Van Castetnau-Camblong tot Aroue: Ongi etorri! Welkom in Baskenland!
Na het ontbijt samen met ons gastpaar - meneer plukt ons nog wat vijgen van de boom voor onderweg - vertrekken we bij zonnig wandelweer. Jammer genoeg lopen we driekwart van de tijd op asfalt. De Pyreneeën, waar we evenveel langs als naartoe lopen, verschijnen geregeld in de verte.
We komen plots aan een ambachtelijk conservenfabriekje. Dat biedt zijn producten aan en zo wordt het Baskische paté bij de picknick. Wat verder steken we het riviertje de Saison over en komen we echt in Baskenland.
De mensen zijn hier vriendelijk. Als je even opzij gaat staan voor een zeldzame passerende auto wordt er meestal gezwaaid. In een gehucht staan drankjes klaar voor passerende Compostelagangers, een gift is vrijblijvend. Wanneer we aan een kruising de wegwijzers staan te bekijken, stopt iemand om te vragen of hij soms kan helpen. Enkele km voor onze bestemming stopt weer een auto: "Vous êtes monsieur Paul Sermeus?" Het is onze gastheer, die even weg moet, maar vertelt dat we naar binnen kunnen en er een drankje klaarstaat.
Tegen 4 uur zijn we er. Aan de trap is de Baskische vlag opgehangen. Vanuit het raam zien we de Pyreneeën. Nog even!
We zetten vandaag 21 484 stappen, goed voor 15 km.
Van Bugnein tot Castetnau-Camblong: met droge voeten (bijna) de dag door
De hele tijd wisselen droge momenten en regen mekaar af, het wordt dus een dag regenjas aan - regenjas uit. Marina begint met dat eerste en wel in haar nieuwe all-over poncho. Dat all-over is heel letterlijk op te vatten: wandelaar en rugzak verdwijnen eronder. Het resultaat is een niet te elegant silhouet met een opvallende bochelrug. Gelukkig van die camouflagekleur! Op een vorig traject noemden wij een (overigens heel lieve) wandelaarster die een hele regendag zo voor ons uit sjokte onder mekaar al lachend "de heks van de Gévaudan", willen we die term nu maar opbergen?
Op zo een regendag is het nog een voordeel dat de Fransen de wandelaars aanhoudend het asfalt op sturen, want zo blijven de voeten droog. We houden het stappen vandaag kort om in alle rust de versterking van Navarrenx te kunnen bekijken. De Taverne Saint-Jacques mag er wezen en in de kerk krijgen we de kans om een kaars te branden voor onze beschermheilige op deze tocht, maar verder ziet het stadje eruit alsof er een B-bom gevallen is. Het wordt dus picknicken op een verlaten Place de la Mairie.
De stadsmuren, poedertoren en grote kanonnen zijn indrukwekkend, vooral langs de oever van de Gave d'Oloron, waar zich enkele kilometers verder de onbetrouwbare Basken bevinden. Rond 3 uur stappen we de brug over. We overnachten in het volgende dorp en worden er ontvangen als nog nooit. Terwijl buiten de regen valt, schuift de gastvrouw voor onze neus een drankje (haar persoonlijke mix) en onder onze voeten een voetbadje (ook persoonlijke mix). Gênant voor wandelaars die zo extreem lui zijn geweest!
We zetten vandaag 14 588 stappen, goed voor 10 km.
Van Argagnan-Orthez tot Bugnein: paddenstoelen en palmen
In Argagnan, langs waar we in april Orthez binnenfietsten, nemen we de draad weer op, deze keer in wandeluitrusting. Raquel, het huis-hangbuikzwijn van onze Engelse gastheer, ligt nog lekker te slapen als we vertrekken. Een afscheidspootje of -kusje hoeft dus niet.
Op deze meestal bewolkte en voor het Zuiden toch wel frisse dag steken we in een ruk de rivier de Gave de Pau, de TGV-lijn en de snelweg over en wandelen we de charmante zuidelijke Béarn in. Rond de boerderijen verschijnen meer en meer palmbomen, maar in de weiden zijn de paddenstoelen evengoed aanwezig, zelfs in de vorm van een pingpongbal!
Voorbij Maslacq gaan we nog even op zoek naar het sierlijke kapelletje van de Notre-Dame de Muret, hoog boven de rivier, dan draaien we naar Sauvelade. De kleine abdijkerk daar is gewijd aan Sint-Jacob de Meerdere en kunnen we dus niet overslaan. De goede plaats voor een picknick.
We krijgen de Compostelaknop weer helemaal aan door de vriendelijkheid van andere Compostelagangers (een jongedame stelt vriendelijk voor ons samen te fotograferen, wat we niet weigeren) en door iets als het bezinningsplekje van een jong, alternatief koppel: naast de weg voorzagen ze een rustplek met zitmogelijkheid, rijkelijk voorzien van korte, bezinnende teksten. We gaan aan het "rondlezen ". "Si l'on n'attend rien, tout devient une surprise". Zo gaan we het weer proberen te doen.
We zetten vandaag 25 433 stappen, goed voor 17,5 km.
Klaar voor het achtste traject: de Pyreneeën over
Midden september is de hitte van de zomer echt wel voorbij én zijn in de Pyreneeën winterse toestanden nog veraf. Het is dus een goed moment om de Compostelatocht verder te zetten. We proberen weer te voet, omdat we vinden dat stappen de echte pelgrimsbeleving geeft. Marina heeft extra geïnvesteerd in nieuwe steunzolen en goede stapschoenen (Duits fabricaat neen, geen Aldi, zoals ons fietsondergoed). Op zondag 17 september beginnen we weer voor een tiental dagen te stappen. Dan verschijnt op de blog weer dagelijks een verslagje.
We nemen de draad weer op in Orthez in de Franse Béarn, maar lopen al snel in Frans en Spaans Baskenland, tot Pamplona (Sp.) / Iruña (Bask.). We kijken uit naar die grondige kennismaking: al honderden kilometers terug noemde een tekst langs de weg de moeite én de heerlijkheden die ons nog wachtten: Avec les Basques tu vas chanter, tu boiras du vin de la Rioja. De wijn komt later pas. Afwachten hoe zinggraag die Basken écht zijn. We hebben alvast ons Baskisch opgepoetst
Alweer beleefden wij op weg naar Compostela het begin van de lente. Het blijft altijd even mooi en in Zuidwest-Frankrijk gaat het met een vaart. In dit eerst zeer mooie (Lot en Tarn-et-Garonne), daarna geleidelijk eentonigere gebied schoten we met de fiets redelijk goed op, al speelde een typisch gegeven van de streek ons als niet-sportievelingen parten: alle dorpen en stadjes zijn als bastides op de hoogste punt van de heuvel gebouwd en daardoor rij je veel van heuveltop naar brug naar heuveltop naar brug naar
We behoorden tot de eerste voorbijtrekkende Compostelagangers van het seizoen, hadden fijne gesprekken en ontmoetten weer veel oprechte vriendelijkheid. Het mooiste moment van dit traject was zeker toen we na een bocht in de weg plots de Pyreneeën voor ons zagen opdagen, nog 100 km ver.
We hadden een paar dagen meer kunnen doen, maar moesten het wegens de terugkeer met de fiets op de trein bij 9 houden. We legden 378 km af. In totaal zijn we nu 1911 km ver. Daarvan hebben we 661 km gestapt en 1250 km gefietst. Daarmee zijn we in 2/3 van ons parcours naar Compostela op voorwaarde dat we in Spanje de kortste route, de Camino francés, zouden volgen.
De blog ligt nu weer stil. In de nazomer vertrekken we opnieuw, als God het wil.
Hier volgen nog wat foto's van mooie plekken of wat bijzondere momenten van de eerste zeven dagen:
* van de 1ste (van dit traject) / 58ste (in het totaal) reisdag: bloeiende wilde sleutelbloemen, bijna dit hele traject onze gezellen en een typisch tegen de rotswand aan gebouwd huis in de vallei van de Célé
* van de 2de / 59ste reisdag: de zon die door de ochtendnevel prikt in Sauliac-sur-Célé en een van de gloednieuwe, met de computer getekende glasramen in Cahors
* van de 3de / 60ste reisdag: een routebordje dat gelukkig geen voorspellende waarde had en zilver en goud in de Quercy Blanc
* van de 4de / 61ste reisdag: de bijzonder in onze picknick geïnterresseerde katten van onze Engelse gastheren Paul en Sue in Lauzerte en Daniël in de leeuwenkuil in de gewezen abdij van Moissac
* van de 5de / 62ste reisdag: een Compostelafietser op een wegwijsbordje en een vóór ons opvliegende reiger langs het Canal de la Garonne
Hier nog wat foto's van mooie plekken of wat bijzondere momenten van het tweede deel van de tocht:
* van de 6de / 63ste reisdag: landschap met bloeiende koolzaadvelden bij Mas-dAvignon en al volop bloeiende pioenen en blauwe regen
* van de 7de / 64ste reisdag: het vestingkerkje ven Larressingle en het goedgevulde glas voor de aankomende pelgrims in Arblade-le-Haut
* van de 8ste / 65ste reisdag: een van de eerste zich openende bladeren van de wijnstok en onze eerste blik op de verre Pyreneeën van bij Luppé-Violles
* van de 9de / 66ste reisdag: een beeld in Arthez-de-Béarn en de afstandsaanduiding naar Compostela daar
En ten slotte de bewijsfoto: Marina op de pelgrimsbrug in Orthez. Daar nemen we volgende keer de draad weer op.
Wil je graag op de hoogte gebracht worden wanneer de blog weer in werking gaat? Laat dan gewoon even je e-mailadres weten. Dat kan via "reacties" hieronder.
Een dagje om (niet) naar de Pyreneeën uit te kijken
We nemen een dag om van alle gefiets wat te bekomen. Aan de oude brug van Orthez, die eigenlijk op de pelgrimsroute uit Vezelay ligt, nemen we de onmisbare bewijsfoto, hopende dat Marina daar in het najaar net zo present zal zijn.
We brengen het grootste deel van de dag door in Pau.Vanop de fameuze Promenade des Pyrenées hopen we nog even een visueel voorproefje van dat gebergte te krijgen. Maar dat valt flauwtjes uit. Slechts bij momenten levert een scherpe blik rechts van de sparren een suggestie van een verre bergflank op. Als we later verder stappen wordt dat gegarandeerd anders.
Over enkele dagen verschijnen nog enkele mooie foto's van dit 7de traject op onze blog.
Op onze 60ste reisdag fietsen we al vlug over de Luy de France, waar in vroeger tijden Frankrijk eindigde en even later over de Luy de Béarn, waar de Béarn, heimat van de onovertroffen bearnaisesaus, begint.
(Onze gastvrouw in A.-A. had ons al verteld dat de befaamde Bayonneham haar naam slechts gekregen heeft doordat ze vanuit Bayonne werd verscheept, maar niet bewerkt, gedroogd en verhandeld. We moeten absoluut Arzacqarraziguetham gaan zeggen.)
In Morlanne maken we een boog rond het 14de-eeuwse kasteel. In Pombs neemt Paul bij de Sint-Jacobskapel plaats op de "banc de la pensée", mag toch op een Compostelatocht? In Arthez-de-Béarn duidt een dikke blauwe bol op een stenen kaart van de Compostelaweg aan waar we nu al zijn. Dat geeft moed, zo dicht bij de Pyreneeën. Alleen, als we naar het zuiden kijken, zien we vandaag alleen nevel. Maar we weten met zekerheid dat de Col du Somport, waar ooit een Compostelafietser uit het Denderleeuwse de hoogtes trotseerde, pal voor ons ligt.
Op het eind van onze tocht vinden we waar we al lang op hoopten: een echte "route des crêtes", die ons niet almaar van rivieroversteek maar heuveltop brengt, maar rustig aan naar de brede vallei van Orthez en Pau voor ons. Heerlijk is ook de Atlantische wind, die de hitte tempert.
Wanneer we bij aankomst in ons eindpunt Orthez een foto willen maken van het plaatsnaambord en een paar palmen en bananenbomen erachter, komen de bewoners van het gebouw geagiteerd naar buiten gerend. Verbod hun bomen te fotograferen?? Neen, het paar is gewoon zo enthousiast Compostelafietsers voor de deur te zien halt houden. Mijnheer, de voorzitter van de plaatselijke wielerclub, wil ons samen fotograferen. Daarmee is meteen bewezen dat we het eindpunt van dit traject bereikt hebben.
We hopen morgen de Pyreneeën eens helder van nabij te zien.
Van Arblade-le-Haut tot Arzacq-Arraziguet: zondag in Gascogne
De wegwijzer voor de deur van ons verblijf zegt dat het geen 1000 km meer is tot Compostela. Dat en het mooie weer brengt ons meteen in zondagsstemming - het zal vandaag heel warm worden.
Iets over negenen zijn we al de deur uit. In dit heuvelende land zijn er veel kleine weggetjes waar het ongestoord landelijk fietsen is. Al snel krijgen we het cadeau van deze dag: in de verre verte worden plots de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneen zichtbaar. In Barcelonne kopen we ons zondagsgebak. In de stad Aire-sur-l'Oradour is het tijd voor koffie en wat cultuur: de kathedraal en ook de forse, oeroude Eglise Sainte-Quitterie.
In de namiddag is het wat minder: het wordt nu echt warm. We zijn nu in het departement Landes gekomen, maar wie zich daarbij beboste vlaktes voorstelt, komt in deze uithoek bedrogen uit. Ook hier zijn, voor de veiligheid, de dorpen altijd op de allerhoogste plaats van de heuvel gebouwd, met hun kerkje als een klein fort.
In Miramont-Sensacq staat de hoogstgelegen dorpskerk van de Landes en ... natuurlijk voert onze weg ook daarlangs. En daarbij de warme zon ... Geen wonder dat wat water van de pelgrimskraan zo smaakt.
Even voorbij het dorpje Pimbo met zijn versterkte kerk fietsen we de Pyrenées Atlantiques in, ons laatste Franse departement. Arzacq-Arraziguet verwelkomt ons met een voor het weekend fraai bijgesnoeide laan van platanen. Het is 6 uur, we zijn er!
Van Larressingle tot Arblade-le-Haut: versterkte dorpen op de heuvels
We blijven ons wat suf voelen na het opstaan, maar gelukkig is het al meteen 9° buiten en het zal een warme zomerdag van bij ons worden.
We stoppen nog even in het oude Larressingle, hoog gelegen, zeer klein en stevig ommuurd. Je bent er in de vroege middeleeuwen. Het gaat naar een andere zulke plaats, Montréal, langs de vele wijngaarden van de Armagnac.
Gisteren hadden we een wat zuidelijker route dan de Compostelaweg gekozen, maar we raakten te diep in de heuvels. Dus volgen we nu maar braafjes de wat grotere wegen tussen de plaatsen op de Compostelaweg. Al is het verkeer er niet te druk, we missen er toch de rust om van dorpen en landschappen te genieten. Nu geldt: oppassen voor het verkeer en de helling die na de afdaling volgt telkens zo goed mogelijk op raken met de gemaakte vaart. Gelukkig voelen we dat we wat fietsconditie aan het opbouwen zijn.
In het bisschopsstadje Eauze picknicken we bij het kleinste kathedraaltje dat we ooit zagen en waarvan de toren niet eens zo ver boven de bomen uitsteekt. We raken er maar niet weg, maar tegen 3 uur moet het. Nog een dikke 20 km hellingen fietsen en we komen aan op onze bestemming, een typisch verblijf voor Compostelagangers dit keer. We proberen flink wat te rusten!
Heerlijk helder weer, een zee van licht heel de dag lang! Maar het is maar 3 graden als we ons om 9 uur naar beneden laten rollen van de heuvel waarop Gramont ligt. En zo rollen we meteen een ven de kleinste Franse departementen (Tarn-et-Garonne) uit en een ander, de Gers, in. Tegelijk komen we in de regio Gascogne. Klinkt toch heel zuidelijk, he?
De wegenwerkers van dit departement blijken nijvere lui: vele km lang hebben zij op de route die we volgen alle gaten in de weg met bitume toegegoten en tegelijk kunstig van grind voorzien. Het wordt vooral gezellig als die kleverige steentjes aan de binnenkant van je spatbord blijven plakken. Gelukkig halen we de werkers na een tijdje in: nu wel gaten, maar tenminste geen plak meer.
Na Saint-Clair komen we in een streek waar de vrolijke gele kleur van het koolzaad overheerst. In Lectoure bekijken we de kathedraal van Saint-Gervais en Saint-Protais (Sint Gervaas wellicht in het Nederlands, het tweede weten we niet zo goed - alleszins geen naam die je je zoon geeft). Het is er markt en we lopen flink, met stalen blik, langs het belangrijkste streekproduct hier: de flessen Armagnac. Door streekkaas en een magnifieke coeur-de-boeuf tomaat laten we ons wel verleiden. Bij de picknick in het versterkte dorp Terraube blijkt dat een goede keuze te zijn geweest.
We hadden op de abdij van Flarant gemikt, maar we gaan trager vooruit dan we hoopten, fietsen dan ook nog verkeerd en draaien dan maar braafjes naar de klassieke Compostelaroute terug. Zo komen we langs het gezellige Condom-en-Armagnac, waar de 4 musketiers het kathedraalplein opvrolijken - d'Artagnan was van de Gers, zo krijgen we als uitleg.
Nog maar wat klimmen en heel even dalen en we komen bij Larressingle, weer een versterkt dorp. Het is 6 uur geworden en we zijn blij dat we er zijn.
Na het avondeten biedt onze gastvrouw een Armagnac aan - een Compostelaganger mag toch niet zomaar weigeren?
Bij het vertrek uit Moissac stoppen we even bij de Pont Napoléon over de Tarn. Van daaruit is er voor fietsers een stukje "voie verte" dat ons over het jaagpad van het oude Canal de la Garonne voert. We komen langs een aantal sluizen, terwijl we even links van ons ook de Tarn zien liggen, wat later de Garonne em nog wat later het Canal de Golfech. Het is gemakkelijk trappen, maar na zo een 15 km moeten we echt wel naar het zuiden draaien of we zouden nog in Bordeaux uitkomen. Een brug brengt ons tegelijk over het mooie oude en het er kaal uitziende nieuwe kanaal, wat verder steken we de Garonne over. Het is altijd een stap, weer zo een belangrijke rivier passeren.
Aan het marktpleintje van Auvillar is het mooi als in een prentenboek, vooral door de magnifieke 18de-eeuwse korenmarkthal. Alleen is er geen enkel teken van leven. Is hier een A of B-bom gevallen? Gelukkig kennen we het Franse platteland al een beetje. We picknicken op deze mooie plek, maar vinden het toch gezellig als we na 10 minuten een kat en vervolgens een hond zien en als wat later zelfs een koppel in een autootje passeert.
Het is nog een zestal dorpen fietsen tot onze bestemming, door een vruchtbare streek met vele oude gehuchten en wat vreemde, op een puntige klokkenmuur uitlopende kerktorens. De hellingen zijn soms pittig en de wind durft al eens kopwind te zijn. De schwung gaat er dus wat uit en we zijn blij als we tegen 5 uur de dorps-auberge ban het historische Gramont bereiken.
Op onze 61ste reisdag houden we het bij een halve-dagrit: een eerste causse over, even langs een valleitje en dan nog anderhalf uur steil bergop en lang bergaf tot Moissac. De koele wind houdt ons helemaal in conditie. We fietsen door het "Pays des serres", wat niet op glazen kassen slaat, maar op de lange strepen kalk die hier en daar voorkomen. Om het helemaal misleidend te maken spant men in deze fruitstreek ("terroir de la reine claude") nogal wat plastic over de meloenplantjes, tussen de druivelaars met eetdruiven en langs de fruitboompjes.
Zoals verhoopt zijn we al op de middag in de traditionele Compostelastopplaats Moissac. Als enige gasten in ons pelgrimsverblijf worden we weer warm en persoonlijk, en zelfs met palmen en bloeiende blauwe regen ontvangen. Gisteren zijn we al in het departement Tarn et Garonne gekomen en om dat te bewijzen loopt het pittoteske Garonnekanaaltje aan onze deur voorbij.
En dan naar de abdijkerk van Saint-Pierre: de kloostergang wordt hier zonder veel bescheidenheid "le plus beau du monde" genoemd, het romaanse timpaan "la porte du ciel". Maar ze stellen niet teleur. Christus houdt het Boek des Levens in de hand, een aantal ouderlingen - die het leven toch al wat zouden moeten kennen - kijken verbaasd naar Hem op. Dit is voor ons een plaats om even extra stil te staan. We denken aan twee fijne mensen die pas overleden zijn, aan de erg zieke vader van een vriendin en aan de bekommernissen die onszelf bezig houden. We markeren dat met vier brandende kaarsjes.
Er blijft tijd voor rust in ons stemmige verblijf.
Van Cahors tot Lauzerte: door de Quercy ... blanc?
Over de 14de eeuwse Pont Valentre verlaten we Cahors. De hellingen die je op moet om vanuit de meander van de Lot tot op het karstmassief te geraken, brengen ons even van de wijs, en ook van de fiets. We zijn al (te) vlug aan uitblazen toe. Maar de hoogtes bieden veel afwisseling en kleurige verrassing: we komen langs wijngaarden die uit felgele stroken paardenbloemen bestaan met nog kale wijnstokken ertussen en door nogal spookachtige heuvels met gedrongen, bemoste, nog kale eiken. Even later voelen we aan de cactussen en palmen die er al eens staan het zuiden weer wat nader komen en ook de dorpsstraat van Lascabanes oogt zeer Occitaans.
De eigenlijke Quercy blanc zal wel wit zijn als sommige akkers pas geploegd zijn, maar wij zien vooral een zeer vruchtbaar landbouwgebied met knalgroen jong graan, felgele koolzaadvelden en rijke, altijd van een toren voorziene herenboerderijen, waar nu soms ganzen gekweekt worden.
Onze bestemming Lauzerte, hoog op een heuvel, is van ver te zien. Al logeren we enkele kilometers buiten het stadje, we doen toch de moeite ons tot helemaal boven te begeven om de Eglise Saint-Barthélémy en het oude marktplein te bekijken. De plaats ligt op de Compostelaroute en hier en daar zie je al een bezoeker, altijd een Compostelaganger. Wijzelf fietsen het stadje weer uit, vanavond frissen we in de B & B van Paul en Sue ons Engels wat op.
Het is bij vertrek maar 7° en het zal er in de zon 27 worden, goed dat alle laagjes (regenjasje, jasje, trui) uit kunnen. We fietsen verder doorheen de eerst wat smallere, daarna brede valleien die de Célé en de Lot uit het kalksteenplateau hebben gesleten, gewoonlijk lichtjes bergaf, een makkelijke manier om vooruit te komen!
Het is niet de eerste keer dat we in de vroege lente fietsen, maar toch weet ook de vallei van de Célé ons met haar hoge rotsen, vele bloesems, vele tinten van zilver en de eerste zwemen van groen te betoveren. Even voorbij Cabrerets, een "halte de Compostelle", mondt de Célé uit in de Lot. Die volgen we tot Cahors, met 20 000 inwoners waarschijnlijk de kleinste departementshoofdstad van Frankrijk.
We komen al om drie uur aan en hebben alle tijd om, zoals de pelgrims van vele eeuwen, over de Pont Valentre te stappen. In de Saint-Etiennekathedraal worden we door twee dames hartelijk ontvangen. We kunnen er de magnifieke nieuwe glasramen bekijken, door ene Gerard Collin ontworpen met de computer. In de kruisgang aan de kathedraal kijkt een middeleeuws Compostelaganger ons wat minder gelukkig aan. Wijzelf houden het opgewekt.
We stappen om 9 u. 's morgens op de fiets om ons allereerst naar het station van Figeac te begeven. Stond Paul vorige keer als wandelaar op de bewijsfoto, dan deze keer in volle fietsornaat. We gaan de hele dag de vallei volgen die het riviertje de Célé heeft uitgesleten in de kalksteenplateaus van de Causse de Quercy. Al is het weer matigjes, de lente doet volop zijn intrede in deze brede en lieflijke vallei tussen hoge kalkrotsen: de koekoek roept en overal zijn er bloesems en vrolijke gele sleutelbloemen.
In het dorpje Corn warmen we even op bij een koffie. Toeval of niet, vandaag, op 2 april, is het hier juist de dag van de "réouverture".
We passeren een gehucht met de vrolijke heiligennaam Sainte-Eulalie, daarna zal de heilige Sulpice volgen. In Espagnac stoppen we aan de oude priorij, vlak bij de brug over de Célé, verder in Marcilhac aan een kleine abdij, grotendeels een ruïne, maar weer mooi aan de rivier.
In de chambre d'hotes waar we geboekt hebben, is het ook al "ouverture": we zijn de allereerste gasten. De uit Frans-Vlaanderen hier naartoe gekomen meneer en mevrouw Ryckelynck tonen ons vol trots hun hele schitterend verbouwde huis.
Beter konden we onze tocht vanuit Figeac niet openen.
Klaar voor het zevende traject: van Figeac (departement Lot) tot aan de uitlopers van de Pyreneeën
In de lente beginnen de vogels weer te zingen en Compostela te roepen. Over enkele dagen zetten we onze tocht weer verder, deze keer kronkelend langs gehuchten, dorpen en wegen van Occitanië, soms op de klassieke Compostelaweg, soms er een beetje naast... Het doel is de weg!
We stappen deze keer weer de fiets op, want het vertrouwen in Marina haar voeten is nog maar matigjes. We wilden nu eigenlijk tot Saint-Jean-Pied-de-Port gaan, aan de Spaanse grens. Maar daar blijkt geen trein te komen waarop we met de fiets terug kunnen, dus voorzien we de tocht niet verder dan waar we voor het laatst een spoorweg kruisen. Dat is in Orthez, niet ver van Pau. Enkele honderden kilometers, met ons langzame reizen zijn we dan een tiental dagen onderweg.
Op zondag 2 april vertrekken we weer precies waar we gestopt waren: aan het station van Figeac. Vanaf dan verschijnt weer dagelijks een verslagje. Het kaartje hierbij toont wat we al stapten (blauw) en fietsten (rood). Het traject Figeac Orthez (zwarte punt)staat al in het rood. Hopelijk niet voorbarig!
We liepen voor het eerst midden oktober, in een periode die, zeker in het zuiden, nog net geen herfst is. Dat bleek een goede periode, zeker voor het drukst belopen deel van de Franse Compostelawegen, nl. het stuk van Le Puy tot Conques. Je ziet geregeld andere stappers, maar van de overbevolking die we in juni zagen, is in oktober geen sprake meer. Een nadeel is dan weer dat niet alleen verblijven, maar ook voedingswarenwinkels en zelfs bakkers als de grote drukte voorbij is de deuren sluiten. Jammer, want het leven-gevende effect van de chemin dat het Franse platteland zo hard nodig heeft blijkt dus gedeeltelijk een seizoensverschijnsel: eens het herfst wordt, zitten de dorpsbewoners na het half jaar mét opnieuw een half jaar zonder bakker. We hoorden daar soms begrijpelijke boosheid over. Anderzijds begrijpen we wel dat table dhôte-aanbieders voor de lage maaltijdprijzen die gebruikelijk zijn alleen kunnen werken als er veel overnachters tegelijk zijn. Men vertelde ons zelfs dat een aantal mensen dat in het zomerhalfjaar in het pelgrimstoerisme werkt voor het winterhalfjaar in de skioorden van de Alpen of de Pyreneeën gaat werken.
We merkten in het meest bewandelde gedeelte wat pelgrims-moeheid van de kant van de bevolking, soms terecht: er verdwijnt al eens een afstandswijzertjes naar Compostela, het touw om het klokje te luiden in een afgelegen kapel werd gepikt, Buiten de drukste trajecten valt die houding plots weg en ontmoet je de gewone Franse hartelijkheid aan de lopende band. Nu we de hele tijd echte Compostelaweg bewandelden, ontmoetten we ook, en niet toevallig, mensen die ongelooflijk goedmenend zijn: de dame in Saint-Roch die van haar positieve gelovige levenshouding getuigde en het aan ons overliet of we voor de koffie iets in het busje gooiden, onze gastheer in Decazeville, die zich er wel dertig keer van verzekerde dat we niets te kort kwamen en maar al te goed wist dat hij aan 12 EUR voor hapje plus fles wijn plus brood plus voorgerecht plus tussengerecht plus hoofdgerecht plus kaas plus nagerecht plus koffie (alles even verzorgd en lekker) niets overhield, onze gastheer en gastvrouw in Montredon die Compostelagangers als vrienden ontvangen en ongevraagd 35 km aflegden om het etuitje van onze smartphone, dat hun zoontje langs de weg was gaan zoeken, naar ons volgende verblijf te brengen. Even goed kwamen we de meest nijdige man tegen die we in ons hele leven gehoord hebben. Ontmoetingen op een Compostelatocht...
We hadden weer 13 wandeldagen voorzien, maar moesten het wegens voetproblemen bij 10 houden. We legden 174 km af (en rustten onderweg in Conques). In totaal zijn we nu 1533 km ver. Daarvan hebben we 661 km gestapt en 872 km gefietst. Daarmee zijn we zeker over de helft van ons parcours naar Compostela, al weten we nog niet helemaal hoe dat er verder zal uitzien.
In het voorjaar trekken we weer verder, fietsend of eventueel stappend. De wat vlakkere zuidwesthoek van Frankrijk ligt voor ons. De blog ligt weer voor een hele tijd stil.
Wil je graag op de hoogte gebracht worden wanneer de blog weer in werking gaat en gebeurde dat tot nu toe niet?
Laat dan gewoon even je e-mailadres weten. Dat kan via "reacties" hier.
Ook "uitschrijven" kan op die manier.
Hier volgen nog wat foto's van mooie plekken of wat bijzondere momenten van de eerste zeven dagen:
* van de 1ste (van dit traject) / 48ste (in het totaal) reisdag: een sprookjespaddenstoel in Bigose en een typische paaltjesafspanning van de Aubrac
* van de 2de / 49ste reisdag: een Aubrac-koe op haar fotogeniekst
* van de 3de / 50ste reisdag: een landschapsbeeld van het hoogste deel van de Aubrac
* van de 4de / 51ste reisdag: een wijsheid langs de weg en schitterende bloempluizen
* van de 5de / 52ste reisdag: de aartsengel Michaël in de romaanse chapelle haute in Saint-Pierre-de-Bessuéjouls
* van de 6de / 53ste reisdag: een holle eik langs de weg
* van de 7de / 54ste reisdag: een kenmerkend beeld van het leeggelopen platteland: postkantoor te koop!
Gastheer Frédéric geeft hulp: hij haalt ijs voor Marina haar pijnlijke voet, een ontstekingsremmende zalf krijgen we na gebruik cadeau. Door het Centraal Massief zijn we nu heen. Hier zijn we nog op 400 m, tot aan de Pyreneeën wordt het nergens meer hoger.
Al is dit hier reeds de regio Midi-Pyrénées, de bewoners van de streek spreken van "Midi moins le quart": zuidelijk wel, maar soms meer koelte dan je zou verwachten. We vertrekken ook met ochtendnevel. Na 2 uur komen we aan een interessante romaanse Maria Magdalenakapel, 8 km later in Saint-Félix aan een Sint-Radegondakapel met een al even mooi romaans timpaan dat Adam en Eva toont, appel en slang incluis.
Het is nu middag en de zon is sterk genoeg om de nevel te verdringen, ook boven de vertes. Al is het weer zomers en lopen we soms over heerlijke pastorale weggetjes, het asfalt overheerst. Na Saint-Jean-Mirabel lopen we zelfs 2 km aan de rand van een, weliswaar rustige, "route nationale". Bij Marina doet elke stap met haar rechtervoet pijn. We schieten slechter en slechter op.
Een lange tekst langs de weg moedigt ons aan om Spanje er ook nog maar bij te nemen: "Avec les Basques tu vas chanter. Tu boiras de la Rioja." Maar wij zetten een punt achter dit traject in Figeac, de stad van de geniale Jacques Francois Champollion. Met Figeac eindigt ook een deeltje van onze "topo-guide". We stoppen dus aan het einde van deze 57ste reisdag samen met ons boekje. Er is hier ook een spoorwegstation, zodat we hier goed kunnen hernemen.
Dat doen we, als alles niet tegenzit, in de lente, waarschijnlijk met de fiets. Het wijntje zal nog even eentje van de Midi blijven. 's Avonds na het fietsen wel te verstaan.
We zetten vandaag 28 999 stappen, goed voor 18,5 km.
Bij het vertrek uit Moissac stoppen we even bij de Pont Napoléon over de Tarn. Van daaruit is er voor fietsers een stukje "voie verte" dat ons over het jaagpad van het oude Canal de la Garonne voert. We komen langs een aantal sluizen, terwijl we even links van ons ook de Tarn zien liggen, wat later de Garonne em nog wat later het Canal de Golfech. Het is gemakkelijk trappen, maar na zo een 15 km moeten we echt wel naar het zuiden draaien of we zouden nog in Bordeaux uitkomen. Een brug brengt ons tegelijk over het mooie oude en het er kaal uitziende nieuwe kanaal, wat verder steken we de Garonne over. Het is altijd een stap, weer zo een belangrijke rivier passeren.
