Geen mens die nog weet hoe het ooit is begonnen. Geen mens die weet hoe het zal eindigen. Het is zo een brok geschiedenis (en helaas ook heden) waarvan je op het examen liever geen vraag kreeg. Je hoopte op vragen over de Onafhankelijkheid van Amerika, maar toch zat er steevast eentje tussen. Ik heb het over de toestanden die zich momenteel ( en al jarenlang) afspelen tussen Israël en Libanon. Onmenselijke toestanden. Laatst zag ik op het nieuws fragmenten van moeders die zich met hun kinderen dagenlang schuilhouden in één van de kelders om zo te kunnen ontsnappen aan het toenemend geweld.
Dit doet mij spontaan terugdenken aan ons uitstapje van vorige week naar de Ardennen. Rare kronkel, hoor ik U denken, maar wacht en lees. Om wat verfrissing te zoeken, besloten we de grot van Dinant te gaan bezoeken. Toen we aankwamen in het diepst toegankelijke gedeelte van de grot, vertelde de gids het volgende verhaal. In de tweede Wereldoorlog schuilden in deze grot een driehonderdtal vrouwen met kinderen tegen de oprukkende Duitse troepenmacht. In het putje van de winter, koud en vochtig. De vrouwen hadden kaarsen en proviand mee. Na een tweetal dagen waren ze door de voorraad kaarsen heen. Pikkedonker. Met kleine kinderen. In een diepe, donkere grot. Na zeven (zeven!!!) dagen en nachten was het grootste gevaar geweken en konden ze uit de grot. Ik kan en wil me ergens ook niet inbeelden hoe het daar beneden moet zijn geweest voor deze mensen.
En opnieuw zien we elke dag opnieuw dezelfde fragmenten (zij het dan in een andere context)... Mijn God, hebben we dan niets geleerd?
Eigenlijk zijn wij, mensen met kinderen, moedige mensen. Optimistische mensen. Met een groot vertrouwen in de toekomst. Moet ook wel, anders zet je op deze wereld geen kinderen. We doen ons best om het beter te maken, beter voor onze kinderen en onze kleinkinderen. Zodat deze kinderen en kleinkinderen fier op ons gaan zijn. Flinke opa! Bravo oma!
Maar er is nog veel werk. Te veel werk! Elke dag kunnen we op het nieuws waarnemen dat de ellende groot is, te groot. Zelfs de verslaggevers beginnen er slecht uit te zien, getekend door het geweld waarmee ze dag in dag uit persoonlijk worden geconfronteerd. Het wordt moeilijker om afstand te bewaren.
Vandaag geven we onze kinderen een extra knuffel. Gewoon. Zomaar. Omdat we van ze houden. Omdat ze in hun eigen bed slapen, met hun eigen knuffel. Omdat het goed is.
Onze jongste zoon voelt zich vaak de held van de straat. Hij heeft een uitgesproken mening over hetgeen zich reeds in zijn jonge leventje afspeelt en hij kan best zijn mannetje staan. Hij houdt van voetballen, Spiderman en Tom Boonen.
Maar hij houdt niet van de regen. En van de bliksem. En al zeker niet van het gedonder. Dan schreeuwt hij zijn magere lijfje uit en eist hij dat mama bij hem komt. Eisen, niet vragen. Mama's hebben nu eenmaal weinig rechten, wel veel plichten. Omdat ik ervan overtuigd ben dat ook dit van voorbijgaande aard is, spurt ik naar zijn kamer en neem hem in mijn armen. Aangezien hij echter vreest dat dit geen éénmalig buitje is en het gedonder wel eens van langere duur zou kunnen zijn, biedt hij reeds zelf een oplossing aan. Hij slaapt wel in het "Grote Bed" met mama en papa kan in zijn bed slapen. Dit klinkt goed, binnen tien jaar is de kans immers zeer klein dat hij nog eens bij zijn "Moeder" zal willen slapen. Kussen, knuffel en Spiderman verhuizen aldus naar het "Grote Bed". Papa snapt het al: tegenstribbelen heeft geen zin en hij zal de nacht moeten doorbrengen in een bed dat eigenlijk te klein is. Maar wel in het gezelschap van Winnie and friends. Dappere papa!
Daar ligt hij dan in het "Grote Bed". Rustig, lief en onmiddellijk in dromenland. Veilig.
Ik denk onmiddellijk aan Stacy en Nathalie. Waar zijn die kinderen? Leven ze nog? Hebben ze kou, honger? Zijn ze nog in het land? Hebben ze pijn? Missen ze hun knuffel? De angst die ze moeten hebben gevoeld, de pijn, het verdriet...Elke mama voelt dit mee... Hun mama's en papa's...De angst en onzekerheid die zij voelen, angsten voor het heden, onzekerheden voor de toekomst... Zullen de kinderen nog bij hen mogen blijven of gaan ze geplaatst worden? Leven ze nog?? Laat hen alsjeblieft nog leven!
Mijn jongste ligt nog steeds in het "Grote Bed". Hij slaapt. Van het onweer trekt hij zich niets meer aan; laat het buiten maar donderen en bliksemen. Hij is hier. Binnen. Veilig.
"Ik mag lekker alles van mijn mama" zei Pieter afgelopen zaterdag tegen mij. Pieter is het klasgenootje van mijn oudste zoon van acht. Bovendien woont Pieter in de buurt en zodus vind ik hem nogal vaak aan mijn tafel terug. Pieter is de jongste thuis. Zijn papa is een gerenommeerde chirurg, zijn mama is een verpleegster die haar man bijstaat tijdens de drukkere momenten in het ziekenhuis. Zij is een moderne mengeling van Pascale uit de kampioenen en Mrs. Boucquet. Ja, ze hebben "a big house, a swimming pool and room for a pony"... De oudere broer van Pieter gaat naar een college in een andere stad (lees: een trein, een bus en een tram verder). Tuurlijk heeft onze stad ook een college maar grootvader heeft zelf nog les gegeven in dit college en het is daarom vanzelfsprekend dat de kinderen daar ook zullen schoollopen. Very Mrs. Boucquet, isn't it?
Pieter mag dus lekker alles van zijn mama. Pieter mag alleen met de fiets op de straat. Pieter mag vooraan op de stoep alleen spelen. Pieter mag in de velden in de buurt alleen op verkenning gaan. Pieter mag alleen eten. Pieter mag alleen naar TV kijken. Pieter mag in de auto zonder gordel aan.
Voor Pieter ben ik de Boze Buurvrouw. Hier mag Pieter niet zomaar de TV aanzetten. Hier mag Pieter niet zomaar de aardbeien uit de frigo nemen omdat hij er zo zin in heeft. Hier mag Pieter geen "vuile woorden" gebruiken.
De mama van Pieter en ik zijn geen echte vriendinnen. Wij hebben gesprekken op een gemoedelijke basis, maar toch missen ze enige diepgang. Geen van ons wil elkaar betrekken bij hetgeen ons echt boeit. Het alternatieve en het toch wel bij tijden anarchistische denken van mijnentwege zal haar bestaan in de ivoren toren vermoedelijk afschrikken, zodat onze zonen momenteel onze schakel zijn. Aperitieven aan het zwembad met ons nieuwe jurkje aan zit er aldus niet in voor mij, doorzakken op een zomeravond met een tweede fles rosé op een bankje in mijn tuin tussen het speelgoed van mijn zonen, terwijl we het beleid van Bush eens duchtig doorlichten, zit er niet in voor haar.
Ondertussen zal Pieter lekker alles mogen. Hij mag, ook van mij, maar bij hem thuis. Ik ben blij, met mijn twee deugnieten. Die niet alles mogen. Zij mogen niet alleen met de fiets op straat, want dit vinden wij gevaarlijk. Zij mogen niet alleen eten, want dit vinden wij niet gezellig. Zij mogen niet zomaar de TV aanzetten, want hiervoor maken wij afspraken. Zij mogen niet zonder gordel de auto in! Voor hen ben ik niet de Boze Mama, voor hen ben ik de Allerliefste, bij wie niet alles mag...
Vorige week is een ver familielid overleden. Een banale aanrijding met de dood tot gevolg. Het slachtoffer was amper 38, moeder van twee leuke dochters, vrouw van een liefhebbende echtgenoot, dochter van de plaatselijke slager, vriendin van zovelen. En nu is het over. Zevendertig paar schoenen had mijn vrouw, verklaarde haar ontroostbare man, die op slag tientallen jaren is verouderd. En toch wou ze dat achtendertigste paar. Hij zou er honderden voor haar kopen. En nu is het over. Wekelijks gingen ze samen op stap, eventjes niet als mama en papa, maar als man en vrouw. Shoppen, lekker etentje, filmpje meepikken, genieten van elkaar en van het leven. Praten, bijpraten en weer gewoon praten. En nu is het over. De begrafenis was druk. Tranen en een immens verdriet. Troostende woorden en helende muziek. Muziek waarop ze danste, met haar man, met haar dochters. Liedjes die ze luidkeels zong onder de douche. Vals, want ze kon niet zingen. En nu is het over.
Haar man moet alleen verder, samen met haar dochters. Hoe het moet, daar wil niemand aan denken. Tenminste nu nog niet. Later ook niet. Nooit.
Zoals het zo dikwijls gaat met verre familie, waren de contacten met "onze kant" eerder beperkt tot een toevallige ontmoeting en een vlug-vlug gesprek. Gesprekken, eerder banaal maar toch leuk met een goeie update van alle familiale feiten die nu eenmaal moeten gekend zijn. Gesprekken van wie waar woont met wiens man en hoeveel kinderen, van nonkels en nooit gekende tantes, van het vierentwingste paar schoenen... En nu is het over.
Een banale aanrijding met de dood tot gevolg.
Sofie, het had voor jou nog mooier kunnen zijn, het ga je goed!
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
