We hebben fijn gepraat, ik ben nog steeds verliefd...

We gaan voor een tweede geluksproef,

wat meer duidelijkheid,

nog onduidelijk wat moet komen.

De telefoon rinkelt... mijn ouders ongerust

binnen hun zijn...

Laat me, laat me aub, gerust !

Mijn denken staat niet tot jullie leven...,

heeft het nooit geweest.

Even dacht ik dat jullie mee waren,

maar wat later weer dat oude verdoemde patroon.

Jak...,

ik kan niet meer aanvaarden dat ik mezelf wegcijfer

en alsmaar opoffer, ja mijn ziel.

Straks rot ik weg en ben ik mezelf vergeten...

Mijn levensproces staat geboekt,

ik had het nog steeds niet begrepen

hoe ik zocht en verzuchtte

hoe ik me keer op keer verkrachtte in mijn zijn.

Ik ben geen Racist !

Ik heb geen behoefte aan geroddel !

Ik ben niet te koop of materialistisch !

Ik ben niet zot !

Ik ben geen dief !

Ik ben niet naīef !

Ik ben niet abnormaal !

Ik ben geen luirik !

En ja, ik leef van de Liefde...

Nu nog ook voor mezelf.

Begrijpen hoe mijn eigen puzzel

uit elkaar is gevallen...

1001 stukken, stukken nu van mij.