Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglijst.
Onderweg zijn is belangrijker dan aankomen.
25-04-2013
Dag 22 - 500
Woensdag 24 april - van Lauzellie over Sorges tot Perigieux. Ik heb 32,5 km gestapt, een record. Ik vertrek om 8.30 en ben om 16.40 aan het Maison Diocesane in Perigueux aangekomen. Maar terug naar onderweg. Ik heb 2 dagen geleden een gids voor de volgende 6 dagen gekregen omdat de route en de bewegwijzering is veranderd. Awel vandaag ben ik op een zeker ogenblik van de rechte weg afgeraakt (letterlijk!). Maar op het moment dat ik dat besef kom ik 3 jongeren tegen die me zeggen hoe de weg terug te  vinden en ik vind inderdaad terug pijlen. Maar dan is er ineens geen bewegwijzering meer. Ik weet niet waar ik ben. Aan een huis aangebeld om te vragen waar ik was. Toen begreep ik dat ik op de oude route was. Ik ben dan via een omweg van ettelijke kilometers terug op het juiste pad geraakt.  Daar na was het een prachtige wandeling door het "Forest Domaniale de Lanmary". Het was vandaag meer dan 26 gr warm in de schaduw.  Een bos is dan wel veel aangenamer dan tervoren in de zon op het asfalt.  Ik zit in Perigueux met zicht op de kathedraal een Affligem van het vat te drinken, na eerst door enkele kleine middeleeuwse straatjes te zijn getrokken. Daarna bezoek  ik de kathedraal, een prachtige kerk met veel koepels. Om 19 uur eet ik samen met de Canadezen want in het Maison Diocesane is het restaurant woensdag gesloten. Eigenlijk is dit wel zoals ik het graag heb: overdag voornamelijk alleen en 's avonds aangenaam gezelschap. Alain wilt kost wat kost couscous eten en daarvoor moeten we naar de stationsbuurt. Geen probleem maar dat maakt wel 5 km bijkomend, 3 heen en 2 terug die niet worden meegerekend . De couscous Royal  was wel lekker.         O ja 500? Wel vandaag heb ik de kaap van de 500 km effectief gestapte kilometers overschreden, om exact te zijn 515,1 km. Ik heb ook 4 dagen voorsprong op mijn schema. Ik doe dan ook behoorlijk wat meer kilometers de laatste dagen dan verwacht en de conditie is excellent. De rugproblemen blijken goed onder controle. Ik heb er nog amper last van. Als ik het licht uit doe schijnt de volle maan mijn kamer binnen. Er zijn geen gordijnen.Â
Dinsdag 23 april. Van La Coquille over Thiviers tot Lauzellie over een afstand van 32,3 km. We staan op rond 6.45 uur want het ontbijt wacht op ons om 7.30 uur. We krijgen appelsiensap, koffie, geroosterd brood met confituur, yoghurt met honing en koekjes met chocolade. Om 8.15 vertrek ik. Het is erg mistig maar al warm. Op de boswegels is het rustig. Je hoort enkel de vogels. Van tijd tot tijd valt er een dauwdruppel uit de bomen. Op de middag ben ik in Thiviers. Ik heb al 19 kilometers gestapt en volgens de gids nog 11,5 te doen. De chambre d'hote gaat pas om 16.30 open. Dus blijf ik in Thiviers op een terrasje zitten tot 14 uur. Ik betrap me er op dat ik soms in mijn eigen Frans begin te spreken. Aangekomen in Lauzellie, een klein gehucht van Sorges, word ik al opgewacht door Colette de dame des huize. Ze was juist terug van het hospitaal waar haar man ligt met talloze breuken na een val van een ladder. Het is een heel groot huis met 2 gastenkamers, terras voor en achter. De slaapkamer is opgedekt lijk in een hotel: hoofdkussens, 2 handdoeken en zelfs een washandje. Na een douche krijg ik een biertje en mag ik nog even op een Pc naar de blogreacties kijken. Samen met de Canadezen kregen we op het terras als aperitief een zelfgemaakte Vin de noix. Als diner krijgen we Quiche Lorraine, een kip met honingdressing en nieuwe patatjes met sla, kaas, tiramisu en een fles wijn. Als dat niet leven is als een God in Frankrijk. Het moet voor een pelgrim ook niet altijd een gite zijn met weinig comfort. Colette heeft de 2 pelgrimskamers omdat zij en haar man het gezellig vinden om contact met anderen te hebben. Voor het geld zeker en vast niet, want ik betaal maar 30⬠voor alles.
Lieve mensen allemaal
Bedankt voor jullie recaties zowel op de blogberichten als in het gastenboek.
De blogberichten maak ik aan op mijn  iPhone en als ik ergens wifi vind verstuur ik ze.
Jullie reacties en berichten in het gastenboek kan ik echter niet op de iPhone lezen.
Internetcafes zijn er bijna niet meer, dus moet ik wachten tot ik ergens een PC vind waar ik op mag. Zoals vandaag bij een hele lieve dame.Ik heb ondertussen alles gelezen wat er sinds Bourges op de blog is bijgekomen. Te veel om individueel te beantwoorden. Maar jullie steun doet deugd en geeft moed.Allerbeste groeten van uit een zonnig Frankrijk. Paul
Maandag 22 april. Van Flavignac tot La Coquille 32,2 km. Om 6.50 uur staan we op en maken we samen een klein ontbijt. Om 8.15 zijn we samen op weg en iets verder al apart. Het is een warme dag geworden, na 1 uur al de regenvest uit en vervangen door de fleece. De dag is zonder problemen verlopen. Klokslag 16 uur stond ik voor de kerk van La Coquille. Daarna naar de gite die vanaf 16 uur open was. Groot was mijn verrassing dat ik aan de ingang werd verwelkomd door 2 dames. Het bleken hospitaleros te zijn, die gedurende 2 weken vrijwilliger zijn om de "Refuge Pelerin Saint Jacques" open te houden. Ze verzorgen ook het avondeten en het ontbijt. Na de rondleiding heb ik mij gedoucht en wat kleren gewassen. Vervolgens even het dorp in om geld te tanken en wat voorraad in te doen. Ik zocht ook een wifi-plaats om de blog te kunnen updaten. Voor een plaatselijk hotel niet beveiligde wifi gevonden en van op straat alles verstuurd. Het avondeten bestond uit een lekkere ajuinsoep, een ovenschotel, hachis parmentier, met sla en brood, kaas en cake. Ik had gehoord dat er 1 fles wijn voor 7 man was: de 2 hospitaleros, een vriend van hen, de Canadezen, Alain en ik. Bij het boodschappen doen heb ik nog een fles gekocht en die kwam goed van pas.
Wekelijks verstuur ik een korte nieuwsbrief. Bij sommige mensen wordt deze door de spamfilter tegengehouden. Om dit op te lossen kan je het mailadres apache@dropbox.seniorennet.be toevoegen als 'vertrouwd mailadres' of in de map 'spam' of 'quarantaine' of 'ongewenst' de nieuwsbrief aanvinken als wel gewenst. Dat is in elke mailbox wat anders geregeld.
Inschrijven op de nieuwsbrief kan via 'mailinglijst' en de knop 'inschrijven' links onderaan deze pagina.
Zondag 21 april van Limoges tot Flavignac over een afstand van 28,9 km. De wekker staat op 6.30 uur en goed geslapen in een kamer alleen voor mij. De non van dienst heeft het ontbijt tegen 7.30 klaargezet en om 8.15 ben ik weer op weg. In Limoges waren overal schelpen in de grond om de weg te markeren en eens in de fleurige buitenwijken de blauw-witte pijlen. Nu mijn nieuwe gids deze pijlen volgt heb ik vandaag zonder een wegbeschrijving in de hand gestapt, hetgeen een stuk leuker is. Ik moet wel goed opletten dat ik geen afslag mis. Om 11 .30 sta ik aan de kerk van Aixe. Er staat volk voor de kerk, op zijn zondags gekleed. In de kerk is een doopsel bezig. Bij het buitengaan komt een man breed glimlachend af. Die wil zeker een praatje doen. Blijkt dat na de zondagmis vandaag er 4 doopsels achter elkaar op het programma staan. Ze moeten er van profiteren als de pastoor 1 keer om de 4 weken langskomt. Bij het buitengaan van Aixe wordt het te warm en gaat de regenvest in de rugzak en de fleece er uit. De zon schijnt door de wolken en geeft goed warmte. Te meer dat het windstil is. Alain en Suzanne komen daar dan voorbij en samen trekken we verder. Rond 12.15 stoppen we aan de rand van het bos om te picknicken. Zij blijven een uur daar om een kleine sieste te doen. Na een 1/2 uur ga ik verder. Om 15.50 ben ik in Flavignac. Eventjes de kerk bezocht en dan naar de overkant voor de gite pelerin. We slapen met 4 op 1 kamer. Het Canadees koppel en iemand die we nog niet kennen. Ik ben nu halfweg het Franse traject. In Flavignac is 1 bar open waar ze Stella van het vat tappen. Ik ben alleen en de waard begint te vertellen hoe moeilijk het overleven is met de bar en een pompstation. Daar het restaurant gesloten is is er geen menu pelerin en zullen we zelf koken.
Zaterdag 20 april van Saint-Leonard-de-Noblat tot Limoges. Van 8.45 tot 15.30 uur over 26,5 km. Ik heb de voorbije nacht gedroomd van Tom Cruise die Nederlands sprak en over vliegende dorpen. Vanwaar dat allemaal komt, geen idee. Onze gastvrouw Evelyne was vanmorgen om 7.30 present voor een lekker ontbijt. Alain is toch van gedacht veranderd en is vertrokken en zoals verder blijkt ook aangekomen. Onmiddellijk na het vertrek wordt de rivier la Vienne overgestoken over een mooie middeleeuwse brug. Wat verder staan er ook nog middeleeuwse gebouwtjes waar het water onder doorloopt. Voor de rest een dag waar weinig over valt vertellen. Meestal over asfaltwegen waar de voeten niet blij mee zijn. Limoges heeft een prachtige kathedraal en vlak ernaast wonen de Soeurs de saint Francois d'Assise waar ik overnacht samen met het Canadees koppel en Alain. Ik ben in de stad op zoek geweest naar de gids die de blauw-gele pijlen volgt, maar spijtig genoeg niet gevonden. Ik heb wel een andere gids gevonden die de pijlen ook volgt maar minder overzichtelijk is. Om 18.30 is de mis in de eglise Sainte-Marie samen met de zusters. Daarna samen iets gaan eten in de stad, dacht ik. Maar toen ik terugkwam waren ze weg. Voor die ene keer dat ik weer eens in een grote stad ben toch maar op restaurant gaan eten. Echte boeuf du Limousin van Blason Prestige.
Vrijdag 19 april. Van Le Pont du Donjon tot Saint-Leonard de Noblat. Maar 17,7 km. zodat ik na de middag naar een osteopaat kan gaan. Vanmorgen om 6 uur opgestaan en om 7.15 uur op weg. In de bungalow is geen water, geen afloop, geen dweil. Afwasplaats en toiletten liggen op 50 m. van de bungalow. Maar hoe de bungalowvloer proper maken met alleen maar een borstel is niet zo evident. In de bungalow naast mij ligt het Canadees koppel. Op weg naar St. Leonard was er ergens midden in het bos een opbouw en bank voor pelgrims met leuzen en vlaggetjes. De 3 Vlamingen, 6 ogen zien meer dan 2, hebben gezien dat er een koffer was met 2 mooie stempels. Spijtig genoeg gemist. Ik ben onderweg ook nog in Lourdes geweest maar er was geen grot te bespeuren. Om 11.30 ben ik aangekomen en heb ik onmiddellijk een afspraak gemaakt om mijn rug nog eens in orde te brengen, meer uit voorzorg dan uit nood. Op de middag zijn onze 3 Vlamingen en de Canadezen gepasseerd. Ze gaan allemaal nog een 11 km. verder. Terwijl ik een pasta verorber, pasta is goed bij lange inspanningen, kwamen Djamel en Danielle ook langs. St. Leonard is een mooi stadje met heel veel pleintjes. Centraal staat La Collegiale, een kerk, gebouwd in de XIe en XIIe eeuw. Ik heb ook wat fruit gekocht voor de nodige vitamines C. In de gite van Evelyne wordt vanavond niet gekookt want ze heeft met vriendinnen afgesproken. Ze stuurt me wel naar hetzelfde restaurant omdat het er erg goedkoop is. De osteopate heeft me goed verzorgd, hoop ik. Ze heeft me gezegd om Arnica te nemen, een homeopathisch product: baat het niet, het schaadt zeker niet. Alain slaapt hier ook, maar wel in de kamer hiernaast. Zijn fysieke conditie is zo slecht dat hij wijselijk besloten heeft om te stoppen. Hij neemt morgen de bus naar Limoges en dan de trein naar huis. We zijn samen naar het restaurant geweest: 12,50⬠voor een hoofdgerecht en daarnaast een voorgerechten- en dessertbuffet a volonte. Dat alles overgoten met wat wijn. Meer moet dat niet zijn. Voor alle zekerheid toch maar de oorstopjes klaar gelegd. Het is bijna 22 uur en de lichten gaan uit. Opstaan is voorzien om 6.30 uur.
Donderdag 18 april van Benevent-l'Abbaye tot de Pont du Dognon. Het zou een lange dag worden en dus stond de wekker op 6 uur. Uiteindelijk ben ik om 7.45 uur vertrokken. Het weer was mistig met een miezerige regen. In de Carrefour nog een brood gekocht. Van de hele dag ben ik niemand tegengekomen. Maar ook nergens een cafe om iets te drinken bij de picknick. Ook vanavond op de camping is de winkel nog niet open. Het zal een sobere avond worden. Ik heb over de 32,3 km 585 m. gestegen en 724 m. gedaald. Het menu vanavond bestaat uit 3 kommen "Soupe de Poisson a la Bretonne" uit een zakje samen met een stuk baguette. Als dessert koffie en een stuk pure chocolade. Om 21 uur gaat het licht uit.
Woensdag 17 april. Van La Souterraine tot Benevent-l'Abbaye over een afstand van 24,4 km. De wekker stond op 7 uur maar door de Quies oorstopjes hoorde ik amper iets. Om 8 uur kregen we een lekker en uitgebreid ontbijt. We zijn met 7: onze 3 Vlamingen, Alain en Suzanne een Frans-Canadees koppel en de andere Alain. Om 8.45 vertrokken en onmiddellijk gestopt bij 1 van de 3 apothekers, alle 3 binnen de 100 m. van elkaar, voor aftersun. Het was deze morgen al zo warm dat ik ben vertrokken met blote armen. In Saint-Priest-la-Feuille heb ik voor de eerste keer ook mijn benen ontbloot. Iets later was ik terug bij het Vlaams 3-tal. Op de middag waren we in Chamborand onze picknick op het kerkplein aan het eten toen daarna ook het Canadees koppel, Djamel en Martine en tenslotte Alain aankwamen. Daarna gingen de wegen uit elkaar. Niet iedereen gaat naar of slaapt in Benevent-l'Abbaye. Onderweg prachtige vergezichten en vijvers. Om 14.30 aangekomen en de temperatuur in de schaduw is 25 gr. Gelukkig wordt het morgen wat minder want dan heb ik een lange tocht voor de boeg. Ik slaap in La Chouette B&B uitgebaat door Engelsen. Het avondmaal bestaat uit een cassoulet a l'anglaise en een kaasschotel. Morgenvroeg om 6 uur uit de veren en ontbijt om 7.
Van Crozant tot La Souterraine. Vertrokken 8.45 uur en na 30 km. aangekomen om 15.40 uur. Bij het vertrek was er onmiddellijk een afdaling van een 100 m. op een smal pad met stenen om daarna de oevers van de Sedelle te volgen. Ik had ineens een fantastisch gevoel van vrijheid: vrijheid om te stappen en te stoppen wanneer ik wil, vrijheid om ten volle te kunnen genieten van de herlevende natuur, vrijheid om te praten met onbekenden. Het is nog altijd heel warm boven de 20 gr. Morgen nog 23 gr., daarna wat frisser, maar nog altijd droog. Vanavond slaap ik in een chambre d'hote/gite van de Rowneys, op de weg beter gekend als Maison Neuf. Er zijn 2 soorten kamers, met en zonder beddengoed oftewel zonder of met slaapzak. De pelgrims krijgen de goedkopere oplossing. Ondertussen zijn de 3 Belgen van een paar dagen geleden via een andere weg hier ook aangekomen. We worden hier heel goed ontvangen. Zowel het avondeten als het ontbijt waren heel uitgebreid. Door de felle zon gisteren ben ik wat verbrand aan de linkerkant. Van Kor wat aftersun mogen gebruiken. Ik zal me morgen goed insmeren en aftersun kopen. De nacht was minder goed. Alain snurkt lijk een os en rochelt tijdens zijn slaap. Gelukkig had ik Quies oorstopjes.
Maandag 15 maart - van Gargilesse tot Crozant is het 20,7 km maar ik heb er 24 van gemaakt omdat mijn gids ergens een 2-sprong niet had gemeld. In totaal 475 m gestegen en 410 m gedaald. De gids sprak zelfs op zeker ogenblik over afdalen in een ravijn. Een lichte Franse overdrijving. Terug naar vanmorgen waar ik een lekker ontbijt heb gekregen om daarna, nadat ze nog wat foto's van mij hadden gemaakt om 8.45 op weg te gaan. Eerst nog uitgebreid de basiliek bezocht en de crypte met heel mooie muurschilderingen. Om 10 uur echt vertrokken. Daar de zon meestal van links komt heb ik mijn camelbag rechts gehangen waardoor het water langer koel blijft. Onderweg Djamel en Danielle terug tegengekomen en samen gepicknickt in Eguzon. Daarna alleen verder. In Crozant slaap ik weer in een gite. Nadat ik mij gedoucht had kom ik buiten en daar zitten ze te wachten op een vriendin die hen komt ophalen. Danielle heeft een grote blaar op de hiel die helemaal bloot is. Dat wordt een probleem. In de bar-brasserie "L'eclat de Soleil" drink ik een Grimbergen de printemps. Ik heb ondertussen ook bijgeleerd en nu al een bed voor morgenavond gereserveerd. Vanavond nog 3 andere pelgrims(?) tegengekomen. 2 leken me eerder zwervers. Ze zeiden dat ze naar Compostela op weg waren, maar als ze de weg te eentonig vonden of te moe waren deden ze autostop. 1 van hen vertelde dat hij met 10⬠per dag moest rondkomen. Ik ben vandaag ook de eerste kastanjeboom tegengekomen waar de blaadjes juist waren ontbot. Toen ik 7 was heb ik in de tuin ooit een wilde kastanje geplant. Het klinkt misschien sentimenteel maar elk jaar bij het ontbotten voelde dat toen als een feest aan. En dat gevoel is er nog altijd.
