Het is donderdag. Hier in Vancouver vind je de ene sushi bar na de andere. Daarom hebben we beslist om deze middag de Japanse tour op te gaan. Thuis hebben we eerst gekeken welke sushi bars zoal aanbevolen worden. In Robsonstreet zou er een zeer goede zijn met menu's aan democratische prijzen. We zijn nogal laat vertrokken. Omstreeks 14.00 uur waren we in het restaurant. Blijkbaar blijft alles hier doorlopend open, want we waren niet de enigen die laat kwamen eten.. Naast allerlei aparte gerechtjes kon je ook kiezen uit combo's. Die combo's waren zo samengesteld zodat je vanalles wat kon proeven. Ik koos voor de combo met o.a. rauwe vis, diverse soorten sushi's, tempura van groenten en garnalen. Het was allemaal heel lekker maar van de rauwe vis lustte ik enkel de stukjes zalm. De sushi's waren ook heel lekker mmm... Voldaan zijn we dan maar weer eens de winkelstraten ingetrokken. Toch eigenaardig dat een mens daar niet genoeg van krijgt. Alsof de winkels alle dagen iets nieuws in huis halen. Bij de Hudson Bay Company (zeer grote winkel à la Innovation) hebben we een kijkje genomen bij de olympische winterspelen collectie. Ze hebben echt alles. Sweaters, trainingen, polo's, badjassen, te veel om op te noemen. En wat dacht je ? Ja sommige onder ons konden toch nog één en ander gebruiken. Tegen goed 17.00 uur waren we thuis. We moesten ons vlug nog wat opfrissen want vanavond stond er een portie Shakespeare op het menu. Valérie had reeds een hele tijd terug voor kaarten gezorgd. Om onze benen wat te strekken zijn we te voet gegaan. Eigenlijk was het niet zo ver van onze deur. We moesten naar het strand en dan langs het water kwamen we aan de tenten waar de voorstelling zou plaatsvinden. In het totaal worden 4 diverse stukken van Shakespeare opgevoerd. De opvoeringen worden meerdere keren gebracht want de tenten staan er tot in augustus opgesteld. Weer viel ons die gedisiplineerde Canadese mentaliteit op. Nadat we onze tickets afgehaald hadden aan de balie moesten we naar een tafeltje lopen om onze naam op te schrijven. Dit diende om op onze stoel te hangen. Met onze naamkaartjes moesten we dan in de rij gaan staan. Eens de poort open ging iedereen op een rustige manier en netjes in de rij naar binnen. In de tent waar de voorstelling plaatsvindt mocht je dan je naam op je stoel bevestigen. Nu waren we vrij om iets te gaan drinken of eten in de andere tent. Je kon ook je eigen picknick of drank meebrengen. In Canada doen ze daar echt niet moeilijk over. Ook aan de bar hadden zich 2 rijen gevormd en iedereen schoof heel braafjes aan tot het aan hem was. We bestelden 7 biertjes. De vriendelijke dame zei ons dat we onze pintjes mochten meenemen naar binnen. Toen vroeg ze of we tijdens de pauze ook iets zouden drinken. Ja, je kent ons hé, natuurlijk zouden wij tijdens de pauze ook nog een pintje drinken. Wel, dan konden wij onze bestelling nu al doorgeven en betalen. Tijdens de pauze zouden onze pintjes klaarstaan en moesten we geen file meer doen. En effectief, tijdens de pauze stonden onze bekers klaar. Ja, hier zijn de plastieke bekers ook ingeburgerd. Ik was eerst bang, dat ik het saai zou vinden omdat Shakespeare nu niet direct een auteur is die ik lees, maar ik moet zeggen dat ik heb genoten. Ik heb me echt geamuseerd. Amai, chappeau voor de acteurs. Het was hilarisch gewoon. Dit was ontspanning van de bovenste plank. De inhoud van het stuk kort samengevat : Er staat Egeon executie te wachten als hij geen duizend mark kan betalen. Hij vertelt zijn triest verhaal. In zijn jeugd trouwde hij en krijgt een tweeling. Dezelfde dag baarde een arme vrouw eveneens een tweeling, en hij kocht deze als slaafjes voor zijn zoons. Vlak daarna maakte de familie een zeereis, maar werd overvallen door een storm. Egeon hield zichzelf samen met een zoon en een slaaf vast aan de mast, terwijl zijn vrouw gered werd met een boot. Hij heeft zijn vrouw nooit meer gezien. Beide tweelingen leven echter nog, en komen elkaar bij toeval weer tegen, wat een enorme verwarring schept. Het stuk speelt zich af in de jaren 1500 maar werd doorspekt door hedendaagse humor. Enkele voorbeeldjes : Indien ze zeiden : "ja, dit is shakespeare" dan speelde er een modern muziekje en begonnen ze allemaal te dansen. Op een gegeven moment komt er een monnik op. Hij draagt een klein kruis bij zich en zet het aan zijn oor alsof hij aan het gsm'en is. Ik kan alle maar zeggen, indien je het stuk kan gaan bekijken, moet je dit zeker doen. Vooral het sappige Engels uit die tijd is gewoon meesterlijk. Morgen gaan we naar Grouse mountain, het skigebied van Vancouver zelf.
Het is donderdag. Hier in Vancouver vind je de ene sushi bar na de andere. Daarom hebben we beslist om deze middag de Japanse tour op te gaan. Thuis hebben we eerst gekeken welke sushi bars zoal aanbevolen worden. In Robsonstreet zou er een zeer goede zijn met menu's aan democratische prijzen. We zijn nogal laat vertrokken. Omstreeks 14.00 uur waren we in het restaurant. Blijkbaar blijft alles hier doorlopend open, want we waren niet de enigen die laat kwamen eten.. Naast allerlei aparte gerechtjes kon je ook kiezen uit combo's. Die combo's waren zo samengesteld zodat je vanalles wat kon proeven. Ik koos voor de combo met o.a. rauwe vis, diverse soorten sushi's, tempura van groenten en garnalen. Het was allemaal heel lekker maar van de rauwe vis lustte ik enkel de stukjes zalm. De sushi's waren ook heel lekker mmm... Voldaan zijn we dan maar weer eens de winkelstraten ingetrokken. Toch eigenaardig dat een mens daar niet genoeg van krijgt. Alsof de winkels alle dagen iets nieuws in huis halen. Bij de Hudson Bay Company (zeer grote winkel à la Innovation) hebben we een kijkje genomen bij de olympische winterspelen collectie. Ze hebben echt alles. Sweaters, trainingen, polo's, badjassen, te veel om op te noemen. En wat dacht je ? Ja sommige onder ons konden toch nog één en ander gebruiken. Tegen goed 17.00 uur waren we thuis. We moesten ons vlug nog wat opfrissen want vanavond stond er een portie Shakespeare op het menu. Valérie had reeds een hele tijd terug voor kaarten gezorgd. Om onze benen wat te strekken zijn we te voet gegaan. Eigenlijk was het niet zo ver van onze deur. We moesten naar het strand en dan langs het water kwamen we aan de tenten waar de voorstelling zou plaatsvinden. In het totaal worden 4 diverse stukken van Shakespeare opgevoerd. De opvoeringen worden meerdere keren gebracht want de tenten staan er tot in augustus opgesteld. Weer viel ons die gedisiplineerde Canadese mentaliteit op. Nadat we onze tickets afgehaald hadden aan de balie moesten we naar een tafeltje lopen om onze naam op te schrijven. Dit diende om op onze stoel te hangen. Met onze naamkaartjes moesten we dan in de rij gaan staan. Eens de poort open ging iedereen op een rustige manier en netjes in de rij naar binnen. In de tent waar de voorstelling plaatsvindt mocht je dan je naam op je stoel bevestigen. Nu waren we vrij om iets te gaan drinken of eten in de andere tent. Je kon ook je eigen picknick of drank meebrengen. In Canada doen ze daar echt niet moeilijk over. Ook aan de bar hadden zich 2 rijen gevormd en iedereen schoof heel braafjes aan tot het aan hem was. We bestelden 7 biertjes. De vriendelijke dame zei ons dat we onze pintjes mochten meenemen naar binnen. Toen vroeg ze of we tijdens de pauze ook iets zouden drinken. Ja, je kent ons hé, natuurlijk zouden wij tijdens de pauze ook nog een pintje drinken. Wel, dan konden wij onze bestelling nu al doorgeven en betalen. Tijdens de pauze zouden onze pintjes klaarstaan en moesten we geen file meer doen. En effectief, tijdens de pauze stonden onze bekers klaar. Ja, hier zijn de plastieke bekers ook ingeburgerd. Ik was eerst bang, dat ik het saai zou vinden omdat Shakespeare nu niet direct een auteur is die ik lees, maar ik moet zeggen dat ik heb genoten. Ik heb me echt geamuseerd. Amai, chappeau voor de acteurs. Het was hilarisch gewoon. Dit was ontspanning van de bovenste plank. De inhoud van het stuk kort samengevat : Er staat Egeon executie te wachten als hij geen duizend mark kan betalen. Hij vertelt zijn triest verhaal. In zijn jeugd trouwde hij en krijgt een tweeling. Dezelfde dag baarde een arme vrouw eveneens een tweeling, en hij kocht deze als slaafjes voor zijn zoons. Vlak daarna maakte de familie een zeereis, maar werd overvallen door een storm. Egeon hield zichzelf samen met een zoon en een slaaf vast aan de mast, terwijl zijn vrouw gered werd met een boot. Hij heeft zijn vrouw nooit meer gezien. Beide tweelingen leven echter nog, en komen elkaar bij toeval weer tegen, wat een enorme verwarring schept. Het stuk speelt zich af in de jaren 1500 maar werd doorspekt door hedendaagse humor. Enkele voorbeeldjes : Indien ze zeiden : "ja, dit is shakespeare" dan speelde er een modern muziekje en begonnen ze allemaal te dansen. Op een gegeven moment komt er een monnik op. Hij draagt een klein kruis bij zich en zet het aan zijn oor alsof hij aan het gsm'en is. Ik kan alleen maar zeggen, indien je het stuk kan gaan bekijken, moet je dit zeker doen. Vooral het sappige Engels uit die tijd is gewoon meesterlijk. Morgen gaan we naar Grouse mountain, het skigebied van Vancouver zelf.
Seattle, here we come! We waren al vroeg weg, allez vroeg, 8.15 uur is hier volgens onze levensstijl tamelijk vroeg. We moesten ongeveer 230 km rijden. We hadden zo een 3 uurtjes highway voor de boeg. Dat was zonder de grensovergang gerekend. Ik dacht wel dat we een strenge identiteitscontrole zouden krijgen, maar dat het zo streng zou zijn ... Aan de grens moesten we stoppen aan zo een huisje waar een douanier in zit, je kan het vergelijken met de payage in Frankrijk. We hadden onze paspoorten verzameld en afgegeven. Na enkele vragen zoals, van waar zijn jullie en hoe lang blijven jullie hier, werden onze paspoorten met een elektronisch toestel gescand. We kregen onze paspoorten niet terug en moesten onze auto parkeren aan de zijkant van het administratieve gebouw. Daar moesten we naar binnen. Iedereen moet daar parkeren hoor. Dit was echt niets uitzonderlijks. We kregen op de parking een formuliertje dat we binnen moesten afgeven. Onze GSM moesten we in de auto laten en de contactsleutels afgeven. Binnen was het al vlug onze beurt. Ook deze douanier stelde allerlei vragen en vroeg wat we in Seattle kwamen doen. We zeiden dat we een bezoekje brachten voor 1 dag. Enfin, die mens geloofde ons toch. Hij vroeg of we een visum hadden. Natuurlijk hadden wij een visum. Elk van ons had thuis op de PC zo een ESTA-formulier/visum ingevuld. Die man zei dat het heel goed was dat we dat gedaan hadden, maar dat was niet genoeg. Hier moesten we opnieuw, eigenlijk identiek hetzelfde, een kaart invullen en dit zou dan ons geldige visum zijn. Allez, iedereen kreeg een stylo en ergens op een hoekje van een balie hebben we onze groene kaart ingevuld. Neen, we waren er nog niet van af. Aan de balie moesten we onze groene kaart afgeven. Het onderste gedeelte werd in ons paspoort geniet. Aan de balie stond een elektronisch vingerafdruktoestel. We moesten onze vingers allemaal laten scannen. Nadien werd nog een foto genomen. Nadat we alle 7 de revue gepasseerd waren kregen we onze paspoorten terug. Oh ja, er werd ons ook nog gevraagd of we fruit mee hadden. Dominique had rap bij de eerste halte aan de douane haar banaan opgegeten omdat er op een bord vermeld stond dat je fruit moest aangeven. We hadden nog een banaan in de auto, maar die mocht mee. Hij vroeg of we appelsienen bij hadden. Die hadden we niet dus alles was OK. Voor onze visum moesten we elk $ 6 betalen. Na, toch wel een uur, konden we onze weg verder zetten. De autosleutel lag op onze voorruit. Eindelijk op Amerikaanse bodem. Het heeft wel iets. Langs de highway heb je grote winkelcentra en zeer grote outlets van merken zoals adidas, Tommy Hilfiger, nike, mexx enz. Te veel om op te noemen. Het zijn bijna dorpjes met centraal een food court. We zijn de highway eventjes afgereden voor een plasstop. Omdat er niet direct een koffiebar in de buurt was, zijn we gestopt mij Mc Donalds. Zij hadden daar ook een koffiebar. Best wel OK. Hier moesten we betalen in Amerikaanse dollar. We hadden die niet bij, dus hebben we alles met de visa/master betaald. Bij aankomst in Seattle zijn we een afslag te ver afgereden en onze GPS raakte maar weer eens het noorden kwijt. We zouden de onderground van Seattle bezoeken. We hebben in een winkeltje de weg gevraagd en na nog een paar keer verkeerd gereden te hebben zijn we dan toch op onze bestemming geraakt. We konden heel kort bij het begin van de toer parkeren en hebben er ook de prijs voor betaald. Voor een dagticket vroegen ze maar liefst $ 22. Ja, als je je weg niet kent, ben je al blij dat je een parking vindt om je auto kwijt te geraken. Het was ondertussen al flink over de middag en we zijn een restaurantje binnen gestapt waar we Creools konden eten. We werden zeer hartelijk verwelkomd door de baas en zijn echtgenote. Hij raadde ons aan om een gemengd bord te nemen met diverse gerechtjes zodat we verschillende dingen konden proeven. Als starter namen we een bordje gefrituurde krokodil, gefrituurde krabpootjes en gevulde champignons met krab. Het was tamelijk pikant, maar lekker. Op ons gemengd bord zouden we naast garnalensoep en krabpasteitjes ook jambalaya krijgen. Jammer genoeg had hij niet meer genoeg voor 6 en kregen we het restje bij onze starters. Ik moet zeggen dat die jambalaya overheerlijk was. Nicole koos voor een bowl shrimp en crab gumbo. Dit is een hele dikke soep ook weer typisch uit Louisiana. Wij hadden ook gumbo maar dan van garnaal alleen. De jambalaya werd vervangen door rijst met red beans. De crabpies (taartjes) waren mini, heel lekker en ook heel zwaar. Voor dessert hebben we nog een stuk notentaart en een stuk broodpudding met whiskysaus genomen. Iedereen heeft maar een klein stukje geproefd, want we hadden echt wel genoeg gegeten. In Amerika krijg je bij je eten water gratis. We hebben naast het water ook een biertje uit Louisiana gedronken. De baas heeft een foto getrokken van ons. Hij krijgt niet alle dagen Belgen over de vloer die komen eten. Na onze maaltijd kregen de dames een ketting van gekleurde kralen. Met de mardi gras parade worden deze in het publiek geworpen. Bij het weggaan kregen we dan nog een creoolse "hug" van de baas. Ons bezoek aan de Seattle underground begon in een mooie gerestaureerde saloon. Een Amerikaanse gids kwam uitleggen wat we zouden te zien krijgen en hoe het allemaal ontstaan is. Amai, dat Amerikaans is ook niet altijd even gemakkelijk te verstaan. Ze maken dan ook nog van die inside jokes. Volgende link vertelt de geschiedenis van de underground : http://www.undergroundtour.com/about/history.html Seattle is eind 1800 afgebrand. De stad had enkel houten huizen. Vandaar dat het vuur zich zo heeft kunnen verspreiden. De stad moest opnieuw opgebouwd worden. Een nieuw gestemde wet verplichtte om gebouwen enkel in steen op te trekken zodat dergelijke ramp in de toekomst zou vermeden worden. Omdat Seattle zeer drassige ondergrond heeft besloot men om de nieuwe stad te bouwen boven het eerste en tweede niveau's van de oude stad. De stad leek op een Belgian (weer het woord Belgisch) waffle. De straten lagen dan wel op het oude niveau maar de trottoirs lagen op het niveau van de nieuwe gebouwen. Om van de ene kant van de straat naar de andere te gaan moest men ladders gebruiken om de stoep op te klimmen. In korte tijd stierven meerdere personen door ongelukken met het op- en afklimmen van de ladders. Op de overlijdensakte werd dan vermeld : "Involuntary suicide". Nogal absurd als je het mij vraagt. Het stadsbestuur heeft dan maar gekozen om de straten dicht te leggen zodat deze gelijk kwamen met de stoepen en zo is de underground onstaan. In de tijd werden deze gangen als winkelruimte gebruikt. Later werden ze dichtgegooid tot een Amerikaan, Bill Speidel, op het idee kwam om deze gangen voor het publiek open te stellen. Niet alle gangen kunnen bezocht worden, maar we hebben er 3 gedaan. Telkens moesten we ook weer bovengronds komen om naar de volgende ondergrondse gang te gaan. De gids kon heel sappig vertellen en met veel van die Amerikaanse moppen. Het was heel interessant allemaal. Na de ondergrond zijn we bovengronds getrokken om de Space needle te bezoeken. Deze toren werd gebouwd in 1962 ter gelegenheid van de expo. Hij is 184m hoog. Met de lift doe je er maar 40 sec over om boven te geraken. Het zicht is adembenemend, heb ik mij laten vertellen, want ik wou er niet op. Ik heb hoogtevrees. In de plaats heb ik een tentoonstelling over Science Fiction films en boeken bezocht. Was interessant, maar nu ook niet om over naar huis te schrijven (en toch doe ik het). Het meest interessantste was de kledij van Captain Kirk en zijn fameuse stoel uit de jaren '60. Ook het schaalmodel van de Enterprise dat gebruikt werd in het feuilleton werd er tentoongesteld. Op de terugweg naar huis, vroegen we ons af of het in Canada even streng zou zijn aan de grens. Maar voor we aan de grens zouden komen, moesten we toch zeker nog een outlet van al die gekende merken doen. En we hadden geluk na een eindje rijden zijn we er één tegengekomen. Er was maar 1 probleempje. Het was al 20.10 uur en de winkels sloten om 21 uur. Al eens geshopt in sneltempo, wij wel dus. Amai, ik kreeg er steken van in mijn milt. Ik wou voor Gregory de sportwinkels doen zoals Adidas en Nike, maar die lagen elk volledig aan de andere kant van elkaar. Ik heb toch een paar dingen gevonden en had nog net de tijd om een koffietje te halen bij Starbucks. Nicole heeft voor de eerste keer het stuur overgenomen van Roger. Het verkeer verliep vlot. Aan de grens ging alles wat vlugger. Ze vroeg of we iets aan te geven hadden zoals drank en alcohol, maar dat hadden we niet. Ons visum heeft ze dan weer uit onze paspoorten gehaald. Zo zouden ze in Amerika weten dat we wel degelijk terug naar Canada gegaan zijn. Na 10 minuutjes konden we onze weg naar huis verder zetten. Nicole heeft ons veilig thuis gebracht. Tot morgen.
Aquariumdag Na een uitgebreid ontbijt zijn we met de auto naar Stanley Park getrokken. Ik moet zeggen dat we steeds meer en meer aan het verkeer en de verkeersregels wennen. Het betalend parkeren is hier ook reeds stevig ingeburgerd. Oh ja, we hebben al een boete voor het parkeren waar we niet mogen. In onze straat mag alleen met een abonnement geparkeerd worden. Ik denk dat het een soort bewonersparkeren is. Blijkbaar is er hier strenge controle want we hadden tamenlijk rap prijs. We moeten $ 50 betalen. Indien we na 18/6 betalen wordt dit $ 100. We zullen het maar braafjes betalen, zelfs als buitenlander, want we hebben een huurauto en de verhuurmaatschappij heeft het creditcard number. Vanaf nu zetten we de wagen dus altijd braafjes terug in de garage. Het aquaurium heeft dezelfde thema's als ons sealife centre, maar toch ziet het er allemaal, ja ik val in herhaling, groter en uitgebreider uit. We zijn gestart bij de tropische afdeling. We hebben er anemonen, vissen, schildpadden, kaaimannen en nog veel meer in alle kleuren en maten gezien. Het is prachtig om naar te kijken. Buiten is er een vlindertuin met ongelofelijk mooie kleurrijke vlinders. Ook papegaaien en enkele andere tropische vogelsoorten zaten op hun stokje. Toch eigenaardige beestjes, die papegaaien. Zo was er één die met zijn rug naar ons gekeerd zat, alsof hij kwaad was op al dat volk dat daar zo ambetant (lees : onnozel) stond te doen. Vanaf je het woord hello zei, zei hij "hello" terug. Zeer grappig! Ik denk dat we daar een dik half uur rondgelopen hebben. We zijn iets gaan eten en wat dacht je, het was "fast food" kost. Geen pintjes, enkel van die grote bekers koffie of frisdranken. Bij ons in de thema- en pretparken in België, is de fast food ook goed ingeburgerd. Klagen doen we zeker niet, het is enkel een vaststelling. Na ons hamburgerke zijn we naar de dolfijnen getrokken. Het zijn toch schitterende dieren. Ongelofelijk dat je ze kunstjes kan leren. Het blijft een attractie voor jong en oud en overal in de wereld, denk ik. Wij hebben sinds kort ons baby olifantje Kaai Mook. Wel hier in Vancouver is de gekte losgeslagen om hun baby beluga of witte dolfijn. Het is 9 dagen oud. Je moet file doen om het te mogen bezoeken. Je mag maar per 25 personen binnen. Indien je praat met elkaar moet je dit stilletjes doen en je mag geen flits voor de camera gebruiken. Er zijn 2 grote vitrines in het aquarium en je krijgt 5 min per vitrine om foto's te nemen. Het is wel een prachtig schouwspel, zo moeder en dochter. Het dolfijntje ziet er nog altijd gerimpeld uit. Naarmate het gevoed wordt door de moeder trekken deze weg. Hoe ouder de beluga, hoe witter die begint te zien. De jongen worden grijs geboren. Vorig jaar werd ook een beluga geboren in het aquarium. Je kan wel denken dat ze hier in Vancouver erg fier zijn, als je weet dat geboortes in gevangenschap zeer weinig voorkomen. Na ons kraambezoek hebben we nog de zeerobben bezocht. Binnen was er dan nog een gedeelte over het zeeleven in Vancouver. Het was 4.00 uur in de namiddag toen we ons bezoek beëindigd hebben. Amai, we hebben er echt wel lang in rondgelopen. We zijn naar huis getrokken want Jill kwam op bezoek. Jill is een vriendin van Valérie. Jill is Schotse en ze hebben elkaar hier in Vancouver leren kennen. Zij verblijft ook voor één jaar in Canada. We hebben er een avond op zijn Belgisch van gemaakt. Eerst geaperitiefd met cava en hapjes en daarna de BBQ aangestoken. Scampi's, wilde zalm en nog wat vers spek stonden op het menu. Nadien wat fruit en chocolade. Jill lustte het allemaal. Het werd een zeer leuke avond. Ze kwam eigenlijk ons huisje bekijken omdat haar ouders in het najaar ook op bezoek komen. Ze is nog op zoek naar logement voor hen. Morgen wordt Seattle day. Spannend!
Vandaag zijn we naar Whistler getrokken. Whistler is het stadje waar de olympische disciplines alpine ski, bobslee en nog een paar, zullen plaatsvinden. Het is een klein stadje dat een beetje doet denken aan de skioorden in Frankrijk, maar dan veel properder. Het is heel mooi. Je ziet dat Canada zich aan het opmaken is voor het grote event in februari. De highway wordt helemaal opgeknapt om de stroom wagens te kunnen verwerken. Door deze werken hadden we in het doorgaan toch wat file. Maar al bij al viel het wel mee. De sport die momenteel beoefend wordt in Whistler is mountainbike, maar dan in de meest letterlijke zin van het woord. Op de berg zie je de aangebrachte schans en pistes. Het ziet er allemaal nogal gevaarlijk uit en is het ook. Na hun avonturen zie je er veel uitgeput en gehavend toekomen. In Whistler zijn er grote shops waar ze die mountainbikes verkopen. Wel, zo een fietsje kost al gauw $ 2.500. Een dure sport als je het mij vraagt. Voor het mountainbiken in de bergen heb je dan nog een skipas nodig. Ik noem het "skipas" omdat de meeste van ons dan weten dat je met deze pas de kabelbanen mag nemen. Er is 1 kabelbaan die speciaal is uitgerust voor de fietsen. Na elke stoel voor 3 personen, komt er een stoel waar 3 fietsen op geplaatst kunnen worden. In plaats van een zitting is het een soort rek dat aan de kabel hangt. Ook wij wilden Whistler van bovenaf eens zien en hebben een dagpas gekocht. Zo een pas kost $ 41,95. Niet goedkoop, maar je krijgt er een adembenemend zicht voor in de plaats. De eerste lift die we namen had vierkante bakjes waar tot 10 personen kunnen plaatsnemen. Ik heb hoogtevrees en ben niet zo gek van kabelbanen, maar het viel mee. Ondanks veel wind, waren de bakjes redelijk stabiel. We moesten 1.500 m naar boven. Is wel een eind moet ik zeggen, maar het landschap is dan weer onbeschrijfelijk. In het tussenstation was een bord aangebracht dat er beren gespot waren op het grasveld voorbij het station. Uiteraard waren we heel nieuwschierig en wij maar zoeken naar de beren, maar helaas geen beer te zien. In Whistler leven ongeveer 60 beren in het wild. Valérie wist ons te vertellen dat april en mei de gevaarlijkste maanden zijn om het pad van een beer te kruisen omdat ze dan uit hun winterslaap komen en veel honger hebben. Er wordt niet gejaagd op beren in Canada. Hoe hoger we kwamen, hoe frisser het werd. Er ligt op de toppen nog altijd een beetje sneeuw. Op de top heb je skischolen, restaurants, bars en shops. Het is er wel gezellig. De 2e kabelbaan die we konden nemen was deze die Whistler mountain met Blackcomb mountain verbindt. Ja, je glijdt dan over de vallei tussen de 2 bergen. De baan is splinternieuw en ging open op 12 december 2008. Het zijn gondels waar tot 30 personen kunnen in plaatsnemen. Deze kabelbaan is uniek in de wereld omdat ze een afstand van 4,4 km overbrugt zonder steunen in het midden, zoals we het gewoon zijn bij andere kabelbanen. En ook de gondels vielen echt mee qua beweging. Er was een lichte deining maar bijna niet voelbaar. Ik ben blij dat ik mijn vrees overwonnen heb en het prachtige landschap heb kunnen bewonderen. Na een drankje en wat foto's zijn we terug naar beneden gegaan. Opnieuw ging onze aandacht uit naar de beren die we misschien op het grasveld zouden zien. En ongelofelijk, maar waar, we hebben 2 beren gezien. Het zijn toch machtige beesten. In onze gondel brak de gekte los, want we wilden toch allemaal een foto van de beren. Mens, mens, wat een zottenkot in die gondel, iedereen sprong van de ene naar de andere kant, onze schrik voor het waggelen van de gondel verdween plotseling. Nadien moesten we er hartelijk om lachen. We hebben nog wat rondgekuierd in het stadje en zijn dan dé winkel tegengekomen met alle soorten souvenirs over de olympische winterspelen zoals kleding, sleutelhangers, tassen, poppetjes en nog veel meer. Jammer of misschien gelukkig, was hij al gesloten. Het was toen al 19 uur en we zijn huiswaarts getrokken. Thuis hebben we nog een lekkere tas tomatensoep met balletjes, gemaakt door Nicole, gegeten met boterhammetjes. Morgen gaan we naar het aquarium in Stanley Park. Je kan het vergelijken met ons sealife centre. A demain!
Zondag hebben we eerst boodschappen gedaan. We zijn naar de Real Canadian Superstore gegaan. Je bent er rap een paar uurtjes zoet. Ook hier is alles zo groot. Mensen die alleenstaand zijn in Canada zullen wel een grote diepvriezer hebben. Eén beefstukje of koteletje heb ik nog niet zien liggen. Ze verkopen verse pizza's die zo groot zijn dat die bij ons niet in een gewone oven kunnen. Hier zijn de kookfornuizen en ovens dan ook groter. Er zijn echt te veel verschillen om allemaal op te noemen. Wat ook wel anders is dan bij ons, zijn de apotheken of drugstores. Die bevinden zich meestal in een groot warenhuis. Je kan er terecht aan de balie voor medicatie op voorschrift en alle andere zaken zoals aspirine, sinutab enz. staan er in het rek zoals de andere koopwaren in de winkel. Na ons shoppen en middageten zijn we thuis gebleven. Om 18 uur werden we verwacht bij Ridge en Ginette voor de BBQ. Dit zijn de mensen waar Valérie haar kamer huurt. Ik moet zeggen dat we daar heel hartelijk ontvangen werden. We hebben kennis gemaakt met Valérie haar huisgenoten, vrienden en vriendinnen. De BBQ was echt heel lekker. Voor de eerste keer heb ik vers gekookte maïs gegeten. Persoonlijk vindt ik dat nogal zoet. Lookknollen worden open gesneden en met de snijkant gebakken op de barbecue. De look wordt uit de pel gehaald en is dan heel zacht, mmm lekker. Er werden hamburgers en kipfilets gebakken. Naast het uitgebreid groentenbuffet waren er ook van die zachte broodjes. Normaal wordt het vlees tussen het broodje gelegd samen met de sla, ui, champignons, sausjes en nog vanalles. Persoonlijk heb ik dat deel overgeslagen. Onze drank moesten we zelf meedoen. Geen probleem, want in België doen we dat ook wel. We nemen uit beleefdheid een flesje mee voor de gastheer en/of -vrouw. Maar hier in Canada is het de bedoeling dat je je eigen meegebrachte drank drinkt. Je moet dus niet delen met de anderen. Dat is hier heel gewoon. Iedereen zet zijn bier en wijn in de frigo en bedient zichzelf. Monique heeft getrakteerd met zelfgemaakte chocolademousse. Ze vonden het heerlijk. Voor het naar huis gaan zijn we nog even naar het huisdier gaan kijken. Het is een jonge boa. Geef mij maar mijn hondje. Ook de wapencollectie hebben we kunnen bewonderen. Best indrukwekkend, zeker als je nog nooit een wapen van dichtbij hebt gezien. Morgen bezoeken we Whistler. De stad waar ook een deel van de olympische winterspelen plaatsvinden. Tot dan
