We hebben ons goed voornemen om vandaag vroeg op te staan gerealiseerd. Een laatste zware tocht in de bergen moesten we vroeg beginnen!
Om 7.30 u. loopt de wekker af bij ons (= Philippe en Johan). Eric en Michel zijn (uiteraard) al op. De koffie ruikt lekker en we beginnen al vlug te ontbijten. Het is wel brood van gisteren, maar zo winnen we tijd (en verspillen we geen eten).
Nog nooit startte de auto om 8.30 u. Zijn we cracks of zijn we cracks??! Via de gps bereiken we om 8.55 u. de parking in Prapic op 1485 m hoogte. Het dorpje - slechts enkele oude, mooi bebloemde huisjes - kennen we van gisteren. De weggetjes zijn mooi geplaveid als oude Romeinse heirbanen.
We vinden de start zonder enig probleem. We vertrekken langs een oude, typische hoeve noordwaarts langs een breed pad en langs de Blaizil omhoog. Ach ja: vandaag is er wel zon, maar boven in de bergen dreigen toch enkele wolken... Die zijn eigenlijk welgekomen omdat de zon dan minder onbarmhartig op ons verstand weerkaatst. Trouwens: nagenoeg de ganse tocht waren de wolken van de partij. Na een halfuurtje stappen wordt het pad smaller en hecht zich langs de linkerflank omhoog: niet gevaarlijk, niet te steil, maar toch klimt het pad van hier tot aan ons eindpunt Lac des Pisses. Geen kattepis hoor! We komen dan in het Parc de Ecrins waar geen honden toegelaten zijn. Nu slingert het wandelpad zich krinkel de kronkel naar boven: ofwel steil, ofwel zeer steil. We bewonderen onderweg heel wat grote en kleine watervallen. Van waar komt al dat water??? Er is een gammele brug - bestaande uit slechts enkele boomstammen - om het bergriviertje over te steken. Niet echt gevaarlijk, maar toch zijn we voorzichtig. De schaduwplaatsen zijn schaars en pas dan houden we halt om wat te drinken. Na ongeveer 1.30 u. gaat het nog steiler. De groep splitst zich in twee: Eric - met opnieuw superbenen - (dank je wel Patrick) en Philippe. We zien ze af en toe hoog boven onze hoofden. Amaai dat is nog zo hoog. Het is volop zon en er is geen schaduw meer. Gelukkig is er nog wat wind. De haarspeldachtige wandelbochten geven aan dat er een groot hoogteverschil is.
Michel en ik gaan door op ons eigen gezapig tempo. De andere twee gemzen zijn niet meer te zien: ze stappen vlugger en het landschap onttrekt hen aan ons zicht. We hebben een prachtig zicht op de vallei met in de verte Prapic.
Michel heeft wat miserie om verder te stappen: zijn suiker staat te laag en hij krijgt af en toe een draaiing: te weinig slaap, te weinig eten, te sterke inspanning, te hoog in de bergen, te weinig sportdrank, te weinig Marie... wie zal het zeggen... Hij neemt de wijze beslissing om op ongeveer 1/4 u. van het meer zich neer te vleien in een grasveldje en wat te rusten tot wij hem 'oppikken' op de terugweg. Ons motto is en blijft altijd: safety first, geen risico's.
Ondertussen stap ik verder tot aan het Lac waar nogal wat mensen hun picknick verorberen. Ook Eric en Philippe zitten te genieten van het mooie uitzicht. Zij waren hier aangekomen om 11.40 u. Ik was er een kwartiertje later. Het is 6.8 km stappen geweest en 1000 m hoogteverschil.
Nog even kijken of Michel niet in aantocht was..., maar neen. Hij bleef rustig op zijn grasveldje.
Het is precies 13.00 u. als we de terugweg starten. Onderweg pikken we Michel op, die zich al heel wat beter voelt. In diepe gedachten gezonken en op een redelijke afstand van elkaar zakken we opnieuw naar Prapic. Oppassen geblazen want de 'rolling stones' zorgen soms voor verrassingen. Ikzelf ben heel voorzichtig en toch ben ik drie maal uitgegleden (zonder te vallen!). Michel is weer 'de oude' en heeft geen enkele draaiing meer. Gelukkig maar.
Er is geen liefhebberij om de 'Tombeau du Poète' te bezoeken. Een fris biertje zegt ons meer! Het is nu 15.30 u. Dus in 2.30 u. terug naar beneden. Flink hé.
We houden halt in ons 'vertrouwd' cafeetje - het andere was niet gezellig en teveel volk - waar we met zijn drieën een pint (= 0.5 l) gerstenat drinken. Eric een coca light en een magnum met nootjes. We babbelen nog wat met de vrouw die ons bediende. Zij heeft graag 'les Belges'.
We zijn 'thuis' op een redelijk uur (16.30 u.). Zo kunnen we nog wat rusten, verslag maken, foto's downloaden, bbq klaar maken, brood halen voor morgen, aperitieven en reeds een en ander voorbereiden voor morgen.
Gisteren hebben we entrecotes gekocht die vanavond op de bbq gaan. Michel zorgt voor de macaroni + de couscous-saus met diverse groenten en de twee gekookte eieren. Hij heeft geen trek en eet macaroni met confituur. Wij drie eten met smaak de entrecotes op. Het smaakt!
We ruimen alles op. Eric vult de auto met lege en volle flessen. Vanavond zullen we ook nog wat kuisen: stofzuigen en wat dweilen. Zo sparen we 50 uit.
Zo: we zijn klaar om in te laden en te vertrekken!
Tijdens de nacht controleert Eric geregeld op de pc het opladen van zijn foto's. 's Morgens is hij zelf ook opgeladen - al zijn werk is gedaan, oef - en voelt hij zich klaar voor nieuwe exploten op wandeltocht. Michel en Eric zorgen ook nu weer voor brood van de bakker terwijl Philippe en Johan moeizaam uit bed komen. Maar om 9.30 u. zijn we allen gewassen en gekamd(?), klaar voor vertrek. We stoppen even aan de afvalcontainer waar Philippe met een traan afscheid neemt van zijn oude bergschoenen.
Nu gaat het richting het autovrije dorpje Prapic (hoogte 1479 m) van waaruit we om klokslag 10.00 u. onze dagtocht aanvatten naar de waterval Saut de Laïre. De weg slingert door het dal en stijgt gedurende lange tijd heel gemoedelijk. We genieten van de mooie groene omgeving en houden na een uur stappen halt aan de chapelle de la Saulce waar we even uitblazen op een geïmproviseerd bankje in de schaduw. We ontmoeten er een koppel uit Moeskroen, sympathieke mensen met wie we een tijdje blijven keuvelen. Al snel is er een half uurtje voorbij en volledig verfrist gaan we weer op pad.
Nu gaat het na een tijd ineens stijl bergop. We komen immers in de buurt van de waterwal waar we langs en via een brug over moeten. Om 11.50 u. staan we boven (1880 m) en hebben we niet alleen een prachtig uitzicht over de vallei, maar zien we ook van bovenuit hoe het water zich kolkend in de diepte stort. En dan weer verder via de andere flank van de vallei. We blijven gestaag nog licht stijgen en bereiken om 12.45 u. de plek 'Le Basset' waar als enig kenmerk een ijzeren poortje staat, zomaar, maar wel goed genoeg voor een foto (van Eric). We gooien hier onze rugzakken af en eten onze belegd stokbrood (voor Eric en Philippe o.a. gerookte zalm, mmm lekker). We hebben zowat het hoogste punt van de dag bereikt, 2070 m.
Na nog een superkorte siësta moeten we alweer verder. Het gaat nu glooiend bergaf. De hoogte en de frisse wind maken dat spijts de brandende zon dat de temperatuur draaglijk aangenaam blijft. Het gaat dan ook snel vooruit. Gaandeweg wordt het pad steiler, ruwer en bezaaid met stenen. We zijn dan ook blij wanneer we beneden aan de rivier Le Drac komen. Nog even de weg terug naar het dorp Prapic en om 14.45 u vleien we ons neer op een uitnodigend terrasje onder een boom.
We hebben allen een beloning verdiend (12.230 m gestapt) en houden halt op het dorpsplein van Prapic, onder de bomen van ferme-auberge La Jabiore. Voor Johan, Michel en Philippe is dit een halve liter pint 'bière de l'Abbaye' van het vat. En voor Eric wordt het - hoe kan het ook anders - twee bollen ijs met daar bovenop een torentje slagroom en een appelsap. Na een tijdje vervoegt het koppel uit Moeskroen ons aldaar en we blijven nog even samen gezellig aan de praat. En dan naar de parking (15.45 u.) en met de auto terug naar huis. We stoppen nog aan het winkelke voor de noodzakelijke aankopen en om 16.40 u. zijn we terug thuis. Volgt het gebruikelijke ritueel: elk om beurt douchen, foto's opladen (Eric), verslag schrijven (Philippe), aperitief drinken (allemaal).
Om 19:30 u. trekken we naar het restaurant 'Le Petit Ours' beneden in het dorp Orcières. Vanavond worden we bediend door de patron (met de slechte tanden). Eric en Michel gaan voor een steak stierenvlees. Johan kiest voor lamsribbetjes en Philippe bestelt een sole meunière; dit alles overgoten met rozé en witte wijn.
Finaal krijgen we nog een glaasje Génipi aangeboden, een plaatselijke digestief.
Om 21.40 u. zijn we terug in het chalet. Tijd om nog even na te praten bij een glas... génipi (gekregen van onze huisbaas) of pastis.
Stilletjes trekt de een na de ander zich terug om te gaan maffen. Morgen wacht een zware dag.
Na de zware dag van gisteren mochten we vandaag wat langer slapen. Ik houd het in bed vol tot 7.25 u. en dan snel opnieuw naar de laptop. Ik wil eerst en vooral onze burgemeester Martine een gelukkige verjaardag wensen met haar 50ste verjaardag. Ik kan er helaas vandaag niet bij zijn en mis ook de gemeenteraad. Niets aan te doen, onze reis was reeds gepland vóór ik gemeenteraadslid werd in maart.
Toch goed geslapen wegens het minder goede nieuws. Iedere zondagmorgen ontvang ik een politiebericht met wat er is gebeurd: diefstallen, ongevallen... Op de nota stond te lezen dat er een tiental fietsen waren gestolen. Toen ik gisterenavond naar Bea belde was er ook minder goed nieuws. Ook mijn fiets is uit het tuinhuis verdwenen. Dat inderdaad minder goed nieuws.
Michel is ondertussen ook al druk in de weer; koffie zetten, eieren koken,... Hij heeft een boodschappenlijstje klaargemaakt. Hij wil deze avond voor ons een koude schotel bereiden.
Michel is ondertussen ook al druk in de weer; koffie zetten, eieren koken,... Hij heeft een boodschappenlijstje klaargemaakt. Hij wil deze avond voor ons een koude schotel bereiden.
Tegen 8.20 u. zijn Michel en ik opnieuw in de 'Sherpa'. Het is zoeken naar de juiste ingrediënten. De sla is niet fris genoeg naar Michels normen, de bananen worden een per een geïnspecteerd, de datum op de verpakking grondig gekeurd...
Na het ontbijt en het klaarmaken van onze picknick kunnen we om 10.35 u. vertrekken. De zon brandt in alle hevigheid. Eigenlijk hebben we ons chalet verkeerd gekozen, we zitten helemaal boven in het skistation en moeten dus telkens 6 km naar beneden rijden.
De schoenen van Philippe zijn tot op de draad versleten en we moeten dus eerst op zoek naar een schoenwinkel. We rijden op advies van Annie, de vrouw des huizes, naar 'Pont de Fossé'. We komen er aan om 11.15 u. en vinden snel een mooie sportwinkel. De maat wordt genomen en de keuze is snel gemaakt.
Zo bereiken we de parking even buiten het hameau 'Le Borels'. Om 11.40 u. kunnen we straten op een hoogte van 1294 m. We nemen de richting 'hameau des Fermonds'. We zijn snel in het gehucht, wandelen voorbij een prachtige kapel en kunnen dan voortdurend klimmen, doorheen bospaden, met links van ons de stromende en naar beneden donderende Torrent. Vooral naar het einde van de wandeling zitten stevige klimpartijen, en vooral de brandende zon zorgt ervoor dat het zweet naar beneden druipt.
Om 12.50 u. bereiken we de refuge de Tourond. We hebben een hoogte bereikt van 1712 m en hebben in 1.10 u. toch 4130 km afgelegd. Toch een goed wandelgemiddelde voor ons, aangezien bij de start 1.30 u. aangeduid stond.
We nemen er plaats op een bank in de schaduw. Een wat onvriendelijke heer, die met een zelfschap op een andere bank zit, is wat ontstemd omdat we twee rugzakken wat hadden verplaatst die naast de lege bank stond. Eric trekt de refuge binnen en besteld er drie appelsappen en een glas melk voor Philippe. We werken een deel van onze picknick naar binnen, kwestie van nieuwe krachten op te doen.
Om 13.30 u. trekken we verder naar de waterval. Het is een smal pad, met af en toe verraderlijke hindernissen. We moeten er met ons gedacht zeer goed bij zijn, want één misstap is genoeg om naar beneden te donderen. Geregeld moeten we ook tegenliggers dwarsen, en op dat smalle pad is dat niet altijd even gemakkelijk. Zo bereiken we na 20 minuten de 'cascade'. We hebben 5,200 km op de gps-teller staan op een hoogte van 1775 m. Het water dondert van duizelingwekkende hoogte naar beneden. Na een vijftal minuten vatten we reeds de terugweg aan, want het is er niet comfortabel staan voor die gapende afgrond.
Om 14.15 u. zijn we reeds terug aan de refuge, zonder halt te houden dalen we nu aan de overzijde van de rivier naar onze startplaats. Af en toe moeten we steenpartijen over, maar het overgrote deel gaat door het bos, 'le forêt communale de Champoléon'. De schaduw van de bomen is meer dan welkom. Om 15.30 u. zijn we in Les Borels. de gps-aanduidingen worden genoteerd door de verslaggever van dienst vandaag, en dat ben ikzelf. 11.500 km - 1295 m. We nemen plaats op een van de vele zitbanken die er zijn opgesteld. We rusten even uit, genieten van de omgeving en stappen dan nog een paar honderd meter verder tot aan de parking waar de auto staat. We hebben vandaag, op deze rustige dag, 12,240 km gestapt.
Met de airco krijgen we Toyota snel p temperatuur, maar de binnengedrongen vliegen naar buiten krijgen is een ander paar mouwen.
Bedoeling is nog even halt te houden aan de winkel in Orcières, kwestie van die sla te vinden die nodig is voor de koude schotel. We hebben pech, de winkel is op maandag dicht. Maar precies op dat moment doen ze een poging om een nieuwe diepvries de winkel binnen te rijden. Vier mannen als wij zijn als bij God gezonden om te helpen. De leverancier heeft snel door dat we Belgen zijn en spreekt ons in gebroken Vlaams aan. Van geboorte is hij afkomstig uit Menen, zijn moeder was een Vlaamse, zijn vader een Fransman. Als dat geen toevaltreffer is. Nu, met de kennis die Michel heeft van transpaletten en met de nodige steun van ons vieren geraakt de diepvries binnen. (Ik heb wel even de vriezer losgelaten, kwestie dat we toch ook een foto hadden om aan onze thuisgebleven echtgenotes te bewijzen dat het niet allemaal zo gemakkelijk gaat op vakantie). Als dank mogen we allemaal een fris drankje of pint nemen uit de winkelfrigo. Maar sla, helaas.. die is er niet.
We rijden opnieuw 6 km omhoog en rijden nogmaals tot aan de Sherpa. Misschien is er daar reeds verse sla geleverd. Neen, wel nog een pakje voorverpakte sla, maar Michel heeft al snel gezien dat die reeds 4 dagen over datum is. Maar eigenlijk oogt de sla nog fris en met de opmerking van Michel krijgen we die met 50% korting.
Tegen 17.00 u. komen we aan in onze chalet. Iedereen vat zijn werkzaamheden aan, t.t.z. om buurt douchen... Ikzelf heb het druk om de foto's van gisteren en vandaag af te werken... en Michel maakt vier kunstige koude schotels. Hoe mooi die zijn, daarvoor kan je niet anders dan de foto's bekijken.
Zo is het 22.45 u. geworden. En deze nacht kunnen de foto's dan van de twee laatste dagen opgeladen worden om ze morgenvroeg online te plaatsen voor het thuisfront.
7.34 u.:De reveille loopt af... Het is raar, want noch Philippe noch ikzelf horen een geluid van onze buren... Dan maar in bed gebleven en nog wat lekker nasoezen. Zalige vakantie...
We rollen even na acht uit ons bed en zien dat Eric al achter zijn computer zit: zijn geliefkoosde plaats. Hij heeft al het parochieblad gemaakt, de kranten gelezen, foto's van de brand in Lauwe doorgestuurd en van enkele jubilees. De centjes zullen weer binnen rollen. Ondertussen heeft Michel de broodjes (van 1 dag oud, de bakkerij was vandaag niet open en we leven bendig) in mooie sneetjes verdeeld. We ontbijten copieus (er zijn wel 6 soorten toespijs). Eric slikt verdacht veel pilletjes ineens: cholesterol, bloeddruk, suiker... en ???? (zie verder vandaag) en springen om 9.30 u. in de auto waar de gps al geprogrammeerd was.
Onze trip vandaag start 21 km verder. Onderweg stoppen we aan de afvalcontainer en wat verder aan een houten beeld van een herder en zijn hond. Er stonden wel geitenbokken in de nabijheid en ze stonken naar geitenkaas. Vliegen alom.
Onze ogen vallen open als we al die auto's zien staan op het einde van de weg (parking Les Auberts.) Gelukkig rijdt er net een wagen weg. Het is 10.15 u. als we vertrekken. We hebben natuurlijk opgemerkt dat de wandeling van vandaag gemakkelijk kan uitgebreid worden. I.p.v. 3.25 u. en de cabane Pré de la Chaumette zien, we dat de tocht gemakkelijk kan verlengd worden.
Met eenparigheid van stemmen willen we die tocht toch wat verlengen. We hebben tijd, de lucht is blauw, het is vakantie, de knietjes zijn goed, dus we gaan ervoor.
Onderweg naar de hut is er een heel mooie waterval. Een sympathiek koppel wilde graag een foto maken van ons vier. Het is nu 11.10 u.
De vogels en de vliegen houden ons gezelschap. De bergrivier ruist in onze oren.
Het is 11.40 u. als we aankomen bij de refuge 'Pré de la Chaumette'. De weg zelf is rustig klimmend op een vrij breed pad, waar we naast elkaar kunnen lopen. We rusten even op de hoogte van 1810 m. en vertrekken om 12.00 u. stipt naar boven, richting Col du Cheval de Bois. De weg slingert zich naar boven, gelukkig in de schaduw.
Halverwege hebben we een kwartiertje voorsprong genomen op het schema. Enkele minuten uitblazen en hop we zijn weer weg. Er staat 1 u. aangeduid. Aanvankelijk is het vrij vlak, maar wat verder begint het zwaardere werk. We genieten van het landschap: overal bergen met hier en daar sneeuwvlakten, mooie bloemen en veel vliegen, helaas. De lucht is staalblauw, prachtig.
We wandelen nu steil in de hoogte en na iedere bocht denken we dat we er zijn... neen nog wat verder. Bijna boven aangekomen, horen we een zwaar geruis: enkele kleine sneeuwlawines verderop donderen naar beneden.
Het is 14.10 als we boven zijn op de 'Col du Cheval de Bois', hoogte 2473 m. We hebben nu 12.3 km gewandeld en zijn bijna 1000 m geklommen (van 1500 tot 2473 m). Boven zijn er heel wat schapen met de nodige kadullen en de bijhorende vliegjes. Een marmot sluit vriendschap en komt bij ons tot op enkele meters. Het is nu 14.10 u. en we spelen onze broodjes naar binnen. Vliegen: massaal.
De houten paardjes zijn belachelijk: het eerste gelijkt op een ezel en het tweede op een gevlekte koe. Bah !
Eric wil per force een stomme (= zonder geluid) film opnemen, maar de schapen blijven blaten. We lachen ingehouden en houden de winden tegen.
Een halfuurtje later beginnen we de afdaling: het is 14.40 u. We dachten rapper af te dalen, maar neen we doen er amper 10 minuten minder lang over dan bij het stijgen... We wandelen allen op redelijke afstand van elkaar. Waarschijnlijk zijn we in gedachten verzonken in het verleden, heden of de toekomst... Na een korte stop halfweg zakken we naar de hut. We drinken daar een pintje of een fruitsap... Na een breugheldiscussie lopen we verder over vrij veel stenen naar beneden. Het is nu 18.00 u. als we terug aan de parking zijn. We hebben 22 km gewandeld en 1000 m hoogteverschil overbrugd.
Pas op: Eric was vandaag in SUPERform: met drie betrouwbare getuigen weten we dat hij pillen geslikt heeft. Hij zal zijn schoonbroer Patrick mogen vertellen dat die pillen goed werken: epo, clenbuterol, wie zal het zeggen?? In ieder geval die pillen werken voor 200 %.
We hebben niet veel tijd om te douchen en het verslag te maken... We zakken opnieuw 6 km naar een eenvoudig restaurantje, maar...lekker en niet zo duur 'Le Petit Ours' in Orcières .Philippe eet tagiatelli, Eric en Michel entrecote en ikzelf penne. We krijgen een genepi gratis als digestief. Ook een vriendelijke dienster en niet duur: 69 euro, drank inbegrepen (wijn).
We skypen opnieuw met Roland en Norette en zo is het tijd om te gaan slapen, tenzij Eric nog wat werk heeft op zijn computer.
Om 6.30 u. springt Eric uit bed, recht naar de laptop, om zijn dagelijkse krantenberichten te doorbladeren. Hij is werkelijk 'accro' (lees: verslaafd) aan dat 'machien'. Michel volgt om 7.00 uur. Zo goed heeft hij niet geslapen nu zijn bedgenoot nogal wat boompjes heeft omgezaagd tijdens de nacht. Vlug onder de douche en dan de kamer opruimen, want voor Michel hoort dat zo (hé Eric!).
Johan en Philippe steken hun (slaap)kop buiten tegen 7.40 u. Dan staan Eric en Michel reeds bijna klaar om naar het winkelke te gaan om brood en andere benodigdheden. We zijn daar trouwens de enige klanten, gezien er absoluut nog geen toeristen zijn opgedaagd in dit 'winter'-station. Tegen 8.45 u. zitten we aan het ontbijt. Michel heeft een straf kopje koffie gemaakt. Er wordt wat gediscussieerd over de manier hoe de oude 'pain flute' - van gisteren - weer 'nes' kan worden gemaakt. Michel demonstreert. Bravo.
Wanneer ook de bokes (boterhammen) klaar zijn en de voeten ingewreven, vertrekken we (9.50 u.) richting 'Base de Loisir', beneden Orcières dorp, langs de rivier le Drac (hoogte 1310 m). Vanaf daar vatten we om 10.25 u. onze dagtocht aan. Philippe stelt vast dat zijn stapschoenen hun beste tijd hebben gehad. De zool van zijn rechterschoen zit 'los'...
We wandelen gezapig langs het water, meestal in de schaduw van de bomen. Gelukkig, want het belooft een zeer warme dag te worden. Na enige tijd begint het pad te stijgen, richting Serre-Eyraud, een 'hameau' met 25 zielen (hoogte 1430 m). Daar ontmoeten we de eigenaar-uitbater van een pension (le Melezin) waar grote groepen terecht kunnen. Eric toont zich direct geïnteresseerd om eventueel met de school op zomerreis te komen en krijgt uitgebreide info. Hij doet ook samen met Michel even de toer van het dorp (5 minuten) en ontdekt enkele authentieke oude huisjes. Foto's!
Na drie kwartier trekken we om 12.30 u. opnieuw verder, richting 'l'arbre qui pisse' (een advies van de pensionuitbater), langs een asfaltweg dat zich slingert tussen de bomen. Om 13.15 u. vinden we deze aangename plek (Aire des Plaines - 1664 m), waar diverse picknicktafels en een paar barbecues staan opgesteld. Er zijn nog mensen en er wordt gebarbecued. Wij spreken er onze knapzak aan en rusten wat uit.
En dan terug op pad. Het is 14.00 u. geworden. We volgen verder de weg en komen langs het dorpje Archinard en vervolgens in Les Audibert. Het is 14.55 u. (hoogte 1460 m). Nu nog de weg terug naar ons vertrekpunt. Het is een beetje zoeken, maar we komen er uit zonder omweg te maken Aankomst in 'Base de Loisirs) om 15.35 u. We hebben in totaal 14,5 km gewandeld.
Even drinken en de voetjes bevrijden. En dan met de auto terug naar Orcières-dorp op zoek naar een sportwinkel. Kwestie van een paar bergschoenen te kopen voor Philippe. Helaas, het seizoen is nog niet begonnen en er is in de buurt geen sportwinkel te vinden die open is. Intussen doen we inkopen met o.a. enige verswaren die rap in de koelkast moeten (o.a. entrecotes voor vanavond op de bbq). Dus rijden we naar ons vakantiehuisje (de bergschoenen kunnen wachten. Philippe heeft een tube superglu gekocht om de ergste nood te lenigen... We zien wel).
Thuisgekomen voltrekt zich het dagelijks ritueel. Eric vliegt op zijn laptop, douche nemen elk om beurt, aperitiefjes drinken (vandaag heeft de whisky-cola groot succes). Michel zorgt voor een hapje bij onze drankjes. En rond 19.20 u. begint het vlees op de bbq te ruiken, de patatjes (in de pel) worden gekookt. Vlug de tafel zetten.
Onze gastheer komt langs en maakt een praatje. Intussen wordt het vlees op de bbq omzwermd door vliegen. Een ware invasie. We maken nog een foto van ons aan de tuintafel, eten en drank op tafel, en dan rap, rap de vlucht naar binnen.
Oef. Onze entrecootjes zijn gered en smaken heerlijk, de rode patatjes eveneens en er is ook appelmoes. Dit alles overgoten met een glaasje rozé. Als dessert, na de afwas, krijgen we nog een kommetje kersen. Om maar te zeggen dat we ons opperbest aanpassen aan de omstandigheden.
En de avondactiviteiten gaan verder: skypen met de thuisgebleven ACR-vriend Roland en Norette, Johan bekijkt de wandeling voor morgen en onderneemt een poging om coördinaten van de startplaats Champoléon in de gps van de Toyota te krijgen (tot het lukte)... Michel skypt met Marie en geeft me uitleg over de werking van een tablet en Eric is naarstig het parochieblad aan het opmaken voor volgende week en is teksten aan het maken bij de foto's, door vrienden uit het thuisfront toegestuurd, voor Het Nieuwsblad. Om 23.00 u. worden alle lichten gedoofd.
Zoals de kippen opstaan bij de opkomende zon, staat Eric eveneens op. Om kwart voor zes is hij het nest uit. Ik heb eveneens mijn ogen open gedaan, maar dacht, ik blijf nog een halfuurtje liggen. Philippe en Johan gaven nog geen teken van leven. Eric was druk bezig zijn reisverslag aan het maken van de eerste dag. Intussen heb ik, zoals vorige keer, zijn kleerkast in orde gemaakt. Hij had alles op een hoop erin gekieperd.
Na het drukke werk nam ik een douche en tegen die tijd was het dan de buurt aan Eric. Om 8 uur zijn we boodschappen gaan doen in de Sherpa. De twee andere lagen nog altijd in het pierenland. Wat een slaapkoppen!!
In de winkel kochten we zeven stokbroden, een potje confituur, smeermargarine, eieren, tomaten, hesp, een doosje la Vache qui rit, geitenkaas, kaasjes Babybel, suikervrije cola life en gewone cola voor de langslapers. Daarmee konden we ons ontbijt nemen en de dag doorkomen op tocht. Voor Philippe en Eric bak ik eieren voor hun picknick.
Tegen 8.30 u. was iedereen aan tafel om van het ontbijt, met nog warm stokbrood, te kunnen genieten en de picknick klaar te maken. En dat duurde zelfs tot 9.30 u.
Om 9.47 u. is eindelijk iedereen klaar en kunnen we uit de chalet vertrekken naar het startpunt van onze eerste wandeling.
Het was opnieuw zoeken en vragen om ons startpunt te vinden. Om 10.12 u. kunnen we eindelijk onze wandeling aanvatten, op een hoogte van 1.845 m. Het was onmiddellijk een sterke klim met prachtige vergezichten. In de hoogte zagen we een kudde schapen. De tocht leidde dwars doorheen de kudde. Aan de 'Chalets Roche Rousse' (2290 m) bemerk ik eigenaardige huisjes en ben zo nieuwsgierig om er in te gaan koekeloeren. Op weg naar de eerste lac, de 'Lac des Sirenes' (4,5 km) zagen we de eerste marmotten van de streek. Het zijn zeer schuwe diertjes en bij het minste geluid duiken we hun hol in. Op een hoogte van 2386 m hebben we een eerste hapje naar binnen gewerkt.
Op weg naar Lac des Estaris loopt Eric even voorop om een foto te nemen van de achterop komende genieters. De drie Musketiers nemen de weg via de 'Lac Long' (2487 m). Eric die voorop was, wil niet meer terug keren en zet zijn weg alleen verder. Het is een zeer sterke klim en door de grasveld banen we onze weg naar de hoofdweg. Ondertussen was Eric reeds aangekomen aan het hoogste punt, de 'Grand Lac des Estaris'. Eric stond te zwaaien vanuit de hoogte naar ons, terwijl wij zochten om een pad te vinden om er te geraken.
Johan en Eric bekijken even de wandelkaart om een andere terugweg te vinden. Eric vindt, kijkend door zijn verrekijker, dat het pad er heel gevaarlijk bij ligt en liever dat niet neemt. Johan had echter een vrouw gezien aan het meer die zei dat het te doen was. Ze besluiten dan toch het pad te nemen naar de 'Sommet Drouvet'.
Aan het 'Grand Lac des Estaris', hoogte 2560 m hebben we reeds 6,600 km geklommen. Eric was er aangekomen om 12.45 u., en wij pas om 13.00 u. Het si tijd om er wat te rusten, te picknicken en foto's te nemen...
We zetten om 13.40 u. onze tocht verder via het gevreesde pad. Het was zeker de moeite waard om dat pad te nemen. Het zicht is er overweldigend, de bloemenpracht zorgde voor een kleurig decor. Op sommige plaatsen was het toch wel even opletten waar we de voeten plaatsen, schuin aflopend pad, veel steenpartijen... Maar het is een lust voor het oog om er prachtige foto's te nemen. Plots zien we links van ons een enorme sneeuwpartij. Philippe neemt er middenin plaats en kan het niet nalaten om met sneeuwballen te gooien.
Om 14.50 u. bereiken we de 'Sommet Drouvet', 2655 m. Twee schilders waren afsluitingen aan de chalets aan het oliën. Johan vraagt of er een mooie terugweg is naar Merlette, anders dan de weg die we op de beklimming namen.
We starten er om 15.00 u. Op de wegwijzer stond aangeduid '7.3 km, 1.50 u.'. Het is zoeken om een goede terugweg te vinden. Nergens staat er enige aanduiding. We volgen een pad naar beneden en dwarsen af en toe een weide om de bochten af te korten. Gelukkig zien we voortdurend in de diepte het station Merlette liggen. We dalen, zoekend naar paadjes die naar onze auto leiden, verder naar beneden. Eric neemt zelfs een verboden pad, speciaal aangelegd voor mountainbikers.
Johan en Eric trekken door een afgesloten zone, de kortste, maar steilste weg naar de auto. Philippe en ikzelf doen dat niet en plaatsen ons langs de weg tot Eric en Johan er voorbij komen gereden. We hebben 17.100 km afgelegd en Eric en Johan bereikten de Toyota om 16.55 u.
Op de terugweg naar ons chalet stoppen we nog even aan de Sherpa (naam van de superette). Hoewel de winkel reeds is gesloten, is de verkoper blij dat er klanten zijn in deze periode. Omdat ze aan de winkel aan het werk waren, mochten we toch gaan uitkiezen wat we nodig hadden. Op de barbecue willen we worsten bakken. We kopen aardappelen, tomaten, een doos suikerboontjes en krijgen gratis zijn niet verkochte brood. Anders had hij het aan de dieren gegeven.
Terug in het chalet aangekomen zien we dat de nieuwe auto van Patrik en Annie is geleverd, een Renault Capture. Ze zouden net een eerste ritje maken. Wij genieten van een fris pintje, een aperitief en een verfrissende douche. Zo heeft ieder zijn bezigheid: verslag schrijven, worstjes bakken, afwassen, aardappelen koken, de afwas doen...
Om 7.30 u. nemen we buiten plaats aan de picknicktafel en laten het avondmaal smaken. Het niet verkochte brood was wel nog lekker.
Groeten en tot morgen met een nieuwe fotoreeks en een verslag.
Onze tweejaarlijkse wandelweek in de bergen is er opnieuw aangekomen. Deze keer hebben we een chalet gevonden midden de bergen van Orcières-Merlette. Een zeer gekend skioord. Ook de 'Ronde van Frankrijk' kwam er vier maal aan. De eerste beklimming vond plaats in 1971. Louis Ocana was de grote winnaar en werd leider, Merckx werd vierde op een minuut. In 1972 won Lucien Van Impe en werd Eddy Merckx er leider. Ook in 1982 en 1989 werd de aankomst lijn er getrokken.
Reeds van 3.45 u. wip ik het bed uit. We hebben afgesproken te vertrekken om 5 u. We hebben meer dan 900 km voor de boeg en willen onderweg ook al een eerste wandeling maken. Ik heb nog heel wat werk te verrichten: een verfrissende douche nemen om klaar wakker te worden, nog een paar mails beantwoorden, een foto van tekst voorzien en doorsturen naar Het Nieuwsblad, picknick maken... Wat vliegt de tijd snel voorbij. Johan en Linda bellen reeds aan en ik moet nog snel wat eten.
Ik haast me, we plaatsen de bagage in de koffer en rijden snel naar Wijk Ten Dale om er Michel p te pikken. Hij staat, samen met zijn vrouw Marie, reeds te wachten aan de voordeur. Vandaag gaat het dan naar Philippe. Wonder o wonder, hij staat ook reeds met pak en zak klaar aan de voordeur; Nu is het moment om alles mooi te schikken in de koffer. Met enige moeite krijgen we er alles in. Ja, de Belgische bieren die we bij hebben, nemen toch ook wat plaats. We houden nog even halt aan de benzinepomp in de Dronckaertstraat om de tank tot op de rand te vullen. In Frankrijk is de diesel immers heel wat duurder.
5.13 u. Dat is het uur waarop we officieel van start gaan en waarop we vandaag onze tijd zullen berekenen.
Onze reisweg hebben we als volgt gepland: Rekkem - Arras - Reims - Troyes - Dijon - Lyon - Grenoble - richting Gap, maar linksaf richting Orcières.
5.47 u. - 61 km - Arras: we nemen een ticket.
7.00 u. - 210 km - péage te Courcy (Reims) - het is zoeken hoe dat spel werkt om te betalen met de bankkaart. We zijn zo onhandig dat we zelf niet weten hoeveel we voor die eerste rit hebben betaald. We zullen het moeten zien op ons rekeninguittreksel achteraf. Ondertussen is het kwik reeds opgeklommen naar 14° C.
713 u. Na twee uur rijden hebben we 230 km afgelegd, goed voor een gemiddelde van 115 km per uur. En, we houden ons perfect aan alle opgelegde verkeerssnelheden. We hebben immers ook de krant gelezen en goed in onze bol geprent dat ze er streng controleren in Frankrijk. We maken dus dankbaar gebruik van onze cruisecontrole. We stellen die telkens netjes in op 130 per uur. Er is heel weinig verkeer.
Van 8.04 u. tot 8.16 u. houden we halt op de 'Aire de Charmont'. We hebben 330 km gebold en het is tijd om even van chauffeur te wisselen. Michel neemt het stuur over van Eric. We werken een hapje naar binnen en vervolgen onze weg.
9.13 u. Na vier uur rijden hebben we 440 km op de teller staan, een gemiddelde van 110 km per uur. Gewoon schitterend. We kunnen inderdaad voortdurend 130 km per uur aanhouden.
10.58 u. - 11.07 u. - 658 km - Aire de Dracé. Ondertussen is het kwik gestegen tot 23 °C. We vullen een beetje diesel bij, 20 l., genoeg om voorbij Grenoble te geraken. Diesel is in een warenhuis immers veel goedkoper dan langs een snelweg. Michel maakt er een ware fotosessie van. De sterk bevuilde ruiten, waar honderden insecten tegen plakken, worden grondig verwijderd. Aangezien we nu in de auto een cameraatje hebben geplaatst, willen we immers wat propere beelden van diverse streken.
11.19 u. - 678 km - Péage in Limas. Opnieuw miserie. Nu weigert het toestel mijn bankkaart. Gelukkig heb ik ook nog een Visakaart. Oef, het toestel is nu wel akkoord. We hebben het bankkaartensysteem onder de knie. En hebben er ook een ticket weten uit te toveren. 41,50 euro
11.39 u. Péage in Gare de la Bousse - 2,20 euro
11.55 u. - 712 km - we nemen ticket in Saint-Quentin
12.10 - 12.45 u. - 767 km - Aire de Ponteray: lunchstop - Na 7 uur rijden, na stopt en tankbeurt, hebben we nog steeds een snelheidsgemiddelde van 110 km per uur. Fantastisch goed!
13.02 u. - 803,5 km - Péage Voreppe - 10,40 euro.
Eenmaal voorbij Grenoble moeten we nu een gewone weg nemen richting Gap. Nu vordert het heel wat minder. Wanneer een vrachtwagen naar boven kruipt, is het geduldig achter rijden en hopen eens voorbij te kunnen steken.
13.45 u. We zien op onze weg een Intermarché waar de diesel aan 1,179 euro/l is geprijsd (ja, dat is zelfs goedkoper dan in Rekkem). We laten de tank vollopen en meteen schiet er opnieuw een fotosessie in gang: tanken met op de achtergrond de bergen.
14.50 u. - 905 km - We verlaten de hoofdweg die naar Gap leidt, richting Orcières.
Ons plan was om in Chabottes een eerste wandeling te maken. Zodra we Chabottes bereiken, gaan we op zoek naar de startplaats. We rijden het dorp rond op zoek naar de ''Chemin des Vilettes'. Niet te vinden. We komen uiteindelijk opnieuw waar we startten. Philippe gaat even de weg vragen aan. De dame maakt duidelijk dat we in 'Chabottes La Plaine' zijn, en nog niet in 'Chabottes Village'. Ze rijdt met de wagen voor ons tot we de juiste richting hebben. We rijden de smalle straatjes van 'Chabottes Village' door op zoek. Maar ook nu is het rijden, draaien en zoeken... en niet vinden. Opnieuw vraagt Philippe de weg aan een bejaarde man die we er zien. Die is zo vriendelijk en stelt voor dat hij zijn wagen neemt om voor te rijden. Zo bereiken we inderdaad de startplaats van heel wat wandelingen.
Het is 15.27 u. - 917 km afgelegd.
Wandeling 'Les côtes de Buissard'
We parkeren onze auto aan een boerderij. De varkens in de stal maken een hels lawaai. Blijkbaar worden er ook ezels verhuurd. We trekken onze bergschoenen aan. Om 15.40 u. kunnen we onze wandeling starten. We bevinden ons op een hoogte van 1100 m. We vinden nergens het bord met de nummer 9, zoals in onze tekst beschreven. Dan voor alle zekerheid maar even navragen aan een dame aan de boerderij. Ja, we hebben de juiste richting. Even verder vinden we inderdaad een paal met de 9. Maar eenmaal aan een eerste splitsing is het opnieuw van dat, geen 9 te vinden. Wel een koppel met een ezel die er aankomt. Ze weten het ook niet zo goed, ze zijn het met ons eens dat de markeringen veel te wensen overlaten. Het is een afwisseling van geasfalteerde wegen en onverharde paden. En toch zien we af eb toe een paal met het nummer 9. Eenmaal in het dorpje Buissard is het opnieuw raden en zoeken. Een plan op de muur maakt het ons toch wat duidelijker. We moeten nog heel wat klimmen. We zitten reeds op meer dan 1200 m. In het bos wordt een kapel gerestaureerd. Meer dan 25.000 euro zal die restauratie kosten. Boeren zijn hun hooi aan het binnenrijden, andere boeren zijn die nog aan het samenbundelen. Zo bereiken we het gehuchtje Serre. Aan een boerderij stroomt water uit een kraan. Een bejaard koppel is er op stap. We vragen of het water drinkbaar is. 'Natuurlij', zegt de man, 'ik drink er al 80 jaar van!' We moeten nu nog een tweetal km dalen naar Chabottes. Zo bereiken we om 17.40 u. opnieuw onze Toyota. Onze wandelgps duidt 7,5 km aan. Het was een leuke wandeling met prachtige vergezichten op de toppen van de bergen.
Precies om 18.00 u. bereiken we Orcières. Straatnamen bestaan er niet, enkel weten we dat ons chalet het nummer 273 draagt en dat het in het begin van het dorp ligt. Met de foto in de hand zoeken we naar een woning die er op lijkt. Philippe gaat opnieuw zijn licht opsteken aan een dame die in haar moestuin aan het werken is. We moeten nog 6 km stijgen tot Merlette. En dat doen we dus, nog 6 km steil klimmen, de berg op. Zo bereiken we inderdaad het skioor Merlette. Dat is inderdaad een zware beklimming voor de wielrenners. Maar nu is het opnieuw raden waar die woning staat. En nog maar eens wordt info gevraagd aan een bejaarde man. We staan vlakbij de woning, vijftig meter terug. En inderdaad. We hebben de wagen nauwelijks geparkeerd of daar komt Annie, de dames des huizes, op ons afgelopen. Ze heet ons hartelijk welkom. We betreden het chalet en we worden een zakje met streekproducten aangeboden; het bevat twe potjes honing, wat koekjes en twee lekstokken. Ondertussen is haar echtgenoot Patrick aangekomen. Wij bieden hem wat Belgische bieren aan o.a. een Duvel,Floreffe,... en de beschrijving van het bier. Hij is er echt mee opgetogen. We vragen ook waar we kunnen eten. Blijkbaar zijn alle restaurant nog gesloten. Enkel een Vietnamees restaurant is open.
We kunnen ons installeren. De dame zorgt dat we ook op het internet geraken. Voor mijn heel belangrijk. Ik moet hier nog het parochieblad opmaken en doorsturen. Er zijn jubilees in het weekend. Vrienden maken voor mij de foto's, maar ik moet ze kunnen ontvangen, teksten maken en doorsturen naar de krant. Kortom, ik zal hier tijd te kort komen om foto's van de dag te verwerken, verslag te schrijven... We gaan het bij korte nachten moeten houden. Ondertussen zijn mijn wandelvrienden aan het aperitief toe.
19.45 u. Tijd om het restaurant te gaan opzoeken. We rijden het skioord door. Blijkbaar zijn we hier de enige toeristen. Alle parkings zijn leeg. Al snel vinden we het Vietnamees restaurant 'la Baie d'Along'. We worden er hartelijk ontvangen. De baas des huizes geeft ons de uitleg bij de verschillende gerechten. Hij stelt voor om twee verschillende voorgerechten te serveren, zo kunnen we er twee proeven. En dan kiezen we allen dezelfde hoofdschotel. We bestellen ook een Vietnamees biertje. Alles wordt overheerst met veel sla met munt. De dame uit de keuken toont ons hoe we de stokjes in onze handen moeten houden en hoe we met de vinger moeten scharnieren. maar voor alle veiligheid vragen we toch een vork en een mes. Het eten smaakt. Na zo'n rijkgevulde dag mag het wel. Als slot krijgen we nog een 'digestif van het huis' aangeboden. Leuk detail: onderaan het druppeltje zie je door de drank heen een naakte vrouw. Eenmaal de druppel uitgedronken is de dame totaal onzichtbaar. Tot slot vraagt de heer iets in zijn gulden boek te schrijven. Er zijn al heel wat bekende figuren langs geweest. Ik doe het dan maar en dat is meteen ook de laatste foto voor vandaag.
We komen terug aan in het chalet. Het is 21 u. geworden. Johan trekt het eerst naar bed. Philippe en Johan delen de kamer en hebben een eenpersoonsbed. Michel en ikzelf houden het vol tot 23.30 u. We vinden het dan ook tijd om naar bed te gaan. Wij slapen samen in een tweepersoonsbed. Het is eens iets anders dan naast Bea te liggen en Michel naast zijn Marie. Slaapwel.
We staan opnieuw klaar voor een nieuwe wandelweek in de bergen. Deze keer zijn we opnieuw te gast in Frankrijk. Het is misschien leuk even het geheugen op te frissen en te zien wat we de vorige jaren reeds hebben afgehaspeld.
1996: Holzgau Oostenrijk, Tirol, Lechtal 20 tot 28 juli: Eric - Johan - Nestor - Philippe gasthuis bij Frau Knitel 1998: Pfunders Italië, Süd-Tirol 18 tot 26 juli: Bernard - Eric - Johan - Nestor - Philippe pension Erlenau bij fam. Volgger 2000: Les Haudères Zwitserland, Walis 19 tot 26 augustus: Eric - Johan - Nestor - Philippe gasthuis bij de familie Follonnier 2002: Gündlischwand Zwitserland, Berner-Oberland 20 tot 27 juli: Eric - Johan - Luc - Nestor - Philippe gasthuis bij mevr. Rickhaus 2004: Saint-Dalmas-le-Selvage Frankrijk, Alpes Maritines 14 tot 21 juli: Eric - Johan - Nestor - Philippe gastkamer in Auberge de l Etoile 2006: Bruck Oostenrijk, Zillertal 22 tot 29 juli: Eric - Johan - Philippe Gasthof Eberleiten 2008: Saint-Gervais Frankrijk, Haute-Savoie 13 tot 20 juli: Eric - Johan - Philippe B - Philippe Vld mobilhome 2011: Sarre Italïe, Aostadal 30 juli tot 6 augustus: Eric - Johan - Piet - Philippe chalet 2013: Seelisberg Zwitserland, kanton Uri 2 tot 9 juni: Eric - Johan - Michel - Piet - Philippe hotel Tell 2015: Orcières Frankrijk, Hautes-Alpes 25 juni tot 2 juli: Eric - Johan - Michel - Philippe chalet Le Mourre Froid, fam. Sarlet
2 x Oostenrijk Holzgau, Bruck 2 x Italië Pfunders, Sarre 3 x Zwitserland Les Haudères, Gündlischwand, Seelisberg 3 x Frankrijk Saint-Dalmas-le-Selvage, Saint-Gervais, Orcières
Bernard Provost (1998) Eric Vanthournout (1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2011, 2013, 2015) Johan Van de Walle (1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2011, 2013, 2015) Luc Geskière (2002) Michel Six (2013, 2015) Nestor Vandecasteele (+) (1996, 1998, 2000, 2002, 2004) Philippe Bauduin (1996, 1998, 2000, 2002, 2004, 2006, 2008, 2011, 2013, 2015) Philippe Vanlangendonck (2008) Piet Van de Walle (2011, 2013)
Prapic: Le Lac des Pisses
Dag 3: Zaterdag, 27 juni 2015
Dag 2: vrijdag, 26 juni 2015
Dag 1: donderdag, 25 juni 2015
Beste,
