De kinderen waren ook gestresseerd, dus de dag werd vermoeiender en vermoeiender. 

15u30, de oudercontacten gingen van start... 20 keer een nieuw gesprek, telkens nieuwe ouders, telkens nieuwe mensen...

Ze gingen vlot, de tijd vloog. Sommige ouders kwamen te laat, andere dan weer goed op tijd... Normaal zou ik om 20u gedaan hebben, maar het werd 20u10. Best trots op mezelf dat ik maar 10 minuten was uitgelopen. Het laatste gesprek verliep vloeiend, in mooi en vlot Engels bracht ik het tot een goed einde.

Ik sloot mijn klas af en deed het licht uit. Met mijn lichtje van de gsm wandelde ik door de donkere andere klas. Nog snel even een goede dag zeggen aan een collega waar ik moeilijk mee kan samenwerken. Opgewekt en moe vertrok ik naar de tram. 

Mijn lieve vriendin zou mijn lievelingseten klaarzetten, zodat ik na die stressvolle dag goed kon eten. 

Wat we niet wisten, was dat het lot onze pret en vreugde zou bederven..

Wandelend richting de tram, klamde een hand plots m'n linkerschouder vast. Ik draaide me gewillig om, met het gedacht dat het misschien wel een collega zou zijn. 

Angst, paniek en vooral verbazing sloeg toe, toen ik daar iemand zag staan die ik niet herkende. Voor ik iets kon uitbrengen en kon beseffen dat ik weg moest geraken greep hij naar mijn borsten. Hij kneep erin, verschillende keren. Ik probeerde me zo goed als ik kon te verweren, maar zonder een effect. Uiteindelijk vond ik moet en kracht om hem een kniestoot te geven. Diep vanbinnen hoopte ik dat dit hem zou doen verdwijnen, maar in tegendeel. Hij kneep nog een keer enorm hard, ik dacht dat hij nooit zou lossen. Plots hoorde ik auto's in de verte, en ook hij hoorde dit. Hij liet me los en wandelde door, alsof er niets was gebeurd en liet me daar achter. Daar stond ik dan, volledig aan de grond genageld, niet beseffend wat er was gebeurd. 

Plots kwamen de eerste emoties, mijn partner had al verschillende sms'en gestuurd maar wat moest ik doen? Erop reageren en niets zeggen? Hoe moest ik haar ooit zeggen dat een ander aan m'n lichaam heeft gezeten en ik me niet eens goed kon verweren. Hoe moet ik zeggen dat zij toch niet de enige was die eraan was geweest?

Ik belde naar mijn beste vriendin, probeerde haar alles uit te leggen. Ze liet me naar de tramhalte wandelen en daar wachten zodat zij ook kon afkomen. Ik ben haar zo dankbaar, dat ze zo snel is kunnen afkomen. Met schrik smste ik mn partner gewoon dat ik op mijn beste vriendin bleef wachten, zonder verdere uitleg. Ze werd boos, omdat ze met het eten zat te wachten. In woede smste ik dat er mij iets was overkomen maar het niet kon vertellen. Ik moest bellen... Gebroken legde ik haar alles uit, waardoor ze bleef bellen tot mijn beste vriendin met de tram bij mij was en ik niet meer alleen was. Samen gingen we naar huis, waar mijn partner zat...

Ze belde de politie voor een aangifte te doen. 

Ik hield mn jas gekluisterd aan en knuffelde met een knuffel... Hoe moest ik verder? Vastberaden ging ik wel de dag later vertrekken... Wist ik nu hoe het verder zou gaan...

Pikachu