Annette kijkt haar echtgenoot kalm en kordaat aan. Niet vijandig, niet hysterisch. Gewoon rustig en vastberaden, zoals iemand die de lange en moeilijke weg die moest worden afgelegd, heeft afgelegd. Ze heeft zich losgeworsteld uit de verstikkende greep van deprimerend gepieker, slapeloze nachten en abrupte stemmingswisselingen. Ze is klaar.

"Hoe bedoelt ge?"

"Ik bedoel dat ik wil scheiden."

"Scheiden? Waarom?"

"Omdat ik een man wil die van me houdt."

"Ik hou toch van u?"

"Gij houdt niet van mij. Niet meer. Ooit zagt ge me graag, maar nu gaat uw hart uit naar een ander. Naar Sandra. Ik weet dat, gij weet dat, Sandra weet dat. Parlons vrai et arrangeons les choses."

"Dus voor u is het een uitgemaakte zaak?"

"Voor u ook, tenminste als ge correct zijt met uzelf."

Hij is een zakenman en heeft er doorgaans niet veel moeite mee om het hoofd koel te houden in situaties die gepaard gaan met emoties. Toch voelt Albert van deze keer zijn hartslag versnellen, zijn handen klammer worden en zijn ademhaling stokken. Intuïtief wordt hij gewaar dat er een breekpunt in zijn leven zit aan te komen. Dat het thans menens is.

"Ok. Ge hebt gelijk. 't Is tijd voor de waarheid. Ik heb u liefgehad en da's inderdaad gepasseerd. Définitivement, je crains."

"Even uit curiositeit : is het omdat ik in uw ogen dingen fout heb gedaan?"

"Bwah. Ge zijt niet altijd het meest gezellige wijfke geweest, maar sowieso tracht ik naar iets anders."

"Une black."

"C'est ça."

"En wat trekt u dan zo in hen aan?"

"'k Weet het niet. Les goûts et les couleurs ne se choisissent pas selon des critères rationnels. 't Heeft voor een stuk te maken met levenslust, peis ik."

"Levenslust?"

"Ja. Des africaines rigolent plus. Ze nemen het leven makkelijker op. Weet je, ik ken veel professionele stress. Une fois à la maison, j'ai besoin d'une certaine...légèreté."

"En die had ik niet?"

"Gij maakt u snel zorgen over dit of dat, vaak over futiliteiten. Plus : bij u ligt de lat voor een man behoorlijk hoog. Da's althans hoe ik het ervaar."

"Daar was ik me niet van bewust."

"Soyons bien clairs : ik neem u niks kwalijk. Sandra past beter bij mij. Da's niet uw fout. Het is eenvoudigweg zo. Ik ben veeleer kwaad op mezelf. 'k Had rapper eerlijk moeten zijn, met mijn eigen en met u."

"Tja, beter laat wijs dan nooit wijs. Alors, maakt gij een afspraak bij onze advocaat? Want ik mag toch hopen dat we dit regelen "in onderling overleg"?"

"Da zal ervan afhangen hoeveel ge wilt."

Dit Portugese hotel-restaurant vlakbij de Midi oogt oud maar zakt niet beneden de ondergrens inzake properheid en hygiëne. Estelle dokte 50 euro om er met de potente Ben enkele passionele uren te beleven. Mentaal verdoofd en verlost door de Barbars 8 die ze die avond tot zich nam aan het Sint-Goriksplein, vormt de gedachte aan haar thuis wachtende echtgenoot in deze allerminst een obstakel. Eenmaal de kamerdeur in het slot gelegd, beginnen beide jonge mensen elkaar te zoenen en betasten dat het een aard heeft. Allerlei onverklaarbare en onweerstaanbare chemische reacties maken dat ze hun lichamen als beesten tegen elkaar aandrukken, net alsof de ene de andere met haar en huid wil verslinden. Binnen een handvol seconden ontdoen ze zich van hun kleren. Ze gaan liggen op bed en als een hongerige loopse teef neemt Estelle Bens uit de kluiten gewassen snikkel in haar toot. Ze likt, lurkt en sabbelt eraan tot hij steenhard in het gelid staat. Daarna gaat ze boven op hem zitten en schuift het lijvige lustobject in haar gladde gleuf. Lambada-gewijs draait en beweegt de blondine er ritmisch en verrukt op op en neer. Al gauw staan ze op het punt om mooi tegelijk een spetterende climax te bereiken.

"Ooooooh, ik kom. Vooruit, geile hengst, geef me alles wat g'in uwe zak zitten hebt."

Nog extra aangezwengeld door deze hoerige vuilbekkerij lost de gespierde Congolees enkele gigantische klodders teelvocht in haar vurige vulva. De ruimte vult zich met heftig gekreun en extatische gilletjes, dermate luid dat het hele gebeuren tot twee verdiepingen hoger hoorbaar is. Uitgeput en bezweet ploffen ze naast elkaar neer en staren wezenloos naar het plafond dat flukse toertjes draait in zwierige ellipsvormige banen rond hun hoofd.

"Wow, nu moet ik toch even op mijn positieven komen. Gij zijt verdorie een "spicy chick", weet ge dat?"

"En gij dan? 't Is de eerste keer in heel mijn leven dat er iemand mij zo zalig neukt. Eén ding is zeker : ik wil meer van uw marchandise, zelfs al kost het mij geld."

"Zelfs al kost het mij geld? Schatje, een bom als gij poep ik gratis en voor niks. Zolang gij maar de kamer betaalt, want da kan mijnen bruine nie trekken."

"Deal!"

Net op het ogenblik dat het plafond wat tot rust komt gaat haar Samsung over.

(Wordt vervolgd, ten laatste op dinsdag 10 juni 2014.)  

Achmed kijkt Leyla strak aan. Niet boos of zo, strak, om aan te geven dat het hier een kwestie betreft waarover een woordje dient te worden gebabbeld.

"Vader, u heeft mij juist verstaan. Hetgeen men u is komen meedelen is de waarheid. Hij heet Michiel en ik zie hem graag."

"Waart gij niet verliefd op een Congolese jongen?"

"Ben, bedoelt u. Niet meer. Hij is...gemakzuchtig."

"Gemakzuchtig?"

"Ja. Hij stopt van de ene op de andere dag met zijn studies hoewel hij ruim de capaciteiten heeft om een diploma te behalen."

"Hij werkt toch?"

"Binnen in hem brandt niet het heilige vuur om het onderste uit de kan te halen."

"Bij die andere jongen is dat wel het geval?"

"Zeer zeker. Hij studeert voor arts en zal, inch'allah, binnen dit en een maand zijn doel bereiken."

"Ge weet toch hoe velen in onze gemeenschap aankijken tegen een meisje dat iets heeft met een Belg?"

"Dat weet ik beter dan wie ook."

"En dat vormt voor u geen beletsel?"

"Echte liefde is in staat om barrières te overstijgen. Tussen mij en Michiel, da's echte liefde."

"Uw moeder zou nochtans gewild hebben dat ge met een Marokkaanse jongen zoudt trouwen."

"Papa, moeder verdient het dat er met alle respect over haar gesproken wordt en ze zal voor altijd een lichtend voorbeeld zijn. Maar ze is er niet meer en het gaat over mijn leven en mijn geluk. Volgens mij zou ze daar begrip voor hebben opgebracht."

Na al die jaren heeft Achmed het verdriet over de dood van zijn vrouw enigszins verwerkt en een plaats gegeven. Het is niet gemakkelijk geweest, maar hij heeft zich kranig gehouden en de dochter en zoon waar hij mee achterbleef een degelijke opvoeding gegeven. Toch mist hij op momenten als deze haar luisterend oor en haar gave om steeds opnieuw op het juiste ogenblik de juiste dingen te zeggen.

"Misschien hebt ge gelijk, mijn meisje. 'k Wil er u gewoon op wijzen dat ge niet kiest voor de gemakkelijkste weg en dat ge daar de consequenties van zult moeten dragen. Ik en uw broer trouwens ook."

"Hoe bedoelt u?"

"Wel, er zullen er, sans aucun doute, op straat, in het theehuis en in de moskee een paar zijn die mij behoorlijk scheef gaan bekijken. Die ons zullen bestempelen als slechte gelovigen."

Achmed is zelfstandige en runt een winkel in bruidskleding. Hij geniet een goede naam en veel moslimkoppels uit Molenbeek en Anderlecht die beslissen om in het gekende bootje te stappen, plaatsen bij hem een bestelling. Het risico bestaat dat zijn dochters eventuele keuze voor een "witte" en bovendien van geboorte katholieke levenspartner, niet bepaald bevorderlijk zal zijn voor het zakencijfer.

"U hebt mij zelf altijd geleerd dat de Islam in wezen de meest open en vooruitstrevende godsdienst is."

"Dat is zo. Khadija bijvoorbeeld, de eerste vrouw van de profeet, vrede zij met hem, was een intelligente zakenvrouw, mooi en financieel onafhankelijk. Een resem mannen dongen naar haar hand. Ze wees hen één na één af en nam zelf het initiatief tot het huwelijk met Mohammed. Toen ze mekaar het ja-woord gaven was hij 25 en zij 40. Zulks zou in het christelijke Europa van die tijd ondenkbaar zijn geweest."

"Hielden ze van elkaar?"

"Zonder twijfel. Zolang Khadija leefde heeft Mohammed zich geen tweede vrouw genomen en op het ogenblik dat ze stierf waren ze 25 jaar getrouwd. Ze was zijn steun en toeverlaat en onder haar leiding en invloed groeide hij uit van een zoekende jonge man tot een gewaardeerde profeet. Khadija was een sterke dame met een eigen wil."

"Welaan dan, vader, in het licht van wat u mij hier vertelt durf ik hopen dat u zich niet de wet zult laten dicteren door zij die onze godsdienst op een foute en achterlijke wijze interpreteren. Als iemand geen jurk koopt bij u, louter en alleen omdat uw dochter verliefd is op een Vlaming, dat die persoon zich dan een jurk aanschaft op een ander."

"In principe zie ik het ook zo. Besef echter, lieve Leyla, dat hetgeen ik zonet te berde bracht een verhaal is. Verhalen kunnen deugd doen en inspireren, maar de praktijk is vaak minder poëtisch en romantisch. Enkel wie stevig in zijn schoenen staat kan het aan om een afwijkend pad te bewandelen en dit tot een goed einde te brengen."

"Vader, ik weet wat ik wil en ik doe niemand kwaad. Honni soit qui mal y pense."

Achmed steekt zijn armen uit naar zijn bevallige, karaktervolle kind en ze geven elkaar een weldadige knuffel. Trots is wat hem vervult.

  

  

"Oh Albert, gij doet dat zo goed."

Aangevuurd door deze blijk van appreciatie schakelt de viriele en ervaren vijftiger een versnelling hoger. Zijn vlezige spraakorgaan bewerkt nu in een strak tempo haar van wellust druipende kut. De krolse negerin bezwijkt en komt klaar. In haar hoofd is het alsof ze bedwelmd wordt door een heerlijk heilzaam rozig gas en de hele kamer lijkt om haar heen te draaien als een tol.

"Mmmmm. Que c'est merveilleux."

Van zodra ze het pittige orgasme volledig heeft doorbeleefd, zet ze zich op de knieën, buigt voorover en neemt Alberts mast in de mond. Na een minuutje vakkundig sabbelen en zabberen deponeert hij kreunend zijn Batida de Coco in haar dorstende tater. Met gulzige slokken drinkt ze alles op om daarna zijn bonkige eikel grondig clean te likken. Fel bezweet leggen ze zich naast elkaar en staren naar het plafond.

"Eigenlijk woont gij hier schoon, weet ge dat?"

't Is dat hij nog wat verdwaasd is door de intense sex, want Albert trapt hier vierkant een open deur in. De penthouse op de hoogste etage van het in het aangename Hoog Sint-Gillis gesitueerde pand is chique en stijlvol en het uitzicht bekoorlijk. De trendy bars en restaurants van de Parvis liggen op een boogscheut en het Park van Vorst biedt groen en verstrooiing. Normaal gezien is deze locatie geen spek voor de bek van een aan de gemeente werkende poetsvrouw, maar met de gulle steun van haar rijke amant krijgt de Congolese het plaatje mooi rond.

"Grâce à vous, mon chouchou."

"Ik zie u graag."

"Ik u ook."

Ze verstrengelen zich wederom en zoenen innig en teder. Zacht wrijft hij met zijn vingers over haar vochtige gleuf en steekt de middelste naar binnen. De tepels van haar enorme tieten harden langzaam weer aan.

(Wordt vervolgd, ten laatste op dinsdag 20 mei 2014.) 

 

"Michiel, echt waar, die Yasmine is een "keigraaf" mamzelleke. Hoe lang kent g'haar al?"

De geneeskundestudent checkt zijn horloge.

"Sinds ongeveer...vier en een half uur."

"Pardon? Zijt g'aan 't zeveren of wa?"

"Neen. Ze is zich komen aanbieden en ik ben op haar aanbod ingegaan."

"Zich komen aanbieden? Bedoelt ge dat ze helemaal vanuit Brussel is gekomen om u binnen te doen?"

"Yep. So ist das."

"You lucky bastard. Dat mij dat nu nooit overkomt. Maar hoe kent ze u dan?"

"Eigenlijk heb ik iets met haar beste vriendin. Die twee hebben over mij gepraat en zo moet Yasmine via via aan de weet gekomen zijn dat ik hier in de goal sta. Et voilà, daar was ze ineens."

"Wow. Vet verhaal. Wat gaat ge doen met die andere, die beste vriendin zogezegd?"

"Da weet ik nog niet. Zorgen voor morgen, zou 'k zeggen."

"Misschien moet ge toch al eens nadenken over een gepaste strategie. Vrouwen kunnen venijnig uit de hoek komen."

"Weet ik. 'k Ga vanavond nog wa potten pakken en genieten van da lekker "bisjke". We lossen de problemen later wel op."

"Santé!"

Op papier komt wat hij zegt cru over, maar Ben, alias Théo, is simpelweg recht voor de raap. Estelle weet het naar waarde te schatten. Liever dat dan iemand die, zoals haar eigen halve trouwboek, niet de ballen heeft om eerlijk te zijn rond essentiële kwesties, zoals daar is : zijn geaardheid.

"Meent ge dat?"

"Estelle, ma belle, gij zijt een natte droom voor iedere gezonde man."

"Allé vooruit, goe bezig. Ga door."

"Neen, 't is zo. Gij hebt ogen om in te verdrinken, een mond om non-stop kuskes op te geven en een lijf waarvan elke vierkante centimeter mij doet trillen van opwinding."

"Amai. Subiet ga 'k het zelf nog geloven."

"Dis-moi, waarom zijt ge met die vent getrouwd? Had ge niet in 't snotje dat hij voor "den andere kant" was?"

"Neen. Stom, ik weet het. Maar ja, liefde maakt blind. Da wordt toch gezegd, n'est ce pas?"

"Op amoureus vlak maakt iedereen zijn fouten."

"Spreekt ge uit ondervinding?"

"Naturellement."

"Vertel."

"Wel, ik ben sinds twee jaar samen met een Marokkaans meisje, maar 't zijn twee verloren jaren. We passen gewoon niet bij elkaar."

"Zijn jullie een koppel?"

"Eerstdaags zet ik er een punt achter."

"Wat scheelt er dan aan?"

"Leyla heeft te veel kak aan haar gat. Ze wil iemand met een "hoog" diploma, een dokter of een advocaat of zoiets. Ik ben te min voor haar."

"Heeft ze u dat zo gezegd?"

"Dat niet, maar ik vòel dat. Vroeger studeerde ik voor verpleger. Ik ben hier mee gestopt om te gaan werken. Sindsdien doet ze helemaal anders tegen mij. Koeler. Afstandelijker."

"Da's nie schoon van haar."

"Ze kan de pot op. 't Is zoals een maat van mij altijd zegt : pourquoi te moquer pour une femme, il y en a assez."

"Ziehier, toogfilosofie van de betere soort. Daar gaan w'er nog eentje op drinken."

Ze kijkt op en wenkt.

"Garçon!"

  

Annette is er helemaal klaar voor. De flamboyante bourgeoise heeft er bij Chris op aangedrongen om bij Ben eens te horen of hij toevallig niet iemand kent die zin zou hebben in een rendez-vous met een naar avontuur hunkerende madam zoals zij er een is. Ze drukt de hoorn wat steviger tegen haar buis van Eustachius aan.

"Karim."

"Pardon?"

"Ka-rim. C'est quand même pas un nom difficile, je pense."

"Mm. Is 't een Belg?"

"Een van Marokkaanse afkomst."

"Maakt mij nie uit. Nie meer. En, ca vaut la peine?"

"'k Peis van wel. Zeg, ge zijt toch zeker dat het dat is wat ge wilt?"

"Zekerder dan ooit. Waarom of voor wie zou ik mij nog moeten inhouden? Toch nie voor mijne vent? Die doet dat ook niet. Heeft hij nooit gedaan, trouwens."

"Bon, in dat geval, de Metro Valdi, zegt u dat iets?"

"Nie direct."

"Toch wel, ge moet da kennen. Da's die boîte nie ver van de Beurs. De propriétaire is ne kleinen Italiaan, Antonio. Hij treedt er elk weekend zelf op en zingt dan zo van die schoon Franse en Italiaanse liekes."

"Ja, ja, 'k weet al op wie g'het hebt. Die zaak is daar al vele jaren. Komt die Karim daar ook over de vloer, misschien?"

"'t Schijnt. Hij stelt voor dat jullie daar afspreken."

"Da valt te arrangeren. Tu viens avec?"

"Nee neen. 'k Ga jullie niet in de weg zitten, als ge snapt wat ik bedoel."

"Ge zijt ne schat. Maar, hoe ga ik die mec herkennen?"

"Awel, Ben heeft hem ook die vraag gesteld, hoe jullie elkaar gaan vinden, want op een zaterdagavond zit daar toch al gauw meer dan 50 man."

"En, wat heeft Karim daarop geantwoord?"

"'k Wil het u meedelen, maar 'k moet u verwittigen : hij was nogal "stout" in zijn propositie."

Chris' ogen krijgen een vrolijke twinkeling en om haar lippen speelt een ondeugend lachje.

"Nu maakt ge mij curieus."

"Hij zei dat g'u zo sexy moet opkleden dat zijn blik als vanzelf wordt aangezogen door uw verschijning. Da waren zijn woorden."

"Mon dieu, is da zo nen heten bok?"

"'t Moe zijn. Annetteke, mijn gedacht gaat g'u daar een schoon occasie aan doen."

"Ge geeft mij hoop."

"En hoop doet leven, n'est ce pas?"

  

Michiel heeft plaats genomen recht tegenover Yasmine. Hij ziet hoe zijn ploegmakkers en de talrijke overige aanwezigen van het mannelijke geslacht regelmatig bewonderende blikken in hun richting werpen. Ongetwijfeld vragen ze zich af wie dat lekkere diertje aan zijn tafeltje wel mag zijn.

"Hoe bedoelt ge?"

"Wel, ik bedoel dat jullie zouden hebben afgesproken dat gij mij zoudt proberen verleiden, om te checken of ik betrouwbaar ben."

"Ecoute, Mi-sjiel : geen enkele vent is 100% te vertrouwen. Dat weet ik, dat weet Leyla. Nous sommes des femmes-BX, geen wereldvreemde trutjes."

"Gij moet precies ook niet lang zoeken naar uw woorden."

"Ik zeg de dingen zoals ze zijn. Parler vrai. Klinkt het niet, dan botst het."

"Hallelujah!"

"En, wa vindt ge nu van mij?"

Schaamtevrij steekt de franke stoot haar pronte tetten vooruit. Deze springen bijna uit het diep uitgesneden topje. De jonge doelman voelt zijn paal onstuitbaar opwellen.

"Awel, uw borsten zijn, laat ons zeggen...artistiek verantwoord. Jan Hoet zou ze zeker in zijn SMAK willen."

"Jan Ww-oet, c'est qui?"

"Laat maar. 't Komt er op neer dat ze zeer, zeer mooi zijn."

"Welaan dan, zijn we weg?"

Even later staan beide jonge mensen elkaar hartstochtelijk te zoenen in 't kotteke van den arbiter. Gretig trekt Michiel het jeansrokje van Yasmine omhoog en haar petieterige, online bij Pretty You bestelde slipje omlaag. Zij, van haar kant, snokt zijn Kappa trainingsbroek naar beneden en begeleidt met vlotte hand zijn pal staande Elio di Rupo richting haar sappige flamoes. Enkele tellen later komen ze alle twee kreunend als beesten klaar. 't Is dat vanuit de belendende kantine de muziek luid weerklinkt, want anders had men hen kunnen horen tot aan de overkant van 't voetbalplein. Ze hijgen uit en fatsoeneren zich.

"Kom, dan stel ik u voor aan mijn maten."

Wanneer ze hand in hand opnieuw de gelagzaal betreden voelt ze hoe zijn zaad zich vanuit haar voor even gebluste kut langzaam vermengt met het zweet aan de binnenkant van haar vlezige dijen.