Ik zit op een piratenschip, samen met andere piraten. De boot parkeert aan een of andere kade, waarbij ze tegen de muur botst voor ze tot stilstand komt. Een paar mannen van onze crew beginnen één voor één spoorloos te verdwijnen. Ik en de rest gaan op het schip benedendeks naar hun op zoek. De kajuiten zijn donker, stoffig en er hangen veel spinnenwebben, alsof ze al een eeuwigheid niet meer gebruikt zijn...

Ik heb een mini-mensje gevangen.. zo groot als mijn pink. Ik laat hem nog aan iemand zien.. dan laat ik hem terug los en vang een blauwe smurf...
De rest herinner ik me niet meer.

Ik stap over een modderig pad, over een brugje en zie aan het eind van het stenen muurtje een kleine schedel, ongeveer de grootte van een baby-hoofdje, in de modder liggen. Iets verder ligt een ijzeren schop.. en ik probeer het hoofdje op te
scheppen. Dan denk ik, ik kan het beter laten liggen om het bewijs niet te verknoeien..
Ik stap over hetzelfde brugje en hetzelfde modderige pad terug en zie links een auto aan de zijkant staan, helemaal in de prak.. lijkt wel of het uitgebrand is ofzo.. en de bestuurder nog in de bestuurdersstoel. Hij hangt half over zijn stuur, met één arm uit het kapotte raam. Hij lijkt dood. Ik stap er voorzichtig langs, maar zie dan vanuit mijn ooghoeken dat hij terug beweegt. Ik begin te rennen, naar mijn auto toe.. stap in en wil de deur vergrendelen, maar ik krijg een black-out en weet niet meer welk knopje van de deurvergrendeling is. De dode verongelukte persoon doet mijn deur open.. ik probeer ze terug dicht te trekken.. de rest weet ik niet meer.

Ik ben papieren aan het invullen om een hond te adopteren. Mijn ouders zitten ook aan de tafel, met een hond van een gevaarlijk ras op hun schoot. De persoon van de adoptiepapieren waarschuwt me voor de bijtkracht en sterke kaken van het ras.. maar ik probeer die persoon duidelijk te maken dat het niet mijn bedoeling is om hun hond te adopteren, maar een hondje uit het asiel wil halen ofzo...

Ik ben op de vlucht voor zombies. Ze zien er niet uit als lelijke zombies, maar meer als gewone mensen, met een kwade uitstraling in hun blik.. en ze bijten. Iedereen die gebeten wordt, verandert zelf in een zombie. Er zijn in de stad nog maar een paar mensen over, waaronder ik... al de rest is besmet.
Meer details herinner ik me niet meer...

Ik droomde weeral dat ik in een soort van real-life spel zat, waarin ik via een lift naar verschillende verdiepingen overging. Op elk verdiep was het weer spannend als de deur openschoof, met het gevoel dat er me iets gevaarlijk ofzo aan de andere kant stond op te wachten.
Meer kan ik me niet meer herinneren...

Ik heb gedroomd dat ik aangerand werd. Ik was thuis (niet mijn thuis in RL).
Mijn vader kwam later in de droom binnen, stapte op de man af en riep luid 'ERUIT!'.
De man kreeg een straatverbod, maar als ik 's avonds naar mijn werk moest stappen, passeerde ik langs zijn huis. Ik dacht toen nog.. hoe kunnen ze hem nu straatverbod geven als hij in dezelfde straat woont als ik?
Ik begin te lopen als ik meen hem buiten te zien staan.
Meer herinner ik me niet meer, maar er kwam nog veel meer aan te pas..

Ik ben in een gebouw, samen met x. Via een trappenhal kunnen we naar verschillende verdiepingen overgaan. Het lijkt wel alsof de verdiepingen het verleden zijn. Een vorige eeuw zelfs, ofzo.. weet ik niet meer. Ik ga de trappen sneller op dan x. Ik amuseer me wel. Als ik op een verdiep aankom, dan zijn er van die dubbele afgeronde deuren, als op een boot.. en ik zeg dat de trappenhal me doet denken een de titanic. Ik begin een stukje van de film te spelen. Rose! Where are you Rose?! zeg ik.. en begin erna te lachen. Ik hoor x ook lachen, maar die zit nog een verdiep lager dan mij. Ik ga sneller en sneller.. doe een dubbel deur open, maar zie dat ik op het verkeerde verdiep zit.. ga snel nog een verdiep hoger.. tot ik stop bij een verdiep waar een grote zaal is. Er zijn nog mensen. Er is een feest ofzo aan de gang. Mensen nemen hapjes. Ik ga even op een bankje zitten naast de muur. X komt links van me zitten. Rechts van me zit dan nog iemand. Ze hebben het over verliefdheid en plots begin ik door te krijgen dat x me probeert duidelijk te maken dat hij terug verliefd op me is. Ik zeg dat ik dat niet meer wil.
Er komt nog in voor dat ik me in de zaal ergens aan een buffet een broodje ga maken.. met zeewier.

Even later doe ik precies mijn ogen open en lig ik in mijn bed, maar ik heb al snel door dat ik niet echt wakker ben. Ik doe mijn 'test', zwaai eens met mijn arm, maar ik zie ze niet, dus ik weet dat ik nog slaap.
Een baby begint te huilen. Het klinkt vrij luid en is ergens kortbij. Ik kan niet opstaan, want ben nog verlamd.. maar denk dan, misschien moet ik proberen een slaapliedje te zingen. Ik begin.. slaap kindje slaap, daar buiten loopt een schaap,.. soms voel ik mijn mond mee bewegen met de woorden,.. en soms niet. Ik zing het lied twee maal uit. De baby is ondertussen al stil, maar ik zing nog even verder.

Kort daarop volgend heb ik nog enkele momenten van vals ontwaken. Doe ik enkele keren mijn 'test' met het zwaaien, maar het begint wat te vervelen, want ik wil graag wakker worden. Mijn kat ligt naast me. Ik aai hem wat.. nog steeds in mijn droom.. en wacht af..

Ik zit met x in een chinees real-life spelletje. We stappen een grote ruimte binnen, als een soort intro-gedeelte. Het lijkt een beetje op een museum-ruimte en in die ruimte staat een hele grote marmeren mozaiek zetel. X gaat in de zetel zitten en ik neem mijn camera om een foto van haar te maken. Als ik op mijn schermpje kijk zie ik dat de andere mensen in de ruimte niet zichtbaar zijn op mijn foto, enkel x in de zetel en een flashy groovy achtergrond.
We stappen dan de volgende ruimte binnen.. dit lijkt meer op een gang. Ik heb zonder op te letten mijn camera ergens neergelegd en ik wil die snel even zoeken voordat iemand hem steelt. Ik zie 2 camera's liggen, maar als ik die wil oppakken zie ik dat de mijne er niet tussen zit en dan zie ik plots de mijne op een plankje lager liggen. Ik neem mijn camera en we gaan weer verder.
We stappen een kamer binnen en net als we binnen gestapt zijn denk ik oh nee! de deur! en we zien dat de deur van deze kamer zich achter ons in het slot valt. We zitten gevangen, dus nu moeten we een uitgang vinden in deze ruimte om weer door te kunnen gaan.
De kamer is volledig leeg. Ik neem mijn camera en kijk door mijn lens, om te zien of er misschien iets in de kamer staat wat enkel door de lens zichtbaar wordt. Er is niets te zien.
Opeens merk ik dan boven in de hoek van het plafond een soort luikje, maar we krijgen het eerst niet open. X probeert het open te krijgen en ik kijk van beneden op een afstand of ik een oplossing zie. Er zitten uitgesneden figuren in het luikje en ik zeg dan tegen x dat ze eens met het luikje moet proberen ronddraaien tot de figuren met mekaar op een bepaalde manier overeen komen. Ze heeft het niet helemaal door, dus toon ik het haar welke stukken tegen mekaar moeten staan. Ze draait het luik op die manier en heeft dan plots een bos sleutels vast, maar de sleutels zijn gemaakt van kleine gekleurde bolletjes die dan weer op een bepaalde manier in het luik moeten passen. X twijfelt over de kleurcombinatie die ik haar geef, maar het lijkt te kloppen en het luik gaat open.
Plots zijn dan de andere mensen ook in de kamer. Wij waren blijkbaar de eerste die dit moesten oplossen en zodra de rest in de kamer komt kunnen zij gewoon door het gat naar boven klimmen.
Door al het gepuzzel had ik mijn camera en portefeuille weer even neergelegd en ik zoek tussen de mensen door waar die liggen, voordat iemand het steelt. Ik zie ze dan liggen op een tafel, neem mijn camera op, en voor ik mijn portefeuille kan nemen, graait een vreemde man hem nonchalant van de tafel af. Ik word erg boos, grijp mijn portefeuille terug uit zijn hand en begin hem te slaan, boksen, stampen, .. maar de man lijkt niet veel te voelen. Ik vind het enorm frustrerend.

Later ben ik plots buiten, ik leg een krant uitgespreid op de grond en met een opgerolde krant begin ik erop te slaan. Ik beeld me in dat ik die man op die manier met een baseball knuppel aan het aftuigen ben...

Ik ben op vakantie ofzo. X is bij mij en we zitten plots in een helikopter, maar het heeft zo meer de cockpit van een vliegtuig. Ik ben de helikopter aan het besturen en we vliegen laag over de grond, tot we plots verder gaan en over een grote clif heen vliegen. We zitten ergens tussen de groene bergen. We kijken uit over een mooi groend landschap met meren en rivieren.
Dan moet ik het ding landen en dat lukt aardig goed. We belanden in het groene landschap, aan een huisje kortbij een mooi meer..

Ik wil in mijn auto stappen en een groepje vrienden die ik in het echt niet ken, stappen mee in de auto. Het is al avond, dus vrij donker buiten. We staan in een stadje, op een kasseien straat. Ik bedenk me nog dat ze de passagierszetel vrij moeten laten omdat ik mijn moeder nog moet gaan oppikken.
Ik stap naar mijn moeder, die staat daar nu ook in de straat en ik zeg tegen haar dat ze even moet wachten totdat ik de auto ben gaan halen.
Als ik terug daar aankom is ze weg. Ik maak me ongerust. Het is al heel donker buiten. Ik stap op iemand af die naast straat aan het wandelen is en ik vraag haar of zij een oudere mevrouw in haar eentje heeft zien passeren. De vrouw zegt van wel en als ik vraag welke kant ze opliep wijst ze me naar rechts. Ik loop de kasseien straat af tot ik op een splitsing kom, maar zie haar nog steeds nergens. Dan ga ik weer naar rechts, daar lopen nog een paar mensen naast straat en plots zie ik mijn moeder op straat staan. Ze kijkt omhoog, draait verward rond en lijkt niet bewust te zijn van waar ze is of hoe ze daar kwam. Ik probeer haar gerust te stellen en neem haar bij de hand en terwijl we naar de auto stappen zeg ik dat ik haar niet alleen zal laten..

Ik ben op mijn werk, maar het lijkt gelegen in een donkere kelder. Er zijn nog een groepje vrienden aanwezig die ik in het echt niet ken.
Het is bijna sluitingstijd en mijn lijf voelt loodzwaar. Ik ga nog even rond in de shop om te zien of er niemand meer aanwezig is. Ik kom een witte deur tegen die ik nog nooit gezien heb. Ik doe de deur open, mijn zicht is heel wazig. Mijn oogleden voelen loodzwaar. Ik ben op het toilet blijkbaar en daar staat nog een man. Ik check de wc-deuren één voor één, maar het gaat moeilijker en moeilijker. Het lijkt wel alsof ik mezelf niet meer kan volgen. Ik draai me om, kijk door een andere deur en als ik me terugdraai, zie ik mezelf nog half in de deuropening staan, met de rug naar me toe, alsof mijn lijf niet kan volgen, omdat het te vermoeid is. Ik zie dat ik mijn grijze pyama met blauwe bollen aan heb...

Ik dacht dat ik vanmorgen wakker werd, lag op mijn rug in mijn bed, de kat op mijn donsdeken ter hoogte van mijn borst en de zon scheen door het raam al fel in mijn ogen zodat ik half verblind werd.
De houten balken in mijn slaapkamer leken opeens niet helemaal in het juiste perspectief, dus ik begon te vermoeden dat ik niet écht wakker was:

Ben ik wakker? Mijn rechterhand ligt links van mijn hoofd naast het hoofdkussen. Als ik gewoon even naar rechts kijk en mijn hand beweeg en ze zie bewegen, dan wéét ik dat ik wakker ben. Ik wil mijn hoofd draaien naar rechts. Gaat niet. Mijn hoofd is heel zwaar en komt amper beweging in. Dan maar proberen enkel kijken vanuit de hoeken van mijn ogen. Ik zie plots heel wazig, mijn oogleden worden loodzwaar. Toch wil ik persee die hand zien bewegen, ik hou voor ogen dat dat mijn checkpoint is om te weten of ik wakker ben of niet.
Plots voel ik dat ik mezelf aan het krabben ben op mijn hoofd, met mijn andere hand. Oh! Deze hand kan ik wel bewegen! en ik voel aan mijn haren en hoofdhuid op de plek waar ik aan het krabben ben. Ik ga dan met mijn linkerhand verder omhoog en wil ze voor mijn gezicht houden, zodat ik mijn hand kan zien, want ik wil ze nog steeds zien bewegen om te checken of ik slaap of niet. Naar mijn gevoel hangt mijn hand recht vóór mijn ogen. Ik zwaai eens.. maar ik kan mijn hand niet zien. Er verschijnt wel precies een wazige en huidskleurige transparante vlek voor mijn ogen op de plek waar mijn hand zou moeten zijn. Ok.. denk ik.. dus ik droom. Wat nu? Vorige keer dat me dit overkwam was ik doodsbang. Ik ben nu niet bang, maar.. wat moet ik hier nu mee? Ik zal anders eens mijn ogen dichtdoen en proberen denken aan iets leuks. Ik doe mijn ogen dicht. Het wordt donker en ik probeer te denken aan vlindertjes. Ze zien eruit als de stickers die op mijn oude slaapkamer hingen. Ik denk.. hier kan ik absoluut niets mee. Mijn ogen gaan terug open.
Ik denk.. misschien moet ik eens proberen opstaan en de gang (in mijn nieuwe huis is geen gang) op wandelen, eens zien wat ik daar tegenkom.. en ik kijk naar de deur van de gang (van mijn oude huis). Opstaan.. zou dat lukken? Ik probeer me recht te zetten, het voelt wat wazig aan, maar ik zit recht.
Plots sta ik gewoon recht, in mijn nieuwe huis, in de slaapkamer, ik zie de houten balken voor, boven mij, maar eronder staat de witte kleerkast van op de slaapkamer in mijn oude huis en de houten kapstok van mijn oude huis staat links achter mij.
De kastdeur is open. Er zit een jonge vrouw in met lange haren en een blauwe trui. Ze zit in de hoek van de kast met haar knieën opgetrokken. Iemand praat met haar. Ze lijkt me nogal ordinair.
Plots lijkt het alsof ik ergens naartoe gezogen word en hoor iets heel fel ineens, maar van het verschieten val ik om, tegen de houten kapstok aan en ik lig opeens weer in mijn bed.
Ben ik wakker? Ik blijf eventjes stil liggen, beweeg de topjes van mijn rechterhand. Dat lukt. Ik kijk opzij. Dat lukt. Ik ben wakker!

Ik wil met een vriendin die ik in het echt niet ken en haar vader de trein nemen. We staan aan het perron, maar als we instappen zitten we opeens in een treintje van een achtbaan. Ik zit langs de vriendin haar vader, aan de linkerkant van het wagentje. We gaan precies door een donkere tunnel en de trein gaat opeens heel snel naar beneden. Ik gil van de spanning, maar ik vind het wel leuk...

Ik zit in de woonkamer van een groot modern huis. Er komt een meisje van een jaar of 10 naar me toe gelopen. Ze heeft lang vuil verward blond haar en een donker kleedje aan. Ze kijkt heel doordringend en komt heel dreigend over en ik krijg bang van haar. Als ze nog dichter nadert, probeer ik haar op een afstand te houden en duw en gooi haar van me weg alsof ze een pop is. Ze komt dan plots in een heel onnatuurlijk houding op me af, met haar rechterarm rond haar hoofd gekneld en haar linkerarm helemaal op schouderhoogte gestrekt. Ik vind haar eng en wil haar van me weg houden tot ik plots tegen haar zeg... kijk daar is x (een vriend van me in het echt) en wijs naar de trap aan de rechterkant van de woonkamer om haar aandacht van mij weg te kunnen leiden. Ze kijkt naar de trap en dan komt x de trap af gewandeld. Hij kijkt heel bezorgd naar haar en ik merk opeens op dat het meisje vol bloed hangt en kneuzingen vertoond. Ze loopt naar x toe en hij neemt haar gezichtje vast om te zien hoe fel ze gewond is. Hij zegt teleurgesteld tegen mij dat ik er ingelopen ben. Ik voel me plots schuldig..

We staan met de familie in de voortuin van een huis. Ik ben mijn schoenen aan het aandoen en als ik net de tweede schoen wil aandoen zie ik mijn kleinste metekind richting straat lopen. Ik verwittig de mensen die bij haar staan om op te letten, maar niemand kijkt er naar om. Zij loopt verder en ik sta op en ren haar met één schoen achterna. Ik pak haar op van de grote straat, zie in de verte auto's afkomen en loop met haar op mijn arm van de straat af. Ik ben wat geïrriteerd dat niemand meteen reageerde. Mijn vader zei iets van.. ik stond binnen maar ik ging wel komen hoor. Ik reageer.. ja als het te laat is, want op een paar seconden kan het al gebeurd zijn.
Ze kijken mij allemaal precies zo wat aan alsof mijn reactie overdreven was.
Ik sta nog wat met mijn metekind op mijn arm in de voortuin te spelen. Ze lacht.
Plots zijn we in huis en ik zet haar terug neer op de grond, maar ze valt om en begint te huilen..

Ik ben in een speelgoedwinkel en ik neem een barbie op de onderste rek, die zowat achterin verscholen stond. Ik vind dat zij een mooi kleedje aan heeft en verwissel haar kleedje met een barbie die vanboven in de rek staat...

er staat iemand naast me, buiten. ik zeg oh kijk, hier ligt een molly.. en ik raap een zwart molly-visje van de asfalt grond op. het visje is dood. de rest herinner ik me niet meer. het duurde een eeuwigheid voor ik in slaap geraakte..

Ik parkeer mijn wagen ergens op een parking in een stad. Ik wandel dan wat rond door de straten van de stad en weet niet goed in welke stad ik zit. Opeens draag ik mijn kat in mijn armen en ik denk, ik moet snel terug naar de auto voor mijn kat gaat lopen, maar ik weet niet goed meer waar die parking was. Ik loop wat rond met mijn kat en kom dan een eetkraampje tegen. Ik wil daar vragen of zij weten waar de parking ligt, maar dan zie ik mijn beste vriendin van in mijn studententijd in de kraam staan. Ik vraag me af wat zij tegenwoordig doet, maar dan draai ik me om en wandel verder. Ik zie een stratenplan op een groot bord hangen en ik kom erachter dat ik in de stad "Duvel" zit.Als ik iets verderop over een voetgangersbrug stap en ik kijk achterom, zie ik de parking achter mij onder de brug liggen. Ik stap verder en kom na de voetgangersbrug uit op een grote parking die plots overdekt is. Ik vind mijn auto, maar om te kunnen uitrijden moet ik eerst een paar dubbele glazen deuren openzetten om naar het volgende verdiep te kunnen gaan. Dan is opeens mijn metekind bij mij en ze zegt dat zij de deuren zal openhouden.

Ik ben op een feestje en ik zie x daar uitbundig staan feesten. Als ik hem passeer groet ik hem en zeg zijn naam, maar ik heb me vergist en ik zeg een foute naam. Hij corrigeert me en herhaalt zijn naam, maar ook die is fout.
Ik ben dan in de ruimte ernaast, iets aan het opruimen denk ik, en hij staat bij mij in die ruimte. Hij is precies aan het wachten op mij.
Even later gaan we buiten kijken, want we hebben vernomen dat er storm is en dat we op dat moment in het oog van de storm zitten. Ik zie, in een  cirkelvorm rondom het gebouw, op enkele kilometers afstand, zwarte rookwolken en ontploffingen gebeuren.
Ik vraag me af of wij daar veilig zitten, moest de storm tot bij ons geraken..

Ik zit met mijn zus ergens buiten op een bankje op een terras en ik geloof dat er ergens kermis is kortbij. Zij ontvangt een grote envelop, met daarin drie brieven van oude vrienden uit haar studententijd. Ze verscheurt iets.
Even later stap ik een ruimte binnen, misschien een attractie van de kermis, maar er is een heel sprookjesachtige omgeving nagebootst, met veel blink en zachte elfjes-kleuren. Er is een waterval nagemaakt, met een soort van blauwe blubber wat naar beneden stroomt ipv water en als je je hand door de frisse natte blubber steekt, dan voelt het net alsof het tafereel tot leven komt.
Daarna zit ik terug met mijn zus buiten op het bankje en op de bank voor ons zie ik drie kerels zitten die achteraan op hun bank knoppen en draaiknoppen hebben staan. Alsof zij de bediening verzorgen van de elfenattractie...

Ik heb gedroomd over de nalatenschap van een oud huis. Het huis wordt huidig bewoond door een koppel met hun zoon. De moeder is heel erg dik en de zoon ook redelijk volslank. Op het eerste zicht lijkt het huis naar de zoon te gaan, maar dan is er opeens sprake van een oudere vrouw die elders woont. Ze noemen haar koningin elisabeth de tweede.
Zij komt dan langs bij het huis. Het gezin zelf zit buiten. De zoon voetbalt wat in de tuin. Als hij haar achterom ziet komen stapt hij teleurgesteld op de konginin af en legt zijn sleutels van het huis in haar hand.
De koningin ziet er heel oud uit. Mager, grijs haar en een wandelstok.
Dan is het avond en lig ik in de logeerkamer in bed. Mijn kat Nemo is bij mij. Ik lig op mijn linkerzij en op de vloer onder een hoopje stof zie ik iets bewegen. Er springt een zwarte rat uit tevoorschijn. Even later nog een bruine. Nemo springt van het bed af naar de ratten toe. De ratten geraken op het bed en ik probeer ze eerst met het hoofdkussen van het bed af te krijgen. Dat lukt niet en dan probeer ik met mijn handen, maar het worden er meer en meer. Ik stap uit bed en probeer met mijn voeten de ratten op een afstand te houden. Ik roep Nemo om hem mee te nemen, maar ik zie hem niet meer. Ik denk dat hij onder het bed zit en niet weg kan...

Ik had drie dromen vannacht, maar weet niet meer precies in welke volgorde ze voorkwamen..

Ik werk in een frietkraam of zoiets op de kermis. De collega waar ik mee samenwerk lijkt niet zo tevreden over mij. Na de pauze stoot ik perongeluk langs de buitenkant van de kraam de toog naar beneden. Ik zit gebukt op de grond onder de toog en roep hard om hulp omdat ik het niet lang meer kan houden. De collega komt er aan en we heffen beiden de toog terug op zijn plaats. Zetten alles terug tegoei en dan zeg ik dat ik rap nog wat zal gaan bijvullen. Ik stap dan naar de andere kant van de kraam en ik zie daar buiten al iemand staan wachten. Het is oma. Ik weet dat er veel werk is, maar ik ga naar oma, geef haar een knuffel over de toog heen en vraag hoe het met haar is. Ze zegt dat alles goed is en glimlacht naar me. Ik ben blij om haar nog es te zien want het is weer lang geleden dat ik nog eens over haar gedroomd heb..

Ik zit in de auto op de achterbank. Mijn metekind zit links van me. Vooraan zitten haar zus met haar vriend. Rechts van me zit mijn lief, die ik in het echt niet heb. Het lijkt alsof hij en ik wat stiekem moeten doen omdat de rest niet weet van ons. Ik zit dicht tegen hem aan en streel hem stiekem over zijn ongeschoren kin. Hij lacht. Als even later mijn metekind is uitgestapt, stapt hij over me heen en gaat aan de linkerkant van mij zitten.
Dan is het plots avond en er zit een klein jongetje van een jaar of twee aan mijn rechterkant. Mijn metekind haar zus doet de deur achter open en helpt het jongetje uitstappen. Hij kleeft hier en daar vol snoepjes. Ik zeg dat ze hem goed moet vasthouden want daar rijden auto's..

Ik zit denk ik op een schip. Op het verdiep waar het shoppinggedeelte is. Even later zit ik op een ander verdiep en ben een beetje de weg kwijt. Ik loop door de gangen van het schip op zoek naar waar ik moet zijn en kom dan uit op een soort lobbie gedeelte. Er loopt daar ook een oudere vrouw rond die de weg kwijt is. Ik maak me wat zorgen om haar dat ze het niet alleen gaat vinden. Ik neem haar arm vast, haak die in de mijne en besluit om samen met haar te gaan zoeken. Aan de lobbie zeggen ze dat we op het tweede verdiep moeten zijn. We moeten eerst een brede trap omhoog en dan de gang in, komen we bij een deur waar een bordje boven hangt met "tweede verdiep". Er staan groepjes mensen voor de deuren te wachten. De oude vrouw en ik gaan mee aanschuiven voor de deur..

Ik ben in een supermarkt, denk dat ik daar werk. De winkel is vrij duister en ik zie op een bepaald moment dode mensen rondlopen. Een collega van me komt hier achter, ik herinner me niet meer hoe, maar ze neemt me onder haar hoede en begeleidt me hoe ik deze mensen kan helpen. Er zijn twee overledenen die we samen helpen, maar hoe deze uitzien weet ik niet meer.
Later is er een man bij me, hij is zo een twaalf jaar ouder dan me, maar ik voel dat hij gevoelens voor me heeft. Hij voelt heel vertrouwd, vriendelijk en sereen aan. Hij heeft donker haar met een lichte krul in.
We zijn dan in mijn ouders' huis, in de slaapkamer wat vroeger als kind mijn slaapkamer was. Er staat een wit houten babybedje en ik kijk over de rand om te zien of er een baby in ligt. Grote blauwe ogen kijken me aan. Ik neem haar uit het bedje om op te staan en draag haar naar de keuken. Ik heb niet het gevoel dat ze mijn baby is, maar ze is wel lief.
Vanaf hier ben ik een stuk van de droom kwijt...
Tot ik weeral in dezelfde slaapkamer naar het babybedje toe stap. De man is ook bij me in de kamer. Ik kijk over de rand van het bedje.. opnieuw twee grote blauwe ogen kijken me aan, maar de baby is iets ouder en als ik in haar ogen kijk herken ik er iets van mezelf in. Ze heeft een beertje naast haar liggen waarvan de buik licht geeft en ik speel samen met haar wat met het beertje. Ze lacht en grijpt vrolijk naar het beertje. Ik neem haar dan uit het bedje, ze lijkt opeens nog iets ouder, want ik zet haar dan op de grond neer en houd haar handje vast om te helpen, zodat ze zelf naar de keuken kan stappen. Om één of andere reden lijkt het me op dat moment belangrijk dat ik haar zelf laat stappen. Als we door de gang stappen zie ik weer een dode man, samen met zijn dode dochter. Ze hebben beiden een bleek, transparant-achtig gezicht. Hij heeft een lange zwarte jas aan. Ik schat de dochter een jaar of tien.
Ik zit dan samen met mijn dochter aan de ontbijttafel en tegenover ons aan de tafel staat de man wat gevoelens voor mij heeft. Ik vraag aan hem of hij zich eens wil omdraaien en kijken of hij achter zich bij de koelkast ook een man ziet staan met een zwarte jas aan. Hij lacht naar me en zegt dan nieuwsgierig.. ah, werkt dat zo? Alsof hij al wist dat ik overleden mensen kan zien, maar nog niet wist hoe. Hij draait zich om en kijkt naar de plek die ik aanwees, maar ik heb niet de indruk dat hij iemand ziet staan..