Mijn naam:Sanne Maggen Mijn doel:achtergrondinformatie publiceren die relevant is voor een leerkracht PAV. Deze informatie is afkomstig uit verschillende culturele acties zoals boeken, films, reportages,...e.d. Daarnaast is het belangrijk om verschillende functionele vaardigheden aan te reiken. Ik vind het persoonlijk belangrijk om te werken met actuele onderdelen uit de maatschappij. Dit neemt niet weg dat andere onderwerpen minder relevant zijn. In mijn aanbod zal een link zijn met BSO-leerlingen en de maatschappij waarin deze leerlingen opgroeien. Aan de hand van mijn eigen tekorten zal ik wekelijks een vraag publiceren op deze blog. Gedurende de daarop volgende week zal ik via verschillende culturele acties de informatie bijsturen.
Ben je nieuwsgierig? Neem dan een kijkje doorheen mijn blog. Ik heet jullie alvast WELKOM.
Verslag extra week 10: hoe keek men vroeger aan tegen 'abnormaliteit' en 'psychiatrie'?
Voor mijn extra verslag van deze week heb ik een trip gemaakt naar Gent.In Gent vinden we het museum van Dr. Guislain. Als schoolgaande student ben je niet elke dag bezig met abnormaliteit en psychiatrie. Toch is het een onderdeel in de samenleving dat dagelijks de media haalt met verscheidenheid aan verbondenheid. Hoe vaak zeggen we niet: dat kan toch niet meer of dat is toch niet normaal wat mensen doen. Ik denk hierbij aan moordpartijen, diefstal, aanslagen, oorlog en zoveel meer. In dit verslag maken jullie kennis met mijn visie op deze situaties en de link met abnormaliteit. We hebben allemaal een andere interpretatie van abnormaal. Wat voor de één normaal is, kan voor de andere abnormaal zijn.
Het dr. Guislain museum kunnen we onderverdelen in drie luiken van permanenten bezienswaardigheden. Het eerste luik geeft ons een beeld van de geschiedenis binnen de psychiatrie. Van het begin tot het heden zijn er verschillende werken bestudeerbaar. Ook het Middeleeuwse kent hier zijn herkenning met de uitdrijving van heksen. De wetenschappelijke visie van de hedendaagse psychiatrie. Binnen dit luik heb ik vooral mijn aandacht besteed aan Dr. Joseph Guislain. Hij was één van de eerste studenten aan de universiteit van Gent en promoveert er tot dokter in de geneeskunde. De aandacht van Joseph voor geesteszieken mensen is niet echt bekend. Het is wel geweten dat er enkele gevangenissen voor geesteszieken aanwezig waren in Gent en deze mensonterend waren. Vooral zijn zorg voor deze mensen heeft hem een belangrijke plaats gegeven in de geschiedenis. In 1856 opende er een nieuw psychiatrische instelling met Joseph Guislain aan het hoofd van de geneeskunde. De naam van het museum werd eveneens naar hem vernoemd omwille van zijn aandacht voor abnormaliteit bij mensen en psychologische gestoordheden. De instelling gesticht in 1856 is mits enkele herstellingen nu te bewonderen als het museum van Dr. Guislain.
Het tweede luik binnen het museum geeft vooral een fotocollectie weer. In deze fotocollectie heb ik kennis kunnen maken met de geschiedenis van psychiatrie doorheen de tijd. Toch zijn het vooral de veranderingen en de veranderingen op medisch vlak waarbij ik evolutie heb gezien in de beelden. Daarnaast heb ik ook kennis kunnen maken met verschillende handicaps die allemaal een verschillende werking en evolutie hebben doorgemaakt. De verschillende fotos vertellen allemaal een ander verhaal, maar ook als onwetende kan je zelf een verhaal scheppen achter de afbeeldingen.In de collectie is ondermeer mijn oog gevallen op het werkstuk van Lieve Blancquaert. Lieve Blancquaert heb ik leren kennen doorheen mijn verbreding aan culturele bronnen. Het was vooral haar naam die mij aansprak ,omdat ik er al heel watwist over haar soort werken. Het kleurgebruik geeft de sfeer van de situatie weer, vind ik. Je kan duidelijk zien dat het niet om een gelukkige vertoning gaat.
Het derde luik van het museum kent een verscheidenheid aan collecties van kunst. Verschillende kunstwerken van verschillende kunstenaars heb ik kunnen bewonderen, allemaal met een psychologische betekenis en interpretatie.De kunstenaars zijn minder bekende met een eigen visie en hebben binnen dit museum de kans om hun werken tentoon te stellen. Het waren voor mij persoonlijk de werken van Bart Baele die de aandacht trokken. Via erg visuele, goed begrijpbare taferelen geeft hij zijn interpretatie weer. Hij vertoont het lijdende van de mens met de link naar abnormaliteit en pyschiatrie.
Buiten de permanente tentoonstellingen kan je ook genieten van tijdelijke bezienswaardigheden. Van 10 oktober 2009 tot 2 mei 2010 presenteert het museum van Dr. Guislain in samenwerking met de CM ziekenzorghet concept uit het geheugen over weten en vergeten. Als student merk ik dat een ijzersterk geheugen van noodzakelijk belang is om prestaties te boeken. Tot voor mijn bezoek aan het museum heb ik mij nooit de vraag gesteld : hoe zou het zijn als je geheugen je volledig in de steek laat?. Dit is een probleem waarmee heel wat mensen in onze samenleving kampen. De dag van vandaag kunnen we ons geheugen aan de hand van verschillende trainingen versterken. Ik denk hierbij aan de IQ- test die een beter beeld geeft over de begaafdheid of de kennis van je geheugen. Vroeger was dit enigszins anders, mensen konden wel eens iets vergeten maar verder werd er geen aandacht besteed aan de vergeten. Op de volgende site kan je bijvoorbeeld zelf je IQ testen. http://www.testmijniq.nl/nl/index.php
Daarnaast is er nog de hoogbegaafdheid. De dag van vandaag zijn er verschillende hulpinstanties voor ouders en kinderen met dit soort probleem. Het is niet gemakkelijk als kind om zich aan te passen in een omgeving met normale begaafdheden. De volgende site is een hulp en informatiebron voor ouders en kinderen: http://www.hoogbegaafdvlaanderen.be/00_Home/wieenwaarom.html. De evolutie van vroeger en nu is enorm. Vroeger waren er binnen de scholen geen middelen om verschillen op te merken. De dag van vandaag is er in het onderwijs een leerzorg aanwezig die het mogelijk maakt om verschillen op te merken. We kunnen niet leven zonder een geheugen. Via de tentoonstelling heb ik gemerkt dat er veel verschillen zijn binnen het geheugen en de werking ervan. Het is voor een normaal mens vaak frustrerend wanneer de ander iets niet kan onthouden of het weer vergeten is. Toch is dit een fenomeen dat we kunnen plaatsen onder abnormaliteit. De psychiatrisch instellingen van nu kennen een complexe werking met specifiek opgeleidde mensen. Dagelijks krijgen we ook in de media te maken met abnormaliteit en psychisch gestoorde mensen. Denk maar aan moordenaars, gezinsdramas allemaal met een psychisch gestoordheid die uitmond in agressie. Vaak is dit het gevolg van onbegrip en verkeerde visies van buitenstaanders.
Tenslotte kan ik dit verslag afsluiten met een open visie. We moeten verder kijken dan enkel de feiten die zich voordoen. Meestal hebben deze feiten een hele weg achter de rug en dient er hulp te komen.Ik heb ontzettend veel begrip voor de mensen die zich zowel vrijwillig als intensief inzetten voor deze abnormaliteit en problemen binnen de maatschappij.
Extra week 10: hoe keek men vroeger aan tegen âabnormaliteitâ en psychiatrie?
Als laatste opdracht voor dit blog wil ik jullie nog graag kennis laten maken met het museum dr. Guislain. In het kader van een extra verslag omwille van mijn interesse en verbazing. Ik heb onlangs een bezoek gebracht aan het museum met als specifiek doel een zicht te krijgen op 'abnormailiteit'. Wat is abnormaliteit? Wat beschouwen we als abnormaliteit? En hoe keek men vroeger aan tegen abnormaliteit en psychiatrie?
In het museum heb ik mij ook een educatief pakket aangekocht. Dit pakket bevat bundeltjes over abnormaliteit en psychiatrie, een test en een video over getuigenissen. Dit educatief pakket kwam tot stand met de steun van de Europese Commissie via de Grundtvig-actie van het Europese Een Leven Lang Leren programma. Dit sprak mij aan omdat ik als leerkracht ook een levenslang leertraject zal en moet afleggen.
Ik neem aan dat we allemaal een andere definitie hebben voor het begrip abnormaliteit en daarom wil ik tijdens dit extra verslag een beeld scheppen van mijn bevindingen in het museum. Daarnaast wil ik ook graag mijn eigen visie weergeven op abnormaliteit en psychiatrie. Zijn jullie benieuwd? Lees dan zeker mijn verslag.
Verslag week 9 + 10: hoe evident was het vroeger om als homo een politieke carrière te beginnen?
Milk
In de inleiding hebben jullie al kennis kunnen maken met mijn doel van deze week. Naar aanleiding van deze probleemstelling heb ik deelgenomen aan het filmseminarie Milk in de Zebracinema in Hasselt. De filmvoorstelling werd georganiseerd in het kader van Docz, het wekelijkse documentaireluik van Zebracinema. Ook bij deze voorstelling heeft de organisatie gekozen voor een maatschappelijk probleem, namelijk homoseksualiteit in politieke kringen. Ik heb mij vooral tijdens de voorstelling de volgende vragen gesteld: Wat leer ik bij uit deze film? En welke verbazing treedt er bij mezelf op? Daarnaast moet ik een geschikt antwoord formuleren op de vraag: hoe evident was het vroeger om als homoseksuele een politieke carrière te beginnen?
De film Milk heeft voor heel wat opschudding gezorgd. In eerste instantie kon de film rekenen op 2 Oscars. De productie van Gus Van Sant kreeg de Oscars voor de beste mannelijke hoofdrol en het meest originele scenario. Deze Oscaruitreiking ging gepaard met heel wat schermutselingen.Acteur Sean Penn speelde de homoseksuele activist Harvey Milk. Tijdens de uitreiking begon hij zijn speech met: You commie, homo-loving songs of guns, refererend aan het homofobe en anticommunistische verleden van Hollywood. Hilariteit en tranen bij het publiek, dat een staande ovatie gaf toen Penn het podium betrad. Buiten liepen omstanders met protestborden tegen homoseksualiteit, waarover Penn zei: Ik denk dat ze er goed aan zouden doen eens na te denken hoe ze later hun kleinkinderen de schande uitleggen dat ze tegen gelijke rechten waren. Daarnaast werd Milk ook verkozen tot beste film van 2008. Enkele critici bekroonde de film in New York als beste acteerprestatie van 2008. En de media aandacht rondom de film was ook dit jaar nog sterk aanwezig. Obama eert twee homo- iconen zo luidt het op de gay- blog in Nederland. http://gay.blog.nl/algemeen/2009/08/07/obama-eert-twee-homo-iconen Dit vind ik persoonlijk een mooie vooruitgang in de weg naar gelijke kansen en herkenning van mensen die zich hiervoor willen inzetten, ongeacht welke seksuele geaardheid. Uit de film heb ik geleerd dat gelijke rechten en kansen enkel te beargumenteren zijn door elke groep uit de bevolking. Het moeten niet altijd de hogere rangburgers zijn met politieke inspraak die veranderingen op tafel kunnen leggen. De strijd om rechtvaardigheid is ook hier een probleem. De geschiedenis herhaalt zich voortdurend en het is een probleem voor iedereen.
Milk' vertelt het verhaal van Harvey Milk, de eerste openlijk homoseksuele man die een politieke functie uitoefende in de VS. In de jaren zeventig verhuisde hij, samen met zijn vriend Scott Smith naar San Francisco, een trekpleister voor hippies en anderen die buiten de normale gemeenschap stonden. In the Castro, een wijk die nu nog steeds gekend staat als het gay Mecca van Amerika, opende hij een fotowinkel en tijdens de volgende paar jaar ontwikkelde hij zich tot officieuze woordvoerder van de homogemeenschap. Hij klaagde politievervolging aan en organiseerde op vraag van de vakbonden zelfs een boycot tegen het biermerk Coors. Zijn populariteit in the Castro werd zo groot dat hij zichzelf verkiesbaar stelde als city supervisor. Na twee mislukte pogingen, raakte hij uiteindelijk het stadhuis binnen om verder te vechten voor de gelijkberechting van homo's. In de film kunnen we zien hoe er een voortdurende strijd plaatsvindt tussen voor en tegenstanders. De conservatieven vinden het niet nodig om rechten voor homos aan te brengen. In de ogen van deze conservatieven is dit hetzelfde als rechten toekennen aan dieven, moordenaars, e.d. Het is de wil van God om deze manier van gemeenschappelijkheid te vermijden. De meerderheid staat nog steeds tegenover de homoseksuelen. In de film wordt er regelmatig een demonstratie georganiseerd, maar ook deze worden afgeblazen door de meerderheid. In 1978 is er een nieuwe ingreep van de conservatieven. Ze willen ontslagen van homoseksuele leerkrachten en medestanders. Dit is een hele opdoffer, want we bevinden ons in een gemeenschap met hoofdzakelijk conservatieven mensen. De verzameling van handtekeningen is dan ook een vanzelfsprekende overwinning. De argumenten liggen verdeelt, volgens de tegenstanders van Milk geeft een homoseksuele leerkracht negatieve invloeden door aan kinderen. De campagne gaat als volgt: onnatuurlijke levensstijl (pedofielen) vermijden op openbare scholen. De overwinning van Milk is een lange stridj van tegenslagen geweest. De discriminatie staat centraal in de lijdensweg voor homoseksuelen. Maar dat alles eindigde in 1978, toen zowel Milk als burgemeester George Moscone werden neergeschoten door Dan White de conservatieve, misschien zelf heimelijk zoals in de film veronderstelt word homoseksuele city supervisorvan een ander deel van San Francisco.
Op mijn blog vinden jullie ook een verslag van de film Philadelphia , bij het begin van de film Milk merkte ik direct een enig verband tussen beide producties. Toch is er een extreem verschil aanwezig. Sean Penn of Harvey Milk neemt geen blad voor de mond en laat de realiteit duidelijk zien. Deze realiteit is merkbaar aan de seksuele avontuurtjes van homoseksuele in de film. Terwijl de film Philadelphia de ware situaties achterwegen laat. Het gemeenschappelijke is de strijd voor rechtvaardigheid.
Ik wil ook in dit verslag een sprong maken naar onze huidige politieke situaties. Onze minister van onderwijs Pascal Smet is ook homoseksueel. Hij heeft er nooit een publieke situatie van gemaakt, maar komt nu naar buiten met een doel. Naast minister van onderwijs staat Pascal Smet ookin voor Gelijke Kansen en stelt zich op voor holibis. Pascal vindt het nu wel relevant op naar voor te komen met zijn situatie om anderen te helpen. Hij wil zeker bekrachtigen dat niet alleen holibis zijn aandacht hebben maar ook de andere zwakkere klassen binnen de maatschappij. http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=G0G2EEQA4
Toch is homoseksualiteit van alle tijden, denk maar aan Adolf Hitler. In de geschiedenis heeft er altijd een sterk vermoeden geleefd dat Hitler homoseksueel geweest zou zijn. In 2001 bracht Lothar Machtan een boek uit over de seksuele geaardheid van de dictator van de 20ste eeuw. http://www.nrcboeken.nl/recensie/van-homoseksueel-via-moord-naar-homofoob
In de film heb ik kennis kunnen maken met de afkeer van homoseksualiteit in Amerika. Toch kunnen we tot op de dag van vandaag een positieve evolutie zien. De wereld is nu eenmaal gewijzigd en onnatuurlijke seksuele geaardheden passeren onze samenleving. Toch zijn het ook mensen die een rechtvaardig leven kunnen opbouwen. Op 7 december 2009 werd er in Los Angeles een nieuwe hulpbisschop verkozen. Deze bisschop is een homo. Ik kan dus wel vaststellen dat niet alleen in het Westen de rechtvaardigheidsstrijd vooruitgang boekt, maar ook in Amerika.
Niet alleen christenen hebben het moeilijk gehad met holibi relaties. Binnen de islam is er ook eneige verontwaardiging tegenover deze geaardheden. Binnen de publieke opinies kunnen we vaststellen dat homoseksualiteit niet evenwaardig bekeken word als heteroseksualiteit.
Week 9 + 10 : hoe evident was het vroeger om als homo een politieke carrière te beginnen?
Vorige week woensdag heb ik het filmseminarie Milk bijgewoond in de Zebracinema van Hasselt. Milk keert de eigenzinnige filmmaker Gus van Sant, vooral gekend van recente independents als Elephant (2003) en Paranoid Park (2007), terug naar de traditionele genrefilm met een biopic over Harvey Milk, de eerste openlijk homoseksuele man die een politieke functie uitoefende in de VS. In de jaren zeventig verhuisde hij, samen met zijn vriend Scott Smith naar the Castro, een wijk in San Francisco die nu nog steeds gekend staat als het gay Mekka' van Amerika. Zijn populariteit werd zo groot dat hij zichzelf verkiesbaar stelde als city supervisor om verder te vechten voor de gelijkberechting van homo's, tot het noodlot toesloeg.
Hollywood beloonde Penn voor zijn vertolking als de flamboyane Harvey Milk met een Oscar voor Beste Acteur: "Mijn kinderen vonden Milk wel goed, alleen had mijn zoon er moeite mee om zijn vader James Franco te zien kussen - mijn dochter had er dan weer moeite mee om James Franco haar vader te zien kussen", aldus Penn.
Op 22 februari 2009 sleepte de film Milk twee Oscars in de wacht: voor de beste mannelijke hoofdrol en het meest originele scenario. Acteur Sean Penn speelde de homoseksuele activist Milk Harvey. Hij begon zijn speech met: You commie, homo-loving songs of guns, refererend aan het homofobe en anticommunistische verleden van Hollywood. Hilariteit en tranen bij het publiek, dat een staande ovatie gaf toen Penn het podium betrad. Buiten liepen omstanders met protestborden tegen homoseksualiteit, waarover Penn zei: Ik denk dat ze er goed aan zouden doen eens na te denken hoe ze later hun kleinkinderen de schande uitleggen dat ze tegen gelijke rechten waren.
Verslag week 8 deel 1: leefwereld in beweging: Annelies in Oeganda.
Annelies in Oeganda
Het tv- programma leefwereld in beweging, is een concept van VIJFtv. In dit programma trekken vijf bekende Vlaamse vrouwen de wereld in op ontdekking. Ze spreken er hoofdzakelijk met vrouwen uit een ander land, continent en verschillende culturen. België ondertekende in 2000 de millenniumverklaring. Dit zijn acht doelstellingen die men tracht te verbeteren tegen 2015. Zo wil met via deze doelstellingen ongelijkheid, armoede, milieuproblemen en ziektes overal ter wereld tegengaan. Ik heb deze week specifiek gekozen voor Annelies Rutten die naar Oeganda trok en Sophie Dewaele die een week lang in de voetsporen trad van het leven in Vietnam.
Annelies is in het dagelijkse leven actief bezig als lifestyle journaliste voor Het Nieuwsblad. Daarnaast is ze ondermeer bekend door haar deelname aan De Pappenheimers en als eerste vrouw die won bij het concept De Slimste Mens ter Wereld. Annelies vertelt in het begin van de reportage de verwachtingen over Oeganda, al is het land haar vrij onbekend. Ze wil zich volledig stortte in het avontuur en heeft dan ook geen moment getwijfeld aan haar deelname. Annelies trok niet alleen naar Oeganda, ze trok er samen met de organisatie Trias naar toe om hun werking te bekijken. Trias is een Vlaamse ontwikkelingsorganisatie die maar liefst gevestigd is in 12 verschillende landen waaronder Oeganda. Trias ondersteunt ondernemende mensen die in het Zuiden werken in de landbouw of in micro- ondernemingen als handelaar of vakman. Eveneens in Trais een ngo of non- gouvernementele organisatie. Dit wil zeggen dat de organisatie onafhankelijk is van de overheid en zich toespitst op maatschappelijke belangen.
Annelies trekt als doel vooral naar de vrouwenondernemingen in Oeganda ook al heeft ze geen historische band met Afrika. Ze brengt specifiek een bezoek aan Mbarara, dit is gelegen tussen de grens van Roewanda en Tanzania. Het eerste probleem dat Annelies aan de lijven kan ondervinden is de droogte. Het klimaat is van noodzakelijk belang. In april,mei, juni en juli is het normaal regenseizoen in Oeganda, dit geeft de bevolking de kans om aan landbouw en oogst te doen. Toch is er een schrijnend probleem aanwezig, de regen blijft al maanden uit en de meeste oogsten dreigen te mislukken. Naar schatting zijn er een2 miljoenen mensen bedreigt door de hongersdood omdat er simpelweg onvoldoende voeding aanwezig is om te overleven. Op weg naar de verblijfsplaats van Annelies maakt ze kennis met een medewerkster van Trias die haar meer uitleg geeft over de problematiek van Oeganda en de landbouw. Terwijl Annelies een week lang in de voetsporen van een vrouw elders ter wereld zal treden, komt ze aan in Nyamyaga waar ze logeert bij een leidende vrouw. Ze had zich de omstandigheden heel anders voorgesteld, maar deze vrouw leeft boven de basic normen. Ze logeert op een 8ha grote boerderij. Deze gastvrije vrouw is lid van Mbadifa. Dit is een organisatie die met de hulp van Trias ondernemingen kan draaiende houden. Omwille van de voortdurende droogte zijn de mensen genoodzaakt om andere methodes te hanteren om oogsten te doen lukken. Annelies maakt kennis met de methode van irrigatie in Oeganda. Het is nodig om waterreserves te lanceren. De hulp van de vereniging Mbadifa heeft het mogelijk gemaakt voor deze ondernemende vrouw om een wateropslagtank te installeren. Dit was onmogelijk en is onbetaalbaar zonder de hulp van zulke ondernemingen.
Toch is het ondernemende werk voor vrouwen in Oeganda zeldzaam. Binnen het land heerst er een polygamie. Er wordt veronderstelt dat vrouwen thuis het huishouden moeten doen en mannen het geld verdienen buitenshuis. In Afrika is ongelijkheid dan ook sterk aanwezig tussen mannen en vrouwen. Annelies is terecht gekomen in het ongekeerde verhaal. Annelies maakt kennis met de boerderij van Teo, haar gastvrouw. Teo vertelt het verhaal van haar boerderij. Ze benadrukt de noodzakelijkheid van de vereniging Mbadifa. Mbadifa helpt ondermeer boeren nadenken op lange termijn. Dankzij de voortdurende droogte is er planning en vaardigheid nodig. Annelies ziet hoe de steun van België een verrassend resultaat boekt. De Belgische regering helpt mee aan de ontwikkeling van landbouw in Oeganda. Al lijkt het voor ons vanzelfsprekend dat we aan irrigatie doen, maar in Oeganda is niet gemakkelijk omwille van de beperktheid aan watervoorziening. Daarnaast is oogsten een zware fysieke arbeid er zijn geen machines aanwezig en alles wordt via de kracht van mensen gepresteerd. Annelies is ook verrassend over de wilskracht en doorzetting van Teo. In een land als Afrika waar traditie en geschiedenis eeuwenlang de vrouw onderdrukt, ziet zij hoe een vrouw zich machtig kan opstellen. Het is niet de gewoonte dat vrouwen eigendom bezitten. Daarnaast trekt Annelies haar ogen open wanneer het om een rijbewijs gaat. Bij ons is het vanzelfsprekend dat zowel mannen als vrouwen een rijbewijs behalen. In Oeganda is dit niet het geval toch is Teo erin geslaagd om als vrijwel de enige vrouw een rijbewijs te behalen. Daarnaast geeft Mbadifa opleidingen om de landbouw te stimuleren, dit met de hulp van Trias. Annelies maakt ook een bijeenkomst van de vereniging mee. Teo is verantwoordelijk voor leningen. De organisatie deelt leningen uit aan de leden, enkel voor investeringen ter verbetering van eigen landbouwondernemingen. Een bank is voor ons van zelfsprekend maar in Afrika is dit systeem een flinke vooruitgang in de ontwikkeling. Annelies ziet dit soort van werking als een doelgericht initiatief ter verbetering. De spreuk: de emmer van kennis kan nooit vol geraken, heeft hier dan ook een speciale betekenis.
Waarom kan dan niet iedereen lid worden van Mbadifa? De nieuwe leden moeten functioneren en verbetering leveren. Het is een cirkel, goede onderhandelingen zorgen voor meer oogst en meer opbrengst. Al is het lid worden niet voor iedereen weggelegd. Om lid te worden van Mbadifa moet men 3000 schilling betalen, daar bovenop kost het 12 000 schilling om gebruik te kunnen maken van de vereniging. Dit is samen een som van 15 000 schilling of 5 euro. De meeste mensen uit deze bevolking moet er minstens één jaar voor sparen. Om een verhoging in levensstijl te kunnen realiseren moet men een lange weg afleggen. Vervolgens is het welvaartspijl tussen leden en niet leden van Mbadifa groot. Toch is iedereen gedreven om zijn/haar levenskwaliteit te verbeteren.
Annelies maakt tijdens haar verblijf kennis met Sarah. Sarah is een 30- jarige vrouw met vijf kinderen. Sarah kan omwille van het geld geen deel uit maken van Mbadifa. Dit zou nog een 3- tal jaar duren voor Sarah voldoende geld gespaard heeft. Dit fenomeen heeft Annelies zwaar getroffen, ze besluit dan ook samen met de groep om het lidgeld voor de vereniging te betalen. Sarah had de nodige grond geërfd van haar moeder, maar het was niet bewerkbaar met de middelen die ze had. Daarnaast beschikte ze over een wil en de middelen om het te doen en toch was het geld niet aanwezig. Met deze solidariteit heeft Annelies een nieuwe levensstandaard kunnen verhogen. Het lidmaatschap werd onmiddellijk nuttig gebruikt voor een opleiding. Het zijn de kleine simpele acties die grote resultaten boeken. Ook mensen van bij ons zijn solidair tegenover acties voor Oeganda: http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=HM2GPG4P
Annelies bezoekt tijdens de laatste dagen van haar aanwezigheid in Oeganda de afgelegen gebieden. Ze is sterk onder de indruk van de samenwerking tussen vrouwen. Omwille van het hoog aantal analfabeten worden de technieken uitgelegd aan de hand van zang en dans. De morele steun is belangrijk en zet meer mensen aan tot lidmaatschap. Trots toont de Oegandese bevolking de oogst van de aardappel en nodigt Annelies ook uit voor een maaltijd.
Tenslotte publiceert Annelies als journaliste in de nationale krant van Oeganda een artikel. Als dank aan haar gastvrouw Teo, maakt ze een artikel over Mdadifa en Trias als stimulans voor meerdere leden. Annelies verklaart na afloop van haar reis in Oeganda het feit dat Mbadifa verrassende resultaten boekt, uiteraard met de steun van Trias. http://www.thetopofmusic.be/nieuws/lezen.php?id=14909&titel=Annelies-Rutten-ontdekt-de-boerenstiel-van-Oeganda-
Naast het verslag van Annelies Rutten heb ik deze week gekozen voor Sophie Dewaele in Vietnam. Sophie trok ten voordelen van Handicap International naar het drukke Vietnam. Voor Sophie is Vietnam volkomen onbekend en heeft ze ook geen idee over wat haar te wachten staat. Sophie Dewaele is in het dagelijkse leven beter bekend als presentatrice, omroepster en auteur. Ze is ook de fiere moeder van een tweeling Fran & Simon. Naar aanleiding van haar moederschap schreef Sophie ondermeer het boek droom van een moeder. Dit allemaal ter zijde, wil ze zich nu voor het goede doel inzetten in samenwerking met Handicap International.De drijfveer achter Sophies deelname, is het feit dat de mens verder moet kijken dan zijn/haar neus lang is. Naast de steun kan Sophie vanaf het begin merken dat een kleine bijdrage een groot verschil kan maken. Ze ervaart de reis als een voorrecht om zulke projecten te kunnen ontdekken. Handicap International helpt personen met een handicap hun onafhankelijkheid, waardigheid en rechten terug te winnen. Hun visie, een wereld waarin alle vormen van handicaps kunnen worden voorkomen, opgevangen of geïntegreerd, en waarin de rechten van personen met een handicap gerespecteerd en toegepast worden.
Na een lange reis komt onze Vlaamse vrouw aan in een stad met 6 miljoen inwoners. Ze ontdekt onmiddellijk de chaos in de stad en de warboel van de vele mensen die op elkaar wonen. Het eerste tragische probleem in Vietnam kan Sophie direct aan den lijven ondervinden. In Vietnam is het een grote opgave om in het verkeer de weg over te steken. Het aantal verkeersslachtoffers is dan ook aanzienlijk. Het verkeer is in het weekend nog rustig vertelt My, de communicatieve vertegenwoordigster van Handicap International. Om de weg in Vietnam over te steken moet men bidden en hopen dat men veilig aan de overkant geraakt. Verkeerslichten en verkeersborden hebben louter een symbolische functie op de wegen in Vietnam. Handicap International leidt mensen op tot preventie van eerste hulp bij verkeersongevallen. Het eerste hulpproject is voor iedereen relevant, zo maakt Sophie kennis met een apotheekster, die in de stad verblijft en eerste hulp verleent.De apotheekster zet haar winkel op de tweede plaats en het is ook gratis hulp voor deze slachtoffers. Sophie ziet de beperkte middelen ter hulp. Daarnaast benadrukt My het belang op hiv- besmettingen te vermijden.
3 jaar geleden bouwde Handicap International een revalidatiecentrum voor verkeersslachtoffers. Sophie brengt samen met My een bezoek aan dit centrum. Ze maakt er kennis met de hulpverlening binnen het centrum. De persoonsleden krijgen een opleiding van Handicap International. In Vietnam kan men niet rekenen op thuishulp, het zijn de familieleden van de slachtoffers die als hulp functioneren. Dit bezoek heeft Sophie geraakt, ze beseft dat het aantal slachtoffers vooral jonge mensen zijn ten gevolgen van een ongeval met de bromfiets. Deze revalidatie is een moeizame en lange weg. Voor ons is het vanzelfsprekend dat we de basiselementen kunnen gebruiken. Na een ongeval is het niet evident om de basisvaardigheden terug aan te leren zoals bijvoorbeeld het stappen. Sophie maakt kennis met veel ellende en miserie, toch kan ze de positieve elementen van de fierheid op vooruitgang nuanceren.
Tijdens de revalidatie is er mogelijkheid op spel en sport waarbij men de obstakels in het dagelijkse leven centraal stelt. Sophie wil ook deze belemmeringen aan den lijven ondervinden en neemt de positie van een gehandicapt persoon in. Ze merkt hoe moeilijk het is om te leven met een handicap. Daarnaast brengt Sophie samen met My een bezoek aan een vader in het revalidatiecentrum. Deze vader verblijft 10 maanden in het centrum, zijn zoon wijkt niet van zijn zijden. Het is als 11- jarige geen geschikte omgeving om op te groeien, want de jongen verblijft voortdurend in het centrum en heeft geen kansen op onderwijs. Kinderen onder de 10 jaar mogen niet binnen in het revalidatiecentrum. Tenslotte ziet Sophie een grote wilskracht van revaliderende en vindt dit oprecht en speciaal.
In het tweede deel van haar verblijf in Vietnam maakt Sophie kennis met Fran. Ze heeft een éénjarig contract bij Handicap International. Fran zorgt in de afgelegen heuvels voor de begeleiding van vroedvrouwen ter preventie van handicaps. In de heuvels heerst er veel armoede. Er is een hoog aantal kindersterfte door primitieve middelen en slechte hygiëne die ook leiden tot vroegtijdige bevallingen en handicaps. Fran werkt samen met Handicap International aan verbetering van opgeleidde vroedvrouwen aan de hand van projecten. Er is in deze gebieden geen medische zorg of gezondheidszorg aanwezig. Het gezondheidscentrum is gratis voor zwangere vrouwen. Aan de ingang van het centrum ziet Sophie een soort van reclamebord, waarop de preventie van zwangerschappen vermeld staat. Deze preventie wordt getoond aan de hand van afbeeldingen. Sophie is verontwaardigd bij het horen van Frans conclusie. In eerste instantie is onderzoek voor zwangere vrouwen gratis, toch is het een klein aantal vrouwen die gebruik maken van deze middelen.
Sophie had een beeld over Handicap International als organisatie ter hulp van problemen. Toch is het een beetje anders want ze treden preventief overal ter wereld op. De organisatie zorgt voor de basismiddelen om zo sterfte te vermijden. Fran benadrukt de noodzakelijkheid van steriele benodigdheden. Bij bevallingen overlijden de vrouwen vaak ten gevolgen van een postnatale bloeding. Sophie beseft dat je met een klein gebaar toch een wereld van verschil kan maken voor deze mensen. Niet alleen binnen het centrum zorgt Fran voor hulp, ze gaan ook als begeleiding op pad met rondtrekkende vroedvrouwen. De basismiddelen heeft Fran steeds op zak om zo doelgericht te kunnen handelen.
In Zuid- Vietnam maakt Sophie samen met Fran kennis met het project: Welcome to life van Handicap International. http://nl.handicapinternational.be/Welcome-to-life_a764.htmlDit project geeft zwangere vrouwen de kans om zicht mits betaling aan te sluiten bij een soort van verzekeringsfonds. Mutual Fond is solidair voor vrouwen met complicaties naar de bevalling toe en biedt financiële ondersteuning om de zwangerschap goed te laten verlopen. Het lidmaatschap kost 20 000 Vietnamese dong of iets meer dan één Amerikaanse dollar. Dit is voor vele onbetaalbaar. Tijdens de bijeenkomst wilt Sophie de vrouwen aansporen om deel uit de maken van het Mutuel Fond en gooit haar eigen tweeling in de strijd. Ze vertelt over de bevalling van haar tweeling en de complicaties die er tijdens de bevalling zijn opgetreden. De noodzaak van lidmaatschap en vooruitgang is dus doeltreffend. De toespraak van Sophie werpt zijn vruchten af, heel wat vrouwen beslissen om aan te sluiten bij het Mutual Fond.
Niet iedereen kan deelnemen aan deze bijeenkomsten, toch doet Fran de moeite om alle zwangere vrouwen te bereiken door huisbezoeken. Zo maken ze kennis met een vrouw die niet het geld heeft om lid te worden. Sophie vindt het een foute Westerse mentaliteit om geld toe te schuiven. Als steun koopt ze enkele producten in de winkel van de vrouw en benadrukt dat ze zo een stap dichter bij het lidmaatschap kan komen. Deze symbolische zet moet de vrouw doen nadenken.
Tenslotte bezoekt Sophie samen met Fran een centrum met gehandicapte kinderen. Het centrum is heel verrast met buitenlandse bezoekers en verwelkomt Sophie met een openingsdans van dove meisjes. Vele kinderen leiden hier aan de polio ziekte of een spierverlamming. Het lijkt voor ons vanzelfsprekend dat we onze kinderen genezen met vaccins. In Vietnam zijn deze vaccins onvoldoende ter beschikking. Sophie toont haar solidariteit als hulp bij de oefeningen. "Tijdens haar reis heeft ze kennis kunnen maken met veel ongelukkige mensen, maar de doorzetting en vooruitgang brengt deze ongelukkige mensen in een blije bui", vertelt Sophie. Sophie heeft een Vietnamees gezicht kunnen plakken op Handicap International. Deze organisatie geeft kans op vooruitgang. De hulp biedt kracht en doorzetting op vooruitgang.
Week 8: leefwereld in beweging: Sophie in Vietnam en Annelies in Oeganda?
De afgelopen weken heb ik mij vooral verdiept in meer geschiedkundige bagages zoals abortus in een tijd dat het nog illegaal was, Bloody Sunday en Gandhi. Deze week wil ik voor de afwisseling terug een maatschappelijke kwestie bestuderen. Daarom heb ik gekozen voor het project: 'Leefwereld in beweging' van Vijftv. Leefwereld in beweging is een concept van vijf bekende Vlaamse vrouwen, ze treden een week lang in de voetsporen van vrouwen uit Burundi, Oeganda, Vietnam en Ecuador. Deze week wil ik mij specifiek verdiepen in een twee-tal reportages. Bij de keuze heb ik mij laten leiden door mijn interesse en kies ik voor Sophie in Vietnam en Annelies in Oeganda.
Sophie Dewaele is omroepster, presentatrice en auteur. Voor het project trok ze samen met VIJFtv naar Vietnam in samenwerking met Handicap International. Sophie trekt in Viëtnam naar Ho Chi Minh City, de stad met de vele verkeersslachtoffers. Op weg naar haar gids merkt Sophie al snel op hoe gevaarlijk het verkeer is in deze grote stad. Het verbaast haar dan ook niet dat het Road Safety Project hier meer dan welkom is. Met gids My bezoekt ze een revalidatiecentrum, waar verkeersslachtoffers terechtkomen. Deze reportage spreekt mij aan omdat het een de feiten voor ogen stelt en omdat ze duidelijk zichtbaar zijn. Handicap International helpt personen met een handicap hun onafhankelijkheid, waardigheid en rechten terug te winnen.
Daarnaast heb ik ook gekozen voor de reportage over Oeganda. Annelies Rutten werkt op de redactie van Het Nieuwsblad en heeft haar eigen column. Ze verwierf bredere bekendheid door haar deelname begin 2007 aan de televisiequiz De Pappenheimers op VRT-zender één. In het najaar van 2007 deed ze mee aan het zesde seizoen van De Slimste Mens ter Wereld en ze was de eerste vrouw die de quiz won. Ze trok samen met de organisatie Trias naar Oeganda. Trias is een Vlaamse ontwikkelingsorganisatie die werkt in 12 landen in Afrika, Latijns Amerika en Azië. Trias steunt ondernemende mensen via partnerorganisaties. Ondernemende mensen in het Zuiden werken in familiale landbouw of zijn micro-ondernemer als handelaar of vakman. Annelies trekt naar Oeganda om meer te weten te komen over Trias en ondernemende vrouwen in de landbouw.
Deze week heb ik mij verdiept in de vraagstelling: Wie was Gandhi en wat deed hij? Deze vraag kunnen we enorm breed beschouwen. Als culturele bronnen heb ik deze week gekozen voor het boek Gandhi van Eknath Easwaran. Eknath was in 1966 een gasthoogleraar van de Universiteit van Californië, via bepaalde uitspraken over Gandhi werd hij beter bekend. Niet alleen dit boek maar ook de historische bibliografie van Gandhi heeft mij deze week geholpen in mijn kennismaking met het legendarische figuur van de 20ste eeuw, ook wordt deze eeuw wel eens de eeuw van Gandhi genoemd. Het is geen film maar een documentaire die een beeld schept van de persoon achter Gandhi, met de nodige valkuilen maar vooral de doorzet van Gandhi. De volgende woorden van Gandhi zelf hebben mijn zoektocht naar de diepgang achter dit figuur versterkt: Ik ben geen visionair. Ik noem mezelf een praktisch idealist. Ik vind dat ik niet meer ben dan een middelmatig mens zonder bijzondere capaciteiten. Ook kan ik geen aanspraak maken op bijzondere verdiensten wat betreft geweldloosheid en zelfbeheersing, dan wat ik heb bereikt door moeizaam zelfonderzoek. Het lijdt voor mij geen enkele twijfel dat elke man of vrouw hetzelfde kan bereiken als ik, als hij of zij zich evenveel inspanning wilt getroosten en met evenveel hoop en geloof. In dit verslag maken jullie kennis met de weg die Gandhi heeft afgelegd. Maar wie was Gandhi nu eigenlijk? Wat deed hij precies? Hoe bereikte hij zijn doel als wereldmacht? Welke kopstukken in de geschiedenis hebben zich gebaseerd op Gandhi? Deze verschillende vragen tracht ik te beantwoorden in een soort van verhaal, met grote lijnen vertellend historisch verhaal.
Het verhaal begint in de kinderjaren van Gandhi. Hij groeit op in een gezin van vier zonen, Gandhi is de jongste knaap uit de kroost. Het gezin werd geïnspireerd door het Hindoeïstische geloof en ook Gandhi volgde de traditie op en huwde op 13- jarige leeftijd. De moeder van Gandhi was sterk gelovig dit was merkbaar aan haar voedselstakingen, ze zou pas eten als God dit zou willen. De vader des huizen was zeer strikt en streng en was op politiek vlak tewerkgesteld. Het is vooral op persoonlijk vlak dat deze historische figuur mij heeft geraakt. Hij groeide van een angstige hulpeloze jonge man uit tot een wereldfiguur met één passie en één principe, een geweldloze onafhankelijkheid. Maar hoe is hij zo ver geraakt?
Op 16- jarige leeftijd komt Gandhi voor het eerst in conflict tussen plicht en verlangens. Wat wil ik nu doen en wat moet ik doen? Op 17- jarige leeftijd beslist hij om rechten te gaan studeren in Londen. Deze studies hebben hem op persoonlijk vlak laten experimenteren. Als Indiër was het niet zo gemakkelijk om zich aan te passen in een vreemd en politiek anders land. Hij experimenteerde met zijn levensstijl, kledingsstijl, e.d. Toch besefte Gandhi dat het niet gemakkelijk was en dat hij de transformatie beter in zichzelf kon houden, uiterlijke veranderingen, verandert het innerlijke van de mens niet. Gandhi was nog steeds opzoek naar zichzelf en alle persoonlijke karaktertrekken die erbij hoorden. Na 3 jaar opleiding behaalt Gandhi zijn diploma als advocaat en keert terug naar India zijn geboorteland. Wanneer hij terug voet op land zet krijgt hij zijn eerste zaak toegewezen maar dit liep niet zoals verwacht, tot zijn eigen verbaasdheid werd dit een flop. Gandhi moest een uitweg zoeken en besloot zijn geluk te gaan beproeven in Zuid- Afrika.
Bij het begin van zijn zoektocht stuit Gandhi al op de discriminatie van Indiërs in het Britse Zuid Afrika. Wanneer hij een trein ticket neemt om mee te reizen in 1ste klas merkt hij dat blanke reizigers enkel in 1ste klas worden vervoerd en dat bruine mensen enkele kunnen reizen via 3de klas. Dit voorval kunnen we beschouwen als één van de drijfkrachten achter de veranderingen van Gandhi. Deze creatieve ervaring zoals Gandhi het zelf noemde, was het begin voor hem om te blijven en verzet te tonen. Dit was eveneens het begin voor zijn benaming Mahatma of met andere woorden grote ziel, Ghandi was ervan overtuigd dat hij zou moeten vechten voor de vrijheid van zijn volk.
Gedurende de 19de eeuw gaat Afrika en India gebukt onder de grillen van de blanke meesters. De bruine mensen hadden niet het recht om te gaan stemmen evenmin nog om onroerende goederen te bezitten. Daarnaast werd het voor hen ook verboden om zich op straat te begeven voor zonsondergang. Tussen 1893 en 1906 houdt Gandhi zich kalm en gaat op juridisch onderzoek, de Britten waren oppermachtig ze konden wetten voortdurend afschaffen en nieuwe wetten opstellen naar eigen wil. In 1906 laat Gandhi zich voor het eerst horen op wereldvlak, hij verzamelt verschillende mensen met een verschillende religieuze overtuiging en groepeert ze als gelijken. Ondanks zijn afkeer voor de Britten sluit Gandhi zich tot 1906 aan als onderdaan van het Rijk. Hij maakt deel uit als ziekendrager van het Britse leger in de Boerenoorlog en de Zoeloe opstand. Via deze weg maakte Gandhi kennis met onmenselijk geweld niet tussen twee volkeren maar het was een massaslachting. Hij ziet hoe de Zoeloes onderdrukt worden door de Britten en gaat zijn eigen gedrag in vraag stellen: wat houdt onderdrukking in? Met deze vraagstelling legt hij de link naar zijn vrouw, hij verklaart soms een jaloerse, wrede en dominante man te zijn. Hij concludeert dat hij zelf ook schuldig is aan dit gedrag in zijn relatie met Kasturba. Dit gedrag kunnen we plaatsen binnen het geloof van Gandhi, namelijk het Hindoeïsme. Binnen het Hindoe- geloof bestaat het soort ideaal beeld. Dit ideaal beeld is enkel bestemd voor dan man, de man moet zodanig zijn seksualiteit overwinnen, Maar kon dit wel?
Op 37 jarige leeftijd legt hij de gelofte van het permanente celibaat af. Als hij zich zou bekeren zou er rondom hem geen onzuiverheden, geweld of agressie zijn. Gandhi legt een hele transformatie weg af. In 1906 krijgt zijn eigen transformatie een verrassend politiek vervolg. De Britten hebben nieuwe wetten ingevoerd waarbij de Indische vrouw zich moet uitkleden voor de politie om zo mogelijke lichaamskenmerken te herkennen. Daarnaast eisen ze een registratie en vingerafdrukken van alle Indiërs. Er volgt een groot verzet in Johannesburg en Ghandi spoorde het volk aan om zich te verzetten en smeekt voor eventuele opsluiting tot de wet is opgeheven. Deze speech leidt tot een nog nooit vertoonde burgerlijke ongehoorzaamheid. Het volk was het niet eens met een opsluiting en er werden duizenden demonstranten opgepakt. Ghandi denkt weer na over een geweldloze actie en beseft dat wanneer het hart van mensen gesloten wordt je het hoofd ook niet kan bereiken. Dit maken we de dag van vandaag ook nog steeds mee in onze maatschappij. Vooral de volgende woorden van Gandhi herken ik in onze samenleving: redeneren is zinloos met iemand die vol vooroordelen zit. Een maatschappij dat overmeesterd wordt met vooroordelen kan moeilijk met succes verlopen.
Gandhi gaat verder opzoek naar een geweldloze actie en ontdekt een methode, namelijk de Sanhnit- woorden of waarheid en het streven ernaar. Dit revolutionair concept wou hij toepassen in concrete politieke situaties. Vervolgens realiseert Gandhi zich dat er eerst vrede en verzoening in jezelf moet gebeuren om dit op wereldvlak mogelijk te kunnen maken.
In 1913 neemt de Britse generaal Jan Smuts in Zuid- Afrika wetten aan waarbij huwelijken tussen hindoes en moslims ongeldig worden verklaart. Deze blunder gebruikt Gandhi om zijn voorbereidingen verder te zetten. Eerst keert hij zich tot te vrouwen. Gandhi beschouwt de onmondigheid van vrouwen als onderdrukking. Hij spoort alle vrouwen aan om naar buiten te treden en zich te laten zien. Dankzij deze slimme zet had hij in één klap miljoenen mensen geëmancipeerd en eveneens een machtig nieuw wapen toegevoegd aan zijn persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast was er nog de nieuwe wet in verband met huwelijken ingevoerd. Gandhi lost dit op met stakingen en zonder geweld. Meer dan 50 000 contractarbeiders leggen het werk neer, waardoor de Britten in moeilijkheden terecht komen. Op economisch vlak was dit ondenkbaar en Smuts was genoodzaakt zijn wet in te trekken. Via deze weg bewees Gandhi dat wilskracht het kon halen van bruut geweld.
Gandhi wou Engeland graag uitdagen in zijn geboorteland en trok terug naar India. In 1915 en op 45-jarige leeftijd begint Gandhi aan zijn werk in India waar het volk zwaar onderdrukt was door het imperialisme ( Een land dat verdeelt is in kolonies, vooral met politieke en economische achtergronden.) India was rijk aan verschillende grondstoffen. De Britten hadden maar liefst 200 jaar de natuurlijke rijkdommen van de Indiërs geplunderd. De inwoners konden zonder hun eigen grondstoffen moeilijk overleven, en India was het grootste, meest bevolkte en meest winstgevende deel van het Rijk. In 1915 werden maar liefst 300 miljoen Indiërs geregeerd door 100 000 Engelsen. Nog nooit had zon minderheid zulke meerderheid van op afstand geregeerd. Voor de Engelsen was deze meerderheid handig als middel voor het leger. Gandhi roept op tot verzet: wanneer leren we opkomen voor onszelf? Een revolutie komt er pas als je eerst met jezelf in verzet treedt.
In 1919 komt er een protest tegen nieuwe wetten met een nationale staking. Generaal Dyer had net massabijeenkomsten verboden en zonder enig signaal laat hij het vuur openen met 379 doden en meer dan 1000 gewonden tot gevolg. Dyer vond dat de Indiërs niet ongestraft konden blijven en vervaardigd het kruip- verordening uit. De Indiërs hadden de keuze om via het buik kronkelen de dood te vinden of doodgeranseld te worden. Deze situatie lijkt uit de hand te lopen met een nieuw bloedbad tussen Britten en Indiërs , maar Gandhi verbiedt dit: Wij mogen de Britten die aandoen wat ze ons hebben aangedaan, wij moeten boven de haat staan. Gandhi organiseerde een massabeweging met Moslims, Hindoes, arbeiders en kooplieden. Dit was opnieuw een hoogtepunt in zijn bestaan, hij werd op handen gedragen door het volk. Hij spoort het volk aan om eenvoudig te leven en zich terug in eigen culturele aspecten te verdiepen bijvoorbeeld het dragen van eigenwitte kledij dat ze zelf weefde. Op deze manier tonen de Indiërs hun onafhankelijkheid van het Westen. Solidariteit met de grote massa was een van Gandhis prioriteiten, zo maakt hij zijn positie als kampioen van het volk. Zo vormde hij een kwart eeuw lang de leider van India. Hij wou een openlijk verzet maar moest bloedvergieten zien te vermijden. Voor iedereen ter wereld was hij uniek want hij toonde dat geweldloosheid invloed had op politieke acties. Via deze actie kon hij het morele overwicht vasthouden. In april 2009 werd het startschot gegeven voor de verkiezingen in India met Raoul Gandhi in de hoofdrol. http://knack.rnews.be/nieuws/wereld/verkiezingen-india--congrespartij-rekent-op-rahul-gandhi/site72-section26-article32191.html
In 1930 op 61-jarige leeftijd onderneemt Gandhi een nieuwe actie. De Britten hadden een belastingsregel op zout ingevoerd. Indiërs mochten geen zout meer inwinnen of verkopen. Gandhi gaat over tot eigen acties en organiseert een zoutmars. Dit politiek spektakel verspreide zich over de hele wereld bijvoorbeeld Amerikaanse journalisten volgde het gebeuren op de voet met veel publiciteit. Gandhi laat het toe om zout te winnen en liet het verkopen door kooplui, boeren en vrouwen. Gandhi werd uiteraard gevangen genomen maar door de woede en eensgezindheid van het volk was dit snel voorbij. Op het einde van zijn leven wou Gandhi vooral wilskracht tonen, dit ging gepaard met verscheidene acties zoals bijvoorbeeld het bed te delen met jonge hindoe- meisjes. Voor de Britten was Gandhi een vijand voor de Indiërs zo goed als goddelijk.
In 1942 eist Gandhi onmiddellijke onafhankelijkheid en stelt de Britten zijn Mantra voor doen of dood, wij zullen India bevrijden of sterven. Gandhi wordt opnieuw gevangen genomen maar blijft 2 jaar lang leiding geven vanuit de gevangenis.
In 1945 moet Engeland buigen en toegeven dat het niet langer de macht heeft om India te regeren. Op 14 augustus 1947 vieren de Indiërs hun onafhankelijkheid. Dit lang verwachte doel was een euforisch moment, maar het ging ook gepaard met problemen. Welke problemen dan wel? Er treden terug oude verschillen op. De haat tussen Moslims en Hindoes komt openlijk tot uiting. De Moslim- minderheid eist een eigen land ( Pakistan). Er volgt een enorme migratie van Hindoes naar India en Moslims naar Pakistan. Gandhi heeft zijn leven lang gevochten voor vrijheid maar ziet zijn doel nu splitsen. Gandhi beschouwt te scheiding van het volk als een gebroken hart. Er volgt een wederzijdse slachting tussen Hindoes en Moslims, dit gebeurde eerder uit angst dan uit woede. Gandhis afschuw werd nog verergerd door zijn schuldgevoel, hij eiste levenslange geweldloosheid. Wat gebeurde er nu? Het volk had geen gehoor meer naar hun leider want ze hadden kennis gemaakt met de vrijheid. Er heerst een enorme burgeroorlog op de grens tussen India en Pakistan. Gandhi werd ook wel de Pelgrim van de Vrede genoemd en dit was zeker niet zonder actie. Gandhi begint aan een pelgrimstocht voor vrede doorheen zijn verdeelde land. Hij beschouwde zijn levensdoel als mislukt. Het was echter de dood van Gandhi op 30 januari 1948 die het volk deed keren. Gandhi werd op weg naar een gebedsdienst vermoord met 3 schoten door een geloofsgenoot. (In de zomer van 2008 werd er op BBC nog een documentaire getoond over beruchte moordzaken in de 20ste eeuw, met deze van Gandhi in de hoofdrol) http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=0g1vaaea Ook was het op 30 januari van vorig jaar een belangrijke dag voor de Indiërs want ze herdachten hun vader ter gelegenheid van zijn 60 jaar overlijdensschap. http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=dmf30012008_019
Om even terug te gaan in mijn verhaal,het volk rouwt en beseft op dat moment pas dat de vader van hun land was heengegaan. Vanaf dat moment stopt het geweld tussen Hindoes en moslims, want Gandhi was onsterfelijk geworden.
Sociale activisten beschouwen Gandhi als de vader van de geweldloosheid en tenminste één van hen, dr. Martin Luther King, heeft hem als voorbeeld gesteld om diepgaande en blijvende veranderingen in de maatschappelijke structuur van de Verenigde Staten tot stand te brengen. Daarnaast is er nog Lewis Mumford die Gandhi beschouwt als de belangrijkste religieuze figuur van onze tijd. Ook dit jaar staat men stil bij het fenomeen Gandhi. Op 2 oktober 2009 organiseerde men in Wellington een wereldmars voor vrede en geweldloosheid. Daarnaast werd 2 oktober (de geboortedag van Gandhi) uitgeroepen tot Internationale Dag van de Geweldloosheid. (http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=PO2G2C4U&word=gandhi)
Tenslotte heb ik via deze weg kennis gemaakt met de diepgang en het bestaan van Gandhi. Is Mahatma Gandhi de grootste mens van deze tijd? Dat vraagteken is inmiddels al lang uit mijn geest gewist want ja hij was de grootste mens van deze tijd. Dit kan ik tot op de dag van vandaag nog vaststellen in onze samenleving. Er heerst veel discriminatie, onderdrukking, ongelijkheid, e.d. in deze wereld. Van geweldloosheid is jammer genoeg weinig spraken. Dagelijks kunnen we 10-tallen artikels lezen over zinloos geweld. Hieronder vind je enkele actuele voorbeelden:
Week 7 zal voor mij in het teken staan van Gandhi. Mijn algemene kennis over Gandhi is nogal beperkt. Dat deze geschiedkundige figuur een belangrijke rol gespeeld heeft in de wereld weet ik zeker, maar op welke manier? Om deze week een betere kijk te krijgen op het legendarische fenomeen Gandhi zal ik het boek 'Gandhi' van Eknath Easwaran lezen. Het boek antwoordt op heel wat vragen. Hoe speelde Gandhi het klaar om van zijn leven een volmaakt kunstwerk te maken? Van een ongelukkige, niet erg innemende jongen groeide hij uit tot een leider met een aantrekkingskracht die zelfs zijn openlijke tegenstanders niet konden weerstaan. Hoe is hij erin geslaagd de beperkte kleine persoonlijkheid van Mohandas K. Gandhi te doen uitgroeien tot Mahatma, de immense kracht achter de menselijke vooruitgang? Wat was Ghandi's geheim? Daarnaast wil ik mij ook deze week nog verdiepen in de 45 minuten durende historische bibliografie van Gandhi ( 1869-1948). De soort documentaire schetst het beeld van een kleine man die een groot land op de schouders nam en de wereld veranderde. Gandhi wordt ook wel 'de Pelgrim van de Vrede' genoemd. Hij bewees dat geweld niet de enige oplossing voor verandering was. Het filosofische denken van Gandhi bracht één van de grootste wereldmachten op de knieën. Deze documentaire bevat onder andere een zeldzaam interview met de Dalia Lama en zijn kleinzoon Arun Gandhi. Op voorgaande vragen zal ik via beide cultuurbronnen een geschikt antwoorden formuleren in een verslag.
Voor mijn extra verslag van deze week heb ik een trip gemaakt naar Gent.
