Vandaag reed ik precies dezelfde route als gisteren, maar dan in omgekeerde richting. Toen ik Kings Canyon NP binnenkwam was er nog geen vuiltje aan de lucht. Spreekwoordelijk dan, want er hing een enorme smoglucht tot op ongeveer 1.800 m hoogte. Ik begon met een kleine trail: "Big Stub Trail". De naam verwijst vermoedelijk naar de talrijke sequoia stronken die hier te zien zijn. Dat is een overblijfsel van de kapperiode van eind jaren 1800. Preventief tegen de bosbrand, is de "Mark Twain" tronk netjes ingepakt in aluminium papier. De "Sawed Tree" vertoont zaag- en kapsporen, maar staat nog netjes overeind. Was de boom te taai? De zaag bot? We zullen het nooit te weten komen! Een boomhakker (lumberjack) van die tijd, was wellicht zijn tijd vooruit, want ergens werden 2 nieuwe bomen aangeplant. Die zijn dus inmiddels 150 jaar oud en al serieuze kleppers. Even later volgt slechter nieuws. De plannen om een gedeelte van Kings Canyon NP te heropenen worden teruggeschroefd. Naar het schijnt zou het vuur 's nachts toch weer wat aangewakkerd zijn. Jammer! Voor wie bijgelovig is; het zou het bezoek aan mijn 13de NP geweest zijn ... Naarmate ik weer daal, stijgt de temperatuur. In Fresno wordt een nieuw hoogtepunt bereikt: 41° C. Toch is dat met een relatieve vochtigheid van 25% best draaglijk, zolang je maar geen inspanning doet. Morgenvroeg wordt de valies gemaakt. Daarna keer ik terug naar Los Angeles. Eerst ga ik nog enkele vrienden opzoeken, daarna de auto inleveren en om 4u30 moet ik op Los Angeles International Airport zijn. Geen tijd om te slapen dus. Maar de nachtrust zal sowieso verstoort zijn. De volgende en meteen ook laatste blog zal vanuit België zijn.
Iets na 7u vertrokken in Fresno bestemming Sequoia NP. Enkele km voor de "Ash Mountain Entrance" liep er een jonge beer het straat over. Gelukkig hield ik mij aan de snelheidsbeperking, zodat ik tijdig kon afremmen, maar voor een foto kwam ik alweer te laat. De naam van het park is veelzeggend; het aantal sequoia's is hier niet te tellen. Vooraleer aan de reuzenbomen te komen, moet er wel flink geklommen worden. Onderweg stop ik even aan het Giant Forest Museum. Ik leer er onder andere dat het woud van de "reuzen", af en toe een bosbrand nodig heeft. Het is namelijk zo dat een volwassen sequoia jaarlijks tussen de 300.000 en 400.000 zaadjes (via "cones", lijkt op dennenappels) aflevert. Die gaan bijna allemaal verloren, tenzij bij een brand, dan komen de zaadjes vrij. Doordat de andere planten er omheen verdwenen zijn, krijgen ze een kans om te kiemen en te groeien. Bij het verlaten van het museum en op weg naar de dikste boom van het park, zie ik een berejong zwalpend aan de kant van de straat. Ik stop en deze keer lukt het mij wel om enkele foto's te maken. Een ranger heeft het in de mot en komt toegesneld om het dier het bos in te jagen. Ze willen zo veel mogelijk het contact met mensen vermijden: "Keep wildlife wild!" De meest volumineuze boom heeft een naam: General Sherman. Hij heeft een stamomtrek van 31 meter, weegt bijna 1.400 ton en zijn ouderdom wordt geschat op 2.200 jaar. Als je 22 volwassen olifanten boven mekaar zou stapelen, dan heb je ongeveer de hoogte van deze boom. Een sequoia is bestand tegen een brand. Na enkele jaren groeien de littekens er weer uit. Na een paar korte trails, rij ik weer verder naar het noorden. Ik passeer de grens met Kings Canyon NP. Daar staan enkele mensen te luisteren naar een paar "Firefighters". Er is een panoramisch zicht en je ziet een smoglucht hangen. Deze smog zie je ook nog in Fresno (120 km ver). Het bericht dat ik op internet las, wordt bevestigd; morgen gaat een stukje van Kings Canyon NP weer open. Beide parken hebben slechts toegangen langs de westkant. Aan de oostelijke kant worden ze op natuurlijke wijze afgesloten door het Sierra gebergte. Sowieso ligt het grootste gedeelte boven de 2.000 m grens, vandaar dat de temperatuur hier draaglijk was. 2015 is ook een belangrijk jaar voor Kings Canyon NP (75 jaar oud) en Sequoia NP (125 jaar oud). Onderweg naar Fresno stijgt de buitentemperatuur tot 39° C. Omdat er geen zuchtje wind is, blijft het ook 's avonds laat nog erg zwoel.
Voor de vierde dag op rij bezoek ik Yosemite. Ik sluit af met een toch wel pittige wandeling. Ik parkeer aan het oostelijk eind van Yosemite Valley en ga van daar te voet naar de Vernal Fall. Dit is wel nog een actieve waterval. Op het eind gaat het steil omhoog via trappen. Omdat ik tamelijk vroeg vertrokken ben, is het nog tamelijk rustig. Ik besluit nog iets hoger te gaan, om dan via een alternatieve weg af te dalen. Dat bleek een heel goede beslissing: de steile trappen werden vermeden en de massa mensen die naar boven klauterden ook. Profiel van de "Vernal Fall Trail": 300m stijging (+ 250m voor de variant langs Clark Point), 13km, 4 1/2 uur. Na de wandeling rij ik door naar Fresno: mijn laatste verblijfplaats van deze reis. Morgen bezoek ik de mammoetbomen in Sequoia NP. Ten slotte nog goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws is dat Kings Canyon NP maandag (gedeeltelijk) zou heropenen. Just in Time! Het slechte nieuws is de ontdekking van enkele verdachte transacties tussen de verrichtingen van mijn kredietkaart. Al deze transacties gebeurden in Dallas (Texas), terwijl ik daar nooit geweest ben. Klaarblijkelijk werden de gegevens van mijn kredietkaart ergens onderschept (internet, hotel of restaurant). Uiteraard onmiddellijk kaart laten blokkeren en Visa op de hoogte gebracht. Gelukkig beschik ik nog over een 2de kaart en wat cash.
Een rustige dag met weinig nieuws. Een vlakke wandeling in Yosemite Valley gemaakt. Onderweg een korte trail naar de waterval, dat was eventjes klimmen. De waterval blijkt de 5de grootste ter wereld te zijn. In dit seizoen (einde zomer), staat ze echter kurkdroog. Ook het water van de Merced rivier stroomt niet meer. Hier en daar heb je wel water. De meest tot de verbeelding sprekende rotsen van de vallei zijn wel El Capitan en Half Dome. Beiden lijken op een brok graniet. Halfweg de 19de eeuw kwamen zich hier de eerste blanken vestigen. Van dat dorpje blijft enkel het kerkje nog over. En dan nog: het werd verplaatst naar de rand van de vallei. Daar staat het in niemands weg. Yosemite NP mag dit jaar 125 kaarsjes uitblazen. Het was in 1890 het 3de NP van de USA. Het was even zoeken naar het adres van mijn volgende overnachting in El Portal. Deze keer slaap ik in een soort tent-cabine. Als ik toekwam omstreeks 17u, was het binnen niet uit te houden. Buiten was het nog steeds 30°C. Maar het plezante aan een tent is dat het 's avonds snel afkoeld. Uiteraard is er geen WIFI, zodat deze blog pas morgen op het net kan geplaatst worden. Omdat ik hier zeer dicht bij Yosemite NP ben, is het plan om morgen nog een laatste maal naar het park te gaan. De laatste drie nachten zal ik dan in Fresno doorbrengen. Dit stadje ligt op ongeveer een goed uur rijden van Sequoia NP. Oh ja, bijna vergeten; vandaag ben ik over de 5.000 afgelegde miles (8.000 km) gegaan.
Met 80 Miles rijden voor de boeg vertrok ik deze morgen iets na 7u30, ontbijt (zoals zo vaak) in de auto. Omstreeks 9u45 parkeerde ik de wagen op parking "White Wolf". Tijdens de voorbereiding van mijn rugzak, hoorde ik plots tok-tok. Enkele seconden later terug tok-tok. Bij een 3de keer was ik toch nieuwsgierig waar dat geluid vandaan kwam. Ik stapte uit en kreeg bijna een dennenappel op mijn appel. Ik keek omhoog en bespeurde een stoute eekhoorn die zich amuseerde met dennenappels uit de boom te laten vallen. Nadat ik de auto enkele meters verder geparkeerd had, was het gedaan met de pret. De Lukens Lake trail welke ik uitgekozen had, staat beschreven als 5,4 miles (9 km) en is uit de categorie "moderate". Ik vertrek op 2.400 m hoogte en het is behoorlijk fris. Onderweg kruis ik het pad van een beer; ongeveer 80m voor mij. Ik zie hem, maar hij/zij ziet mij ook. Na enkele jump-stappen verdwijnt de beer in het niets. Ik blijf nog even wachten, neem mijn fototoestel en ga verder, maar geen beer meer te zien. Het enige waar ik 100% zeker van ben, is dat de beer geen broek aan had. Hoe ik dat zo zeker weet? Wel de achtergelaten sporen wezen in die richting Aan het meer gekomen, besluit ik nog wat verder te gaan. Dat bleek een goede beslissing, want even later springt een (vrouwelijk) hert over het pad. Het dier staat even later stokstijf stil, zodat ik met mijn telelens een paar prachtige foto's kan maken. Na een tijdje besluit ik terug te keren. Het is intussen al namiddag, meer wandelaars en dus geen dieren meer. Twain Hare blijkt een skidorp te zijn. De winter is hier het hoogseizoen. Omdat ik geen alternatief vind, ga ik terug eten in hetzelfde restaurant van gisterenavond. Net zoals gisteren ontdek ik hier een nieuwigheid: zalm met pesto. Ik neem er een flesje witte huiswijn van Napa Valley bij. Zalig, wat spijtig dat dit niet binnen thuisbereik ligt. Omdat ik te voet ben, merk ik de prachtige sterrenhemel: duizenden sterren en een maantje in EK flonkeren.
Vandaag terug naar de natuur. De verplaatsing viel wat langer uit dan gerekend. Dat komt omdat Yosemite NP een heel stuk hoger ligt. De wegen zijn dan ook smaller en vooral bochtiger. Het is ook de eerste keer dat ik geconfronteerd wordt met de Californische bosbranden. In dit park valt het nogal mee. Er zijn een paar kleine brandhaarden, maar ze liggen allen ver van waar de gewone toerist komt. Eén gebied is alvast gesloten: Mariposa Grove. Niet om reden van brand, maar wel om wegwerkzaamheden. Dat is een spijtige zaak, want ik had gepland om precies langs daar vrijdag verder te rijden. Yosemite heeft zijn deel van de bosbranden al gehad. Aan de sporen te zien, schat ik hooguit 2 jaar geleden. Hoe dan ook, de allerhoogste alarmfase ("Very High") is van kracht. Branden worden hier niet echt geblust. Trouwens, in het hele gebied heerst er waterschaarste. Overal zie je borden en affiches waarop bijna gesmeekt wordt om spaarzaam met het water om te gaan. In feite wordt een brand "onder controle" gehouden. De mannen die de brand bestrijden, worden ook geen brandweermannen maar "firefighters" genoemd. Ze gaan vooral preventief te werk. Hier en daar komt er een kettingzaag aan te pas om het vuur de doorgang te beletten. De mannen (of vrouwen) zijn bijzonder goed opgeleid en ondanks dat gebeuren er toch af en toe ongelukken. In Kings Canyon NP is de zaak ernstiger. Het park is momenteel gesloten. De brand is er al aan de gang van 31 juli! Ik probeer het op te volgen via een speciale site: http://inciweb.nwcg.gov/incident/4456/ De komende 2 nachten ben ik gelogeerd ver van de branden vandaan: Twain Harte. Het dorpje lijkt wel het hol van Pluto. De meeste huizen zijn van hout en het geheel doet wat denken aan het Zwarte Woud. Om 20u30 is hier alles gesloten en pikkedonker. Morgen plan ik enkele wandelingen in het park.
Vanmorgen met de BART terug naar San Franciso Downtown. BART staat voor "Bay Area Rapid Transit" en is een soort trein/metro. Ik stap af in "Powell Street Station", omdat dit het vertrekpunt is van de "Cable Car", het trammetje dat door de "Streets of San Francisco" giert en uiteraard voorrang heeft op alle andere vervoer. Als je weet dat SF op meer dan 50 heuvels werd gebouwd (*), dan is dit "Really Fun" en "Amazing". We dwarsen de Chinatown wijk. Het eindpunt van de Powell - Mason lijn ligt aan Fisherman's Wharf. Een stukje te voet en net op tijd om de 1ste klant te worden van de City Tour van Gray Line. De bus brengt je naar alle bezienswaardigheden van de stad. Gelukkig schijnt het zonnetje, zodat ik op het open bovendek kan plaatsnemen. Ik krijg een herkansing om de GG Bridge te foto- graferen. Het is geen sinecure om vanuit een rijdende bus toch kwalitatief goede foto's te nemen, maar gelukkig vertraagd de bus af en toe. Intussen krijgen we deskundige uitleg van een gids met een niet te verbergen Spaans accent. SF lijkt wel de wereld in 't klein: Chinatown, Japantown, Russian Hill, Dutch Windmill, huizen in Victoriaanse en Italiaanse stijl en uiteraard hier en daar doorspekt met sporen van de vroegere Spaanse en Mexicaanse overheersing. In San Francisco West krijgen we een straat te zien die nog zo goed als authentiek dateert uit de hippietijd (Flower Power, jaren '60): huizen met kleurrijke gevels. Naar het schijnt zou Jimi Hendrix hier een optrekje gehad hebben. Mij doet het denken aan de hit "San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)" van de in 2012 overleden Scott MacKenzie. Door de busluidspreker klinkt het verleidelijke "I Left My Heart in San Francisco". Deze song werd door meer dan 30 zangers vertolkt. De bekendste waren wellicht Frank Sinatra, Peggy en Brenda Lee. Na de bustrip maak ik een uitgebreide wandeling langsheen "Union Square", "Chinatown", "Jackson Square" en het "Financial District". Eén van de torens hier zou gebruikt zijn in scenes van de film "The Towering Inferno" (1974). Ik sluit af met een lekkere en welverdiende Guinness in een Ierse Pub in O'Farrell Street. Onderweg kan ik het melodietje "What a Wonderfull World", dat ik vandaag op diverse plaatsen en in diverse uitvoeringen door straatmuzikanten te horen kreeg niet uit mijn hoofd zetten. En zo zal ik wellicht zalig in slaap vallen ...
A happy man.
(*) Liever: herbouwd, want in 1906 vond er een verwoestende aardbeving, die de stad zo goed als geheel met de grond gelijk maakte, plaats.
Deze morgen had het weer een lelijke bocht genomen: wind, bewolkt en een koudegevoel (nog ruim 18°C). Later overdag zouden daar nog enkele regendruppels bijkomen. Je begrijpt dat mijn foto's van de Golden Gate Bridge in San Francisco dus niet de wereldpers zullen halen. Eenmaal de beroemde brug over toog ik naar Fisherman's Wharf. Dat is het havengebied van SF. Ik doolde er wat rond, nam hier en daar wat foto's en verzamelde wat informatie voor morgen. Op Pier 39 zag ik een bende zeeleeuwen op een aantal pontons, wat verderop een groepje pelikanen. Op diezelfde pier heb je ook allerlei winkeltjes, een paardenmolen en een artiest die geheel geketend, wou bewijzen dat hij eigenhandig vrij kon komen (cf. Joe Alcatraz op de Gentse Feesten). Ik stuitte er op een poster "101 Places to see before you die". Uit nieuwsgierigheid heb ik eens geteld hoeveel van die plaatsen ik daadwerkelijk bezocht heb. Dat zijn er 16, waarvan niet geheel toevallig 5 tijdens deze reis. Nog 85 te gaan dus, hoewel ik betwijfel of er ooit iemand het hele lijstje heeft afgewerkt; nr 101 is namelijk een maanbezoek San Francisco ligt aan een immense baai, die rechtstreeks aansluit op de Pacific (= Stille) Ocean. In de baai zie je enkele eilanden: Angels Island en het meer bekende Alcatraz, waar in lang vervlogen tijden maffialeider Al Capone gevangen gezeten heeft. De gevangenis werd in 1963 gesloten, maar vandaag is het nog mogelijk om er met de boot een bezoek aan te brengen. Na de middag verliet ik het havengebied. Het ging nu dwars door het "Financial District" van SF. Niet één Brusselse Financiëntoren, maar links één, rechts één, er bovenop één, overal hoge torengebouwen. Bij al dat torengeweld verloor mijn GPS er zowaar het noorden bij. Geen paniek, de weg naar "Bay Bridge" en "East" stond heel goed aangegeven, zodat ik probleemloos aan de overkant van de baai geraakte. Oakland bevind zich aan het oosten van de baai. Dit wordt mijn basis voor de komende twee nachten.
Gisteravond nog even door Reno gelopen. Reno is naar eigen zeggen "The biggest little city in the world". Reno is een gokstad, maar dan veel kleiner dan Las Vegas. Op een uurtje ben je er door gelopen. Wist je dat de uitvinder van de Levis'jeans zijn leven doorgebracht heeft in Reno? Kleermaker Jacob Davis kwam in 1871 op het idee om de blauwe broek te versterken met koperen rivetten en zo werd de echte Levis'jeans geboren. Samen met zijn business partner Levi Strauss verkreeg hij een patent. Vanochtend reed ik eerst door naar Napa Valley. Dat ligt ten noorden van San Francisco en staat bekend om het verbouwen van wijn. Er heerst een mediterraans klimaat en je vindt er behalve wijnstokken ook olijfbomen, oleanders, limoenstruiken, granaat- appelstruiken, cactussen, enz terug. Je zou denken dat de lokale druivensoort Zinfandel hier overheerst, maar dat is niet zo. Ze komt na Cabernet Sauvignon, Chardonnay en Merlot pas op de 4de plaats. Doordat er hier zich bijzonder veel europeanen (Duitsers, Fransen, Italianen, ...) gevestigd hebben, vinden we ook nog andere soorten terug als Riesling (D), Pinot Noir (F), Syrah (F) en Sangiovese (I). Alhoewel de overgrote meerderheid familiebedrijven zijn, wordt de wijn hier met de meest moderne middelen verbouwd. Het is nu volop "Harvest" (oogst), maar de zondagse rust wordt gerespecteerd en dus zag ik niemand aan het werk. 90% van de Amerikaanse wijnproductie is voor rekening van de Californische staat. Slechts 4% daarvan komt van Napa Valley. Nog te vermelden is dat er door de vallei een treintje rijdt, waarop je wijn kan degusteren, een aangepaste maaltijd kan eten en kan genieten van het landschap. Money makes not happy, but it helps ... Dacht je dat Amerikanen niet beseffen dat ze slechte chauffeurs zijn, bekijk dan maar eens aandachtig de foto's bij deze blog
Gisterenavond nog eens Aziatisch kunnen eten. Bij het binnenkomen betaalt men een vaste prijs (10,50 $). Hiervoor kies je uit een buffet, stijl "All you can eat", ook (fris)drank à volonté. Aan het tafeltje voor mij had een jong koppeltje een eigen variant van die formule: "All you can take". Natuurlijk hadden deze jongeren Vietnam niet meegemaakt. Enfin, de varkens zullen er wel bij gevaren hebben. Vanuit Los Angeles bekeken was Yellowstone het verst verwijderde punt. Precies vandaag gaan de laatste tien dagen van mijn reis in. Tijd om terug westwaarts te keren. In één ruk ging het vandaag van Pocatello naar Reno (Nevada), afgelegde afstand: 920km. Omdat het altijd Highway was en gebruik makende van de cruise-control, ging dat erg vlot. Bovendien passeerde ik een tijdzone, waardoor ik er een uur bovenop kreeg. Dat was lekker meegenomen. Sommigen vragen zich af hoe ik dat toch doe in die vreemde steden. Dat is zeer eenvoudig. Neem een wit blad papier en teken er 2 lijnen op die mekaar loodrecht kruisen in het midden. Teken evenwijdige horizontale lijnen die precies 1cm van mekaar verwijderd zijn. Trek vervolgens evenwijdige verticale lijnen, eveneens op één 1cm. Als je het goed gedaan hebt heb je nu een dambordmotief. De middelste horizontale lijn geef je als naam "Main Street", de middelste verticale lijn wordt "Center Road". De lijn onmiddelijk onder "Main Street" krijgt de naam "100 South", die daar onder "200 South", enz. De lijn onmiddelijk boven "Main Street", krijgt de naam "100 North", die daar boven "200 North", enz. De lijn rechts van "Center Road", noem je "100 East", de volgende "200 East", enz. en tenslotte de lijn links van "Center Road": "100 West", "200 West", enz. Voilà, je hebt nu een plan van een doorsnee Amerikaanse stad. Hoe kleiner de nummers van de straten op een kruispunt, des te dichter ben je bij het centrum. Stel dat je het noorden kwijt bent en je op zoek bent naar een bepaald gebouw, dan krijg je bvb. te horen "3th block at your left hand side, sir". Dat is dus tussen 2de en 3de straat links. Als iemand "een blokje omloopt", dan weet hij dus precies waar hij aan begint
 "Laughing"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
