Het begint te korten!!! Nog 115 dagen en dan wordt de kleine spruit van Tinkerbell en Zippo verwacht!!! Of ze erg stipt gaat zijn...ik denk het niet ;) maar je moet toch ergens een houvastdatum hebben he ;) en nu is het nog te vroeg om dat af te leiden aan de hand van uier,... Gisterenavond heb ik de kleine nog twee keer voelen spartelen! Dat vind ik toch altijd zo'n mooi gevoel, vooral omdat het zekerheid geeft dat het veulentje nog leeft... Daarmee wil ik merriehouders nu ook niet aan het twijfelen brengen als die hun veulen nog niet hebben gevoeld! Maar het is toch erg leuk als de kleine reageert op jouw geklop :)
Het is werkelijk heel gek, maar het gaat ontzettend goed vooruit met Tinkerbell! Waaraan het precies ligt: ik heb geen idee, maar dat maakt me niet minder gelukkig!
Terwijl de band tussen mij en Angel wat verminderd is, is Tinkerbell supervriendelijk en open naar mij toe. Ik heb de indruk dat Angel ergens boos om is, misschien dat ik door de emotionele druk die ik ondervind door de ziekte van mijn bomma, haar hinder aan haar speels zijn... Ik had eigenlijk verwacht dat het nu met Tinkerbell spaak zou lopen, omdat zij die emotionele bagage van mijn kant af zou weren, maar het is echt andersom. Angel verbergt zich achter een beschermende muur terwijl Tinkerbell heel lief voor me is, alsof ze mijn bondgenoot in moeilijke en verdrietige tijden is, alsof ze wil zeggen: kom bij mij en wees jezelf, ik weet hoe je je voelt... Wat dat paard vroeger allemaal meegemaakt heeft...god mag het weten...
Ik merk het ook aan de foto's die ik trek: terwijl ik anders zowat 90% mocht weggooien, blijkt ze nu behoorlijk fotogeniek te zijn! Dat mag gek klinken, maar op de meeste foto's heeft ze netjes de oortjes naar voren, ogen heel duidelijk open, alert en...ze straalt!!!
Ik ben er nog niet helemaal uit aan wat het nu allemaal kan gelegen zijn, maar ik denk dat het een samenloop van omstandigheden is die haar zo veranderd heeft. Bij iedere dracht lijkt ze wat meer vertrouwen te hebben en sinds Angel er is, is ze ook al enorm veranderd. Maar gezien mijn band met Angel nu wat stroever is, lijkt het mij dat Tinkerbells verandering grotendeels aan mij en mijn verandering ligt...Hoe het ook zij: ik ben blij dat ze zich eindelijk blootgeeft!
Een tijdje geleden dat ik nog wat van me heb laten horen, maar mijn grootmoeder ligt in het ziekenhuis en daar kruipt natuurlijk ontzettend veel tijd in. Na een lange lijdensweg is ze nu aan het punt aangekomen dat er niets anders meer mogelijk is dan op lange of korte termijn sterven. Zondag gaf men haar nog 48u te leven, maar kijk, vandaag leeft ze nog steeds en het gaat zelfs weer iets bergopwaarts... Vele mensen zeggen dat ik me er nu toch al lang heb op kunnen voorbereiden, maar het slechte nieuws zondag raakte me toch als een mokerslag. Zo ben ik tot de conclusie gekomen dat verdriet gewoon verdriet is, hoe je het ook draait of keert, of je je erop hebt kunnen voorbereiden of dat het plotseling komt. Alles heeft zijn voordelen en ook zijn nadelen. Zo is het waar dat ik stilaan leer wennen aan het idee dat mijn bomma er straks niet meer zal zijn, maar anderzijds is het afwachten ontzettend slopend. En de dood komt toch onverwacht...dat is niet iets waaraan je zomaar even vlotjes went. De gehele situatie werpt natuurlijk zijn schaduw op de aankomende kerstperiode. De cadeautjes staan al ingepakt en klaar, er wordt uitgekeken naar de feestdagen, ... maar wat als ze net dan sterft?
In het licht daarvan lijkt alles zo relatief: schoolprestaties willen niet vlotten en ook het andere werk (zoals deze weblog) hinkt wat achterop. En toch zijn het juist de leuke liedjes op de radio die me aanspreken. Laatst was ik loeihard aan het meejengelen met Marco Borsato's "Je zit op rozen", hoewel ik nooit zal beweren dat de dood iets onbenulligs is. En vanmorgen kreeg ik de tranen in m'n ogen van "Forever young". En dan denk ik aan datgene wat het jaar 2005 voor mij waardevol heeft gemaakt...
Ik was er in eerste zit door! Een lekker lange zomervakantie (die natuurlijk veel te snel voorbij was) waar ik heb van genoten, was het resultaat.
Tinkerbell beviel van Baileys en een droom kwam uit. Baileys is mooier dan ik ooit had durven wensen en ik mis haar zo. Vanmorgen zag ik bij het vuilnis, meerbepaald oud papier, een kartonnen doos van een geschenkpak Baileys staan, die heb ik dan maar vlug uit het vuilnis geplukt zodat ik het logo kan uitknippen en bewerken om in m'n foto-album te zetten. Een kleine, mooie herinnering op een onverwacht moment.
Tinkerbell werd STER en Baileys kreeg een eerste premie.
Ik werd verliefd op het eerste gezicht en kocht een tweede irish cobmerrie bij: Angel! Dat heb ik nog geen moment betreurd! In dezelfde koop werd de tweeling Stella en Artois van mij. Volgens mij heeft het zo moeten zijn :) het kan geen toeval zijn dat alle veulens van 2005 een drankje als naam hebben!
Op de keuring kreeg Angel een tweede premie, net als Artois, en Stella kreeg een eerste premie.
Tinkerbell werd succesvol gedekt door Zippo.
Angel werd volledig gezond verklaard en voor fokkerij goedgekeurd!
Zowel Baileys, als Stella en Artois kregen een goede nieuwe thuis.
Wat betreft stage is alles dik in orde: ik mag naar de school van mijn keuze en verder kan ik aan de slag in de paardenmelkerij en in Paradisio!!!
Sinds de aankoop van Angel bemerk ik grote vooruitgang in Tinkerbells gedrag. Ze gedraagt zich keuriger, is lang niet meer zo koppig en veel opener naar mij toe,... Toppie!!!!!!!!!!!
Wat minder goed ging: mijn bomma begon aan haar eindspurt. Begin 2005 ging ze steeds sneller achteruit, van dan af was het steeds ziekenhuis in en ziekenhuis uit... De kloof tussen ons en mijn andere grootouders is dit jaar alleen maar groter geworden...en dat terwijl Familie bij ons met een hoofdletter F geschreven wordt... Het onweerde bij de ICS en ik ben ervan overtuigd dat het ook in 2006 nog na zal rommelen, wat natuurlijk niet goed is voor het stamboek, maar ik heb hoop voor de toekomst!!!
Naast een hele lijst positiefs (en ik ben vast nog wat vergeten) staan dus 3 negatieve puntjes (die niet te onderschatten zijn!)...DAT KAN TELLEN!!!
Vrijdag heb ik een bezoekje gebracht aan Paardenmelkerij Hippolacta. Dat was voor het tekenen van mijn stagecontracten, maar natuurlijk kan ik het niet laten om toch even bij de paarden te gaan kijken ;)
Ik werd begroet door een heleboel mooie cobs, die vrij liepen in de binnenpiste. De mooie merrie Debby was de nacht ervoor bevallen van haar veulentje, dus daar bleef ik eerst even kuieren en kijken naar het wankelende kleintje, waarna ik doorstapte naar de box van Zippo, de papa van het veulen dat nu in Tinkerbells buik groeit. Wat een knapperd is het toch!
Samson, de jonge hengst die in 2006 voor het eerst naar de hengstenshow gaat, moest natuurlijk ook beoordeeld worden. Sinds ik hem laatst gezien heb, nog niet zo lang geleden - begin november, is hij weer ontzettend veranderd! Hij krijgt stilaan meer body en het zadelmak maken schijnt hem ook geen kwaad te doen. Wat ik aan Samson zo leuk vind, zijn zijn koddig gekleurde oortjes! Zijn moeder is trouwens STERmerrie Beddy, zijn vader...hoe kan het ook anders...Zippo. Ben eens benieuwd hoe deze jonge knul het er in februari vanaf gaat brengen!
Als laatste hield ik halt bij Bro, voluit Longacre Bro, het boegbeeld van de ICS (hij siert het logo). Deze hengs kon me in het begin niet zo bekoren, maar hij verandert echt zienderogen! Zijn manen lijken te groeien terwijl je erop staat te kijken en voller lijkt hij ook te worden met de minuut! Eigenlijk is het helemaal niet goed om een foto van hem bij de vorige hengstenkeuring bij deze log te zetten, want je zou hem nu bijna niet meer herkennen! Anderzijds vind ik wel dat het erg mooi het verschil aangeeft... Ik ben ervan overtuigd dat deze vent nog menig merriehart sneller zal doen slaan ;) (misschien dat van Tinkerbell ook volgend jaar...)
Eindelijk zijn ze er! Mijn handgeschilderde naambordjes!
Ik was al een tijdje van zin om stalplakaatjes op te hangen en had zelfs al van die zwart met goud beletterde dingen gekocht, was nu alleen tijdens de kerstperiode nog op zoek naar een goudstift. Toen ontdekte ik stalbordjes op internet met afbeeldingen van irish cobs erop en natuurlijk werden die favoriet. Met geïmporteerde irish cobs, zoals de mijne, is het alleen zo jammer dat je enkel het bovenste lijntje in kan vullen, namelijk hun naam, de rest is onbekend... Toen kwam ik via een topic op Bokt (www.bokt.nl) op de web site van MysticTinker terecht (te vinden op deze log onder de links!!!), die fotobewerkingen maakt en ook zelf naambordjes schildert. ik was natuurlijk meteen verkocht :) !
En nu heb ik ze hier dus voor me liggen: 2 naambordjes in dezelfde stijl opgemaakt, maar toch heel verschillend en UNIEK! Als voorbeeldje heb ik een fotootje van dat van Angel toegevoegd. De andere (inclusief de foto van Tinkerbell als Pegasus), zijn te vinden op volgende url: http://groups.msn.com/MijnIrishCobsTinkers/tinkerbell.msnw
Hierbij een fotootje van de hengst van wie Tinkerbell haar veulentje verwacht: ZIPPO (van paardenmelkerij Hippolacta). Hij is inmiddels STER bij de ICS en werd kampioen van de hengsten in 2005!
De pollvraag is hoe hun veulentje er zal uitzien :) Ik heb de keuze al meteen beperkt gezien er heel erg weinig kans op is dat er een andere kleur dan zwart of zwartbont uitkomt. Tinkerbell is namelijk zwartbont en heeft nog geen vos of vosbont veulen gegeven, voor Zippo van 't zelfde. Beide hebben wel al allebei een volledig zwart (dus niet bont) veulen gegeven, dus uit de combinatie kan zowel eenkleurig als bont komen! Wie waagt de gok???
Niet veel te melden vandaag, dus doe ik eens iets informatiefs over de dracht. De foto geeft een veulentje weer dat op ongeveer 210 dagen, dus net zo oud als Tinkerbells veulen nu is, doodgeboren is.
Ik vind het heel interessant om eens zo'n foto te zien, maar anderzijds vind ik het ook erg raar. Telkens je over die dikke buik wrijft ofzo, stel je je zo'n miniatuurpaardje voor, weliswaar kleiner dan een volgroeid veulen. Maar het veulen is dus nu nog helemaal kaal!!! Stilaan krijgt het wel een staart en manenaanleg en ook wat haartjes op de neus, maar verder is het nog helemaal kaal! Bij een mensenbabay is dat niet zo raar ;) die wordt immers ook kaal geboren, maar bij een veulen vind ik dat wat raar...
Vandaag hebben we een lekker lange buitenrit gemaakt! Er werd namelijk van onze ruiterclub uit een kampioenenwandeling georganiseerd. Wie gedurende het hele jaar alle evenementen heeft bijgewoond, krijgt de titel "Clubkampioen" en moet een rit in elkaar steken. Het was inmiddels dik 2 maand geleden dat ik nog op Tinkerbell gereden had en toen ze me naar buiten zag komen met zadel en hoofdstel én in rode clubsweater, zag ik al aan haar gezicht dat ze me doorhad...én dat ze er geen zin in had :) Al met al ging het opzadelen en optomen erg goed (ze kan soms erg koppig en lastig zijn): de buikriem spande al wat meer dan twee maand geleden omwille van het groeiende veulentje en ze hield haar hoofd mooi laag, nam het bit goed aan,...
Het werd een lekker lange rit en hoewel we erop gekleed waren, heeft het niet geregend (gelukkig!). Natuurlijk heb ik rekening gehouden met de toestand van mijn paardje, hoewel die een erg goede basisconditie heeft, waardoor je eigenlijk niet merkte dat het inmiddels al een tijdje geleden was. Het grootste gedeelte van de rit deden we in stap (de wegeltjes lagen door de regen niet erg goed om met 20 paarden door te denderen), hier en daar een stukje draf en één heel lange galop door de dreef. Normaal ga ik ook steeds mee met de kleinere groepjes die op een akker galopperen en racejes houden, maar daar heb ik deze keer van afgezien.
Nadien Tinkerbells sokken nog behandeld. Normaal gezien doe ik dat in de winter niet, want dan zou ze mok kunnen krijgen doordat ik dan telkens eerst de sokken moet wassen. Maar nu leek het me wel nodig, want ze had zichzelf hoger op haar been twee kleine wondjes toegebracht... Op het einde van de wandeling waren we door enkele diepe plassen gewaad en zo was alle modder en vuil uit haar sokken gespoeld, dus het wassen kon ik achterwege laten! Tinkerbell was er absoluut niet mee ingenomen dat ik haar wou gaan behandelen. Normaal blijft ze netjes staan, zeker als ze wat te knabbelen heeft, maar nu wou ze niet ophouden met rondtrampelen in haar stal. Dus ik haar buiten vastgebonden (hoewel het op dat moment wel aan het regenen was) en daar geprobeerd. Wou ze me gewoon tegen de muur drummen!!! Nu ken ik dit gedoe wel al na vier jaar met haar om te gaan: ze kan op sommige momenten zó dwaas reageren! Ik heb me flink kwaad gemaakt en heb staan roepen, schelden en tieren... Weet dat het niet erg netjes is :) maar op zo'n moment is dat het enige dat enigszins tot haar doordringt. Uiteindelijk, toen mijn keel ontzettend pijn deed en mijn stem allang schor klonk, gaf ze op en berustte ze erin dat ik gewonnen had... Triomf!!! Dit is de eerste keer dat ze zo klaarblijkelijk toegeeft!!! Meestal eindigt het na zo'n titanenstrijd op een gelijkspel (zij geeft op, ik geef op, of we blijven allebei stoer doorgaan tot één erbij neervalt), maar deze keer merkte ik echt dat ik tot op de kern doorgedrongen ben. Plotseling was ik door haar betonnen muur heen en kon ik doen wat ik wou zonder tegenstand.
Ik twijfelde al een tijdje: zou ik of zou ik niet? In een goed onderhouden weblog kruipt immers wel wat tijd...en die heb ik niet altijd even overvloedig... Nu is het eindelijk zover: de beslissing is genomen en mijn blog "Paardenperikelen" staat op poten (of liever: benen)!!!
Misschien zal ik mezelf best even voorstellen:
Ik ben inmiddels de kaap van de 21 gepasseerd (ontdek ik daar al enkele kraaienpootjes?) en bij ons thuis hebben we 3 paarden rondhobbelen. Twee ervan zijn van mij, de derde behoort mijn moeder toe. Haar smaak ligt bij de volbloeden en dergelijke ranke paarden en zo heeft ze er dan ook één. De voskleurige merrie heet One For All van Germania en is door ons zelfgefokt. Mijn voorkeur gaat uit naar het grovere paardenspul: lekker breed en robuust, harig,... Na mijn rondbuikige haflinger, koos ik ruim 4 jaar geleden voor een zwartbonte Irish Cobmerrie: Tinkerbell. Inmiddels is ze opgenomen bij de ICS en daar heet ze voluit Tinkerbell Snorremans van Germania. Sinds vorig jaar zijn we met haar aan het fokken gegaan, haar eerste stamboekveulen behaalde een eerste veulenpremie en Tinkerbell zelf is inmiddels ook STER. In Augustus dit jaar kwam er een tweede tinkertje bij. Zij heet Angel Snorremans van Germania en zoogde dit jaar een tweeling. We willen ook met haar gaan fokken, maar dit jaar heeft ze een jaartje rust verdient. Momenteel zijn we bezig haar in te rijden.
Dat was het in het kort...
Veel plezier met lezen! Enne...een leuk berichtje nalaten mag altijd ;)
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Vrijdag heb ik een bezoekje gebracht aan Paardenmelkerij Hippolacta. Dat was voor het tekenen van mijn stagecontracten, maar natuurlijk kan ik het niet laten om toch even bij de paarden te gaan kijken ;)
