We zijn weer onmiddellijk weg met de Thaise gewoontes en manier van doen en voelen ons snel thuis in de backpackers area rond Khaosan Road. De meeste toeristen zijn hier om Kerst en Nieuwjaar te vieren al zijn er ook een heel aantal gewoon hier om een stuk in hun voeten te zuipen
Bangkok dat is het koninklijk paleis, een hilarische taxichauffeur, Chinatown, behoorlijk uit de kluiten gewassen tempels, uitstapjes met de ferry, maar vooral shoppen! Markten zo groot als vijf Makros zijn hier geen uitzondering en het aantal kraampjes loopt telkens weer in de duizendtallen. Werkelijk alles wordt hier verkocht, zoals ondermeer eender welk vals diploma of kaart op naam, gelabelde namaakkostuums van Armani en Versace op maat, of gewoon alles anders wat nog namaakbaar is. Natuurlijk zijn er ook de echte typische Thaise winkeltjes die wel nog wat authentieks aanbieden. De aankoop van een extra valies kon na twee dagen kerstshoppen dan ook niet lang uitblijven
In de stad waar Koning Bhumibol zo mogelijk nog meer geadoreerd wordt dan in de rest van het land blijft het dag in dag uit altijd weer bijzonder zonnig zodat we aan het einde van elke dag verkoeling opzoeken aan het zwembad op het dak van ons hotel.
Nog een beetje profiteren vooraleer we weer thuis zijn in ons ondergesneeuwde Belgenlandje Benieuwd hoe groot de temperatuur (- en cultuur) shock zal zijn!
Drie maanden Zuidoost Azië Tzit erop en t is bijzonder goed geweest! Elk land op zich was meer dan de moeite en de leuze die ze hier overal hanteren zegt het helemaal: Same same, but different
Drie maanden zonder problemen, gsm-gerinkel, ziektes, materieel verlies, scheidingen of werkdruk Drie maanden waarin we mekaar volledig voor onszelf hadden
We beschouwen onze reis als een enorm privilege, een verrijking van onszelf en vooral als een enorm geslaagde vakantie zonder weerga!
Goede feesten gewenst aan iedereen en bedankt voor het volgen, want het bespaart ons hopelijk heel wat en . hoe wast ?... vragen!
Siem Reap naar Battambang 2 uurtjes met de bus of 6 uur op de boot. We kiezen het laatste. Het worden uiteindelijk meer dan 10 uur op het water.
Cambodja heeft een bijzonder uniek meer dat Tonle Sap heet. Het is het grootste wateropvangbekken in heel Zuid-Oost Azie en voorziet in de dagelijkse waterbevoorrading van miljoenen mensen en is direct verantwoordelijk voor het welslagen van vele (rijst)oogsten in Cambodja en Vietnam. In het regenseizoen verviervoudigt zijn oppervlakte en vertienvoudigt zijn diepte. De rivier die het Tonle Sap meer verbindt met de Mekong Delta in Vietnam maakt zichzelf speciaal door tweemaal per jaar van stroomrichting te veranderen al naar gelang het seizoen.
Ons bootje moet zich een weg banen door overstroomde wouden, uitgespannen visnetten, soms ondiepe wateren en dichtgegroeide waterwegen. De opgelopen vertraging van meer dan vier uur kunnen we hun dus wel vergeven, zeker aangezien de views van op het bovendek (heet plaatstalen dak) van de boot vaak fantastisch waren.
De volgende en enige dag die we in Battambang verblijven is bestemd voor een ritje op de bambootrain. Zon 140 jaar geleden legden de Fransen hier een treinlijn aan naar de hoofdstad, maar deze geraakte gedurende de jaren in verval. Geen probleem voor de Cambodjanen, zij maakten hun eigen bambooplatformpjes aangedreven door een klein motortje - en razen nu op deze verhakkelde spoorlijn voorbij. We proberen het uiteraard zelf graag eens uit en al snel zitten we met de haren in de wind en klapperende tanden op ons eigen treintje. Volop genieten tot wanneer er uit de andere richting en op het enige spoor een identieke bamboetreintje aankomt. No problemo diegene met de meeste mensen op mag blijven rijden (gelukkig wij) terwijl in no time het andere treintje wordt gedemonteerd en na onze doorgang onmiddellijk terug op de rails wordt geplaatst schitterend!
De rest van de dag spenderen we in het erg rurale Battambangse landschap waar we nog kennismaken met de Cambodjaanse sneeuw (rode stofwolken van voorbijrijdend verkeer) en de wederom zwaaiende en lachende plattelandsbevolking. De Killing Caves maken er ons nogmaals op attent dat er hier niet altijd gelachen werd, maar dat er hier nog niet zo lang geleden zon tienduizend mensen zinloos werden vermoord (in dit geval van een hoge rots geduwd) door niets ontziende Rode Khmers.
Ter afsluiting van Cambodja genieten we nog van een overheerlijke typisch Cambodjaanse maaltijd, bereidt door de chefkoks van dienst, Michelin JP en sterrenchef Isabelle , die er graag enkele uurtjes kookles voor overhadden.
En daarbij zit Cambodja erop. Een land dat nog maar pas bekomen is van de Rode Khmer verschrikkingen, maar waarvan nu al duidelijk is dat het een enorm potentieel heeft! Water en (rijst)velden in overvloed, toeristische bezienswaardigheden waarop andere landen alleen maar jaloers kunnen zijn en een vriendelijke en gemotiveerde bevolking, die al van erg jongsaf leert hoe ze met toeristen moet omgaan. Cambodja is vaak erg basic en op veel plaatsen zie je dat de mensen hier amper iets van bezit hebben, maar niettegenstaande blijven ze goedgehumeurd en wuiven ze ons, de toeristen, toe als waren we de koning en koningin en zo voelden we ons hier ook wel een beetje. Het eten hier overstijgt zo mogelijk nog de culinaire hoogstandjes van Thailand, rondlopen in hun tempels hors categorie voelt zeer geprivilegieerd aan en de bevolking stond steeds voor ons klaar met een oprecht gemeende glimlach. Cambodja was een voltreffer en maakt bijzonder veel kans om ons nog eens op zijn grondgebied te mogen ontvangen. We wensen dit land, net zoals zij het ons zovaak wensten, alvast bijzonder veel good luck (for only one dollar)!
Angkor! Ondertussen vervoegd door onze derde man (de JP from Curacao) komen we aan in Siem Reap. Dit broeierig sfeerstadje wordt omgeven door de machtige tempels van Angkor . Als er Goden op aarde wonen moet dit zeker en vast hier zijn. Alle andere tempels die we reeds zagen verdwijnen in de schaduw van deze prachtige en imponerende massieve bouwsels Voor Angkor kunnen we nog erg veel superlatieven gebruiken maar we gaan deze keer liever direct over tot de fotos Enjoy!
Kampong Cham, een van de grootste steden van Cambodja maar wij hebben er eerder een dorpsgevoel bij. Het is een heel rustig plaatsje aan de rivier, brede lanen, amper verkeer, slechts een handjevol toeristen. We worden door tuktuk driver Gideon afgezet aan ons hotel. Hij is protestant en heeft zijn tuktuk versierd met slogans zoals God loves us. We schakelen hem later op de dag terug in om ons naar wat interessante plaatsjes te brengen. Hij is erg joviaal en ontpopt zich ook nog eens tot prima gids. s Avonds genieten we nogmaals van een overheerlijke amok in een van de weinige restaurantjes hier.
De volgende ochtend zouden we opgepikt worden door een Plan medewerker. We werden echter al iets vroeger dan voorzien gewekt door de DJ van een trouwfeest naast ons hotel die al om 5.00 s morgens wat Cambodjaanse hits door zijn boxen knalde. De trend was gezet voor de rest van de dag Gelukkig konden we naar de achterkant van het hotel verhuizen waar het iets rustiger was.
Om 8.00u stond er een jeep van Plan Cambodja voor de deur en kregen we in hun kantoor wat uitleg over de projecten die Plan hier allemaal uitvoert. Plan Cambodja is sinds een 5-tal jaar in Siem Reap en hier in Kampong Cham actief. In Kampong Cham district zijn er zon 32.000 kinderen waarvan er meer dan 6.000 reeds een Plan ouder hebben. Er zijn opvoedingsprogrammas rond hygiëne, aidspreventie en het voorkomen van kindermisbruik. Plan heeft ook een financieel programma om mensen te helpen een kleine business op te starten en leert technieken aan om een hogere rijstoogst per hectare te halen. Er wordt met kernklassen en verantwoordelijken gewerkt die hun kennis naar de rest van het dorp moeten overbrengen. Het ziet er allemaal heel goed uit. Ben benieuwd om dit allemaal in praktijk te zien!
In de namiddag is het dan zover. We worden eerst rondgeleid in de bibliotheek van de middelbare school. De nieuwsgierige studenten worden snel braaf aan tafel gezet met een boek. Plan heeft hier ook een waterput gebouwd en degelijk sanitair. We brengen ook een bezoek aan de materniteit waar sinds kort elektriciteit is dankzij zonnepanelen. Een jonge vrouw is net aangekomen uit haar dorp 20km hiervandaan om hier te bevallen.
Dan brengt de plaatselijke Plan medewerkster ons eindelijk naar het hutje van Sophanny. Het halve dorp staat ons al op te wachten, Sophanny krijgt nog net een douche en wordt dan enthousiast naar ons toe geduwd, helemaal ineengekrompen van verlegenheid. Hoe zou je zelf zijn als heel het dorp naar je kijkt en er zon vreemd bezoek komt! Ze is merkelijk blij met de vele kleine cadeautjes die ze krijgt maar voor een glimlach is ze nog niet echt klaar. De andere kinderen daarentegen zijn door het dolle heen als Rafael ballonen begint op te blazen en uit te delen. Plezier verzekerd! Ik deel ook de pennen, tandenborstels en zeepjes uit die we meegebracht hebben. Het zijn er niet genoeg voor iedereen maar er wordt geen ruzie voor gemaakt en ze aanvaarden wat ze krijgen met zoveel dankbaarheid in hun ogen. Heel speciaal. Als ik de fotos van onze familie bovenhaal drommen ze weer allemaal nieuwsgierig om me heen. Ze hebben dit uiteraard nog niet vaak meegemaakt. Er zijn 137 kinderen in dit dorp waarvan er 120 al een Plan ouder hebben maar we zijn slechts de tweede die op bezoek komen.
We worden nog rondgeleid in het dorp en dan pakt Sophanny wel stevig mijn hand vast. Ze is toch wel fier dat ze zoveel aandacht krijg. Het is een heel unieke ervaring, alleen de communicatie is wat moeilijk en vond het ook spijtig dat we haar ouders en broertje niet konden ontmoeten. Zij waren een paar maanden geleden naar een andere streek getrokken om beter werk te vinden. Het leven is hard en wij moeten ook weer vertrekken met een goed gevoel over het bezoek en de dingen die Plan hier doet.
Phnom Penh, hoofdstad van Cambodja, een pak rustiger dan Saigon maar toch groter en drukker dan verwacht.
De mensen zijn erg vriendelijk, een glimlach is nooit te veel en ze spreken ook verbazingwekkend goed Engels. Deze keer moeten we ons aan twee nieuwe munten aanpassen: de dollar, die kennen we wel van ergens, en de Cambodjaanse riel, een zwakke munt die voornamelijk als wisselgeld gebruikt wordt want dollarcenten hebben ze hier niet.
We logeren in de backpackers area aan het meer waar de tuktuk-drivers weer vlotjes meer aanbieden dan alleen een ritje en de geur van versgerolde joints bij het ontbijt een standaardgegeven blijkt te zijn in ons eerste groezelige guesthouse. Properheid was ook niet hun grootste troef (erg veel kan je niet verwachten voor slechts 4USD) dus de volgende ochtend trekken we snel ergens anders in.
Onder een brandende zon wandelen we door de stad en bezoeken we het koninklijk paleis. Onderweg zien we veel autos zonder nummerplaat, benzinestations waar rechtstreeks uit vaten diesel of super wordt getankt, mensen die een douche nemen onder de plantensproeiers en tientallen tuktuk-drivers op elke hoek van de straat. Overal waar veel toeristen komen worden we ook geconfronteerd met veelal verminkte bedelaars en kinderen die vanalles proberen te verkopen. Schrijnend maar het helpt niet om iets van hen te kopen want alles gaat naar hun baas.
Af een toe zie je hier een tienjarige voorbij scheuren op zijn brommertje en is het erg leuk om te tellen hoeveel mensen er hier tesamen op één brommer kunnen. Het record was vijf,maar dat zagen we slechts zeer af en toe. Om ook eens speciaal te doen kruipen we allebei samen achterop een brommertje en ondervinden we hoe knus het wel kan zijn met drie op zon zadeltje.
In het genocidemuseum zien we nog een hele andere wreedheid. Vroeger was het een school die tijdens het regime van Pol Pot en de Rode Khmer omgevormd werd tot martelplaats en gevangenis. Duizenden mensen, mannen, vrouwen en kinderen, die schuldig waren aan het niet volgen van het communistische gedachtengoed werden hier van 1975 tot 1979 gemarteld voor ze in de Killing Fields afgeslacht werden. De fotos van al die uitdrukkingsloze gezichten van de gevangenen in het museum en de vele duizenden schedels in het monument aan de Killing Fields laten een diepe indruk na.
Cambodja heeft een gruwelijke geschiedenis te verwerken en dat heeft tijd nodig. Ooit was dit het welvarendste land in de regio maar nu is er nog veel werk aan de winkel. Gelukkig ontbreekt het hier niet aan NGOs die zich inzetten voor het goede doel. We laten ons onder handen nemen door blinden die een speciale opleiding tot masseur krijgen en gaan eten in een restaurantje waar jonge mensen opgeleid worden tot kok en ober. De nationale specialiteit, amoc (vis met kokosmelk gestoomd in een bananenblad) is een ware streling voor onze smaakpapillen!
Nu op naar een erg afgelegen streek voor het bezoek aan Isabelle haar Plankindje: Sophanny!
Door de Mekong delta into Cambodja. Via oneindig veel riviertjes met kleine krottige paalwoningen, drijvende marktjes met masten vol etenswaar om zo aan te tonen wat elke verkoper in de aanbieding heeft, bruggetjes en overzetboten komen we via de Mekong Delta op de Great Mekong zelf. Onderweg kent ons fototoestel amper rust en proberen we om de paar minuten even enthousiast terug te zwaaien naar de bijzonder vriendelijke oeverbewoners. Op de boot voelt het vaak alsof we Sinterklaas zijn die met zijn stoomboot voorbij vaart We krijgen krokodil en slang geserveerd, bezoeken dorpjes, lokale fabriekjes en drijvende huizen en komen na drie dagen veilig en wel aan in Phnom Penh, Cambodja.
en daarmee eindigt ons tripje door Vietnam, een land dat toch niet helemaal in de lijn van onze reeds bezochte bestemmingen ligt. Hier loopt er in elke tour die je boekt wel iets anders dan je verwacht, vertellen de mensen je exact wat je wilt horen, ook al is het niet zo en zorgen de imponerende grootsteden Hanoi en Ho Chi Minh ervoor dat je hart op zijn minst 10 slagen per minuut sneller slaat.
Maar wanneer je de tijd neemt om de toeristische paden te verlaten en de Vietnamezen in hun kleine dorpjes en eigen leefomgeving bezoekt ontdek je al heel snel een ander Vietnam. Onder elk Vietnamees hoedje vind je lachende vriendelijke mensen die je steeds hartelijk ontvangen en hun uiterste best doen om een praatje te maken of je verder te helpen met wat dan ook.
Reizen in Vietnam was voor ons soms wel een iets grotere uitdaging, maar is op veel plaatsen nog bijzonder authentiek. Ook hun oorlogsverleden en hun extreme volhardendheid hebben een erg diepe indruk op ons gemaakt. Respect voor de Vietnamezen!
Ho Chi Minh: Hoofdstad van Vietnam, genoemd naar de held en leider van het Vietnamese bevrijdingsleger (aka de Vietcong).
De temperatuur stijgt hier terug vlotjes boven de 3O graden, mogelijk mede door de miljoenen brommertjes die hier als mieren door de stad kriskrassen. Nog drukker dan Hanoi, maar gelukkig zijn er hier wel brede voetpaden, al is dit geen garantie op een volledig brommervrije zone. Iedereen neemt de kortste of gemakkelijkste weg en als dat nu toevallig het voetpad is Het is weer even wennen aan de drukte maar zoals op zovele plaatsen kijken we hier onze ogen uit. Iedereen leeft op straat en dat maakt een wandeling erg boeiend: de afwas doen, kinderen eten geven, groenten kuisen, koppeltjes die s avonds op hun brommertje in het park zitten of komen dansen, zelfs de kerstsfeer zit er hier al een beetje in. Verder dient het voetpad nog als parkeerplaats, opslagplaats, uitstalruimte, terrasje, sluipweg,
Erg aangrijpend is het oorlogsmuseum waar nog maar eens duidelijk wordt welke verschrikkingen de Amerikanen hier nog niet zo lang geleden hebben aangericht. Ondanks hun militaire dominantie en niets ontziende tactieken (vrouwen en kinderen werden meedogenloos afgeslacht) kunnen we na 3 weken rondreizen niets anders dan enorm veel respect opbrengen voor de Vietnamezen. We hebben hier erg veel geleerd over de oorlog.
Een bezoek aan de Cu Chi tunnels mocht ook niet ontbreken. Op slechts enkele tientallen kilometers van Ho Chi Minh groeven de Vietcong een ondergronds tunnelcomplex van in totaal zon 250 kilometer lang om te schuilen voor de bombardementen. Het tunnelsysteem werd ook als uitvalsbasis gebruikt voor de aanvallen op de hoofdstad, die toen in handen was van de Amerikanen en Zuid-Vietnamezen. De gangen zijn veel smaller en kleiner dan die in Vinh Moc (Hue) waar de mensen echt in woonden. We kruipen op ons hukje door de tunnels, zwetend van de drukkende warmte en met een benauwd gevoel. En deze zijn dan nog dubbel zo groot gemaakt voor de toeristen! De echte zijn enkel op Vietnamese maat gemaakt.
We sluiten af met een bezoekje aan een Caodaïstische tempel. Caodaïsme is een godsdienst die de positieve aspecten van het confucianisme, taoisme, boeddhisme en christendom verenigt. De bijzonder kleurrijke tempels zijn van een heel ander soort dan we tot nu toe gezien hebben. Het is een vreemd allegaartje, ze hebben zelfs speciale Heiligen waaronder Victor Hugo. Het alwetende oog (dat van het dollarbriefje) is hun meest heilige symbool. Speciaal mannen!
Over de wolkenpas en uit het slechte weer Terug boven de 25 graden en inclusief een sporadisch zonnetje. Hoi An is een klein oud en zeer gezellig stadje waarvan de huizen elk jaar hun volledige benedenverdiepingen onder water zien verdwijnen, maar dat vooral bekend is voor zijn uitstekende kleermakers en boetiekjes.
Voor één van ons twee dus een waar (winkel)paradijs, voor de andere het moment om wat te plenzen in het hotelzwembad en bij te surfen op het internet. De lokale marktjes passeren op het siësta-uur leveren wel nog enkele leuke plaatjes op.
Wanneer de kooplust na twee dagen is gekoeld en onze rugzakken weer wat voller geladen zijn is er nog een dagje over om een huurfietsje richting kust te trappen.
Bijzonder aangename wegjes leiden naar het strand van Hoi An waar de palmbomen ons wuivend verwelkomen We kiezen ons een leuk strandzeteltje voor een hapje en een drankje en hopen dat de gastvrouw die zonet haar buurvrouw afranselde om een paar toeristen haar kalmte de rest van de dag zal kunnen bewaren.
De lokale vissers trekken onze aandacht door de speciale bootjes waarmee ze de woelige zee trotseren. Het zijn handgevlochten manden van anderhalve meter doorsnede die eens goed in de pek gedompeld werden en alvorens ze zeewaardig verklaard werden. Met veel stuurmanskunst bedwingen deze vissers de branding en wanneer er een kapitein met mand en muis omkiepert snellen er gelukkig enkele collegas ter hulp.
Met weeral veel mooie herinneringen (en kledij) kruipen we wederom op de nachtbus die ons twaalf uur later afzet op een andere strandbestemming: Na Thrang, het Nice van Vietnam. Om geen twee nachtbussen na mekaar te moeten nemen besluiten we hier een nachtje en twee dagen te blijven.
De eerste dag is het weer brommeren geblazen en trekken we naar een weinig toeristisch strandje zon 25 kilometer verder. Schitterende setting onder zelfgemaakte afdaken, maar wel met goeie strandstoeltjes. Wanneer we iets te eten willen bestellen helpt zelfs ons aanwijswoordenboekje niet, maar gelukkig halen ze van ergens in de zee een Amerikaanse Vietnamees met zijn vrienden tevoorschijn zodat we toch niet verhongeren. Finaal laat ik me nog even zandstralen door de metershoge golven van Nha Trang Beach terwijl Isabelle beteuterd moet vaststellen dat ze ten prooi is gevallen aan een soort zandvlooien met beentjes vol jeukende rode stippen tot gevolg.
Onze laatste dag wagen we ons aan het toeristisch uitstapje bij uitstek hier, de partyboat langs de eilandjes. Hoogtepunt van de dag was een optreden van de plaatselijke boyzband. De zanger riep van elke nationaliteit iemand naar voor en zong een liedje in die respectievelijke taal. Indrukwekkend! Als opvolgster van een Russische Ne-ka-ti-Na-bri-ne-ka-toeska zangeres die zichzelf onsterfelijk maakte door letterlijk door het dak van de boot te dansen, doet Isabelle het met kheb de zon zien zakken in de zee ook helemaal niet slecht. De band moest even nadenken bij Belgium dus waren we erg benieuwd wat er ging volgen! De floating-bar die ronddobberende toeristen verleidt tot een alcoholische traktatie kan ik dan weer moeilijk aan mij laten voorbijgaan . Voetjes omhoog en volschenken maar! Alhoewel veel mensen die we reeds spraken weinig lovend waren over Nha Trang was het voor ons toch een meer dan geslaagde tussenstop!
Na 12 uur op de slaapbus komen we aan in Hue (centraal Vietnam). Op papier was de nachtbus een luxe-autocar met groot toilet en brede slaapmatrassen, in de praktijk bleek het een aftands krammikig busje zonder wc en vering te zijn, waarvan de meeste slaapbanken al helemaal versleten waren. Goed dooreengeschud en met kleine oogjes beginnen we de volgende ochtend dan ook aan een verkennend tochtje door de keizerstad Hue.
Na een slechte nacht kunnen de oneindige hello sir, motorbike? Riksja? Where are you from? Mariuanha? serieus op de zenuwen beginnen te werken, zodat we ons terugtrekken in het keizerlijk paleis. Echt veel valt hier niet te zien door de verwoestende oorlog en het is een beetje zoals bij vele toeristische bezienswaardigheden in Vietnam: Niet slecht, maar waarom moeten ze toch altijd aan alles overal werken aan het uitvoeren zijn, zodat het er erg rommelig bijligt?
Om de rest van de dag van alle stadsronselaars af te zijn kruipen we achterop de motorfiets bij twee bejaarde opas die ons naar nog enkele bezienswaardigheden brengen.
We beginnen stilaan genoeg te krijgen van alle tempels en pagodes zodat we ons de volgende dag nog eens aan een tour wagen, ditmaal langsheen de gedemilitariseerde zone, een gebied vol herinneringen aan de Vietnam oorlog. De ideale opvulling voor een regenachtig dagje
De tour doet maar de helft van de beloofde stops aan, maar niettegenstaande komen we toch al snel helemaal in de sfeer van de oorlog door een meer dan behoorlijke gids die als kind zelf heel wat meemaakte. Op onze bus zit ook een rasechte Charlie (Vietconger) die aan iedereen trots het bewijs toont dat hij in de oorlog gewond geraakte.
De dagtrip gaat langs vele militaire sites en plaatsen waar hard voor gevochten is maar eigenlijk is er overal maar weinig te zien (tenzij dan op fotos van hoe het vroeger was). Bommen werden uit de velden gehaald om te verkopen als oud-metaal, bomkraters werden opgevuld om terug landbouw mogelijk te maken, napalmvelden werden terug beplant en bunkers werden afgebroken voor het staal dat erin zat. In Vietnam is de oorlog eigenlijk bijzonder ver weg. Meer dan 60% van de bevolking is geboren na de oorlog en kijkt niet meer achteruit, maar vooruit. Enkel toeristen en veteranen tonen nog wat interesse
De tour sluit af met de topbezienswaardigheid: het 3 kilometer lange ondergrondse tunnelcomplex van Vinh Moc waarin meer dan 200 mensen 6 jaar middenin de zwaarst gebombardeerde zone vele meters onder de grond woonden. We lopen ongeveer een half uur rond in dit complex van smalle gangen, familiekamers van amper 4 m², een (kraam)kliniek van 6 m² waarin 17 babys geboren werden en een zaaltje van 2 op 10 meter dat dienst deed als eetplaats voor zon 60 man per keer: Indrukwekkend en onvoorstelbaar!
Gezien het in het uiterste Noorden van Vietnam blijkt te vriezen sturen we onze plannen wat bij en trekken we iets vroeger dan gepland een beetje Zuidwaarts, naar Ninh Binh, een zonnig stadje zon 100 kilometer onder Hanoi.
In Vietnam loopt alles een beetje anders dan we tot nu gewend waren. Alles wordt vlot en met de glimlach geregeld, maar uiteindelijk is het altijd net iets anders dan je verwacht De tours doen soms andere bestemmingen aan, de uren kunnen variëren, soms zelfs de dagen Gidsen spreken soms lachwekkend Engels en behandelen de toeristen hier als een klasje schoolkinderen.
In Ninh Binh besluiten we dan ook om het anders aan te pakken, geen tours hier, maar twee dagen den brommer op en zelf rondtrekken!
Steeds redelijk avontuurlijk hier in Vietnam, gezien de meeste hoofdwegen wel ergens open liggen, en er overal constant wegenwerken zijn (die gewoon plaatsvinden tussen het verkeer dus zonder de weg af te sluiten). Met een brommer tussen grote stofwolken en constant toeterende tientonners rijden houden we maar even vol Snel de hoofdwegen af en den boerenbuiten op.
Het landschap doet al snel aan ons oude vertrouwde Belgenlandje denken. Kerkjes hier en daar, velden gevuld met beesten en boeren (weliswaar met hun typisch Vietnamees hoedje) en kleine rustige straatjes waarin we vaak begroet worden alsof we twee BVs (Bekende Vietnamezen) zijn
Halt houden bij een stampvol kerkje leidt er al snel toe dat we bij de koster op de thee mogen en een dik kwartier praten zonder dat we mekaar ook maar in de verste verte verstaan geweldig! Een platte band op het einde van de dag weerhoudt ons er niet van om het s anderendaags nog eens over te doen.
Opnieuw verrast het prachtige landschap waarin vele tempels, kerkjes, waterbuffels, karstgebergten en erg vriendelijke Vietnamezen aan ons voorbij trekken ons. Elk nieuw dorpje heeft wel weer zijn bijzonderheid, zoals voetroeiende vrouwtjes of gewillig poserende inwoners
Hier en daar wordt een brug ineens een tolbrug voor ons en de uitgebreide uitleg die we in enkel e kerken en pagodes krijgen kent ook steevast zijn einde aan de offerandeblok, maar dat nemen we er hier graag bij. Ninh Binh was echt de moeite. Lekker weertje en schitterende surroundings, meer moet dat niet zijn!
