Zoek het verband tussen volgende namen? De winnaar, ttz. de eerste die op deze blog het goede antwoord geeft, wint een duvel in café De Pomp in Hove, aangeboden door Paul en Bea. "St. George - Tusker - Kilimandjaro - Serengeti - Kuche Kuche - Laurentina - 2 M of M+M - Castle" Hint : het heeft iets met Africa te maken.
Ons laatste land vermoedelijk. We rijden dit onmetelijke land binnen via Komatispoort (kom is eten poort, zoals ik het later noem) Van zodra je de grens oversteekt verdwijnt zwart africa. Alles is hier geordend. De wegen geasfalteerd , europees geschilderd en afgewerkt. Geen woeste natuur maar plantages. De overgang is zeer groot en het africagevoel verdwijnt. Toch is het land prachtig van natuur en landschappen. Een kilometer voorbij de grens doen we ons bijzonder te goed aan al het lekkers dat in de eerste van de 1000 supermarkten te grabbelen ligt. Groenten, fruit, melkprodukten, vlees is hier niet alleen in overvloed maar ook zeer goedkoop. Bea schat het vlees op een derde van bij ons. Dit wordt dan wel een eetfestijn. Maar eerst naar onze eerste bestemming in het noorden, ten westen van het Krugerpark, Sabie vlak bij de 'Blyderivierpoort, een fantastisch streek met canyons en bergen. Daar logeren we bij jonge zuid-afrikanen die een Backpacking lodge uitbaten. Zeer gezellig en we voelen ons beiden 30 jaar jonger terug. We tracteren ons hier ook op ons eerst echt luxerestaurant met alles erop en eraan.
Vandaaruit trekken we voort naar het zuiden via Swasiland richting Hluhluwe-NP. Hier logeren we in Bushland. Het bezoek aan dit park is de moeite. We blijven maar neushoorns zien gans de dag. Indrukwekkend toch wel deze dieren, die Bea en ik de voorbije jaren in Africa slechts zelden hebben gezien. Terug verder naar St. Lucia aan de kust waar ook het Ismangulisa Wetland NP is. Prachtige plaats aan de zee. We worden hier zelfs getracteerd door franse Marokkanen. We camperen drie nachten en het is echt genieten van de hippo's en de krokodillen. Ook is de opgaande maan hier opmerkelijk, vanuit de zee verlicht ze gans de zee en de kreek . Een echte aanrader. We vervolgen de weg richting de befaamde Dakensbergen die we in het zuiden bij de Sani Pas (grens Lesotho) bezoeken. Een korte trekking daar doet ons fysiek goed en de atmosfeer hier is ok. Van daaruit naar het centrum van Zuid-Afrika om door te reizen richting zuiden. Door de Geat Karoo passeren we Middelburg en met een overdonderende zonsondergang bereiken we met lege tanks Graaf Reinett. Zuid-Afrika is van natuur toch wel een topper.
Hier eindigt onze reis. We krijgen echt wel zware pech. Het chassis van de Jeep komt los, en verder rijden wordt levensgevaarlijk De herstellingen zullen minstens één maand duren, dus voor ons te lang. We beslissen de Jeep hier te laten herstellen , terug naar huis te vliegen, en in het najaar terug te komen om onze africareis af te maken. Spijtig maar helaas. Er is geen andere uitweg. Via Port Elisabeth boeken we onze tickets naar huis . Na 5 maanden is er voorlopig een einde aan gekomen.
De naam alleen al sprak tot onze verbeelding. Zodra de grens gepasseerd met Malawi richting Tète werden we door de Politie aangehouden voor overdreven snelheid. Ons werd verteld dat de openbare macht daar vrij corrupt is en boetes uitschrijft om hun maandinkomen wat te spijzen. We reden 64 klm in plaats van 60 klm. Na hevige dicussies heeft Bea zich er toch kunnen uitpraten en zijn we zonder boete , als de beste vrienden, kunnen doorrijden. We zijn verwittigd en sindsdien hebben we ons altijd aan de snelheidsbeperkingen gehouden, wat moeilijk was. Tijdens ons reis door Mozambique zagen we ontelbare controles gezien. Het landschap om en rond Tete was indrukwekkend, vergezichten en bergen gans de weg . De mensen lopen en fietsen langs de hoofdwegen. Enkel deze hoofdwegen zijn in asfalt. De rest is niet om over naar huis te schrijven. Tète is een stad in opkomst, groot en druk. Blijkbaar zijn daar in de omgeving mijnen ontdekt en iedereen komt zijn graantje meepikken. We steken de indrukwekkende Zambesi rivier over , die al een breedte heeft van makkelijk 500 meter. Voor elke brug , van iet of war kaliber moet je betalen. Niet veel maar toch. Eens Tete voorbij reden we richting Chimoyo waar we in de omgeving een Campsite vonden in een privépark, gelegen aan een schitterend meer, uitgebaat wordt door een blanke Zimbabwees (???) Een uitgelezen plek om even op adem te komen na een rit van om en bij de 600 klm. Hier aten we ons eerste deftig stuk vlees.
Het slechte weer van de voorbije dagen en weken lijkt over en van zodra we richting kust rijden door het centrum van het land krijgen we nog her en der kleine onweders , maar niet zoals voordien. De ritten zijn lang maar dit land is ook onmetelijk uitgestrekt. Via de hoofdweg bereiken we het blijkbaar zeer bekende Vilanculos aan de Indische Oceaan, een paradijs voor Zuid Afrikanen op vacantie. Het dorp op zich stelt niet veel voor , typisch afrikaans, dus druk en onverzorgd, maar de kusten zijn idyllisch mooi. Witte stranden en mooie eilanden. We logeren in een 5 sterren camping, Blue Water Lodge met zwembad en alles. Hier blijven we enkele dagen. We maken daar ook een snorkeldag met Dhow (plaatselijke zeilboot) naar het eiland Baraguena. Bea is overdonderd door de schoonheid en de maagdelijkheid van dit eiland. Een plek om te blijven wonen. De plaatselijke vissers tonen ons hoe zij reeds meer dan 2000 jaar hun vis vangen. Hun primitieve stijl van vissen is schrijnend en het resultaat van een dag visvangst met meer dan 20 mensen erbarmelijk. Het was een prachtige dag en voldaan zeilden we terug naar ons hotel aan de overkant. Na dit mooie verblijf trokken we verder richting zuiden en zijn we in Inhamane gestopt om een bezoekje te brengen. Dit stadje is misschien met Isla de Mosambique het enige dat de mooite is om te bezoeken. Er zijn enkele oude Portugese koloniale gebouwen te zien en een mooie kleine dijk met steiger; Pittoresk en aangenaam en we besluiten hier een nacht te blijven en ons te tracteren in het lokale restaurant. We logeren in een Guest House. Na ontbijt op de dijk rijden we verder zuidwaarts naar Changane, waar we op zoek zijn naar Paradise Lodge, ergens tegen het strand in de hoge duinen. Het zweet kwam weer op mijn voorhoofd als we in een zandweg vastreden, maar met hulp van enkele Zuid Afrikanen en de bandendruk op 0,8 br gezet te hebben zijn we zonder verdere problemen kunnen voortrijden naar de Lodge. Prachtige plaats in de zeer hoge duinen met vanaf het restaurant annex bar een geweldig uitzicht. Hier ontmoeten we Fred en Hettie, twee uitzonderlijk vriendelijke gepensioneerde zuid-afrikanen die ons uitnodigen bij hen te logeren en te braaien voor enkele dagen, een uitnodiging die we graag aannemen. Hun domein ligt eveneens verscholen achter de duinenrij en met hen hebben we een onvergetelijke tijd doorgebracht. Een duinenrit op de hoogste top met auto, een snorkeltocht in de zee tussen het rif , het al gestoffeerd met de nodige pinten bier, want Fred stond op en ging slapen met een pint in zijn hand. Het afscheid was weeral zwaar .... deze twee mensen met hun honden zullen we nooit vergeten.
Van hieruit besluiten we naar Zuid Africa te rijden. Maputo en omgeving laten we voor wat het waard is en via een mogelijks laatste gravelroute bereiken we de grens met Zuid Afrika aan de grenspost Komatipoort. Het is 15 maart en we hebben nog meer dan één maand om dit land te bezoeken.
Mozambique doet zijn reputatie eer aan wat betreft de kust en haar stranden. Een der mooiste ooit gezien, maar eens het binnenland in een echt derdewereld land met alles erop en eraan. Als het regent is de helft van dit land onbereikbaar en zeker het noorden, dat we daarom spijtig genoeg niet hebben kunnen bezoeken. De mensen zijn afrikaans zoals in de vorige landen met vriendelijke maar vragende gezichten. Het is toch ontstellend dat in al deze afrikaanse landen de mensen steeds maar geld vragen en ze altijd , toch de meesten, op hun luie gat zitten te niksen.
Overdonderend...donderend, groen Malawi 'The Warm Hart of Africa'
Zoals gemeld hebben wij onze reisroute enigszins door het slechte weer aangepast en zijn we Malawi doorgereden om zo naar Mozambique te gaan. De grensovergang verliep zeer vlot. We vroegen nog aan de politie aan de grens of alles OK was voor de Jeep en dat bleek zo te zijn. Toch 5 klm voorbij de grens werden we aangehouden en moesten we alle papieren tonen en kregen we toch een boete voor de 2 witte reflectorstrips vooraan. Praten en discussieren hielp niet. Dus betalen en zo snel mogelijk twee strips gaan kopen ergens ten velde. We volgden het meer via een mooie asfaltbaan en bereikten Chitimbe Campsite bij Linvingstonia. Daar werden we zeer goed onthaald door de uitbaters, Ed en Carmen, twee nederlanders die hier een overlandcampsite openhouden. We kozen een mooie shelter met zicht op zee en beschermd tegen de mogelijke regens, die we tijdens deze reis vaak zouden meemaken. Altijd was er wel ergens een bliksemschicht te zien, was het niet boven de zee, dan wel in de bergen en steeds mochten we ervan lusten. 's Nachts brak er meestal een overdonderend onweer los met permanente bliksems en zware donderslagen, waardoor onze nachtrust vaak werd verstoord. Tijdens de dag genoten we van mooie opklaringen en ongeloofelijke kleuren van de verschillende lichteffecten voor en na de onweders. Tropische onweders hadden we nog nooit meegemaakt en het is iets om respect voor te krijgen. Ogenblikkelijk stroomt het water in beken de hellingen af en vaak moeten we onze tent verplaatsen. s Morgens zoeken naar weggespoelde bekers en/of andere spullen die we lieten slenteren.
Dan richting Chinteche via Mzuzu, een provinciehoofdplaats in het centrum. Daar kochten we van alles in, vooral Muzuzu koffie die we elke ochtend klaarmaakten. Via een mooie bergweg en via rubberplantages bereikten we Chinteche waar we logeerden in Mikuzi Lodge. Een mooie kleine baai waar een koppel jonge Zuide Afrikanen de uitbating runnen. Daar werd ook voor de vierde maal de beschermingsplaat van de benzinetank vastgelast.
De lucht bleef zwaar en de onweders knalden rustig door. Onze tent blijkt niet echt waterproof te zijn. Na mikuzi richting Dedza , een grensstad met Mozambique. We overnachten in een Potterie Camp en mochten onder een afdak slapen deze maal. De rit was overigens prachtig door de uitlopers van de Rift Valley, die we eigenlijk constant hebben gevolgd vanaf Ethiopia. Het Malawimeer is het laatste grote meer van deze Valley. Daarna de grens over naar Mozambique
Malawi was kort maar zeer krachtig, vooral wegens de immense onweders; De bevolking is vriendelijk en niet opdringerig zoals in de vorige landen. De wegen die we volgden waren OK.
De kleuren van de luchten en het groene landschap, vaak gecombineerd, hebben ons echt gefascineerd. We hopen alleen dat in Mozambique het weer wat droger wordt, want de nattigheid is vaak storend vooral in de tent.
Tanzania bereikten we via de kust. De grensovergang verliep tot onze grote verbazing zeer vlot. Alle papierwerk en dergelijke was op een uurtje geflikt. Eenmaal aangekomen reden we richting Dar Es Salaam. De bedoeling is uiteindelijk onze nieuwe visa-kaart op te halen in de Belgische Ambassade en ons visum voor Mozambique aan te vragen. We reden eerst over een rotslechte gravelweg (in reparatie) via Tanga naar Pagani en logeerden in Penonini Beach, een mooie site vlak aan het strand met prachtige mangrovewouden, een sprookjesachtig kader (dixit Bea). Ook onze vrienden de duitsers, gerd en Monica, waarmee we samen de Turkana route doorworstelden, zagen we hier. Door de gedeelde ervaring hebben we met hen een speciale band.
We reden door het Saadani NP, langs typische afrikaanse dorpjes over mooie rode gravelwegen. Het Saadanie NP is het enige park aan de kust van Tanzania , maar dieren zijn hier zelden te zien. De wegen hier zijn uiteindelijk nog niet je dat. Via Bagamoyo (vertaald uit het Swahili : ik heb mijn hart verloren) , een stadje dat duidelijk zijn glorie heeft verloren , en dat destijds de uitvalshaven was voor het vervoer van slaven naar India en de Arabische landen, vervolgden we onze weg.
In Dar hadden we tegenslag. In de Belgische Ambassade is een verkeerde kaart toegekomen en diende een nieuwe besteld (terug 5 dagen wachten) en voor het visum van Mozambique moesten we 5 werkdagen wachten. We vinden een gezellige vakantieoord , Kipepeo beach, in Kigamboni aan de Indische oceaan. Dit is een echt hemels plekje aan de Indische Oceaan waar veel overlanders terecht komen die Dar Es Salaam willen bezoeken en van waaruit je naar Zanzibar kunt oversteken. De manager daar profiteert duidelijk van het komen en gaan der overlanders in grote trucks. Eenmaal alle paperassen geregeld beslisten we het Ruaha NP te bezoeken in het centrum van Tanzania. Alles verliep goed tot de koppeling van de Jeep het begaf. We hebben ons moeten laten depanneren en zijn dan terug naar Salaam gegaan , terug naar af. Met een taxi naar Kipepeo. Twee dagen later was het euvel hersteld en zetten we onze reis verder richting Iringa en Ruaha NP. Een hoofdweg met asfalt, dus kilometers konden wel worden afgelegd. .Iringa, een provinciehoofdstad, werd destijds duidelijk door Europeanen, duitsers meer bepaald, gefrekwenteerd, tijdens hun koloniale beztting tot de WO I. Het heeft enkele heel westers uitziende gebouwen en de sfeer hier is ook duidelijk aangenamer dan in een grootstad. We bezochten Neema Craft, d.i. een atelier voor gehandicapten, meestal doofstommen, waar men allerlei lokale kunstspullen vervaardigd, zoals stoffen, ringen, kleedjes, enz..., en dit volgens ieders eigen kunnen. Het centrum wordt gerund door twee engelse dames en lijkt ons een zeer goed inititiatief dat werkt. Ook hebben ze daar zeer goede cappuccino, een verademing na een zo lange tijd . Het weer verandert hier wel. We zitten hier op een hoogte van 1600 meter en de eerste zware stortregens hebben ons bereikt. Van Iringa uit zijn we naar het Ruaha NP gereden, een slechte gravelweg van 110 klm maar de bestemming is echt de moeite waard. Het Ruaha NP is uitzonderlijk mooi met enorme oude Baobab's. Weinig toeristen en veel dieren. Deze tijd van het jaar, februari, is het volledig groen en dit maakt het voor ons zo speciaal, omdat we nog nooit een wildpark bezochten in de regentijd. Alleen de katachtigen konden we niet spotten doch hoorden ze des te beter 'snachts rond onze banda brullen, zo dichtbij dat we niet meer buiten durfden te komen.We gamedriveden 2 volle dagen door het volledige centrum van het park. We werden omsingeld door een kudde olifanten, wat de adrenaline zeer hoog deed stijgen, maar na enkele indrukwekkende aanvalspogingen van de master Elephant , zijn we kunnen wegrijden, zonder echt gevaar te lopen. Deze dieren zijn toch wel echt imposant, telkens weer. Je ziet ze overal en elke keer ben je onder de indruk, ofwel zijn ze grijs, ofwel zijn ze rood gekleurd door het zand, ofwel zilverblinkend van het water. De weg Iringa Dar es Salaam doorkruist het Mikumi NP. Ook hier zien we weer het ganse pallet wilde dieren met on top een grote kudde buffels in en rond een waterplas. Na een lange dagreis hebben we in Dar nog een file omdat de ring door een plotse regenbui blank staat. Ondertussen hebben we de kaap van 12000 klm overschreden en ik denk dat we op het einde toch wel meer dan de geschatte 20 duizend zullen passeren. Maar tot nog toe doet de jeep het goed met hier en daar kleine akkefieten die ter plaatse op een eigenste afrikaanse manier worden hersteld. Polle polle is hier echt geen loos begrip.
Na een korte rust rijden we richting Mozambique , die we volgens plan via de Union Bridge bij Negomano, een kleine 500 klm verder, willen bereiken. De zware stortregens doen ons besluiten de route te wijzigen en via Malawi Mozambique te bereiken. Een goed besluit blijkt achteraf als we horen dat in noord Mozambique tijdens slecht weer de wegen onberijdbaar zijn. ViaMasasi, Njomoro, Njombé, Songea en Mbeya bereikten we dee grens van Malawi. Ook deze tocht verliep niet vlekkeloos. 400 klm slechte gravel en we kwamen moeizaam vooruit en kregen ook nog een stortbui over ons dak waardoor zelf de jeep van de weg slipte . We werden verplicht in een dorp te overnachten. We mohten in een soort loods of 'gevangenis' (we hebben het nooit begrepen) overnachten, maar moesten wel betalen achteraf. Wat ze wel kenden was 'money' en ' give me food' terwijl we zelf maar een paar boterhammen hadden en zelf in problemen zaten. Deze vaststelling is sinds Ethiopia steeds opgevallen. Van zodra een blanke langskomt gaan de handen open en verwachten ze eten en geld, alhoeweln deze landen uitpulpen van fruit en groenten. De lekkerste mango's, annannassen, tomaten vallen uit de lucht.
Na deze avontuurlijke tussenstop zijn we eindelijk op asfalt geraakt, een echte verademing voor ons maar ook voor de jeep, en voor de grens hebben we nog een lasherstelling moeten laten uitvoeren in Tukuyu, waar we logeerden in Bongo Camp, een kleine NGO campsite uitgebaat door lokale toffe jongens. Deze hebben ons ook geholpen de wagen in een kleine loodsgarage te laten herstellen. Deze ervaring deed mijn sympathie ten overstaan van de mensen hier terug stijgen. Zo zijn we dan eindelijk op 23 februari in Malawi aangekomen om zo verder door te gaan naar Mozambique en Zuid Afrika.
Besluiten : Tanzania is in deze periode heel groen , met prachtige parken, mooie kusten, maar ook vele bergen en bebosd gebied. Enkelde hoofdassen zijn geasfalteerd. De andere wegen slecht onderhouden en vaak zeer moeilijk berijdbaar, vooral met regens.
De mensen missen onderwijs , zeker de jeugd. Hun talenkennis is laag buiten de toeristische gebieden en de communicatie is dan ook vaak moeilijk en verwarrend. Misverstanden aan de lopende band.
Aan de kust en in de grote parken is het duur, of toch gelijk aan ons westen, daarbuiten goedkoop, behoudens de fuel, die om en rond de euro ligt.
Eten is er voldoende maar zeer eenzijdig en variatie kent men hier niet. Het vlees is niet te eten.
Na de zware maar prachtige Turkana - route in het noorden zijn we Maralal gepasseerd. Hier zijn de eerste Samburu krijgers te zien en hebben we min of meer de bewoonde wereld terug gevonden. Averij aan de wagen zal zoals reeds geschreven in Nairobi worden hersteld. Via een prachtige gravel weg zijn de in de Rift Valley aanbeland, die Oost Africa door midden snijdt van Noord Ethiopie tot zuid Zambia en die voortdurend wordt bevloeid door prachtige meren, Baringo, Bogoria, Naivasha en zo vele anderen. Onze eerste ontmoeting na weken met asfalt -wegen hebben we daar ook teruggevonden. Zalig rijden dan. We kampeerden in Roberts Camp aan de oevers van het mooie Baringo Lake. Hier hebben we de kaap van 10.000 klm overschreden en iets verderop zijn we de evenaar overgestoken. In Roberts Camp werden we beloond door een pracht aan allerhande vogels. Hier werden we ook alleen 's nachts gewekt door het gegrom en gegraas van rondlopende nijlpaarden, gelukkig deze maal niet rond onze tent. Elke avond komen die aan land om te grazen. Na vaarwel gezegd te hebben aan Baringo rijden we naar Naivasha Lake en het kleine Olaiden Lake, waar duizenden flamingo's het meer bedekten. Hier ontmoeten we ook de eerste echte safari-dieren. We ver- blijven in Fishermans Camp daar en van daaruit rijden we naar Nairobi of zoals men het tegenwoordig zegt Nairobbery. Hier logeren we in Jungle Junction , een overlanderscentrum waar we verschillende companen terug ontmoetten. In Nairobi werden we ook drie dagen verwend ten huize Sato, een Japanse familie , vrienden van Bea. Daar wordt ook de Toyota volledig nagezien en waar nodig ververst. Het nieuwe roofrack wordt hier ook gemonteerd. Het drukke Nairobi verlaten we richting kust en Kilimandjaro. Deze alleenstaande berg van 6000 m. was spijtig genoeg niet te zien, enkel de contouren ervan, want hij is steeds bedekt door wolken. De weg ernaartoe is wel mooi en de moeite. Na een rustgevende overnachting in een Sikh tempel (Makundi), met zeer gastvrije mensen, rijden we richting Tsavo national Park, het grootste park in Kenya. We maakten daar een 24 uren durende gamedrive in Tsavo East en hebben daar alle mogelijke dieren gezien, met uitzondering van de neushoorn en cheetah. Toch een aangename ervaring. Olifanten waren er met duizenden. We besluiten hierna onszelf wat rust te gunnen en rijden richting Mombassa; We vonden een klein paradijs aan Tiwi Beach, iets ten zuiden van Mombassa, in Twiga Lodge. Daar hebben we 5 dagen verbleven en genoten van zon, zee ... en rust. Geen toeristen ook niet. Hierna richting Tanzania waar we de grens oversteken, zonder enig probleem op 24 januari . Kanya was een bijzonder interessant en aangenaam land, zelf voor de tweede maal dat we het bezoeken. Het ruige noorden en het toeristische centrum en de kust contrasteren sterk met elkaar, maar de mensen zijn minder opdringerig dan in Abessinie en zijn overlanders gewend met hun eigen specifieke grillen. Minpunt zijn de Nationale Parken, die zeer duur zijn, en vooral als je met een buitenlandse wagen bent. Voor de rest in Kanya best betaalbaar. Tot Tanzania onze volgende stop.
Vooreerst iedereen bedankt voor de nieuwjaarswensen. We zitten nu in Nairobi bij kennissen van Bea, Jeroen en Rio, bij wie we enkele dagen mogen logeren en die internet hebben. Dus een vervolg van ons verslag. In Khartoum hebben wij op de Nijl nog een zeilregatta gehouden en ik (Paul) ben gezonken. Maar ik heb gezwommen in de Nijl. Nadien zijn we naar het ooster gereden richting Ethiopia. Een lange maar goede weg. Eens de grens van Ethiopia verandert alles. Veel mensen en vee op straat en je moet echt uitkijken dat je daar niemand omver rijdt. Een prachtig stukje weg door bergen en dalen richting Gondar, waar we in het Noorden in het Simien gebergte een trekking van enkele dagen hebben gehouden. Ongelooflijk mooi. Nadien via het Tana meer naar het zuiden naar de Omo vallei. Hier vind je de echte stammen en tribes die zo eigen zijn aan Ethiopie. Met een gids hebben we een 6 daagse rit gemaakt. Zeer intens en vermoeiend maar zeer interessant. Spijtig dat de mensen hier altijd maar met handen open staan en geld vragen. Dit is vermoeiend op den duur en uiteindelijk zijn we na veel omzwervingen naar de grens van Kenya geraakt. Van daaruit hebben we met een koppel Duitsers de Turkana route gemaakt. Een zesdaagse tocht over rotsen, rotsen, lavastenen en stijle hellingen. Den Jeep was fantastisch. Wat die allemaal kan. Meer dan wij. Het Turkana meer is prachtig maar ruw en vrijwel totaal onbewoond, behoudens het Turkana volk. Het dakrek van den Jeep heeft het ondertussen begeven en zullen we in Nairobi vervangen. Na de Turkana route zijn we via Maralal de Rift Valley doorgereden richting Nairobi, waar we nu zijn. µ Tot nu toe alles goed. Bea is in haar nopjes en ik ben vaak moe. Het is zwaarder dan ik dacht. Na Nairobi gaan we richting Mombassa aan de kust waar we in Tiwi beacht enkele dagen gaan rusten vooraleer richting Tanzania te rijden. De kaap van 10.000 klm is overschreden. Onderhoud van de wagen is geboden en wordr eerstdaags uitgevoerd. Zo tot binnenkort tot nieuw internet.
Hallo, we zijn nu in Sudan. De overtocht Aswan - Wadi Halfa is een belevenis op zich, maar op deze blog niet te beschrijven. In Sudan hebben we de Nijl gevolgd naar het zuiden. Prachtige woestijnlandschappen, mooie oude sites, zoals Meroe, Naga, enz... echt de moeite. We hebben al vele malen in de woestijn gekampeerd. Eindeloze sterrenhemels en geluidloze rust. Nu zitten we in Khartoum. Den Jeep doet het zeer goed voorlopig en we hebben er alle vertrouwen in. Vandaag 9 december gaan we de formaliteiten voor de visas regelen in de Ethiopische ambassade. In de gedachte dat alles op één dag zou zijn geregeld blijkt dat we 3 dagen moeten wachten, aangezien het morgen zondag is in Sudan en zaterdag een vrije dag. Dit kon toch niet zijn. We hebben de chief attachey gesproken en hebben na lang aandringen gedaan gekregen dat onze Visa deze namiddag 3 uur konden worden opgehaald. Ondertussen zijn we naar de Nederlandse Ambassade gegaan (er is geen Belgische in Sudan) om een eigendomsattest te vragen van onze Jeep. Dit attest heeft de douane nodig aan de grens met Ethiopia. Zonder dit attest geen toegang en de Belgische Ambassade in Addis kan ons dit blijkbaar niet bezorgen. Raar maar waar. Alles is uiteindelijk na een dag rondrijden goedgekomen en nu rusten we uit aan de Nijl in de Blue Nile Camping plaats.
De overtocht Italie - Alexandria verliep zeer vlot. Een aanrader voor Overlanders. De administratie in Egypte voor de wagen was een kalvarieberg. Zelfs een nieuw blusapparaat dient te worden aangeschaft. De woestijntochten zijn achter de rug en waren fantastisch. Siwa is een oase omringd met enorme zoutmeren - adembenemend. De White Dessert een sprookje bij volle maan. Tot nu toe reeds 2500 km afgereden, waarvan een aanzienlijk gedeelte 4 x4 in het zand. Benzine kost hier 0.17 euro. We tanken liever dan te eten. We zijn nu in Luxor. Bedankt allemaal voor jullie reacties, maar veel internet is hier niet. Tot later Vandaag 26 november zitten we in Assouan en prepareren onze overtocht naar Sudan. Het is zeer heet .
Hallo We zijn er klaar voor. Maandag 8 november as. vertrekken Bea en ik voor 6 maanden voor een Overland trip door Oost Africa. De landen die we willen aandoen zjn de volgende : Egypte - Sudan - Ethiopîe - Kenya - Tanzania - Mozambique - Zuid Africa - Namibia - Cape own. In de mate van het mogelijke houden we jullie op de hoogte.
Na de zware maar prachtige Turkana - route in het noorden zijn we Maralal gepasseerd. Hier zijn de eerste Samburu krijgers te zien en hebben we min of meer de bewoonde wereld terug gevonden. Averij aan de wagen zal zoals reeds geschreven in Nairobi worden hersteld. Via een prachtige gravel weg zijn de in de Rift Valley aanbeland, die Oost Africa door midden snijdt van Noord Ethiopie tot zuid Zambia en die voortdurend wordt bevloeid door prachtige meren, Baringo, Bogoria, Naivasha en zo vele anderen. Onze eerste ontmoeting na weken met asfalt -wegen hebben we daar ook teruggevonden. Zalig rijden dan. We kampeerden in Roberts Camp aan de oevers van het mooie Baringo Lake. Hier hebben we de kaap van 10.000 klm overschreden en iets verderop zijn we de evenaar overgestoken. In Roberts Camp werden we beloond door een pracht aan allerhande vogels. Hier werden we ook alleen 's nachts gewekt door het gegrom en gegraas van rondlopende nijlpaarden, gelukkig deze maal niet rond onze tent. Elke avond komen die aan land om te grazen. Na vaarwel gezegd te hebben aan Baringo rijden we naar Naivasha Lake en het kleine Olaiden Lake, waar duizenden flamingo's het meer bedekten. Hier ontmoeten we ook de eerste echte safari-dieren. We ver- blijven in Fishermans Camp daar en van daaruit rijden we naar Nairobi of zoals men het tegenwoordig zegt Nairobbery. Hier logeren we in Jungle Junction , een overlanderscentrum waar we verschillende companen terug ontmoetten. In Nairobi werden we ook drie dagen verwend ten huize Sato, een Japanse familie , vrienden van Bea. Daar wordt ook de Toyota volledig nagezien en waar nodig ververst. Het nieuwe roofrack wordt hier ook gemonteerd. Het drukke Nairobi verlaten we richting kust en Kilimandjaro. Deze alleenstaande berg van 6000 m. was spijtig genoeg niet te zien, enkel de contouren ervan, want hij is steeds bedekt door wolken. De weg ernaartoe is wel mooi en de moeite. Na een rustgevende overnachting in een Sikh tempel (Makundi), met zeer gastvrije mensen, rijden we richting Tsavo national Park, het grootste park in Kenya. We maakten daar een 24 uren durende gamedrive in Tsavo East en hebben daar alle mogelijke dieren gezien, met uitzondering van de neushoorn en cheetah. Toch een aangename ervaring. Olifanten waren er met duizenden. We besluiten hierna onszelf wat rust te gunnen en rijden richting Mombassa; We vonden een klein paradijs aan Tiwi Beach, iets ten zuiden van Mombassa, in Twiga Lodge. Daar hebben we 5 dagen verbleven en genoten van zon, zee ... en rust. Geen toeristen ook niet. Hierna richting Tanzania waar we de grens oversteken, zonder enig probleem op 24 januari . 
Vooreerst iedereen bedankt voor de nieuwjaarswensen. We zitten nu in Nairobi bij kennissen van Bea, Jeroen en Rio, bij wie we enkele dagen mogen logeren en die internet hebben. Dus een vervolg van ons verslag.
Hallo
