We kennen het allemaal, het befaamd zinnetje, al sinds de kleuterklas. Het is een teken dat het warm is aan het worden, wanneer de vogels beginnen te fluiten 's morgens vooraleer je nog een poging deed om op te staan. Het is een teken dat het langer licht blijft en de donkere nachten pas laat aan ons deur komen kloppen. Het is een teken dat de broeken ingewisseld mogen worden in rokjes en jurken. Ja, inderdaad, hoe warmer hoe korter. Een levensechte paradijs voor de mannelijke geslacht. De hersenen slaan op hol en de mannen worden zot. Voor de dames begint de keuring. Bruiner, slanker, langer, sierlijker...zoveel verschillen, zoveel vergelijkingen. En we smeren ons dan maar lekker in met zelfbruiner om onszelf én onze benen een zetje te geven. Nog meer aandacht trekken, nog zotter wordende mannen om ons heen. We doen of proberen, ons best te doen om er geweldig uit te zien. Fitness, diëten, sporten, kapper, zonnebank, ahja, noem maar op. De mogelijkheden zijn onbeperkt. En dan komen de #BEENFIES ook uit hun winterslaap terug op onze startpagina's. Want al je wilt laten zien is toch hoe je van "het weer" aan het genieten bent, hoe je een boek "aan het lezen" bent en hoe je "relaxt". Maar in feite is het gewoon met je blote benen tot bijna aan je billen op de foto staan. En dan hoor je de vrouwen in kwestie meestal zeggen: "ik zou nooit zo'n kort rokje aandoen als zij, kijk hoe hoerig!" Misschien wel, misschien niet, maar je hebt wel bijna uw blote kont aan de 800 mensen opzettelijk laten zien. So who's the bitch now?
Niet dat de mannen er iets op zeggen, want die hoor je meestal niet klagen. Wel zijn de emmers ineens vol met enorme hoeveelheden speeksel en draaien de koppekes 24/24 rond. Liefhebbers van stiekem aanschouwen zijn er ook genoeg, misschien zelfs in ieder van ons. Vanuit de bus, café, fiets. Is het misschien ook daarom dat de zonnebril werd uitgevonden?
Een paradijs voor het oog, lente en zomer. Seks hangt in de lucht en meerdere koppeltjes gaan uit elkaar. Vrije vogels vliegen in het rond, verspreiden hun zaad en genieten van het uitzicht van elke dag. No commitment, just pleasure.
Negen maanden later kunnen ze misschien door hun vogeltjesgedrag, nadat ze de eitjes hebben gevuld, in februari de liefde nog eens gaan vieren. Gewild of ,in meeste gevallen, ongewild de nieuwe mensjes verwelkomen. No pleasure, just commitment.
Dan is het niet meer kijken naar blote benen de komende zomer en geen #beenfies meer op heel je site, maar een spam aan #babyfies en het enige blote waar dan naar gekeken wordt is een poep die ververst moet worden.
Willen, kunnen en mogen. Drie werkwoorden die elk met een ander letter beginnen. Drie werkwoorden die elk een andere betekenis hebben. Drie werkwoorden die maar een druppel van elkaar verschillend zijn, maar een zee van complicaties kunnen veroorzaken.
Wat je mag is niet altijd wat je wilt. Wat je kan is niet altijd wat je mag. Zo ingewikkeld, maar toch poepsimpel. Te vinden aan elke kruispunt en hoek van ons menselijk bestaan. Onze behoeftes, dromen, vaardigheden en mogelijkheden met daarnaast acceptatie, toelating en morele waarden. Klinkt allemaal nog vrij kil en onduidelijk. Wel, laat me even uitleggen...
Willen. Een kunst van begeren. Een ontembaar wezen van ons bewustzijn. We willen veel. Liefst alles wat er maar te willen valt. Van liefde tot geld. Van denken tot doen. Van dromen tot verwezenlijken. Een mens is een hebberig wezen, al sinds de oertijd. Jagen op dieren. Hoe meer hoe beter. Meer eten, meer veiligheid, langer leven en uiteindelijk...meer vrouwen. Hoe hoger je jacht status, hoe meer harten er tekeer gaan. Hoe meer je kan presteren en jezelf bewijzen. Dus wil je steeds hoger op, steeds meer en meer. Willen, een vorm van hebberigheid en egoïsme.
Kunnen. Een motor van ons lichaam. Een grensverleggend machine die ons doet drijven boven het zee vol met leven. Hoe meer we kunnen, hoe meer deuren voor ons open gaan. Hoe meer bootjes klaarstaan om ons als passagier op te kunnen vangen. Meer mogelijkheden, meer kans tot overleven. Desalniettemin is niet iedereen in staat om steeds meer te kunnen. Sommigen blijven hun leven lang drijven zonder nieuwe bootjes of deuren. Sommige zinken sneller dan dat ze kunnen zwemmen. De mens wilt graag alles kunnen, maar is te lui om het aan te leren. Hij probeert een eigen draai te geven aan dingen, zodat het lijkt alsof hij het helemaal verstaat en onder controle heeft. Grote ego's met een leeg inhoud. Opgeblazen ballonnen. Niet iedereen kan alles kunnen. Maar iedereen kan een poging doen tot. Kunnen, een schat die jezelf verrijkt.
Mogen. Een grens die om een visa vraagt. Een humeurig mannetje die over je doen en laten beslist. Sommigen mogen al wat meer dan de anderen. Er zijn er dan nog die helemaal niets te zeggen hebben. Hoe kom je eigenlijk te weten wat er voor jou toegelaten is? Is er een weegschaal die het beslist? Of een lijst vol categorieën, waar je jezelf op moet gaan zoeken om te weten hoe ver je mag gaan. Een excel-bestand die je in een groep plaats, waar je niet meer uit kunt geraken. Misschien via achterpoortjes. Via codes en hack-sessies. Buiten de lijntjes kleuren, maar nog steeds met de gevraagde kleuren werken. Onopvallend, maar doeltreffend. Mogen, een kunst om het zover te krijgen.
Hoe meer we kunnen, hoe meer we willen. Maar hoe minder we mogen laten zien dat we doorhebben hoe het moet. x
Ze lopen steeds voorbij, nietszeggend, alsof er iets in hun keel vast zou zitten. Ze kijken weg of gapen zonder enige klanken. Geen "goedendag", geen "halo", zelfs geen "hoe is het met jou?" Verloren jaren van onschuld of een drastische keerpunt in je adolescentie. Wie zou het weten, uiteindelijk blijven we toch alleen over met een schamele groep vrienden die na jaren zwoegen en zweten, echte vrienden kunnen worden genoemd. Hoe noemen ze dat nu alweer? Ja juist. De zo verwachtte Heer Volwassenheid.
Al sinds dat we jong en onschuldig zijn verlangen we naar een tijd waarin we zelf kunnen beslissen over ons leven. Gaan en staan waar je maar wilt. Doen wat je hart ook maar begeert. Geen vragen en geen uitleg. Leven in je eigen handen.
We spelen gezinnetje met alle poppen die we maar kunnen vinden. Vier of vijf baby's, geen probleem. We maken eten klaar met alles wat we tegenkomen. Papier, zand, water, gras. Alles samenvoegen en kijk...wat een lekkere soep! Zelfs kunnen we dokter zijn, die alles weet van allerlei soorten ziektes. Wormen in je oren of aliens onder je huid. De wereld is een eindeloze schatkist zonder bodem, waar alles mogelijk is. We verlangen ernaar dat we erin kunnen stappen en het dagdagelijks zouden kunnen meemaken. Geen spel, maar echt. Echt groot zijn en alles kunnen doen. Wat zou het toch geweldig zijn. Tot dat de mama ons aan tafel roept en laat weten dat het eten klaar is, na ons opruimt, ons 's morgens wakker maakt, kleren voor ons koopt en dat we geen weten hebben van huiswerk, want alles is een groot spel. Dan beseffen we dat jong zijn toch nog niet zo erg is.
Maar toch genieten we er niet van, we willen steeds groeien en meer doen. Meer te zeggen hebben, roepen en tieren.
In de pubertijd zijn we ervan overtuigd dat we alles aan kunnen. Jij en ik tegen de rest, want die beseffen het niet. Wij weten beter. We willen meer, beter, perfecter.Alles hebben wat de rest niet heeft. We willen volwassener zijn dan onze ouders en leerkrachten.
Wij creëren een idee dat lang niet uit ons hoofd verdwijnt, dat merendeels ons leven bepaald. Kledij, gedrag en vrienden. Vooral dat laatste is cruciaal. We maken er zoveel. Op het middelbaar kent iedereen ons en kennen wij iedereen. Zoveel vrienden dat we hebben. Zo vaak dat we dan uitgaan en plezier maken. Gewoon genieten van het moment, want wij zijn toch al zo volwassen. Maar toch staat het eten 's avonds op tafel en wordt onze was gedaan.
En dan uiteindelijk besef je jaren nadien dat je de wereld neemt zoals het is. Met je eigen uitleg erbij. Je leeft je leven naar je eigen waarden en normen. Je leeft en geniet van elke dag. Je maakt zelf eten klaar en ruimt zelf je huis op met de vuile was erbij. En dan, een keer in de week, hoor je of zie je een drietal à viertal vrienden. Uw uitgebreide vriendenkring van vroeger is serieus vermagerd. Vanzelf op dieet gegaan. Door omstandigheden, meningsverschillen, ruzies of het feit dat je uit elkaar groeit. Diegene die overblijven, zijn dus de mensen die je als echte vrienden bekijkt. En dan weer, dag in, dag uit sta je op, kleed je je aan en gaat werken. Hier, daar en een beetje overal. Geld verdienen om te kunnen genieten. Om een beetje van het, steeds lopende, stroom mensen te ontkomen. Offline. Weg van de herrie en de druk. Uiteindelijk, word je op een dag volwassen, je beseft het niet. Maar dan komen er steeds meer momenten waarop je uitgeput in de zetel valt of rustig in je bed een boek leest en stilletjes hoopt dat je op een dag toch nog even terug kind zou kunnen zijn. Zorgeloos, jong en onschuldig. Tijden waarin het eten op tafel stond terwijl je nog heftig aan het spelen was. Tijden waarin je dacht dat de kleren zichzelf konden wassen en allemaal dan netjes gestreken in je kleerkast gingen kruipen.
And there will come a time,you'll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Soms komt het zelden, soms vrij vaak. Soms komt het met veel moeite, maar soms ook onverwachts.
Liefde is iets speciaal. Het kan je breken en veranderen of laten openbloeien en verlangen naar meer.
De meeste eerste liefdes in ons leven doen ons inzien wat wij zouden willen van heel dat liefdesgedoe.
Meer tederheid? Meer vrijheid? Meer geslotenheid? Of misschien iets compleet anders? Een ander geslacht bijvoorbeeld. Of misschien zelfs helemaal geen liefde van iemand, liever alleen. Elk mens heeft andere noden. Heeft ook andere ervaringen nodig om te ontdekken wat hij of zij wilt. Zolang die op het eind maar weet wat die wilt.
Liefde kan je veel goeds bezorgen, maar ook tranen en verdriet. Liefde is een ziekte, een soort gekte in onze hersenen. Een tumult, een beweging van verscheidene gevoelens. Soms, zoals vele ziektes, gaat die over na een tijd. Het dooft uit. De gebruikelijke gezondheid komt weer naar boven. Geen liefde meer, dus ook geen gevoelens. En wat dan? Meestal stort een relatie dan. Het verlangen naar de andere persoon gaat weg. Het verslijt tot het uiteindelijk uitsterft. Einde liefde, einde relatie.
Dan komt de vraag hoe kon dit allemaal gebeuren? Er was toch genoeg passie, verlangen en liefde in het begin? Wel, blijkbaar was dit in de eerste fase heel opwindend en nieuw. Misschien was het niet eens echte liefde, maar elkaar graag zien. Je kent die andere persoon uiteindelijk nog niet helemaal. Je weet niet wie dat het is. Pas na een tijd dat je samen doorbrengt ontdek je elkaar voluit. Hoe vaker je met elkaar omgaat, hoe beter je elkaar leert kennen. Zowel positieve als negatieve kanten. Daaruit leer je wat je eigenlijk verwacht van een relatie.Wat je nodig hebt en wat je kan geven. Is dit in tegenspraak met de ander? Staat die andere persoon u niet aan? Voel je je niet meer op uw gemak? Dan kan je je niet meer ontplooien, niet meer openbloeien en niets meer leren van uw relatie.
Dan lijkt het vrij logisch dat er een einde komt aan de relatie. Einde aan de zogezegde liefde. Het is daarom niet slecht dat je het zelf beseft en tot conclusie komt wat je wilt en de relatie opgeeft. Je kunt niets oprecht meer geven aan de ander. Liever eerlijk zijn, dan in tweestrijd of leugen verder samen gaan. En dus, ga je op zoek naar iets anders. Door tranen, verdriet, pijn, gemis, en alle andere ellendige gevoelens. Alleen zijn is maar een gedeelte van een groot gebeuren. Het maakt je klaar voor iets nieuws, iets waar je jezelf helemaal moet blootleggen, zonder twijfels, vastberaden ervoor gaan. Jezelf geven, helemaal. Iets waar je al die tijd op hebt gewacht. En waar je gevoelens uiteindelijk niet vergaan, maar blijven en gaan groeien. Ze worden groter, dieper, intenser. Iets waardoor die gekte in je hersenen weggaat. Geen chemische reacties, geen ziekte, geen eenzijdig verlangen. Maar liefde. Echte, oprechte liefde. Ene die je niet beu wordt, maar die je blijft verrassen. Genieten van elk moment samen. Plezier halen uit alle kleinigheden. Om elkaar lachen, elkaar beminnen en alles samen beleven.
En ja, dat komt. Voor iedereen. Soms moet je gewoon lang wachten en alles een beetje uitproberen wat op je weg komt, want pas dan kan je ervan leren en voluit genieten van de echte liefde die je, tenslotte, op het einde wordt geschonken.
Want Echte liefde is niet voor even, maar voor altijd.
Is niet vanzelfsprekend, maar iets waar je voor moet vechten.
Om elkaar geven. Elkaar waarderen. Moeite doen.
En elke dag opnieuw beseffen hoe graag je elkaar ziet, tot het einde des levens.
Hoe snel kunnen we terug, na verlies van iemand geliefd, weer tot ons normaal leventje terugkomen en doen wat we voordien deden?
Misschien hangt dit allemaal af van ons eigen persoonlijkheid, hoe sterk we in onze schoenen staan. Het kan ook afhangen van welke soort betrekking we met dat persoon hadden of natuurlijk van de manier waarop we afscheid namen.
De onopgeloste dingen blijven het langt in ons hoofd rondspoken. Ze zijn onverklaard en onbegrijpelijk geworden. Het enige dat we dan graag willen is weten waarom, wat en hoe. Je kunt je er natuurlijk bij neerleggen, want in principe is dat het meest efficiënte oplossing. Piekeren en je hoofd erover breken doet je er gewoon heel de tijd aan denken. Je moet per slot van rekening wél met je leven voortgaan. Zolang je geen afleiding vindt, blijf je met al uw gedachten zitten.
Al bij al, je vergeet die persoon niet.In verscheidene momenten van uw leven komt die terug in uw gedachten, alleen verandert de manier waarop je die bekijkt met de tijd.
Soms moet je het gewoon een plaats kunnen geven.
Proberen je leven terug op te pikken, hervatten. Vaak moet je helemaal opnieuw beginnen, maar belangrijk is dat je tenminste moeite doet om te leven. Want JIJ bent niet weg. Jij hebt nog een leven te gaan. Een eigen leven. Eentje die geleefd moet worden, tot in de kleinste puntjes. Zodat je de verloren personen, later wanneer je zelf de wereld verlaat,kan vertellen wat je allemaal wel niet hebt uitgespookt op moeder aarde.
Make your life worth living, 'cause you have only one to try out how it works.
De grens tussen wat we ons inbeelden en wat echt is, is zeer klein.
Hoe kan je namelijk weten dat hetgeen wat je denkt echt is? Is het geen geimagineerd beeld dat je dan hebt?
Een hele hoop ideeën aan elkaar gebonden. We zien wat we willen zien, waar we op dat moment op gefocust zijn.
Ben je net gedumpt, dan zie je ineens overal gelukkige koppeltjes rondlopen. Wil je zwanger worden, maar dat lukt niet, dan zie je opeens allemaal vrouwen met bolle buikjes. En zo gaat het met alles.
We dwingen onze gedachten om ons leven te controleren. Of niet soms? Want, als je iets heel graag wilt komt het uiteindelijk, vroeg of laat, wel naar je toe. Of net andersom. Je vreest iets, je bent ergens bang voor en je wilt het vermijden. In vele gevallen kom je het tegemoet. Het overkomt je. Het komt uiteindelijk uit. Toeval? Nee. Dat is de zogenaamde theorie van de aantrekkingskracht. Wat je denkt lokt je uit. Positieve gedachten trekken positieve dingen aan. Negatieve gedachten trekken negatieve dingen aan. Als je in iets gelooft, komt het naar je toe. Niet altijd juist hetgeen waar jij aan dacht. Maar in vele gevallen is het even waard als dat wat jij wou. Is het een soort magie? Wie weet, misschien. Het is in ieder geval niet bewezen. Het is nu eenmaal zo. Is het dan realiteit of inbeelding? Want het was toch eerst inbeelding en dan werd het echt. Voelbaar, hoorbaar, zichtbaar. De enige echte aanwezige realiteit. Is er dan nog wel sprake van een grens? Of is het maar een soort overgang?
Wel, een degelijk antwoord is er niet. Ooit dacht men dat een mens bestuurd werd door een buitenlichamelijk wezen. Een soort computer dat onze hersenen stuurt: het doet ons dingen zien, dingen voelen, dingen beleven. Het doet ons geloven in een soort "realiteit", maar in feite is het allemaal ingebeeld. Denk aan het beroemde grot van Plato: een mens krijgt meer zicht op het leven als hij het langs verschillende kanten bekijkt, maar omdat men bang is de veiligheid waarin men verkeert kwijt te raken, gaat men zich niet verroeren en blijft men steeds op hetzelfde plaats staan. Wat maakt dat we maar één enkel perspectief creëren. Ieder voor zich, de zogenaamde realiteitsbeleving.
Of een film die veel mensen maar vreemd vinden: The Matrix. Blijkbaar gaat de mensheid de essentie van heel het verhaal pas over een aantal jaren helemaal kunnen begrijpen. Want, is dat wat we zien echt of wordt het ons ingebeeld dat het echt is? Kunnen we kiezen wat we denken? Of moeten we denken wat de rest denkt? Waarom worden de mensen, die een totaal ander stramien van denken volgen, opgesloten? Namelijk in psychiatrische instellingen. Misschien is hun beleving van de realiteit pas echt? Wie weet dat? Wie kan dat bewijzen? Kloppen wel alle wetenschappelijke studies of willen ze ons gewoon een aantal dingen wijs maken?
Niemand weet dat. Niemand zal het ooit te weten komen.
Tegen je ouders, zussen, broers, vrienden, liefjes of knuffels.
Het kan gemeend zijn en echt of hoopgevend en vals.
Al bij al draait het dan om één ding: van iemand houden.
Hoe is het mogelijk dat je van iemand kan houden? Voor iemand door het vuur kan gaan. Voor iemand wilt vechten. Voor iemand wilt leven.
Het heeft zijn krachten, zo'n verliefdheid. Het houdt je bezig, het put je uit, het geeft je tegelijk ook wat momenten. Momenten die later uiteindelijk veel meer betekenen voor ons dan op het moment dat we ze aan het beleven waren. Slechte en goede momenten natuurlijk. Alhoewel een mens meer geneigd is om het goede beter te onthouden dan het slechte. Daarom dat we het soms zo moeilijk hebben om onze oude liefdes te vergeten. Er komen altijd wel eens herinneringen terug. Goede herinneringen vooral. En dan begin je vaak te denken hoe het nu zou zijn was je nog steeds bij elkaar. Nee, nee, nee, zo mag je niet denken. Verleden is verleden. Je moet het niet persé vergeten, maar je moet het achter je laten. Als je met de auto rijdt moet je toch ook vooruit kijken om voort te blijven rijden. Indien je achteruit kijkt, rijd je meestal ook achteruit. Enfin, sta stil bij hetgeen je meemaakt, niet bij wat er gebeurd is, want dan mis je al de momenten om je heen.
Wat ik dus wil zeggen, is, dat je van al het liefde dat je krijgt moet genieten. Je moet ze in je opnemen en ze met anderen delen.
Het maakt niet uit met wie je het deelt. Zeg elke dag tegen je dierbaren dat je ze graag ziet, dat je om ze geeft, dan weten ze het tenminste. Want soms denken we dat het zo vanzelfsprekend is, dat iedereen weet dat we ze graag zien. Nee, dat is niet zo. WIJ denken en weten dat, maar de anderen weten dat niet. Hoe stom het ook kan zijn en klinken, het doet je deugd. Het geeft je een goed gevoel. Het kan misschien wat onnozel overkomen zou je denken, super afhankelijk. Ja, dat komt over met gezever en onbenullige dingen. Maar niet met liefde.
Want als je tegen iemand zegt dat je van die persoon houdt, dat meen je dat met heel uw ziel. Met heel uw hart en heel uw lichaam. Tenzij je natuurlijk hypocriet bezig bent, ja, dan is dat heel stom en wreed van je.
Liefde is een gevoel dat eigenlijk nooit helemaal verdwijnt uit je hart. Mensen die je graag zag blijf je graag zien, misschien met wat minder overtuiging dan voordien, maar je voelt een welbepaald gevoel tegenover hen. Dat sterk gevoel wordt vaak over het hoofd gezien of wordt helemaal vergeten bij veel stellen en getrouwde koppels, vandaar de scheidingen en breuken. Het is niet vanzelfsprekend zo'n liefde. Je moet het blijven onderhouden, anders sterft het, of blijft het levensloos voortbestaan.
Love is not a game, unless it's a song by Lady Gaga.
Ooit jezelf afgevraagd waarom dingen gebeuren zoals ze gebeuren?
Waarom juist nu en niet vroeger?
Wel, misschien omdat je eerst genoeg fouten moest maken om in te zien wat je volgende keer anders kan doen. Beter.
Misschien wilt het leven je uittesten en zien of je al die testen probleemloos doorstaat. En indien het niet het geval is, wel, dan komt er nog een test, tot dat je het uiteindelijk goed doet.
Zo is het misschien met al die dingen die we tegenkomen in ons leven. Ongelukkige liefdes, verloren vriendschappen, onaangename ruzies, verspilde schooljaren, en noem maar op. Heel veel dingen kunnen fout gaan, maar tot een zekere punt natuurlijk. Indien je altijd ongeluk hebt in één bepaald onderdeel, tja, dan moet je ook écht iets verkeerd doen. Het is dan misschien wel slim om na te gaan wat je verkeerd doet en het niet meer te doen.
Je kunt natuurlijk zo blijven doorgaan en zeggen, "let op wat je verkeerd doet en probeer het niet meer te doen", maar het is niet zo simpel.
Na één keer kan je het niet weten, en na tien keer heb je er dik genoeg van. Je hebt er dan ook zo van die mensen die het niet eens beseffen dat ZIJ iets verkeerd doen, het zijn de mensen rondom hen, en dat maakt dat ze niet eens denken aan verandering dus blijven ze in hun vicieuze cirkel rond dommelen. Vaak zijn het pessimistische mensen. Mensen die het goede in het leven niet zien. Mensen die constant zagen en klagen, over hoe hun leven wel niet is. Dat ze altijd ongeluk hebben, dat niemand hen leuk vind, dan ze geen lief hebben, dat hen niets wilt lukken, etc. Al je afgevraagd hoe het komt dat zo'n mensen dat maar BLIJVEN zeggen? Wel, het zit tussen hun oren. Iets dat hen zegt dat ze slecht leven en het niet waard zijn. Dus ze lokken het dan zelf uit met hun gedrag. Negatieve gedachten -> negatieve belevingen.
Wat ik eigenlijk dus wil zeggen is:
Je leert iets bij van alles wat je meemaakt. Laat het niet zomaar weggaan. stop het niet weg in een hoekje, maar bekijk en analyseer het.
Probeer, al is het soms moeilijk, om nog altijd een lichtpuntje te zien in alles. Want uiteindelijk : no matter how hard and painfull something is, it will be alright.
Een juist antwoord vinden is een moeilijke zaak, maar het is nog moeilijker om een juiste vraag te stellen.
Elk dag is een gevecht. Een gevecht met onze eigen gedachten. Met onze eigen driften. Met onze eigen verlangens. Een gevecht tussen wat WIJ willen en wat iemand ANDERS wilt. Een pijnlijke, oneerlijke gevecht. Eentje waar de kans heel groot is dat je verliest. Dat wat jij zelf wilt niet echt telt. Zo'n gevecht waarbij je er alleen voor staat. Hoe hard je ook probeert, hoe hard je het ook wilt, hoe hard je er voor wilt vechten, je verliest. En wat dan.? Wat moet je dan doen.? Het gewoon laten gaan en er geen belang aan hechten.? Er niet meer naar kijken en achter je laten.? Proficiat voor diegene die het kunnen, want ik kan het niet. Het blijft steken, het feit dat je gefaald hebt. Alles wat je deed is gewoonweg mislukt.
Nu komt de vraag hoe het is gebeurd. Hoe het gebeurd is dat je verloren hebt. Vragen die zich opstapelen over wat je verkeerd deed. Scenario's over hoe je het beter zou kunnen aangepakt hebben. Maar uiteindelijk, hoe hard je denkt en piekert. Het helpt niet. Gebeurd is gebeurd. You can't write a new beginning, but you can write a happy ending. No matter how long it will take, eveything will be alright, someday. Je moet enkel de dagen ertussen zien te overleven.
Liefde is een vreemd ding. Raar gevoel. Storende gedachte. Het is iets onzeker, het is een ziekte die je doet lijden of het nu positief of negatief verloopt. Het kwelt, stikt, en drukt. Je voelt de aanwezigheid ervan in ieder geval wel. Altijd en overal. Je vraagt je af of de dingen die je doet wel correct zijn, of de gedachten die je denkt wel inorde zijn, of je plannen niet tegendraads aflopen. Juist ja, de kwelling diep in je ziel, diep in je hart en ergens tussen je aderen, is het goed of slecht.? Moet liefde niet op wolkjes lopen zijn.? Moet het niet een andere, betere wereld voorstellen.? Ik zou het niet weten, echt niet. Tot nu toe zijn het altijd maar kwellingen geweest. Dromen die je 's nachts wakker maken, gedachten die je niet meer in slaap laten vallen, woorden die ergens rondvliegen tussen je oren. Niet dat ik het negatief bedoel, maar het is gewoon oneerlijk. Je bent toch niet zeker van het andere persoon.? Je weet toch niet met 100% of die ene waar jij alles om geeft ook effectief alles om U geeft. Wat als jij heel uw hart en ziel afgeeft aan uw geliefde en hij neemt het, maar doet er niets mee. Hij legt het op een plankje bij de rest. En toch, toch hoop je dat JIJ de enige bent. Die ene voor altijd, die ene voor nu, die ene voor later. Je blijft hopen, want hoop is de allerlaatste redding, bij alles, het is onze redding altijd al geweest. Bij dood, bij verlies, bij examens, bij reizen, bij slechte en bij goede dingen. Ze is er altijd: hoop.
De enige wat er nooit aanwezig is in ons leven is de arrogante, rond hangende, egoïstische klootzak: zekerheid. Je bent namelijk nooit zeker van dingen. Nooit zeker van uw keuzes. Nooit zeker van uw beslissingen. Nooit zeker van dat tweede persoon. Nooit zeker van zijn gevoelens. Zijn ze echt, zijn ze oprecht, zijn ze eerlijk.? Is al het moeite dat jij doet wel nodig.? Volgens jouw eigen brein, dat volzit met hoop, ja. Hoe ben je zeker dat die andere zoveel houdt van jou als jij van hem. Hoe ben je zeker dat als jij iets doet, hij dat ook doet voor u.?
Je bent niet zeker.
Je bent nooit zeker.
That's life.
That's risc.
And riscs, my dear, they are no sweets, they are bullets. You have to play your own Roulette, 'cause you never know if the bullet will hits you or it won't.
That's risc, and riscs as you know, they have the same characteristics as love. You'll never know if it hits you if you won't try.
