"Ma, ik moet u iets vertellen."

Chris had al een hele tijd in 't snotje dat haar dochter met muizenissen zat. Ze stopt even met eten, houdt mes en vork stil in de hand en kijkt Estelle aan.

"Voor de dag ermee, meiske. Wat scheelt er? Is er iets met Jean-Jacques?"

Jean-Jacques De Coninck. Beloftevol FDF-schepen in Oudergem en sinds drie maand de wettige echtgenoot van de bekoorlijke Estelle.

"Hoe weet gij dat?"

"Schatje toch, ik ben 52 en uw moeder. Vooruit, zeg mij maar waar ge mee zit."

"Mama, ik denk dat ik niet meer van hem hou."

"Van wie? Van Jean-Jacques?"

"Van wie anders? Van de paus of zo?"

"En waarom denkt gij dat?"

"'k Weet niet... Ik hou gewoon niet meer van hem."

"Is de sex tussen jullie niet goed?"

"Zeg ma,... Gij flapt het er ook nogal uit."

"Als ge wilt klappen moet ge doorklappen."

"Awel, 'k zal 't u zeggen zoals het is : de sex met Jean-Jacques is nooit ne vette geweest maar sinds onze trouw is 't nog erger geworden. Eigenlijk komt het er op neer dat we zo goed als niet meer met elkaar vrijen."

Estelles stem begint te trillen en haar ogen worden vochtig.

"Is da normaal, ma?"

Chris legt haar bestek terzijde en streelt haar bedroefde kind zacht over de hand.

"Neen, mijn lieve schattebout, da's langs geen kanten normaal."

Een eerste traan wrikt zich los en rolt Estelle over de wang. Er volgen er nog enkele.

"Mama, ik ben zo ongelukkig."

Chris staat op, gaat naast haar mistroostige meisje zitten en trekt haar eens dicht tegen zich aan. De jonge vrouw legt het hoofd op haar moeders schouder en barst nu onbedaarlijk in snikken uit. Ze beseft dat talrijke voorbijgangers kijken, maar de emoties zijn te sterk.

"Wat doe ik toch verkeerd? Waarom heeft hij geen trek in mij?"

"Rustig maar, mijn poes. 't Komt allemaal in orde."

Chris weet in feite al langer waar het schoentje nijpt. Jean-Jacques is homo. Waterdichte bewijzen heeft ze niet, maar als vrouw van de wereld ziet ze zulke dingen gewoon. De maniertjes, de wijze van lopen, praten, zich kleden... Die vent zit gewoon nog in de kast maar wil het voor zichzelf niet geweten hebben. Gelukkig hebben ze geen kinderen en is er dus op heden geen man overboord.

"Meiske, 't kan hard klinken, maar ik ga niet rond de pot draaien. Dump die ket en ga door met uw leven. Nen typ die ge niet heet krijgt moet ge inwisselen voor nen anderen. Zo simpel is 't."

Als had ze zonet een korte en efficiënte shocktherapie ondergaan, houdt Estelle à la seconde op met wenen en staart ze haar moeder met half verwonderde, half vragende ogen aan.

"Peist ge...peist ge dat dat...dat dat de juiste oplossing is?"

"Ik péis dat niet, mijn honnepon. Ik weet dat zeker. En eet nu maar wat van die heerlijke pizza."

(Wordt vervolgd, ten laatste op vrijdag 4 april 2014).  

Michiel schraapt even zijn stem, legt zijn hand liefdevol op de hare en kijkt haar ernstig aan.

"... Ik vind u een lief en beeldmooi meisje. We kunnen leuk met elkaar praten. Een relatie met u, da's iets waar ik zeker voor wil gaan. Maar... wij zijn geen pubers. Mezelf constant verbergen om toch maar niet samen met u gezien te worden, daar pas ik voor. Al moet ik zeggen dat ge de plekskes wel weet uit te kiezen."

"Au Vieux Spijtigen Duivel" is inderdaad een markante locatie. Dit eeuwenoude Brussels staminee is gelegen aan de drukke Alsembergsesteenweg te Ukkel en bevindt zich aldus een heel eind van het toeristische stadscentrum, alsook van de multiculturele wijken in Anderlecht en Molenbeek. Historische figuren als Karel V, de schrijver Victor Hugo en de dichter Charles Baudelaire zouden hier volgens de overlevering ooit tot de stamgasten hebben behoord. Op vandaag zorgen de pittoresk-ouderwetse inrichting, de planken vloer en de authentieke houtkachel voor een apart maar gezellig en charmant kader. Het is hier dat de tortelduifjes op deze snikhete namiddag hebben plaats genomen aan een tafeltje in de koelte van de gelagzaal.

"Ik ben het gewoon om mij weg te steken. Als ik met Yasmine een keer wil praten bij een lekker glaasje wijn, dan moeten wij er voor oppassen dat we niet worden opgemerkt. Als moslimmeisje op café gaan, op de koop toe zonder mannelijke chaperon en om er iets van alchohol te nuttigen, da's in onze gemeenschap volstrekt uit den boze. Alors, à BX, moi je connais tous les petits coins cachés."

"Verdorie, is 't zo erg? Zijt ge dan niet bang om betrapt te worden?"

"Echt wel. Maar ik wil vooruitstrevend zijn. Baanbrekend. Ik ben èn gelovig èn vrouw èn modern. Niemand houdt mij tegen."

"Girlpower!"

"You bet."

"En een relatie met "un belge", hoe zit het daar mee?"

"Dat vormt een groot probleem. Maar problemen zijn er om opgelost te worden, niewaar?"

Verliefd van kop tot teen kijkt de geneeskunde-student zijn moedige Marokkaanse prinses een wijl vol bewondering aan.

("Wat een poes!")

(Wordt vervolgd, ten laatste op donderdag 27 maart 2014.)    

"Verdorie, wat ben jij een lekkere teef."

Ze neemt geen aanstoot aan zijn expliciet taalgebruik. Integendeel, het windt haar nog meer op. En, het mag gezegd, ze ziet er inderdaad zeer smakelijk uit. Een minuscuul, in "shiny" Matonge aangekocht niemendalletje met luipaardmotief omspant haar romige rondingen. Een elegant paar witte pumps met duizelingwekkend hoge hak tooit haar voeten. Haar blinkende, perfect verzorgde peroxide-blonde lokken vallen fraai over haar zonnebankbruine schouders. Haar gelaat, ogen en lippen zijn rijkelijk maar evenzeer bekoorlijk gemaquilleerd. Grote, wulpse oorringen à l'andalouse en dure witgouden juwelen om hals, polsen, vingers en een enkel maken het plaatje helemaal af. Ze beseft terdege dat velen, in niet weinig gevallen ook vrouwen, haar uit nijd en jaloezie bestempelen als een belegen Marina of een smakeloze del, maar ze is sterk en heeft zichzelf mentaal getraind om zich over dergelijke verzuurde reacties heen te zetten en gewoon te zijn wie ze wil zijn. En, wat blijkt? Er zijn wel degelijk mannen die er pap van lusten. Zoals de viriele donkere adonis waarmee ze op dit eigenste ogenblik zalig ligt te flikflooien in een tot de verbeelding sprekende lusttuin die ze helemaal voor zich alleen hebben.

"Ben, liefste... Neem mij..."

De twintiger explodeert bijna van pure drift. Hij beveelt haar recht te staan en uit haar kleedje te stappen. Ze gehoorzaamt en doet wat hij zegt. Wat hij daarop te zien krijgt is van een quasi diviene gratie. Haar lijf is vol en mooi, haar huid glad en zacht en ze ruikt heerlijk naar lentebloesem. Haar kont is om in te bijten, haar borsten zijn "huge", staan middels een sublieme chirurgische ingreep schoon recht en worden op opwindende wijze geaccentueerd door uitnodigend stijf staande tepels. Ok, ze heeft dan wel een niet onaanzienlijk "liefdeskussentje" en hier en daar is best wat cellulitis merkbaar, maar deze onvolmaaktheden hitsen hem alleen nog maar meer op. Hij wil haar en hij wil haar nu. Ze legt zich opnieuw ruggelings neer, spreidt haar benen wijd open en slaakt een diepe zucht wanneer hij haar penetreert met zijn enorme lid. Als in een trance verkerend neukt hij de pronte "beauté" hard en ritmisch vanuit zijn soepele en veerkrachtige heupen, hetgeen gezien de hoge vochtigheid van haar gloeiende kut geenenkel probleem vormt. Na een minuutje reeds komt hij luid kreunend in haar klaar. Ook zij stoot enkele verrukte gilletjes uit wanneer ze zijn gigantische kwakken zaad ingespoten krijgt.

"Liefste, alles... Geef me alles wat je hebt..."

"Pak aan, geile slet."

"Oooooooooh."

(Wordt vervolgd op maandag 24 maart 2014.)   

De vraag alleen al doet haar bijna in katzwijm vallen. Haar hart gaat wild tekeer, haar hoofd duizelt en duizenden vlindertjes fladderen vrolijk rond in haar buik.

"Ben, tuurlijk zou ik dat heel fijn vinden. Maar zijt ge zeker dat ge dat echt wilt?"

Teder en vol goesting neemt hij haar hand in de zijne en zo kuieren ze rustig verder door Ter Kameren. Het is een zonovergoten zaterdagnamiddag en het fraaie bospark wordt bevolkt door picknickende families, verliefde stelletjes en groepjes jongeren die op een leuke manier hun tijd verdrijven. Nagenoeg constant voelen ze verwonderde, geile of jammer genoeg soms ook jaloerse blikken branden op hun rug. 't Is ook geen alledaagse combinatie : een als een door de wol geverfde maar niettemin nog zeer appetijtelijke luxehoer geklede madame uit de Brusselse haute bourgeoisie en een minstens twintig jaar jongere beau garçon met exotische roots. Toch vormen ze onder hun beidjes als vanzelf een stralend, iets majesteitelijks hebbend koppel dat niemand onberoerd laat.

"Mag ik u nog iets vragen?"

"Ik ben geen maagd meer, als het dat is wat ge wilt weten."

Haar gevatte opmerking tovert een brede lach op zijn gezicht.

"Miljaar! Dat valt mij tegen. 'k Had zo gehoopt dat ik u onbevlekt tot mij zou mogen nemen."

"Da's dan dikke pech. Bij deze licht ik u officieel in : ik ben geen heilig boontje."

"Awel, nu efkes serieus : dat klinkt mij als muziek in de oren. Ik ben op zoek naar een dame die van wanten weet, niet naar een ersatz-Moeder Mariake."

"Beste Ben : I'm your man. Ik bedoel : I'm your woman."

("Wat een vette stoot. Niet alleen crimineel supersexy, ge kunt er nog plezant mee zeveren ook. Z'is verdomme niet op haar mond gevallen.")

Hij sommeert haar om te gaan zitten op een bankje. Ze kijken in elkaars ogen en geven zich over aan hun brandend verlangen. De zoen is hevig en onstuitbaar, als een dam die voluit breekt onder de niet te houden druk. Hun gloeiende tongen wentelen en draaien om elkaar heen als kronkelende slangen. Hij wil onder haar jurkje gaan maar ze houdt hem tegen.

"Niet doen, schat. Niet hier. Er is te veel volk."

"Sorry, ik ben buiten mezelf."

"Ik wil ook, maar we mogen geen domme dingen doen."

Hij sluit zijn ogen en ademt een keer diep en traag in en uit. Als oudste van de twee is het Chris die het hoofd koel houdt.

"Luister Ben, weet ge Bosvoorde-station zijn?"

"Euh...bedoelt ge het station voor de treinen?"

"Ja, dat. Weet ge waar het is?"

"Ja. Waarom?"

"Kunt ge daar vanavond om tien uur zijn?"

"Geen probleem. Als ik maar bij u ben."

(Wordt vervolgd op dinsdag 18 maart 2014.) 

"Ma chérie, ik heb heel hard gewerkt vandaag. Ik ben doodop..."

Deze woorden zijn voldoende om Annette helemaal de moed in de genaaldhakte schoenen te laten zinken. Een hele dag lang is ze er mee bezig geweest om haar wederhelft des avonds bij zijn thuiskomen een behaaglijke verrassing te bezorgen. En dan krijgt ze deze teleurstellende reactie op haar bord. Haar lach zakt weg en haar ogen worden waterig. Een traan rolt over haar wangen...

("Het is allemaal zo uitzichtloos. Deze man houdt van iemand anders.")

"Waarom ween je nu? Je bent heel mooi maar ik kan gewoonweg niet meer. Het was een stresserende werkdag."

"Och Albert, je ruikt zelfs naar haar."

"Hoe bedoel je?"

"Stop toch met die komedie. Denk je dat ik niet weet dat je weer bij die zwarte hoer was?"

"Bedoel je Sandra?"

"Ik zei : stop met die komedie."

"Hoeveel keer moet ik u nog zeggen dat ik niets meer met Sandra heb. Ik heb daar een streep onder getrokken. Ik word hier zo moe van."

Op dat eigenste ogenblik hakt Annette de knoop door. Ze trekt haar snotterende neus op, veegt met de rug van haar hand de waterlanders weg en besluit om vanaf nu op zoek te gaan naar echte liefde. Puur en onversneden.  

Leyla en Yasmine. Hartsvriendinnen en Maghrebijnse beauties. Nippend aan een verfrissend wit wijntje in de fraaie, lommerrijke tuin van restaurant De Notelaar. Hoewel nog net gelegen op grondgebied Anderlecht, heeft deze plek meer de rustige landelijkheid van het Pajottenland dan de nerveuze drukte van onze hoofdstad. De meisjes komen er regelmatig omdat ze er, als vooruitstrevende moslima's, ongestoord iets kunnen nuttigen zonder al te zeer op hun hoede te moeten zijn voor de verwijtende of seksistische blikken of opmerkingen van mannelijke geloofsgenoten.

"Ik weet het, 't is niet evident. Maar ik ben nog niet met hem naar bed geweest of zo, we hebben alleen maar gezoend."

"Niet evident? Leyla toch, zo'n relatie betekent gewoonweg een garantie op een hele zak problemen. Beseft gij wel goed waar ge aan begint?"

"Ten eerste, ik heb nog helemaal geen relatie met Michiel en ten tweede, we leven toch in 2013, of niet soms?"

"Michiel, heet hij zo? Wat een rare naam."

"Het is de vervlaamsing van Michel."

"En, hoe hebt ge hem leren kennen?"

"Op de campus van de unief. Ik zat op een bankje mijn notities wat na te lezen en hij kwam naast me zitten. We zijn beginnen praten. Hij studeert geneeskunde."

"Oh la la. Een dokter in spe. Nu probeert ge wel een hele dikke vis aan de haak te slaan. Hebben jullie daar op dat bankje gekust?"

"Neen, neen. Dat zou ik nooit doen, een jongen van de eerste keer kussen."

"Allé, dan was 't van de tweede keer?"

Een blos verschijnt op Leyla's bevallige gelaat.

"Ja..."

"O gij hitsige lellebel..."

"Mà Yasmine, hij is zo knap, zo sportief, zo intelligent. En hij kan zo goed luisteren..."

"Lap, ik hoor het al, ge zijt verliefd. Maar hoe zit dat nu met u en Ben?"

"Ik weet het niet. Sinds hij zijn studies heeft stopgezet en gaan werken is in de Footlocker zijn we uit elkaar gegroeid. Hij is zo...zo weinig ambitieus."

"Wilt gij een rijke vent misschien?"

"Neen, dat niet, al is het wel mooi meegenomen. Ik wil vooral iemand die vooruit wil in het leven. Iemand die niet kiest voor 't gemak van de status-quo."

"Meiske, ge legt de lat wel hoog."

"Weet ik, maar ik kan niet anders, zo ben ik gewoon."

 

  

Karim laat het getal met drie vierde ongeloof en een kwart gespeelde minachting over zijn Marokkaanse lippen rollen. Hij kijkt zijn beste vriend schalks aan.

"Hebt ge misschien de ambitie om gigolo te worden en hitsige ouwe dozen binnen te doen?"

"Man, moest ge erop kunnen, ge zoudt het u geen twee keer laten zeggen. Ik zeg u : c'est une bombe hors-catégorie."

"Hoe dat zo?"

"Haar lichaam, haar kledij, haar make-up, haar parfum...alles...zelfs haar haar."

"Haar haar? Wat is er dan zo speciaal aan haar haar?"

"Lang, mooi opgestoken, perfect gecoiffuurd met de beste producten en...oogverblindend peroxideblond. Kijk, gewoon er nog maar over praten maakt me al wild."

"Oh, mon pot, calme-toi. Straks zit g'hier met een natte plek aan uw kruis."

"Past gij maar op of ik bezorg u een rode plek onder uw neus."

Het gespreksonderwerp en het amicale getits bezorgen hen een fijn gevoel. De zon beschijnt volop hun bolleke en vanop het terras hebben ze een schoon uitzicht op de pittoreske Vijvers van Elsene, enkele jaren geleden officieel verkozen tot mooiste plekje van onze hoofdstad. Een wulpse serveuse zet twee nieuwe blonde leffes op hun tafeltje en neemt de lege glazen mee. La vie est belle.

"En wat gaat ge nu doen met Leyla? Gaat ge haar inruilen voor een desperate housewife op jaren?"

"Leyla zit meer in met haar boeken en haar studie dan met mij. Ik ga vanaf nu eerlijk zijn met mezelf. Parler vrai, tu sais. Ik bedoel : mocht ik op dit moment moeten kiezen tussen wippen met Leyla of wippen met Chris, mijn Woelige Willy zou het wel weten."

"Leyla is toch ook nie mis?"

"Cousin, ik wil Chris. Verstaat ge? Al d'andere pruimen kunnen den boom in."

"Ok, boodschap begrepen. Wil dat zeggen dat wanneer ik de kans krijg om Leyla te...euh...je weet wel...dat ik dan uw zegen heb?"

"Gij smerigen bandiet, 'k had het kunnen peizen..."

Ze lachen en er volgt een korte speelse soulshake. Ben en Karim : twintigers, werkmakkers, ploeggenoten, maar bovenal best friends forever.

Er klinkt best wel wat afgunst door in de stem van Annette. Chris' beste vriendin is immers zelf niet vies van een smakelijk zijsprongetje op zijn tijd. Het feit dat binnen een jaar het zilveren jubileum van haar huwelijk met een Brusselse rijkaard op het programma staat, vormt hierbij geen beletsel.

"Ja...Ik weet ook niet wat er mij bezielt. Geloof mij, 't is een echt fotomodel : slank, gespierd, sportief. En hij heeft een schoon gezicht. Geen babyface of zo, er zit karakter in. En toch ook vriendelijk..."

"Ik hoor het al, g'hebt het goe te pakken."

Er valt even een stilte aan de andere kant van de lijn.

"Maar 't is wel ne "vreemde", Chriske. Ge weet toch hoe veel van die mannen denken over vrouwen?"

"Eigenlijk is 't nen halfbloed. Zijn vader is Congolees en zijn moeder Belgisch."

"En wat doet hij voor de kost?"

"Hij werkt in een schoenenzaak."

"In een schoenenzaak? Da's zoals die vent in die Amerikaanse serie om te lachen, die serie die altijd begon met da liedje "Love and Marriage" van Frank Sinatra."

"Ge bedoelt "Married with Children". Ja maar, 'k kan u wel verzekeren dat Ben er veel beter uitziet dan die Al Bundy."

"Meiske toch, ge lijkt nu al verliefd tot over uw oren. Wees eens eerlijk : is er nog niks gebeurd tussen jullie twee?"

"Maar neen, 'k heb het u toch gezegd : we hebben alleen maar gebabbeld. Bij het doorgaan heeft hij mij wel een klein kuske op de lippen gegeven."

"O la. En...? Hoe voelt dat, zo ne jonge zwarte kussen?"

"Zeg, ge moet u vooral nie generen."

"Tut tut, antwoorden op mijn vraag."

"Annette, het voelde gewoonweg zalig. Zijn lippen zijn zacht en smaken naar meer. Veel meer."

"Als ik u was, 'k zou toch eens een thermometerke onder mijn oksel steken. 'k Voel de hitte tot in mijn oor."

"Ge zoudt hem eens moeten zien, dan zoudt g'het verstaan."

"En, hebben jullie iets afgesproken?"

"Morgen gaan we een wandelingetje maken in Ter Kameren."

"Wat? Gaan jullie morgen kameren?"

"Allé, zotte doos, g'hebt mij wel verstaan."

"Is da niet een beetje gevaarlijk? Misschien loopt daar bekend volk rond. Ze hebben goe weer afgegeven en 't zal er dus bakske vol zijn."

"'k Zal wel uit mijn doppen kijken."

"Ma Biche, daar gaan vodden van komen. 'k Voel het aan mijne kleinen teen."

(Wordt vervolgd op donderdag 06 maart 2014.)