Elk verhaal heeft een start, een midden en jammer genoeg ook een einde. Het moest er eens van komen...we zijn aan onze laatste vakantiedag in Thailand begonnen...tijd voor een terugblik.
Het was onze bedoeling om een lange leuke reis te maken, even de ratrace stop te zetten, het hoofd te zuiveren, quality time in te lassen, helemaal te ontspannen, de batterijen op te laden, een stukje van de wereld te zien en vooral om heel lang en intens te genieten. En dat is ons meer dan gelukt.
Enkele hoogtepunten. Om te beginnen, de Thai! Nog nooit een volk ontmoet dat zo vriendelijk, goedlachs, geduldig en charmant is. Alleen dit maakt een reis hierheen de moeite waard. Spreek een half woord Thais en je wordt beloond met een lach van oor tot oor. Ze doen alles op het gemak en op z'n Thais. Het heeft ons weinig moeite gekost ons daaraan aan te passen... de omgekeerde beweging zal misschien moeilijker zijn.
Ead, Zine en Bo en nog enkele anderen wiens namen ik nooit geweten heb, mensen die ons ongevraagd en met de glimlach geholpen hebben, zij die ons bediend en verzorgd hebben en er alles voor gedaan hebben om onze reis aangenaam te maken, thanks guy's!
Het land zelf dan. Thailand heeft vele facetten. Van het hectische Bangkok tot de vlakte van de Isaan, de bergen rond Chiang Mai, de eeuwige rijstvelden en bananenbomen, de jungle en bossen, de tempels van Boeddhisten en de Khmer tot de lange stranden en blauwe zee, Thailand heeft alles en het is allemaal absoluut schitterend!
Daartegenover staat in schril contrast, het weerzinwekkend gitzwarte water van de Klongs, de kanalen die van de Chao Praya (de rivier in wiens schoot Bangkok ligt) de stad inlopen. De ontelbare vuilhopen die zich in zowat elke achterstraat ophopen. Het plastic en ander afval dat ze achteloos, met alle gevolgen vandien, in de rivier gooien. Het afval dat je langs de kant van de weg van zelfs de meest paradijselijke eilanden vindt...groen is duidelijk nog geen thema in Thailand.
En dan moeten we het uiteraard over de Thaise keuken hebben. Als je naar Thailand reist en je eet niet op straat, dan mis je een van de mooiste facetten van dit land. Bangkok is het epicentrum van de straatkeuken met duizenden eetstalletjes, grote en kleine, goede en minder goede en een aantal die gewoonweg subliem zijn. Een Thai leeft buiten. Een dak heeft hij nodig om onder te slapen, of omdat de tv niet nat zou worden. De rest doet hij op het land, de stoep of op straat, zo ook, koken en eten. En koken kunnen ze. Dat het op zes weken tijd slechts een keer of twee, drie eens wat minder was, zegt genoeg. Al helpt een beetje reiservaring wel om de juiste keuzes te maken. Als je gaat waar de locals zitten, zal je zelden bedrogen uitkomen. En je begeeft je onder hen, wat uiteraard de bedoeling is als je dit soort reizen maakt.
Dat de Thai gek zijn van kleine blonde meisjes en mooie blonde jongens zal duidelijk zijn. Ze kunnen er gewoonweg niet afblijven! Soekie staat, als een trofee, op tientallen foto's die we nooit te zien zullen krijgen en ook bij Yithro konden ze niet weerstaan eens in de blanke kaakjes te knijpen. Gevolgd door een brede lach en guitig gegniffel en dikwijls met complimenten voor hun makers... Zeker in de minder toeristische streken maak je op die manier makkelijk contact met de plaatselijke bevolking.
De uitstap naar Laos was verrijkend en toont dat er niet een Azië is. Net zoals bij ons zijn de verschillen groot. Laotianen leven zo mogelijk nog trager dan de Thai, wat zeg ik, nog veeeel trager. We hebben het zelf kunnen beleven tijdens onze tweedaagse dobbertocht over de Mekong. Vientiane is een mooie stad, weliswaar in heropbouw, met een heel aangename sfeer. Misschien is Laos als enige reisbestemming wat te beperkt, maar als je in de buurt bent, loont een omweg zeker de moeite.
Hopelijk hebben Soekie en Yithro evenveel van deze reis genoten als wij. Of het voldoende indruk nagelaten heeft om de herinnering voor altijd te bewaren, zal later wel blijken. Een frisdrank per dag, een ijsje of een smoothie, niet beiden, het oefenen van de tafels tot tien en een occasionele corrigerende blik van ma of pa waar nodig, ik vrees dat we zelfs op reis onze opvoedkundige principes gehandhaafd hebben Wat de kids verder betreft, chapeau! Ze hebben zich in alle omstandigheden voorbeeldig gedragen. Het trotterszaadje is geplant, we zullen zien of het aanslaat, maar de kans is vrij groot als ik hen zo bezig zie.
Ik dacht even aan een hoofdstukje do's en dont's maar laat dat aan jou over als je deze kant zou opkomen. Het is zoals overal, gedraag je een beetje als mens, met een gezonde argwaan in bepaalde situaties en een open geest en je zal meestal wel de juiste keuze maken.
Begonnen aan Merelbeke-station met de groepsfoto, waar we straks ook het eindbeeld zullen vastleggen, hebben we een heel mooi avontuur beleefd wat we ons voor de rest van onze dagen zullen herrinneren. We hopen dat u een beetje heeft kunnen meeleven met de belevenissen van de osjes en dat we u een beetje vermaakt hebben.
Wat dat Thais etentje betreft, dat heeft u als beloning voor volgehouden inspanningen nu wel verdiend. Uiteraard enkel voor diegenen die ook bewijzen dat ze volgehouden hebben door even een reactie of mail te sturen, wat had u gedacht...
Letterlijk dan hè! We zijn inderdaad aangekomen op het strand van Kho Samet (ook wel samed geschreven) voor nog enkele dagen strandvakantie. Dat had wel wat voeten in de aarde...oh, wat is hij weer spitsvondig...
Bon, we hadden een taxi gecharterd aangezien daddy nu ook nog last heeft van iets wat op een maag en darminfectie lijkt...al is het vanavond al beter, gelukkig hadden we antibiotica bij. Gisteren iets verkeerd gegeten waarschijnlijk... Een taxi leek me dus iets 'veiliger' voor de goede verstaander... Ons verblijf had die geregeld via hun vast taxibedrijf waar ze mee samenwerken.
We gaan er even tussenuit voor reclame: zoekt u een verblijf in Bangkok en is de Old Bangkok Inn iets te sjiek of voelt u zich beter tussen backpackers met niveau, aarzel dan niet en boek als de wiedeweerga uw verblijf bij Phranakorn Nornlen, een oase iets aan de rand van de oude stad met een supervriendelijke staff. Apart, gezellig, geestig en kwalitatief dik OK.
Dit gezegd zijnde... De taxi dus... Niets aan de hand tot de man ons dropt bij een pier, er zijn er verschillende, van waaruit je een overzet moet nemen naar het eiland. Hij zegt ons, 'drop you at the cheapest one', wat meestal al nooit de beste keuze is, maar bon, weten wij veel, dus we doen maar. De overzet zou volgens Trotter 50 Baht de man kosten. Een dame kletst bij aankomst guitig met de chauffeur en leidt ons naar een bureau, waar er wel tien naast elkaar staan. Mmm....ik voel al jeuk aan mijn ellebogen...foute boel...
What kind of trip do you wanna book? Heuh? Trip? We just wanna go to the isle... Sure, no problem, that wil be 800 Baht, wablief? Wat is hier aan de hand? Alle bon, na veel gediscuteer, betalen we uiteindelijk 300 Baht, wat, om een lang verhaal kort te maken neerkomt op het feit dat we voor 100 Baht gerold zijn, het kon dus erger. Daarna worden we met z'n vieren, bagage incluis op een soort bromfiets met zijspan naar de pier gebracht. Als ik opstap klapt het ding zowat om, hilariteit bij mijn gezinsleden...en ik ben dan nog vermagerd...merci ze! Bijkomend moeten we uiteindelijk nog zowat een uur aan boord wachten tot wanneer de sloep vol is. De tocht van 'one hour sir' duurt de helft, nog een truuk om argeloze toeristen de keuze voor de veeeeel duurdere speedboat te laten maken.
Al bij al was het een plezante ervaring, gezien we tussen de locals zaten, die betalen trouwens slechts 30 Baht pp... Je ziet dan mensen opstappen die net naar de markt geweest zijn en bv twee levende kikkers meehebben voor het avondmaal. Die dan ook nog proberen rondspringen wat, met twee in een plastic zakje niet evident is..., moest Michel Vandenbossche het gezien hebben...zielig voor die kikkers maar wel grappig om zien...
Alle, eind goed al goed, we zitten op ons eiland, de bungalow is zeer OK, de zee ligt voor de deur, maar je zit wel in heel toeristisch gebied, wat uiteraard niet anders kan. We gaan hier nog een dag of vijf op onze luie krent zitten, even dat kleurtje bijwerken en dan de grote vogel huiswaarts nemen... De kids zien het ongelooflijk zitten, eigen kamer/badkamer, eigen tv en de zee als je buitenstapt, en wij overleven het wel...
Hallo allemaal! Zoals deze morgen, alle bij ons toch, al meegegeven, zijn we terug in Bangkok. Even een korte samenvatting van de laatste dagen.
Na ons verblijf in Nang Rong, in Khmergebied, trekken we terug westwaarts. We hebben het ons makkelijk gemaakt en voor een prijsje een taxi gecharterd. Die brengt ons van verblijf naar verblijf, wat ons een vervelende busrit heeft bespaard. Zeker gezien den ouwen zijn rug, die helemaal vast zit, een blokkage ter hoogte van mijn schouderbladen wat redelijk onhandig is als je met de rugzak trekt. Met oude mensen niets dan last waar...
Doel van deze verplaatsing was het national park van Khao Yai, in de buurt van Pakchong, waar we op 7 km vandaan verblijven. Een bungalowpark met redelijk mooie huisjes, en... een zwembad! Yes! Kids happy dus en wij ook niet miskontent dat we ons eens in het water kunnen gooien. De dag erna is het vroeg dag om het park te bezoeken met nog twee andere koppels en een ervaren gids.
Rond een uur of acht, na het ontbijt, vertrekken we en binnen het half uur staan we aan het park. Kort samengevat, qua grote beesten is het tegengevallen, we hebben makkaken bij de vleet gezien, maar die zitten je gewoon op de weg op te wachten voor mocht er toch iemand een banaan gooien...wat wij uiteraard niet doen, maar je ziet dat het wel gebeurt, anders zaten ze niet te schooien..., ook Gibbons hebben we door de bomen zien slingeren, een paar herten die intussen bijna handtam zijn en dat was het. Geen wilde olifanten of ander wild echter. Op zich niet jammer, maar men wekt wel een beetje de verwachting... De natuur is echter wondermooi en dat is het bezoek al meer dan waard. Na de middag doen we nog enkele watervallen die ze voor mij ook mogen schrappen, ik had persoonlijk nog wat liever door de jungle getrokken, maar de kinderen vonden het wel de moeite denk ik.
Wat we wel gezien hebben tijdens de wandeling zijn enkele slangen, waarbij er toch ene die flink giftig was, een paar grote spinnen, vlinders in alle kleuren waarbij sommigen zo groot als een hand en als toemaatje, een flink uit de kluiten gewassen schorpioen. Qua aaibaarheidsfactor scoren die vrij laag... Echter, veel minder gevaarlijk dan bevoorbeeld een beer, waarvan we de klauwsporen in een boom zagen en al zeker dan een tijger, waarvan men beweert dat er nog enkele zouden moeten zitten. Al bij al, een heel leuke dag.
Zo, de dag erna hebben we de trein naar Bangkok genomen, waar we nu nog twee nachten verblijven en dan doortrekken naar Kho Samet, een eilandje voor de kust van Rayong. We hebben er een bungalow gehuurd, we zien wel wat dat gaat geven. Nog even aan ons kleurtje werken dus...en een beetje ontgiften van de Bangkokse frisse lucht... En daarna...zoeken we de Belgische hitte weer op...maar dat is pas voor volgende dinsdag...een weekje nog!
De reden van onze uitstap naar Nang Rong zijn de tempels van Phanong Rung en Muang Tam welke we vandaag met een Duits-Oostenrijks koppel delen. We doen eerst deze van Muang Tam welke de minst mooie zou zijn en vinden deze al de moeite van de verplaatsing waard. U moet het gezien hebben. Niet enkel de tempel zelf maar ook de site en de hele streek waar we door reden is gewoonweg prachtig!
Dit deel van het land heet de Isaan, het wisselt rijstvelden af met prachtige bomen, glooiende landschappen, tientallen tinten van groen, grazende waterbuffels, enfin, een plaatje! En er komt geen eind aan, kilometers aan een stuk. Isaan is het armste deel van het land maar qua schoonheid gaat er weinig boven. In een poging om ook hier een graantje van het toerisme mee te pikken tracht men de lokale bevolking wat Engels bij te brengen. Als u deze kant opkomt en u heeft wat tijd, zeker doen! Hopelijk spreekt men tegen dan nog steeds geen Engels, het geeft een extra dimensie aan uw reis.
Maar bon, we gingen tempels doen. Zoals gezegd was deze van Muang Tam al zeer de moeite, die van Phanong Rung is gewoonweg subliem. Nog zeer intact en minutieus gedetailleerd, boven op een oude vulkaan die een wijds uitzicht over de omgeving als beloning bovenaan de trappen oplevert. We zijn niet vlug wild van ouden stenen, maar deze mogen er zijn. De Pentax staat zowat roodgloeiend als we klaar zijn...
Ook Soekie staat bijna roodgloeiend. Het kind kan geen drie stappen verzetten of ze wordt gevraagd om met deze of gene op de foto te gaan. Of het nu kinderen op schoolreis zijn, Thaise families of zelfs enkele Thaise mannen op uitstap, bijna iedereen klampt haar vast voor een foto. Ook Yithro wordt hier te pas en te onpas aangeklampt en zelfs wij worden voor een fotoshoot gevraagd, niet normaal.
Na een hoop over en weer gefotografeer stappen we terug in de wagen en laten ons terugvoeren naar de guesthouse. We zijn toe aan een noedelsoepje, wat je hier inderdaad ook bij 35° eet, heerlijk gewoon.
In de namiddag vraagt de uitbater ons of we geïnteresseerd zijn om een zijdedorpje aan te doen. Dat zal wel zijn! En wij weg. Slechts enkele kilometers verder komen we aan in een gehuchtje waar zowat alles draait rond de zijderups. We zien hoe men ze er kweekt, van larve tot de uiteindelijke rupsen om dan tot prachtige zijde stoffen te worden verwerkt, in dit dorp voornamelijk tot sjaals welke makkelijker verkopen. Uiteraard kopen we er ook eentje... Soekie en Yithro krijgen ook enkele rupsen en wat moerbeibladeren mee, het voedsel van de zijderups. Wij met onze huisdieren terug weg!
We worden gedropt op de avondmarkt vanwaar we dan terug wandelen naar de guesthouse. Op de markt proberen mijn reisgenoten gebakken rupsen en kopen we ook nog gebakken sprinkhanen. Waar ik niet zoveel aan vind, maar Yithro des te meer. Elk zijn meug niewaar!
Wat me bij het einde van deze leuke dag brengt. Ik beetje doodmoe intussen, tijd voor een flinke tuk! Morgen verlaten we de Isaan en gaan we op weg naar Pak Chong waar enkele dagen in het national park van Khao Yai gepland staan. En we hebben een verblijf met een zwembad! Feest dus morgen. Bovendien hebben we een deal gesloten met de uibater hier die zijn chauffeur ons voor een prijsje naar ons volgend verblijf laat brengen... Zijn we van die mottige bus af!
Intussen vliegt al wat kan vliegen in de buurt hier rond mijn kop en vlucht ik naar mijn kamer, slaap ze!
Mensen van mijn generatie denken bij de Khmer vooral aan de rode Khmer, het schrikbewind van Pol Pot, tweede helft jaren zeventig. Dit was een uitloper van de oorlog tegen de Vietkong en heeft met het cultureel erfgoed van de Khmer niets te maken.
Het Kmer koninkrijk besloeg zowat het huidige Cambodja, met uitbreidingen die met perioden tot ver in Laos, Thailand en Vietnam gingen. Het gebied dat wij bezoeken bevindt zich in Oost-Thailand, grofweg vanaf een km of 250 boven de Cambodjaanse grens, waar ons eerste doel dus de Khmertempel van Phimai was. Deze zou model gestaan hebben voor deze van Ankhor Wat in Cambodja en ligt trouwens op een rechte lijn met nog een aantal tempels tussen Phimai en Ankhor Wat. (er loopt een NW-ZO lijn tussen de twee tempels waar nog meer tempels op exact dezelfde lijn zouden liggen. We hebben het niet nagemeten, we geloven het wel...)
Phimai stelt absoluut niets voor, maar die tempel is een echte wowervaring! Met uitzondering van de Wat Arun in Bangkok kan er geen enkele aan deze tippen. Tot hiertoe wel te verstaan want deze van Phanong Rung, welke overmorgen op de planning staat zou nog een stuk mooier zijn. Dat beloofd! Dat geeft wel wat moed om de trip te doen, want het vraagt wel een inspanning zoals u straks zult kunnen lezen. We ronden ons bezoek onder een loden zon af en pakken onze spullen richting Nang Rong.
Dat doen we met de bus, eerst van Phimai naar Nakhon Ratshasima, waar we een aansluiting hebben naar Nang Rong. Het eerste deel gaat prima en bij aankomst in Nakhon Ratshasima springen we gewoon van de ene op de andere bus, deze naar Nang Rong dus. Wij alweer met ons gat in de boter gevallen...denken we...vooraleer we het goed beseffen vertrekt de bus...alleen...er zijn geen zitjes meer... Men doet ons teken dat er achterin nog plaats is...op plastic taboeretjes! Slik! Moeten we daarop zowat anderhalf uur heen en weer wiebelen? Ja dus...
De rit verloopt redelijk tot wanneer we een km of 15 van Nang Rong verwijderd zijn en de chauffeur zijn frank valt dat hij die avond nog ergens een afspraakje heeft of zo... Hij begint nu toch te vliegen dat Cynth en ik mekaar aankijken en denken, foute boel... We zijn blij als we levend het busstation van Nang Rong halen waar onze bagage uit de koffer gegooid wordt en we asap de bus afmoeten. Blijkbaar zat men achter op het schema...pfff...even bekomen met een frisdrankje...
Als de emoties weer gaan liggen zijn, spreken we een taxi aan die ons naar ons verblijfje brengt van waaruit we de andere Khmertempels gaan bezoeken. Alweer een propere guesthouse met alles wat we nodig hebben. Een redelijk bed, een nette badkamer en een airco.
Wanneer we geïnstalleerd te zijn, trekken we naar een dichtbij gelegen restaurant, de maagjes knorren! Daar aangekomen staan er voor liefst 250 man tafels gedekt! Euh...feestje vanavond? Nee, nee, bussen die op rondreis zijn en daar stoppen voor een maaltijd. Right... Dat gaat hier ambiance zijn. Bon, we zijn moe, hebben honger en de mensen zien best lief, we nemen dus plaats, op straat weliswaar...maar dat zijn we al lang gewoon.
We kiezen, met hand en tand uitgelegd en aan de hand van een fotomenu wat we willen eten en het moet gezegd, het was lekker! Als we halfweg zijn komt de meute met de bussen toe, die binnen het half uur ook weer weg zijn...een kleine lawine gewoon... Aankomen, op het eten vliegen dat klaar staat op tafel, weer de bus in...en weg... Voor mij geen groepsreizen! Ook niet als ik oud en seniel ben, gelieve dit als officieel document te willen noteren!
We rekenen af terwijl we merken dat er nauwelijks twee meter verder een tiental kakkerlakken zich tegoed doen aan wat restjes...bon, u leert er beter mee leven als u dit soort reizen onderneemt.
En dan naar bed, ook hier geen doorkomen aan op onze blog...zal voor morgen zijn...
Hallo, hier zijn we weer! Enkele dagen geen blog wegens niet bereikbaar of gewoon te moe om nog een klop te verrichten. Even samenvatten dus.
Woensdagochtend zijn we vertrokken in Nong Kai, waar het best gezellig was maar waar ook weinig te beleven viel. Geen probleem, even een paar dagen rusten en de route verder plannen, was ook nodig en dat hebben we dan ook gedaan.
Eerstvolgende halte was dus Phimai. Eerst een busrit van zowat zeseneenhalf uur tot ergens aan een kruising iets voor Nakong Ratshasima met de weg naar Phimai. Daar afgestapt en wonder boven wonder, de aansluiting verliep beter dan op de meeste Belgische buslijnen. We hebben dus gewoon dik chance gehad, de volgende bus was er al na een kwartier!
Van dit punt af moet ik ook melden dat je nog nauwelijks toeristen ziet en we dus telkens een hoop bekijks hebben, zeker met twee blonde kindjes. Later meer daarover. Maar dat heeft ook het voordeel dat iedereen zich dubbel plooit om je te helpen, al is het dan met gebarentaal want Engels spreekt men hier nauwelijks. Op een of andere manier vind je altijd een middel om mekaar te begrijpen.
Zoals bijvoorbeeld afstappen aan de juiste halte, niet evident als men echt geen letter snapt van wat je zegt. Maar bon, met wat gebarentaal, de naam van een dorp, een straat een hotelnaam...lukt het wel, al check je beter dubbel, wat zeg ik trippel...
Maar in Phimai is dat dus weer wonderwel gelukt en zijn we zonder ook maar een meter teveel te lopen op onze bestemming geraakt. Mr Frank? Yes, yes! Al blij dat ze ons verwachten. We hebben twee aanpalende kamers die kraaknet zijn, een goede airco en warm water, meer moet dat niet zijn. Er is zelfs wifi maar er zijn sites die onbereikbaar zijn...geen idee waaraan het ligt, de blog was daar ook bij...vandaar geen bijdrage.
We rammelen van de honger en het is al half acht. Er is weliswaar een avondmarkt maar aangezien we volledig buiten de toeristische route zitten, behalve dan enkele trotters die de Kmercultuur willen opsnuiven, weten we intussen dat ze hier vroeg sluiten. We vinden nog enkele straatstandjes waar het gezellig druk is. Alleen...geen Engelse menu's meer en dus is het 'op den tast'. We hebben chance dat aan een van die standjes een meisje zit te eten die een beetje Engels spreekt en voorstelt dat zij iets voor ons bestelt. Alstublieft, ga uw gang, slecht kan het niet zijn. En het was meer dan OK! Alle vier de buikjes rondgegeten en bijna beschaamd dat we slechts 140 Baht moeten betalen. Dat was wel zonder drank, welke we in een winkeltje daar schuintegenover gaan halen zijn. Enfin, complimenten aan de chef en nog een kleine toegift en iedereen gelukkig! Wij gaan maffen.
's Avonds besluiten we ons verblijf in Phimai te beperken tot een nacht en 's morgens verder te trekken na eerst de Kmertempel te gaan bezoeken. Wat u straks ongetwijfeld leest in de volgende bijdrage!
Als we dachten dat het gisteren warm was...vandaag zo mogelijk nog heter... En dus hebben we ook vandaag geen klop uitgericht. Buiten een busticket gescoord voor morgen dan. Na wat navragen blijkt een stop in Khong Khaen niet echt een goede keus en kunnen we beter meteen door naar Phimai. Dat maakt de trip wat zwaarder, zes uur bus en dan nog een uur met een minivan, maar dat is beter dan voor een nacht ergens te moeten overnachten en de volgende dag weer door te reizen.
Phimai is een dorp van twee keer niks, maar we zitten dan wel in Khmergebied waar enkele mooie sites in de buurt zijn. Tempels dus maar dan een andere soort dan deze die we tot nog toe gezien hebben. We hebben een verblijf gereserveerd, dus dat zit snor, of we er ook op de blog kunnen, zal een ander verhaal zijn. Maar dat merkt u dan nog wel.
Ook de eindbestemming hebben we vandaag beslist, we plannen te stranden, letterlijk, op Kho Samet waar we een leuk resort gezien hebben. Morgen even bellen of er ook nog iets vrij is. Hagelwitte zandstranden en een turkooisblauwe zee, moet kunnen. Hopelijk willen de weergoden dan ook meewerken...
Intussen landt er hier vanalles op mij die mij als een landingsbaan beschouwen...en word ik gestoken dat het niet mooi meer is. Tijd om op te krassen dus. Morgen even zes uur bussen...bwerk...maar het is niet anders...
Ik denk dat het vandaag de warmste dag van onze reis was, het moet zo rond de 35° geweest zijn. En dan was het nog een open hemel, enkele stapelwolken niet te na gesproken. Kan je nagaan als het zwoel zou worden...niet te doen en wij dus een beetje tam vandaag.
We hebben dan ook weinig meer gedaan dan op onze luie krent gezeten, mag ook wel eens hè? Wel hebben we intussen de rest van de reis een beetje in kaart gebracht. Dat zou ons na Nong Kai via Khaen Kong, Phimai en het national park van Khao Yai uiteindelijk naar het eiland Koh Samed moeten leiden. Maar u kent intussen onze wispelturige zelf...geen garanties!
Bedoeling is te crashen op Koh Samed tegen de 23ste, er nog enkele paradijselijke stranddagen mee te pikken om dan ons boeltje definitief te pakken en huiswaarts te keren. We'll keep you informed.
Voor de rest even rondgeslenterd, uiteraard nog een markt gedaan, weer eens schitterend gegeten, of wat dacht u, en verder heeft den ouwen de rest van het gezin even flink ingemaakt met Yaghtzee! Bende losers!
Nog een leuk tafereel in het restaurant dat we bezochten vanavond. Een soort Miss Heineken, kort gerokt en hoge stelten, Heineken jurkje incluis, kwam persoonlijk de Heineken uitschenken aan tafel. Nu mogen ze ons nog de hemel op aarde schenken, rijst met gouden lepelkes beloven tot in de eeuwigheid, een dozijn van die juffrouwen...uh uh...no way! Het is dus weer een flinke Singha geworden, waarschijnlijk tot spijt van Miss Heineken
Voila, saai dagje vandaag dus voor de volgers ik kan hier niet altijd mij literaire talenten ten toon spreiden niewaar? Daarbij, mijn Singha is leeg en de bar is dicht...tenzij die van de boot...hummm, is er gisteren niet meer van gekomen...misschien nog even de loopplank wagen?
Zoals deze middag al meegegeven zijn we heel vlot in Nong Kai, andere kant van de Mekong en weer op Thais grondgebied geraakt. Dit rustig stadje ligt op ocharme 25 km van Vientiane.
Het was even aanschuiven aan de wederzijdse imigratiediensen maar verder wees alles zichzelf uit. Je moet de brug over, de grens dus, na uitgestempeld te zijn, met een busje. Aan de overkant stempel je weer in en kan je verder trekken. Aangezien we in Nong Kai zelf overnachten was dat laatste een kwestie van enkele kilometers. Uiteraard met een taxi, wat dacht je... Een pick-up taxi, airconditioned, voor 100 Baht terwijl de tuktukkers het dubbele vroegen... Goede deal alweer
Onze guesthouse ligt aan het eind van een steegje, rondom een leuke binnentuin en pal aan de oever van de Mekong. De sfeer is heel relaxed, een aantal aussies, wat Fransen en...toch wel een groep Belgen zeker. Een begeleide reis van Joker. Ze hadden oa Phimai gedaan, een Khmer tempelcomplex dat op ons programma staat maar waren er niet echt kapot van. Moeten we nog eens bekijken of we de stop wel inlassen. Het kost immers een overnachting in de buurt, niet dat we geen tijd hebben, maar toch. We gaan die niet zomaar verkwisten.
Terwijl ik dit schrijf passeert de bende Belgen ons en laten even weten dat ze een feestje gaan bouwen in de bar op de boot. Er ligt dus een boot voor de guesthouse waar een bar, annex restaurant op is. Het ziet er allemaal heel gezellig uit...misschien straks...
We hadden deze middag even de buurt verkend en zagen weer een massa eetstalletjes op straat. We zijn duidelijk terug in het land van de 'Street Food'. Nong Kai moet voor Bangkok op dat vlak niet onder doen. Wij er vanavond eentje uitgepikt en het was weer heel lekker. Met handen en voeten uitgelegd wat we wilden eten en drinken, je ziet hier niet zoveel toeristen en men spreekt dan ook nauwelijks een woord Engels. Tarzantalk dan maar en dat lukt net zo goed. Vooral een salade, die we trouwens zelf gezien hebben tijdens de kookles, is super!
We complimenteren de dames van het standje voor hun heerlijke salade terwijl ik tracht te achterhalen wat ze er allemaal in mikken... Enkele ingrediënten herkennen we wel maar op het eind gaat er een sausje overheen dat niet thuis te brengen is. Het is iets met rietsuiker, vissaus en limoensap? Dat wordt zoeken en tasten thuis. We schieten nog wat plaatjes, uiteraard willen ze met Soekie op de foto. Ook Yithro valt in de smaak van de dames... Blonde adonissen doen het hier geweldig! Grijs wordt kenbaar minder op prijs gesteld
Nog een blokje om en dan bedtijd voor de kids...ze liepen wat lastig vandaag, waarschijnlijk een opeenvolging van enkele late avonden, eens vroeg onder de veren zal deugd doen. Net nog even gecheckt en ze maffen als roosjes...
Misschien tijd om die bar eens te gaan verkennen, ligt vlak voor ons terras, dus da's al geen probleem. Met de groep Belgen wat reistips uitwisselen. Al zal het geen drie uur worden vannacht, om Tia dan nog uit te zien uitvallen op 1.97...dedju toch!
Bon, we hebben barverplichtingen...reizen kan zwaar zijn soms...;-)
de omgekeerde beweging zal misschien moeilijker zijn.
