m´n spullen na en miste mijn portemonnee en mijn bril. De rest bleek allemaal aanwezig en eigenlijk was dat ook het belangrijkste; m´n tasje met m´n papieren, schriftelijkopschrijfnotitieboek en m´n Alzheimergeheugen en ook mijn houdertje met waterfles. Ik stond op, pakte m´n rugzak en ging naar buiten en begon te lopen, maar voelde me nog verre van ideaal; meer half versuft en wilde zo snel mogelijk naar de hostel, om wellicht nog wat te gaan slapen. Ik liep door het schitterende oude stadsdeel van Montevideo, maar later (toen ik daar terugkwam) kon ik me er weinig meer van herinneren. Bij de hostel (www.redhostel.com) aangekomen, reserveerde ik een bed en kreeg een korte rondleiding, zette m´n rugzak op de slaapkamer en ging naar de keuken, om te ontbijten en ´n bakkie koffie te drinken. Daarna ben ik m´n bed ingedoken om vrijwel direct in slaap te vallen. Het was inmiddels al tegen negenen. Halverwege de middag werd ik wakker, omdat ik naar de WC moest. In de badkamer keek ik in de spiegel en zag, dat ik ook een schaafwondje aan de rechterkant van m´n hoofd had. Verder zag ik er nog compleet en heel uit. Toen ik de huiskamer inliep, waar ook de receptie is, vroeg een bezorgde Valentina vanachter de balie, hoe het met me ging. Ik ging naar haar toe en zei, dat het wel goed met me ging en vroeg waarom ze zo berzorgd die vraag stelde. Ze antwoordde dat ik die ochtend een beetje vreemd had gelopen tijdens de rondleiding. Ik vetelde haar, dat ik me haar niet meer kon herinneren van die ochtend en alleen maar wist dat ik in de keuken had ontbeten en koffie had gedronken. Ook van mijn wandeling vanaf het ziekenhuis en het inchecken in de hostel kon ik me weinig meer herinneren. Het enige dat ik wist was, dat ik nu op de goeie plaats terecht was gekomen. Eindelijk! Ik ging naar buiten en wilde eerst even terug naar het ziekenhuis om te informeren, of daar mijn portemonnee en bril eventueel waren. Maar uiteraard was dat niet zo. Lopend over de grote avenue richting het oude stadsdeel kwam ik langs een plaza waar mensen op straat aan het dansen waren op muziek uit een luidspreker, die buiten een CD-winkel was geplaatst. Prachtig! Evenals de gebouwen waar ik langsliep. Ik kwam op Plaza Idependencia en dat is tevens het begin van het oude stadsdeel. Vanaf hier heb je een voetgangersgebied met allemaal straatverkopers, die handgemaakte producten en allerlei andere zaken verkopen. Ook is hier hét uitgaanscentrum van Montevideo met vele restaurants, bars en disco´s. Terugkomend van het ziekenhuis ben ik eerst maar ´ns ´n hapje gaan eten in een leuk en gezellig uitziend restaurant. Tijdens het voorgerecht werden muziekinstrumenten binnengebracht en opgesteld. Er werd die avond live-muziek gespeeld door een percussionist, gitarist en organist; typisch Uruguayaanse muziek en erg leuk. Ik heb er van zitten genieten en ze speelden best een lange set, maar in de pauze ben ik toch maar richting hostel gewandeld, want ik wilde ook weer niet al te laat naar bed. Ik voelde me wel goed, maar nog steeds niet helemaal 100%. Vóórdat ik de huiskamer van de hostel inliep, kwam er direct een kerel op me af die me op bezorgde toon vroeg, hoe het met me ging. Mijn antwoord was ´goed´ en ik keek hem zeer verbaasd aan, want ik kende hem niet. Hij vertelde me Pablo te heten en dat hij me de avond tevoren zwalkend als een dronkenman op straat had aangetroffen. Hij had gezien dat ik gewond was aan m´n hand en dat het beter zou zijn mij naar het ziekenhuis te sturen. Hij had een taxi aangehouden en deze ook betaald en zodoende was ik dus in het ziekenhuis beland. Pablo was erg benieuwd, hoe ik in die toestand terecht was gekomen, maar ik kon hem alleen maar vertellen over Milja en de koffie, waarin zij waarschijnlijk een drug had gedaan. Daarna was bij mij het licht uitgegaan en kon ik me helemaal niets meer herinneren. Toen Pablo mijn verhaal hoorde, was hij stomverbaasd dat zoiets zou kunnen gebeuren in Montevideo, want blijkbaar is dit één van de meest veilige steden in Latijns-Amerika. Pablo woont in Buenos Aires en was diezelfde vrijdag als ik aangekomen in Montevideo. Ik wist niet, hoe ik hem moest bedanken voor zijn goede zorgen en wilde hem de taxikosten terugbetalen, maar hij wilde nergens van weten. Een gewéldige kerel! Hij nodigde me ook uit om de volgende dag met hem mee te gaan. We zouden dan eerst ergens gaan lunchen en daarna naar een bijeenkomst gaan, maar daarvan kon ik me niet goed een voorstelling maken. Ik mag dan wel regelmatig complimentjes krijgen over mijn Spaans, maar zelf vind ik dat het nog nergens op trekt en soms sla ik de plank volledig mis. Vond het hoe dan ook een goed plan en stemde erin toe. Het klikte geweldig tussen Pablo en mij en ik had het gevoel, dat zondagmiddag een speciale middag zou gaan worden. Francisco, een Chileen die ook in de huiskamer zat toen ik binnenkwam, en Pablo gingen naar het dakterras om te gaan peuken. Ik ben met hen meegegaan en heb nog een concertje op mijn mondharp gegeven. Francisco vond het geweldig, maar Pablo kon er geen genoeg van krijgen en vroeg me om nog meer te spelen. Dat heb ik uiteraard met genoegen gedaan.
17 mei 2007 Hallo iedereen Hier weer even ´n berichtje vanuit (deze keer) Colonia del Sacramento in Uruguay. Na een héél leuk weekend in Rosario (Argentinië) ben ik met de bus teruggegaan naar Buenos Aires. Het bleek niet mogelijk, om vanuit Rosario de bus te nemen, om direct naar Uruguay te reizen. Men had nl de brug over de rivier (Rio de Uruguay) geblokkeerd. In Rosario heb ik enkele mensen ontmoet uit het noorden van Argentinië en wellicht ga ik die nog opzoeken. Wie weet. Ze hebben me zo-wie-zo uitgenodigd om langs te komen en uiteraard hebben we iemeel-adressen uitgewisseld. Ja, wat dat betreft is het reizen nu héél anders, dan zo´n 25 jaar geleden, toen ik in Mexico en Guatamala aan het rondstruinen was. Midden in de nacht kwam ik aan bij de hostel, waar ik eerder al had vertoefd (www.alkimistahostel.com) en ik werd warm verwelkomd. Bovendien kon ik weer in m´m ´eigen´ bed terecht. Dus dat was prettig. Het was net, of je thuiskomt na ´n tijdje te zijn weggeweest. Er waren verschillende mensen, die ik kende, aanwezig en ook waren er diverse nieuwe gasten. Ondanks het feit, dat ik hun vader zou kunnen zijn, werd en wordt ik (tot nu toe) geheel opgenomen in de groep. Met ene José uit Brazilië heb ik veel gelachen en hij met en om mij. Hij noemde mij op een bepaald moment zelfs San Pedro... De laatste avond (voor mij) in de hostel vroeg hij aan mij, of ik ook zussen had. Ik antwoordde, dat ik drie zussen heb en toen hij naar de leeftijden vroeg en ik daarop antwoordde, kwam hij bijna niet meer bij van het lachen. Hij had een leeftijd van tussen de 30 en 35 in gedachten.... Ook was er een Australisch echtpaar in de hostel, waarmee ik ook ´n tijdje heb zitten babbelen. Hij was gepensioneerd en had veel voor de UN gewerkt als hulpverlener in probleemgebieden; oa in Afganistan en Pakistan. Zij waren zes weken op rondreis door Zuid-Amerika en hadden nog 10 dagen voor de boeg. Eigenlijk wilden ze nog helemaal niet terug, maar zij had haar werk en ´moesten´ daarom wel, want ze kon niet langer vrij krijgen. Wat ook heel leuk is, is dat ik nogal wat muzikanten ontmoet op deze reis. Op ´mijn´ kamer met zes mensen waren er al drie en uiteraard wilde men, dat ik op mijn mondharp (el trumpe in ´t Spaans en cata-palavras in het Braziliaans Portugees) zou spelen. Eigenlijk past het instrument niet echt in de Zuid-Amerikaanse muziek, maar men vindt het geluid wel héél erg apart en ook mooi. Dus heb ik maar een mini-concertje weggegeven op de kamer. Later ´moest´ ik nog wat spelen en men vond het geweldig. Het leuke hiervan is dat ik, door er vaker op te spelen, steeds meer tonen uit het instrument kan halen en ook meer melodievastheid krijg. Ik word er min of meer toe ´gedwongen´. Woensdagmiddag om 14.00 uur ben ik met de ferry vanuit Buenos Aires naar Colonia in Uruguay gegaan. Je steekt dan wel een rivier over, maar de hele trip duurde iets meer dan 1 uur. En dat met een snelle catamaran! (Flecha Buenos Aires) Overigens wel heel luxe! Pas als je halverwege bent zie je nog een heel klein beetje van Buenos Aires en begin je in de verte de kust van Uruguay waar te nemen. Over een rivier gesproken! Trouwens ook in Rosario, waar de Rio Paraná z´n stroomgebied heeft, is het bijna niet mogelijk de overzijde te zien. Colonia zelf is een kleine plaats met een heel mooi historisch gedeelte en een behoorlijk lange stranden. Bovendien is het erg rustig en daarom een verademing, om hier rond te wandelen in vergelijking met een drukke stad als Bs.As. Maar na bijna twee dagen heb ik het meeste wel gezien en daarom vertrek ik vrijdagmiddag met de bus naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Schijnt volgens de verhalen van diverse mensen een hele mooie stad te zijn en vooral ´n héél stuk rustiger dan Bs.As. Ik ben benieuwd. Jullie ´horen´ weer van mij.... Ik wens iedereen een heel goed lang weekend.
07mei 2007 Eindelijk even tijd gemaakt, om weer eens wat op mijn weblog te schrijven. In het kort zal ik even de afgelopen weken beschrijven. 18 april ben ik vanuit Santiago de Chile naar Valparaiso gegaan, waar ik enkele dagen ben gebleven om deze aparte stad te verkennen. Maar hierover schrijf ik een andere keer wel iets uitgebreider. Ook ben ik nog ´n dag naar Viña del Mar geweest. Viña del Mar ligt tegen Valparaiso en zou je kunnen beschouwen als het Wassenaar van Chili; veel dure (en grote) huizen en dito appartementen. 21 april ben ik met de bus vanuit Valparaiso naar Mendoza (Argentinië) gereisd en vandaaruit met de nachtbus naar Córdoba, waar ik zondagsmorgens om 08.00 uur aankwam. Na een ontbijtje te hebben genuttigd, ben ik doorgereisd naar Villa Belgrano, dat ten zuiden van Córdoba ligt. Toen ik hier aankwam, wilde ik eigenlijk niet snel daarna weer weggaan, maar de omgeving is schitterend en daarom heb ik ´n hotelkamer genomen. Heb vooral in de omgeving gewandeld, want het plaatsje zelf is een Duitse nederzetting met dito namen van restaurants, winkels, etc. Ook is het super toeristisch en daarom ook behoorlijk prijzig. Wandelend in de omgeving langs een riviertje tussen de bomen, hoorde ik vele vogels fluiten. Heel iets anders dan het langsrazende verkeer in een (grote) stad! Maandag (23 april) heb ik de bus weer genomen, om via Córdoba naar Cosquin te reizen. Cosquin ligt ten noorden van Córdoba en volgens de informatie, die ik kreeg van enkele mensen was het zeker de moeite waard om de omgeving te gaan verkennen. Omdat ik pas tegen het eind van de middag aankwam, heb ik m´n spullen achtergelaten in een hotelletje en ben de stad ingegaan. Had redelijk wat gewandeld, toen het begon te regenen en dus ging ik op zoek naar een restaurantje, want ik had intussen wel trek gekregen. Daarna nog wat inkopen gedaan in de supermarkt en terug naar het hotel. De volgende ochtend was het weer nog niet echt geweldig en besloot ik, om in plaats van de omgeving te verkennen, naar Villa Carlos Paz te reizen, dat op slechts korte afstand van Cosquin ligt. Hier ben ik twee dagen gebleven, om daarna weer terug te gaan naar Córdoba, waar ik een hotelletje heb opgezocht, om even wat van deze stad te gaan bekijken. Vrijdagsavonds laat heb ik de nachtbus genomen naar Buenos Aires, om hier de volgende ochtend vroeg te arriveren. In de busterminal werd ik aangesproken door ´n jongen, die klanten aan het winnen was voor een keten van hostels in oa Buenos Aires. Om korting te krijgen moest je lid zijn of worden, maar ik heb toch een lagere (lid)prijs bedongen zonder lid te worden. Hij heeft voor mij telefonisch een bed gereserveerd in een hostel en gaf me ook een plattegrond van BsAs en legde me uit, waar de meest interessante wijken van de stad zich bevonden. Ik dus op weg en met de metro was ik snel op de plaats van bestemming: Hostel Inn Buenos Aires. (www.hostel-inn.com) Hier kwam ik terecht op een kamer met 1 Canadees, 2 Ieren, 3 Engelsen en ´n Duitser. Het werd dan wel dé partykamer van dit hostel genoemd, maar ik was blij niet langer dan twee nachten te hebben geboekt. Niet alleen was de kamer een puinbak, maar met zuipende en blowende engelsen om me heen werd me dat toch te veel. Zondagavond had ik reeds een ander hostel (www.alkimistahostel.com) gevonden in het centrum van BsAs en hier ben ik dus maandagmorgen naar toegegaan. Sinds een week ben ik nu in Buenos Aires en heb in die tijd al heel veel van de stad gezien. Elke dag was zonnig, behalve vrijdagavond en zaterdag toen het nogal regenachtig was. Vrijdagnacht heeft het geonweerd en kwam de regen soms met bakken uit de lucht gevallen. Ik heb er niet al te veel van meegekregen, want ik sliep. Vandaag (maandag) staat de zon aan een onbewolkte hemel, maar waait het behoorlijk en dat maakt dat het nogal fris is. Zeker nu de zon weg is en het donker begint te worden. Afgelopen dinsdag (01 mei) ben ik met ´n heel stel naar een heel gezellige kroeg geweest. We gingen daar om half één ´s-nachts naar toe en het was moeilijk om nog een vrije tafel te vinden voor ons zevenen. Op ´n bepaald moment raakten we aan de babbel met ´n stel Argentijnen en dat was best gezellig. We hebben behoorlijk wat afgelachen. Zo tegen vieren ben ik richting hostel gegaan, want ik begon toch wel moe te worden. Ten slotte had ik een lange dag achter de rug met veel wandelen en slenteren. Vrijdagavond kwam er een masseuze naar de hostel, om iedereen die dat wilde, een gratis massage te geven. Als rechtgeaarde Nederlander heb ik hier uiteraard gebruik van gemaakt en hoewel slechts kort vond ik het heel lekker. Hierna ben ik eerst even ´n hapje gaan eten en toen ik terugkwam in de hostel, bleek er een spontaan feestje te zijn losgebarsten. Heb vrolijk meegefeest en ben uiteindelijk om half zeven (!) ´s-morgens m´n bed ingedoken. Ja, het leven van een reiziger is soms zwaar... Zaterdag was ik pas rond de middag wakker en heb daardoor mijn ontbijt gemist. Dus even naar de supermarkt en toen in de hostel uitgebreid brunchen. Later die middag ben ik de stad weer onveilig gaan maken, om ´s-avonds toch maar op tijd m´n bed op te zoeken. ´s-Zondags ben ik naar oa Cementerio Recoleta geweest, waar het graf is van Evita (Peron). Op dit kerkhof zijn giga grote graftombes gebouwd en het hele kerkhof lijkt meer op een stad of dorp dan op een kerkhof. Ik heb hier niet al te lang rondgewandeld, want het lijkt ook wel een beetje op het Cementerio de la Chacarita, waar ik op de woensdag ervoor enkele uren heb doorgebracht. Maar niet te min was het leuk, om even het graf van Evita te hebben gezien. Toen ik buitenkwam, zag ik de Ieren uit mijn vorige hostel in gezelschap van vier Ierse dames die twee dagen eerder in Buenos Aires waren aangekomen voor een maandje vakantie. Met hen ben ik eerst over de grote markt (handgemaakte spullen en optredende artiesten) in de buurt gewandeld en daarna naar het Hard Rock Café gegaan, waar we hebben gegeten. Ik ben ook meegegaan naar hun hostel, om nog even ´n biertje mee te gaan drinken. Zij gingen de volgende dag naar Iguazu en daarna naar Bolivia. Tegen middernacht ben ik naar mijn hostel teruggegaan en heb daar nog even zitten babbelen met enkele mensen, alvorens naar bed te gaan. Aanstaande donderdag (10 mei) vertrek ik naar Rosario, dat op zo´n 300 km ten noordwesten van Buenos Aires ligt, en aan de Rio Parana. In Mendoza heb ik ene José ontmoet en hij nodigde me uit naar Rosario te komen. Hij woont daar en hij wilde me wel het een en ander van de stad en de omgeving laten zien. Ben benieuwd wat het komend weekend me zal brengen.
De afgelopen 2 weken heb ik helaas geen tijd gehad om iets op m´n weblog te melden; óf de internetcafé´s waren gesloten óf er was geen vrije machine te vinden. Maar maken jullie je vooral geen zorgen, want met mij gaat het uitstekend en ik vermaak me opperbest. Binnenkort hoop ik weer bij te zijn wat mijn weblog betreft, maar het kan ook nog wel ´n tijdje duren. ¡Quien sabe! Het is helemaal afhankelijk van mijn belevenissen, de tijd die daarna overblijft en ook het weer speelt een belangrijke rol. Is het regenachtig, dan wil ik nog wel ´ns ´n kompjoeter opzoeken, maar bij mooi weer ben ik vooral buiten en denk ik niet aan internet of weblog of iemeel. Ik heb begrepen, dat het in Nederland momenteel hardstikke mooi weer is. Dus eigenlijk is mijn vraag aan jullie: wat doen jullie in vredesnaam achter een beeldscherm??? Jullie horen op een terrasje te zitten en/of te genieten van het mooie weer. Dat doe ik ook!! Het ga jullie goed... Que le vaya muy bien. Heel veel groetjes, Peer
12 april 2007 Toen ik donderdagmorgen opkwam, was Pancho net terug van boodschappen doen en Verena was in de keuken bezig met haar brunch. Het eerste dat Pancho vroeg, toen hij mij zag was of ik met een taxi naar huis was gegaan. Ik vertelde hem dat ik weer was komen lopen en dat dat voor mij een hele prettige manier is en niet omdat ik geen taxi wilde betalen. Hij vond dat ik mijn geluk niet verder moest tarten en beloofde mij, dat hij mij niet meer alleen naar huis zou laten gaan; in het vervolg zouden we samen op pad gaan en ook samen weer terugkomen. Ik heb hem wederom op het hart gedrukt, dat hij zich om mij geen zorgen moest maken. Mocht er onverhoopt toch iets gebeuren, dan had ik dat gewoon aan mezelf te wijten. Voor mij voelde Santiago heel goed en wanneer ik aan het lopen was, zowel overdag als ´s-nachts, stond ik regelmatig even stil om rond te kijken. Niet alleen om gebouwen of andere dingen te bekijken, maar zeker ook om te zien of er bepaalde ´ongure´ types in de buurt waren. In Nederland en op andere plaatsen doe ik niet anders, want je weet tenslotte maar nooit. Hoe dan ook, Pancho vond het maar niks. Ondertussen had ik nogal wat vuile was en ik kon de wasmachine van Pancho gebruiken. Wel moest ik dan zelf zorgen voor wasmiddel. Nou, dat was geen enkel punt. Donderdag werd dus wasdag, want hij wilde niet dat er veel was tegelijk in de machine ging. Kort daarvoor had hij nog een grote reparatie gehad aan de wasmachine en hij wilde een herhaling daarvan voorkomen. Geen probleem; wasmiddel genoeg net zoals tijd trouwens. Nadat ik de laatste was uit de machine had gehaald, ben ik de stad ingewandeld, waar ik met een of andere kerel in gesprek raakte. Alberto (althans dat was de naam, die hij me opgaf) vertelde dat hij Nederlandse ouders had en dat hij in juli naar Nederland zou gaan, om familie te bezoeken en met name zijn grootouders. Ook vertelde hij met een project bezig te zijn met kinderen met het down-syndroom. We liepen samen naar een café en hebben daar enkele typisch Chileense drankjes (Pisco sour) gedronken. We hebben héél gezellig zitten babbelen over Nederland, de politiek en wat al niet meer. Over zijn project sprak hij echter heel weinig en als ik er naar vroeg, dan kwam er een wazig verhaal. Hij liet me echter wél voor de drankjes betalen en vanaf dat moment was ik op m´n hoede, want hij zou me ook nog meenemen naar een typisch én historisch Santiago´s eetcafé. Onderweg daar naar toe zei hij (uiteraard in het Spaans) dat hij het heel vriendelijk van mij vond, dat ik hem had uitgenodigd. Ik heb hem maar direct verteld, dat ik het eventuele eten zéér zeker niet ging betalen en dat ik ook geen honger had en dus geen behoefte aan eten. Bij ´Las Canallas´, zoals de eetgelegenheid heet, leidde hij me rond en het bleek een behoorlijke grote ´tent´ te zijn met meerdere ´kamers´, waar allemaal gedekte tafels stonden. Één van de kamers was ingericht met een bar en dit was blijkbaar het café. Aan enkele tafels zaten mensen te eten en aan de muren hingen kranten, stencils en knipsels uit de (begin)periode van Pinochet. ´Las Canallas´ bleek een roemruchte historie te hebben, want in die tijd was het een verboden en dus geheime gelegenheid en er kwamen in hoofdzaak intellectuelen, kunstenaars en andere mensen die hun leven niet altijd zeker waren. Ook waren er vele visitekaartjes tegen de muren geplakt of geniet; echter deze waren van recentere datum. Een hele aparte gelegenheid en ook heel aardig, om dit eens te zien. Toen ik er later met Pancho over sprak, bevestigde hij me dit hele verhaal en hij was blij voor mij dat ik dit had gezien. Toen we weer buiten kwamen, begon Alberto mij om geld te vragen voor zijn project en hij bleef maar aanhouden. Ik zei, dat ik op dat moment bijna geen contanten bij me had en dat ik eerst naar de bank moest om geld te wisselen. Ik wist dat de meeste banken al gesloten waren en al was dat niet zo, dan nog zou ik hem geen geld geven. Het was ook moeilijk om van hem af te komen en dus liep ik naar terug huis, wat gelukkig niet al te ver was. Daar aangekomen kon ik Alberto eindelijk van me afschudden en ik zei hem vriendelijk goeiendag. Hij wilde wel een nieuwe afspraak maken voor de dag erna en ik heb toen een tijd genoemd, waarvan ik wist dat ik dan óf niet op straat óf ergens anders zou zijn. Toen ik deze ervaring tegen Verena vertelde, zei ze dat er wel meer van dit soort kerels rondlopen in Santiago en dat je het beste deze zo snel mogelijk van je af moet zien te schudden. Ze zijn alleen uit op gratis drank en eten. De week erop zat ik met Pancho op een terrasje in Buena Vista en daar zag ik Alberto weer voorbij komen, schijnbaar op zoek naar nieuwe slachtoffers, maar hij keurde mij geen blik waardig. Ik hem ook niet trouwens.
11 april 2007 Na een uitgebreid ontbijt en een gezellige babbel met Pancho en Verena, ging ieder van ons zijn of haar weg. Pancho had ´s-middags een repetitie met zijn band en wilde daarvoor nog enkele andere dingen doen en Verena wilde de stad in, om nog wat inkopen te doen. Alvorens de stad in te gaan, liep ik eerst even naar het internetcafé. Daarna kocht ik broodjes en beleg in het buurtwinkeltje, dat er tegenover was. Ik zat net wat te eten, toen Pancho thuiskwam en hij keek mij vol verbazing aan, omdat ik wéér brood zat te eten. Hij vroeg mij, of ik daar geen genoeg van kreeg en waarom ik niet ergens in de stad ging lunchen. Ik legde hem uit, dat ik brood (met beleg) prima vond en genoeg had aan één warme maaltijd per dag. Het zou overigens niet de laatste keer zijn, dat hij zich hierover zou verbazen. In Chili is men gewend om ´s-morgens een simpel ontbijt te nemen en ´s-middags zéér uitgebreid te lunchen, om dan ´s-avonds met een (kleine) warme hap te volstaan. Ik ging op ´n gegeven moment de stad in, maar deze keer nam ik de metro, omdat ik het eerste stuk al diverse keren had gelopen. Nu kwam ik in ´n heel ander gedeelte van de stad terecht en besloot om kris-kras richting centrum terug te wandelen. Onderweg heb ik mezelf getracteerd op een ijsje. Je hebt hier van die zg Heladerías (ijswinkel) met ik weet niet hoeveel soorten ijs en het ziet er allemaal even lekker uit en daarom is het moeilijk kiezen welke smaak je wilt. Op het terrasje heb ik dat smakelijk op zitten peuzelen en tot mijn verrassing kwam een vriendelijke dame me ook nog eens ´n glaasje water brengen. Héél attent! Waar ik mezelf vooral over heb lopen verbazen is niet zozeer het giga aantal bestaande appartementsgebouwen, maar veeleer de vele bouwputten ervan. Ongelofeloos hoeveel van die hoogbouw er de komende jaren bijkomt in Santiago! En de één nog weer luxer dan de ander! En meestal zo´n 18 tot 25 verdiepingen hoog! Toen ik één van de bouwborden met (uiteraard) een gewéldige foto van het zwembad op de bovenste verdieping en het giga uitzicht over de stad stond te bekijken, kwam er een jongen naar me toe die vroeg of dat zwembad écht op de bovenste verdieping van zo´n gebouw aanwezig was. Ik antwoordde dat dat inderdaad het geval was en hij viel bijna om van verbazing. Blijkbaar kon hij zich daarvan geen voorstelling maken en vol ongeloof liep hij daarna weer verder. Net als ik, want ik vroeg mij onderhand toch wel af, wie al die appartementen zouden gaan kopen. Ik liep nog even een supermarkt binnen op weg naar huis en daar aangekomen, was Verena ook net thuis. Even later volgde Pancho, maar hij kwam alleen enkele spullen ophalen en ging snel weer weg. Hij zou rond negen uur Verena en mij op komen halen, om naar het concert te gaan in Salsoteca Maestra Vida in de wijk Bella Vista, dé uitgaanswijk van Santiago met ik weet niet hoeveel café´s, kroegen, restaurants, salsa- en andere gelegenheden. De band die we zouden gaan zien is momenteel héél populair in Chili en speelt salsa met funk- en rockinvloeden. De naam: Chico Trujillo. Verena had een CD van hun gekocht en zette die op, om alvast in de stemming te komen... Op ´n gegeven moment kwam Pancho thuis en even daarna gingen we op weg. Op de Alameda aangekomen namen we een taxi, die ons bij de Salsoteca afzette. Toen we binnenkwamen draaide de disco swingende salsa-muziek en er werd ook stevig gedanst. Geweldig om te zien hoe de meesten de salsa dansen en dan is het jammer, dat ik dat niet zo goed kan. Maar ja, je kunt ook niet alles hebben, nietwaar? Langzaam maar zeker stroomde de ´tent´ vol en tegen ´n uur of elf kwam de band het podium op. Iedereen juichen en joelen en dat verhoogde de sfeer. Bij de eerste klanken begon de hele zaal mee te zingen en vooral mee te swingen. Ik hoefde amper iets te doen, want ik werd meebewogen... Een gewéldige sfeer en één groot feest. Tijdens de pauze werd er weer salsamuziek gedraaid en diverse mensen waren daarop aan het dansen. Tijdens de tweede set van de band ging het er nóg swingender aan toe en de hele zaal was één dansende massa. De zanger was trouwens heel goed in het bespelen van de menigte en werkte naar een climax toe. Na afloop van het concert wilde iedereen nog een toegift, maar die werd (helaas) niet gegeven. Hoe dan ook, het was een geweldig optreden en heel leuk om mee te maken. Er werd weer salsamuziek gedraaid en iedereen begon daarop weer vrolijk te dansen en te swingen. Het was inmiddels al ruim twee uur geweest en blijkbaar ging men door tot zo´n uur of zes! Ik heb het eind niet meer meegemaakt, want ik vond het op ´n bepaald moment welletjes en was ook behoorlijk moe. Vooral m´n voeten en benen! Ja, dat krijg je als je niet meer zo jong bent, hè? Ik zei tegen Verena, dat ik naar huis wilde. Zij wilde nog lang niet naar huis en danste weer vrolijk verder. Pancho was weer druk in gesprek met diverse dames. Hij is ten slotte een populair figuur in het uitgaanscircuit en ook veel mensen kennen hem van de bands, waarin hij speelt of gespeeld heeft. Tegen vieren ben ik naar huis gewandeld, waar ik om kwart voor vijf aankwam. Nu wist ik de kortste weg naar huis en ben dus niet ´n eind omgelopen.... Moe maar voldaan stapte ik m´n bed in, om snel daarna in een diepe coma te vallen.
Dinsdag 10 april 2007 Omdat ik de laatste dagen nogal veel door de stad gelopen en dus aardig wat kilometers achter m´n kiezen had, besloot ik vandaag er een rustig dagje van te maken. De komende dagen zouden we naar enkele concerten gaan en er stond ook nog een feestje op het programma. Wel ging ik even naar het internetcafé op de hoek en in het winkeltje aan de overkant kocht ik enkele broodjes en beleg. Het grootste deel van de dag was het bewolkt en ik vond het op de patio van Pancho´s huis heerlijk toeven. Pas tegen het eind van de middag ging ik de deur weer uit en heb weer een héél stuk gewandeld. Ja, je loopt ongemerkt toch verder dan in eerste instantie de bedoeling is, maar er is ook zo veel te zien en te bekijken dat ik interessant vind. Niet dat ik dat hier allemaal ga vermelden, want dan zou het een herhaling zijn van wat ik al eerder heb geschreven: gebouwen, straten, mensen, etc. Alleen is het telkens anders, wanneer je een ander deel van de stad doorkruist. Onderweg in ´n oud gedeelte van de stad op een terrasje van één van de hier aanwezige en zéér karakteristieke panden koffie zitten drinken en wéér later van een uitgebreid diner zitten genieten. Toen ik thuiskwam, bleek iedereen al naar bed te zijn en heb ik nog even wat zitten lezen alvorens ook mijn bed op te zoeken.
09 april 2007 ´s-Morgens uitgebreid zitten ontbijten en met Pancho zitten babbelen. Hij moest die middag weg, maar zou mij rond zes uur op komen halen om daarna de stad in te gaan. Hij wilde mij de binnenstad laten zien en ook enkele typisch Chileense leefgewoonten, wanneer de mensen uit hun werk komen. Hij dus weg en even later ben ik ook weggegaan, om een ander deel van de stad te gaan verkennen. Ditmaal koos ik voor een van de betere wijken van Santiago. De straten hier waren (uiteraard) veel smaller dan de brede avenues, maar er stonden wel bomen op de stoep. De huizen waren allemaal ´vrijstaand´. Vrijstaand staat hier tussen haakjes, omdat er vele huizen op de een of andere manier aan elkaar gekoppeld zijn. Sommige panden waren écht groot en weer anderen hadden een koloniale bouwstijl. Verschillende huizen hadden ook een voortuin. Of er van een achtertuin sprake was, kon ik van de straat af niet zien, maar ik ga er vanuit dat er bij vele huizen ook een achtertuin aanwezig was. Op enkele plaatsen was een bouwput voor wéér een appartementsgebouw. Zullen de directe bewoners wel blij mee zijn, denk ik dan.... Weg zon en weg privacy... Wat opvalt als je door Santiago loopt te wandelen, is dat de stad over het algemeen zo schoon is. Uiteraard zijn er diverse plekken, waar het een zooitje is, maar die worden binnen afzienbare tijd nog aangepakt (volgens Pancho). Een ander opvallend iets is, dat er heel veel kerels rondlopen met een staartje; ook veel oudere (met grijs haar...). Het vele groen (vooral bomen) in de straten en de zeer vele parken geven de stad toch ook weer z´n eigen gezicht. Het was iets over zes, toen ik thuis kwam en zat net aan ´n bakkie koffie, toen Pancho arriveerde. Hij wilde zich eerst even opfrissen alvorens de stad in te gaan. Hij vertelde dat we naar een plaats zouden gaan, waar geen toerist ooit van gehoord had en wat een typisch Chileense ´kroeg´ was. We konden het best te voet gaan, want dan kon hij mij onderweg nog enkele interessante plaatsen aanwijzen of laten zien. Dus wij op weg dwars door het centrum, waar het op dit moment érg druk was; het krioelde van de mensen, zogezegd. Pancho vertelde dat de mensen nu van hun werk kwamen. Sommige deden op weg naar huis hun inkopen en anderen waren op weg naar een (stam)café. Toen we het centrum achter ons hadden gelaten, werd het een beetje rustiger, maar nog steeds was het behoorlijk druk. Bij een taxistandplaats, waar een lange rij wachtenden stond, was een straatmuzikant (´n zg chiclo) bezig en we stonden er even naar te kijken. Een grote trom op z´n rug en zowel met handen als voeten bespeelde hij dat instrument. Pancho vertelde dat hij dat ook wilde leren, want hij zou graag naar Europa komen en dan was dit misschien een manier, om een extra centje te verdienen. Hij was al wel eens in Spanje geweest, maar wilde ook andere delen van Europa leren kennen. De ´kroeg´ waar we naar toe gingen heette: ´La Piojeta´ en het bleek een behoorlijk grote ´tent´ te zijn. Ondanks dat het behoorlijk druk was, was er nog plaats genoeg om te zitten. Ook bleken er veel Mexicanen aanwezig te zijn, want toen een gitarist en accordeonist begonnen te spelen en te zingen, lalde de halve tent mee. Heel leuk om dat mee te maken. Voor mij was het ook een beetje een herinnering aan mijn tijd in Mexico en aan de smartlappen van toen... Pancho bestelde een typisch Chileens drankje, waarvan ik de naam al weer vergeten ben, maar het bestond uit witte wijn met een bolletje vanilleijs en een scheut likeur. Ik heb er even van geproefd, maar vond het véél te zoet en bestelde daarom een witte wijn, die ik geserveerd kreeg in een pul van ´n 1/2 ltr.!! Op ´n gegeven moment begon er een dame héél luid een verhaal af te steken en ze kreeg af en toe applaus en behoorlijk veel bijval. Pancho legde me uit, dat ze het over de huidige presidente van Chili had. Deze is blijkbaar helemaal niet geliefd bij de bevolking en schijnt ook nogal wat fout te doen. Zo-wie-zo zijn ze haar liever kwijt dan rijk, schijnt het. Nadat we onze drankjes hadden geledigd, gingen we via het centrum naar de vrienden van Pancho, waar ´s-zaterdags dat feestje was. Ik kreeg een korte en snelle rondleiding en het bleek, dat er twee repetitieruimten en een opnamestudio aanwezig waren in het toch wel erg grote pand. Ik had dat eerder niet zo in de gaten, omdat er twee verschillende ingangen zijn en je niet van het éne deel naar het andere kunt. In één van de gemeenschappelijke ruimten zaten we met enkele mensen bij elkaar en er werd druk gebabbeld. Helaas ging het meeste aan mij voorbij, want mijn Spaans is nog láng niet wat het zou moeten wezen en bovendien praten de Chilenen erg snel en omdat de meesten muzikant zijn, hebben ze ook nog eens ´n soort van ´slang´, ofwel een geheel eigen taalgebruik. Wel werd me duidelijk, dat ik maar eens een instrument moest leren bespelen; bv gitaar. Leermeesters waren er hier genoeg...! Na een gezellig samenzijn, keerden Pancho en ik huiswaarts. Dit was slechts een klein stukje lopen. Thuis aangekomen ging Pancho vrijwel direct naar bed en voor mij duurde dat ook niet lang meer.
08 april 2007 Was pas tegen het eind van de morgen wakker en Pancho was in de keuken bezig, om een uitgebreide brunch klaar te maken. Anna zat op de bank in de patio en Verena was in de badkamer. Pancho vroeg mij als eerste hoe ik was thuisgekomen en toen ik hem vertelde dat ik was komen lopen, kreeg hij bijna een rotberoerte. Volgens hem was het ´levensgevaarlijk´ om midden in de nacht dwars door de stad te gaan wandelen. Ik moest toch wel héle goeie engelbewaarders hebben. Eén was blijkbaar niet genoeg! In ieder geval te weinig, om het er zonder kleerscheuren van af te brengen. Ik vertelde hem dat ik geen last had gehad van wie of wat dan ook en dat ik gewoon rustig had kunnen wandelen. Hij vond dat ik de volgende keer maar een taxi of collectivo moest nemen. Dat was ook beter voor zijn eigen gemoedsrust! Toen ik hem vertelde dat hij niet zo bang moest zijn, antwoordde hij dat Santiago wellicht niet zo´n veilige stad was en dat er altijd wel mensen rondliepen, die je wilde beroven. Ook moest ik mijn geluk niet op de proef stellen. Ik vond het schattig dat hij zich zo druk maakte om mij, en zei hem dat hij daarover geen zorgen hoefde te maken. Nadat we hadden gegeten en gezellig hadden zitten nababbelen, nodigde Pancho ons uit om naar een museum te gaan. Op zondag zijn de musea gratis en momenteel was er ook een extra tentoonstelling in het Museo Nacional. Verena wilde andere dingen doen en dus gingen Pancho, Anna en ik op weg richting stad. Bij de permanente tentoonstelling bleek Pancho een hele goeie gids te zijn en hij legde verschillende dingen uit vanuit een historisch perspectief. Bij een hele grote plattegrond van Chili vertelde hij, waar de meest interessante culturen onstaan waren en wat daartussen de verschillen waren. Zijn (voor)ouders waren Rapa Nui en hij was trots daar een nazaat van te zijn. Met zijn nieuwe band wilde hij de typische Rapa Nui-stijl nieuw leven inblazen en ook de overige bandleden hadden een Rapa Nui achtergrond. Toen we naar de extra tentoonstelling wilden gaan, nam Anna afscheid, want ze had nog een redelijk druk programma voor die dag. Deze extra tentoonstelling ging vooral over de immigratie van Europeanen in de jaren 1920 en 1930 en ook hierover wist Pancho het nodige te vertellen. Aan de hand van de vele foto´s legde hij uit, hoe er in die tijd gebouwd en geleefd werd. Ook zijn huis stamde uit deze periode en in het centrum van Santiago waren er nog vele van te vinden, echter diverse panden moesten het veld ruimen voor appartementen. Zijn huis was een typisch voorbeeld van zo´n bouwwijze; het lag aan een hofje afgesloten door een hek met aan iedere zijde 6 huizen. Diverse foto´s toonden de beeltenissen en identiteitspapieren van verschillende immigranten. Ook hingen er grote foto´s met overzichten van de stad in die tijd. Duidelijk was te zien hoe delen van de stad langzaam maar zeker werden volgebouwd. Pancho had die nacht erg weinig geslapen, begon moe te worden en wilde daarom naar huis. Wel ´honderd´ keer vroeg hij aan mij, of ik mezelf wel kon vermaken en ik antwoordde dat hij zich daarover niet druk hoefde te maken. Hij ging dus naar huis en ik ging verder met het verkennen van de stad. Op zondag is het een héél stuk rustiger dan door de week en het is dan ook geen straf om door Santiago te wandelen. Wel zijn de meeste winkels gesloten, maar daar was ik toch niet op uit. Het was hartstikke lekker weer en de zon zorgde voor een aangename temperatuur. Als je dan zo aan het wandelen bent, regelmatig ergens stilstaat om de omgeving in je op te nemen, loop je toch veel meer dan je in de gaten hebt. Santiago zou net zo goed een stad in Europa kunnen zijn; veel moderne (en hoge) gebouwen en, in vergelijking met andere landen in Latijns-Amerika die ik tot nu toe heb bezocht, ook veel moderne auto´s. Ook de mensen dragen daartoe bij met hun moderne kleding en veelal een Europees uiterlijk. Als je zo aan het rondwandelen bent, vliegt de tijd voorbij en pas toen de zon onderging realiseerde ik me hoe ver ik weer terug moest lopen. Ik kon natuurlijk ook de metro nemen, maar dat wilde ik niet. En voor de bus heb je een aparte pas nodig, die ik wel kon kopen maar daar wilde ik geen geld aan uitgeven, omdat ik wist dat ik daar bijna geen gebruik van zou gaan maken. Onderweg terug heb ik ergens zitten eten en tegen negenen was ik weer thuis. Heb even wat zitten lezen en toen Verena thuiskwam, hebben we nog wat zitten babbelen. Mijn voeten waren behoorlijk moe van het vele wandelen en ik heb daarom betijds mijn bed opgezocht.
07 april 2007 Halverwege de ochtend werd ik gewekt door vrolijke muziek, die in mijn kamer doordrong. Pancho was in de keuken bezig en ging direct bezig om het ontbijt voor mij klaar te maken. Tijdens het ontbijt hebben we gezellig zitten babbelen en hij vroeg mij of ik speciale plannen had voor deze dag. Ik zei dat ik wilde gaan wandelen om zodoende ´n beetje van de stad te leren kennen. Hierop gaf hij mij een plattegrond van Santiago met detailkaartjes. Pancho zou mij die avond tegen negenen oppikken en dan zouden we eerst naar een feestje gaan bij vrienden van hem in de buurt en daarna naar het optreden, dat hij met zijn band zou geven. Hij moest nog zorgen dat zijn drumstel op de plaats van bestemming kwam en ook nog een soudcheck doen. Hij vroeg me wel 20 keer of ik mezelf wel zou kunnen vermaken. Nou, dat dacht ik wel; Santiago is een behoorlijk grote stad en volgens mij was er voldoende interessants te zien. Op de kaart legde Pancho mij uit, waar we die avond naar toe zouden gaan, dus ik kon het beste een andere route kiezen. Pancho wilde net vertrekken, toen Verena thuiskwam. Verena is een Duitse studente, die hier in één van de lokale ziekenhuizen vier maanden stage heeft gelopen. Ze had vrijdags haar laatste ´werkdag´ gehad en was deze ochtend nog even wat spullen op gaan halen en bij vrienden langs geweest. Verena vertelde dat ze nu nog een week vakantie had en dat ze zondag (15 april) weer terug zou vliegen naar Duitsland. Dinsdags zouden haar college´s weer beginnen. Ze had zoveel goede herinneringen aan Latijns-Amerika en met name Santiago en Chili, dat ze haar tijd hier tot het maximale wilden rekken. Ze dacht wel, dat het moeilijk voor haar zou worden om weer in het normale ritme mee te draaien, maar dat zag ze dan wel weer. Voorlopig stond een weekje genieten in Santiago op haar programma. Ik ging op ´n bepaald moment de deur uit en liep naar een van de vele hoofdwegen (de Alameda) in Santiago. Hier ging ik rechtsaf in oostelijke richting en als eerste belandde ik op een Mercado Artesania, waar men allerlei handgemaakte spullen verkocht. Niet alleen Chileens, maar uit diverse landen in Latijns-Amerika. De Alameda heet eigenlijk Av.Libertador O´Higgens en is een heel brede avenue met 8 (!) rijstroken; 2 keer twee voor de bussen en taxi´s en 2 keer drie voor het overige verkeer. De avenue heeft hele brede trottoirs met aan de rand bomen en ook staan er vele kioskjes, waar men kranten en tijdschriften tot aan etenswaren toe kan kopen. Langs deze avenue staan ook hele oude en hele nieuwe gebouwen; de oude vaak in koloniale stijl en de nieuwe, zoals je die over de hele wereld tegenkomt en meestal heel hoog met veel glas. Ook kwam ik door diverse (grote) parken en liep ik een tijdje langs de rivier (de Mapuchi-rivier) die dwars door de stad slingert. Als je sommige dingen wegdenkt, dan zou je je bijna in een grote Europese stad kunnen wanen. Hier hebben de mensen overwegend zwart of donker haar, maar voor de rest zijn er niet echt veel grote verschillen als je naar het gemotoriseert verkeer kijkt, de moderne gebouwen en ook de vele bouwplaatsen, waar men druk bezig is appartementen te bouwen. Deze appartementsgebouwen hebben zo´n 20 tot 25 verdiepingen, een zwembad op de bovenste verdieping en ´n soort van penthouses daaronder. Ik besloot nadat ik een behoorlijk stuk gelopen had, om maar ´ns om te keren en terug te gaan richting San Francisco. Onderweg zou ik dan nog een hapje kunnen eten. Pas tegen half negen was ik weer bij Pancho´s huis, die er zelf nog niet was, maar Verena en een Deense vriendin (Anna) waren er wel. We hebben ´n tijdje met z´n drieën zitten babbelen, totdat Verena en Anna naar het feestje gingen en ik op Pancho zou wachten. Ik ging mezelf even opfrissen en even later kwam Pancho thuis, die eerst ging douchen en daarna zouden we gaan. Als eerste gingen we naar Pancho´s vrienden, die twee blokken verderop in een groot huis wonen. Hier kreeg ik van Pancho snel een rondleiding en hij liet me o.a. twee opnamestudio´s en ´n repetitieruimte zien. Verder waren er diverse grote kamers en meerdere badkamers en keukens. Op het binnenplaatsje aangekomen bleken daar, tot mijn en hun verrassing, Verena en Anna ook te zijn. Ik werd aan enkele vrienden voorgesteld en ik kreeg iets te drinken aangeboden; rum met cola. Er stond ´n versterker en speakerbox en op ´n gegeven ogenblik begon iemand op ´n bas te tokkelen, Pancho op conga´s te spelen en iemand anders te zingen. Ik haalde mijn mondharpje te voorschijn en begon mee te tokkelen. Dit sloeg blijkbaar aan, want we hebben met z´n vieren zeker zo´n 20 à 25 minuten staan spelen. Helaas heeft mijn mondharpje maar weinig volume en was het moeilijk voor de anderen er veel van te horen. Daarom stonden we héél dicht bij elkaar met de hoofden naar elkaar gericht. Voor mij was het een hele leuke en aparte ervaring, om zo eens te jammen. Zeker als ik me bedenk, dat de bassist één van de beste is van Chili en de andere aanwezige muzikanten zo´n beetje dezelfde status hebben als bij ons bv Golden Earring, Blof of Keane. In ieder geval zijn ze behoorlijk bekend in Latijns-Amerika. Als het niet met hun eigen naam is, dan toch de naam van de bands waarin ze spelen of gespeeld hebben. Na mijn ´optreden´ was het leuk om met diverse jongens te staan babbelen; vooral over (diverse soorten) muziek, Nederland/Europa en natuurlijk de onvermijdelijke coffee-shops, waarvan men hier veel gehoord heeft, maar niet echt een voorstelling van kan maken. De meesten denken, dat coffee-shops een typisch Amsterdams fenomeen is en buiten Amsterdam niet voorkomen. Het is wel moeilijk uitleggen, dat een coffeeshop van iets illegaals (inkoop / achterdeur) iets legaals (verkoop / voordeur) maakt. Men vindt een mondharp een interessant instrument, maar het past niet echt bij de Latijns-Amerikaanse muziek. Daarom bespeelt men dat hier niet, maar men vindt het geluid wel mooi en apart. Pancho kwam mij op ´n bepaald moment waarschuwen dat hij naar z´n optreden moest. Hij wilde weten of ik met hem mee wilde gaan of dat ik wilde blijven, maar aangezien ik nieuwsgierig ben naar alles en nog meer ben ik met Pancho meegegaan. Ik wilde wel eens zien en vooral horen hoe zijn band zou klinken. Dus wij afscheid nemen en vertrokken richting Bella Vista, hét uitgaanscentrum van Santiago. Pancho liep érg snel en ik had moeite hem bij te houden. Toen ik hem vroeg waarom hij zo snel liep, verontschuldigde hij zich en begon langzamer te lopen. Voor hem was dit een normale ´snelheid´ en bovendien kent hij de weg in Santiago en wist waar wij naar toe gingen. In Bella Vista aangekomen ontmoetten we Jano, de bassist van de band. Met z´n drieën hebben we op ´n terrasje ´n biertje gedronken en zitten babbelen. Blijkbaar was het optreden later dan Pancho had gedacht en dat zou pas om 02.00 uur beginnen. Toen de overige bandleden arriveerden, gingen we naar binnen. Het was nog niet erg druk en Jano kwam bij mij staan en aan de bar hebben we nog ´n tijd staan babbelen. Hij wilde mij wel Spaanse les geven, als ik hem Engelse les zou geven. Afgesproken dat hij naar Pancho´s huis zou komen en dat we daarna wel zouden zien. Jano is een afgestudeerd psycholoog en héél serieus (volgens Pancho) en hij verbeterde me regelmatig met mijn Spaans gebrabbel. Zijn Engels was redelijk goed, alleen zijn uitspraak was abominabel en moest nodig worden bijgeschaafd. Nou ja, we zouden wel zien wat er van terecht zou komen. Het was tijd voor het optreden van de band en ik ging naar een ´strategisch´ plekje, om zowel de band te zien als het geluid redelijk goed te kunnen horen. Het optreden duurde (helaas) maar ´n uurtje en de meeste bandleden gingen hierna hun eigen weg. Ook Jano nam z´n basgitaar en vertrok. Pancho was aan het babbelen met enkele dames en ik stond nog even met één van de bezoekers te kletsen. Op ´n gegeven moment kwam Pancho mij vragen, of ik me wel vermaakte, waarop ik antwoordde dat hij zich daar geen zorgen over moest maken. Hij weer weg en ik nam nog een consumptie. Ik vond dat het mooi was geweest en wilde onderhand wel richting ´huis´. Nog even rondgekeken of ik Pancho ergens zag, maar die was aan de andere kant van het lokaal nog steeds druk in gesprek met enkele dames en ik wilde hem niet storen. Wetende dat hij waarschijnlijk met mij mee zou gaan en ik wilde zijn avond, of beter nacht, niet bederven. Ik ging dus naar buiten en begon aan de wandeling, die uiteindelijk langer zou duren dan nodig was geweest.Onderweg hoorde ik nog ergens live-muziek en ik liep dus die richting op. Het bleek een band te zijn in Arabische kledij en zij speelden harde rockmuziek. Was wel leuk, om zoiets in Latijns-Amerika te zien, trouwens. Na één dag in een vreemde stad kun je nog niet de snelste weg terug weten. Wel dan? En omdat er in het centrum van Santiago nogal wat hoogbouw is, zijn enkele markante gebouwen niet direct zichtbaar. Hierdoor ben ik wel een héél stuk omgelopen, maar uiteindelijk kwam ik toch bij Pancho´s huis terecht. Het was inmiddels wel 05.00 uur geweest, toen ik in bed stapte.... Hoe dan ook, het was een héle leuke dag en vooral avond cq nacht geweest.
06 april 2007 ´s-Morgens eerst maar ´ns goed ontbijten en daarna m´n spullen inpakken. Ik moest tegen 12 uur bij de busterminal zijn en om 12.30 uur zou de bus vertrekken. Toen ik afscheid had genomen van de mensen in de hostal en buitenkwam, was het heerlijk weer en de temperatuur liep snel op in de zon. Ik had m´n trui al ingepakt, maar m´n jasje kon ook wel uit. Bovendien is het al snel warm, wanneer je ook ´n rugzak draagt. Hij is wel niet echt zwaar, maar het is wel een extra gewicht dat je met je mee sjouwt. Het viel me op dat het zo rustig was op straat, totdat ik mezelf realiseerde dat het Goede Vrijdag was én bovendien ook nog ´ns vakantie in Argentinië. Op m´n gemak kuierend door parkjes en straten/lanen richting busterminal; het gaf me een heerlijk en tevens apart gevoel. Mendoza is een mooie stad met een geheel eigen sfeer, die me zeer aanspreekt. Maar vandaag had ik ook het gevoel aan een bijzondere reis te beginnen. Natuurlijk was ik benieuwd naar de reis op zich (door de Andes), maar ook wat en hoe ik het zou vinden in Santiago de Chile. Ik had verschillende verhalen gehoord, maar kon er mezelf niet goed een voorstelling van/bij maken. Ik had wel een overnachtingsadres, maar wist niet of ik daar wel de nacht zou kunnen doorbrengen. Zou ik het snel kunnen vinden? Was er wel plaats? Zou het me bevallen? Och, wat liep ik toch te tobben.... Ik zou wel zien als ik er was. Aangekomen bij de busterminal had ik nog tijd genoeg en heb op ´n terrasje koffie zitten drinken, totdat het tijd werd om naar de vertrekplaats van de bus te gaan. De terminal is in een U-vorm en je hebt zo´n 62 plaatsen, waar de bussen hun halteplaats hebben. Ik moest bij nr. 23 zijn, maar de bus was er nog niet, toen ik daar aankwam. Ook stonden er maar weinig mensen te wachten en ik ging twijfelen, of dit wel de juiste opstapplaats was. Ik ging het binnen vragen en ik kreeg een positieve bevestiging; de bus kon elk moment arriveren en we zouden om 12.30 uur stipt vertrekken. En inderdaad, de hele luxe (en bijna nieuwe) bus kwam binnen enkele minuten en we konden inchecken. Dit nam slechts korte tijd in beslag; er bleken maar zeven reizigers mee te gaan. Ik vroeg me af: zo weinig passagiers en dan zo´n grote bus... Maar het is een lijndienst tussen Mendoza en Santiago de Chile en dan moet je wel, hè? We reden de stad uit aan de zuidelijke kant richting San Rafael en reden weer evenwijdig aan het Andesgebergte met de witte besneeuwde toppen. Op ´n bepaald moment verlieten we deze autoweg en gingen rechtsaf richting bergen. Vanaf nu reden we ook langs een riviertje, dat soms breed en dan weer smaller was. We kwamen ook voorbij enkele campings en dagrecreatieplaatsen. Op het riviertje, Rio Mendoza genaamd, was veel activiteit; vooral rafting en canoën. Op sommige plaatsen leek het er behoorlijk ruig aan toe te gaan, gezien de capriolen die de mensen in de boten maakten. Ook zag ik verschillende mensen staan/zitten vissen, vooral in de buurt van het grote, kunstmatige meer waar we voorbij kwamen. Hier was het water ook ´n heel stuk rustiger. De bergen, die in eerste instantie en van ´n grote afstand, niet zo hoog leken te zijn, bleken toch behoorlijk hoog. Hoe hoog is moeilijk in te schatten. Het gekke is dat wanneer je in een dal staat de hoogte niet zo giga lijkt, maar wanneer je boven op zo´n berg staat en naar beneden kijkt zo´n berg toch behoorlijk hoog blijkt te zijn. Ook frappant is, dat de éne top wel besneeuwd is en de andere weer niet, terwijl ze toch net zo hoog lijken. Misschien is er in werkelijkheid wel ´n behoorlijk hoogteverschil. We reden nu tussen en door de bergen; soms klimmend en dan weer iets dalend. Af en toe kregen we een adembenemend uitzicht; het riviertje diep beneden ons en de bergen die torenhoog boven ons uitstaken. Schitterend! Op ´n gegeven moment kwamen we aan in Valle de Uspallata; een toeristische plek met enkele grote (en wellicht ook dure) hotels. Ook zag ik een bordje naar een camping en er waren ook huisjes te huur. Iets verder rijdend kwam ik er ook achter, dat hier niet alleen in de zomer, maar ook ´s-winters diverse sportmogelijkheden zijn. Skiën, crosscountry, etc. Blijkbaar was het nu ook een drukke tijd, want ik zag nogal wat parkeerplaatsen met auto´s, bussen, etc. We lieten Uspallata voor wat het was en begonnen vanaf nu langzaam te klimmen. Toen ik ´n grote parkeerplaats met bussen en auto´s zag, dacht ik eerst aan de grensovergang, maar het bleek tbv een toeristische attractie, nl Puente Inca. Dit is een grote rots in de vorm van een brug, waar het riviertje onder doorstroomt en de omringende bergen een geweldig imposante kleurenpracht bezitten. Helaas stopten we niet; ik had dit punt eigenlijk best even nader willen bekijken. We reden verder door een overweldigend en vooral imposant stuk natuur en op ´n bepaald moment kwamen we bij het hoogste punt van deze reis: Aconcagua. Met z´n 6.960 mtr. één van de hoogste bergen in Argentinië. Hier had men een uitkijkpunt gecreëerd, maar de bus kachelde vrolijk verder. Zoals ik al eerder schreef, dit is een lijndienst en daarom geen toeristische tourbus. Misschien is het mogelijk met een kleiner busje tzt terug te gaan naar Mendoza en dan de chauffeur vragen, om even te stoppen op dergelijke plaatsen. Het is volgens mij zeker de moeite waard. Op het moment, dat ik me begon af te vragen, wanneer we bij de grens zouden aankomen, kwam de conducteur ons vertellen dat we er bijna waren en dat we onze papieren moesten meenemen en de douaneformaliteiten dienden af te handelen in de juiste volgorde; eerst de Argentijnse en daarna de Chileense. De bus reed een grote hal binnen en daar leek het wel donker; we hadden de hele middag in de zon gereden en dan lijkt schaduw plots donker. We stapten uit en liepen naar een hal, waar douane-ambtenaren achter een balie en computerscherm zaten. Aan de linkerkant de Argentijnse douane en aan de rechter de Chileense. Het verliep allemaal behoorlijk snel en met zo´n kleine groep is het ook in no time gebreurd. De Argentijnse beambte vroeg wel aan mij, of de datum van het Argentijnse visum in mijn paspoort klopte. Blijkbaar was ik een te korte tijd in Argentinië geweest, want er was nog zo veel meer te zien en te beleven. Ik vertelde, dat ik nog terug zou komen in Argentinië en hij lachte daarop vriendelijk terug. Ondertussen was onze bagage uit de bus geladen, door de scanner heen gehaald en weer ingeladen. Nu moesten wij nog door een scanner en onze handbagage ook. Ook dit ging van een leien dakje en we konden weer instappen; de Chileense zon tegemoet. Als eerste kregen we een spectaculaire afdaling met zeker wel 26 haarspelbochten, maar dat is eigenlijk meer geschat dan echt geteld. Misschien zijn het er meer, maar ik wil ook weer niet overdrijven. Het ging in ieder geval zeer snel naar beneden over een niet al te lange afstand. Van een adembenemend uitzicht door/in een dal reden we plotseling ín het dal zelf. Tijdens de afdaling kregen we koffie en ´n klein pakje koekjes uitgereikt. Ik had wel trek in iets en dus was dit meer dan welkom. Toen we op ´n gegeven moment de hoge bergen achter ons hadden gelaten, reden we door vlak en minimaal golvend terrein omgeven door bergen, die meer op heuvels leken. We reden door de wijnstreek van Chili; overal wijngaarden en ook hier die typische hoogstamstruiken met ´plat´dak. We reden over een enkelbaansweg en soms ging dat maar langzaam, want dan zaten we achter een vrachtwagen, maar meestal kon de chauffeur snel inhalen. Op ´n punt gingen we linksaf en leek het net of we een dorp binnen zouden rijden; zeker omdat ik een bord had gezien met de naam van een busterminal daarop. Maar nee, we gingen de snelweg op, die van noord naar zuid Cili loopt. Zijn de wegen in Argentinië heel goed, het lijkt wel of de wegen in Chile nóg beter zijn. Hoe dan ook, als je het landschap even wegdenkt, is het net of je ergens in Europa over een autoweg rijdt. De auto´s zijn vergelijkbaar als bij ons (in Argentinië rijden ook nog heel veel oude auto´s rond van zo´n 40 jaar of meer!) en de verkeersborden zien er overwegend hetzelfde uit. Toen we in de buurt van Santiago de Chile kwamen, zag ik heel veel nieuwe bedrijfpanden op europees aandoende bedrijfsterreinen. Men had mij al verteld dat Argentinië en Chili het meest europees gericht zijn van alle Latijns-Amerikaanse landen en als je dit dan zo ziet is er geen twijfel meer mogelijk. Diverse fabrieken en lokaties lijken als twee druppels water op vergelijkende fabrieken en lokaties in Europa. Ook kom je hier diverse namen tegen van bedrijven met een Europese of ook Nederlandse origine. En dan rijden we Santiago binnen via de Autopista Nord-Sur; een autoweg met 6 rijstroken (2x3) dwars door de stad met tunnels en viaducten. We verlieten de Autopista en binnen no time stonden we bij de busterminal in het centrum van Santiago. Ik stapte uit, nam mijn rugzak weer in ontvangst en daar stond ik dan: in het centrum van Santiago de Chile, géén Chileens geld op zak en nog niet wetend welke kant ik op moest. Maar dat vond ik nog wel het minste. Ik had eigenlijk een giga dorst en wilde dus zo snel mogelijk wat geld wisselen en water zien te kopen. Ik begon ´n stukje te lopen in een richting, waarvan ik dacht dat dat richting het centrum zou zijn. Toen ik later op een kaart keek die bij de ingang van een metrostation hing, werd mijn vermoeden bevestigd. De winkels die ik tegenkwam waren allemaal gesloten, maar even later zag ik een supermarkt en daarvóór een hokje waar je informatie kon krijgen. Ik daar dus vragen naar een ATM en de man vertelde me dat er een in de supermarkt was. Ik naar binnen, geld pinnen en meteen ´n grote fles water gekocht. Nu ik weer over geld beschikte en m´n ergste dorst was gelest, kon ik op zoek naar San Francisco. Aan deze straat zou zich het Nativo Homestay bevinden van Francisco Llantén, zoals ik de gegevens van zijn kaartje had overgenomen van Danny. Hij en Aleisha hadden goede ervaringen gehad, toen ze in Santiago waren en hier ook hadden verbleven. Omdat deze straat in een bepaald district lag van Santiago, dacht ik er beter aan te doen met de metro te gaan, want volgens de kaart bij de ingang lag deze straat in Departemento C en dat was van hier ´n heel eind uit de richting. Uit de metro stappend kreeg ik het gevoel, dat ik toch niet op de goeie plaats was en toen ik aan iemand vroeg waar San Francisco ergens was, kreeg ik te horen dat ik naar bijna het begin van mijn metro-reis terug moest. Dus ik weer terug en in het centrum uit het metrostation komend was het al bijna geheel donker. Ik vroeg aan iemand de weg en ik bleek al bijna in de juiste straat te zijn; daarna was het gewoon de huisnummers volgen totdat ik bij nr. 375 was aangekomen en dat was toch nog wel ´n stukje tippelen. Ik stond bij nr. 375 en daar bleek een hekwerk te zijn met daarachter een hofje met woningen; aan zowel de linker- als de rechterkant 6 woningen. Dit was in de 30ger en 40ger jaren een typische bouwstijl in Stantiago en in het centrum zijn nog maar enkele van dit soort hofjes te vinden. Dat is erg jammer, want deze huizen hebben veel sfeer; zo-wie-zo méér sfeer dan de appartementengebouwen, die men nu in grote aantallen aan het bouwen is in het centrum. Met elk zo´n 20 tot 25 verdiepingen en met een zwembad op het dak. Bijna alle nieuwbouw in het centrum van Santiago is zo´n hoogbouwmoloch. Maar goed, ik sta daar dus voor een gesloten poort en wist ook niet welk huisnummer ik moest hebben. Er hing nl wel een paneel met drukknoppen en huisnummers erbij, maar daar heb je niet veel aan als je het juiste nummer niet weet. Plotseling werd ik aangesproken door een jonge man, die links van mij opgedoken was. Hij vroeg naar wie of wat ik op zoek was en dus vertelde ik dat ik op zoek was naar Francisco Llantén. Ik legde de klemtoon verkeerd en sprak zijn naam daarom verkeerd uit, maar hij was Francisco of eigenlijk Pancho, zoals iedereen hem noemde. Hij heette mij welkom in Santiago en ging mij voor naar zijn huis en liet me mijn slaapkamer zien de keuken en de douche. Hij zei dat ik maar even moest gaan zitten, zodat hij mijn kamer in orde kon maken, want na het vertrek van twee spanjaarden had hij daarvoor nog geen kans gehad. Pancho vroeg, hoe ik aan zijn adres was gekomen en toen ik hem dat vertelde, wist hij meteen weer wie Danny en Leisha waren. Ik had me even teruggetrokken in de badkamer en na nog even gebabbeld te hebben, zijn we naar een Chinees restaurant gegaan, ´n paar blokken verder, waar we heerlijk hebben zitten eten. Bij terugkomst spraken we nog enkele dingen af, die we in het weekend zouden (kunnen) gaan doen. Pancho vertelde dat hij en zijn band zaterdagavond een optreden hadden in een ´tent´ in Bella Vista, hét uitgaanscentrum van Santiago met vele restaurants, kroegen, disco´s, etc. Hij nodigde mij hiervoor uit, maar wist niet of hij kon regelen dat ik gratis mee naar binnen mocht. Ook was er ´n feest bij (muziek)vrienden van hem in een groot huis, slechts 2 blokken verder. En hij zou mij meenemen naar een museum, waar op dit moment een speciale tentoonstelling was. Nou ja, we zouden wel zien. Eerst maar ´ns gaan slapen. Voor mij was het duidelijk: ik was hier met m´n neus in de boter gevallen. Niet alleen het plekje van Pancho; een oase van rust en dat midden in het centrum van Santiago de Chile! Santiago leek ook wel een eerste klas partytown! Én.... niet geheel onbelangrijk; het klikte geweldig tussen Pancho en mij. We hebben, naast vele stukken serieuze conversatie, ook veel gelachen tijdens onze eerste avond en kennismaking.
05 april 2007 ´s-Morgens heb ik met 2 jongens en 2 meisjes uit Slowakije uitgebreid zitten ontbijten en babbelen. Elk jaar maakten zij met z´n vieren een trip van drie maanden door Zuid-Amerika, waarbij ze meestal in één land bleven, om de cultuur op te snuiven maar ook om diverse natuurgebieden te verkennen. Zij konden helaas maar twee nachten in het hostal blijven en moesten dus verkassen. Ik had nog een nacht extra kunnen boeken, net als José, maar daarna diende ik/wij ook te vertrekken. Men heeft een beperk aantal kamers in dit hostal en vol is nu eenmaal vol. Vandaag zou een rustig dagje voor me worden; ´n beetje rondwandelen door Mendoza en naar de busterminal om daar een ticket te gaan kopen voor de busreis naar Santiago de Chile. Een reisje van zo´n 5 uurtjes en zoals ik mezelf had bedacht zou dit ook wel een indrukwekkende reis worden, omdat je de Andes oversteekt over een pas, die op bijna het hoogste punt van Argentinië cq Chili ligt. In de stad nog geprobeerd te inernetten, maar ik kwam geen vrije machines tegen en op degenen, die ik wel geprobeerd heb, kon ik niet in het beveiligde deel van mijn weblog komen. Telkens kreeg ik het inlogscherm om mijn naam en wachtwoord in te geven, en als ik dat deed en op ´enter´ drukte dan kreeg ik dat scherm weer. Dus dat schoot niet op. Maar niet getreurd, het weer was prachtig en om in Mendoza rond te wandelen is zeker geen straf. Later nog even uitgebreid zitten lunchen. Ja, dat doet men hier later dan bij ons. In Argentinië begint men met een (vaak licht) onbijt en een hele stevige lunch. Tegen het eind van de middag neemt men koffie of thee met meestal iets zoetigs, zoals taart, muffin, of iets dergelijks. En dan ´s-avonds weer een stevige maaltijd. De restaurants beginnen pas om 20.30 uur met het serveren van ´cena´ of ´comida´, zoals diner genoemd wordt in het Spaans. In de supermarkt dicht bij het hostal heb ik broodjes en beleg gekocht, om dit later in het hostal op te peuzelen. Ik had nl geen zin, om weer ´n restaurantje op te zoeken en daar te gaan zitten eten. Vaak is het in de hostal met enkele mensen erbij gezelliger, want ieder rommelt zo zijn of haar kostje bij elkaar en je kunt bovendien gebruik maken van de keuken en (beperkte) apparatuur. Afwassen moet je natuurljk wel zelf doen... Later die avond ben ik nog even de straat opgegaan en heb dicht bij het grote park in het centrum mezelf verwend met een groot stuk chocoladetaart en koffie. Ben wel weer betijds richting hostal gegaan, want ik wilde niet al te laat gaan slapen.
04 april 2007 ´s-Morgens had ik tijd genoeg om m´n spullen in te pakken en daarna nog even de stad in te gaan. M´n broekband was nog niet helemaal droog, maar dat zou in Mendoza wel verder drogen; de rest was gelukkig wel al droog. De sleutel inleveren en vertrokken. Onderweg even koffie en wat eten en dan richting busterminal. Deze keer had ik zelfs een nóg luxere bus, dan op de heenweg. Onderweg werd het steeds bewolkter en op sommige momenten regende het; de ene keer harder dan de andere keer. Op ´n bepaald ogenblik onweerde het en toen kwam het met bakken uit de hemel gevallen; zo erg dat er verschillende auto´s op de pechstrook stopten. Pas zo´n 30 à 20 km vóór Mendoza werd het droog, maar aangekomen bij de busterminal begon het weer te regenen en heb ik maar de bus genomen richting centrum. Ik had toen ik wegging al een bed gereserveerd in het hostal, waar ik eerder heb verbleven, dus ik hoefde deze keer niet op zoek naar een slaapplaats; ik kon er meteen naar toe. Aangekomen in de hostal kreeg ik direct een toegangskaartje voor de concerten van die avond in één van de plaatselijke theaters. Hier zou een impressie van de laatste 30 jaar rock in Mendoza (zowel stad als provincie) plaatsvinden. José had dat kaartje voor me opgehaald; vanwege het beperkt aantal plaatsen moest je een toegangskaartje hebben, maar de toegang was gratis. Ik heb een zanger/songwriter gezien, die wel wat weg had van Neil Young, zowel qua stem als qua (gitaar)muziek en twee groepen, die rockmuziek speelde. Een ´n beetje jazzie en de ander nogal hard. Tegen middernacht was het afgelopen en ben ik langzaamaan richting hostal gewandeld. o.a door het grote park waar nog diverse standjes open waren met allerlei handgemaakte artikelen.
03 april 2007 ´s-Morgens werd ik bij mijn hostal opgehaald met een busje van Yandi Tours. Er zaten al meerdere mensen in en we gingen bij andere hostals en hotels langs, om nog meer mensen op te halen. We reden de stad uit en de eerste halteplaats was een tankstation met wegrestaurant anex winkeltje. Ik had nog niet ontbeten en kocht enkele broodjes en koffie. Toen ging het op weg naar een uitkijkpunt, een z.g. mirador genaamd San Francisco de Asis. Een plaats waar je een schitterend uitzicht hebt over een giga groot gebied. Aan één kant keek je in de verte naar San Rafael en naar de andere kant over een grote vlakte en dan hoge bergen, wazig te zien van zo´n grote afstand. Op de heuvel stond (uiteraard) een beeld van San Francisco met een offerplaats ervoor.
Ik ben deze hele dag op stap geweest (als énige Nederlander cq buitenlander) met ´n groep van 5 Argetijnse echtparen, die op vakantie waren in San Rafael en de hele dag hebben we door de mooiste natuur gereden. Vorige week hebben ze hier ´n week vakantie gehad en de meesten trekken er dan op uit. Er zijn ten slotte zeer vele interessante plekken in Argentinië, nationale parken en diverse mogelijkheden voor al dan niet avontuurlijke sportmogelijkheden. Na San Francisco reden we door een vulkanisch landschap en onze gids kon er uitgebreid over vertellen. Het ging weliswaar allemaal in het Spaans, maar in grote lijnen kreeg ik toch wel het meeste mee. Ik ben al bijna twee maanden in Spaanssprekende landen, dus dat mag onderhand ook wel. Op ´n bepaald moment naderden we een groot meer; Lago Nihuil, een kunstmatig meer van zo´n 1.800 ha. Hier stopten we bij het restaurant en verbleven er zo´n 1/2 uur. Het restaurant was tevens een soort dorpshuis voor de mensen, die in het naastgelegen park een (tweede) huis hadden. Allemaal vrijstaande laagbouwhuizen met allemaal een grote BBQ op het terras.
Het meest indrukwekkend was wel de rit door de Cañon de Atuel. Dit is een canyon met aan beide zijden bergen (lava)gesteenten in de meest uiteenlopende vormen en kleuren. We volgden ook de rivier, die op meerdere plaatsen onderbroken werd door een waterkracht-centrale. Sommige rotsformaties lijken op grote mensen, dieren, en wat je er al niet meer van kan maken. Soms zelfs een hele groep monniken, die met gebogen hoofd liepen te bidden. Indrukwekkend om te zien al deze adembenemende vormen; vooral als je je bedenkt dat het allemaal natuurlijk is gevormd! Nadat we aan het eind van deze canyon de Valle Grande inreden, stopten we bij een restaurant en hier hebben we gelunched. Het was inmiddels al half vier en dus had ik wel trek in een hapje. Onze gids vroeg, of ik ook zin had om te gaan raften. Nou heb ik dat nog nooit gedaan en ik had er ook geen geschikte kleding voor bij me, maar ik ben toch meegegaan. Ik wilde dat toch wel ´ns meemaken. We kregen ´n helm en zwemvesten uitgereikt en daarna kregen we nog ´n korte instructie, alvorens we te water gingen. Ik ging er droog in en na de ´rit´ kwam ik er drijfnat weer uit. Het was af en toe best wel spannend, want de stroomversnellingen en watervervallen bevatten ook veel kolken(jes) en dan is het maar de vraag, hoeveel water schep je op dergelijke momenten. Volgens mij zat ik toch aan de verkeerde kant, of op de verkeerde plaats want ik had geen enkel droog stukje meer aan m´n lijf. Gelukkig is mijn regenjack, die ik in het busje had laten liggen, nét lang genoeg om mij in m´n onderbroek verder te laten lopen/zitten. Op de terugweg naar San Rafael zijn we nog gestopt bij een grote fruitteler. Hier kon je vers fruit en/of verwerkt fruit, zoals jams, juses, etc. kopen. Ik liep er ´n beetje raar bij, dus ben maar niet naar binnen gegaan. Maar hoe dan ook; ik heb ´n schitterende dag en vooral middag gehad in een indrukwekkend en soms ook adembenemend stukje Argentijnse natuur. Terug in het hostal, heb ik meteen m´n drijfnatte kleren opgehangen en de volgende ochtend heeft de zon er nog ´n paar uurtjes z´n best op gedaan. Heb mezelf nog even wat opgefrist en ben daarna nog een hapje gaan doen in een gezellig restaurantje, waar ik toch wel érg veel heb zitten eten; ik kreeg het helaas niet helemaal op, maar het was heel lekker. Moe na zo´n dagje, maar wel heel voldaan kuierde ik op m´n gemak terug naar de hostal; ´n wandelingetje van zo´n klein 1/2 uurtje. Het is dan toch wel weer verbazingwekkend, hoeveel mensen je hier dan nog op dit uur van de dag, net voorbij middernacht, in restaurantjes ziet zitten eten.
Terug naar Uruguay of andere plaatsen in het midden of zuiden van Argentinia kan altijd nog. Ben donderdagmiddag naar de busterminal gegaan, om tickets te kopen voor de bus naar Colonia en de ferry naar Bs.As. 
