Vorig jaar, naar aaleiding van mijn 80ste verjaardag, publiceerde ik bij ACCO een boekje met als titel TIENS. De ondertitel luidde: Een poging tot bijsluiter bij het leven. Ik heb dit boekje toen verdeeld onder de mensen die mij het meest nabij zijn.
TIENS..... 25-11-2012
Vandaag wil ik, in samenwerking met mijn dochter Barbara, dit boekje graag ter beschikking stellen van mijn getrouwe BLOG bezoekers en Facebook volgers en dit tegen de prijs van 10 Euro, bedrag dat ik integraal overmaak aan Bond zonder Naam
(mag ik u aanraden toch even te gaan kijken opwww.bzn.be, en u zult snel begrijpen waarom Barbara en ikzelf zo hartstochtelijk achter deze organisatie staan).
TIENS... is (net als deze Blog -toevallig van dezelfde auteur-) een luchtig, pretentieloos ding.
Komt neer op honderd nuttige tips voor de realisatie van "het goede leven" verzameld door een auteur die volle tachtig jaar met dat leven experimenteerde. En waarschijnlijk dat je bij lectuur nu en dan wel eens uitkomt op een Tiens...ervaring.
Hoe kan je Tiens bestellen? Liefst per mail, hetzij aan mezelf torfs.herman@telenet.be, of aan ons Barbara barbara@torfs.be niet vergeten het adres voor verzending te vermelden.
De betaling van de 10 kan op rek. nr. BE88 7330 0450 1941 ten name Barbara Torfs
Tiens.... dat wordt vast een warme kerst voor jou, voor ons en voor de klanten van bzn.
Ik heb een aparte band met de CAMPUSKRANT van de K.U.Leuven. Niet enkel omdat ik ergens in de jaren 90, samen met enkele begeesterde jonge mensen, dit huisblad van de KU Leuven mocht opstarten. Maar gewoon omdat het vandaag een knap gemaakt en boeiend blad is. De huidige makers doen er geweldig hun best aan, en het resultaat liegt er niet om.
In een omgeving met zoveel interessante mensen die elk een boeiend verhaal hebben, zou het eigenlijk niet anders mogen .
Daarom citeer ik op deze plaats zo nu en dan uit dat blad.
In de reeks Het emeritusverhaal van ." komt in ieder nummer een jong gepensioneerde hoogleraar of onderzoeker aan het woord die een stuk van zijn evangelie schrijft.
Ignaas Verpoest Ingenieur - Evangelist
Deze week is Ignaas VERPOEST aan de beurt.
Een onweerstaanbaar boeiend man, spijts dat het een ingenieur is... (grapje), een man die evolueerde in de wereld van de composieten (nieuwe materialen), een allerminst wereldvreemde kameronderzoeker. Hij bestreek hiermee het gehele maatschappelijke veld.
Aan het eind van zijn verhaal geeft hij zijn levensgeheim prijs. Zijn REGEL van DRIE: 1. Durf vertrouwen op uw intuïtie 2. Besteed aandacht aan de maatschappelijke verantwoordelijkheid van de ingenieur 3. Ozze mor leute hétof blijf in elke betekenis van het woord zin in je werk vinden.
Zoiets lees je toch niet in de Story
(ozze mor leute hét -moet ik het vertalen?- staat voor: als je maar leute hebt)
(sorry, deze post is wat lang uitgevallen... leg hem desnoods weg tot zondagavond...)
Alleen Elvis .
Kun jij nu een nog meer stupide titel bedenken voor een programma dat in feite wel wat in huis heeft? Oké, laat het dan een matte kopie zijn van Zomergasten van VPRO. Maar kom, beter flauw geïmiteerd dan stuntelig zelf bedacht, denk ik dan.
Vorige vrijdag was de centrale gast Bruno De Wever,jawel broer van. En omdat bij dit soort programma alles staat of valt met de kwaliteit van de gast was het met averechtse Bruno (letterlijk !) kijken geblazen.
En niet bedrogen uitgevallen.
Maar zoals bij elk goed duidingprogramma blijf je geheid achter met meer vragen dan antwoorden. Dat is het kenmerk van goede duiding. En nu ook weer. Goed dus voor een stukje op mijnOpus1932 in de reeksAmbetante Vragen.
Natuurlijk draait het om die twee vertoonde fragmenten rond hetVNJen dat pakkend stuk uit de documentaire Shoah.
Kort:
Staatveiligheid... opgelet, ze beginnen weer !
die VNJ, dat is die VlaamsVlaams-nationalistische en flamingantische jeugdbeweging, met een redelijk beladen verleden, maar die vandaag moeilijk wat verweten kan worden. Een jeugdbeweging, waar Bruno jaren actief lid van was, met een bepaalde ideologie en vooral een heel herkenbare stijl die jou en mij misschien vandaag niet zo ligt.
Claude Lanzmann
En dan dat stuk uit een negen uur durende dramatische documentaire (1985) van de Franse filosoof Claude Lanzmann. We zien een overlevende uit het lokale nazi uitroepingskamp, terugkeren naar dat dorpje in Polen en in gesprek gaan met de lokale bevolking bij het verlaten van de hoogmis. Met de vraag of zij enig idee hebben waaromuitgerekend de Joden het zo zwaar moesten ontgelden in de Holocaust. Waarop een oudere man, nadien bijgesprongen door een vrouw, met overtuiging hoor uitleggen: het is hun schuld, zij waren de Godsmoordenaars en toen is Gods toorn is over hen neergekomen. Hun eigen schuld.
Die oorlog dus. Hij ligt nu bijna 75 jaar achter ons, en nog slagen die beelden erin mensen van mijn leeftijd op een rustige vrijdagavond helemaal onderuit te halen. Mijn kleinkinderen waren op dat ogenblik zeker aan het gamen.
De VRAGEN. Zomaar, uit het vuistje, tien heel ambetante vragen.
In dat VNJ verhaal zindert in feite die Vlaamse tweedeling Wit en Zwart nog door. Wit waarmee ik amper enige affiniteit heb. En zwart dat eindelijk maar eens moest afstappen van zijn grote gelijk (en verongelijking) . De Guldensporenslag, de IJzerloopgraven en de repressie voorbij. Mag het?
En dan die VNJ zelf. Wij, in de andere, katholieke jeugdbewegingen, waren evenzeer gefascineerd door dat Hitler Jugend format. Dat was onze manier van stoer doen.Alleenwas Christus onze Hitler. Heil Jezus, onzen Koning. U zweeren wij trouw. En dat die VNJjongens en meisjes tot vandaag wat overtijds nog zo bezig zijn, och
Anderzijds zijn we er zeker van, een opiniedelict is echt uit den boze. Gedanken sind frei, daar komen we niet op terug. Dus geen probleem, zowel in 1942 als in 2013 mocht/mag jij Duistgezind zijn.Komaan zeg?
Is het overigens realistisch van iemand te eisen dat hij/zij expliciet zijn vergissing toegeeft, ook als hij er zelf van overtuigd is dat hij zich niet vergiste?Waarom dit wel eisen van de Duitsgezinde en niet van de intellectuele Stalin/Mao bewonderaars?
Tolerantie, zonder voorbehoud. Hoe kan het dat een loutere vormgeving u zo stoort? Landsknechttrommels, koppelriemen, vlaggen, trompetten, zware laarzen Als een hoofddoekje kan, dan ook militante fanfares, toch? Vanwaar toch die averse kriebels?
Maar onder ons nu, vind jij het ook zo gênant, die vanzelfsprekende koppeling van Vlaams Nationalistisch en fors rechts/reactionair?We lijken wel Serviërs of Kroaten. Of een Tea Party op zijn Vlaams.
En dan dat Shoah fragment. Hoe eerlijk is het om twee oude mensen, uit een boerendorp diep in Polen, uitgebreiden met verve in beeld te brengen en het woord te geven om het meest onhoorbare te debiteren? Wat wil je daarmee bewijzen?
Godsmoordenaars, dat is toch een denkwijzeen een taalgebruik van héél simpele, primitieve mensjes.Mensjes die er echt niet meer toe doen. Waarom stellen we ons ook hiervoor niet in de modus Mededogen?
Och, 75 jaar, ze zijn bijna allemaal dood, zouden we er nu eens niet het zwijgen aan toe doen? Neen, dixit Bruno De Wever, want met die Shoah kunnen en mogen we nooit klaar komen. Het denken daarover mag nooit stoppen.Is dat zo?
En om dan toch positief te eindigen: ik (en ik hoop jij met mij) verklaar de oorlog aan elk soort politiek correct denken. Dat is het denken, dat ik denk, omdat ik het moet denken om erbij te horen.Durf in godsnaam eens zelf te denken. Durf vooral afwijkend te denken. Aude sapere. Jawel Immanuel.
Ik kan het niet laten.Ik ben geen taalkundige, maar taal, ik heb er iets mee.
Laat ons het vandaag even over de TWEEDE PERSOON hebben .
HetJe,jij, Jouw,Jullie was in onze jeugd ronduit Hollands, synoniem van aanstellerig. Wij waren nog van het stoere, stroeve GE -GIJ- U, met dan wel een eigen leuke meervoudsvorm: :gijlie, wijlie, ullie, zijlie. (komt allichtvan wij lieden, gij lieden, u lieden)
de Beleefdheidsvorm
De beleefdheidsvorm is ook niet zo ons ding.Het onderscheid tussen gij/jij en U lag in Vlaanderen niet zo scherp als dat ligt bijv. in het Frans en het Duits. het bekende grapje "zegt eu mor gaai teige maai"...
Misschien omdat onze grootouders in hun leven nooit in gesprek kwamen met hoog volk? Maar dat maakt wel dat wij nu vaak last hebben met die beleefdheidsvorm:tu, toi of vous,du,deine of Sie en Ihre. Ook vergeleken met Nederland, daar ligt dat onderscheidje/jij en U net iets scherper. Ik moet daar altijd bij afwegen, en ik vergis me regelmatig en moetme niet zelden laten corrigeren. . Geen automatisme dus.
Gesproken taal.
Dan is er nog de norm van het vlot in de mond liggen. Je moet het zonder hakkelen gezegd krijgen. Heb je van de Zilveren Vloot, hoor jij nog wel goed, kom je in de problemen dan valt die t altijd weg. En dat is ook de juiste spelling, zonder -t.Dat accepteerden wij van de Hollanders.
Maar waarom is deze door en door Vlaamse vorm niet doorgegaan: hebde mij gezien op den TV, gade nu zwijgen,weette gij wel wat gij zegt, wilde mij eens gerust laten
Vlotter in de mond kan toch echt niet. Hebt u mij gezien op TV, heb jij mij gezien op TV of hebde mij gezien op TV, ik kies voor dat laatste. Gade nu eens efkens uwe mond houden?Zo Vlaams als het maar kan.
De vlotte uitspraak is iets wat bij de Fransen nog veelzwaarder weegt, maar dat dringt niet door in de spelling. Daar blijven die letters staan ook al mag je ze nooit uitspreken:comment . vous parlez, Paris, prison, enz Fonetisch spellen, zoiets laat de Académie daar nooit gebeuren.Die blijft zich ook verzetten tegen computer en mail. Terecht of onterecht?
Spelen met het Lidwoord.
Waarom is het Den Anderlecht, Den Beerschot, De Lierse, De Malinois terwijlBrugge en Zulte Waregemhet zelfs zonder lidwoord moeten stellen: Brugge. En waarom spreekt voetbalgek Nederland nooit van den Ajax, den Feyenoord?Niemand krijgt daar een lidwoord.
Hetzelfde bij voornamen. De Frans, de Gommer, de Lucien, maar den Albert, den Bernard, den Dirk, den Hugo, den Toon (met buigings-n). Maar noch Maria, noch Julia, noch Josefien moeten op een lidwoord rekenen. Ondubbelzinnig seksistische grammatica. Terwijl in Duitsland iedereeneen lidwoord krijgt, der Franz, Die Angelika, en in Frankrijk niemand.Le Charles, La Edith nee, dat zeg je nooit, al mag je tien keer Charles De Gaulle of Edith Piaf bedoelen.
En dan ga je op zoek naar de regels. Wanneer een n en wanneer geen n? Dan merk je dat het uitsluitend bij mannelijke woorden of namen gebeurt. (alhoewel, hoe mannelijk is Anderlecht en hoe onzijdig is Zulte Waregem?) En dan die uitgangs n. Die is er zuiver voor de uitspraak.Die komt er enkel voor een klinker (nogal wiedes) maar ineens merk ik dat ze er ook komt bijde B, de D, de H en de T. Den Bernard, den Desiree, den Hans en schoenen van bij den Torfs. Waarom?
Waarom allemaal?
Je vraagt je af waarom er zovele(tiens, mijn corrector dwingt mij zo vele in twee woorden te schrijven, niet aan elkaar dus, maar zoveel moet wel aaneen waarom?)zo vele soorten denkspelletjes bestaan en gespeeld worden,terwijl er gewoon met alledaagse taalgebruik zo leuk te joelen en te gamen valt. (nee, gamen neemt hij nog niet aan .)
Het Groot Dictee der Nederlandse Taal...., ik vind dat belangrijker dan Wimbledon. En we hebben gisteren toch weer maar eens mooi gewonnen ! Voilà, hieronder onze held !
Allen OP naar Zaventem om onze held bij zijn thuiskomst toe te juichen...
Haast dagelijkse kost zijn de ronduit racistische berichten die ik in mijn mailbox vind.
Altijd van generatiegenoten. Je kent ze onderhand wel een beetje.
Nu is dat op zich niet zo'n probleem, dat is sneller gedeleted dan geopend. Dus, regelmatig prullenmand leegmaken.
Maar vanmorgen was er dan dit tekstje dat ik gelezen had voor ik het wist .
Vanaf mei 2013 zullen de molens op de Sinksenfoor ' allochtoon vriendelijk ' zijn! De floche zal vervangen worden door een sacoche ! DAT PAKT GEMAKKELIJKER !!!!
Zwaar racistisch natuurlijk, maar wel ... geestig. Vooral dat woordspel met floche en sacoche Antwerpser kan haast niet.
En nu mijn ambetante vraag
Als ik hiermee lach, ben ik dan een racist?
Subvraag: hoe noem je dan die linkse beunhazen in de jaren 70/80 die van het beledigen en kwaadwillig kwetsen van de laatste gelovige of niet uitgetreden pastoor hun handelsmerk maakten? Nooit enig signaal uit de politiek correcte hoek opgevangen. Die moeten daar toch tegen kunnen
Ha !?, die moesten daar maar tegen kunnen ..
Op uw eerste vraag verwijder ik deze post , gemerkt als politiek incorrect... Beloofd.
Och, laat mij nog maar eens wat van mijn afgelopen week vertellen.
Dat Mandela gestorven en maar niet begraven geraakt... dat wist u al wel zeker? En van die schit-te-ren-de figuur van de valse doventolk, ook zeker? Twee miljard mensen met hun voeten spelen.... welke Nobelprijs kunnen we die geven? Misschien toch maar die van de Vrede?
En dat we deze week veel zon hebben gezien, dat vertel ik u ook niet.
hormonale bijwerkingen
Maar dat die zon op de duur danig op mijn systeem werkte, dat vertel ik u wel. Natuurlijk geeft dat, van binnen gezien, de indruk van ideaal fietsweer, en dan beginnen de geeigende hormonen te werken: ik moet fietsen vandaag.
Dat was dan wel niet helemaal naar de zin van mijn levensgezellin: met zo'n weer, ge gaat met een plaag naar huis komen, en de fietspaden liggen glad.
Enfin, een paar vijven en zessen later, en we kwamen tot een compromis: ja fietsen, maar dan wel met haar elektrische fiets. Minder gevoelig voor plagen allicht. En zeker beter bestand tegen gladde fietspaden. Ik dus weg met die zware elektrisch geassisteerde fiets. Uit eerlijke schaamte reed ik in burgertenu, niet met mijn koerstruike aan...
Leuk natuurlijk. En ik die altijd zeg dat er geen free lunches bestaan: vooruitgaan en niet moeten duwen, pret zonder kostenplaatje.
Tot op het moment.... ik de indruk had dat de mensen onderweg me nakeken. En ik zag ze denken: daar zie, nog zo'nen ouwe met ne lui wijven velo (LWV). Frustratie. Ik, nen ouwe, met nen LWV? Ik kon toch niet afstappen zeggen dat dit niet mijn LWV was maar die van Suzanne, en dat ik van haar met die fiets moest rijden, wegen de plagen.
En dat van die "ouwe", ik kon toch ook niet gaan uitleggen dat ik vorige maand maar pas 81 was geworden. Ikke, nen ouwe...
Of hoe het toch ook deze keer weer geen free lunch werd. Plots geconfronteerd met een niet wijkend menselijk opzicht. Maar schreef ik het vorige keer ook niet dat schaamte absoluut geen ondeugd is?
Marja Pruis , une grande dame,zowat de First Lady op de literaire redactie bij De Groene Amsterdammer (ja, die hebben daar nog een literaire redactie maar dan weer geen sportredactie, en zo is het altijd wat) Taalwetenschapper, literair criticus, literair columniste en zelf dichteres.
In haar column van 31/10 ll. doet ze dit verhaal.
Vorige week was zij weer eens ergens in Nederland voor een gewoon burgerlijk publiek gaan spreken over haar leven, haar passie: het literaire.
Het ging goed, vertelt Marja, ze hingen aan mijn lippen. Mijn verhalen kwamen aan. Tot aan de pauze. Toen zouden er vragen uit het publiek komen. Dame op de eerste rij, eerst aarzelend, gaandeweg meer verzekerd.
U heeft iets heel anders verteld dan ik verwacht had en dat wel in de brochure aangekondigd was.
Wat had u dan verwacht?
Ik had verwacht dat u zou vertellen wat literatuur is, en wat niet.
Nog van deze week. een handjevol kleine gewaarwordinkjes.
Gelezen....
Het was ene John Barrymore die het eens zei (maar wie in godsnaam is John Barrymore? ik heb het ook maar van gelezen hoor ) :
Een vrouw kan drie dingen maken uit het niets: Een slaatje, een hoed en ruzie.
Genoten....
Ik had het er eerder over die gedundrukte bundel met 100 van de beste verhaaltjes van Camiggelt. Ik gebruik al enkele weken dit extra handig formaat (past in elke binnenzak) als geestelijk snoepdoosje.
En ik hanteer die 100 verhaaltjes ook als snoep: één met ne keer, en dan traag laten smelten op je tong.
Gisteren (in het café op die fietstocht) was de verteller te gast op een op een poepchieke cocktailparty ergens in Rome (en nu flitsen Carmiggelt), ten puissanten huize van een heer die , in het hart van de kwestie, stond te kijken als een boeiende persoonlijkheid .
Zijn echtgenote, die wij op een moeilijk levenstijdstip aantroffen, dwarrelde gastvrouwelijk rond en sloeg fonteinen geestdrift uit en rots van wanhoop .
Er heerste een stemming van wellevend verbeten verveling.....
Zopas een boekenbon gekregen en zonder inspiratie?
S. Carmigelt Gedundrukt bij van Oorschot. ISBN 9789028260832
Nu ik mijn inlas van deze week zelf zo eens herbekijk, misschien een ietsie pietsie zwaar op de hand, en vormelijk zit een en ander ook niet pluis (niet mijn dagje?)
Snel een widergutmacherke.....
TAAL (altijd een vluchtweg)
Voor iemand die het nogal "hoog vlaggen heeft".... (ook geen misse uitdrukking)
Die gast doet dat de meridiaan van Greenwich door zijn gat loopt... wel opvallend dat dit verwijt exclusief op mannen slaat, terwijl vrouwen er toch ook wel iets van kennen en er ook wel lichaamsruimte is voor die meridiaan...
Twee events van deze week waarover ik niet kan zwijgen.....
Route 65
Op 1 december namen wij deel, waren wij een deel van de grote familiehappening van Schoenen Torfs naar aanleiding van de ROUTE 65 festiviteiten .
ROUTE 65 stond voor de afgelegde weg van die bescheiden firma SchoenenLouis Tors die in 1948 het licht zag. Mijn ouders verkochten al schoenen van begin de jaren 30, maar in 1948 werd het een NV. Dus bestonden zij juridisch.
Een jaar lang hadden de medewerkers uit alle filialen in dit kader en op vrije inspiratie, initiatieven genomen om geld in te zamelen voor een van de vijf gestelde goede doelen. Daarnaast had iedere winkel een familiale voet- of fietstocht georganiseerd naar het meest nabij gelegen filiaal Torfs.
Op zondag 1 december was het dan de bekroning, toen alle personeelsleden met hun gezin uitgenodigd werden om in een slotevenement, mee te stappen van het administratief centrum in Sint Niklaas naar het operationeel centrum op de Zaat (voormalige Boel Scheepswerven) in Temse. 6,5 kilometer doorheen een glooiend Soete Waasland. Wat een gezicht !
Meer dan 700 wandelaars kwamen opdagen uit alle hoeken van Vlaanderen, heuse fanfare voorop. En s avonds kwamen er daar nog eens 500 bij om met een jubelend feest hun ROUTE 65 af te sluiten.
Wat een feest. Wat een belevenis.
Er ging die avond 65.000 Euro naar de goede doelen.
Toch een beetje PREUTS dat wij daar ooit een klein steentje aan meebouwden.
en........
de Gruunblavers
Op 3 december, uitgenodigd door mijn twee dochters. In de Arenbergschouwburg voor een uniek optreden van de GRUUNBLAVERS.
Elf entertainers, zangers, acteurs, variétémensen,cabaretiers of hoe je deze kunstenmakers ook noemt, ondersteund door een heerlijke combo, spanden samen om een lange reeks evergreens uit het lichte genre op te voeren in een authentiek Antwerps kleedje. De Gruunblavers fêteerden op hun manier een aantal onverwoestbare Evergreens.
Feest, feest, feest. Een publiek in de leeftijd tussen 40en de 80. Vanaf de eerste song compleet MEE. Bij het slotapplaus stonden de mensen in de zaal boven op hun stoelen en scandeerden en masse: NOG VAN DA NOG VAN DA.
En midden in de zaal, zomaar op de tiende rij, in de buurt van Patrick Janssens, zat voorwaar onze geliefde prins Laurent. Leg maar eens uit hoe die daar verzeild was. Maar we zagen hem mee genieten. Het was tenslotte muziek van zijn generatie. De handjes van de prins gingen zelfs de hoogte in. Ik zie het nonkel Philippe niet nadoen.
En dan stel je je vragen. Hoe waanzinnig, hoe volledig uit de lucht gegrepen toch dat hautaine onderscheid tussen de Grote en de Kleine Kunst. Ik zie nog geen zaal met een podium op deze manier interageren op een programma met liederen van Orlandus Lassus, Franz Schubert en Hugo Wolf.
Wat laten wij ons toch bedonderen door die Herauten van de Grote Kunst !
Lang geleden dat ik zo doodgelukkig naar huis ben gereden.
Vorige week hebben we een oude vriend begraven. Een paar jaar jonger dan ikzelf, ik kende hem al uit onze KSA-tijd, als jongknaap. Vaarwel makker, ik parafraseer Jacques Brel in Le Moribond : tu prends le train qui est avant l´mienMais on prend tous le train qu´on peut En zo is het nu ook weer.
De aanleiding van dit stukje is dat de afscheidsviering (het woord begrafenis is al eeuwen buiten gebruik heb je de indruk) plaatsvond in de Heilig Geestkerk te Antwerpenaan de Mechelsesteenweg. Ik reed er met het openbaar vervoer naartoe, en toen ik die kerk naderde herinnerde ik me plots die plaats: vijftig jaar geleden had ik hier, op de kasseien voor die kerk, staan brullen en brutaal doentegen de Franse preken die een goedwillige clerus daar hield ten behoeve van deplaatselijke franskiljonse burgerij. Beschut door het VMO zootje misdroegen wij ons daar behoorlijk. Buiten en een aantal ook binnen die kerk waar wij het een heldendaad vonden om midden in zon preek het Liefde gaf u duizend namen aan te heffen. Mooi hoor, ik schaamde me vorige week nog hartsgrondig.
en daar zat ik dus tussen...
Toen ik aan mijn zus die naast me zat in de kerk, mijn herinnering vertelde was haar terechte opmerking: je moet dat wel in zijn context zien. En zo is het natuurlijk ook, maar die context geldt dan ook voor die Fransdolle bourgeoisie van toen.
Context, alles is context natuurlijk. De celebrant (ook een woord dat uit Van Dale mag) haalde het nog aan in zijn memorie (want een preek heeft het ook zijn beste tijd gehad): alles in het leven is immers één grootpalimpsest, dat is een afdruk van een afdruk van nog eens een afdruk. Bewust of onbewust.
Maar dan mijn ambetante vraag van deze week: CONTEXT, volstaat dit excuus om meteen maar alles onder het karpet te vegen? Want ook de inquisitie, de slavenhandel, kinderarbeid, en dus ook Auswitsch en het bombardement van de Oude God (5 april 1943 in dertig minuten 1000 doden) het was ook allemaal context En dit tot vandaag, alles in het leven is inderdaad palimpsest, en spreek er mij dus niet op aan.
En toch is schaamte een door en door menselijk gevoelen waarvoor ik pleit dat we het in ere herstellen. Ik weet het: het lost niets op en het maakt niets goed, maar bewust beschaamd zijn, dit keer voor een niet zo verfijnde opstoot van activisme,verkleint een mens niet. Integendeel.
Er zijn zo van die nachten dat je met een probleem(pje) gaat slapen en dat je onderbewustzijnje tussen drie en half vier daarmee wakker maakt. Vergeet dan maar verder slapen. IK sta dan gewoon op, doe een warme trui aan, maar wat doet een mens om vier uur als alles rond u slaapt?
Ik ga dan naar mijn bibliotheek en zoek dan een boek dat gegarandeerd 20 jaar niet uit het rek is geweest, maar dat ik in die tijd zeker heel erg gewaardeerd heb (anders had ik het niet bijgehouden). Hoofdbedoeling hierbij is vooral mezelf tegen te komen. Wat vond ik zoveel jaar geleden dan zo geweldig aan dat boek? En wat doet dat boek deze nacht met mij, zoveel jaren later? Dus het experiment is: in welke mate ben ik in die tijd veranderd?
Zo ook vannacht. En het boek dat ik met de losse pols van het schab haalde was Nieuwe Regelsvan Daniel Yankelovich, met als ondertitel Op zoek naar zelfontplooiing in een omgekeerde wereld. We schrijven 1981 !
Wat vaak bij mij gebeurt, achteraan in het boek zat een uitgeknipte recensie, meestal uit De Standaard der Letteren van die tijd. De paginalange recensie (in nog redelijk progressieve spelling -etos en ekonomisch en karakterizeert-) was van de hand van Guido Maertens, monseigneur, rector van de KULAK.Een pastoor die in De Standaard schrijft
Ik deed de moeite om de inleiding van het artikel over te tikken. Leesen geniet mee van de haast lachwekkende lichtheid van zoveel sociologenpraat. Wie gelooft die mensen nog ?
----------------------------------
Standaard der Letteren 23 april 1983 Boekbespreking van Nieuwe Regels van Daniel Yankelovich(1981) door Guido Maertens
Sociaal-psycholoog over het Ik-tijdperk
HET NARCISME OVERBOORD Op zoek naar zelfontplooiing in een omgekeerde wereld
Velen van ons willen dingen waarvan we de tegenstrijdigheid niet zullen accepteren: een schoon milieu en werk voor allen, zinvol werk en een hogere opleiding, sociale rechtvaardigheid en een sluitende begrotingDeze imperatieve vaststelling van de Amerikaanse sociologe Ellen Goodman in haar werk Close to home (1979) karakterizeert het levensgevoel, dat de zestiger en een flink stuk van de zeventiger jaren overheerste in de USA. De uitspraak kan ook het best het boek van Daniel Yankelovich introduceren. Het gaat om het etos van zelfontplooiing dat nagenoeg twee decennia lang Amerika (en West-Europa mag er ook wel bij) in een soort euforie deed leven. Alles kon: de ekonomische welvaart en de ongegeneerde wijze om er mee om te springen. In de jaren tachtig is dit gezichtspunt plotseling in botsing gekomen met de realiteit in de vorm van oliepolitiek, hollende inflatie, slinkende productiviteit, ayatollahs, sjeiks en een hernieuwde bewapeningswedloop, (p.174) zegt Yankelovisch. De Westerse wereld wordt nu dringend opgroepen tot een nieuw levensontwerp, dat moet helpen zonder kleerscheuren over de brug naar de 21ste eeuw te stappen. Yankelovich spreekt van een ethiek van verbondenheid, die het zwaartepunt opnieuw verlegt van het "zelf" naar de banden met de wereld; (einde citaat)
----------- Wij zijn intussen een stuk voorbij die "brug naar de 21ste eeuw". En daar is dus allemaal geen jota van in huis gekomen. Integendeel.
Waren zijn in 1981 dan zo naïef? Of zijn wij intussen zo cynisch geworden?
Een totaal onverwacht cadeautje van de weergoden begin december: twee heerlijke zonnige dagen, ideaal winterwandelweer.
Dus OP naar de vlak nabije Kesselse Hei. Een heerlijk mini natuurgebiedje waar je met vijf kilometer stappen helemaal rond bent. Prachtig toch.
En als jij dacht dat er op zon wandeling niets te beleven valt
Op een van de rustbanken zien we haar zitten: ik noem haar Veerle (ik vond dat ze er nogal Veerle-achtig uitzag, dus heet ze Veerle). Een jong meisje, freel, in een licht turkoois anorak, met als gezelschap op de rugleuning van de bank een kanjer van een roofvogel.. Met een ketting aan haar gehandschoende hand. Allebei, Veerle en de machtigste koning van storm en van wind, doodrustig. Op de Kesselse Hei. In de winterzon.
Geen alledaags gezicht. Dus ik zoek een gesprekje met Veerle. Op veilige afstand want dat zijn toch die gasten die babys roven dacht ik.
-Dag Veerle, is dat jouw hobby, zo gaan wandelen met zon vogel.
-Ons mama noemt het een uit de hand gelopen hobby. Ik heb er zo acht stuks thuis. Maar voor mij is het nog meer, het is een passie.
-Welke soort vogel is dit dan wel?
-Dit is een steenarend..
-(Een steenarend, t is eens iets anders dan een kanariepietje of een goudvis., denk ik.)
-Die worden tot één meter groot met vleugelbreedte tot 2,50 meter. Tegen het voorjaar verwachten wij alweer een negende exemplaar. Hier gekweekt. Maar die vogels komen uit het gebergte in Noord Oost Europa. Kazachtsan en zo.
-En bevalt het hem hier zowat in Kessel? probeer ik heel flauw.
-Suzanna vraagt heel bezorgd of ze dat beest ook levende muizen en kleine vogels moet voeren?
-Nee, het eten komt allemaal uit de diepvries.
-(alsof dat voor die muizen een verschil uitmaakt, denk ik dan weer)
-En dat is heel stom begonnen, met een klein kerkuiltje dat ik een paar jaar geleden heb opgevangen en verzorgd. En nu dus het XXXL formaat van dat uiltje.
We staren het meisje en haar vogel nog even bewonderend aan.
-Kom, weg gaan eens wat verder, zeg ik om afscheid te nemen. En nu nog een vriendje vinden dat geen schrik heeft van die gevaarlijke klauwen, zeg ik lachend.
-Oh nee, voor mijn geen mannen, hoor, niks dan problemen. Liever nog twee of drie vogels bijkopen.
Veerle lacht. Ik neem een foto met mijn gsm. Dag Veerle. Dag Coco.
Nee, voor mijn 81 dus geen Hof van Kleve... (dat had je goed geraden)
Om vorige week mijn 81 te vieren, waren wijnaar de eertijds ultra katholieke provincie Noord Brabant getrokken.Daar staat in de gemeente Deurne, ergens tussen Eindhoven en Venlo, aan de rand van het nationaal park De GrotePeel, een imposant klooster, in meer gelovige tijden een groot missiehuis van de Paters Van Steyl , de Societas Verbi Dei. Daar werden tot diep in de twintigste eeuw aan de lopende band missionarissen gekweekt om wereldwijd de rijke oogst van de Heer binnen te halen.
In een ander stukje vertel ik het gehele verhaal.
Ik sla 100 jaar bekeringsijver over om ineens, november 2013, neer te strijken in het Hotel WILLIBRORDHAEGHE.Bijgenaamd Conferentiehotel. Als slogan onderaan hun logo staat: Geloven in Kwaliteit.
Gelegen in een prachtig landschapspark met vijvers. 79 moderne kamers, 22 conferentieruimtes in alle maten, multifunctionele kapel, alles heel persoonlijk maar even professioneel gerund. En niet te versmaden: een klasse restaurant, met slechts één ster, maar dan wel die van Betlehem als referentie.
Dus, omdat de goddelijke voorzienigheid rond de eeuwwisseling even niet thuis gaf , besloten de overblijvende oude paters tot een meer dan ingrijpend aggiornamento.Wij verhuizen en verbouwenons klooster tot een luxe hotel, met alle denkbare accommodatie, maar in volle respect voor de historiek van de site. En zo kwamen ze op de slogan: Geloven in Kwaliteit.
Ik had voor Sint Willibrordhaeghe (en dat is dat laatste keer dat ik die lange naam voluit ga intikken) gekozen omdat de gepubliceerde quotering van eerdere bezoekers op 8,5 stond, wat heel veel is. Welnu ik zou er nog een halfje bijdoen. Negen dus.
Ten eerste de ombouwing (het werd dus geen verbouwing) is respectvol gebeurd. Men wilde helemaal niet verbergen dat het ooit een klooster was, wel werd er alles werd aan gedaan om de gast het gevoelen van een klasse hotel te geven. Gewoon schitterend bijv. hoe die binnentuin met kloostergang en al die gemeenschappelijke ruimtes werden geïncorporeerd in het geheel.
De kamers, inderdaad gelegen langs lange witte gangen, zijn niet uitpuilend van een soort luxe à la Van der Valk, maar van een sobere beheerste gerieflijkheid. Meer moet dat niet zijn en wil ik niet.
Ook de sfeer aan het onthaal en de bedieningspeelt het spel mee. Gewoon innemend, en vooral verliefd op hun experiment met de nog enkele lucide paters die overblijven maar onzichtbaar zijn. Dit moet hier lukken, wij doen er alles aan.
En dan moet er in de keuken een begenadigde broeder kok aan de slag zijn. Wij kregen een uitgelezen driegangenmenu geserveerdin een meer dan sfeervol decor en een innemende bediening.
Neem daar tenslotte nog de omgeving bij. Het nationaal park De Grote Peel, best vergelijkbaar met de Veluwe, een intussen geklasseerd natuurgebied, met een rijke geschiedenis (de Peelwerkers) en zeer bijzondere fauna en flora. En niet te versmaden: kilometers hypergroenfietsplezier (als het wat minder koud is )
Riskeer het maar eens.En de prijzen bederven het kloostergenot allerminst.
Er zijn zo van die woorden die, alleen door ze uit te spreken, elke verdere uitleg overbodig maken.
Typisch in die reeks zijn de werkwoorden
Frutselenhier hoor je toch duidelijk dat onhandig gedoe. Verwant aan frunniken. Aan de sluiting van een bhbijv.?
Foefelenalleen al de keuze tussen twee of één F of L,is een gefoefel van jewelste
Ritselenhier hoor je toch duidelijk het schuiven van veel biljetten (ritselen doe je ook niet op 1 Euro niveau) Dan wordt het Rinkelen .Een geheel ander begrip, de kassa van de kruidenier rinkelt
Kittelen het woord alleen al bezorgt je de bekende totaal rilling
Knuffelenwie krijgt daar nu geen goed gevoel bij?Die dubbele ffsmaakt naar meer.
Heel lijfelijke , fysieke woorden zijn dat. Iets geheel anders dan aardappelmesje of buitenspelval.
In mijn omgeving is het bekend: ik hou niet van dat wild moppen tappen. Van die gasten die een avond lang een heel gezelschap gijzelen met hun moppen (in het slechtste geval dan nog stiekem afgelezen van een spiekbriefje), enmeestal met een baard tot ver onder de knieën.
Maar soms, heel soms is er zon mop bij die je weer verzoent met heel die sector. Zoals deze.
Van die vier pastoors
Vier pastoors zitten samen een pint te drinken. Een Brusseleir, een West-Vlaming, een Limburger en een Sinjoor. Ze klagen over het weinig volk dat nog naar de kerk komt.
Zegt de Ket ; wij hebben iets gevonden : in Jette zeggen we de Mis af en toe in het Brussels dialect en dan zit de kerk bomvol.
Zegt de West-Vlaming : da doen widder olle doage, mo 't alpt nie.
Zingt de Limburger : daaar kuuunen we niiiet aan deeenkne, waant daan duurt de miiis te laaang.
Tenslotte den Antwerpeneir : spaaiteg toch da waai gien dialect emme.
Die kent jij vast niet. De man is nochtans in 2003 heilig verklaard. Je moet je niet schamen want enkel op de Duitse Wikipedia krijg je de goed heilige pater in beeld. Ik werk u snel bij:geboren 1837in Goch am Niederrhein(ik sla wat geestelijke tussenstations over)stichtin 1875 de Societas VerbiDei (Gezelschap van het Goddelijke Woord) , een heuse missiecongregatie, later veel beter bekend als de missionarissen van Steyl.
Van missiehuis naar huis met een missie
In 1911 komt de congregatie naar Nederland (Uden) maar in 1954 zien ze het licht van deGrote Doorbaak en bouwen in Deurne (30 kilometer voorbij Eindhoven) een ambitieus groot klooster bedoeld om de grote toevloed aan kandidaat missionarissen op te vangen. Het zijn er honderden.
Ze noemen het een huis met een missie waar ze meteen starten met een juvenaat, postulaat en noviciaat(all ranks dus). Het lijkt er op dat ogenblik op dat aan het Rijke Roomse leven geen einde komt en dus doorgaan zeggen onze paters die zich eensgezind scharen achter het inzicht van hun stichter: Als wij doen hetgeen in onze macht ligt, dan doet God het overige.
Maar God kon ook niet voorzien dat, in Nederland voorop, de ontzuiling zijn gang zou gaan. Dat het doorgeven van het geloof der ouderen niet meer zo vanzelfsprekend verliep.En dat de ontkerkelijking bressen sloeg in de dijken van het oude geloof. En wat dus te verwachten viel: de leegloop der seminaries waardoor het klooster in Deurne al snel wat oversized raakte.
Die paters waren niet blind en nog minder dom,en dus zagen ze al snel noodzaak voor een omschakeling naar een groots opgevat internaat met bijhorend gymnasium. Verder legden de paters zich toe op een breed opgezet volkspastoraat.Die periode liep van 1969 tot 1981. Maar alras bleek ook deze omswitchgeen succes: financieel moeilijk haalbaar en een vergrijzend patersbestand dat onderaan amper aanvulling kreeg.
Tot in 2002, de lucide leden van de congregatie besluiten zich terug te trekken, de gebouwen onder te brengen in een Stichting en alles te zetten op een omschakeling naar eenluxueus conferentiehotel dat de naam Hotel Willibrordhaeghe krijgt.Het zal een stichting zijn die probeert kostendekkend te werken en als er onverhoopt winst komt gaat die alvast naar de goede werken van de paters.
En zo geschiedde dus tussen 2002 en 2004 . En sindsdien is God waarschijnlijk wakker geschoten en houdt de Stichting zich behoorlijk staande.
En zo kon ik op 25 november feestelijk mijn 81ste verjaardag vierenin dit huis met een missie, vandaag een joint venture van een handvol oude (onzichtabre) Paters van Steyl, God himself en een schare bezieldemedewerkersdie zich uit de kleren werken om het ding drijvende te houden.
En HET LUKT. Een 9/10 voor God en de paters.God (o.a.) zij dank.
Een bijzondere groet aan de gelegenheidsbezoeker van deze BLOG.
Zij die vermoedelijk reageerden op mijn mail.
Hartelijk WELKOM bij deze alleszins pretentie- en aspiratieloze OPUS 1932 Ik hoop dat het jullie bevalt.
Als je graag hebt dat ik een berichtje stuur telkens als ik een nieuw stuk aan dit lange verhaal breide... (breien, ik brei, ik breide, gebreid.... beetje raar toch?)
TIENS..... 25-11-2012
Ignaas Verpoest Ingenieur - Evangelist
Claude Lanzmann
En om dan toch positief te eindigen: 
hormonale bijwerkingen
Route 65
de Gruunblavers
en daar zat ik dus tussen...
gaat het, collega? 
Van die vier pastoors
