Een eerste verslag van onze ervaringen
op Boliviaanse bodem!
Zaterdagmiddag om 15u30 stonden 4
Belgische chicas te blinken in Zaventem, klaar voor een nieuw avontuur in
Latino-America. Vol spanning checkten we onze té grote valiezen in en eenmaal
iedereen handjes had geschud en knuffels gegeven, kon onze grote tocht
beginnen...
Na wat vertraging op Zaventem kwamen
we rond middernacht toe op onze eerste tussenstop: Madrid. De Latino-americanos
blijken de gewoonte te hebben om lang op voorhand braaf in de rij te gaan staan
met als gevolg dat de hal met onze vertrek gate naar Santa Cruz (onze tweede
tussenstop, een stad in Bolivia) 1 gigantisch lange rij was geworden. Het nut
niet beseffend maar toch volgzaam zijn we daar dan ook maar een halfuurtje gaan
staan. Kwestie van ons al onder te dompelen in de cultuur! Ook in Madrid liep
onze vlucht een fikse vertraging op.
De intercontinentale vlucht met Air
Europe naar Santa Cruz was niet zo chicque als iedereen altijd al omschreven
heeft. Evenveel beenruimte als in een Ryanair vliegtuig, vooral voor Laura de
eerste krappe kennismaking met wat er ons de komende 3 maanden te wachten
staat: korte bedjes, kleine busjes, kleine Boliviaantjes, Ook de TV-tjes die
iedereen ons beloofde ontbraken en een "warme" maaltijd werd opgediend
op het moment dat we net sliepen en ons eerste Boliviaanse dromen droomden. Maar
al bij al zijn de 11 uren wel goed vooruit gegaan.
Gezien de vertraging in Madrid,
wisten we dat de aansluiting vanuit Santa Cruz naar Cochabamba heel krap ging worden.
Maar daar hadden we nog niet bijgerekend dat onze valiezen als allerlaatste uit
het vliegtuig zouden komen! Dan stonden we daar... Het uiterste incheckuur naar
Cochabamba was 7u10, en om 6u55 zagen we
onze valiezen nog steeds niet op de band De adrenaline en het zweetgehalte
schoten omhoog. Uiteindelijk kwamen de valiezen van de band gerold, maar
moesten we nogmaals door een douane, valiezen opensmijten, terug dichtsmijten,
en lopen lopen lopen Niet echt goed nadenkend liepen wij onmiddellijk richting
Gate 1 (wat we dachten begrepen te hebben via de Spaanse omroep in de luchthaven)
als kippen zonder kop Perdone Cochabamba Perdone Cochabamba scanderend tot
een klein Boliviaantje ons probeerde tegen te houden. Laura liep hem bijna
letterlijk omver. Ons enthousiasme werd gestopt toen we zagen dat we trappen op
moesten spurten met elk 46kg. Gelukkig gaf het Bolivaans mannetje het niet op
en maakte ons duidelijk dat we wel
degelijk eerst nog moesten inchecken... Het inchecken verliep vlot en we
straalden tot achter ons oren dat we dit tot een goed einde hadden gebracht.
Zot efficiënt die Bolivianen, dachten we.
Helemaal relax maakten we ons dan ook
geen zorgen toen ons bagage in Cochabamba niet direct verscheen. Het lachen
verging ons toch lichtjes toen de band stopte met draaien
Opnieuw komt een klein Boliviaans
mannetje (jaja kleine boliviaanse mannetjes worden een terugkomend fenomeen)
ons tegemoet. In veel te snel Spaans probeerde hij ons duidelijk te maken dat
onze bagage nog in Santa Cruz stond, maar dat we ons gsm-nummer moeten geven en
dat ze ons wel zouden bellen als ze in Cochabamba waren beland. Hoe laat konden
ze ons niet zeggen: in de namiddag ofwel "por la noche".
Maar goed, dan maar zonder bagage
toch al vertrokken naar ons huisje in Fortin Alihuata, zona La Chimba, in het
westen van de stad. Want daar stond Huaskar (de broer van Arturo, van wie we
het huisje huren) te wachten op ons. Het huisje zelf is mooi en helemaal
vernieuwd. Alleen nog wat minder privacy dan eerst al gevreesd en een nieuwe
bovenverdieping die wegens wankele (lees: levensgevaarlijke ladder) niet te gebruiken
valt. Even wat nader uitleggen: onze leefruimte heeft een muur die volledig
bestaat uit een groot raam en uitkijkt op ons tuintje. De studio van Huaskar
bevindt zich ook op dit terras, waardoor z'n voordeur in dezelfde hoek zit als
onze deur en de privacy zoals gezegd toch wat beperkt is. Achter de
leefruimte is er een grote kamer, met echter een groot gat in de muur die de
kamer verbindt met de leefruimte, daarnaast zijn er op de benedenverdieping nog
2 andere ruimtes met bedden. Alleen jammer dat de trap naar de bovenverdieping
bestaat uit een paar houten stokjes die met ijzerdraad aan elkaar zijn gebonden
en dat deze trap "vaststaat" tussen 2 ijzers uit het gewapend beton.
Bénédicte scheurde bij de eerste poging al haar broek (letterlijk!) aan het
ijzerwerk en het was ons al snel duidelijk, niemand van ons wil 3 maanden
meermaals daags zijn leven riskeren op zo'n trapje.
Klein minpuntje was dat het huis wat
in een status "net klaar met de ruwe verbouwingswerken" verkeert.
Bedenk daar maar een goede pak stof en muurplaksel waar het niet hoort bij.
Maar we zagen absoluut mogelijkheden om er onze thuis voor 3 maanden van te
maken. De matras werd van de zo goed als onbereikbare bovenverdieping gehaald en
van de grootste kamer werd improvisoir met
een kleerkast en dressoirkastje 2 kamers gemaakt . Het lot besliste dat Laura
en Bénédicte hier zouden slapen en Riet en Elke kregen elk een andere ruimte om
hun slaapplekje van te maken. Even later willen we enthousiast een kast
inspecteren toen de deurkast onmiddellijk bij het openen op de voet van Laura
valt. Een geluk voor de spiksplinternieuwe vloer, minder voor Lauras voet
uiteraard Het was toen toch even moeilijk om te omvatten dat we reeds 24u
onderweg waren, ons bagage nog ergens in Santa Cruz stond te schimmelen en wij
in een superstoffig huis zaten met een onbruikbare trap en kasten die
onmiddellijk uit elkaar vallen. Gelukkig zijn we geen enkele seconde onze
positiviteit verloren (wat al een goede voorbode is!) en onmiddellijk gestart
met praktisch nadenken, oplossingen zoeken en boodschappenlijstjes maken. Na de
eerste kennismaking met een Boliviaanse supermarkt, de eerste taxiritten
vlotjes te doorstaan en toch wat ijl in het hoofd te worden van de hoogte hier,
begonnen we met het inrichting van ons huisje. En nu, een paar dagen later, met
ondertussen aankomst van onze bagage, is het hier al best gezellig! Foto's
volgen nog wel eens in de loop van de komende periode :)
Dan was er de volgende dag direct al de
eerste stagedag. Best spannend! Afhankelijk van in welk ziekenhuis we
staan, gaat onze wekker om 6h of 6h30 af. Op de eerste dag werden we allemaal
samen verwacht op de Universidad Major de San Simon. We ondernamen onze eerste
poging om met een Trufi (de lokale kleine busjes die hier als openbaar vervoer
dienen) om tot aan de Universidad te geraken, maar we merken al snel dat
Boliviano's gemakkelijk "si, si" zeggen. Eenmaal op de Trufi hadden
we namelijk geen idee waar we af moesten en bleek ook, volgens een andere
passagier, dat die Trufi helemaal niet passeerde aan de Universidad. Uiteindelijk
toch maar uitgestapt en een taxi genomen om alsnog op tijd te zijn op onze 1ste
stagedag. We werden op de Universidad warm ontvangen en moesten onmiddellijk
met mensen zoals de decaan en de hoofdarts pediatrie op de foto. Daarna werden
Laura en Elke meegenomen naar een perifeer kleiner ziekenhuis verder in de stad
(Solomon Klein) en bleven Bénédicte en Riet in Viedma, het Universitaire
ziekenhuis voor Gynaecologie en pediatrie, net naast de Universidad.
Even een kleine greep uit Riet haar
eerste stage dag:
Ik volgde mijn eerste consultaties mee op las
consultaciones pediatrias, bij een vriendelijke arts en een Boliviaanse
"interno" (studenten geneeskunde in hun 6de jaar). Helaas begreep ik
bijna niets van de anamnese, wat een klinisch onderzoek ook wel wat moeilijker
maakt, niet wetende naar wat je op zoekt bent. Maar vond het wel fijn dat ik
zelf enkele klinische onderzoeken mocht doen. Het is duidelijk dat deze
ziekenhuizen goedkoop zijn ten opzichte van de privé. Een groot deel van de moeders
op de consultatie zijn deze met de echte Boliviaanse traditionele
klederdracht en, naar mijn idee op dit moment, dus de armere bevolking. De
baby's zitten in doeken rond hun lichaam gebonden en de borst geven tijdens de
consultatie is de normaalste zaak van de wereld. Bénédicte staat op spoed en
kwam al in aanraking met meerder bijtwonden, brandwonden en Syphillis bij
kindjes. Doet er mij aan denken: er lopen hier echt enorm veel straathonden
rond Nu vinden Bénédicte, Elke en ik het toch wel wat jammer nu dat we onze
Rabiësvaccinatie niet genomen heb, maar goed, extra voorzichtigheid dus!
Om 11u was het al tijd voor pauze en
mocht ik samen met de artsen en interno's iets eten en drinken. Ik kreeg een
soort van warme, zoete boterkoek (empanada) en een, veel zoeter dan normaal,
glaasje Fanta. Ik begin te snappen waarom die Boliviaanse vrouwtjes zo klein en
rond zijn hier Daarna mocht ik naar huis... Ik dacht eerst dat ik het niet
goed begrepen had, tot een interno het nogmaals in het Engels herhaalde. Nog
wat onzeker ben ik daar toch nog even blijven rondhangen, nog wat consultaties
met een andere arts en interno meegevolgd maar om 12u30 ging iedereen gaan eten
en moest ik dus niet meer terugkeren. Bénédicte moest echter wel tot 16u op de
spoed blijven, en ik had geen benul hoe ik terug naar huis moest alleen. Dus
heb ik mezelf opgepept en ben ik 2uur alleen een stukje Cochabamba gaan
verkennen. Ik heb me nog niet vaak een grotere toerist gevoeld met m'n
woordenboekje, afgeprinte google-mapkaartjes en een rugzak. Maar heb me met m'n
beste Spaans uit de slag geslaan, een toeristische kaart gekocht in een lokaal
winkeltje, m'n dollars gewisseld in de bank en 4 Boliviaanse gsm-nummers
gekocht.
Later volgt zeker ook nog eens een
greep uit een stagedag van Bénédicte, Elke en Laura. Zo komen jullie beetje bij
beetje al onze (stage-)avonturen te weten. Ondertussen is er al 1 week voorbij
gevlogen. We voelen ons al echte Bolivianen in de Truffi, die we nu vlot kunnen
nemen. Het Spaans blijft moeilijk maar gaat vooruit! Bénédicte stond 1 week op
spoed pediatrie, waar ze geconfronteerd werd met gevarieerde pathologie
(brandwonden, val van grote hoogtes, zieke neonaatjes, congenitale afwijkingen,
). Volgende week wisselen Riet en Bénédicte van stage. Elke en Laura staan
beide 3 weken op gynaecologie, waar ze eveneens geconfronteerd worden met
gevarieerde consultaties. Hun week bestaat uit 5 halve dagen stage en 1 24uurs
wacht. Wel nog spannend en een beetje eng, zo een wacht in een land dat je niet
kent, een ziekenhuis dat je niet goed kent, een taal die je nog niet goed meester
bent. Maar beide hebben hun eerste wacht ondertussen dapper doorstaan!
Het zal hier een hele aanpassing
worden, ons Boliviaans avontuur met soms ook de harde confrontatie met armoede.
Ondertussen hebben we uitgedokterd dat medische hulp gratis is voor zwangeren
en kinderen jonger dan 5 jaar. Het lijkt wel of de gezondheidszorg in
Cochabamba voornamelijk rond zwangeren en kinderen is geconcentreerd. We vragen
ons nu allemaal een beetje af hoe patiënten die niet in deze categorieën vallen
hun medische zorg betalen, iets wat we hoogstwaarschijnlijk de volgende weken
wel zullen ontdekken.
Maar als we s middags een uurtje op een bankje zitten, kunnen we echt wel genieten
van alles wat er rondom ons leeft. De
stad is een droge, stoffige, kleurrijke, chaotische mengelmoes maar toch
gezellig en sfeervol . De traditionele klederdracht, waarin toch zeker 1/3de
nog gekleed loopt, is ook echt mooi om te zien. De kindjes zijn echte cuties,
met pekzwart haar en donkere ogen, ingepakt met wollen mutsjes en in een
kleurrijke doek.. Het is soms echt een beetje Indiaans :). Overal kraampjes op
de straat en kleine winkeltjes die alles en niets verkopen. Eetgelegenheden met
frituur /coca cola-achtige toestanden of fruitkraampjes waar wij ons wegens
tere Belgische maagjes sowieso de eerste weken niet zullen aan wagen. Gisteren
zijn we op onze eerste vrijdagavond gaan eten in een all you can eat grill
restaurant (een Boliviaanse specialiteit). Het vlees smaakte zelfs Bénédicte.
Nu onze buikjes goed gevuld zijn,
zijn we er helemaal klaar voor om tijdens ons eerste weekend hier Cochabamba
echt te verkennen. Het kriebelt bij ons
alle 4 om de bergen rond de stad te verkennen, die moeilijk zijn om op foto te
omvatten: Cochabamba ligt als het ware in een vallei omgeven door prachtige
bergen, sommige met sneeuwtoppen, andere omhuld door wolken. Een gevolg van deze ligging is het klimaat:
s morgens fris, tussen 11-16 uur
superwarm, na 16 uur snelle afkoeling met s avonds temperaturen waarbij
een fleecje geen overbodige luxe is. Sommigen onder ons hebben al gevloekt op
het feit dat ze een aantal warme kleren voor vertrek toch nog uit de valies
gezwierd hebben wegens te veel kilos, maar ook daar vinden we zeker creatieve
oplossingen voor: verschiet niet als we bij onze thuiskomst in België volledig
in typische Boliviaanse klederdracht gehuld zijn;).
Nu is het echt tijd om aan ons
weekend te beginnen!
Ciao!!!
(Anders dan je zou verwachten,
populairder dan adios onder de Bolivianen)
