Mijn vriendin bracht me naar bed, maar daar was de zoveelste moeilijkheid. Ik moest mijn kleren uitdoen en pyjama aandoen... dan moest ik mijn lichaam aanraken? Dat lichaam waar ik gewoon vies van ben, dat lichaam dat pijn doet? Dat lichaam dat ik liefst weg wil... Mijn vriendin hielp me om stap voor stap mijn pyjama aan te krijgen. In een klein bolletje lag ik dan in bed, met mijn knuffels dicht tegen mij aangedrukt... Ik viel redelijk snel in slaap, maar daar kwamen ze dan, de veelgehoorde nachtmerries, de enge beelden... Daar kwamen ze dan de beelden die me pijn doen en gek maken...Nog steeds kon ik me niet herinneren hoe 'hij' er echt uit zag. Het bleef een zwarte schim, waar geen enkel puntje een andere kleur had... De nacht was kort en rot... ik voelde me net een klein kind dat gewoon niet kan slapen omdat ze nachtmerrietjes heeft door een film, maar dan niet door een film maar door de vieze hatelijke realiteit. De ochtend was er sneller dan ik ooit had durven denken en ooit had meegemaakt. Het voelde alsof ik niet had geslapen, alsof ik gewoon heel de nacht wakker was. Mijn lichaam was op, mijn hoofd barstte van emoties, ... 

Opstaan, klaarmaken om te gaan werken, het was een roes waar ik toch doorging. Hoe moe ik ook was, ik had besloten om toch te gaan werken,... 

Pikachu