Eentje is te weinig en drie is teveel Vastgoed Centrale BVBA
29-02-2016
Omloop het Nieuwsblad
De kop is er af. Het seizoen voor officieel geopend. De laatste 14 dagen werd alle bier, frieten, pizza en kebab geweerd, om klaar te zijn voor de Proximus Challenge in Gent. De Omloop het Nieuwsblad zou een eerste test worden voor Christophe, Jöran en Raoul. De eerste schafte zich in de winter Elite rollen aan, en werd omgedoopt tot garagerijder. De overige twee werden volstrekte Mud Devils. De vraag was dan ook wie kwam het beste uit de winter?
Afspraak werd gemaakt in Kortessem om 7u. Raoul die nog maar juist in zijn bed lag, zag er alsnog fris en monter, en niet te vergeten gemotiveerd uit. Jöran die als eerste arriveerde zag de nurofen op tafel klaarliggen, en benuttigde ook eentje na de Chinees en Duvels van zaterdagavond. Christophe was naar goede gewoonte om 22u gaan slapen, de superprof. Fietsen achteraan op de auto, douchegerief in de koffer, en weg waren we. Na een rustig ritje van ca. 1,5 uur reden we Gent binnen. Het viel onmiddellijk op dat er doorheen de stad overal auto's met fietsen stonden. Parkeerplaats hadden we relatief gemakkelijk gevonden in een zijstraatje op ongeveer 300 m van de start. Inschrijving was op het middenplein van het Kuipke, de legendarische wielerbaan. Om 9u 30 vertrok de begeleide ladiestour van 70 km met Johan Musseeuw. Het toeval wilde dat we ook op dat moment klaarstonden om aan te vangen. Gewillig nestelden we ons in het vrouwenpeloton, wat ook een groot aantal mannen bevatte. Na het passeren van de Ghelamco arena werd het jaagpad langs de Schelde aangedaan. Twee motards en een volgwagen van Proximus vergezelde ons. De Motards hielden het verkeer tegen en de wagen schoot fraaie camerabeelden, en zorgde voor flashinterviews. Tot aan de bevoorrading aan het centrum ronde van Vlaanderen konden we van dit privilege genieten. Dit alles zorgde voor een gemiddelde van 26,8 km/u. Na het bevoorraden van de innerlijke mens, wachtte ons het serieuzere werk. De wind draaide en met 4-5 BF in de flank en/ of op kop was het wurgen en wroeten om nog maar aan 20 km/u te geraken. Het drieluik Taaienberg, Eikenberg en Wolvenberg lag te wachten. Om optimaal gebruik te kunnen maken van het gootje op de Taaien, vertraagde Jöran zodoende iedereen hem zou passeren. Enkele die hards dachten waarschijnlijk hetzelfde en bleven in zijn wiel zitten. Bij het opdraaien van de Taaienberg, werd het gootje al gauw opgezocht door iedereen. Een ramp is dit als je een zwalpend iemand voor je hebt rijden. Raoul zat achter zo iemand, en moest steeds vertragen, hetzelfde voor Jöran die het wiel van Raoul had gekozen. Een heuse kettingreactie. Niet zo voor Christophe, die als volleerd Flandrien de rug (het midden) van de kasseien opzocht. Na de steile strook van 18% liep het monster uit aan 3- 4%, waardoor er geen noemenswaardige tijdsverschillen waren. Raoul klokte hier af met de beste tijd (6m 00) (volgens Strava) voor Jöran (6m 06) en Christophe (6m 12). Het bewijs dat MTB trainingen zijn nut toch hebben. Het ware ook duidelijk dat de Mud devils meer "gabarit" hebben dan de salon/ garagerijder voor het beukwerk op de cobbles. Enkele kilometers verder wachtte de Eikenberg, hier geen mogelijkheid om het gootje op te zoeken. Vol dokkeren over de kasseien, met een klein stukje beton na 1,2 km waren we er vanaf. Hier klokte Christophe wel de snelste tijd voor raoul en Jöran. Het dient gezegd dat Willy 2 jaar geleden er nog een minuut afpitste in zijn raid naar eeuwige roem in the Tour of Flanders. Het volgende opstakel , de Wolvenberg, werd onmiddellijk gevolg door de kasseistrook van de Ruiterstraat. Het daagde nu wel waarom je in de kasseiklassiekers altijd van voor moet koersen. hier is het steeds ieder voor zich. Verspreid over het heuvellandschap in de Zwalmstreek reden we alle drie apart onze koers. Het werd ook duidelijk dat niet de hellingen, maar de opeenvolging van kasseistroken het zwaarste waren. De volgende **** strook, de wel bekende Haaghoek, was een zware beproeving. Het leek of de kasseien hier van ver waren neergegooid. Een kleine afdaling en dan bergop en dat gedurende 1,7 km. Na deze strook zat Raoul met een leegloper. Hij gooide de Fenix op zijn kop en begon samen met Jöran die gestopt was, aan de vervanging. Het was te merken dat het het seizoensbegin was, de feeling was er nog niet. Raoul begon zijn binnenband op te pompen alvorens de buitenband erop zat. Big Bang knal boem patat, en Jöran in een deuk. Hij had ondertussen al naar het thuisfront gefacetimed om iedereen te laten meegenieten van een suggelende Raoul. Vijfentwintig minuten later vertrokken ze terug op weg. Christophe die ondertussen de tweede bevoorrading al bereikt had, wachtte vol ongeduld op zijn teammaats. Alvorens het goud van de wielerenner kon genuttigd worden, nog even over de Paddestraat. Hier lagen de kasseien stukken beter als de Haaghoek en Ruiterstraat. De tijdsopname van Proximus zorgde voor en beetje concurrentiestrijd tussen Jöran en Raoul. Raoul die waar mogelijk het gootje opzocht. Greppelke you know, plantte zich in het zicht van de vaste camera terug op de rug van kasseien. Binnen enkele dagen zullen we via Proximus Tv zien wat de uitslag was. Christophe was dan ook maar wat blij zijn vrienden terug te zien. Gezamenlijk werden de stroken van de Lippenhovenstraat en vooral de Lange Munte aangevat. Zalig stukje kinderkopkes die Lange Munte, waar Christophe indrukwekkend over uit vloog. Ondertussen toen de laatste kassei achter ons lag, werd het Jöran duidelijk dat zijn FFWD hoge velgen de boosdoener waren. Hij ving de 5 Bf vol op zijn carbon wielen, waardoor hij zijn volle vermogen niet kwijt kon op de kasseien. Via Merelbeke werden de laatste 15 km aangevat. Met wind in de zij vile het op bepaalde plaatsten nog wel mee. We raapten nog enkele lijken op, die hun dan maar in ons wiel nestelden. De laatste 5 km nam Jöran voor zijn rekening, aan een fors tempo bracht hij ons terug naar het SMAK en het Kuipke. We klokten af rond de 22 km/u en een kleine 1000 HM.
Mooie tocht, mooie streek. De conditie was goed! We komen met een goed gevoel uit de winter!
Koning winter is in het land. De die hards houden woord. Geen 5 graden en niet droog dan blijft de koerspony op stal. De MTB doet dan zijn intrede. Die Hards van dienst zijn Jöran en Raoul, die het aandurfden om van een toerke speedwaty te proeven. De thermometer kwam niet boven de -3 ° C uit. Jolijn verklaarde ons voor gek, maar wie mooi wil zijn moet lijden. We hadden beiden voor rhino's geopteerd, deze zouden in het zachte bos van Kattevenia beter tot hun recht komen dan de allround griffo's. Alhoewel!.
Het vertrek omstreeks 10u30 om de eerste kou te omzeilen, hielp niks. Spekglad ter hoogte van het ZOL. Raoul , die de noodzakelijke overstap had gemaakt naar klikpedalen, was tegen zijn natuur in heel voorzichtig. Hij kent de grond van de Oosterring als zijn broekzak, hij weet hoe de oversteekstroken aanvoelen. Na een inloopstrook richting het Bloso centrum, volgde het eerste stuk bos/ onverhard. Geen 5 meter waren we in het bos en de eerste valpartij was een feit. Gezwind en met enorm gevoel voor techniek, reed Jöran over de eerste uitgestoken boomwortel. Boem patat, hilariteit alom. Heel voorzichtig werd het eerste gedeelte van het parcours afgewerkt. Dit vertaalde zch in het ongelooflijke gemiddelde van 12,4 km/u. Per 100 m kwam er meer durf in de zelfverklaarde Mud Devils. Aangekomen aan de E314, ligt er een klimmetje van ca. 1 km aan 1,5%. Tijd om de gashendel open te draaien. Raoul die de beginnersfout maakte om zijn wit windstoppertje aan te doen, voelde de modder spatten hem bevuilen. Tot overmaat van ramp sleurde hij nog een hele akker tussen zij derailleur mee, wat zorgde voor een afgesprongen ketting. De vogel was gaan vliegen, en de materiaalzone was in de verste verte niet te bespeuren. Kalm leg hij zijn ketting weer terug op de kleine plateau en continueerde zijn race. Boven aan de Spiegelven, was het even puffen, maar voldaan over de inspanning. Rustig werd er koers gezet naar Kattevenia. Qua techniektraining kon dit zeker tellen, en laat ons eerlijk wezen. Deze 2 individuen konden dit wel gebruiken.
Despijt het lage gemiddelde was er geen tijd meer voor een 2de ronde. Pedalpower off-road team aka the Mud Devils is nog steeds op zoek naar enthousiastelingen om hun te vervoegen. Lachen geblazen!
Ons doel op het einde van het seizoen, lag in Ieper. Al sinds vorig jaar speelde het idee om de Proximus tocht in het verre Ieper te rijden. De hoofden werden bij elkaar gestoken, en de die hards beslisten om er "een echt ouderwets trainingskamp" van te maken. Ze zouden in stijl het seizoen 2015 afsluiten. Jöran kwam met het idee om een mobilhome te "scoren". In Lummen werd een bereidwillige garagist gevonden, die zijn "bangbus", wou uitlenen aan Pedalpower. Tony wou maar al te graag de rol van chauffeur op zich nemen. Christophe die vorige week officieel veteraan werd, zorgde bij wijze van traktatie voor Cristal, Jupiler, Hoegaarden en Cola Zéro. Jöran nam op zijn geheel eigen wijze de catering op zich. En ondergetekende zag vanuit zijn luie zetel dat het goed was.
Tony begon tegen 17 u aan zijn taxirit, eerst werd ten huize Lisens- Debels gestopt, daarna ging het richting Genk, om te eindigen in Kortessem. Na alles ingeladen te hebben, werd de roadtrip richting Ieper ingezet. Het eerste uur vloeide het bier rijkelijk. De eerste pitstop te Groot Bijgaarden, zorgde voor een eerste hilarisch moment. Christophe en Tony vroegen zich in hun geheel eigen stijl af wat het verschil was tussen een Giant en een Giant max. Hilariteit alom, zelfs de omstaanders proesten het uit, toen ze merkten de sla bij de één boven lag en dat voor 80 cent meer.
Nadat de vetpercentages waren aangevuld, werd er koers Kortrijk en Ieper ingezet. Omstreeks 23u , werd het Jeugdstadion te Ieper gevonden. Stroom aftappen, pintje drinken, proberen een "kakske" te doen en tot de constatatie komen dat we allemaal moe waren. We zochten onze kazemat op , omstreeks 0u 05. Tony en Christophe, zochten het compartiment boven de "cockpit" op. Raoul installeerde zich in de omgebouwde salon, en Jöran nam het achtergedeelte in beslag. Het moet gezegd, dat hij wel de nodige problemen kende om zijn slaapplaats te bereiken. Na veel gewoel, een beetje gesnurk links en rechts lukte het hem dan toch.
Om 7u10 werden we wakker, nadat Jöran zijn hoofd gestoten had aan het plafond. In sponse pyjama, met de rol wc papier onder arm, ging Tony nog eens een poging wagen. Weer tevergeefs. Dan maar aankleden en op zoek naar de bakker. Aan de start viel de drukte al bij al goed mee. Het moet gezegd, je hebt wel wat beziens, met een gepersonaliseerde mobilhome. We namen de aandacht met gaarnte in ontvangst. De overige toeristen zagen dan ook de wegkapitein zijn fiets helemaal "professioneel" in elkaar zetten. Hij zou ( en zeker na zijn cursus fiets mekaniek) zo in het peloton kunnen meedraaien.
De rit ging vrij vlak over Ieper naar Ploegsteert, hometown van het vroegere godenkind van het Belgische wielrennen. De eerste stop die maakten was aan de Vredestoren, een gedenkmonument voor de gesneuvelden Ieren. Ondertussen waren we de wegwijzer "Kemmelberg" al eens gepasseerd. Het bleef de vraag van het eerste uur. Doen we de Kemmel of niet. Na 35 km viel het verdict, de Kemmelberg West stond geprogrammeerd. Een zachte aanloop van om en bij de 3-4 % ging over in een stuk 10-11% , alvorens de kasseien richting monument op te draaien. Hier tikte de Garmin percentages van 22 % aan, een Keutenbergje met kasseien. Jöran kreeg op het stukje 10-11% al een demoralleke, en sprak de woorden " hier geraak ik nooit boven". Met zo'n ingesteldheid aan een monument uit het Vlaamse wielerarsenaal beginnen, is om problemen vragen. Als hij dan de camera opmerkt, wil hij toch nog op beeld laten vastleggen dat hij van de anderen kan wegrijden, ja dit bekocht hij toch wel op enkele decameters van de top. Ondertussen had Fotografie Lisens , zijn inhaalbeweging ingezet, en flitste iedereen en alles voorbij naar de top. Raoul zwalpte eventjes van links naar rechts, maar kraakte niet. Klimcassette Quets, reed als vanouds tot boven zonder te verpinken. Net voor de top reed hij de onfortuinlijke Jöran voorbij en dat hebben we de rest van de dag geweten. Na de obligate foto boven, werd er door het toepasselijke dorpje Heuvelland gefietst. De vele oorlogsgraven, deden Tony gedurende de rit toch met veel respect aan de slachtoffers denken, hij vergat pardoes om verder te trappen. Hij kan niet volgen, maar die rijd wel de Kemmelberg op, merkte Jöran meermaals kwiek op. Op het einde passeerden we nog het grootste Britse kerkhof Tyne Cot in Langemark- Poelkapelle, een massale rustplaats van 12000 Britse jongens. Deze keer werden we allemaal eventjes stil. Laatste stop was de alombekende Menenpoort op 3 km van de finish. Geen Last Post voor Tony, hij beperkte de schade tot een kleine 3 minuten. Eén ding was wel duidelijk, hij hangt de fiets aan de haak voor 2015. Door het centrum van Ieper bereikte we de aankomst. Een bike wash voor Tony en Jöran, een fris pintje voor Christophe en Raoul. Na het douchen hebben we onze zoektocht naar een restaurant ingezet. Als bij wonder was het bier in de mobilhome nog koud, waardoor we ons op de lange terugweg konden tegoed doen aan "enkele" exemplaren. Een stop bij de Ghelomka , of was het nu toch de Ghelamco arena leverde geen eetplaats op, enkel de kennismaking met een "vree wijs" Gents mieke, dat instond voor de security van de Ghalemco, of was het toch Ghelamco tempel. Dan maar file rijden tot het eerste de beste wegrestaurant. Na een rit van om en bij de 4 uur, zette Tony Prost ons veilig voor de deur af. Er werd weliswaar wel vergeten om met de "klak" rond te gaan voor de chauffeur, maar hij was al content dat em ne "Hoegie" mocht drinken in Rapertingen.
Wat hebben we bijgevolg geleerd van onze trip naar de Westhoek? Er zijn véél, maar dan ook héél veel begraafplaatsen en bijgevolg gesneuvelden waarvoor ons respect, het verschil tussen de giant en de giant maxi , is enkele de plaatsing van de sla, we komen volgend jaar terug want Jöran wil absoluut de Kemmelberg op en dat Tony moeite heeft met de stoelgang op vreemde plaatsen.
Zaterdag 29 augustus was de datum van afspraak.
Het programma werd op de laatste moment overhoop gegooid en er werd gekozen om ons te wagen aan het Wilderen wielerweekend. Een parcours in een heuvelend landschap deed ons deze verkiezen boven de transplantoux en een Wilderen Goud na de inspanning heeft de keuze iets makkelijker gemaakt.
Een ouzo drinkende tijdrijder in Griekenland, een passieve voorzitter in Tongeren, een nog steeds zatte allrounder in Kortessem, een renoverende flandrien in Stokrooie en een Hasseltse klimmer die kiest voor een vlak transpantoux parcours, maakt dat desondanks een top parcours, een start een aankomst aan een brouwerij, we maar met 2 aan de start verschenen.
Om 7u verschenen we op de binnenerf van de brouwerij. Na de officiele formaliteiten en het opspelden van de rugnummers waren we om 07.15u klaar voor de start.
Met de ranke kuiten van een klimmer nam Christophe de kop van ons 2 koppen tellend peleton. Joran volgde perfect in het wiel om zo met de strakke spieren van een sprinter de tussentijden op naam van Vastgoedcentrale Tongeren te schrijven.
De benen waren er, de spirit opperbest, kortom alle elementen waren er om de koers te pakken, tot wanneer..... we aan de Meuse kwamen. In de afdaling naar de Meuse, op de Rue de Sclaugneau, nam de wegkapitein letterlijk en figuurlijk de benen. Een rotvaart naar beneden.... en toen de splitsing... in plaats van de gele bordjes te volgen nam onze weg kapitein de afslag naar rechts om zo over de brug richting Sclayn te rijden. Eens uit het zicht verdwenen kon Joran niks anders doen dan wachten aan het alombekende gele bordje. Kostbare tijd werd verloren in deze crusiale fase van de koers. Met een naderende Museeuw werd het dus hoogtijd om een tandje bij te steken. Enkele kilometers langs de Maas en dan aan de bekimming Côte du Chant doiseaux beginnen. Volledig uit cadans na het lange wachten begonnen we aan de 3.7km lange klim aan een gemiddelde stijging van 3.4%. Nog maar net bekomen door het beuken tegen de wind begonnen we aan de Côte due chateau de Huccorgne, 0.4km aan een gemiddeld van 9%. Na deze laatste beproeving was het een kwestie van gecontroleerd uitrijden en Museeuw op een veilige aftand houden. Eens aangekomen in de brouwerij en na het bestellen van de eerste Wilderen waren we blij en verheugd om te zien dat Koen en Eddy (vader en zoon) terug herenigd waren naar de Willy Vannitsen Classic van vorige week. We hebben de vrolijke reunie nog beklonken met een wilderen goud om dan moe en voldaan terug naar huis te gaan.
We tekenen present voor zondag 9 augustus maar vooraleer de grote dag aanbreekt is het tijd voor een goede voorbereiding. Om een lang verhaal kort te maken, zijn er maar 2 pedal powers die de uitdaging aangaan. Bleuke Christophe en doorwinterde ancien Joran. Voor Joran was de zaterdag een rustdag, samen met het vrouwke naar Roermond outlet (compensatie voor zijn afwezigheid op zondag). Ons bleuke daarentegen werd overvallen door een grote portie onwetendheid, faalangst??? Daarmee dat zijn voorbereiding ongekende proporties aannam. Halverwege Roermond kreeg is een berichtje.... met of zonder camelback?..... alsof we mountainbiken tot aan de zee. Na gerustellende woorden ging Christophe voor dezelfde rugzak als Joran, kwestie van met gelijke wapens aan de start te komen. Rugzak ingeladen, banden opgepompt, nieuwe bidons gevuld, en wijle weg op zondag. Afspraak om 6u aan de coca cola brug.
Zondagochtend kwam de ancien tot de vaststelling dat de retourtickets voor de trein moesten afgeprint worden. Een snel mailtje en smsje naar ons bleuke waren de oplossing. Christophe zou ze wel effe printen Om exact 06.01u kwam ons bleuke aan de start met printeropstart problemen als excuus voor zijn vertraging. Geen tijd te verliezen langst kanaal werd koers gezet richting Antwerpen. Aan een rustig tempo zagen we de zon opkomen, tijd om de lichtjes uit te zetten dus en gecontroleerd in formatie verder rijden richting eerste toeristische trekpleister.... Het huis van Harry en Olga.... Na de obligatoire foto ronde herinnerde de ancien ons bleuke eraan dat de tocht nog lang is, maar de gids ervaren . Zonder morren werd de Samsung veilig opgeborgen en zette we verder koers richting Antwerpen. Na de 700e waterskiclub kwamen we in Wijnegem aan om zo de sluis over te steken en zo onze weg te vervolgen richting Antwerpen centrum. We tekenen ondertussen bijna 9u op onze vlekkeloze uitstap.... maar.... toen sloeg voor de eerste maal het noodlot toe. Stippt 9u herinnerde onze bleuke zich ineens dat het tijd was voor zijn vast ochtendritueel. Er werd halt gehouden aan een tankstation aan het sportpaleis. Het startschot voor ons bleuke om zijn kakske te doen op Antwerpse bodem. Kostbare tijd verloren, maar zoals het onder echte vrienden gaat, wordt er niet getreurd om de tijd die we verloren zijn. In het centrum, terwijl we wachten worden we ineens aangesproken door 2 Nederlanders die de pad kwijt zijn. Vermits een pad gevoelig ligt, wordt door de ancien direct naar zijn materiaal gekeken om er dan achter te komen dat in Nderland de pad gewoon de weg betekend.Na een eerste taalprobleem opgelost te hebben beslissen de Nederlanders om in ons wiel mee te rijden zodat we hun de juiste pad kunnen zetten. Voetgangerstunnel, linkeroever, allemaal geen probleem. Christophe en Joran nemen de kop om zo onze gps ons te laten loodsen door de Antwerpse haven.Maar dan slaat het noodlot toe voor een 2e keer. Hollander 1 beslist om uit dankbaarheid even de kop over te nemen, profesioneel plaatsen we ons achteraan in de groep, hollander 2 schuift mee naar voor om dan het tempo op te trekken tot een slordige 35km/u. Zelfs dit wordt voor de ancien een beetje te veel, maar we houden vol. Ons bleuke merkt een roodaanlopende ancien op en beslist om een klein uurtje later halt te houden en de Nederlanders alleen verder te sturen. Nadat we bekomen zijn van ons klein avontuur staken we de grens over richting Nederland. Zelzate biedt zich aan en we genieten van het landschap, een sandwishke wordt gegeten boven op de dijk, nog een wafelke en een peperkoekske als dessert vooraleer we verder rijden. In Cadzand slaat het noodlot voor een derde maal toe. De jaarlijkse jaarmarkt/rommelmarkt/kermis is volop bezig, een massa volk, waardoor we onbewust op de dijk op een exclusief voetpad terechtkomen. Plots worden we langs alle kanten verwelkomt....mijnheer dit id een voetpad hoor..... wanneer we even later aangemaand worden door de plaatselijke omroeper om onze fiets aan de hand te nemen, besluiten we het onderspit te delven en stilletjes de dijk via de trapjes te verlaten.Zonder verdere problemen zien we Knokke in de verte liggen, nog even langs het Zwin om zo onze bestemming te bereiken. Er wordt post gevat op een terras in Heist waar blijkbaar geen eten geserveerd wordt. Dan maar snel iets drinken en vertrekken. Ondertussen kreeg het thuisfornt van de ancien bericht dat we aangekomen waren, Jules en Emile waren al op de hoogte dat de limburgse helden aangekomen waren. We mochten ons bij hun effe douchen, na de douche werd er afscheid genomen en toen sloeg het noodlot nog eens toe. De treinen die ons moesten terug thuis moesten brengen, bleken onregelmatig te rijden. Terwijl bleuke alweer overvallen werd door een plotse paniekaanval, besliste ancien Joran om snel een frietje te eten en naar het station te gaan.In de frituur sloeg het noodlot alweer toe (van een pechdag gesproken), de frituur uitbater beschuldige mij ervan met een vals briefje te betalen de automaat lieht nie meneere (of zoiets) Na de friet naart station, nog 1x overstappen in Brugge en om 21.50 waren we alle terug thuis, waardoor ons bleuke zich nu ook officieel ancien op de route Hasselt Knokke mag noemen. Maw een bevestiging voor de ancien en een mijlpaal voor ons bleuke.
*de redactie ad-intrim is niet verantwoordelijk voor ongebruikelijke schrijffouten
Zes dagen later als voorzien zijn Robin en Willy terug op de fiets gestapt. De Kermispony en "het aad stuk ijzer" blonken nog niet, maar kraken deden ze evenmin. Bij wijze van opwarmertje werd er geopteerd voor een rustig ritje richting Brustem. Een rit die de kapitein weer ergens had gepikt, maar daar malen we niet om. afspraak kwart na zeven te Rapertingen. Warempel de Dacia Duster van Robin reed het terrein aan de Rapertingenstraat al om 19u 10 op. Stipt 19u 15 aren we weg. Christophe S, Jöran en Tony hadden zich geëxcuseerd. Met vieren op weg. Tempo om en bij de 22 km/ u door de verschillende wijken van de Hasseltse binnenstad. Via Moosherk ging het richting Alken, Ulbeek, Zepperen. Het tempo was ondertussen de hoogte ingejaagd door Christophe. Dit was het sein om in te grijpen dacht de voorzitter. Dorst, dorst, dorst galmde tussen de fruitplantages. Bereidwillig werd er naar de voorzitter geluisterd. Hij sprak de wens uit om even langs de markt van St- Truiden te rijden om iets te drinken. Veel tegenkanting was er niet te bespeuren bij zijn metgezellen. Vanuit Zepperen dan maar richting binnenstad van de Kanaries. Niet eender welk terras was hier goed genoeg, wat al meer leek op een plan met voorbedachte rade. De voorzitter zette prompt koers naar zijn target. Wine & Coffee bar Balthazar!! Hij stuurde de gedienstige ober onmiddellijk weg om hem een kaart te halen. Als ge dorst hebt besteld ge toch gewoon ne cola om de dorst te lessen, niet? Hij had ons weer bij onze scampi. Ne Westmalle Trippel, ging hem van zijn zielige droge keel verlossen. En nog ene erna voor het reeds verloren vocht onderweg. Om 21u sprongen we terug op de fiets, goed wetende dat de schemer om u intrad. Tegen een rotvaart van 30 + langs de oude expressweg terug naar Rapertingen. Eens in Herk, werd manusje van alles Tony, geopperd om langs de frituur te gaan voor ne Bicky en ne kleine met Mayo. De streken van een diva, nietwaar. Nog had hij niet genoeg zodat de plopkoeken van Olivia en Leon er ook aan moesten geloven. Wat een wielerploeg lijden kan?
Weken, zelfs maanden is het geleden, dat er hier nog een nuttig woord werd verspreid. Analoog met de prestaties van Pedalpower. Ieder huisje heeft zijn kruisje zei meester Vanheers vroeger tegen mij. Wat eigenlijk zoveel wil zeggen als iedereen heeft zijn eigen redenen. Zijn eigen redenen om te fietsen of niet. Sinds de driedaagse van Stoumont is er geen cohesie meer gebleken in de groep. Of toch op twee zomerse avonden in juli, maar deze hadden dan weer niks met fietsen te maken.
Intussentijd is gebleken dat onze kapitein toch het meest gedreven/ plichtsbewust was van iedereen. Hij heeft zelfs eenzame vrijdagmiddagen en avonden opgeofferd voor de goede conditie. Resultaat Stoumont : + ca. 2300 km. Jöran en Raoul lossen elkaar niet in de strijd om de meeste km. Zij stranden ongeveer op een respectabele Stoumont +1400 en + 1200 km. Dan wordt het gat groot, en de redenen ook groter. Tony verwikkeld in een verbouwingsproces en (nieuw) jobspeculaties klokt af op ongeveer + 560 km. Christophe die eveneens in de verbouwing zat, dit gecombineerd met jobbeslommeringen, heeft toch nog een 470 km bijgeduwd op de teller. Willy heeft volgens de wondere wereld van Strava afgeklokt op Stoumont + 85 km. Weliswaar te onderbouwen naar aanleiding van een spijtige gebeurtenis. Maar valt wel te onderstrepen, de kermispony is back and ready to shine vanaf 1 augustus. En dan nu het meest heugelijke nieuws. De voorzitter die het heeft klaargestoomd om af te klokken op Stoumont: + 0 km, heeft de wil uitgesproken om nog iets van het najaar te maken. De redactie denkt dat een weekje Kroatië en de fysiek belabberde toestand ( op alle gebied) hem, en ook Griet heeft doen inzien dat eraan gewerkt moet worden.
Kort samengevat er is sinds de Xhierfomont, hier en daar nog eens getrapt, de Ti 'light Classic, de Cristal Classic. Raoul heeft eens naar Büllingen gefietst, Jöran naar Zutendaal. Er werden zelfs nieuwe krachten gerekruteerd. Foreign recruits, de buurman van Christophe werd gelegenheidsknecht. Het leven zoals het is: Pedalpower, leverde mooie taferelen op.
1 augustus 2015. Willy ging terug in koers stappen, Robin heeft ook die intentie. Deze datum stond al enkele jaren op de Bucketlist van Jöran, Christophe en Raoul. De "Sjien" Kelly Classic op de Baraque Fraiture. Op zulke plaatsen kan Jöran altijd iets meer, en zo geschiedde ook. Samenkomst was geregeld om 7u op de carpoolparking van Diepenbeek. We waren niet alleen met dat gedacht, nog enkele sportievelingen vervoegden onze teein richting Vielsalm. Op de we niks anders dan auto's met fietsen achterop. Het zou moeilijk worden om prijzen te rijden. Het ploegen klassement misschien, maar Raoul dacht eerder aan de "superstrijdlust". 7u 52 reden we de afrit Vielsalm/ Baraque Fraiture af. File en aanschuiven hoorde erbij, maar al vrij snel vonden we een parkeerplaats op de paardenwei. De stront was wel niet verwijderd, maar we stonden en moesten ons geen zorgen maken. In Vastgoedtenue naar de start, die 1 km verderop lag. Op de piste verliepen de inschrijvingen vlot. Het bevestigen van onze nummer en op weg voor een helletocht doorheen de streek van La Roche en Ardenne en Houffalize. Het menu voor de 100 km, bevatte 15 hellingen, met als uitschieter de Col de Haussire. Zeeeker Col. Het zou zo'n toch worden waar je nooit op je gemak zit. Ofwel ging het strak bergop, ofwel had je vals plat. Nergens een punt van verpozing. De eerste 2 hellingen verteerden we goed. Op de derde van de dag was het prijs. Christophe stond opeens over een brugje stil, en was aan het griffelen. Raoul die stopte zag onmiddellijk wat er gaande was. Een muur nog erger als de eerste 200 meter van de Keutenberg doemde op. Meerdere renners reden terug om voldoende snelheid te pakken. De Pied Monti, nooit van gehoord, maar ook om nooit meer te vergeten. Een wegje van 3 m breed, en dan 200 renners die dan nog zigzagden om toch maar boven te geraken. Hier had de organisatie goed het record dominoblokken kunnen laten doorgaan. Zag je fietsen al vallen . Toen gebeurde het onvermijdelijke, en eigenlijk welgekomen voor Jöran en Raoul, een tractor zonder Joskin kar in de tegengestelde richting. Iedereen à Pied. Waarschijnlijk vandaar de naam Pied Monti. Gevloek en getier van alle kanten, probeer met een stijgingspercentage van om en bij de 17% maar eens terug op de fiets te springen. Na enkele honderden meters vielen de percentages terug naar 2%, hier zijn we terug opgesprongen. De karavaan zette zich verder richting het centrum van La Roche en Ardenne. Net na het centrum volgde "het toetje". De moeilijkste klim van België, de COL DE HAUSSIRE, 3,7 km aan een gemiddelde stijging van 7,2% met tussen 2,4 km en 3,2 km constante percentages boven de 11%. Een moordenaar zo zou achteraf blijken. Aan het begin van de klim/ camping gooide Christophe nog enkele Spaanse bewoordingen naar de toeschouwers, die dit maar matig wisten te appreciëren, en weg waren we. Tot aan km 2 reden we in groep aan percentages van 5-6 %, makkie toch. Raoul loste als eerste de rol bij het kritieke punt 2,6 km, Jöran en kraakte iets verder. Op eigen tempo reden ze allen verder. Ondertussen was het wel deugdoend om te zien, hoeveel "vedetten", met S-Works en Dogma's aan de kant geparkeerd stonden. Hijgend over de guidon, en "kuime gelijk Robin op de Eyserbosweg". Even, maar dan ook heel even had Jöran eraan gedacht van een surplaceke te doen, maar hij volharde in de boosheid en zette door. Boven op de top biechtte zelfs Christophe op, dat het niet veel langer moest duren of hij had voet aan grond gezet. Raoul kon dit alleen maar beamen. Bovenop de "Col", werd de selfie voltrokken. Nog 5 km vals plat tot aan de eerste bevoorrading. Een mierenhoop, een zooitje ongeregeld, een wirwar van fietsen , bidons... Niet te doen, hieruit bleek dat dit één van de grootste cyclo's van België is. Een rij van 30 m om de bidon te vullen met Etixx. Geen organisatie. Soit we waren content dat deelneemster 4782, ons een beetje kon opbeuren. We waren exact in de helft, de volgende 25 km was er niks noemenswaardigs te vertellen. De 2 de bevoorrading volgde na 73 km. Christophe die enkele minuten voor Jöran en Raoul uitreed, had als een goede knecht al de nodige wafelkes en peperkoeken gehaald. Het pittige slot was er eentje met nog 5 beklimmingen op goed 27 km. Hier was het ieder voor zich. Rotdingen stuk voor stuk. Niet bijzonder steil, maar slechte banen , en stukken van 2%-3% gedurende km's matten de fietser af. Na een tocht van exact 100 km en 4u en 50 minuten gefoeter en gevloek, doemde het skisation van Baraque de Fraiture opnieuw op. Een handdoek van de echte wielerbond was onze beloning. De superstrijdlust was ook niet voor ons weggelegd, maar voor de renner in zijn blauw pakje die Jöran aanmaande om rechts aan te houden , zodat hij kon voorbijsteken. Vanwege Pedalpower wensen wij hem een welgemeende proficiat.
Twee halve liters cola verder werd de uittocht naar Limburg ingezet. Mooie tocht, voor een geoefende klimmer, veel te veel volk en een slechte bevoorrading luidde het slotakkoord. Ander en beter.
We noteren donderdag 21 mei, de periode waarin we kilometers kunnen aandikken, de periode waar het seizoen gemaakt wordt, kortom de periode waarin we de conditie op pijl kunnen houden. Al snel werd duidelijk dat er bij verschillende "pedal powers"een "laissez- allez" mentaliteit heerst. Er waren de meest uiteenlopende excuses om niet aan de start te moeten verschijnen. Gaande van een eerlijk en gemeende "ik heb geen goesting" tot de meest absurde " ik wil de Rouches zien winnen".
Om 19u verschenen Christophe en Jöran aan de start. Professionaliteit ten top, zonder laatkomers... Na de verplichte timecheck begonnen we met goede moed aan een kleine vlakke training, om zo aan een recordtempo (voor team Wilier toch) de 70 km uit te rijden. Vanuit Rapertingen ging het via Wimmertingen naar Herk, waar we nog even getwijfeld hebben om een pannekoekske te gaan eten. Hier werd de start gegeven van de gestolen Cristal Route. Van Herk over Alken reden we naar Zepperen. Van Zepperen ging het richting Runkelen, hier begon het beuken tegen de wind. Broederlijk langs elkaar zetten we koers richting Rummen. Nog eventjes passeren via Herk-de-Stad, om zo met de wind in de rug over Stevoort terug naar Herk te keren. Nog steeds merk ik enige twijfel als we de geur van verse pannekoeken tegemoet rijden. We hebben de pannenkoeken letterlijk en figuurlijk links laten liggen, het was nu nog kwestie de rit gecontroleerd uit te rijden.
Na 2u 42 was de training een feit en kijken we vol spanning uit om in een superconditie, maandag aan de start te verschijnen.
Moment of truth, the day we 've been waiting for. De Rosier en de Stockeu stonden op het programma. Omstreeks 5u waren Willy, Raoul en Christophe L. al wakker. Opkomende stress nam controle over hun. Sommige begonnen aan sexting, anderen probeerden tevergeefs de slaap terug te vatten. En als het dan tijd is om op te staan, dan val je in slaap.
Aan de ontbijttafel werden de pillen bovengehaald. Alles was toegelaten, om nog één keer te knallen. Robin kon genieten van een ontbijtpakketje, met koeken en energierepen. Tony die direct 2 "sneekes" nam, liet naar goede gewoonte eentje liggen.Christophe S, zag er fris en monter uit. Hij zou knallen vandaag, de Rosier stond al langer op zijn bucketlist. Na het eten, werden de bidons gevuld, de repen geteld, de bandenspanning gemeten. Iedereen klaar voor een 65 km afzien.
De rit vertrok richting La Gleize, langs het museum van WO II, werd de afdaling richting Coo ingezet. Al opwarmertje hadden we al La Venne beklommen. Een halve km aan 6%, hier zag je iedereen duchtig in het rond kijken. Wie voelt de pijn niet? Jöran kwam langs Raoul, en vroeg hem: Is het vet van de soep? Van ne demoral gesproken! De benen dan maar even testen en losrijden dacht Raoul, die het vlakke stuk op de route Trois ponts voor zijn rekening nam. Eens de afslag richting Stavelot, nam Willy over. Christophe L. glipte ook mee. Met drie op weg naar het stadscentrum van Stavelot. Over de stadskasseien, langs het automuseum, brugje over en de show kon beginnen. Raoul riep tot binnen een half uur naar zijn metgezellen. Met direct een percentage van 10%, sneed de Stockeu onmiddellijk de lucht af. Meermaals bekijken van het filmpje op "klimtijd.nl", leerde ons dat we moesten harken tot aan het groene bordje van een B&B. Halverwege de klim, kwam Tony met zijn klimcassette over Raoul. Iets verder stond een verdwaalde toerist te voet. Maar niet voor Pedalpower, wij zouden tot boven rijden. Daags voordien was er beslist om niet na het standbeeld van Merckx Eddy af te dalen, maar door te klimmen richting Wanne. Aan het bordje "Col de Stockeu" zouden selfies gemaakt worden, alvorens terug te stoppen aan het standbeeld. Jammer genoeg werd er door iedereen de verkeerde kant genomen. waardoor we op een plateau terecht kwamen. Dan maar terug, voor selfies met de kannibaal. Opgelucht dat iedereen de top per fiets had gehaald, viel er een pak van onze schouders. Robin vond zelfs de lyrische woorden, "de Hallembaye is zwaarder".
Gevaarlijke afdaling naar het centrum, en direct bij het uitrijden lag de Haute-Levée al voor ons. De eerste km aan 12 %, deed enorm pijn, daarna nog ca. 3 km aan 6-7%. Naar goede gewoonte waren Christophe L. en Willy er weer vandoor. Robin nestelde zich in het wiel van Raoul en loste dit niet. Tony werd opgerold en met zijn drieën kwamen ze boven. Weer een mooie prestatie van de voorzitter. Jöran volgde op kleine afstand, en Christophe die onderweg schakelproblemen had gehad volgde aanzienlijk verder, maar zijn moment de gloire moest er nu aankomen. De afdaling naar Ruy, het begin van de mooiste klim van België, zorgde nog voor animo. Tony die meer en meer kloeker werd in het afdalen, schatte een bocht verkeerd in, en zocht de gracht op. Gelukkig niks ergs. Willy werd bij de start van de Rosier geconfronteerd met een gekend probleem, een blokkerende voorderailleur. De mooie gelijkmatige klim, die de Rosier toch wel is, zorgde voor mooie vergezichten. Na een 4 km, had Christophe S. nog een cartouche over en sprintte nog naar, en over Tony en Raoul. Sterke prestatie. De verassing van de dag lag echter 10 km verder. Raoul had in laatste instantie de route nog aangepast, om aan 60 km te komen. Bijgevolg nog een beklimming erbij. De Côte de Desnié., 5,8 km aan 6,2%, en 222 klimpunten te verdienen. Weeral gelijklopend, maar afmattend. De laatste beklimming van het week-end bleek dan ook nog eens de langste te zijn, maar wat volgde was mooi. Een rechte afdaling naar het Liennedal, en als afsluiter nogmaals de Moulin de Rahier. Ge weet wel " na de bocht wordt het een beetje steiler..."
Tony en Raoul kwamen ongeveer een 12 minuutjes later dan het duo Vanormelingen- Lisens binnen. Meer dan een half uur later bolde ook Goossens geflankeerd door de gebroeders Strauven binnen. Zij hadden nog een terrasje meegepikt. Iedereen geïnstalleerd, kon Willy de Champagne laten knallen. Uiteindelijk reden we 65 km en overbrugden 1500 HM. Symbolisch werd de organisatie voor het volgende week-end overgedragen aan Jöran. Hij ging pieken op zijn 40ste!
Na het opruimen, liep de villa te Rahier leeg. Willy vertrok met Tessa naar Griekenland, Christophe S. naar Dubai, Robin naar een babyborrel, Jöran naar Genk en Tony, Christophe L en Raoul naar frituur Conny te Kortessem.
Na een welverdiende nachtrust, was iedereen omstreeks 8u op het appel. De tafel was de avond ervoor al gedekt door Willy. Proactief denken noemen we dit. Na verorberen van yoghurt, boterhammekes met kaas en hesp, was et tijd voor de mekaniekers onder ons, om de fietsen nog wat af te stellen. Afspraak was vastgelegd om 10u, en bij wonder was iedereen vertrekkensklaar omstreeks 9u45. Het is te zeggen iedereen die de eerste rit ook gereden had. De grote vedette zou ons vandaag pas vervoegen. Gisteren was er nog gemeld dat het startschot om 10 u werd gegeven, maar tevergeefs geen Robin te bespeuren. Om 10u 35 werd er unaniem beslist om te vertrekken.
Na één km kregen we al Côte de Rahier voor de kiezen, 1,3 km aan 6%. Het weer wat er maar druilerig uitzag, en de wind maakten het niet makkelijker. Bij sommigen brak de verdampte Hoegaarden en Cristal al snel uit. Eens boven rinkelde de Samsung van Christophe L. De voorzitter was gearriveerd. Willy en Christophe beslisten om hem te gaan ophalen terwijl groep 2, de weg continueerde. Op de provinciale weg richting Remouchamps werd er tot 2 keer toe gewacht, maar geen spoor van het achtervolgend drietal. Bij het uitdraaien richting centrum Remouchamps, aan de voet van de Redoute, was het bedoeling van groep 2 , om een colaatje te drinken op het terras. Toen ze met de fietsen richting terras wandelen, verschenen om de hoek Willy, Christophe en Robin. Geen tijd voor suikers rijden maar. Uit beleefdheid vroegen we Robin of hij interesse had in de Redoute, maar we kregen neen op ons rekest.
In een treintje werd er kilometers aan één stuk langs de Amblève gefietst. het gemiddelde lag kort tegen 30 per uur. In Comblain, na een 40 km, volgde een eerste helling, hier werd de groep opengescheurd. Toen iedereen terug samen was, werd er beslist om binnen een 10 tal km een stop te houden in Durbuy. Alvorens te mogen rusten, volgde in sneltempo nog enkele ellendige bulten. De Longchamps, een grote baan, waar de wind vrij spel had, van 2,8 km aan 6 %. Een rotding. De Pallenge 1,5 km aan 4%, was dan wel mooi. En Rue de Chaplis, 900 m aan 9%. Jöran was bij de voorzitter gebleven, Raoul hield in en wachtte op Christophe S. en Tony, en de koplopers hadden hun fotosessie boven Durbuy al gehad. In het centrum werd er krachtvoer gegeten en snelle suikers gedronken. We dachten, eens uit Durbuy zal het wel weer vlak rijden zijn.
De definitieve afscheiding werd er gemaakt op de côte d'Izier, 1,9 km aan 5%. Dit was het laatste beeld wat we van Willy en Lisens zagen. Robin die al 5 minuten nodig had om nog maar te kunnen pissen, zat al door zijn beste krachten. Aangezien we al 20 km aan het rijden waren en nog steeds bordjes Durbuy zagen, merkte Christophe S. pienter op, dat deze rit wel eens veel weg zou kunnen hebben van Yvoir Yvoir. Not again luidde het in koor. We beslisten om elke 10 km even te stoppen zodoende hij kon recupereren. Vol goeie moed begonnen we aan de laatste 35 km. De goeie moed zakte al vlug in de schoen van de onfortuinlijke voorzitter bij het aansnijden van de côte de Bomal. Een 9 km durende pukkel van ocharme 3%. Neem daarbij de erbarmelijke staat van het wegdek, en je zal begrijpen dat dit geen cadeau was. Jöran testte de benen en hield er een egaal tempo op na. Tony en Raoul die op het gemak omhoog reden, werden we met vreemde capriolen van de gps geconfronteerd. Op momenten reden ze 49 km/u bergop, andere momenten gaf het hoogtechnologisch snufje 3 km/u aan. Christophe L., kampte bij hetzelfde probleem. Na enkel km hebben Tony, Christophe S. en Raoul maar even gewacht op Robin . Dit duurde weliswaar een klein kwartier. Eens aangekomen, vroeg hij zich af of het nog ver was naar de hemel. Boven op de top wachtte Jöran ons op, hij had ondertussen het hele dorp al gemaakt om te zien of er geen supermarkt of zo was. Na nog eens 10 minuten wachten kon de groupetto zich een weg richting Stoumont banen. Na een bezoek aan de Spar van Manhay, hoopten we vlug de bordjes Stoumont te zien. Het zou nog een 10 km duren alvorens we de wegwijzer Stoumont 20 Km zagen. Raoul die voorop was geraakt had contact genomen met de leiders. Deze waren juist aangekomen in Rahier, zij hadden afgeklokt op 119 km. Robin was ondertussen in kramp geschoten en Tony had in de afdaling zijn noten gekraakt. De humor was er nog, de goesting bij het aanzien van de GPS iets minder. We zagen 98 km staan. Een klein rekensommetje leerde ons dat het nog 21 km was. Het voorstel van Willy en Chrsitophe om Robin te komen halen werd prompt door hem afgewimpeld. Ik rij dat uit, waren zijn gevleugelde woorden. De schrik zijn nieuwe Duster te moeten uitlenen, zal er ook mee te maken hebben gehad. Eens op vlakke wegen langs de Lienne, kwamen we het bordje Rahier 2 km tegen. De mevrouw van het hoekhuis, legde haarfijn uit, dat we nu in Moulin de Rahier waren, en dat we dat klimmetje omhoog moesten. "Na de bocht wordt het nog een beetje steiler, op 5-6 minuutjes ben je ervan af". We waren aangekomen op de Côte Moulin de Rahier, 1,1 km aan 8%. Het was duidelijk voor Robin, dit overleven en dan aan zijn shift beginnen. Toch chapeau!!!
Christophe en Willy hadden ondertussen de BBQ al aangestoken, toen er een buitje over Stoumont vloog. Plan B was de gourmetstellen, alles werd in gereedheid gebracht, terwijl Robin lag te motsen op de zetel. Devos en Lemmens waren op de afspraak, de groenten en het vlees gesneden. Aanvallen, en wie was daar, fris en monter herboren inderdaad de voorzitter. Spek, worsten, runds, kip en kalkoen. Bearnaise, cocktail, ketchup en mayo. Er was aan Jöran gedacht, de gele trui gourmet/grill/ fondue eten deed zijn reputatie alle eer aan. Als laatste zat hij nog aan tafel.
Tijd voor opnieuw wellness dan maar. Even werden we opgeschrikt door "een zwarte rat", maar al bij al was het een braaf beest. Tot "berimselkes" toe werd er in het water gezeten. Na de douche, werd er nog een ping pong tornooi gehouden, waarbij Catering Goossens de spelers voorzag van culinaire hoogvliegers. Om 0u10 was de lamp bij iedereen en uit en werden de bedden opgezocht. Echt waar!!
. Toen gebeurde het onvermijdelijke, en eigenlijk welgekomen voor Jöran en Raoul, een tractor zonder Joskin kar in de tegengestelde richting. Iedereen à Pied. Waarschijnlijk vandaar de naam Pied Monti. Gevloek en getier van alle kanten, probeer met een stijgingspercentage van om en bij de 17% maar eens terug op de fiets te springen. Na enkele honderden meters vielen de percentages terug naar 2%, hier zijn we terug opgesprongen. De karavaan zette zich verder richting het centrum van La Roche en Ardenne. Net na het centrum volgde "het toetje". De moeilijkste klim van België, de COL DE HAUSSIRE, 3,7 km aan een gemiddelde stijging van 7,2% met tussen 2,4 km en 3,2 km constante percentages boven de 11%. Een moordenaar zo zou achteraf blijken. Aan het begin van de klim/ camping gooide Christophe nog enkele Spaanse bewoordingen naar de toeschouwers, die dit maar matig wisten te appreciëren, en weg waren we. Tot aan km 2 reden we in groep aan percentages van 5-6 %, makkie toch. Raoul loste als eerste de rol bij het kritieke punt 2,6 km, Jöran en kraakte iets verder. Op eigen tempo reden ze allen verder. Ondertussen was het wel deugdoend om te zien, hoeveel "vedetten", met S-Works en Dogma's aan de kant geparkeerd stonden. Hijgend over de guidon, en "kuime gelijk Robin op de Eyserbosweg". Even, maar dan ook heel even had Jöran eraan gedacht van een surplaceke te doen, maar hij volharde in de boosheid en zette door. Boven op de top biechtte zelfs Christophe op, dat het niet veel langer moest duren of hij had voet aan grond gezet. Raoul kon dit alleen maar beamen. Bovenop de "Col", werd de selfie voltrokken. Nog 5 km vals plat tot aan de eerste bevoorrading. Een mierenhoop, een zooitje ongeregeld, een wirwar van fietsen , bidons... Niet te doen, hieruit bleek dat dit één van de grootste cyclo's van België is. Een rij van 30 m om de bidon te vullen met Etixx. Geen organisatie. Soit we waren content dat deelneemster 4782, ons een beetje kon opbeuren. We waren exact in de helft, de volgende 25 km was er niks noemenswaardigs te vertellen. De 2 de bevoorrading volgde na 73 km. Christophe die enkele minuten voor Jöran en Raoul uitreed, had als een goede knecht al de nodige wafelkes en peperkoeken gehaald. Het pittige slot was er eentje met nog 5 beklimmingen op goed 27 km. Hier was het ieder voor zich. Rotdingen stuk voor stuk. Niet bijzonder steil, maar slechte banen , en stukken van 2%-3% gedurende km's matten de fietser af. Na een tocht van exact 100 km en 4u en 50 minuten gefoeter en gevloek, doemde het skisation van Baraque de Fraiture opnieuw op. Een handdoek van de echte wielerbond was onze beloning. De superstrijdlust was ook niet voor ons weggelegd, maar voor de renner in zijn blauw pakje die Jöran aanmaande om rechts aan te houden , zodat hij kon voorbijsteken. Vanwege Pedalpower wensen wij hem een welgemeende proficiat. 
