|
Wel, het is eindelijk nog eens gelukt. Een blog, persoonlijk en minder persoonlijk. Een soort... wat ze in het Engels "musings" noemen. Mijmeringen. Want, ik vind dit een mooier woord dan bijvoorbeeld het koele gedachten. Mijmeringen heeft iets poëtisch, niet?
Ik kwam op die oude gerecycleerde gedachte toen ik van een korte wandeling (en bijhorende meditatie) thuis kwam. De bestemming van deze wandeling was... ergens en nergens geweest, aangezien ik mezelf ingenomen had dat ik van de wandeling ging genieten, ongeacht wat er gebeurde. Leeg van alle gedachten, of in het beste geval, van alle negatieve emoties. En dat lukte aardig. Tot... één of andere dieper gelegen stuk van mijn brein zich openbaarde en elk ding dat ik zag, één of andere vorm van "poëzie" was.
Een huis dat te koop stond, en de bovenste ramen open stonden. Maar dan van die hele oud uitziende ramen met rechthoekige mauve stukken glas in. En ergens kreeg ik zo'n gevoel dat ik in een 17de eeuws oud huis was, met een parketten vloer, mannen met lange witte pruiken en hoge kousen aan, vrouwen met grote boezems en koude witte huid en rode lippen. En ergens, heeel diep vanbinnen kreeg ik een soort beeld, gewaarwording... van een liefdevolle vrijpartij in bed, waarop het mauve licht van het raam scheen op het bed. Dat beeld, dat gevoel was een eerste gewaarwording. En heel even dacht ik: vroeger was alles toch mooier en gevuld van liefde. Alsof er een vage herinnering van een film in mijn hoofd zat.
Of het feit dat ik iemand tegen kwam, aan het wandelen met zijn hond. Die persoon had ik gisteren nog maar tegen gekomen, in een ietwat bedronken toestand. Gekleed in een overal en ongeschoren praatte hij vriendelijk over zijn hond, over zijn metgezellin, over haar strijd tegen depressie en hoe de hond een vervanging zou zijn voor kinderen. En we namen afscheid, met een uitnodiging van zijn kant. Met vermelding van zijn adres. Ik was zeker dat het bij dit zou blijven...
Deze keer kwam ik hem tegen, geschoren, met zonnebril op, aan het praten over één of andere marathon tegenover zijn vriendin blijkbaar. Over hoe het zou zijn en welke impact het zou zijn op haar. En we passeerden mekaar en hij zei al even vriendelijk goedendag en ik zei al even vriendelijk goedendag weer. En weer dat stuk brein dat zich openbaarde: Als je deze persoon nogmaals ziet, en nogmaals, is het dan niet teken dat je voorbestemd was om deze persoon beter te leren kennen? Was die uitnodiging dan geen puur en louter toeval niet meer? Kruisen wegen niet per toeval of zit er meer achter?
Ik begon mijn gedachten in een kernzin op mijn notitie app op mijn gsm te noteren voor later gebruik...
Nog geen twee minuten daarna... een joggend koppel. De man, zijn tempo houdend, voor zich kijkend, zijn blik iet wat voor hem naar de grond gericht. Naast hem, een vrouw, waarvan het klonk alsof ze nog nooit eerder de tijd had gehad om te praten. Alsof ze haar longen uitdaagde om iets zoals praten en lopen in perfecte harmonie te synchroniseren. Waarom moet men dan joggen en niet gewoon thuis of aan de telefoon zitten babbelen zoals zovelen? It doesn't make sense!! Tenzij dit geen relatie was die gebaseerd was op vriendschap of zelfs liefde, maar eerder een instinctief verlangen om zichzelf hoorbaar te maken aan de persoon die ze de gemakkelijkste prooi vond. En die persoon ergens zich genoodzaakt voelde om haar te laten meelopen. Misschien om er meer uit te krijgen, misschien uit medeogen.
Dus noteerde ik het opnieuw in mijn notities. En toen ging ik mediteren. En het was lang geleden dat ik nog zo'n zuivere, rustgevende, verruimende meditatiesessie achter de rug had. De wind speelde hier een grote rol. Hoe vaak zetten we een cd op, of luisteren we op YouTube naar natuurgeluiden? Maar je kunt de vierde dimensie van de natuur niet ervaren door enkel naar geluid te luisteren, men moet er in vertoeven, er midden in zitten, vrij van alle vormen van gedachten en emoties. Of toch, in zekere zin zich niet te wentelen in deze gedachten en emoties, maar ze laten meevoeren door de wind als het ware. En het was alsof ik in de wind zelf was op sommige ogenblikken, mij meevoerend naar de lucht, tussen de wolken als een ballon. En telkens als de wind ging liggen, hoorde ik vogels, krekels, de boeren op de akker in de verte. Weet dan, dat de wind brenger is van leven. Regen, zaden en pollen, zelfs vulkanisch as, maar ook zuurstof. Dit schiet me nu nog maar te binnen. Hoe krachtig en noodzakelijk een element als wind is. Het brengt me naar een spreuk waarmee ik ga afsluiten.
That which offers no resistance, overcomes the hardest substances, that which offers no resistance can enter where there is no space. -Lao Tzu
|
