Gisteren zaterdag dag 5 en vandaag dag 6: zondag. Ik vind het makkelijker werken via Facebook dan met dit blog. Aldus beste lezer, bedankt in zoverre u hier een kijkje bent komen nemen, maar gelieve tot verder bericht over te schakelen naar mijn Facebook. Als u er nog geen toegang tot hebt, doe gerust een vriendschapsverzoek. Het vergt ook teveel van mijn reistijd om dit allemaal bij te houden, zoals u ongetwijfeld ook wel kunt inbeelden. Uitgebreidere schrijfsels hier zijn niet uitgesloten op een later tijdstip dan wel.
Is niet simpel (voor mij) dit alleen reizen. Ik leg nu eenmaal niet zo heel makkelijk blijvende contacten met mensen, al verlang ik daar wel naar. Het is dus zoeken hoe ik met dat aspect van mezelf omga. Het zomaar veranderen is niet evident. Ik zoek dus wat rust, als blijkt dat dat me kan helpen. Zo ben ik afgeweken van mijn planning, om een nieuw hotel te zoeken in het centrum van de stad Ubud (zelfs al had ik daar reeds een waarborg betaald van 100.000 Roepies=7 Euro) en verkies ik in mijn eerste hotel (Pombok Bali) te blijven,weliswaar in een betere kamer dan de eerste nacht. Ik heb hier een mooi zicht op de vallei, en vind mijn rust wat door niet telkens met gans mijn boel te moeten versjassen. Zo kan ik af en toe ook wat proberen te schrijven voor mezelf (nog buiten deze blog en Facebook).
Ik had hier graag een foto toegevoegd, op zijn minst dan toch één (eerdere pogingen voor méér mislukten) doch krijg nu ook weer de boodschap van: teveel pixels. Ik zal dus nog moeten zien in hoeverre ik daar in slaag de foto 's naar minder pixels om te zetten.
En nu hop,bijna middag, tijd om toch even de benen te strekken en een excursietje te doen, het is hier maar dagklaar tot 18u30..
Ik betwijfel of er hier van veel geschrijf sprake zal komen, aangezien het natuurlijk allemaal wat tijd (en computertechniek) in beslag neemt. Ik heb al een en ander op Facebook gepost en schrijf af en toe ook iets op voor mezelf. Dit laatste is soms echter wat te privé (lees oninteressant?) om hier te plaatsen. Misschien komt er ooit een opgefriste versie van eens ik terug thuis ben... Wel kan ik hier mijn foto 's 's op een rijtje zetten... dacht ik: net een poging mislukt, beperkte capaciteit. Dan zal ik een sterke selectie moeten maken, aanvullend op de foto 's op Facebook of gewoon verder doen via Facebook...
Had hier net een nieuw stukske geschreven, maar de techniek hé... 't is opeens weg.. bij deze test, test, en misschien schrijf ik het nog wel 's opnieuw, morgenochtend of zo.. De reis nadert in ieder geval. Spannend!
Hier ben ik dus opnieuw, altijd zo jammer als een schrijfstuk verloren gaat omwille van technische redenen. Dus even grofweg recapituleren, waar ging het over?
O ja, dat dit geen gewone reisblog is, zoals zovele andere (en betere) reisblogs.Het gaat mij er niet enkel om te beschrijven wat
ik doe of zie onderweg, maar eerder om stil te staan bij wat het reizen met mij
doet. Zo wil ik bijvoorbeeld onderzoeken waarom iemand panisch
bang is of net onverschrokken om alleen een verre reis te maken, want ik merk de twee opvallend op in mijn buurt. Ik zie zowel mensen die zonder enige angst en twijfel de leap of faith maken, en anderen die mij zeggen: "Maar Paul toch, zo alleen, dat zou ik niet durven." Vanwaar die angst? Is dit dom, laf, of net verstandig en begrijpelijk?Zijn er werkelijk meer gevaren en risico 's dan kansen op geluk? of is men enkel bang zijn controle en zekerheid te verliezen?Niet dat ik dit allemaal psychologisch zal
verklaren, maar ik kan dit wel gedeeltelijk proberen te doen door een vergelijking aan te bieden met mijn eigen
spectrum van gevoelens en ervaringen. Zo moet ik bekennen dat ik zelf heel
duidelijk tot de groep van de angsthazen behoor.
Dus ...: Als ik het kan, dan kunnen jullie het ook.. ! is het credo hier.
Ik kan
het zelf soms haast niet geloven dat ik ga vertrekken.Dan moet ik me eraan herinneren hoe en waarom ik een
kleine maand geleden deze beslissing heb genomen, dat ik een vliegticket gekocht heb omwille van een jarenlange droom, waarvoor het
nu wonderwel het moment leek te zijn: als een student die de wijde wereld in trekt na zijn studies. Alleen is het bij mij maar voor drie weken. En toch, de zenuwen gieren mij om het lijf.
Het doet mij af en toe ook denken aan mijn trip als exchange student naar de States, toen ik zeventien jaar was. Het was toen voor een jaar dat ik vertrok, en toch deed het me minder dan nu. Alhoewel er speelden toen andere kwesties en gevoelens. Maar toch, ik was jong, onbezonnen en
nog zeer naïef, terwijl nu eerder het tegendeel het geval is:
niet meer zo jong (52) en overbewust van mezelf en de wereld met al zijn gevaren, 'overbezonnen' dus... Wish me luck! ;-)
"Ik heb de ondervinding dat er geen beter vakantievoornemen bestaat dan om geen letter te zullen lezen. Daarna is er niets mooiers, dan dit goede voornemen met een echt mooi boek ontrouw te worden." Herman Hesse
Ondanks deze mooie raad, of juist door deze raad?, die trouwens ook voor het schrijven opgaat?, heb ik besloten twee boeken mee te nemen: Demian, van Hesse, die ik nog 's wil herlezen, en Is dit een mens van Primo Levi.
Benieuwd of ik erin ga lezen... Op het vliegtuig heb ik alvast alle tijd: elf uur naar Bangkok en nog 's vierenhalf van daar naar Denpasar. In het terugkeren stoppen we dan nog 's extra in Frankfurt...
Foto: schilderij van Dali, die toont hoe (ook) Dali geïnspireerd was door Demian, en dat later ook voor de cover van een nieuwe editie van Demian werd gebruikt.
Zonet een hotelletje geboekt voor mijn eerste nacht in Ubud, Bali. Man, wat een keus op Booking.com!!! Van 7 Euro per nacht voor een plaats in een slaapzaalhotel tot tegen de duizend Euro voor één nacht in een super deluxe hotel met zo 'n 750 keuzes tussenin. Het mijne heet 'Pondok Bali' en kost me 12 Euro voor een nacht. Booking.com geeft het een score van 9,3 (='fantastisch'). Het ligt centraal in het stadje en toch tussen het groen en de velden. Op één minuut afstand zou er een befaamd biologisch restaurant gesitueerd zijn. Kan niet slecht zijn zeker of wat??? Benieuwd en spannend, het nadert...
Hallo, ik ben Paul en ik wil koning worden. Euh, neen..., schrijver.. haha, ook niet per se, al heb ik wel wat dromerige ambities op dat vlak. In ieder geval heb ik besloten deze blog aan te leggen in deze speciale periode van mijn leven. Naast het beëindigen van mijn vijfentwintigjarige ambtenarencarrière, behaalde ik als tweeënvijftigjarige (eindelijk) een bachelordiploma in de opleiding van mijn keuze, en probeer ik mij sindsdien te engageren als vrijwilliger in verschillende maatschappelijke en eigen projecten. Een mens moet een doel en zin in zijn leven hebben! Een einde van het oude en een begin van iets nieuws dus.
Zo ga ik nu binnenkort ook voor het eerst als een lonely backpacker op reis. Ik vertrek de 28ste naar Bali, Indonesië en wil jullie via deze weg op de hoogte houden van mijn ervaringen en bedenkingen ginderachter.
Welkom dus, en bedankt voor de interesse, aan al wie de moeite doet om hier zijn neusje binnen te steken!
Hierbij enkele gedachtes die mij in mijn (reis)plannen inspireren, die mij de moed geven om mijn jump te maken:
Walt Disney: "All your dreams can come true, if you have the courage to pursue them."
Hesse, H., in 'Demian': Word wie je van binnen in je essentie echt bent, of dit nu een koning is of een krankzinnige, dat doet er geenszins toe, schud die schubben van je af! (=parafrasering, ken het niet exact van buiten, en heb het boek momenteel niet liggen)
"Fight and you may die. Run and you will live, at least awhile. And dying in your bed many years from now, would you be willing to trade all the days from this day to that for one chance, just one chance, to come back here as young men and tell our enemies that they may take our lives but they will never take our freedom!" (Braveheart) Sterven moeten we allemaal. Of dit binnenkort is, of pas veel later..., wie zegt dat dit later beter zal zijn?
ps: Heeft Coelho (en zovele anderen) ook niet enkele gelijkaardige 'slagzinnen'?
Is niet simpel (voor mij) dit alleen reizen. Ik leg nu eenmaal niet zo heel makkelijk blijvende contacten met mensen, al verlang ik daar wel naar. Het is dus zoeken hoe ik met dat aspect van mezelf omga. Het zomaar veranderen is niet evident. Ik zoek dus wat rust, als blijkt dat dat me kan helpen. Zo ben ik afgeweken van mijn planning, om een nieuw hotel te zoeken in het centrum van de stad Ubud (zelfs al had ik daar reeds een waarborg betaald van 100.000 Roepies=7 Euro) en verkies ik in mijn eerste hotel (Pombok Bali) te blijven,weliswaar in een betere kamer dan de eerste nacht. Ik heb hier een mooi zicht op de vallei, en vind mijn rust wat door niet telkens met gans mijn boel te moeten versjassen. Zo kan ik af en toe ook wat proberen te schrijven voor mezelf (nog buiten deze blog en Facebook). 
Ik betwijfel of er hier van veel geschrijf sprake zal komen, aangezien het natuurlijk allemaal wat tijd (en computertechniek) in beslag neemt. Ik heb al een en ander op Facebook gepost en schrijf af en toe ook iets op voor mezelf. Dit laatste is soms echter wat te privé (lees oninteressant?) om hier te plaatsen. Misschien komt er ooit een opgefriste versie van eens ik terug thuis ben... Wel kan ik hier mijn foto 's 's op een rijtje zetten... dacht ik: net een poging mislukt, beperkte capaciteit. Dan zal ik een sterke selectie moeten maken, aanvullend op de foto 's op Facebook of gewoon verder doen via Facebook...
Euh, neen..., schrijver.. 
haha, ook niet per se, al heb ik wel wat dromerige ambities op dat vlak. In ieder geval heb ik besloten deze blog aan te leggen in deze speciale periode van mijn leven. Naast het beëindigen van mijn vijfentwintigjarige ambtenarencarrière, behaalde ik als tweeënvijftigjarige (eindelijk) een bachelordiploma in de opleiding van mijn keuze, en probeer ik mij sindsdien te engageren als vrijwilliger in verschillende maatschappelijke en eigen projecten. Een mens moet een doel en zin in zijn leven hebben! Een einde van het oude en een begin van iets nieuws dus.
