Ik was dus de dader. Ik had zelf niet lang meer te leven en besloot om voordat ik mijn laatste adem uit zou blazen eerst nog een paar mensen te vermoorden die een moord hadden gepleegd. Ik had Negereiland gekocht, om daar ongestoord mijn gang te gaan. Met Dokter Armstrong had ik immers een deal gemaakt. Ik zou doen alsof ik dood was en de dokter zou verklaren dat ik dood was. Hierdoor zou ik niet verdacht worden. Meteen na mijn dood had ik Armstrong uit de weg geruimd. Zodat hij me niet kon verraden. De politie zal voor een mysterieus raadsel staan want ik zal zelfmoord plegen.
Nadat de mannen doorhadden dat ik er niet meer was, gingen ze terug en troffen mij dood aan in mijn stoel. Volgens de dokter was ik dood. Maar niets is minder waar..... Ik was helemaal niet dood, dit was de perfecte dekmantel om ongestoord verder te moorden. Want inderdaad beste mensen!! Ik ben de moordenaar, ik heb immers niet lang meer te leven en heb dus besloten om mensen te vermoorden op een afgelegen eiland. De overige gasten gingen dus slapen. Ik sloop door de gang, Blore hoorde een geluid dus ging hij kijken. Hij maakte de anderen wakker om te vertellen wat hij gezien had. Iedereen was aanwezig behalve Armstrong. Blore en Lombard gingen hem zoeken. Na een tijdje kwamen ze terug zonder Armstrong, hij moest zich ergens verstopt hebben. Maar ik weet meer...
De volgende dag gingen ze naar het hoogste punt van het eiland om seinen te zenden naar het vasteland. Om een uur of twee stelde Blore voor om wat te eten te gaan halen. Vera durfde het huis voor geen goud meer in, dus ging Blore zelf.
Vera en Lombard bleven dus achter. Plotseling hoorden ze een klap. Blore was dodelijk getroffen door een blok marmer.
Vera dacht dat het nu duidelijk was dat Lombard de moordenaar was. Maar dat denkt ze fout...
Ze nam de revolver uit zijn zakken en schoot hem in het hart. Zij was de laatste die overbleef, althans dat dacht ze ....
Bij het middageten kwam de Generaal niet opdagen. Dokter Armstrong ging hem dus zoeken. Toen hij terugkwam vertelde hij dat de generaal dood was. Alweer een dode dacht ik bij mezelf... Dit kan toch niet verder, er is hier absoluut zeker iets niet pluis. De generaal was met een hard voorwerp geslagen op het hoofd. Iedereen was geschokt. ''Niemand'' had weer toegeslagen. De hele dag werden er gesprekken gevoerd over wie de dader zou kunnen zijn. Iedereen verdacht iedereen. Iedereen deed 's nachts zijn deur voor de zekerheid maar op slot, zelf ik! Slaapwel.. Of beter gezegd slaapnietwel...
DE VOLGENDE MORGEN:
Toen we weer beneden kwamen na 2 heftige dagen, stond er geen otnbijt voor ons klaar. We gingen er van uit dat Meneer Rogers dus nog in zijn bed lag, wat normaal was, hij was helemaal van slag door de dood van zijn vrouw. Maar dat bleek dus niet het geval. Samen gingen we hem zoeken en vonden hem op de houthakkersplaats met een bijl in zijn hoofd... Wie was ''niemand'' en waarmee was hij bezig? Wie zal het volgende slachtoffer zijn? Deze vragen spookten allemaal door onze hoofden en iedereen vreesde voor zijn eigen leven.
Ik stelde dus voor om na het ontbijt de hele zaak eens met elkaar te bespreken. Iedereen kwam, behalve Emily Brent, zij voelde zicht wat duizelig dus lieten we haar maar eventjes alleen. We bespraken de zaak; alhoewel ik het nodig vond dat Emily Brent erbij moest zijn besloot ik haar te halen. Wat ik zag toen ik haar kamerdeur opendeed? Ik.......... ik zag ze dood in haar stoel. Ik stelde voor dat iedereen samenbleef want dat was veiliger. Vera was moe en ging al slapen. Opeens hoorden we een kreet vanboven bij Vera. De 4 mannen liepen naar boven behalve ik.....
De mannen merkten algauw op dat ik er niet meer was...
Gisterenavond tijdens het diner is er iets ergs gebeurd. Tijdens de koffie na het diner, weerklonk er opeens door de kamer een stem, die ieder van ons beschuldigde van moord, waarvoor ieder van ons nooit de verantwoordelijkheid voor genomen had. Niet enkel ik maar ook de andere gasten begonnen te beseffen dat we hier niet zomaar waren uitgenodigd. We wisten immers ook niet wie de eigenaar was en al helemaal niet hoe hij aan die gegevens kwam en wat hij van ons wou. Als we al wat van de schrik bekomen waren, begonnen we allemaal te vertellen over de uitnodigingen die we gekregen hadden. Ze waren allemaal ondertekend met een naam N.I. MANTH, waarbij je met een beetje fantasie het woord niemand in zou kunnen herkennen. We begonnen één voor één over onze beschuldigingen te vertellen.
Ik stelde voor dat we gingen gaan slapen. Maar plots.. Och verschrikkelijk! Plots dronk Anthony Marston van zijn whiskysoda en viel dood neer.. Men dacht eerst aan zelfmoord. Maar na wat onderzoek door Dokter Armstrong, bleek het vergiftigd te zijn. Hij stelde voor de volgende ochtend te vertrekken, waar we allemaal mee akkoord waren. Iedereen was geschrokken. Mevrouw Rogers was flauwgevallen en om haar te kalmeren werd ze naar bed gebracht met een slaapmiddel. Helaas het ene schokkende nieuw na het andere... Vanochtend werd ze niet meer wakker, doodsoorzaak was een overdosis slaapmiddelen. Dit zette ons aan het denken, dit kan absoluut geen toeval meer zijn. 2 zelfmoorden binnen 12 uur is een beetje te veel van het goede! Er is hier iets vreemd aan de hand... We wouden hier zo snel mogelijk weg en wachtten op de boot. Maar die kwam niet, dus besloten we hier nog een dag te blijven en iedereen deed gewoon waar hij zin in had
We staken onze koppen bij elkaar om te praten over wat hier precies gaande is. Ik zat gewoon op het terras, de Generaal was naar de zee aan het kijken, Lombard ging samen met Blore en Armstrong op onderzoek door het hele huis op zoek naar de moordenaar. Emily Brent en Vera Claythorne waren naar het hoogste punt van het eiland getrokken om daar samen een gesprek te voeren met elkaar. Nu moet ik middageten.
Ik ben zojuist aangekomen op Negereiland. Wat is het hier vreemd. Laat ik beginnen bij het begin. Zoals jullie al weten ontving ik een uitnodiging om mijn vakantie door te brengen op Negereiland, een mysterieus eiland. Niet wetend of ik de enigste gast zou zijn of niet. Wel toen ik aankwam bij het treinstation, stonden er taxi's klaar. Als snel werd duidelijk dat ik dus niet de enigste gast was. We waren met z'n tienen. Ik, Vera Claythorne (gymnastieklerares), Philip Lombard ( gepensioneerde kapitein), de vierde persoon was Emely Brent, die gevraagd werd door een oude kennis om haar op te zoeken op Negereiland. De heer Blore en Generaal Macarthure had men ook naar het eiland gelokt. Ook dokter Armstrong en Tony Marston waren van de partij. Meneer en mevrouw Rogers werden gevraagd door de gastheer om ons, de gasten, op te vangen. We werden met een boot vervoerd naar het eiland. Eenmaal aangekomen, wilden we allemaal naar onze kamer om onze koffers uit te pakken. Maar toen vond ik op m'n kamer een gedichtje over tien kleine negertjes. Het ging als volgt:
Tien kleine negertjes gingen uit langs verre wegen Eén overat zichzelf, toen waren er nog negen Negen kleine negertjes praatten tot diep in de nacht Eén kon niet wakker worden, toen waren er nog acht Acht kleine negertjes kwamen op een eiland aangedreven Eén zei dat hij niet verder wou, toen waren er nog zeven Zeven kleine negertjes kapten hout met een kapmes Eén sloeg zichzelf in tweeën, toen waren er nog zes Zes kleine negertjes hielden een honingbedrijf Eén werd door een bij gestoken, toen waren er nog vijf Vijf kleine negertjes kregen met het recht gemier Eén kwam terdege in de knoei, toen waren er nog vier Vier kleine negertje gingen naar zee en zie Een rode haring verzwolg er één, toen waren er nog drie Drie kleinen negertjes gingen naar Artis mee Een grote beer drukte er één fijn, toen waren er nog twee Twee kleine negertjes gingen naar t zonnebad heen Eén verbrandde er helemaal, toen was er nog één Eén klein negertje bleef helemaal alleen Hij hing tenslotte zich maar op, dus bleef er toen niet een
Ik besloot het maar te negeren en ging na een vermoeiende en lange dag aan tafel met de andere gasten. Om hun ook wat beter te leren kennen. Maar ik vraag we af waarom zij zijn uitgenodigd?
Ik heb gisteren een uitnodiging ontvangen om naar het onbewoonde eiland, Negereiland af te reizen en er te logeren. Dat eiland was de laatste tijd erg veel in het nieuws geweest, het was immers verkocht en er waren allerlei verhalen over de mogelijke koper. De brief was van een oude bekende. Het is immers 8 jaar geleden dat ik Constance Culmington ontmoet had en ben ik dus gretig op de uitnodiging ingegaan. Alleen vertrouw ik het niet echt. Zal ik de enigste gast zijn? Ik moet me haasten want mijn trein vertrekt binnen een paar uur en mijn valies is nog niet gemaakt...
