Enkele weken geleden ben ik 's nachts uit bed gevallen. Veel weet ik er niet meer van, maar het leek wel dagen te duren voor iemand me had gevonden. Nadat ze me in het ziekenhuis weer een beetje hadden opgelapt verwachtte ik naar mijn appartement te mogen terugkeren, maar in plaats daarvan verzeilde ik in een ouderlingentehuis. Nu leven er niets dan oude mensen om me heen, vergrijzing van de maatschappij noemen ze dat. Het is iets waar ik helemaal niet van hou, alle bejaarden zijn sukkelaars die me een angstig gevoel geven, vooral omdat ze me steeds laten zien wat me nog te wachten staat. Want iedereen wil oud worden, maar niet oud genoemd worden. Daarbij, ik voel me nog prima!

Omdat het mijn eerste berichtje is wou ik afsluiten met een mooi citaat. Maar er komt net een verpleegster in mijn kamer, haar naam ben ik vergeten en het citaat is me ondertussen ontvlucht. "Tijd voor bed" zegt ze glimlachend.