Hallo beste bloglezer

Fijn dat je hier even binnenwipt. Gezellig ! We gaan een stukje vervolg brouwen aan mijn vorige blog waarin ik mijn reisverslag beschreef van mijn tocht naar Santiago de Compostela. Deze heb ik 2 jaar geleden gelopen over de via Scaldis, via Touronensis en dan het sluitsuk de Camino Frances.

Om dan meteen op de hierboven gestelde vraag terug te komen .... Was 1 keer dan niet genoeg ? Wel op deze vraag kan ik zowel met een ja als een nee antwoord geven.

Ja ! Omdat de intentie die ik met deze pelgrimstocht voorhad volledig heb kunnen volbrengen. Santiago bereiken na 2300 km was echt niet het doel. Het doel was de weg zelf. De weg die je met jezelf aflegt om jezelf tegen het lijf te lopen was het doel. Om jezelf te leren kennen en dat is me goed gelukt.

Een Bretoense pelgrimsvriendin levert bijdragen aan het gerenommeerd tijdschrift  ‘Les Voyageurs du Nouveau Monde’. Ze publiceerde er een interview met me in met ondermeer de vraag of mijn tocht me een andere kijk op het leven had gegeven. Ik geef die passage even mee. ’t Is in de taal van Molière !

Comment vois-tu la vie désormais ?

Je ne crois pas que cette expérience ait fondamentalement changé ma vie. Cependant, j’ai pris conscience de ma propre valeur, et je n’ai plus besoin de reconnaissance. Cela me met à l’abri des flatteries de personnes peu sincères. J’ai appris que le hasard n’existe pas, qu’une solution se présente toujours lorsque l’on se sent en péril, que les gens que l’on rencontre et apprécie sont toujours plus ou moins un miroir de soi-même, de même que ce qui nous irrite chez les autres. J’ai compris également que relativiser est la meilleure manière d’être heureux.

't Kwam er zo een beetje op neer dat die tocht me bijgebracht had dat ik eigenlijk van niemand nog een inschatting hoefde te krijgen van mijn zelfwaarde. Het stelde me in staat om vleierij van niet-oprechte mensen te herkennen. Verder werd het me ineens duidelijk dat je je enkel aangetrokken kunt voelen tot - , en vervolgens optrekken met mensen die een spiegel van jezelf zijn. Ook dat wat je irriteert aan anderen doorgaans je eigen zwakheden zijn die je in hen aantreft. Beetje spiritueler getint werd er me bijgebracht dat het toeval niet bestaat en dat er steeds uit onverwachte hoek een oplossing komt voor je een probleem als je maar leert te relativeren. 

Ach, moest het artikel je interesseren dan geef ik je hier eventjes de link :

http://www.voyageursdunouveaumonde.com/article-pelerins-de-compostelle-portraits-4-119738243.html

Om terug te keren naar de gestelde vraag ‘Was 1 keer dan niet genoeg ? kan ik met overtuiging zeggen ‘Nee, dat is het niet’. Het is een vraag die je met enige nuance kan herleiden naar ‘Waarom vertrek je ? Het antwoord zal elk pelgrim je schuldig blijven. Het meest rationele antwoord maar tegelijkertijd ook het meest vage antwoord is : ‘Omdat ik moet’. 't Kan narcistisch klinken maar enkel voor een pelgrim is dit het meest duidelijke antwoord.

In m’n buik zit er een zeepbel met honger naar avontuur, ontmoetingen, de natuur om je heen, de basics zonder komfort en luxe. Jezelf tijdelijk herleiden tot een landloper, de weg wordt je huis. Dankbaar kunnen zijn met dat wat je krijgt. Die zeepbel zorgt voor spanning in je lijf en wordt alsmaar groter en borrelt stilletjesaan naar boven. Op een bepaald moment zit ze zo hoog dat je er niet meer omheen kan.

Dan moet je het helend besluit nemen …. Ik vertrek ! Deze keer neem ik dus een heel andere insteek vergeleken met mijn vorige pelgrimsreis. Toch wil ik opnieuw een spiritueel accentje vooropstellen. Dat is echter stuff voor later. Dan wil ik dat toelichten.

Nu ga ik proberen om deze blog dezelfde ludieke stijl en lijn te laten volgen als mijn vorige. Voorbereiding, aftelling naar het vertrek en dan het reisverslag met de nodige knipoogjes.

Veel leesplezier.

Jan.

16-09-2014, 00:00 Geschreven door jan  

18-09-2014, 19:58 Geschreven door jan  

De afstand van Sevilla tot Santiago is ongeveer 1000 km. (tot Astorga 750 km). Daar waar op de Camino Frances je pakweg om de 10 km een refugio of albergue vindt om te overnachten, kan de afstand op de Via de la Plata tot bijna 40 km oplopen. Deze Camino is ook iets duurder omdat daar waar je op de Camino Frances zelden op hotelaccomodatie beroep moet doen, dat dit op deze Camino niet het geval is.

De informatie waarover ik nu beschik dateert van 2009 en geeft aan dat er voor de opvang van de pelgrims niets georganiseerd is. Zoek het dus zelf maar uit. Daarentegen is de drukte op deze camino onbestaand en dus niet vergelijken met de Camino Francis waar het soms hectisch aan toe gaat vanwege het grote aantal pelgrims. Het terrein is ook iets makkelijker dan de Camino maar in werkelijkheid moeilijker door het grotere gewicht dat je moet meedragen. Op sommige trajecten moet je water voor het hele dagtraject meedragen. Bij een temperatuur tot 35° drink je er wel wat door.

De markering van het pad is zeer wisselend en soms niet in functie van de noodzaak, maar wel in functie van de aanwezigheid van steunpunten. Wie erin slaagt maar één keer een beetje verkeerd te lopen, is een goed spoorzoeker.

Momenteel ben ik nog niet zeker of ik in Vallodolid doorloop naar Astorga voor aansluiting op de Camino Frances ofwel de Camino Sanabrès volg die vanaf Valodolid evenwijdig met de Noordelijke grens van Portugal loopt. Dat ga ik aan de stemming van het moment overlaten.  Alleszins vond ik dat laatste stuk op de Camino Frances in Galicië met het Cruz de Ferro, Sarria best indrukwekkend.

Ach we bezien het wel als het zo ver is.

18-09-2014, 19:50 Geschreven door jan