Genoeg, om zoals Geert Hoste op zijn eindejaarsshow driekwart van een zaal bv's en politici plat te leggen. En wat was er een hilariteit, een geroep, een gegrinnik. Elke landsbestuurder even tevreden om toch maar 'met het werk te kunnen lachen'.
Toen ik Bert Anciaux, schaterend van plezier met de mond wijdopen naar Geertje zag staren vroeg ik me af waarmee al die mannen zich soms bezighouden. Partijen hervormen, ruzie maken, wel-niet-wel-niet-wel-NIET bij de Sp.a, "dit is mijn partij!" in de gazet smijten en vervolgens, na een halve maand crisis en bedenktijd de bloedeigen Vlaams Progressieven verlaten. En dan is dit nog maar enkel op Vlaams niveau, binnen een minuscuul partijtje dat, naar mijn mening, toch standpunten heeft die elke mens die zijn naaste een warm hart toedraagt wel zullen kunnen bekoren.
Maar sja, blijkbaar is het part of the job, zoals ze zeggen. Want ook binnen CD&V zagen we de Drie Overwinnaars teleurgesteld wegsjokken na een mislukte "regering".
Nu, ik besef heus wel dat de Vlaamse Regering en de Federale Regering helemaal niets met elkaar te maken hebben, net zoals de uitvoerende en rechterlijke macht in België geen invloed op elkaar uitoefenen. Zo bleef elke minister op Vlaams niveau gedurende de gehele regeerperiode op zijn plaats en waren er geen verschuivingen. België, een voorbeeldland qua bestuurlijke indeling, geroemd om zijn vele regeringen, parlementen, decreten, wetten maar vooral; een ideale balans tussen drie talen en bevolkingsgroepen! En ik hoop dat u hier terzijde mijn ironie opmerkt.
Dus, nu zijn we zover dat er éindelijk een nieuwe regering op poten staat! Na de langste regeringsvorming ooit - die er toch kwam ondanks het niet bereiken van communautaire akkoorden -, het niet splitsen van Brussel-Halle-Vilvoorde, het ruziemaken over een staatshervorming, het afspringen van kartel CD&V-NV.A (waardoor de kleinste bevolkingsgroep meer vertegenwoordigers had dan de grootste), een economische crisis die amper kon worden bevochten met tal van schandaaltjes en ten slotte een juridische crisis kwamen onze vertegenwoordigers tot de conclusie dat ze nu wel genoeg gewerkt hadden, en besloten hun ontslag in te dienen.
Een logisch besluit, vond ik ook.
Natuurlijk had iedere Belg genoeg vertrouwen in deze capabele mensen, zodat zij zonder het raadplegen van de bevolking zelf een nieuwe eerste minister konden aanstellen, enkele veranderingen van postjes binnen de regering konden aanbrengen en zo even op het gemak verder besturen, zodat een verdere discussie over communautaire zaken kan worden bewerkstelligd. En niet te vergeten; het aanpakken van de economische crisis!
Niet dat ik deze wijze heren in twijfel zou trekken. Maar het scheen mij toch zo te lijken dat meerdere van onze vrienden last begonnen te krijgen van winderigheid bij het aanzien van nieuwe verkiezingen. Nu, ik snap die mannen wel. Ze willen nog op reis, hun wasmachine moet worden afbetaald, de kinderen willen gaan studeren... En werkzekerheid voor de komende 3 jaar is natuurlijk een aangenaam vooruitzicht.
Maar bon, we zullen het maar nemen zoals het is, zoals we al maandenlang hebben gedaan. Want ik zeg u; denk niet dat ik voorstander ben van populistische partijen. Misschien is dit momenteel de minst slecht oplossing, hoewel een stem van het volk toch aangenaam was geweest. Dan denken we maar aan een referendum over de vraag OF men in 2009 verkiezingen wil, OF in 2011. Blijkbaar wordt in een indirecte democratie ook hiervoor in onze plaats beslist. Wat zijn we verwend door die schatten, niet?
Ik opper ervoor om die sloebers nog enkele maanden te laten spelen met onze toekomst, het zal wel op iets positiefs uitdraaien, mag ik hopen. Nonkel van Rompuy moet dan maar tegen zijn goesting met de kinderen spelen; brute Valckeniers, Annemans en Dewinter aan hun oren trekken en de schoolbus laten uitkuisen, zoals we zagen met Vannuffel in de jeugd van tegenwoordig. Of loebas Jean-Marie, die blaffend alle koters bang maakt, kalmeren met een suikerklontje. En, zoals het een goede kleuterleider betaamt, zullen de stoute kinderen Leterme, Vervotte & Vandeurzen vast wel weer uit de hoek mogen komen & braaf op 'n plaatsje die nonkel hen aanwijst mogen meespelen. Zolang ze niet te luid roepen.
Een tip voor nonkel van Rompuy; Denk alstublieft ook eens aan de 10 miljoen andere kinderen. Ook zij hebben recht op 'n deftige toekomst, die zich buiten de soap van de Wetstraat afspeelt.
Of zo zeggen ze het toch in Oostenrijk als ze iemand begroeten. Wel, hier ga ik dan. Eindelijk: een blog! Na maandenlang overpeinzen, andere blogs overlezen, controleren wat ik wel of niet zou doen, het opstellen van een actieplan, voorspellen, plannen, monitoren en evalueren kwam ik tot de conclusie dat de ideale manier om wat d'r allemaal in mijn koppeke omgaat naar u toe te verspreiden een blog zou zijn.
En wat voor één.
Een lege.
Wat ook niet moeilijk is natuurlijk. Aangezien dit mijn allerofficieelste, alleréérste, allergroenste bericht is. En sja, wat heb ik u, als toekomstig trouwe lezer te bieden?
Weeeeeel... Ik heb zo mijn meningen over de politiek, hou ervan het serieuze nu net niét serieus te nemen en mijn favoriete bezigheid is het niét doen wat van mensen wél wordt verwacht. Dus... Een tikkeltje humor, reacties op de actualiteit, het dagdagelijkse, Vlaamse Belgiese Zondagsleven, mijn leven, uw leven en het overleven in het studentenleven! Veel levens dus.
Ik bedankt iedereen die erin is geslaagd dit kloddertje commentaar zijn werkgeheugen in te persen, en hoop u nog vele keren te mogen verwelkomen! Dus, tot de orde van de dag!
Sjalotjes, Hannes
-En ik leg u allen nog wel uit vanwaar deze bijzondere groet afkomstig is.-
